Terra Nostra - Rozdział szesnasty

    Siła, z jaką mężczyzna spoliczkował dziecko, sprawiła, że chłopiec upadł. Drżącą dłoń przyłożył do zaczerwienionej twarzy, w oczach błysnęły łzy bólu. Po długich jak wieczność kilkunastu sekundach ze strachem spojrzał na ojca. Ten postawny trzydziestokilkulatek z pewnością zdolny był przestraszyć niejedną osobę, choć, gdyby chciał, mógłby wyglądać porządnie. Wystarczyłoby, żeby się ogolił, dokładnie umył, wdział eleganckie ubrania, poprawił fryzurę i spokojnie mógłby uchodzić za człowieka biznesu. Tymczasem miał na sobie brudny podkoszulek i stare dresy, nie golił się co najmniej od tygodnia i od takiego mniej więcej czasu nie dotykał nawet włosów, wcale już niekrótkich.

    - Co się gapisz, szczylu? - warknął gniewnie, po czym kopnął syna i nie zważając na ból, jaki mu zadał, odwrócił się i wyszedł z domu.

    Jakob skulił się na podłodze, wciąż drżąc niemiłosiernie i dławiąc się łzami. Uspokoił się jednak względnie szybko. Był więcej niż przyzwyczajony do takiego traktowania. Marton Fekete znęcał się nad nim, od kiedy pamiętał. I nikt nic z tym nie zrobił… Matka, puszczająca się na prawo i lewo, nie interesowała się chłopcem, dla niej liczyły się pieniądze, które wydawała na drogie ubrania i perfumy. W domu bywała jedynie raz na jakiś czas, większość nocy spędzając z klientami, a dni na zakupach w najnowocześniejszych centrach handlowych w Budapeszcie. Żadnej innej rodziny Jakob nie znał i nigdy nie widział. Sąsiedzi z kolei głusi byli na wszystkie awantury, ślepi na upokarzanie dziecka w ogrodzie czy na podwórku, nieczuli na jego krzywdy.

    Chłopiec często zastanawiał się nad tym, kogo nienawidzi najbardziej. Ojca, który bił go, kaleczył, krzyczał na niego i przeklinał, że się urodził? Matki, która patrzyła na niego z obrzydzeniem lub obojętnością? Wszystkich wokół, którzy mogliby czemuś zaradzić, ale tego nie robili? A może samego siebie za to, że w ogóle istniał?

    Takie historie powinny istnieć tylko w filmach i książkach, myślał Jakob. Nie powinny mieć miejsca w świecie, który pozornie był tak cudowny i przyjazny.

    Chłopiec wstał i zatoczył się lekko. Podtrzymał się jednego z foteli. Przez chwilę się nie ruszał, ale potem opadł na siedzenie. Przymknął oczy, oddychając szybko. Miał dość. Siedem lat bólu i upokorzenia to zbyt wiele…

    Rozejrzał się po pokoju. Panował w nim nieprawdopodobny bałagan, ale urządzony był całkiem dobrze. Tak naprawdę nikt w tym domu nie narzekał na niedostatek. Pieniądze były, bo ojciec pracował i tylko niewielką część wypłaty wydawał na alkohol i papierosy. Nie był uzależniony. Gorzej z matką, Iren. Jej lekkie obyczaje i zakupoholizm były co najmniej kłopotliwe. Niemniej jednak to nie sprawiło, że do domu państwa Fekete zaglądała bieda.

    Rodzicom nawet przez myśl nie przeszło, by posłać Jakoba do szkoły. Chłopiec sam nauczył się jako tako czytać i wykonywać proste obliczenia, ale na tym się skończyło.

    Odetchnął głęboko, po czym wstał. Trochę kręciło mu się w głowie, więc postanowił zaczerpnąć świeżego powietrza.

    Wyszedł na zewnątrz i usiadł na krawężniku. Niewielka wieś, w której mieszkał, kojarzyła mu się tylko i wyłącznie z cierpieniem. Nienawidził tu wszystkiego. I kiedy tak o tym myślał, w jego głowie kiełkowała idea, by się stamtąd wreszcie wyrwać.

    Kilkoro osób przeszło obok Jakoba, rzucając mu pogardliwe lub pełne obojętności spojrzenie. Chłopiec zmarszczył brwi, po raz kolejny zagotował się w nim gniew, którego tak często doświadczał. Siedmioletnie ciało i dusza zniosły już zbyt wiele.

    - Wracaj do środka! - rozkazał Marton, który pojawił się znikąd. Jakob ani drgnął. Patrzył jak w transie w bliżej nieokreślony punkt. To rozwścieczyło mężczyznę. Dziecko po raz kolejny tego dnia poczuło ból. Tym razem jednak, zamiast się rozpłakać, szatyn spojrzał na znienawidzonego ojca takim wzrokiem, jak nigdy wcześniej. Oniemiały dorosły automatycznie cofnął się o krok, ale szybko się zreflektował. Butelkę po piwie, którą trzymał w dłoni, roztrzaskał na plecach syna. Ten poderwał się z krawężnika jak oparzony. Czuł silny ból, ale przynajmniej odłamki szkła nie wbiły mu się w skórę. Splunął na ojca w taki sposób, jak widział w telewizji, po czym rzucił się do ucieczki. Mężczyzna gonił go przez jakiś czas, klnąc siarczyście i przysięgając, że go zabije, ale to tylko dodało dziecku siły.

    Kilka dni błąkał się po łąkach, lasach i mniejszych lub większych wsiach, wiedząc na pewno tylko jedną rzecz: nigdy nie wróci do domu. Wolał prowadzić żywot bezdomnego chuligana niż żałosnego dzieciaka, którego siedmioletnie ciało zdążyło już pokryć się tak wielką ilością blizn…

    Któregoś dnia dotarł do Budapesztu i to tam postanowił zostać. Wielka stolica Węgier to wymarzone miejsce na kryjówkę.

    Było ciężko, to oczywiste. Ale dawał sobie radę, jakby był wręcz stworzony do życia na ulicy. Po kilku miesiącach imię Vince’a - bo takie sobie nadał - znał już niemal każdy ulicznik. Wsławił się tym, że od nikogo nie przyjmował pomocy, choć był małym dzieckiem, a takie zawsze przechodziły pod opiekę starszych, doświadczonych bezdomnych.

    Swoje prawdziwe imię i nazwisko wymazał z pamięci. Postanowił nigdy nie wracać do przeszłości. Liczyć miało się tylko tu i teraz. Jakob Fekete umarł, dając życie Vince’owi.

    Był indywidualistą. Nikogo do siebie nie dopuszczał. Trudne wczesne dzieciństwo nauczyło go odporności na ból i życiowe przeszkody, dzięki czemu nie poddawał się. Wręcz przeciwnie, stawał się coraz silniejszy. Jego serce paliła nienawiść, tak gorąca i płomienna, że przeniosła się na zdecydowanie większą część społeczeństwa. Każdy, kto ośmielił się podpaść mu w jakikolwiek sposób, stawał się jego wrogiem. A on przyrzekł sobie, że dokona kiedyś czegoś, co sprawi, że świat go popamięta. Nieważne, w jaki sposób - dobry czy zły.

    Jego życie diametralnie się zmieniło, gdy jako dziewięciolatek uratował chłopca, który bez problemu mógłby być uważany za jego brata. Byli tak bardzo podobni…

    Tamtej deszczowej nocy Vince był z siebie bardzo zadowolony. Przez nikogo niezauważony ukradł caluteńki bochenek chleba oraz butelkę pysznego soku. Idąc dziarskim krokiem w kierunku rudery, w której zwykł sypiać, zauważył nagle, że ktoś leży na ulicy kilka metrów od niego. Początkowo chciał kontynuować wędrówkę nie zatrzymując się, jednak coś sprawiło, że zmienił zdanie. Z nieznajomym mu dotychczas zainteresowaniem podszedł do czegoś, co z daleka wyglądało jak kukła, a co okazało się kilkuletnim chłopcem. Vince trącił go lekko dziurawym butem, jakby chciał zobaczyć, czy dziecko w jakiś sposób zareaguje. Tak się nie stało, więc chłopaka zbombardowała myśl, że ma przed sobą trupa. Po chwili zorientował się jednak, że mały oddycha. Z jakiegoś powodu poczuł ulgę. Schylił się i przyjrzał chłopcu. Wyglądał bardzo mizernie. Na pewno od kilku dni głodował. Nie miał szans, by przetrwać sam na ulicy, oszacował Vince.

    Wyprostował się i zaczął odchodzić. Nie zrobił jednak dziesięciu kroków, gdy zaczął się cofać. Nie rozumiał, dlaczego to zrobił. Coś kazało mu pomóc nieznajomemu. W jakiś sposób czuł, że to będzie przełom w jego życiu. Ale dlaczego? Bo przeznaczone mu było uratować życie jakiemuś bachorowi?

    Westchnął z rezygnacją i ponownie pochylił się ku chłopcu. Przez chwilę zastanawiał się, co zrobić. W końcu począł nim lekko trząść. Dopiero po kilku minutach dziecko z trudem podniosło powieki i obdarzyło Vince’a nieobecnym spojrzeniem.

    - Masz - mruknął ulicznik, wyciągając ku nieznajomemu chleb i sok. Wcześniej nigdy, ale to przenigdy, niczym się z nikim nie podzielił. Nie chciało mu się wierzyć, że właśnie oddawał swoją zdobycz jakiemuś dzieciakowi.

