Vampire Night: rozdział XLIX - „Już jej nie ma”

      - Jak mniemam, to Suzaku zamierzasz zaszczycić wizytą, prawda, Aya-san? - Isaya uśmiechnął się lekko pod nosem. Jak zwykle ubrany był wytwornie, Aya wątpiła, by miał ubrania inne niż koszule, garnitury, eleganckie spodnie czy ewentualnie tradycyjne japońskie kimona. Nie była wręcz w stanie wyobrazić sobie go na przykład w dresach czy T-shircie. Suzaku na swój sposób nie ustępował wujowi - on również zawsze wyglądał szykownie.

      - Tak - przyznała po chwili, kłaniając mu się, jak nakazywała etykieta. Uśmiechnęła się łagodnie. - Gdzież to on się podział?

      - Pewnie znów chadza po polach - wysunął przypuszczenie. - Często to robi.

      - W takim razie poszukam go, bo pewnie nieprędko wróci.

      Pożegnała się grzecznie, po czym opuściła posiadłość czystokrwistego rodu Shoutou. Oddaliła się odrobinę od domu, idąc w stronę pól i łąk, by zapachy i aury wampirów z pobliskiego dworu nieco osłabły. Wówczas przystanęła, zamknęła oczy i wytężyła zmysły. Skupiła się na wspomnieniu zapachu Suzaku i po kilku minutach udało jej się go umiejscowić. Nie miała całego dnia, więc przeteleportowała się trochę, by szybko zmniejszyć dzielący ich dystans.

      Siedział pod zupełnie ogołoconym z liści samotnym na owej łące drzewem. Wyglądał jak standardowy bohater romantyczny cierpiący na ból istnienia. Gdyby nie wiedziała, dlaczego jest taki zasmucony, być może nawet roześmiałaby się z takiego porównania.

      - Co tu robisz? - zapytał nieco zdziwiony, podnosząc na nią wzrok, gdy trochę się zbliżyła.

      - Widziałam się wczoraj z Kaori - powiedziała. Zgrabnie przycupnęła naprzeciwko niego. - Podobno wpadliście na siebie, gdy odwiedziła Marię.

      Szczerze mówiąc, nieco zestresowała się, gdy Kao opowiadała jej, jak prosiła Suzaku o przysługę, jaką miała być rozmowa z Hanashi i przekonanie jej do powrotu do Związku. Pewna, że Shoutou musiał to nieźle przeżyć, koniecznie chciała się z nim zobaczyć, choć od tamtej rozmowy Kao i Suzaku minęło już ładnych parę dni.

      - Taak - przyznał, po czym opowiedział jej pokrótce o spotkaniu. Był świadom, że Aya musiała to już usłyszeć od Kaori, lecz pewnie chciała poznać też jego wersję. - Oczywiście nie mogłem spełnić jej prośby. Zaniepokoiłem się jednak i poszedłem zobaczyć się z Keiem…

      - Och, i przeżyłeś to spotkanie - stwierdziła fakt, przyjemnie zaskoczona tym, że Suzaku wyszedł z tego cało. Obawiała się, że Kei gorzej zareaguje, gdy spotka księcia, który tak zranił jego najdroższą siostrę bliźniaczkę.

      - Uhm. - Skinął głową. - Potraktował mnie tylko prawym sierpowym. Choć zasłużyłem na coś o wiele gorszego.

      - Dobra, dobra, skończ, masochisto - przerwała mu, podnosząc rękę. - Chciałam ci przekazać, że mój głupi mąż wreszcie raczył wyciągnąć rękę do zgody. Wierz mi lub nie, ale on i Ichiru napisali do Hany list, żeby przekonać ją do powrotu. Dawno nie słyszałam o większym idiotyzmie, ale cóż, grunt, że wreszcie poszli po rozum do głowy… Gdyby wcześniej logicznie pomyśleli, ten cały cyrk by się nie wydarzył. Za dużo w naszej rodzinie nerwusów - westchnęła.

      - Serio, list? - Uniósł brew. W pierwszym odruchu miał ochotę się roześmiać, ale potem… Potem przeszło mu przez myśl, że list to świetna forma komunikacji, kiedy nie można było pozwolić sobie na konfrontację twarzą w twarz, więc może i on powinen skorzystać z tego sposobu? Spojrzał na Ayę, chcąc ją zapytać o zdanie, ale od razu zorientował się, że ta czyta mu w myślach i zdecydowanie jest przeciwna tego rodzaju ucieczce od problemów.

      - Mężczyźni… - szepnęła, z politowaniem kręcąc głową. - Bądź cierpliwy. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, Hanashi wróci do Związku i do Akademii, a po jakimś czasie na pewno poukłada sobie również inne sprawy. W końcu będzie gotowa na rozmowę z tobą, ale jej nie poganiaj. Nie wolno ci tego robić, bo tylko ją rozjuszysz.

      - Sęk w tym, że ten cały Hanadagi przyczepił się do niej jak rzep psiego ogona! - wybuchnął nagle. - Aya, ja naprawdę boję się, że on jej coś zrobi. Czuję to w kościach - mruknął, przegryzając wargę. - Jemu nie można ufać.

      - Wiem, już to mówiłeś…

      - Słuchaj, może poprosiłabyś Kairena, żeby miał na niego oko, co? - zapytał z nadzieją wymalowaną na twarzy. W takich chwilach nieodmiennie wyglądał jak dziecko.

      - To nie problem - odparła. - Obawiam się jednak, że Kai niewiele będzie mógł zdziałać. Nie może przecież rozkazywać Hanadagiemu. Ale porozmawiam z nim i z Deiem - obiecała. -  Może wspólnie coś wymyślą.

