Dodatek specjalny! Vampire Knight v. 2.0: rozdział XIII - „Boję się”

      - Ale było niesamowicie, co? - spytała Nio.

      Dziewczyny szły powoli w stronę akademika. Potańcówka właśnie dobiegła końca. Uczniowie Dziennej Klasy z żalem pożegnali kolegów i koleżanki z Nocnej, wiedząc, że okazja do podobnej zabawy nieprędko się nadarzy.

      Kaori miała wrażenie, że zaraz padnie. Wszystko ją bolało, była wykończona. Marzyła jedynie o kąpieli i pójściu spać.

      - Spaaaać… - powtarzały raz za razem Mio i Nio.

      - Nie ma mowy, żebym się dzisiaj wykąpała. Od razu zasnę - rzekła jedna.

      - Ja też… - odparła druga.

      Uczennice doszły wreszcie do swoich pokoi. Kao życzyła koleżankom dobrej nocy i weszła do siebie. Rozejrzała się, zdziwiona.

      - Ayi nie ma? - spytała na głos samą siebie.

      Zauważyła tylko jej buty walające się po podłodze.

      Pewnie jest w łazience. Ale chwila… Przecież wróciła chyba dość dawno temu… Dopiero teraz poszła się wykąpać? Dziwne. Lepiej pójdę sprawdzić, co i jak.

      Aya obudziła się wreszcie. Leżała na podłodze w łazience. Usłyszała szum wody. Wstała. Spostrzegła, że z każdego możliwego kranu leje się woda. Szybko zaczęła je zakręcać. A przynajmniej próbowała, bo nic z tego nie wychodziło. Ani drgnęły.

      Coś tu nie gra, stwierdziła. Może lepiej pójdę poprosić kogoś o pomoc.

      Woda zaczęła się już wylewać. Dziewczyna ostrożnie podeszła do drzwi. Chciała je otworzyć, ale nie mogła.

      - Co jest?! Zatrzasnęły się czy jak?!

      Zaczęła się denerwować. Znów spróbowała otworzyć drzwi, a także okna, potem zakręcać krany, jednak jej wysiłki nie przynosiły żadnych rezultatów. A wody przybywało w szalonym tempie, jak gdyby nagle znalazła się w jakimś sennym koszmarze.

      - Do licha! - krzyknęła. - Pomocy! - zaczęła wołać.

      Nikt jednak nie nadchodził. Mokra, przezroczysta substancja, którą tak kochała, była już wszędzie.

      - Skąd się jej tyle wzięło?! - pytała.

      A wody przybywało. Coraz szybciej, coraz więcej.

      - Nie…

      Musiała już własnymi siłami unosić się na wodzie, nie miała gruntu.

      - Obudź się, dziewczyno, to musi być sen! - zdążyła powiedzieć i wziąć ostatni wdech.

      Całe pomieszczenie zalane już było wodą. Aya nie mogła w żaden sposób nabrać powietrza. Nie była w stanie nic zrobić. Czuła okropną bezsilność i strach.

      Woda, to życiodajne H₂O, wysysało z niej właśnie życie. Ukochana substancja sprawiała, że nie mogła oddychać. Wydawało jej się to ni mniej, ni więcej jak okropnie groteskowe.

      Ani na chwilę nie zamknęła oczu. Wpatrywała się w ciemny świat, który tonął razem z nią. Rozmazane kształty, niegdyś tak znajome, wydawały się teraz całkiem obce.

      Obraz zaczął rozmazywać się jeszcze bardziej. Organizm domagał się powietrza, którego jednak nie mógł otrzymać. Buntował się, ale nic nie zdziałał.

      W końcu pozostała już tylko ciemność.

      - Boję się - szepnęła dziewczynka.

      - Nie, wcale się nie boisz - odrzekł zdecydowanie jakiś Głos.

      - A właśnie, że tak.

      - Wcale nie.

      - Kiedy mówię, że tak. Zawsze byłam inna. Woda mnie słuchała. A teraz nie chce.

      - A spróbowałaś?

      - Ja…

      Nie dokończyła, bo nagle usłyszała jeszcze jeden, jakby znajomy głos. Dobiegał jednak z oddali.

      - Aya!

      - Aya? Kto to taki? - zapytała mała brunetka.

      - To przecież ty - odparł Głos.

      - Ja? To moje imię?

      - Oczywiście.

      - Nie…

      - Aya! Niemożliwe, ona nie oddycha…

      - Dlaczego ten daleki głos wydaje się taki przestraszony? Przecież to ja się boję.

      - Nie, ty wcale się nie boisz.

      - Boję. Bardzo się boję.

      - Mylisz się.

      - Aya, proszę! Oddychaj! No już!

      - Słyszysz, jak ładnie prosi? - spytał Głos.

      - I co z tego, że prosi? Nie można mieć wszystkiego - odrzekło nadąsane dziecko.

      - Błagam! Błagam! Przepraszam za to, co powiedziałam!

      - Słyszysz?

      - Nie, nie chcę słyszeć. Chcę zostać sama. Tu jest tak ciemno. Boję się, ale chcę tu zostać. Sama. Na zawsze.

      - Wcale tego nie chcesz.