    Chłopiec rzucił się na jedzenie i picie jak zwierzę. Łapczywie pochłonął wszystko, co mu dano. Obdarzył wybawcę wzrokiem pełnym wdzięczności i uwielbienia.

    - Jak się nazywasz? - rzucił starszy, starając się mówić obojętnym tonem.

    - Da… Daniel - odparł po chwili zastanowienia chłopiec.

    - I co dalej?

    - Co… dalej? - powtórzył Daniel.

    - Nazwisko - zniecierpliwił się dziewięciolatek.

    - Nazwisko… - powtórzył znów dzieciak. - Nie wiem... Nie pamiętam…

    Vince zmierzył go zdziwionym nieco spojrzeniem. Postanowił wypytywać chłopca dalej. Z jakiegoś powodu go intrygował. Dziecko bez nazwiska, zupełnie jak on. Choć Vince odrzucił swoją prawdziwą tożsamość z własnej woli, a niekoniecznie podobnie było w przypadku Daniela.

    - Ile masz lat? - spytał.

    - Siedem - odparł automatycznie chłopiec, ale już sekundę później wydawał się być tym zdziwiony.

    - Powiedz coś o sobie - nakazał starszy. Kiedy odpowiedziało mu milczenie, dodał - Co jest? Nic nie pamiętasz?

    Chłopiec potwierdził to skinieniem głowy. Dziewięciolatek podjął zaś wtedy najważniejszą od dwóch lat decyzję.

    - Mam na imię Vince - przedstawił się Danielowi. - Od dzisiaj zawsze będziemy razem. Jeśli będziesz mnie słuchał, nic ci się nie stanie. Zgoda, Dan?

    - Dan…? - szepnął chłopczyk. Oprzytomniał dopiero po chwili i po raz pierwszy spojrzał na nowego kolegę błyszczącymi oczyma. - Tak jest! - zawołał, a w jego głosie dało się wyczuć nutkę radości.

~*~

    Nigdy nie opowiedziałem mu o swojej przeszłości. Choć był moim jedynym przyjacielem, moim „bratem”, nie byłem zdolny wyjawić mu nawet prawdziwego imienia i nazwiska. Widziałem jego pytające i zarazem przerażone - przynajmniej z początku - spojrzenie, którym lustrował moje blizny, kiedy się przebierałem, słuchałem jego niepewnych pytań, ale zawsze odpowiadałem wymijająco, że nie warto myśleć o przeszłości, bo liczy się tylko chwila obecna. W końcu wbiłem to Danowi do głowy na tyle, że nie wiadomo kiedy przestał się tym interesować i po prostu zaakceptował wszystko takim, jakie było.

    Nawet w takiej chwili - siedząc w kokpicie jakiegoś dziwnego robota nieprzeciętnych rozmiarów, tuż po śmierci ostatniej z wybranych początkowo pilotów, moje myśli skupiały się głównie na Danie, na którego taborecie - najpewniej kuchennym - zresztą siedziałem. Minęło chyba kilkadziesiąt minut od wyznaczenia mnie przez tajemniczy znak na „podłodze” na ostatniego pilota. Wciąż nie mogłem uwierzyć w to, co się stało, w to, że piętnaścioro dzieciaków zostało uwikłanych w taką okropną historię. I w to, że z własnej woli dołączyłem do tego grona przeklętych wybrańców. To chore, przechodziło mi przez myśl raz po raz. Cholernie chore.

    Czułem jednak, że to coś jak przeznaczenie. Jakbym nie mógł po prostu „nic nie robić”, być jedynie biernym obserwatorem zmagań kilkunastu nastolatków w walce o przetrwanie naszego świata.

    Walka o przetrwanie… Kto jak kto, ale ja akurat wiem coś na ten temat. Kiedy tak o tym myślałem, miałem niejasne przeczucie, że jestem właściwą osobą na właściwym miejscu.

    A zresztą, niech się dzieje, co chce. Jaki sens ma życie kogoś takiego jak ja? To i tak cud, że przeżyłem tyle lat. Prawie dwadzieścia. Przeszło dziewiętnaście lat upokorzenia, cierpienia, biedy i głodu. I samotności. Tej wkurzającej, niekończącej się samotności, przerwanej jedynie na tych pięć lat, które spędziłem w towarzystwie Dana.

    - Dokąd cię odesłać? - zapytała Lolli, tym samym wyrywając mnie z zamyślenia i milczenia.

    Wzruszyłem ramionami.

    - Donikąd. Mogę tu zostać i czekać na swoją walkę - oznajmiłem.

    Popatrzyła na mnie. Na jej… twarzy? Właściwie nie wiem, jak to nazwać. No, w każdym razie jej „mina” wyrażała coś w rodzaju współczucia i smutku. Że też takie stworzonko może żywić jakiekolwiek uczucia! Wciąż zresztą nie wiedziałem, czy to coś jest żywe niczym interesujący rodzaj zwierzęcia, czy raczej zetknąłem się z okazem nowoczesnej robotyki.

    - Nie wiemy, kiedy się ona odbędzie - przypomniała mi. - To może trwać kilka godzin, ale równie dobrze parę miesięcy. Nie byłoby dobrze, gdybyś tu siedział i w międzyczasie umarł z głodu.

    Taak, zadziwiające spostrzeżenie.

    Zamyśliłem się na chwilę. Właściwie na nic nie miałem ochoty. Jak zazwyczaj zresztą. Dopiero po kilku minutach podniosłem na Lollipop spuszczony na jakiś czas wzrok.

    - Udałoby ci się przenieść mnie na cmentarz, na którym pochowano Dana? - spytałem. - Daniela - poprawiłem się. Z tego, co mi wiadomo, tylko ja nazywałem go wyłącznie Danem. Wspomnienia jak zwykle wywołały małe tornado w mojej głowie.

    - Oczywiście - odpowiedziała łagodnym tonem. Zadziwiające, jak płynnie posługiwała się węgierskim. A tak nawiasem, jakim cudem ona umie i wie tak wiele?

    - Czy twoje imię coś znaczy? - wyrwało mi się nagle. Nie mam pojęcia, dlaczego o to zapytałem, i to w dodatku akurat w tym, a nie innym momencie. Fakt, zastanawiałem się nad tym wcześniej, ale i tak byłem zdziwiony postawionym pytaniem.

    - Och, tak - odrzekła zwyczajnie, jakby nie była niczym zdumiona. No, w sumie mogła nie być. Zapewne widziała i słyszała już w życiu wiele dziwactw. - Lollipop to po angielsku lizak.

    - Lizak…? - powtórzyłem zdezorientowany.

    - Dokładnie - potwierdziła Lolli, uśmiechając się przy tym.

    Lollipop. Lizak. Nie ma co, oryginalne imię.

    Ale… Wspomnienia. Znów napłynęły wspomnienia. Zalały mnie jak fala, niemal pozbawiając tchu.

    Żałosne. Tak bardzo przywiązywać się do przeszłości i z trudem witać każdy nowy dzień… Tak tęsknić za tym, co bezpowrotnie minęło, choć wówczas byłem brudnym i obdartym ulicznikiem, który nie dość, że musiał dbać o samego siebie, to jeszcze o młodszego o dwa lata dzieciaka. Teraz nie musiałem się już martwić o pieniądze. Młody, przystojny gangster budzący szacunek znajomych opryszków i zainteresowanie - żeby nie rzec: uwielbienie - kobiet niemal w każdym wieku… Czy człowiek taki jak ja nie powinien cieszyć się tym, co ma i zwyczajnie zapomnieć o tym, co było i już nie wróci?

    Tamtego dnia nieźle z Danem nabroiliśmy. Choć nie byliśmy jedynymi dzieciakami, które, zachęcone samym widokiem łakoci w sklepie ze słodyczami, zupełnie zdemolowały kram, to jednak później wszyscy dorośli zgodnie twierdzili, że to ja stałem za zorganizowaniem napadu. Nie do końca mieli rację, ale kiedy starsi coś już sobie wbiją do głowy, możliwość wyjaśnień jest nie do przyjęcia. Było dużo śmiechu, choć umknięcie policji okazało się odrobinę trudniejsze niż zazwyczaj. Ale uśmiech dziewięcioletniego Dana trzymającego w garści kilkanaście kolorowych lizaków był bezcenny. Oszczędzaliśmy je jak mogliśmy, jedząc powoli i z kilkudniowymi odstępami między jednym a drugim. Traktowaliśmy je jak swego rodzaju skarby...

    - To jak, odesłać cię na cmentarz?

    Lollipop po raz kolejny wyrwała mnie z pobytu w świecie wspomnień.

    Milczałem przez kilkanaście sekund, po czym skinąłem głową.

    Nie zdążyłem nawet mrugnąć, a już znalazłem się przed wysoką cmentarną bramą w jednej ze starszych dzielnic Budapesztu. Dopiero wtedy zorientowałem się, że nie spytałem Lollipop, w jaki sposób mogę się z nią kontaktować. Czyżby miała zamiar przywołać mnie do robota dopiero tuż przed walką? To trochę kłopotliwe zważywszy na to, że kompletnie nie wiedziałem, co miałbym przez ten czas robić.

    Rozejrzałem się dookoła i po raz pierwszy w życiu na ulicach stolicy Węgier poczułem się jakoś nieswojo. Nie mogąc się temu nadziwić, oderwałem wzrok od kwiaciarni naprzeciwko i spojrzałem na żelazną, ozdobną bramę, po czym przekroczyłem jej próg.