      - Dziękuję. - Skinął jej głową, uśmiechając się blado. Wiedział, że był okropny, ale strach o Hanashi był autentyczny i nie potrafił się go pozbyć. Oczwiście dochodziła do niego ogromna zazdrość, niemniej próbował ją stłamsić na tyle, by móc myśleć logicznie. Najważniejsze było bezpieczeństwo Hany, a nie jego ego. - A co do Kaori… Nie domyśla się? - spytał niepewnie.

      - Cóż, wymyśliła już kilka scenariuszy, ale podejrzewa raczej jakąś małą sprzeczkę, a nie… coś takiego - odpowiedziała szczerze Aya. Widziała niepokój Kao, ale nie mogła przecież wyznać jej prawdy, choć jednocześnie źle się z tym czuła. Przypomniała sobie, jak niegdyś ukrywała przed Kaori dosłownie wszystko, z tym, kim jest, włącznie. Potem przyrzekły sobie, że nie będą się już nawzajem okłamywać. Z drugiej strony, Aya nie mogła też zdradzić Suzaku. To była sprawa między nim a Hanashi i tylko tych dwoje mogło decydować, komu powiedzą o sprawie. Suzaku wybrał ją, Hanashi Keia, a może i kogoś z przyjaciół? Tego nie wiedziała.

      - Gdyby poznała prawdę, pewnie by mnie zabiła - zauważył z ponurym uśmiechem. Właściwie nawet nie miałby do niej o to żalu. Zasługiwał na to. - Ichiru też.

      - Fakt - musiała przyznać.

      - Mogę zadać ci osobiste i smutne pytanie?

      Skinęła głową, domyślając się, o co Suzaku chce spytać.

      - Gdyby Kaname Kuran żył, zemściłabyś się na nim za to, co stało się Mariko? Chciałabyś go za to zabić? - zapytał cicho, bojąc się na nią spojrzeć.

      Przez chwilę milczała, patrząc w szare niebo, po którym krążyło kilka samotnych ptaków. Było tak ponuro… Pogoda dobrze odzwierciedlała nastrój Suzaku oraz ten, który nawiedzał Ayę, gdy mówiła o zmarłej przed laty córce, której wizerunek obecnie niecnie wykorzystywano jako twarz rewolucji.

      - Może i bym chciała… ale nie potrafiłabym nikogo zabić - stwierdziła. Dopiero wtedy opuściła głowę i spojrzała na Suzaku. - Ale Zero by się nie powstrzymał. Znalazłby go nawet na końcu świata i zadałby mu śmierć najgorszą z możliwych. Nigdy nikogo nie nienawidził aż tak jak jego. Nawet Shizuki.

      Choć to Shizuka Hiou zamordowała mu rodziców, przekabaciła Ichiru na swoją stronę, a jego samego przemieniła w przedstawiciela gatunku, którym Zero przez tyle lat gardził, ta nienawiść przez lata zdążyła nieco ostygnąć. Jednakże uczucie, jakie żywił do Kaname Kurana, nienawiść tak ogromna, że aż niezmierzona, nigdy nie wygasła. Nie dość, że Kuran wykorzystywał go do własnych celów, posługując się nim jak pionkiem, gdy byli jeszcze w liceum, nie dość, że odebrał mu „siostrę”, za jaką swego czasu uważał Yuuki, to jeszcze wykorzystał niewinną Mariko w najgorszy możliwy sposób, a do tego - i to być może bolało go nawet najbardziej, choć pewnie by się do tego nie przyznał - rozkochał ją w sobie, tak jak niegdyś zrobił to z Yuuki. Dla Zero była to osoba bezczelnie wykorzystująca innych i odbierająca mu tych, na których bardzo mu zależało. Nie byłby w stanie mu tego wybaczyć. Nigdy, przenigdy.

      - Zabiją mnie - stwierdził, wzdychając lekko. Co prawda w razie czego byłby w stanie bez trudnu obronić się przed Ichiru i Kaori (problem mógłby mieć co najwyżej z Zero), niemniej raczej dałby się zamordować, bo czuł, że taki pacan jak on na to zasłużył.

      - No, bez przesady, wymazanie pamięci to nie to samo co zabicie rękami córki kilku osób - rzekła na to, próbując się uśmiechnąć.

      - Przepraszam - szepnął. Ujął jej dłoń i uścisnął ją lekko. Nie potrafił sobie wyobrazić, co ona musiała czuć, kiedy straciła córkę i teraz, gdy wykorzystywano ją jako twarz rewolucji, która tak bardzo celowała przecież w jej rodzinę.

      - W porządku - odparła, również lekko zaciskając rękę. Popatrzyła mu prosto w oczy. - Powiedzmy, że się z tym pogodziłam. - To nie do końca było prawdą, nadal tęskniła za Mariko i nie mogła sobie wybaczyć tego, że nie potrafiła jej w żaden sposób pomóc, ale mimo wszystko miała świadomość, że Mari ma się dobrze. - Kairen widuje się z nią od czasu do czasu - dodała. - Podobno jest tam względnie szczęśliwa. Razem z moimi rodzicami…

      - Wiesz, trochę mu zazdroszczę - powiedział. - Kairenowi. Że może widywać się ze zmarłymi. Czasami tak bardzo brakuje mi matki… Ojca zresztą również, choć można powiedzieć, że na swój sposób zastępuje mi go wuj. Niemniej bardzo chciałbym ich oboje zobaczyć. Pod tym względem śmierć wcale nie byłaby taka zła. Chyba nawet się jej nie boję - wyznał. - Byłbym tylko niepocieszony, że nie zdążyłem wyprostować tej sprawy z Hanashi i uzyskać jej przebaczenia. Choć z drugiej strony, nie wiem, czy kiedykolwiek się tego doczekam.

      - Doczekasz się, doczekasz. - Uśmiechnęła się leciutko. Naprawdę w to wierzyła. Hana była co prawda uparta jak osioł - zresztą nie ona jedna w rodzinie - ale kochała Suzaku, czy tego chciała, czy nie, więc prędzej czy później zda sobie sprawę z tego, że on naprawdę żałuje tego, jak ją zranił. - Nie umieraj mi jeszcze, zgoda?