      - A właśnie, że chcę. Lepiej wiem, czego pragnę.

      - Nie wydaje mi się.

      - Aya-nēsan! Jeśli zaraz się nie obudzisz to… to… pójdę do Aidō-senpai całkiem sama! Pójdę do Księżycowego Akademika…

      - Aidō-senpai? Księżycowy Akademik? Co to jest?

      - Przecież wiesz.

      - Nie, nie wiem.

      - I… i zaproszę całą Nocną Klasę… i Ichiru!

      - O kim ona mówi? - spytała zdezorientowana dziewczynka.

      - O tych, których nienawidzisz.

      - Nienawidzę? Ja kogoś nienawidzę?

      - Och, tak. Wampiry. Zdrajcy. Mordercy. Krwiożercze bestie. I biedna, mała Kaori w samym środku niebezpieczeństw.

      - Kao-chan!

      Kaori szlochała i wykrzykiwała, co zrobi, jeśli Aya nie zacznie oddychać. Przez płacz nie zauważyła nawet, że siostra nabiera i wypuszcza powietrze już całkiem normalnie.

      - Widzisz? Potrafisz.

      - Masz rację. Już nie będę się poddawać. I nie będę się już bała.

      - Brawo.

      - Co się stało? - spytała Aya. Rozejrzała się i spostrzegła, że dookoła jest całkowicie sucho. Więc to wszystko… to były jakieś przywidzenia. Ten Głos także…

      - Nēsan! - krzyknęła Kaori i rzuciła się siostrze na szyję.

      - Auć… Nie mogę oddychać…

      Kao szybko zabrała ręce. Spojrzała ze łzami, teraz już szczęścia, w oczach na Ayę.

      - Nigdy więcej mnie tak nie strasz! - wrzasnęła.

      - Ale co ja takiego zrobiłam? - zapytała zdziwiona Aya. - Bez przesady, chyba po prostu zasnęłam albo może omdlałam na chwilę…

      Kaori otworzyła tylko szeroko oczy ze zdumienia. Postanowiła nic już nie mówić. Po prostu delikatnie objęła starszą siostrę. Nie zamierzała jej teraz martwić i wyznać, że znalazła ją w łazience nieprzytomną i, co gorsza, nieoddychającą. Prawie dostała zawału, bo przez chwilę była przekonana, że Aya nie żyje. Zaczęła panikować i wykrzykiwać każdą głupotę, jaka przyszła jej na myśl. Nie mogła pozwolić siostrze umrzeć. Nie teraz, nigdy! Rozhisteryzowała się porządnie, a potem nagle Aya zaczęła oddychać i po chwili otworzyła oczy. Kao, choć w szoku i nadal roztrzęsiona, poczuła, jak kamień spada jej z serca.

      - Lepiej chodźmy spać. Wakacje przed nami! - powiedziała wesoło, chcąc rozładować napięcie. Pomogła nieco osłabionej Ayi dostać się do pokoju i położyć do łóżka.

***

      - Wychodzę - rzuciła obojętnym tonem Aya koło południa, gdy ona i siostra porządnie odespały nocne wydarzenia.

      - Dokąd? - zapytała ciekawsko Kao, przypatrując się Ayi.

      - No… - zawahała się. - Na spacer.

      - Idę z tobą!

      - Nie…

      Kaori całkowicie zignorowała starszą siostrę. Narzuciła na siebie bluzę i podreptała za Ayą. Ta tylko westchnęła. Koniecznie chciała zobaczyć się z Zero, ale nie mogła, gdy Kao siedziała jej na ogonie. A czuła się okropnie. Gdy tylko się obudziła i przypomniała sobie straszną noc, dotarło do niej z całą mocą, że zostawiła przyjaciela na pastwę Shizuki.

      Nie miała pojęcia, co się z nią w nocy działo. Nie była do końca sobą. Jeszcze to omdlenie… Miała wrażenie, że powoli wariuje, ale próbowała o tym nie myśleć. Jej umysłu nie opuszczał za to widok Zero ledwo trzymającego się życia i zdrowych zmysłów. Jak ona mogła go tak zostawić?! Nieczuła żmija! Fakt faktem, że wówczas myślała tylko o bezpieczeństwie Kaori, ale przecież okazało się, że nic jej nie groziło. Czy nie powinna wtedy się wrócić? Pójść do Shizuki, zrobić coś, by Zero mógł dojść do siebie, a najlepiej uciec? Cóż, wątpiła, że by to zrobił, w końcu pragnąć zabić Hiō, ale mimo wszystko…

      Kaori również zatopiła się w myślach. Muszę uważać na Ayę. Po tym, co wydarzyło się wczoraj w nocy… Na dodatek ona zdaje się nic z tego nie pamiętać! Cóż, nie zamierzam jej przypominać o tym, że prawie się udusiła.

      Dziewczyny przechadzały się bez celu po terenie Akademii. Kao czujnie obserwowała towarzyszkę, co bynajmniej nie uszło jej uwadze.

      - Stało się coś? - spytała wreszcie, nieco rozdrażniona.

      - Nie, czemu? - Kaori udała zdziwienie.

      - Wciąż się na mnie gapisz.

      - Wcale nie.