    Taak… Ale gdzie właściwie miałem szukać grobu Dana? Cmentarz był ogromny, największy spośród tych w Budapeszcie. Cóż, okolice wręcz zalatujące mniej lub bardziej zamierzchłymi czasami mogłem sobie podarować. Ruszyłem w stronę nagrobków wyglądających na względnie nowe.

    Chodziłem w tę i z powrotem, z uwagą wpatrując się w napisy na grobach. Sporo czasu zajęło mi odnalezienie właściwego. Prawdę powiedziawszy, byłem już wtedy tak otępiały, że o mało nie poszedłem dalej.

Daniel Orban

24.03.2137-31.07.2154

~*~

    Wieczór, w którym ich rozdzielono, zapadł w pamięć obu tak głęboko, że żadna siła nie miała mocy, by go wymazać. Zanim jednak nastał mrok, Vince kroczył pośród deszczu bez wyraźnego celu. Miał czternaście lat i niesamowitą ochotę na to, by wykręcić komuś jakiś numer. Z reguły dawał w kość bogatym ludziom, którzy ani myśleli podzielić się czymkolwiek z potrzebującymi. Momentami czuł się niby wcielenie sprawiedliwości - obrabiając tych, którzy mieli wszystko, mógł przedłużyć życie sobie i chłopcu, którego traktował jak rodzonego brata.

    Dzień był niezwykle ciemny, bowiem czarne chmury zakryły całe niebo. Szatyn o szarozielonych oczach przyjrzał się w jednej ze sklepowych wystaw. Musiał przyznać, że wyglądał żałośnie, mimo tego, że zaledwie dzień wcześniej umył się dokładnie i o dziwo nie był już tak straszliwie chudy jak kiedyś. Wyrósł już jednak z łachmanów, które nosił, a stare buty, nie dość, że podziurawione niczym szwajcarski ser, okropnie uciskały mu stopy.

    Westchnął i ruszył dalej. W pewnym momencie przeszedł obok posterunku policji, nowoczesnego budynku, którego bezdomni raczej unikali. Vince lubił jednak dreszczyk emocji, gdy przechadzał się w tamtych stronach. Wiedział, że w każdej chwili może zostać złapany, ale jednocześnie miał świadomość, że jeszcze nigdy nikt go nie pokonał i z łatwością umknie każdemu, kto ośmieliłby się zakłócić mu spokój.

    Szedł dość dziarskim krokiem, jak to miał w zwyczaju. Woda chlupotała mu w butach, ale on zdawał się nie zwracać na to uwagi.

    W pewnym momencie stanął. Nie odwracając się, cofnął się o parę kroków i czując, jak mocno bije mu serce, spojrzał na policyjny telewizor, który ukazywał zarówno zaginione osoby, jak i ściganych przestępców oraz różnego rodzaju informacje dotyczące utrzymywania porządku w kraju.

    Czekał niecierpliwie na obraz, który kątem oka spostrzegł, kiedy przechodził obok ekranu.

    Oczy niemal wyszły mu z orbit, a nogi po raz pierwszy od dawien dawna zdawały się nie móc udźwignąć ciężaru jego ciała. Drżał i bynajmniej nie była to wina zimnych kropel deszczu spływających mu po karku.

    Wpatrywał się jak otępiały w zdjęcie siedmioletniego Dana, który zaginął pięć lat temu.

    Jego Dan, jego „brat”... To Daniel Orban. Pochodził z jednej z bardziej majętnych rodzin w Budapeszcie. A teraz żył jako ulicznik!

    Vince nie mógł uwierzyć własnym oczom. Kiedy odzyskał władzę nad nieposłusznym ciałem, rzucił się w kierunku „domu”, w duchu dziękując nadnaturalnym siłom, że tego dnia Dan został w kryjówce, zamiast iść za nim, jak to zwykle bywało. Jednocześnie przeklinał wszystko i wszystkich za to, że musiał dowiedzieć się „strasznej prawdy” i przyrzekał sobie, że nigdy nie pozwoli Danowi poznać tych rewelacji i odejść. Gdzieś na dnie jego duszy głos sumienia podpowiadał mu, że postępuje źle, ale jego egoistyczna część nie zgodziła się na to, by stracić przyjaciela na rzecz rodziny, której ten nawet nie pamiętał i za którą w ogóle nie tęsknił.

    Ale jego rodzice zapewniliby mu dobry byt i pozycję społeczną. Dan nie musiałby się martwić, czy następnego dnia będzie miał co włożyć do ust.

    Nie, nie, nie, krzyczał w myślach Vince. Nic z tego.

    Po drodze, jakby chcąc odpokutować, ukradł niemałą ilość jedzenia i coś do picia. Mruczał pod nosem, że Dan na pewno będzie zadowolony, mogąc najeść się do syta, ale w istocie tylko wmawiał sobie, iż postępuje w porządku.

    Był już w najbiedniejszej dzielnicy, niedaleko kryjówki, gdy spostrzegł Ich. Upuścił całą zdobycz na ziemię, ale nawet nie zdał sobie tego sprawy, wpatrując się z przerażeniem na Dana, którego otaczali Oni.

    - Vince! - krzyknął dwunastolatek w chwili, w której jeden z Nich złapał go od tyłu, uniemożliwiając mu ucieczkę.

    Vince otrząsnął się z otępienia i ruszył na pomoc. Czuł niesamowity przypływ energii i odwagi. Przedzierał się przez wrogów, próbując dojść do Dana, ale Ich było zbyt wielu nawet jak na niego. Zatrzymali go w końcu i w tym samym momencie czarne, wieczorne niebo przeszyła srebrzysta błyskawica. Rozpoczęła się burza - zarówno na dworze, jak i w sercach obu chłopców.

    Vince krzyknął rozwścieczony, wciąż próbując przedrzeć się przez żywą zaporę. W pewnej chwili potknął się na śliskim bruku i upadł, boleśnie przecinając sobie rękę do krwi.

    W tym samym momencie Daniel Orban wylądował w Ich samochodzie. Vince słyszał jego histerię, a sam przeklinał siarczyście, próbując się podnieść i ignorować ból. Chciał dogonić Dana, pomóc mu, uwolnić go...

    A może chciał po prostu zachować go dla siebie...?

    Znów opanowało go otępienie. Zamglonymi oczami wpatrywał się w krople deszczu uderzające o bruk i znikający w ciemności samochód.

    Ocknął się w sierocińcu. Jakieś pozornie troskliwe panie zapewniały go gorąco, że „już wszystko dobrze”, „nie musi się o nic martwić”, „jest już bezpieczny” i „zaraz dostanie coś dobrego do jedzenia i picia, będzie mógł się wykąpać i otrzyma nowe, czyste ubrania”.

    Nie tknął ani kęsa z tego, co mu podano, jakby bał się, że ciepła zupa i puszyste bułki mogą być zatrute. Podczas kąpieli przebywał w czymś w rodzaju transu. Nie zauważył nawet, kiedy przebrał się w porządne ubrania. Nie reagował na pytania opiekunek ani innych dzieci. Nawet nie zmrużył oka, kiedy położono go spać.

    Następnego dnia już go tam nie było.

~*~

    Wpatrywałem się w jego imię i nazwisko jak jakiś głupi, nie mogąc oderwać od niego wzroku. Bez sensu… Miał ledwie siedemnaście lat, nie dożył nawet dnia, w którym osiągnąłby pełnoletniość. To takie niesprawiedliwe, że on i reszta dzieciaków… Ale nie, życie przecież zawsze było cholernie niesprawiedliwe. I pech mógł dosięgnąć nie tylko takie osoby jak ja, ale nawet ludzi z wyższych sfer, którym wydaje się, że mają wszystko, nie pamiętając, że w każdej chwili mogą stracić coś cennego. Coś, czym niekoniecznie są bogactwa czy pozycja społeczna.

    Zauważyłem, że kwiaty na grobie Dana są świeże, choć znicze już się wypaliły. Jego rodzina musiała przychodzić tu dość często. Z niemiłym uciskiem w sercu pomyślałem, że ten stan rzeczy pewnie nie potrwa w nieskończoność. Kiedy ból po śmierci bliskiej osoby jest świeży, ludzie dbają o miejsce jej wiecznego spoczynku, ale potem, gdy czas zagoi rany, zapominają o tym, dając się znów ponieść nurtowi zwykłego życia.

    Zakląłem cicho pod nosem. Że też przed przyjściem tutaj nie wpadłem na to, żeby kupić coś nadającego się do postawienia na nagrobek…

    Stałem chwilę praktycznie nieruchomo, aż w końcu westchnąłem z rezygnacją i powlokłem się ku bramie. Próbowałem zapamiętać ścieżki, którymi kroczyłem, ale efekt był beznadziejny, bo kiedy ponownie kierowałem się do grobu Dana, niejednokrotnie pomyliłem drogę, pałętając się bez sensu po cmentarzu. Wydawało mi się to śmieszne - po ulicach całego Budapesztu mógłbym poruszać się z zamkniętymi oczami, a gubiłem się na zwykłym cmentarzu!

    Wreszcie jednak doszedłem na miejsce. Tyle że ktoś tam był. Mężczyzna i kobieta, w których rozpoznałem po chwili rodziców Dana. Jak tak o tym myślę, to musiał być dla nich szok: po siedmiu latach życia dziecka stracić je na pięć lat, potem odzyskać na kolejnych pięć, a następnie stracić już bezpowrotnie, zupełnie nie będąc na to przygotowanym.