      - Spróbuję - obiecał, posyłając jej ponury uśmiech.

      Zawiał wiatr na tyle mocny, że aż ją zmroziło. Opatuliła się szczelniej płaszczem. Większość wampirów była bardziej odporna na zmiany temperatury niż ona. A może to tylko przyzwyczajenie z okresu, gdy bardziej przypominała człowieka niż wampira? Sama nie wiedziała.

      Patrzyła na przyjaciela, nie będąc w stanie wyznać mu, że sama niejednokrotnie myślała o śmierci. To by go tylko zmartwiło. Ale ona i Zero naprawdę byli na skraju wytrzymałości. Już sama zdrada była trudna do przełknięcia, lecz ich najbardziej bolał fakt wykorzystania do tego wszystkiego Mariko. Oboje byli okropnie wrażliwymi osobami - choć nie zawsze było to po nich widać, a już szczególnie po Zero - przez co ledwie dawali sobie radę. Gdyby nie to, że mieli siebie nawzajem, a także rodzeństwo, syna i resztę rodziny i przyjaciół, prawdopodobnie już jakiś czas temu po prostu by ze sobą skończyli. Tyle że to byłaby ucieczka, zostawiliby z problemami innych, a to byłoby nie w porządku. Jednak ta opcja była tak bardzo kusząca… Choć o tym nie rozmawiali, znali się na tyle dobrze, by wiedzieć, co siedzi w głowie tego drugiego. Chęc skończenia z tym wszystkim, pragnienie oderwania się od rzeczywistości, a do tego wszystkiego możliwość zobaczenia się z najdroższą córeczką, a także z rodzicami, których stracili tak dawno temu…

      Pokręciła lekko głową, by odpędzić od siebie te myśli. Znów skupiła się na Suzaku i zagadnęła go, zmieniając zupełnie temat w celu odprężenia zarówno jego, jak i samej siebie.

      Jeszcze tego samego dnia udała się do Akademii Kurosu. Jak za każdym razem poczuła niesamowitą nostalgię. Nie potrafiła nie wspominać w tych murach wydarzeń sprzed kilkudziesięciu lat. Jednocześnie czuła się przy tym niesamowicie staro.

      Skierowała się do domku dyrektora, tym razem głównie do Deichiego, a nie do Suzue. O dziwo, nie zastała jej zresztą, bo podobno wyszła na zakupy do Mumei. Dei od razu zaproponował herbatę. Oczywiśnie nie odmówiła. Usiadła przy stole w kuchni, razem z przybranym bratem czekając, aż woda się zagotuje. W międzyczasie zastanawiała się w duchu, czy Suzaku, z którym widziała się kilka godzin temu, umiał w ogóle zaparzyć kawę czy herbatę. Mogło się to wydawać głupie i śmieszne, ale przecież zawsze wszystko robili za niego służący…

      Uśmiechnęła się sama do siebie. Cóż to za głupoty chodziły jej po głowie, kto by pomyślał!

      - Czemu więc zawdzięczam tę niespodziewaną wizytę? - zaśmiał się Dei, wlepiając swe niebieskie ślepia w Ayę. - Nie jesteś specjalnie towarzyska, więc obawiam się, że coś się za tym kryje, siostrzyczko.

      - Za dobrze mnie znasz - stwierdziła, lekko zawstydzona. - Przepraszam. Powinnam częściej do was wpadać.

      - Owszem. - Deichi z powagą skinął głową. - I Suzu, i mnie bardzo by to cieszyło. Ale nieważne. O co chodzi?

      - O Shoutę Hanadagi - odparła prosto z mostu. - Wiesz, że przyczepił się do Hany-chan. Boję się, czy nie zrobi jej jakiejś krzywdy - rzekła. Wolała nie mówić o Suzaku, żeby Dei nie zaczął jej wypytywać, tak jak potrafiła to robić Kaori. - Ufasz mu?

      - Jemu nie da się ufać - westchnął. Odsunął krzesło i wstał, bo czajnik właśnie zasygnalizował zagotowanie się wody. - Ale co mam zrobić? Przecież nie wywalę go i paru innych nicponi na zbity pysk. Potrzebny nam czystokrwisty, żeby Nocna Klasa dobrze prosperowała. Zależy nam przecież na zaciśnianiu więzi między ludźmi i wampirami. Poza tym oficjalnie on nie robi nic złego, a do tego otacza szkołę czarem ochronnym. A właśnie, jak tu weszłaś? - Na moment odwrócił się od blatu i spojrzał na Ayę.

      - Mam swoje sposoby - wymigała się od odpowiedzi. - Tak szczerze, to czystokrwisty nie miałby większych problemów ze sforsowaniem takiej obrony.

      - Ale czasy mamy takie, że to głównie Łowców się obawiamy - zauważył ze smutkiem Dei.

      - Nie da się ukryć… - mruknęła.

      - W każdym razie… Cóż, po prostu mam nadzieję, że Shouta-san niczego nie wywinie - oznajmił, zalewając herbaty.

      - Mimo wszystko miej go na oku, dobrze? - poprosiła.

      - Jasne - obiecał.

      Zdążyli porozmawiać chwilę przy herbacie, gdy dołączył do nich Kairen. Najwidoczniej już się obudził i wyczuł, że na terenie Akademii zjawiła się jego matka. Aya czule go przytuliła - a właściwie bardziej on ją, bo był od niej wyższy i tonęła w jego ramionach - i ucałowała go w policzek. Tak bardzo go kochała…

      Wyjaśniła mu sprawę i poprosiła, by uważał na Shoutę. On też mu nie ufał, do czego otwarcie się przyznał. Zapytany, czy Mayumi nie miała przypadkiem jakiejś wizji z jego udziałem, zaprzeczył. Czuł jednak, że trzeba mieć oko na Hanadagiego, lecz miał nieco związane ręce, bo przecież nie mógł go siłą zatrzymać w Księżcyowym Akademiku.