      - Jasne…

      Postanowiły nie drążyć tego tematu. Szły w milczeniu. Nikogo nie spotkały, wszyscy najwyraźniej nadal odsypiali potańcówkę.

      Nagle jednak Kao zauważyła jakąś sylwetkę zmierzającą w kierunku wyjścia z Akademii. Stanęła i zagapiła się. Aya skorzystała z okazji i zaszyła się w lesie. Kaori zaś całkiem zapomniała o siostrze i z przejęciem zaczęła iść w stronę tajemniczej osoby. Ta jednak znikała już powoli za bramą. Nastolatka zdążyła jednak spostrzec, że człowiek ten to nikt inny jak Ichiru. Zarumieniła się nieświadomie. Po chwili zorientowała się, jak mocno bije jej serce.

      Dziewczyno, co z tobą?!

      Aya pokrążyła chwilę po lesie, a potem puściła się biegiem do akademika chłopców. Udała się do pokoju Zero, ale chłopaka jak zwykle nie było.

      Tego się spodziewałam. Jak by na to nie spojrzeć, chyba nigdy w życiu nie zastałam go w pokoju… Rany.

      Pospiesznie opuściła dormitorium. Obawiała się spotkania z jakimś chłopakiem, ale całe szczęście wyglądało na to, że wszyscy jeszcze spali.

      Postanowiła zajrzeć do prywatnego mieszkania dyrektora. Z tego co wiedziała, Yūki i Zero dość często w nim przebywali. Wciąż bojąc się, że znajdzie ją Kaori, biegła, więc dotarła na miejsce dosyć szybko. Nieśmiało zapukała do drzwi.

      - O, Katayama-san! Wejdź, wejdź! - zawołał wesoło dyrektor.

      Aya zastanawiała się, czy Kaien Kurosu zawsze będzie nazywał ją nazwiskiem matki.

      - Ee… - zawahała się. - Czy jest tu może Zero?

      - Och, tak, oczywiście, że jest!

      - Mogłabym się z nim zobaczyć?

      - Hm, chyba tak. Pewnie się wkurzy, ale ma tak zawsze, więc nie ma się czym przejmować - odparł, wyszczerzając przy tym zęby.

      - Taak…

      Mężczyzna zaprowadził uczennicę do jednego z pokoi gościnnych.

      - To tutaj - oświadczył.

      - Dziękuję.

      - Powodzenia.

      - Słucham? - zdziwiła się, ale Kaiena już nie było.

      Zebrała w sobie odwagę i cicho zapukała. Nie otrzymała żadnej odpowiedzi, ale nie sądziła, by chłopak spał. Wzięła głęboki oddech i nacisnęła klamkę. Nie usłyszała żadnych okrzyków protestu, więc powoli weszła.

      Zero siedział pod ścianą. Okna były zasłonięte, więc w pokoju panował półmrok.

      - Mogę? - zapytała.

      - Jak chcesz.

      Aya delikatnie zamknęła drzwi i podeszła do kolegi. Ukucnęła naprzeciw niego.

      - Przepraszam, że wtedy tak wybiegłam.

      - Nie masz za co przepraszać - odrzekł z ponurym uśmiechem. - To zrozumiałe, że martwiłaś się o siostrę.

      - Tak, tyle że okazało się, że nic jej nie jest. Choć rozmawiała z twoim bratem - rzekła cicho.

      - Szedł po Yūki. A potem po prawdziwe ciało Shizuki - oświadczył.

      - Co?

      Chłopak opowiedział o wszystkim, co się zdarzyło. O tym, jak Yūki chciała oddać Hiō swoją krew, by ta w zamian uratowała go od upadku do Poziomu E. O tym, że Shizuka powróciła do swojego ciała. O walce z nią i Ichiru. I o tym, że koniec końców prawdopodobnie to kto inny, a nie on sam, zabił groźną wampirzycę. Po tym, jak została przez niego zraniona łowiecką bronią, jej zdolność regeneracji osłabła lub całkiem zniknęła, przez co stanowiła łatwiejszy niż w normalnych okolicznościach cel.

      - Jak myślisz, kto to mógł być? - spytała cicho.

      - Nie sądzę, by ktoś poza Kuranem miał możliwość zabicia czystokrwistej - odparł. - Prawdą jest, że wampiry niższych klas bez mrugnięcia okiem podporządkowują się tym na szczycie. Nie byliby w stanie skrzywdzić czystokrwistego, nawet gdyby chcieli. Chyba że on sam by im kazał, aczkolwiek i to mogłoby być trudne. Nie, myślę, że to Kuran. Ale nie wiem, dlaczego miałby to zrobić.

      Zamilkli na chwilę. Po kilku minutach Aya uderzyła się w czoło.

      - Jaka ja głupia! Pokaż te rany, przecież mogę je wyleczyć! - rzekła, mając na myśli obrażenia wywołane Krwawą Różą oraz kataną.

      - Nie wiem, czy chcę.

      - Co? - zdziwiła się dziewczyna.

      - To nic nie zmieni.

      - Jak to? Nie będziesz musiał tak cierpieć.

      - Najgorszy ból to nie ten fizyczny.