    Zatrzymałem się kilka metrów od nich, bynajmniej nie mając ochoty na żadne pogawędki. Co prawda nie znali mnie, tylko ja kojarzyłem ich z widzenia, ale gdybym po prostu podszedł do grobu ich jedynego syna i postawił na nim znicz, pewnie nie zachowaliby całkowitego milczenia, a już na pewno całkowicie by mnie nie zignorowali.

    Udawałem, że wpatruję się w płytę nagrobną nieznajomego zmarłego, w rzeczywistości jednak spoglądając co jakiś czas kątem oka na Orbanów i ponaglając ich w duchu, by wreszcie sobie poszli, choć przecież nigdzie się nie spieszyłem. Mimo wszystko byłem lekko poirytowany, że stoją tam tak długo, jakby nie mieli do tego prawa. Jakbym był jedynym, który może to robić. Nie ma co, mój egoizm znów dał o sobie znać. Trudno.

    Spostrzegłem, że wzrok rodziców Dana spoczął na moim lewym ramieniu - a dokładniej na brązowym znaku, który na nim widniał od chwili, w której zostałem wyznaczony na pilota robota. Pamiętam, że Dan miał coś bardzo podobnego. Też na lewym ramieniu i też brązowe. Jedynie symbol był inny. Orbanowie widocznie musieli to zauważyć, skoro tak mi się przyglądali. Wkurzało mnie to coraz bardziej, ale nie reagowałem, wciąż udając, że wspominam kogoś, kto leżał pogrzebany tuż przede mną.

    W końcu para zaczęła się oddalać, a ja wymamrotałem coś w stylu „Bogu dzięki”, choć w żadnego boga nie wierzyłem. Gdyby istniał, nie pozwalałby przecież na tyle zła.

    Straciwszy zainteresowanie otoczeniem, podszedłem do grobu Dana. Za pomocą zapalniczki, którą zawsze miałem przy sobie, zapaliłem znicz, a następnie ustawiłem go na nagrobku. Przez ładnych parę minut gapiłem się znowu w imię i nazwisko mojego „brata”. Potem odwróciłem się i już miałem zacząć drogę powrotną, gdy zauważyłem, a raczej bardziej wyczułem, że coś jest nie tak.

    Ktoś mi się przypatrywał i już po chwili zorientowałem się, że tym kimś są rodzice Dana. Kobieta przyglądała mi się ze łzami w oczach, a mężczyzna z czymś w rodzaju szacunku na twarzy. Zdumiony, zmieszany i lekko zdenerwowany patrzyłem na nich nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Wtedy jednak oboje niemal równocześnie skłonili głowy, w milczeniu dziękując mi za wizytę u ich syna.

    Byłem pewny, że doskonale wiedzieli, z kim się zetknęli i skąd na mojej ręce wziął się tajemniczy symbol.

    Nim jednak zdążyłem się nad tym głębiej zastanowić, odeszli, a ja jeszcze przez ładnych kilka chwil stałem niczym posąg, z jakiegoś powodu nie mogąc wykonać żadnego ruchu.

    W dalszym ciągu nie wiedziałem, co ze sobą zrobić. Szedłem po prostu tam, gdzie mnie nogi poniosły. W końcu, po kilku minutach bezmyślnego łażenia, zdałem sobie sprawę z tego, że jestem głodny. Wszedłem do pierwszej napotkanej knajpy. Okazała się jedną z tych, które obsługują niemal same roboty. Usiadłem przy stoliku obok okna. Po chwili podszedł do mnie robokelner i zapytał, co mi podać. W jego komputerowym notesie wybrałem na chybił trafił jakieś danie i zapatrzyłem się w widok za oknem. Zmierzchało już, wielu ludzi wracało z pracy, dzieci powoli nawoływano do powrotu z podwórka. Kiedy tak spoglądałem na fragmenty życia innych, uderzyło mnie to, że teraz niejako stoję poza tym wszystkim. A może zawsze tak było? Sam nie wiem. Tak naprawdę czułem, że żyję, tylko wtedy, gdy zajmowałem się Danem…

    Zacząłem się zastanawiać, czy po śmierci istnieje jakiś inny świat. Jakieś nowe życie. Jeśli tak, czy spotkam w nim Dana? Czy wybaczy mi, że go oszukałem…?

~*~

    Po ucieczce z sierocińca Vince poszedł do rudery, którą nazywał zamiennie kryjówką lub domem. Przez całą drogę żywił się płonną nadzieją, że po powrocie zastanie w niej Dana. Niemal marzył o tym, by chłopiec, przestraszony przeżytą przygodą i zapłakany, rzucił mu się w objęcia i opowiedział o tym, jak jakimś cudem udało mu się zbiec. Vince mógłby wówczas gorąco mu pogratulować i razem poszliby ukraść coś dobrego do jedzenia, by uczcić fakt, że zdołali uciec i znów są razem.

    Ale kryjówka ziała pustką. Tak samo inne miejsca, które odwiedził Vince, wciąż wierząc ślepo, że gdzieś odnajdzie Dana.

    Przez kilka najbliższych dni żył jak w transie, nie robiąc nic konkretnego. Zraniona ręka bardzo mu dokuczała, ale przynajmniej w domu dziecka zdążono zapobiec zakażeniu i owinąć ją czystym bandażem.

    W końcu nadszedł dzień, w którym Vince odczuł potrzebę dowiedzenia się, co się stało z jego „bratem”.

    Był sprytnym chłopakiem i zadziwiająco łatwo udało mu się odkryć, że Dan powrócił do swojej rodziny. Zaginiony chłopczyk znów był w swoim domu, teraz jako dwunastolatek.

    Vince czasami obserwował go dyskretnie, jakby chciał przekonać się na własne oczy, że przyjacielowi dobrze się wiedzie. Jednocześnie jednak jego serce ściskał żal tak głęboki, iż był pewien, że nigdy nie zniknie.

    Rok po rozdzieleniu „braci” Vince zauważył Dana w centrum miasta. Widocznie wybrał się gdzieś z rodzicami. Vince długo na niego patrzył, a w jego oczach dostrzec można było cierpienie i tęsknotę.

    Ledwie się odwrócił i zaczął odchodzić, zauważył go Dan.

   

    Kilka miesięcy później Vince wpakował się w straszną bójkę. Wcześniej tego samego dnia dowiedział się, że rodzina Orban go szuka. Doszły go nawet słuchy, że rodzice Dana mają zamiar go zaadoptować. Ale on nie mógł się na to zgodzić. Nie dość, że nie znał czegoś takiego jak więzy rodzinne wypełnione szacunkiem i miłością, to jeszcze wbił sobie do głowy, że lepiej będzie, jeśli Dan po prostu o nim zapomni i zacznie żyć własnym życiem, ciesząc się dostatkiem i o nic nie martwiąc.

    Chcąc wyładować na kimkolwiek swoją złość i poczucie beznadziei, zamiast nie reagować na zaczepki znanych w mieście gangsterów, po prostu rzucił się na jednego z nich. Jako iż była to bardzo zgrana grupa, inni pospieszyli zaatakowanemu z pomocą. Ze zdumieniem odkryli jednak, że nie są w stanie pokonać nieznajomego. Vince pod wpływem furii okazał się prawdopodobnie najgroźniejszym z przeciwników.

    Byliby się tam pozabijali, gdyby w pewnym momencie ktoś im nie przerwał.

    - Dosyć tego, chłopcy! - rozkazał władczym tonem jakiś mężczyzna, prawdopodobnie dwudziestokilkuletni. W ustach miał papierosa, ubrany był elegancko, ale jednocześnie luźno. - Co ja z wami mam? - mruknął, patrząc z dezaprobatą na swoich podwładnych (Vince zdążył się już zorientować, że ma przed sobą przywódcę owego gangu). Pokręcił głową i westchnął, bacznie przyglądając się teraz nieznajomemu, nieco poobijanemu i z rozciętą wargą, ale i tak wyglądającemu na mniej poturbowanego niż reszta, i nie zwracając uwagi na pełne wstydu i rozgoryczenia twarze swoich ludzi, mamroczących pod nosem jakieś przeprosiny. - Hej, ty - zwrócił się do szatyna. - Jak masz na imię?

    Vince nie odpowiedział, wpatrując się w mężczyznę z niechęcią i wrogością. Ten zaś lustrował nieznajomego spojrzeniem oczu, w których czaiła się niezaspokojona ciekawość.

    - Chcesz do nas dołączyć? - spytał nagle, co zaowocowało pełnymi niedowierzania i przerażenia spojrzeniami pozostałych członków gangu.

    - Czemu nie - rzucił Vince, nawet się nie zastanawiając. W końcu mógł odejść w każdej chwili. Uciec - tak samo jak z rodzinnego domu i sierocińca…

    Wyszło jednak na to, że ani myślał o odejściu. Już po kilku miesiącach Vince stał się prawą ręką założyciela i przywódcy gangu, Ezredesa. Jego imię oznaczało po węgiersku ni mniej, ni więcej jak „pułkownika”. Dlaczego właśnie takie imię wybrał Ezredes, tego Vince nie wiedział.