      - Od czasu do czasu gdzieś znika - przyznał. - Nie wiem, czy widuje się wtedy z Haną, ale szczerze mówiąc, nie zdziwiłoby mnie to. Niemniej za każdym razem, gdy mu przypominam, że nie powinien tego robić, bo to niezgodne z regulaminem i takie tam, on oświadcza tylko, że póki nie jest potrzebny w Akademii i utrzymuje barierę, nikomu nie dzieje się krzywda z powodu jego obecności, więc nie musi wciąż siedzieć na miejscu.

      Deichi westchnął.

      - Same z nim problemy. Zaczynam tęsknić za Toshiko Hanadagi, serio…

      - Nie da się ukryć, że Shouta to niezłe ziółko - przyznał Kairen. Chciał coś jeszcze dodać, ale wtedy do domu wparowała Kanaru. Zarumieniona od biegu z dormitorium przywitała się z ciocią i tatą. Kairen wstał i po powitaniach objął ją od tyłu i ucałował w policzek.

      - Musimy cię niemal zmuszać, byś tu częściej wpadała, a gdy tylko Kai tu zawita, od razu się zjawiasz - marudził Deichi, po czym wstał, podszedł do Kairena i konspiracyjnym tonem szepnął mu na ucho: - Przychodź częściej.

      Zaśmiali się wszyscy, bo naturalnie każdy to usłyszał.

      - Och, tatku, nie przesadzaj, przychodzę tu prawie codziennie! - oświadczyła zgodnie z prawdą Kana. Od kiedy dowiedziała się, że mama jest w ciąży, starała się jej pomagać, w czym się dało, niemniej tacie zawsze było mało. Była jego oczkiem w głowie. Momentami zastanawiała się jednak, czy po narodzinach młodszego dziecka to nie ulegnie zmianie…

      Deichi chiał coś powiedzieć, ale Kanaru miała rację, więc nie potrafił znaleźć żadnego sensownego argumentu, który mógłby ją przekonać do tego, by dłużej przesiadywała w domu. I tak na swój sposób poświęcała się, przychodząc tu w ciągu dnia, który był przecież przeznaczony na jej sen. Ponadto trenowała się na Łowczynię, więc w rezultacie naprawdę nie miała wiele czasu na odpoczynek. Właściwie porządnie go to martwiło - Suzu zresztą też - ale z drugiej strony, córka wcale nie wyglądała na nieszczęśliwą. Wręcz przeciwnie - od kiedy zeszła się wreszcie z Kairenem, wprost promieniała. Podobnie było z Tamakim, którego spotykał od czasu do czasu. Był z Aiką Akayamą tak przeszczęśliwy, że przypominał słońce. Deichi był zachwycony tym, że dzieciaki tak świetnie się dogadują, choć w międzyczasie nie omieszkał przeprowadzić z Kaiem poważnej męskiej rozmowy na temat tego, jak ma się obchodzić z Kanaru. Był przy tym wielce poważny, chociaż wiedział, że kto jak kto, ale Kairen w życiu nie skrzywdziłby Kany ani nie zrobił nic wbrew jej woli, momentami bał się jednak, że to Kanaru coś odbije, a Kairen, jak to chłopak, po prostu ulegnie. Mimo wszystko postanowił więc trzymać rękę na pulsie.

      Przez jakiś czas siedzieli wspólnie, rozmawiając. Niebawem dołączyła do nich Suzue. Ostatecznie Aya opuściła domek dyrektora Akademii dopiero wieczorem.

      Koło pierwszej w nocy przysnęło mu się, jako iż nie miał akurat nic ważnego do roboty. Raz żył jak człowiek - w ciągu dnia, raz jak wampir, przez co ostatecznie sypiał o różnych porach.

      Tym razem między trzecią a czwartą obudził go strach. Gwałtownie uniósł powieki, a jego prawa ręka niekontrolowanie zacisnęła się na koszuli w okolicach serca. Przez moment nie mógł do końca się rozbudzić i dojść do tego, co się stało.

      Kiedy zorientował się, że to TEN rodzaj niepokoju, natychmiast zerwał się na równe nogi. Zasnął w ubraniach, ale nawet gdyby zrobił to w piżamie, i tak nie marnowałby czasu na przebieranie się. Niczym strzała wypadł ze swojej komnaty, przebiegł przez korytarze, zbiegł po schodach, by wreszcie wydostać się na świeże powietrze. Mijana służba spoglądała na niego w zdumieniu, niektórzy pytali, co się stało, ale nie miał czasu ani ochoty na to, by im odpowiadać.

      Do licha, sam zresztą chciałby wiedzieć, co się właściwie działo!

      Nie znosił tego uczucia. Tego paraliżującego strachu, który sygnalizował istotom nocy, że coś jest nie tak z tymi, których najbardziej kochają. Ponieważ uczucie było szczególnie wyraźne i bolesne, wiedział, że musiało dotyczyć Ayi. Obecnie była przeciaż najważniejszą dla niego osobą. Przyjaciółką, bratnią duszą i tą, którą wiele lat temu pokochał. On, wieczny egoista. To dla niej się zmienił. To dla niej tyle poświęcił. To za nią oddałby życie.

      Pędem skierował się ku bramie. Gdy ją przekroczył, mógł wreszcie się teleportować. Nie wiedział, gdzie jej szukać, ale logicznym było, że pierwsze miejsce, do którego powinien się udać, to jej dom. Znalazł się pod nim po kilkunastu sekundach - tyle wystarczyło, by pokonać dziesiątki bądź setki kilometrów poprzez teleportację, a następnie przebiegnięcie dystansu dzielącego go od drzwi leśnego dworku Ayi i Zero.