      - Rozumiem. Ale i tak cię wyleczę. Chociaż na coś się przydam.

      Zero w końcu się zgodził.

      - Potrzebuję wody… - Rozejrzała się dookoła, ale nie zauważyła żadnej szklanki czy czegoś podobnego. Za to jak na zawołanie woda sama wydostała się z jej dłoni.

      - Jak…? - szepnęła zdziwiona.

      - Hę? To znowu jakaś nowa umiejętność, o której nic nie wiem?

      - Ba, nawet ja nie wiedziałam.

      Przez chwilę po prostu patrzyła na wodną kulkę. Potem w jej głowie zaczęły pojawiać się obrazy jej samej, uwięzionej w łazience, która w szalonym tempie napełniała się wodą. Przypomniała sobie to, jak „tonęła” i fakt, że to Kao przywróciła ją do świadomości.

      - Ups - wyrwało jej się.

      - Jakie znowu „ups”?

      Opowiedziała mu o wszystkim ze szczegółami, jako że umawiali się, by mówić sobie o tego typu sprawach.

      - Ups - przyznał.

      - Jejku, to dlatego Kao-chan tak dziwnie się dziś zachowywała! Kurczę, co ja jej teraz powiem?

      - Nic. Możesz udawać, że w dalszym ciągu niczego nie pamiętasz.

      Aya westchnęła. Nie uważała tego za dobry pomysł, ale to chyba i tak było najrozsądniejsze wyjście. Gdyby miała się jeszcze Kaori tłumaczyć… Raczej nie wyszłoby z tego nic dobrego.

      - To jest straszne - szepnęła, spuszczając wzrok. - Kiedyś te nowe umiejętności pojawiały się w kilkuletnich odstępach, a teraz dochodzą co rusz. Jak tak dalej pójdzie, za miesiąc będę wampirem z krwi i kości. - Zadrżała niczym z zimna i objęła się ramionami. - Boję się.

      Nie dziwił jej się. Sam zauważył, że to wszystko dzieje się stanowczo za szybko i momentami przechodziło mu nawet przez myśl, że jak tak dalej pójdzie, to ostatecznie naprawdę może wyjść na to, że to on będzie musiał zabić ją, a nie ona jego. Skoro już jego plan ewentualnego samobójstwa po pozbyciu się Shizuki szlag trafił, może do tego dojść. Nie powiedział tego jednak na głos.

      - Myślisz, że to rzeczywiście dlatego, że przebywasz ostatnio w otoczeniu wamirów, w tym czystokrwistego Kurana? - zapytał za to.

      - Tak podejrzewam, bo nie widzę innej odpowiedzi - przyznała. - Chociaż nie jestem pewna co do arystokratów. Ta czysta krew we mnie chyba raczej reaguje na tę Kurana. I to bez względu na to, czy się z nim stykam, czy z nim rozmawiam, czy trzymam się z daleka. Do tego jeszcze przez kilka dni przebywała tu Shizuka, kolejna czystokrwista… To chyba oni przyspieszają tę przemianę. - Zamilkła na moment. - Czuję, że powinnam stąd odejść. Gdzieś daleko. Ale jednocześnie nie mogę zostawić Kaori. Nie potrafię. Może nawet byłaby bezpieczniejsza beze mnie, ale…

      - Nie byłaby - uciął. - Nie potrafi się bronić i nawet nie wie nic o świecie. Tak jak i inne dziewczyny, ma klapki na oczach i zachwyca się krwiopijcami niczym młodymi bogami. Ktoś musi ją mieć na oku. I nie mogę to być ja, bo prędzej czy później upadnę do Poziomu E. Dobrze o tym wiesz.

      Przegryzła wargę i znów spuściła wzrok. Patrząc na podłogę między nimi, milczała przez kilka sekund.

      - Nie wiedziałam, że miałeś możliwość ratunku - szepnęła wreszcie.

      - To żadna możliwość. Zdobycie krwi czystokrwistego wampira jest praktycznie niewykonalne.

      - Ale Yūki…

      - Nie pozwolę jej na zmianę w wampira. Nigdy w życiu - uciął znowu jej wypowiedź. - Rozumiesz chyba, prawda? Ty też nie pozwoliłabyś, by ktokolwiek położył łapska na Kaori i przemienił ją w potwora, czyż nie?

      Pokiwała głową ze smutkiem.

      - Rozmawiałeś już z nią? - spytała, mając na myśli panią prefekt.

      - Niee…

      Kolejna chwila milczenia.

      - Hej, właściwie to dlaczego sobie samej nie uzdrowiłaś tych zadrapań? - spytał, najwidoczniej chcąc zmienić temat.

      - Hm, właściwie to o nich zapomniałam - przyznała, przypominając sobie o szramie na policzku i dziurce w szyi zrobionych przez Shizukę. - Ale i tak nie powinnam z tym nic robić. Kao je przecież widziała, a nie mogłyby sobie ot tak zniknąć. Niedługo same się zagoją.

      - Uhm.

      - Zero?

      - No?

      - Dziękuję.

      - Za co?

      - Za to, że się tak powstrzymujesz. A wczoraj już przeszedłeś samego siebie, nie wiem, jakim cudem wytrzymałeś…

      - Mamy umowę.