    Każdy członek gangu porzucił swoją prawdziwą tożsamość na rzecz nowej, wymyślonej przez siebie. Były tam takie indywidua jak Méh - pszczoła, Kard - szabla czy Maci - miś. Vince wolał zostać przy imieniu, które wybrał sobie w wieku siedmiu lat.

    Chłopak obserwował nowych kompanów i ze zdziwieniem zauważył, że wśród nich panuje coś, co wielu nazwałoby rodzinną atmosferą. Członkowie gangu mieli do siebie zaufanie, doskonale się rozumieli, często żartowali. Ich wspólną cechą był fakt, że każdy był niereformowalny. Jedynie Ezredes zdawał się być naprawdę inteligentnym i trzeźwo myślącym mężczyzną. I może dlatego Vince tak mu się spodobał. Był sprytny i chłodnomyślący, walczył pozornie chaotycznie, ale w istocie każdy jego ruch był przemyślany. Jego jedyną wadą był gruby mur, którym oddzielał siebie od reszty. Nie brał udziału w dyskusjach, nie odzywał się niepytany, nie próbował zadzierzgnąć z innymi żadnych więzi. Przyjmował zlecenia, które mu pasowały i bez skrupułów odrzucał te, na które nie miał ochoty. Wielu jego kompanów ze zdziwieniem zauważyło, że chłopak ani razu nie użył broni, którą dostał od Ezredesa. Pistolet otrzymywali tylko najbardziej zaufani członkowie gangu, inni posługiwali się co najwyżej nożami. Choć z reguły gangsterzy tylko zastraszali swoje ofiary, raz na jakiś czas zdarzało się zabójstwo w ciemnym zaułku…

    Ezredes był nie tylko założycielem swojego gangu, ale, jak się okazało, należał też do mafii. Proponował Vince'owi dołączenie do większej i groźniejszej grupy, ale ten odmówił. Nie miał zamiaru wpakować się przypadkiem w jakieś bagno. Nie chciał podejmować żadnych decyzji, których później musiałby żałować.

    Raz na jakiś czas gangsterzy spędzali noce z dziewczynami ulicznymi. Jeden z podwładnych Ezredesa, Nárcisz, czyli narcyz, niezwykle przystojny dwudziestodwulatek, miał niesamowity talent do znajdowania i zatrudniania prostytutek. Co druga marzyła o tym, by okazał się jej klientem.

    Vince'a niespecjalnie ciągnęło do jakichś pieszczotek. Chwilami myślał, że może i by się zabawił, lecz było jedno ale. Liczne blizny, z których większość jego kolegów byłoby dumnych, dla niego były skrytym kompleksem, którego bynajmniej nie miał ochoty pokazywać światu. Zazwyczaj więc odsyłał wynajęte przez Nárcisza dziewczyny, które często odchodziły z wyrazem zawodu na twarzy. Niektóre nie poddawały się tak łatwo, ale to i tak zawsze Vince stawiał na swoim.

    Któregoś wieczoru do jego pokoju w hotelu zapukała dziewczyna o długich, złocistobrązowych włosach poskręcanych w loki. Przywitała się grzecznie i weszła bezszelestnie.

    - Szlag by tego narcyza, nauczyłby się wreszcie - warknął pod nosem niemal dziewiętnastoletni już Vince. Zrobił to na tyle cicho, że nieznajoma nie usłyszała, co dokładnie powiedział. Głośniej zaś rzekł - Możesz wyjść. Nie potrzebuję niczyjego towarzystwa.

    Dziewczyna, może osiemnastoletnia, bez skrępowania patrzyła mu w oczy i milczała jak zaklęta.

    - Powiedziałem… - zaczął, ale ona mu przerwała.

    - Słyszałam, co powiedziałeś - oznajmiła. - Zastanawiam się jedynie, dlaczego mnie okłamałeś.

    Nie zdążył powstrzymać się przed uniesieniem brwi.

    - Nie rozumiem, co masz na myśli - odpowiedział, szybko się opanowawszy i przybrawszy obojętny wyraz twarzy.

    - Kolejne kłamstwo - westchnęła, po czym przymknęła oczy, a następnie podeszła do okna i z zachwytem wpatrzyła się w upstrzone tysiącem barw niebo gotujące się na zastąpienie dnia nocą. Vince nie mógł zrozumieć, co taka dziwna dziewczyna jak ona robiła w jego pokoju. Wcześniejsze panienki do towarzystwa były zupełnie inne. Chciały go usidlić, i to nie tylko ze względu na pieniądze, ale również po to, by móc się potem pochwalić tak pociągającą zdobyczą.

    - Możesz łaskawie powiedzieć, o co ci właściwie chodzi? - rzucił zirytowany. - Dlaczego nie wychodzisz?

    - Powiedziałeś, że nie potrzebujesz towarzystwa - odparła spokojnym tonem, po czym odwróciła się w kierunku nieznajomego. - To kłamstwo - rzekła, a w jej tonie słychać było jakąś dziwną siłę. - Jesteś samotnym człowiekiem.

    Wpatrywał się w nią zarówno ze zdziwieniem i złością, jak i z zaintrygowaniem. Nie wiedział, co o niej myśleć i czego się po niej spodziewać.

    - Mam na imię Lilla - przedstawiła się nagle. - A ty? - Nie miał zamiaru odpowiadać, więc niezrażona kontynuowała swój monolog. - Jesteś indywidualistą, prawda? Widać to na pierwszy rzut oka. Poza tym... Zamknąłeś się w sobie. A może zawsze taki byłeś? - Przerwała na chwilę. - W twoich oczach kryje się smutek. Może zechcesz ze mną porozmawiać?

    - Porozmawiać? - powtórzył zdumiony.

    - Tak, właśnie - odparła z delikatnym uśmiechem, który dodał jej blasku. Nie była szczególnie piękna, po prostu całkiem ładna. Ubrana była dość skromnie, całkiem inaczej niż inne ulicznice. Vince wciąż nie mógł się nadziwić, że Lilla jest jedną z nich. Bardziej pasowałaby na grzeczną córkę jakichś przyzwoitych ludzi. - Nie sądzisz, że mógłbyś wygadać się osobie, której nie znasz i której nigdy więcej nie spotkasz? Wielu osobom pasuje taki układ.

    - Nie sądzę, żebym potrafił się otworzyć - mruknął beznamiętnym tonem i dopiero po kilku sekundach uświadomił sobie, że powiedziawszy to, w jakiś sposób właśnie się otworzył. Wyjrzał ze swojej skorupy i już chciał bezzwłocznie do niej powrócić, gdy łagodny uśmiech Lilli mu w tym przeszkodził.

    - Chociaż spróbuj - zachęciła go.

    - Miałem... Miałem przyjaciela - zaczął niepewnie, samemu się sobie dziwiąc. Potem uznał jednak, że zrobił to pod wpływem alkoholu, choć tego dnia wypił go tylko trochę. - Coś jednak sprawiło, że nas rozdzielono. To zdarzyło się kilka lat temu, ale jakoś…

    - Wciąż ci go brakuje? - zapytała, a on tylko skinął głową. - Rozłąki przyjaciół zawsze są trudne. Ale czyż w tym swoim gangu nie masz osób, które chętnie by się do ciebie zbliżyły?

    Wzruszył ramionami.

    - Wydaje mi się, że po prostu nie chcesz nikogo do siebie dopuścić. Ten przyjaciel miał specjalne miejsce w twoim sercu. Wciąż ma.

    Vince zastanawiał się, skąd ta dziewczyna to wszystko wie, czy raczej jakim cudem wszystkiego tak szybko się domyśla. Zorientowała się też, że zgadła i w tym przypadku.

    W rezultacie siedzieli w ten sposób tak długo, że księżyc zdążył w tym czasie przebiec połowę swojej wędrówki na niebie. Trudno uznać, że Vince się otworzył, gdyż w zasadzie to Lilla mówiła przez prawie cały czas, domyślając się tego, czego nie chciał powiedzieć jej towarzysz. Nawet gdy się myliła, Vince nie przerywał, po prostu wsłuchując się w jej spokojny głos.

    Była pierwszą dziewczyną, która sprawiła, że niemal się rozluźnił i z której usług skorzystał, zapominając o kompleksach.

    Tuż przed świtem pożegnali się na zawsze.

    Któregoś dnia przypadkiem zobaczył Dana. Siedział w knajpie w gronie kolegów ze szkoły. Oblewali właśnie zakończenie roku szkolnego. Vince'a ogarnęło uczucie pustki. Tym bardziej, że wiedział, iż raz na jakiś czas Dan i jego rodzice wypytują jeszcze o niego tu i ówdzie.

    Czy mu się wydawało, czy w wyrazie twarzy Dana ujrzał coś, co widział wpatrując się w swoje odbicie? Czym dłużej się przypatrywał, tym bardziej był pewny, że się nie pomylił.

    Więź, która ich łączyła, nie zniknęła ani nie zelżała. Wciąż o sobie pamiętali, nie mogąc zwyczajnie zająć się tylko i wyłącznie swoim życiem.

    Vince podjął decyzję, której miał potem żałować. Z rozdzierającym serce smutkiem zdecydował, że zniszczy tak drogą mu więź między nim a Danem.