      Niecierpliwie zapukał do drzwi. Czuł, że ona tam jest. Zero nie było, pewnie siedział w pracy, choć jeśli Ayi coś było, on na pewno to wyczuł i gnał tu już w te pędy…

      Gdy tak myślał i zastanawiał się już, czy nie wyważyć drzwi, te nagle się otworzyły. Wyjrzała zza nich zaspana Aya.

      - Suzaku, co ty tu robisz? - zdziwiła się.

      Powiódł spojrzeniem po całej jej sylwetce, by przekonać się, że wszystko z nią w porządku. Jednocześnie nie mógł nie zauważyć, że jest w samej koszuli nocnej, w której, nawiasem mówiąc, wyglądała prześlicznie. Zresztą ona zawsze była idealna. W jego oczach. I pewnie jeszcze w oczach Zero. Nie, nie „pewnie”, lecz „z całą pewnością”.

      - Jak dobrze, nic ci nie jest… - wyszeptał, po czym, nie panując nad sobą, przytulił ją mocno. Poczuła, jak mocno wali mu serce. Odczekała chwilkę, po czym odsunęła się od niego subtelnie.

      - Co się stało? - zapytała zaniepokojona. Na jej czole ukazała się zmarszczka zmartwienia. Dopiero co kilkanaście godzin temu z nim rozmawiała. Był wówczas zdołowany, owszem, ale nie tak spanikowany jak teraz.

      - Poczułem, że coś ci się stało - odparł. - Nie bardzo rozumiem. To takie wyraźne uczucie, ale z tobą wszystko w porządku, tak?

      - Oczywiście.

      - W takim razie czemu…? - zaczął, ale wówczas szeroko otworzył oczy. Gdy uzmysłowił sobie, co to oznaczało, serce niemalże mu stanęło. - O, nie. Błagam, nie… - Złapał dłońmi głowę i pokręcił nią z niedowierzaniem. Cholera! Dlaczego wciąż popełniał same głupoty?! Nadal nie przyzwyczaił się do myśli, że Hanashi zawładnęła jego sercem w niemal równym stopniu co Aya. Nie, chwila… W równym. Gdyby było inaczej, nie czułby tak wielkiego przerażenia. - Aya, Hana…

      Skinęła głową. Doskonale już wiedziała, o co chodzi. Pobiegła coś na siebie włożyć. W tym czasie Suzaku oparł się o ścianę budynku.

      Idiota, idiota, idiota! Poczuwszy, że bliska mu osoba jest w niebezpieczeństwie, od razu pomyślał o Ayi. Tymczasem jego pokręcone serce musiało już od pewnego czasu kochać równie mocno Hanashi. Do licha, inaczej przecież by się z nią nie przespał. Kogo jak kogo, ale jej by nie wykorzystał, nie zraniłby jej w ten sposób. Ale za to zranił w inny, kto wie, czy nie gorszy? Nie miał szansy, by odkupić swoje winy. Nie miał szansy, by uzyskać od niej przebaczenie. Jeśli teraz okaże się, że ją straci, nigdy sobie nie wybaczy. Już i tak miał wielkie wyrzuty sumienia, wydawało mu się nawet, że większych mieć nie można, ale okazało się, że to nieprawda. Gdyby Hanashi zginęła, nie wybaczywszy mu, umarłby chyba z rozpaczy. Nie, moment. Nawet gdyby mu wybaczyła, a potem umarła, też by nie wytrzymał. Do licha, czy on w ogóle umiał jeszcze bez niej żyć? Nie był pewien. Wiedział tylko, że chce ją znaleźć, przekonać się, czy wszystko z nią w porządku, boleśnie ukarać tego, kto był sprawcą jego strachu o nią, a następnie porwać ją w ramiona i nigdy już nie puszczać…

      Aya przybiegła do niego, ubrana w zwykłe dżinsy i bordową bluzkę z krótkim rękawem, po czym skinęła mu głową, gotowa do działania. Złapali się za ręce, choć mogliby teleportować się osobno. Mgnienie oka później stali pod drzwiami mieszkania Hany. Były zamknięte. Zapukali, ale nikt nie odpowiedział. Nie zdziwiło ich to, bo czuli już, że nikogo w środku nie ma. Nie marnując czasu na zastanawianie się, czy to przypadkiem nie jest złe (o ile Suzaku nie miał takich skrupułów, Aya raczej nie włamywała się do niczyich mieszkań), przeteleportowali się do przedpokoju. Na wszelki wypadek sprawdzili każde pomieszczenie, ale w żadnym nikogo nie było, tak jak się spodziewali. W sypiali wyczuli jednak mgliste wspomnienie aury czystokrwistego. Na szafce nocnej leżał Black Butler Hany. Wyglądał, jakby ktoś chciał po niego sięgnąć, bowiem część pistoletu wystawała poza krawędź stolika.

      - Hanadagi - warknął przez zaciśnięte zęby Suzaku, jednocześnie zaciskając ręce w pięści.

***

      W całym domu rodzinnym Kiryuu unosił się zapach aromatycznej pieczeni przygotowywanej przez Reiko na specjalne okazje. Gospodyni wraz ze swoją córką radośnie pichciły obiad, podczas gdy reszta rodziny wraz z wyjątkowym gościem zajmowała się rozmowami w salonie. Tego dnia po raz pierwszy odwiedziła ich nowa dziewczyna Tamakiego. Kaori od samego progu skakała wokół niej rozanielona, poniekąd dziwiąc się, że jej szalony syn oddał serce tak spokojnej i zrównoważonej młodej kobiecie, ale to tylko utwierdzało ją w przekonaniu, że wybór był dojrzały i właściwy, nawet jak na wiecznie nierozgarniętego Tamakiego.