      - Wiem, ale to wymaga od ciebie wielkiego poświęcenia i walki z bólem.

      - Nie mówmy już o tym.

      Siedzieli jeszcze chwilę, ale potem Aya postanowiła wracać. Domyślała się, że Zero musi przemyśleć sobie niejedną sprawę. Nagłą śmierć Shizuki, za którą najprawdopodobniej stał Kuran, zdradę własnego brata…

      Pożegnała się z przyjacielem, po czym wyszła z pokoju.

      - Katayama-san - rzekł dyrektor, który nagle pojawił się na korytarzu.

      - Słucham?

      - Myślę, że powinnaś pójść przed bramę wejściową. Natychmiast.

      - Hm? Dlaczego?

      - Och, zobaczysz. Powiedzmy, że zabawisz się dzisiaj w prefekta.

      - Słucham? - Aya nic już nie rozumiała. Patrzyła ze zdziwieniem na uśmiechniętego od ucha do ucha dyrektora. Ten zaś nic już nie powiedział, tylko odprowadził ją do drzwi i pomachał jej na pożegnanie. Dziewczyna przez chwilę stała nieruchomo przed domem, po czym powlokła się niechętnie w miejsce wskazane przez Kaiena Kurosu.

      - Psst! Kao-chan! - Kaori usłyszała jakiś szept. Rozejrzała się i ze zdziwieniem spostrzegła Hanabusę kryjącego się między drzewami.

      - Aidō-senpai! Co ty tutaj robisz? - spytała ze zdziwieniem.

      - Och, po prostu chodź - powiedział z kuszącym uśmiechem.

      Kao szybko podeszła do przystojniaka i weszła z nim pod osłonę drzew.

      - Miło cię widzieć! Jak tam wczorajsze sprawy dla Kurana-senpai?

      - Szkoda gadać. Wszystko się pokomplikowało i w rezultacie jestem w naprawdę kiepskim nastroju. Dlatego wpadłem na świetny pomysł. Chyba zgodzisz się, że nam obojgu potrzebna jest odskocznia, co?

      - O tak, zdecydowanie. Ja też miałam ciężką i… cóż… dziwną noc - stwierdziła.

      - Więc zarezerwuj sobie poniedziałkową na zmianę nastroju, zgoda? - spytał zawadiacko. - Póki co nie wyjeżdżam, więc możemy się bez przeszkód spotkać.

      - Z przyjemnością! - odrzekła oblana rumieńcem. Tego jej było trzeba! Co prawda ledwie kilkanaście godzin temu pokłóciła się z Ayą ze względu na jej brak powagi, ale uznała, że naprawdę chce na spokojnie spotkać się z Hanabusą i z nim porozmawiać. Aya po prostu będzie musiała się z tym pogodzić, ot co.

      - Doskonale. W takim razie przyjdę po ciebie pół godziny przed północą.

      - Dobrze.

      - Tylko ciepło się ubierz! - Puścił do dziewczyny oko.

      - Na pewno! - zaśmiała się, przypominając sobie przeziębienie, jakiego nabawiła się po pierwszej nocnej randce z Aidō.

      - W takim razie do zobaczenia!

      - Tak jest - odsalutowała z uśmiechem. Ani się obejrzała, a chłopaka już nie było. I tak szczęśliwa, wzruszyła ramionami, po czym udała się do dormitorium, po drodze przypominając sobie, że zupełnie olała Ayę i straciła ją z oczu. Miała nadzieję, że nic jej się znowu nie stało… Naprawdę się o nią martwiła.

      Przyspieszyła kroku.

      Przed główną bramą stały dwie postaci. Jedna z nich, niższa, rozglądała się ciekawie dookoła. Ubrana była w zwykłe ubrania. Rude włosy opadały na sympatycznie wyglądającą jasną twarz. Aya stanęła jak wryta.

      - Otsune?! - wykrzyknęła ze zdumieniem, ignorując jednego z nauczycieli, który stał z nowoprzybyłą.

      - Aya! - Koleżanka zauważyła wreszcie brunetkę. Zostawiła walizkę i podbiegła do zdezorientowanej przyjaciółki. - Jak to cudownie znów cię widzieć!

      - Och, ciebie też!

      Dziewczyny przytuliły się. Chwilę trwały w uścisku, nie mogąc się sobą nacieszyć.

      - Zostawiam ją tobie, Mitsui-san - rzucił profesor. Aya wreszcie się ocknęła, ukłoniła się grzecznie i podziękowała. To samo zrobiła Otsune, bo najwyraźniej to właśnie ten nauczyciel odebrał ją z dworca w Mumei.

      Gdy dorosły odszedł, Aya spojrzała bacznie w zielone oczy starej koleżanki.

      - Cieszę się bardzo, że cię widzę, ale… Co ty tutaj robisz? - zapytała.

      - Nikt ci nic nie powiedział? Dziwne - stwierdziła. - Cóż, prawda jest taka, że twoja mama pewnego razu zadzwoniła do mojej. Długo rozmawiały, a ja nie wiedziałam, o co chodzi. Następnego ranka moja mama ni z tego, ni z owego wyznała, że twoja matka zaproponowała, bym przeniosła się do Akademii Kurosu. Zdziwiłam się, ale z radością zgodziłam, bo pamiętałam, że to w tej szkole się teraz uczysz. - Uśmiechnęła się. - Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe?