    Od tamtego dnia praktycznie nie udzielał się w życiu gangu. Grupa zresztą zmieniła się. Coraz więcej jej członków dołączało do mafii i tym samym stawało się bardziej nieobliczalnymi niż wcześniej. Mieszkańcy Budapesztu i jego okolic częściej niż niegdyś słyszeli w wiadomościach informacje o tajemniczych zniknięciach lub morderstwach. Vince nie zamierzał w tym uczestniczyć. Nie był do końca pewien, co go powstrzymywało. Nie miał skrupułów przed kradzieżą nie tylko jedzenia, picia i mało wartościowych rzeczy, ale także takich sprzętów, na które niektórzy musieli zarabiać przez rok, nie odczuwał wyrzutów sumienia, kiedy kogoś napadał i mu groził… Ale odebranie komuś życia nie było czymś, co pochwalał i tolerował. Przypuszczał, że to ciągła walka o przetrwanie nauczyła go jako takiego szacunku dla życia.

    Codziennie przychodził do kryjówki i siedział tam przez długi czas. Wiedział, że prędzej czy później zjawi się w niej Dan, gnany wspomnieniami zupełnie tak samo jak on.

    Nie pomylił się. Jakiś miesiąc po tym, gdy Vince ujrzał go w barze, Dan pojawił się w „domu”.

    Vince nie miał pojęcia, jakim cudem udało mu się zachować pozorny dystans i względne opanowanie. Nie wiedział też, jak zdołał tak bardzo nakłamać przyjacielowi w żywe oczy i co sprawiło, że był zdolny stać się dla niego takim wrednym. Wszystko wręcz krzyczało w nim, by podejść do Dana, przeprosić go za wszystko, zaprzeczyć swoim wcześniejszym słowom i… nawet przytulić go po bratersku, choć sam zawsze twierdził, że to zbyt babskie. Mógłby poczochrać go po włosach, tak, jak to zwykł robić jeszcze kilka lat temu. Mógłby wreszcie zacząć prawdziwie cieszyć się szczęściem Dana, a być może… Być może nawet je z nim dzielić.

    Coś go jednak powstrzymywało. Jakieś bolesne uczucie, że musi go od siebie uwolnić i tyle, koniec, kropka. Że tylko w ten sposób umożliwi mu normalne życie.

    Zamiast więc powiedzieć, co naprawdę leżało mu na sercu, obwiniał go o to, że ten go zostawił, odchodząc ku dostatniemu życiu, umyślnie zmienił pozycję na taką, by Dan zauważył jego pistolet - ani razu nieużyty - i nawet nie zaprzeczył, gdy przyjaciel z przerażeniem spytał, czy to on jest winny ostatnich zabójstw. Rozminął się też z prawdą, kiedy wyznał, że od początku wiedział, kim naprawdę jest Dan. W istocie odkrył to przecież w dniu, w którym ich rozdzielono…

    Czegokolwiek by nie mówił, czuł, że Dan nie zmienił do niego nastawienia. Więź wciąż istniała.

    Ale pożegnanie i tak nastąpiło.

    „Przyszedłem się pożegnać, Vince”, powiedział Dan. „Nadszedł czas, bym ci się odwdzięczył. Zawsze ratowałeś mi skórę. Już czas, byśmy zamienili się rolami. Nie zmarnuj swojego życia, Vince”, poprosił szczerze. „Nie pozwól, by smutek, żal i nienawiść zapanowały nad twoim sercem. Jesteś dobrym człowiekiem, bez względu na to, co sam o sobie myślisz.” Wtedy właśnie Vince ujrzał na lewym ramieniu Dana brązowy tatuaż. „Nie wolno ci tego zaprzepaścić, rozumiesz? Jesteś silny, więc dasz radę. Dziękuję ci za wszystko. Żegnaj, bracie.”

    Wtedy Vince nic z tego nie rozumiał. Dopiero kiedy w wiadomościach na całym świecie zobaczyć można było walki wielkich robotów, dopiero kiedy dowiedział się tego i owego od różnych osób… Dopiero wtedy skojarzył fakty i pojął, co się wydarzyło.

    Vince żałował, że wypowiedział tyle przykrych słów. Żałował, że nie potrafił zdusić swojej wstrętnej dumy i dołączyć do rodziny Orbanów. Żałował, że tym razem w żaden sposób nie mógł uratować najdroższego przyjaciela. Po raz drugi w swoim życiu był niezdolny do tego, by go ochronić.

    Opuściła go chęć do życia, chęć do przetrwania. W jakiś sposób, choć nie do końca zdając sobie z tego sprawę… pragnął śmierci. Kłębiące się w nim uczucia sprawiły wreszcie, że niemal marzył o tym, by zginąć w taki sam sposób jak Dan - w bitwie o losy świata. Walka o przetrwanie tak bardzo by do niego pasowała, a on sam zniknąłby wreszcie i przeniósł się… dokądś. Lub w niebyt.

    Te i inne uczucia zdały się w jakiś sposób przyciągnąć Lollipop, zarazem pozwalając Nadii Charpentier odetchnąć z ulgą, gdyż nie musiała się już dłużej martwić o ostatniego pilota.

~*~

    Mijały kolejne dni, a ja wciąż ślęczałem w Budapeszcie. Większość czasu spędzałem w „domu”, jakby kryjąc się przed ludźmi. Codziennie robiłem też krótki wypad na cmentarz. Umyślnie wybierałem pory, w których szanse na spotkanie tam rodziców Dana były znikome. Wiedziałem jednak, że odwiedzają oni grób syna regularnie, zawsze był on bowiem czysty, kwiaty świeże, a znicze się paliły lub wyglądały na takie, które wypaliły się dopiero co.

    Życie wokół się toczyło, ale ja w dalszym ciągu stałem jakby poza nim. Wszystko wydawało mi się dziwnie nierzeczywiste. Chciałem już to zakończyć. Moim celem nie była już walka o MOJE przetrwanie, lecz walka o przetrwanie innych ludzi. Bliskich Dana, gangu Ezredesa, wszystkich bogatych, wszystkich biednych, dobrych i złych, prawych i niesprawiedliwych… Niespodziewanie przeszło mi przez myśl, że dobrze by było, gdybym przed śmiercią mógł wybrać, kogo ratuję. Nie sądziłem, by ktokolwiek miał pożytek z istnienia bezwzględnych morderców, skąpych bogaczy czerpiących satysfakcję z cierpienia innych albo chociaż takich żałosnych osób, jakimi byli moi rodzice…

    Stop. Miałem o nich nie myśleć.

    Ale gdybym zyskał moc, która według większej części społeczeństwa powinna znajdować się tylko i wyłącznie w rękach jakiegoś boga, czy pozostawiłbym swoich rodziców przy życiu? Czy oni na to zasługują?

    I czy w ogóle jeszcze żyją? Nie słyszałem o nich i nie interesowałem się nimi od niemal trzynastu lat.

    Zacząłem o nich myśleć, choć strasznie tego nie chciałem. To okropnie denerwujące, ale nie mogłem się powstrzymać. Jakaś tajemnicza siła zdawała się namawiać mnie do stawienia czoła najodleglejszej przeszłości. Cholera.

    Przeklinając cicho pod nosem, wyszedłem z kryjówki na ulicę. Wokół kłębiły się tłumy mniej lub bardziej biednych mieszkańców Budapesztu. Jakiś mały obdartus nieopatrznie wpadł na mnie, a gdy spojrzałem na niego, nie kryjąc złości, jego chudą twarz wykrzywił grymas przerażenia. Złagodniałem, dałem mu kilka monet, po czym kazałem zmykać. Rozpromienił się, podziękował i prędko odbiegł. Przez chwilę patrzyłem za nim, przypominając sobie czasy, w których to ja byłem na jego miejscu. Co prawda nigdy nie przyjmowałem jałmużny, wolałem kraść niż zniżać się do tego poziomu, ale ten chłopiec widocznie nie był tak wypaczony przez dumę jak ja. Z drugiej jednak strony, nie wyglądał na takiego, który długo przeżyje sam na ulicy. Podświadomie miałem nadzieję, że któryś ze starszych uliczników się nim zajmie albo chłopak trafi do sierocińca, a potem być może do zastępczej rodziny.

    Powoli i jakby wbrew sobie skierowałem się ku dworcowi autobusowemu. Niespiesznie przejrzałem elektroniczne rozkłady jazdy, choć szybciej by było, gdybym po prostu wpisał na panelu miejsce, do którego chciałem się udać, a trasa sama w mgnieniu oka zostałaby wytyczona, wraz ze wszelkimi wskazówkami, które mogły pomóc w podróży.

    Stojąc już przed odpowiednim pojazdem, biłem się z myślami. Nie chciałem tam jechać, ale coś zdającego się być wyższym ode mnie kazało mi to zrobić i to czym prędzej. Dlaczego? Nie wiem. I może wolę nie wiedzieć.

    - Wchodzisz czy nie? - zapytał kierowca. Obrzuciłem go gniewnym spojrzeniem, dzięki czemu nie powiedział już ani słowa więcej. W końcu jednak i tak wsiadłem.

    Autobus przetoczył się przez stolicę, by potem wyjechać na drogę, którą lata temu przemierzyłem piechotą. Ledwo poznawałem okolicę, wśród której sunąłem. Prawie trzynaście lat spędziłem w Budapeszcie, nie wychylając się poza granice tego miasta. Jako siedmiolatek nie zwracałem szczególnej uwagi na to, jak wygląda moje otoczenie, dlatego teraz czułem się dziwnie obco.