     Aika wyraźnie czuła się przytłoczona rodziną chłopaka, mimo że nie pojawili się bliźniacy. Trzeba było jednak przyznać, że potencjalna teściowa pod względem energii mogła uchodzić za kilka osób, tak samo jak dziadek Tamakiego, Kaien. Nie wspominając o rudowłosej bratanicy blondyna, Mayumi, która przyszła razem z nimi z Akademii. Babcia również wydawała się żywiołowa, choć chyba jako jedyna odczuwała już skutki swojego wieku. Ojciec jej wybranka zdawał się siedzieć lekko na uboczu, jednak dziewczyna wiedziała, że on też do najspokojniejszych nie należał. Miło było jej zobaczyć, po kim Tamaki otrzymał te nieziemskie oczy, musiała przyznać, że u jego taty też robiły niemałe wrażenie. Siedząc tak pomiędzy nimi wszystkimi, po części miała wrażenie, jakby już ich znała. W końcu tyle się o nich naczytała w kronikach pióra Mariko! Aż głupio było jej przy nich siedzieć, czuła się jak wśród bohaterów ulubionych książek. Jej głowę nachodziło wiele pytań, lecz wiedziała, że nie wypada wypytywać ich o rzeczy z przeszłości (w dodatku dla niektórych bardzo tragicznej), szczególnie iż w większości przypadków było to ich pierwsze spotkanie i nie chciała wyjść na nachalną. Jedna rzecz nie dawała jej jednak spokoju. Niby już się do tego przyzwyczajała, ale… jak oni mogli wszyscy tak młodo wyglądać? Rodzice Tamakiego wyglądali jak starsze rodzeństwo bliźniaków. Jej rodzice, choć wiele lat młodsi, mogliby być uważani za ich rówieśników bądź nawet starszych. Nie wspominając o niesamowitej figurze mamy Tamakiego, która dodatkowo wyeksponowała ją idealnie dopasowaną do sylwetki czarną sukienką.

      - Gdzie Kei z Miyą? - spytał matkę Tamaki, wkradając się do kuchni. - I Hana…?

      - Rozmawiałam wieczorem z Keiem, miał się rano spotkać z Haną i namówić ją do przyjścia. Sam się deklarował, więc nie wiem, co go zatrzymało. Był w kiepskim nastroju, pewnie pokłócił się z siostrą, ale oczywiście nie chciał nic powiedzieć... Same kłopoty z tymi dziećmi - zirytowała się Kao i machnęła łyżką w stronę najmłodszego syna. - Chociaż ty mi już nie rób pod górkę, zrozumiano? Niedługo przez was osiwieję - rozpaczała, ignorując fakt, że w jej wieku wszystkie kobiety świecą już na głowie siwizną.

      - Zawsze będziesz piękna, mamuś - odparł słodko blondyn i wrócił do pokoju z lekko posępną miną. Miał bowiem nadzieję, że Aika pozna dziś lepiej całą jego najbliższą rodzinę. Domyślał się, że ciężko będzie namówić Hanashi, jednak myślał, że ze względu na niego postara się na chwilę zapomnieć o rodzinnych sprzeczkach. Kątem oka dostrzegł, że jego wybranka serca zauważyła jego smutek, więc uśmiechnął się prędko, by nie dawać jej powodu do zmartwień. Ta jednak położyła mu rękę na ramieniu i posłała pokrzepiający uśmiech, jakby wiedziała dokładnie, co leżało mu na sercu.

      Ichiru patrzył z rozrzewnieniem na tę scenę, wspominając czasy młodości z Kao. Zawsze robiło mu się ciepło na sercu, gdy przypominał sobie, ile ta blond dziewczyna zmieniła w jego życiu. Jakie to szczęście, że obaj z Zero poznali tak wspaniałe uczennice Akademii Kurosu! Gdyby nie one, ich historia mogła się potoczyć zupełnie inaczej, a Ichiru zdawał sobie sprawę, że zapewne nie byłoby go wśród żywych. Patrząc teraz na ich wspaniałą rodzinę, wiedział, że dokonał właściwego wyboru, walcząc o oddech do końca. Z rozmyśleń wyrwała go żona, głośno oznajmiając, że obiad gotowy. Kiedy ich wzrok się zetknął, poczuł, że w tych niebieskich oczach jest całe jego życie.

      - Nie ma co czekać na spóźnialskich, wystygnie, jeśli nie zaczniemy, więc siadajcie, kochani! - zawołała Kaori, kładąc na stole sałatki. Po chwili dotarła do nich Reiko z pieczenią i wszyscy zaczęli jeść.

      Aika była pozytywnie zaskoczona rodziną Kiryuu. Wszyscy zdawali się być tak ze sobą zżyci, przy stole wciąż trwały jakieś śmieszne pogawędki na przeróżne tematy, jakby na jeden dzień zapomnieli o troskach życia codziennego. Dziewczyna wiedziała, że to nie jest łatwy dla nich czas, a jednak jakby czerpali siły ze swojej rodziny i z czasu spędzonego razem. To sprawiało, że nie dało się ich nie polubić. W dodatku obiad był wyśmienity, co dodatkowo procentowało.

      Po zjedzonym posiłku Kaien zaproponował Aice, że pokaże jej swoją wiekową katanę. Co prawda Reiko wzburzyła się i oznajmiła, że przecież nie wypada tak się narzucać młodej damie, ale dziewczyna zapewniła, że z przyjemnością pozna trochę historii tej broni. Były dyrektor Akademii ucieszył się niezmiernie i zaciągnął dziewczynę do pokoiku, w którym trzymali broń. Z pewnością to była nowość, raczej niespotykana w normalnych domach. Jednak dzięki temu Aika była jeszcze bardziej zafascynowana i ciekawa, czym jeszcze zaskoczy ją ta familia.