      - Co ty mówisz, oczywiście, że nie! Tak bardzo się cieszę!

      Koleżanki znów się uścisnęły.

      - Ale czy twoja lub moja mama mówiła, skąd się wzięła ta nagła propozycja?

      - Hm, nie. Nie przypominam sobie. Wszystko działo się tak szybko! - przyznała. - Ale wiesz… Muszę ci powiedzieć o kilku dziwnych rzeczach, które miały miejsce po tym, jak wyjechałaś - rzekła szeptem.

      Ayi mocniej zabiło serce. Zaczęła się denerwować. Pierwsza radość jakoś zniknęła, pozostał natomiast niepokój. I wyrzuty sumienia.

      Jestem okropna. Jak się nad tym zastanowić, od mojego przyjazdu tutaj ani razu nie pomyślałam o Otsune, a to przecież taka wspaniała dziewczyna i koleżanka! Zasmuciła się i na chwilę odwróciła wzrok. A teraz została tu przeniesiona. Boję się, że coś się stało. Że to przeze mnie zdarzyło się coś dziwnego…

      - Aya? Coś się stało? - spytała cicho Umari.

      - Nie, nie. Musisz mi o wszystkim opowiedzieć. Ale najpierw trzeba będzie oprowadzić cię po terenie Akademii! Powiedz mi tylko jeszcze, dlaczego przeniosłaś się tu już teraz, na samym początku wakacji?

      - Och, niby zaproponowano mi miejsce w Akademii, ale i tak muszę przejść przez egzaminy wstępne i rozmowę kwalifikacyjną. Wszystko ma się odbyć w ciągu najbliższych dni, dlatego przyjechałam już teraz.

      - Rozumiem.

      Aya zaprowadziła Otsune do dormitorium, po drodze opowiadając jej trochę o Akademii Kurosu. Na parterze czekała już na nie przewodnicząca akademika, Kazue Maruyama. Jak się okazało, Umari otrzymała pokój na tym samym piętrze co Aya i Kaori.

      Jeszcze zanim wyszły ze Słonecznego Dormitorium, dołączyła do nich Yūki, która jako prefekt odpowiedzialna była za pokazanie nowej szkoły i okolic. Aya zapewniła zawstydzoną koleżankę, że przejdzie się wraz z nią. Wychodząc z budynku, natknęły się na Kaori, która wyglądała jakby na lekko nieobecną czy podekscytowaną. Kao porządnie zdziwiła się widokiem Otsune, ale przywitała się z uśmiechem i odbyła z nią krótką rozmowę.

      Po szybkim zapoznaniu Umari z najważniejszymi miejscami w Akademii Yūki odeszła do własnych spraw, a Aya i Otsune powędrowały do pokoju tej drugiej. Umari zaczęła się rozpakowywać, Aya zaś jej w tym pomagała.

      - Och, zapomniałabym - rzekła rudowłosa, wyjmując coś z torby. - Twoja mama prosiła przed moim wyjazdem, bym wam to przekazała.

      Podała Ayi dwie paczuszki - jedną zaadresowana do niej, drugą do siostry.

      - Dziękuję, Otsune - powiedziała z wdzięcznością Aya. Nie mogła się doczekać, by odpakować paczuszkę. Stęskniła się za Reiko. Bądź co bądź była jej przybraną matką. Co prawda nadal nie mogła pojąć, dlaczego wysłała ją w miejsce pełne wampirów, ale mimo to nadal ją kochała.

      Umari tylko uśmiechnęła się w odpowiedzi.

      Dziewczęta cierpliwie robiły porządki w rzeczach Otsune, rozmawiając przy tym na błahe tematy.

      - Uff! Dziękuję za pomoc! Samej zajęłoby mi to chyba całe wieki! - sapnęła Otsune, gdy jako tako ogarnęła już bałągan.

      - Bez przesady! - zaśmiała się Aya. - Ale nie ma za co - rzekła. - A właśnie… Opowiedz, co tam w „starym świecie”.

      - Och, no tak. Wiesz, w klasie przez spory czas trwało coś w rodzaju żałoby po twojej siostrze. Wszyscy wciąż o niej gadali, ale w końcu dali sobie spokój. Znaleźli sobie teraz inną gwiazdeczkę. Bez sensu.

      Pokręciła głową z dezaprobatą.

      - Ale właściwie nie o tym chciałam powiedzieć - wyznała, bez sił opadając na łóżko. Aya zajęła miejsce obok. - Widzisz… Kilka dni po twoich przenosinach do szkoły zaczęli przychodzić jacyś ludzie. Wypytywali o ciebie i twoją siostrę. Nikt jednak nic nie wiedział. Ale potem… Przyszli do mojego domu. Chcieli wiedzieć różne rzeczy, pytali o to, jaka jesteś, o twoją rodzinę… I przede wszystkim koniecznie chcieli wydobyć informację o tym, do jakiej szkoły się przeniosłaś. Oczywiście nic im nie powiedziałam. Potem na pewien czas dali sobie spokój. Ale ostatnio znów zaczęli się pojawiać. Nie wiem, czy to byli ci sami, czy nie… Ale… przychodzili do mnie często, wciąż próbując wydobyć informacje na twój temat. Wiesz, zaczęłam się już trochę bać - przyznała zawstydzona. - Dlatego dodatkowo ucieszyła mnie myśl o zmianie szkoły.