    Coś chwyciło mnie za serce, gdy wysiadłem na „moim” przystanku i w oddali ujrzałem ulicę, na której kiedyś mieszkałem. Nie minęło jednak kilka sekund, a na powrót stałem się tym nieczułym chłopakiem, który zdawał się dosłownie niczym nie przejmować. Ruszyłem przed siebie od niechcenia, nie zwracając uwagi na przechodzących obok mnie ludzi. Kątem oka zauważyłem, że niektórzy z nich byli niegdyś moimi sąsiadami. Żałośni egoiści, którzy mieli gdzieś to, co działo się kilka domów dalej.

    Zaśmiałem się w duchu, uprzytamniając sobie, że gdyby któraś z tych osób w jakiś sposób chciała mi pomóc, byłbym dziś kimś zupełnie innym. Być może wcale nie uciekłbym z domu, a co za tym idzie - nie stałbym się jednym z najlepszych uliczników Budapesztu, a może i całych Węgier, nie poznałbym Dana, nie dołączyłbym do gangu Ezredesa, więc nie dorobiłbym się swojej własnej małej fortuny, jak nazywałem swoje nielegalne dochody, nie trafiłbym do Lollipop, co sprawiłoby kłopoty całemu światu…

    Cóż, właściwie powinienem być im wdzięczny.

    Stres, który odczuwałem na dworcu i podczas podróży, całkowicie uleciał i zdawał mi się teraz jakimś odległym wspomnieniem, które mogłem tylko wyśmiewać, z politowaniem myśląc o tym, że okazałem słabość związaną z czymś innym niż rozdzieleniem z Danem.

      Nie poczułem niczego, co choćby w najmniejszym stopniu przypominało tęsknotę, gdy stanąłem tuż przed domem, w którym mieszkałem trzynaście lat temu.

    Prawie się nie zmienił. Może tylko bardziej niż kiedyś przydałby mu się remont, a i ogrodem warto by się nieco zainteresować, bo bynajmniej nie zachęcał nikogo do wizyty.

    Nie miałem pojęcia, co zrobić lub powiedzieć, kiedy ktoś otworzy mi drzwi, niemniej jednak zapukałem, nim o tym pomyślałem. Czekałem jakiś czas, ale i na pukanie, i na dźwięk staromodnego dzwonka odpowiadała mi tylko głucha cisza. Wzruszyłem ramionami i sięgnąłem do klamki. Drzwi były zamknięte, ale to żaden problem. Wsadziłem rękę do kieszeni, przez chwilę szukałem odpowiedniego wytrychu, a kiedy już udało mi się go znaleźć, włożyłem go do zamka, chwilę pokręciłem… i dom stanął przede mną otworem.

    Zabawnie było włamywać się do „swojego” domu.

    Z lekkim zdziwieniem spostrzegłem, że i wewnątrz prawie nic się nie zmieniło. Przechadzając się po pomieszczeniach mieszkania, zauważyłem tylko, że zniknęły stamtąd wszelkie rzeczy matki. Domyśliłem się, że musiała wynieść się już na dobre. Ojciec za to nawet nie ruszył moich rzeczy - pokój, który niegdyś zajmowałem, wyglądał identycznie jak wtedy, gdy go opuściłem. Zabawki i ubrania siedmiolatka walały się tu i ówdzie, półki pokrywała niezła warstwa kurzu… Nie ma co.

    Nie byłem pewny, czy to, że zupełnie nic nie czuję, jest normalne. Nie powinienem poczuć czegoś w stylu tęsknoty, rozrzewnienia… Czegokolwiek?

    Cóż, może nie.

    Wyszedłem z mojego dawnego pokoju na niedługi korytarz, po czym przekroczyłem próg salonu. Tutaj także nic się nie zmieniło. Nie przybyło nowych sprzętów, meble te same, bałagan nie większy ani nie mniejszy niż zwykle…

    Pochodziłem sobie po pokoju, by następnie rozsiąść się na ulubionym fotelu ojca. Na jakiś czas mój umysł opuściły niemal wszystkie myśli, odprężyłem się i niemal zapomniałem, w jakim miejscu jestem. Kiedy oprzytomniałem, ze zdziwieniem zauważyłem, że od niechcenia bawię się pistoletem. Sekundę później do pokoju wszedł mężczyzna, który tak jak i jego mieszkanie przez ostatnich kilkanaście lat prawie się nie zmienił, i który zaczął wpatrywać się we mnie - oraz moją „zabawkę” - z mieszaniną zdumienia, przerażenia i irytacji.

    Ciekawe. Przez jakąś minutę, która zdawała się nie mieć końca, wpatrywaliśmy się w siebie zupełnie bez słów. Wzrok Martona Fekete prześlizgiwał się z mojej twarzy na ręce bawiące się bronią, a potem z powrotem na twarz.

    Nie czułem ani cienia skrępowania czy niepokoju. Uśmiechnąłem się w sposób, który podpatrzyłem u Ezredesa. Wielu ludzi kojarzyło go z mafią.

    Ojciec ledwo dostrzegalnie drgnął.

    - Witam - rzuciłem, dalej się uśmiechając, ale jednocześnie mrużąc odrobinę oczy.

    - Kim jesteś i co robisz w moim domu? - ośmielił się spytać. Hm, miałem go za większego tchórza. Ale w sumie dlaczego? W końcu miał czelność przez siedem lat znęcać się nad swoim dzieckiem. Nie bał się możliwych konsekwencji, więc czemu miałby obawiać się gangstera? Szczegół, że trzymałem w dłoniach pistolet i mogłem zabić go w każdej chwili. Nie chciał dać się zagiąć.

    - Wpadłem w odwiedziny - odparłem, wzruszając ramionami i wygodniej rozsiadając się na fotelu.

    Wyraz jego twarzy nie zmienił się.

    - Wyjdź stąd natychmiast - rozkazał. - Nie masz prawa tu być.

    - Ach tak? - zapytałem.

    - Oczywiście! Włamałeś się tu, a teraz…

    - A teraz…?

    - Siedzisz tu, jakbyś był we własnym domu - powiedział wreszcie.

    Miałem ochotę się roześmiać. Cała ta sytuacja bawiła mnie. Wcześniej obawiałem się, że najdą mnie jakieś niechciane emocje, ale nic takiego się nie zdarzyło.

    - Ach tak? - spytałem znów z irytującym uśmieszkiem przyklejonym na twarzy. Na czole ojca dostrzegłem zmarszczkę, która pokazywała się, kiedy rósł w nim gniew… czyli bardzo często, przynajmniej w mojej obecności. Cudownie, nawet po tylu latach działałem na niego jak płachta na byka. Różnica była taka, że po raz pierwszy mi to nie przeszkadzało. Ba, miałem nadzieję, że tak właśnie będzie. - I co teraz zrobisz? - odezwałem się znów, jednocześnie niespiesznie wstając z fotela. Umyślnie nie chowałem pistoletu do kabury, dalej się nim bawiłem. Poza tym nie spuszczałem wzroku z Martona. - No? - ponagliłem go, ale kiedy nie odpowiadał, śledząc mnie podejrzliwym spojrzeniem, kontynuowałem - Nakrzyczysz na mnie, nie dbając o to, co usłyszą sąsiedzi? Zbijesz mnie, najchętniej do nieprzytomności? Postarasz się o kolejną bliznę do kolekcji? A może przez tych trzynaście lat wymyśliłeś inne sposoby, ciekawsze?

    Jego wyraz twarzy zmienił się. Takie zdziwienie pojawiło się u niego tylko raz - tuż przed tym, jak splunąłem na niego, a następnie uciekłem z domu.

    - Jakob? - wydukał.

    Zaśmiałem się, z pogardą patrząc na ojca, który wreszcie mnie rozpoznał.

    - Nie - odparłem. Tym jednym słowem kompletnie zbiłem go z tropu. - Mam na imię Vince. - Uśmiechnąłem się niemal przyjaźnie. Marton naturalnie dostrzegł jednak błysk złości w moim oku. - Jakob Fekete, ten, który miał nieszczęście być twoim synem, Martonie, umarł w wieku siedmiu lat, by dać życie mnie.

    Mówiłem beznamiętnym tonem, nie zmieniając wyrazu twarzy ani na moment.

    - Rozumiem - oznajmił, choć szczerze wątpiłem, że rozumiał choć dziesiątą część tego, co powinien. - Jestem w szoku - przyznał, przymykając oczy i unosząc kącik ust w grymasie mającym zastępować uśmiech. - Nie sądziłem, że uda ci się przeżyć na ulicy dłużej niż pięć minut. Najwidoczniej jednak się myliłem. - Otworzył oczy i spojrzał na mnie. - A może ktoś cię przygarnął? Zlitował się nad tobą?

    - Czy ja wyglądam na kogoś, kto przyjąłby czyjąś pomoc wynikającą z litości lub czegokolwiek innego? - zapytałem, przeszywając mojego rozmówcę wrogim spojrzeniem. I gdy tak na niego patrzyłem, nienawiść wreszcie napłynęła. Miałem ochotę zabić go tu i teraz, nawet, gdybym miał potem tego żałować - w co wątpiłem, mając w perspektywie bliską walkę o losy świata.

    - Mniejsza z tym. - Wzruszył ramionami. Zdecydowanie zbyt mocno rozluźnił się w moim towarzystwie. - Po co tu wróciłeś? - spytał lodowatym tonem.

    Uniosłem pistolet i powolnym ruchem wymierzyłem go w ojca.

    - Może po to, by cię zabić? - zapytałem cicho, nie pozbywając się beznamiętności w swoim głosie.