      W tym czasie Tamaki pomógł mamie zbierać talerze ze stołu. Przy okazji porozmawiali sobie trochę w trójkę z tatą, bo ostatnio nie mieli do tego wielu okazji. Reiko za to zaczęła przygotowywać ciasto na później. Blondyn zapytał rodziców o zdrowie, zarówno ich, jak i dziadków. Starał się nie wypytywać o siostrę, bo wiedział, jak ciężko było im tak długo żyć bez kontaktu z córką. Widział to po ich twarzach, choć próbowali ukryć smutek. Zaczął więc opowiadać im o Aice i dopytywać, czy im się spodobała. Mógłby o niej opowiadać godzinami, więc tematu starczyło im na cały czas składający się na nieobecność jego miłości.

      Podczas podwieczorku nastroje dopisywały wszystkim. Aika nawet zebrała w sobie odwagę na tyle, by kilka razy zacząć jakiś temat czy spytać o nurtujące ją rzeczy. Na szczęście każde takie zachowanie było pozytywnie odbierane przez rodzinę Tamakiego, więc łatwiej było jej się otworzyć i opowiedzieć też co nieco o swojej rodzinie, ponieważ rodzice chłopaka byli bardzo ciekawi, skąd wywodzi się ich potencjalna przyszła synowa. Najwięcej pytań zadawała jej jednak Mayumi, zainteresowana jej urodą, ubraniami i innymi dziewczyńskimi sprawami.

      Beztroski nastrój rozbił dzwonek do drzwi. Kaori wykręciła oczyma, mówiąc pod nosem, że jeśli to spóźniony Kei, to da mu nauczkę, więc sama ruszyła w stronę drzwi wejściowych. Zdziwiła się lekko, widząc w progu Matsuo, od razu zauważyła też opuchnięte oczy chłopaka. Szybko jednak odwrócił spojrzenie, jakby nie miał siły patrzyć w jej oczy. Obok niego stał ze zwieszoną głową Kei, którego poznała po szarej czuprynie, wyglądającej, jakby nikt jej od kilku dni nie czesał. To jednak nie było ważne w tym momencie. Wystarczyła krótka chwila, by Kaori wyczuła, że coś się stało. Jej serce gwałtownie przyspieszyło. Bała się jednak spytać, o co chodzi. Mając już łzy w oczach, położyła dłoń na głowie syna. Kiedy ten ją podniósł, łzy natychmiast wydostały się z jej oczu. Nagle radosny gwar dobiegający z salonu zdawał się przestać istnieć. Widziała tylko te puste, zapłakane oczy koloru nieba, które wyglądały, jakby ktoś im odebrał wcześniejszy blask. Pokręciła tylko głową, jakby chciała się upewnić, że to nie jest prawda. Niewiele rzeczy było w stanie doprowadzić jej syna do takiego stanu. Widziała go w podobnym tylko dwa razy w życiu, a tym razem miała wrażenie, że jest najgorzej. Wprowadziła chłopców do środka. Chwilę stali tak bez słowa, gdy do holu wszedł uśmiechnięty Kaien, interesując się, co tak długo nic nie słychać. Od razu stanął jak wryty i przybrał zbolałą minę, jednak o nic nie pytał.

      - Tato… - powiedziała łamiącym się głosem Kaori. - Weź z mamą dzieciaki, proszę… - szepnęła, patrząc przerażona na ojca. Ten skinął tylko głową i wrócił do salonu, w którym natychmiast ucichły wszelkie rozmowy i śmiechy. Dawało się słyszeć jedynie wyraźnie zmartwione szepty domowników i gości. Po chwili, kiedy Kao upewniła się, że jej rodzice zabrali Mayumi, Tamakiego i Aikę, zaprowadziła przybyłych do salonu, gdzie czekał na nich zmartwiony już Ichiru. Stali chwilę w ciszy, która dłużyła im się w nieskończoność. Jednak Matsuo się przemógł i zaczął.

      - My… W nocy Kei poczuł, że… że z Haną dzieje się coś złego - mówił z trudnością, co chwila zaciskając zęby. Kaori patrzyła w niego wielkimi, zaszklonymi oczyma, zapominając nawet mrugać. Ichiru szybko podszedł do niej i objął ją ramieniem, próbując utrzymać na duchu zarówno ją, jak i siebie. W rzeczywistości bowiem ich serca zdawały się wyrywać z piersi. - Pokłócili się wcześniej, powiedziała, że nie chce wracać do Związku, że ma wszystkich dość… Nie było jej w mieszkaniu. Wpadłem tam zresztą na pani siostrę i Suzaku. Szukaliśmy jej dziś przez cały dzień, nigdzie jej nie ma, nikt jej nie widział. Przed chwilą wróciłem z Akademii, Hanadagi zniknął po wczorajszych zajęciach… My… nie mamy pojęcia, gdzie ona jest - szepnął. - Kei mówi… - nie zdołał utrzymać łez wypływających mu z oczu.