      Aya myślała intensywnie. Co to ma znaczyć?! Jacyś nieznajomi ludzie zaczęli nachodzić Otsune tylko po to, by czegoś się o mnie dowiedzieć?! Jakim prawem to robili?! Dobrze, że Otsune się przeniosła. Tu będzie bezpieczniejsza, mogę ją mieć na oku. A żadne podejrzane szumowiny się tu nie pojawią.

      Ledwie sekundę później przypomniała sobie słowa Shizuki o tym, że Aya może mieć problemy, jeśli o jej istnieniu dowie się Związek Łowców lub Rada Starszych. Przełknęła ślinę. Czy to możliwe, że właśnie ktoś z którejś z tych dwóch instytucji nie dawał spokoju Otsune?

      - Przepraszam - powiedziała, zaciskając dłoń na kołdrze.

      - Za co? - zdziwiła się Umari.

      - Za to, że przeze mnie tyle się nas nastresowałaś i w ogóle - odparła wymijająco. Nie mogła bowiem zdradzić jej prawdy.

      - Och, to nic. Ale powiedz - czy wiesz, czego oni mogą od ciebie chcieć?

      - Nie mam pojęcia, Otsune. Nie wiem nawet, kim mogłyby być te osoby.

      Przynajmniej nie do końca. Jedno jest jednak pewne - muszą wiedzieć o tym, że nie jestem zwykłym człowiekiem. Bo inaczej niby po co ktokolwiek miałby chcieć mnie znaleźć? Szlag by to… Sprawy chyba się komplikują.

      Postanowiły już o tym nie mówić. Zmieniły temat na zupełnie beztroski i niezobowiązujący.

      Wieczorem do domku dyrektora wparowała Yūki. Mimo niedzieli, ubrana była w mundurek, a na jej ramieniu pyszniła się opaska prefekta. Bądź co bądź musiała oprowadzić Otsune Umari, a niebawem niektóre z wampirów miały wyjeżdżać na wakacje wiosenne, musiała więc stać na posterunku.

      Zdziwiła się, ujrzawszy Zero niemal gotowego do wyjścia.

      - Wszystko w porządku? - spytała niepewnie. Była przekonana, że nie będzie dziś ruszał się z łóżka, ledwo żywy po tym, co się stało.

      - Jasne - mruknął.

      - On kłamie, Yūki! - wtrącił się Kaien. - Nadal ma gorączkę - oświadczył, przykładając wychowankowi dłoń do czoła. - Ale się do tego nie przyzna, bo to ciołek. Uparte to to jak osioł! Mówię ci, same problemy z nim…

      - Dyrektorze… - zaczął Zero, trochę już rozdrażniony. Wiedział, że Kaien po prostu się o niego martwi i nie chce posłać go na patrol po tym, co stało się poprzedniej nocy, ale nie był przecież dzieckiem, nad którym trzeba było tak skakać. Zresztą Aya uleczyła jego rany. - Chcę z tobą o czymś porozmawiać - zwrócił się znów do przewodniczącego. Ten położył mu dłoń na ramieniu.

      - Dobrze, ale poczekamy z tym, aż wrócisz do formy. Teraz naprawdę powinieneś odpoczywać. Połóż się, a ja ugotuję ci coś pysznego. Pewnie jesteś głodny - mamrotał, prowadząc go z powrotem do pokoju, który zawsze zajmował, gdy przebywał w domu dyrektora. Czuł na swoich plecach spojrzenie Yūki. Po kilku zresztą minutach, kiedy Kaien zaszył się już w kuchni, bez pukania wparowała do jego pokoju i bez krępacji usiadła obok niego na łóżku.

      - Jutro zaczynają się zajęcia wyrównawcze - zagaiła, pokazując zeszyt, który ze sobą przyniosła. - Zawaliłam egzaminy, a ty w ogóle się na nich nie pojawiłeś, więc chyba siedzimy w tym razem.

      - Nie zamierzam na to chodzić - prychnął. - W każdej chwili mogę im napisać dowolny egzamin, to się odwalą.

      - No nie wiem…

      Przez moment siedzieli w milczeniu.

      - Postanowiłam bardziej skupić się na nauce, wiesz? Jeśli będziesz wagarował, zrobię świetne notatki, więc nie będziesz miał żadnych problemów.

      - To bardzo wielkoduszne z twojej strony - zadrwił, wiedząc, jak trudno przychodzi przyjaciółce skupienie się na lekcjach.

      - Jesteś okropny. - Yūki wydymała usta niczym kilkuletnie dziecko.

      - Tak, tak, wybacz - mruknął na odczepnego.

      - A ja się tak staram… Nawet rozwiązałam już dziś kilka zadań z matmy, wiesz? Sam zobacz. - Podała mu zeszyt. Najwyraźniej starała się oderwać jego myśli od problemów. Jak zwykle się o niego martwiła. Przyjął więc jej dziwną formę pomocy, otworzył notatnik i przebiegł wzrokiem rozwiązane zadania.