    Marton otworzył szeroko oczy. Nie potrafił już zamaskować strachu; z przerażeniem wpatrywał się w lufę pistoletu. I w taki sposób staliśmy nieruchomo przez ładnych parę minut. Szczerze bym się wkurzył, gdyby w tamtym momencie Lollipop wezwała mnie do kokpitu.

    - Nie zrobisz tego - rzekł w końcu Marton, przerywając ciszę wiszącą w powietrzu. Ułamek sekundy później w domu rozległ się huk wystrzału. Ojciec upadł, oddychając niesamowicie szybko i nie spuszczając ze mnie oczu wielkich jak spodki.

    - Masz rację - odparłem. - Nie zrobię. Nie zasługujesz na to. Gnij tu dalej, a kiedy nadejdzie czas, smaż się w piekle.

    O ile ono istnieje, dodałem w myślach, kierując się ku wyjściu.

    Do ostatniej chwili nie wiedziałem, że zdecyduję się go nie zabijać ani ranić. Kula tkwiła teraz w ścianie, a cała sytuacja i tak w jakiś niewielki sposób mnie usatysfakcjonowała.

    Idąc w stronę przystanku, czułem rozbawienie na myśl, że i teraz sąsiedzi nie zareagowali - a huk usłyszeli na pewno. Jak widać, nie obchodził ich los nikogo poza ich samym.

    Głupcy, pomyślałem. Żałośni głupcy.

~*~

    Mijały kolejne dni. Sprawę z ojcem miałem zakończoną. Nieraz przeszło mi przez myśl, że chętnie rozprawiłbym się też z matką, ale zupełnie nie wiedziałem, jak mógłbym ją znaleźć. Choć w sumie… Nárcisz, gdyby się postarał i dostał coś w zamian, pewnie potrafiłby ją odszukać. Niemniej jednak nie miałem ochoty spotykać się ani z nim, ani z innymi znajomymi gangsterami czy członkami mafii.

    Nieoczekiwanie naszła mnie jednak ochota na spotkanie z całkiem inną osobą.

    Lilla. Widziałem ją tylko raz, mniej więcej rok temu. I od tamtej pory niemal o niej nie myślałem, właściwie na długie miesiące zapomniałem o jej istnieniu. A teraz nagle coś kazało mi się z nią zobaczyć. Nie wiem po co. Tylko po to, żeby się z nią przespać? Może.

    Problem w tym, że i w jej przypadku nie wiedziałem, jak ją znaleźć. Nie bacząc jednak na to, z racji tego, że i tak nie miałem co robić, ruszyłem na poszukiwania.

    Ulica Rozkoszy, jak nazywano znaną w mieście ulicę domów publicznych, barów nocnych i tym podobnych, była miejscem często odwiedzanym przez Nárcisza i większość moich gangowych kolegów. Sam nigdy wcześniej tam nie byłem.

    Nie wiedziałem, od czego zacząć, czułem się nieco skołowany. Ledwie wkroczyłem na tę ulicę, obległy mnie zalotne spojrzenia prostytutek stojących… dosłownie na każdym kroku. Nie zwracając na nie większej uwagi i odrzucając wszelkie propozycje, ruszyłem przed siebie.

    Pytałem o nią, ale dużo czasu minęło, zanim ktokolwiek mógł mi w jakiś sposób pomóc.

    - Lilla? - zapytała jedna z ulicznic. - Pracowała tam. - Wskazała palcem jakiś budynek. Już chciałem ruszyć w jego kierunku, gdy kobieta dodała - Ale nie znajdziesz jej już tam. Rzuciła tę robotę. - Ściszyła głos do szeptu i konspiracyjnym tonem oznajmiła - Wychodzi za mąż.

    Uniosłem brwi ze zdziwienia. Nie spodziewałem się takiej wiadomości. Choć słyszałem już o prostytutkach, których klienci wybawiali, żeniąc się z nimi, nie przeszło mi przez myśl, że coś takiego mogło spotkać akurat Lillę.

    - Ach tak? - zapytałem. - No proszę. Hm, nie jest przypadkiem nieco za młoda jak na małżeństwo?

    Kobieta obrzuciła mnie zdumionym spojrzeniem.

    - Za młoda? Ma dwadzieścia cztery lata, jak na mnie, to odpowiedni wiek na małżeństwo.

    Zaraz, dwadzieścia cztery lata? Oniemiałem. W takim razie w zeszłym roku wziąłem dwudziestotrzyletnią kobietę za osiemnastolatkę. Przespałem się z dziewczyną jakieś cztery lata starszą ode mnie. Ciekawe.

    - Cóż, jej wygląd musiał mnie zmylić - powiedziałem.

    - Och, nie jesteś w tej kwestii pierwszy, młodzieńcze - oświadczyła kobieta. - Wielu brało ją za kilka lat młodszą. Ale zmieńmy temat. Masz ochotę na…?

    - Nie, dziękuję.

    Nie żegnając się, począłem się oddalać. Cóż, moje poszukiwania Lilli spełzły na niczym. Nieoczekiwanie jednak wpadłem na kogoś zupełnie innego. Ach, te zbiegi okoliczności. Świat jednak naprawdę jest mały.

    Nie poznała mnie. Zaproponowała usługę, nie zauważywszy błysku nienawiści i pogardy w moich oczach. Uśmiechała się zalotnie, kiedy prowadziła mnie w stronę pokoju, w którym pracowała. Nie zniechęcała się, gdy nie reagowałem na jej słowa zachęty i żałosny „wstęp do gry wstępnej”.

    Siedziałem na łóżku, mrużąc oczy i patrząc na nią. Nie mogłem uwierzyć, że kobieta w jej wieku może zachowywać się w taki sposób.

    - Lubisz starsze kobiety, mój drogi?

    Próbowałem ukryć obrzydzenie.

    - Nie - odparłem krótko.

    - W takim razie co tu robisz? - zapytała niezrażona.

    - Skoro już cię spotkałem, postanowiłem się przywitać i zobaczyć, jak sobie radzisz, Iren Fekete.

    - Nie używam już tego nazwiska - oznajmiła, przypatrując mi się spod zmrużonych powiek. - Skąd je znasz?

    Jeszcze się nie domyśliła? Żałosne…

    Milczałem, jedynie sztyletując ją wzrokiem.

    - Jak masz na imię? - spytała.

    - Vince - odpowiedziałem.

    - A nazwisko?

    - Nie mam nazwiska. Porzuciłem je dawno temu. Ale brzmiało jak twoje.

    Patrzyła na mnie, unosząc jedną brew do góry, ale tym razem to ona się nie odzywała.

    Uśmiechnąłem się ponuro pod nosem i wstałem. Nie miałem ochoty patrzeć na żałosną postać kobiety, która była moją matką. Ruszyłem ku wyjściu z pokoju.

    - To niemożliwe, żebyś to był ty - usłyszałem. Obróciłem się i pozwoliłem Iren uważniej mi się przyjrzeć. - Niemożliwe - powtórzyła tylko.

    - A jednak - odparłem chłodno.

    - Jakob?

    - Pamiętasz to imię? No proszę.

    Otworzyłem już drzwi. Kiedy wychodziłem na korytarz, Iren rzuciła, bym zaczekał, ale nie zamierzałem wysłuchać jej prośby. Nie zatrzymując się, przeszedłem przez dom publiczny, by kilka minut później opuścić ulicę Rozkoszy.

~*~

    Dni zlały mi się w irytująco długą szarą linię zdającą się nie mieć końca. I kiedy już myślałem, że „ta chwila” nigdy nie nadejdzie, wieczorem pierwszego listopada, który dla niektórych był dniem Wszystkich Świętych, zostałem przeniesiony do kokpitu robota.

    - Już czas - oznajmiła Lollipop.

    Skinąłem głową. Nie czułem nic. Ani strachu, ani podniecenia…

    - Jesteś gotowy?

    - Tak.

    Kilka sekund później mogłem już rozejrzeć się po otoczeniu, w którym przyszło mi zmierzyć się z ostatnim przeciwnikiem. Jak poinformowała mnie Lollipop, było to Tokio, stolica Japonii. W normalnych okolicznościach chętnie bym się tam rozejrzał - w końcu było to najnowocześniejsze miasto współczesnego świata.

    - Powodzenia - powiedziała nagle Lollipop.

    Patrz na to, Dan, pomyślałem.

    Jak przed każdą walką, wziąłem głęboki wdech, a następnie ruszyłem do bitwy, której wynik miał rozstrzygnąć o losach świata.

~*~

Entliczek-pentliczek,

Krzesełek piętnaście.

Kogo wskaże znaczek,

Ten na wieki zaśnie.

<- Poprzedni rozdział 

Epilog ->

~*~

     W imieniu swoim i Kao dziękuję z całego serducha za tak pozytywne komentarze! Naprawdę jest nam niezmiernie miło, czytając takie opinie. Rozdział szesnasty dedykuję Cheysy Young, Suzu, Shiori, Taiyo, Angel, Vicky i Andzikowi, czyli tym z Was, którzy wypowiedzieli się pod piętnastką, a także mamie (choć i tak tego nie zobaczy), jako iż udało nam się ją zaskoczyć osobą ostatniego pilota. :) 

     Jedziemy na działkę, ale najprawdopodobniej wrócimy przed planowaną premierą epilogu, więc zapraszam do odwiedzenia nas dwudziestego ósmego lipca. Pozdrawiam Was serdecznie!