      - Ona nie żyje… - powiedział ledwie dosłyszalnie Kei, jednak wszyscy i tak wyłapali to zdanie, którego słowa odcisnęły od razu bolesne piętno na ich sercach. Kei podniósł wzrok na rodziców, ale nie były to oczy, które znali. Były puste, niczym człowieka, który stracił wszystko. Spuchnięte powieki od wielu godzin płaczu. Przez cały dzień nie był w stanie wstać i przyjść do domu rodzinnego. Po nocy spędzonej na podłodze dał radę tylko zawiadomić Matuso, który oddał śpiącą jeszcze Miyako pod opiekę Katsumi, a sam z Shuujim szukali Hanashi przez cały dzień. Równolegle to samo robili Aya i Suzaku. - Czuję to… Było źle, a potem… nagle pustka… - Był tak otępiały, że nawet już nie płakał. Stracił serce, stracił powód do życia. Jego światełko, jego promyk słońca zgasł. Zawsze mieli tajemniczą więź, która pozwalała im odczuwać troski drugiego. On czuł jednak, że więź się zerwała. Stracił ją na zawsze. Jak bardzo mógł jeszcze cierpieć? Stracił trzy kobiety swego życia, w tym swoją drugą połowę, która żyła z nim dziewięć miesięcy, jeszcze nim wyszli na świat, by poznać swoich rodziców. Była jego radośniejszą częścią, jego uśmiechem każdego dnia, częścią jego serca, która teraz, choć obumarła, bolała jak nigdy dotąd. Stracił siostrę, przyjaciółkę, bratnią duszę, swojego anioła stróża, który zawsze nad nim czuwał, tulił do snu, uspokajał w ciężkich chwilach. Stracił siebie. Nie chciał już żyć. Gdyby nie dziewczynki, nie przeżyłby tej nocy. Poszedłby za nią, byle znów móc trzymać ją w ramionach. Przeprosić za kłótnię, cofnąć czas i wyrzucić Suzaku z mieszkania, pozwolić Hanie podejmować własne decyzje i być z nią w każdej minucie.

      Kaori osunęła się na ziemię i zaczęła głośno szlochać. Ichiru usiadł obok niej na podłodze i płacząc równie mocno, przytulił ją tak mocno jak umiał. Oboje mieli teraz wyrzuty sumienia. Jak mogli odciąć się od kontaktu z córką przez głupią pracę? Jak mogli wypiąć się na nią przez jej zachowanie? Powinni z nią więcej rozmawiać i zrozumieć jej postępowanie, a nie z góry oceniać. Wiedzieli, że nigdy nie wybaczą sobie straconego czasu. Bali się, że już nigdy nie będą mogli złapać jej w ramiona i powiedzieć, jak bardzo ją kochają, jak żałują tego straconego czasu. Bezgranicznie ufali Keiowi w sprawie jego bliźniaczki, dlatego nie umieli się pozbierać po takiej informacji.

      - Nie mamy pewności - odparł głośniej Matsuo. - Nie znaleźliśmy jej jeszcze, więc wszystko jest możliwe - mówił, chcąc nabrać choć odrobinę nadziei. Wciąż wierzył, że odnajdzie się cała i zdrowa. Była jego najlepszą przyjaciółką, jego druhem w pracy, to ona zmieniła jego życie, sprawiła, że przeprowadził się do Mumei, zaczął nowy rozdział. Wiedział, że dziewczyna nie podda się tak łatwo, życie było dla niej tak wielkim darem, że będzie walczyć o nie z całego serca. Nie znał nikogo, kto pomimo tylu porażek i zranień tak bezwarunkowo kochał życie.

      - Już jej nie ma, zrozum to wreszcie - wtrącił Kei z lekką złością. Nie miał żadnych złudzeń, że jest inaczej.

      - Ja nie uwierzę, póki jej nie znajdę, rozumiesz? - powiedział pewnie Matsu, na co Kei zareagował dość gwałtownie, rzucając się na Łowcę i szarpiąc go za koszulę. - Zresztą Suzaku powiedział…

      - Nie ma! ZROZUM! Ona nie żyje! Moja siostra NIE ŻYJE! - krzyczał, a z jego oczu na nowo wyciekł potok łez.

      - Przestańcie, to nie jest czas… - rzucił Ichiru, chcąc choć trochę uspokoić chłopaków. Wciąż głaskał po głowie szlochającą żonę, która drżała w jego objęciach.

      - To niemożliwe… - powiedział zziajany Tamaki, który właśnie wszedł do pomieszczenia. Uciekł dziadkom, ponieważ wiedział, że sprawa dotyczy jego rodziny. Miał prawo uczestniczyć w tej rozmowie. Przez krzyki brata o wszystkim się dowiedział. Zaniósł się płaczem. - Hana jest niezniszczalna! Nie możesz mieć racji… - dorzucił powoli łamiącym się głosem.

      Kaori jak na sygnał wstała i podeszła do najmłodszego syna. Musiała być silna, szczególnie dla swych synów.

      - Tama, nie powinno cię tu być… - szepnęła, przytulając go do siebie. Wtulił się w nią jak dziecko, choć zdążył już ją przerosnąć. Po chwili odsunęła się od niego i zostawiła go przy ojcu, a sama podeszła do Keia. Nie miała siły wcześniej tego zrobić. Patrząc na niego, wciąż widziała Hanę. Byli jak kalki. Nie mogła znieść myśli, że nie zobaczy już swojego pierworodnego dzieciątka. Przytuliła syna, który tak skulony położył głowę na jej ramieniu. Gładziła delikatnie jego włosy jak wtedy, kiedy byli z Hanashi dziećmi.

      - Znajdziemy ją, bez względu na wszystko… - obiecała. - Dowiemy się, co się stało, wrogów zabijemy z zimną krwią, nie pozwolimy sobie zabrać nikogo więcej. Wytrzymaj jeszcze trochę, Kei. Dla dziewczynek…

      Mieli świadomość, że przed nimi ciężki okres. Najpierw trzeba było poinformować rodzinę, choć, jak już usłyszeli, Aya, Suzaku, a także w międzyczasie Zero zdążyli już się dowiedzieć. Potem wspólnie muszą przemyśleć wszystko i zdecydować się na jakiś plan. W tym stanie było im jednak bardzo ciężko ruszyć do pracy. Mimo wszystko wiedzieli, że czas nagli. W takiej sytuacji nie mogli pozwolić sobie na zwłokę.

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Cześć! Udało nam się napisać na dziś ten rozdział, więc macie. Przy czym zaznaczamy, że dwie pierwsze scenki wydarzyły się przed ostatnią sceną ze „Spełnienia marzeń”. Enjoy!

      Dedykacja dla Karo, Kiran, Chloe i Andzika, które skomentowały poprzedni rozdzialik VN. Dzięki, dziewczyny!