      - Tu masz błąd - rzucił, wskazując palcem odpowiednie miejsce.

      - Serio? - Nachyliła się nad nim z niedowierzaniem. - Kurczę, a byłam pewna, że mi się udało… - Zbliżywszy się do przyjaciela, automatycznie straciła zainteresowanie matematyką. - Hej, Zero? Jeśli mnie ugryziesz i wyssiesz trochę krwi, to czy od razu nie poczujesz się trochę lepiej?

      - Nie chcę - odburknął, nawet na nią nie patrząc. - Przecież powiedziałem, że jest w porządku. Rany już zagojone, nie zauważyłaś?

      - Nawet jeśli… - Zmieniła zdanie i zamiast dokończyć, westchnęła. Zero unikał jej spojrzenia. - Aa, wiesz, tak mi się wydaje, że w tym zadaniu coś pokręciłam - zmieniła temat.

      - W którym?

      - No, zobacz, tutaj - powiedziała, wskazując pierwsze lepsze miejsce w notatniku.

      - Co? Ale…

      Opuścił gardę, dziwiąc się, o co chodzi, bo akurat w tym zadaniu żadnego błędu nie zauważył, a Yūki skorzystała z okazji, przysunęła się go niego i lekko ugryzła go w szyję, z drugiej strony niż ta, gdzie ugryzła go Shizuka.

      - Co ty wyprawiasz?! - niemal krzyknął, natychmiast się od niej odsuwając. Zeszyt wypadł mu z ręki.

      - Cóż, zawsze to ty mnie gryziesz, więc to jest odpłata - rzekła swobodnie. Wstała i wycelowała w niego wskazujący palec. - Teraz jesteśmy kwita, więc nie marudź i przestań się wahać! Po prostu napij się mojej krwi tak jak wcześniej i wróć do formy!

      Ręce mu opadły.

      - Idź już - rzucił tylko, rozdrażniony. Ponieważ Yūki najwyraźniej nie miała zamiaru się ruszyć, po prostu siłą wypchnął ją z pokoju. Wariatka. Kochana wariatka. Wiedział, że robiła to, bo o niego dbała, ale to tylko sprawiało, że potęgowała jego wyrzuty sumienia. Zdenerwowany, walnął się na łóżko i zacisnął dłonie na pościeli.

      Po zmuszeniu się do wciśnięcia w siebie części zupy ugotowanej przez dyrektora Zero postawił na swoim i wyszedł na patrol. Minęło ledwie kilka minut, gdy wyczuł, że coś nie gra. Albo mu się wydawało, albo na terenie Akademii pojawił się nieznajomy wampir…

      Zastresowany, biegiem ruszył w stronę, z której dochodził zapach. Przeraził się, gdy nieopodal głównej bramy ujrzał scenę, w której intruz rzuca się na Yūki zaraz po tym, jak oświadczył, że chce usłyszeć od niej odpowiedź na pytanie, jakim było miejsce pobytu drugiego prefekta. Yūki uniosła przed sobą Artemisa, ale krwiopijca wyciągał już ku niej rękę z długimi szponami, których wysunięcie w dowolnej chwili było najwyraźniej jego arystokratyczną umiejętnością. Ohydne.

      W ostatniej chwili doskoczył do Yūki, odepchnął ją nieco na bok, a sam zablokował ręką cios wroga.

      - Masz coś do mnie? - warknął rozeźlony, patrząc prosto w schowane za okularami oczy jasnowłosego arystokraty. Ubrany był tak, jak gdyby jeszcze chwilę temu siedział w pracy za biurkiem.

      - Zero, już z tobą w porządku? - spytała gdzieś z boku Yūki, ale ten nie odpowiedział i nie spuszczał wzroku z nieproszonego gościa.

      Wampir wolną ręką poprawił na nosie okulary. Jego usta wygięły się w pogardliwym uśmieszku.

      - Zero Kiryū - odezwał się - za popełnienie zbrodni, jaką jest zamordowanie Księżniczki Czystej Krwi, Shizuki Hiō, na rozkaz Naczelnej Komisji Wampirów, nad którą władzę sprawuje sama Rada Starszych, zostałeś skazany na śmierć.

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Cześć!

      Dedykacja dla Aishiteru i Oleeny. Dziękuję za ślady obecności. :)

      Dziś ostatni dzień moich wakacji wiosennych. Smuteczek. Choć to trochę śmieszne, że w dzisiejszym rozdziale Aya i Kaori z kolei ferie właśnie zaczynają. xD

      Słuchajcie, jest sprawa. Założyłyśmy wreszcie grupę na Facebooku taką tylko dla naszego grona. Jest tajna, więc osoby, których nie mam w znajomych, a które chciałyby do tej grupy należeć, proszę o wysłanie linku do swojego profilu czy coś w tym stylu - wówczas Was zaproszę. Na grupie pojawiają się informacje o nowych postach; można także rozpocząć praktycznie dowolną konwersację z resztą członków. Zapraszam. :) Nikt nie gryzie!

      Buziaki!