Vampire Night: rozdział IV - "Każdy ma swoją rolę"

      Aya i Zero oraz Kaori i Ichiru zostali u Kaiena i Reiko na noc. Całą niedzielę spędzili ze swymi pociechami, by następnie czule się z nimi pożegnać i wrócić do domu. Kao niemało czasu poświęciła na rozmowy z Hanabusą, podczas których wypytywała o sprawowanie Hanashi i Keia (a głównie tej pierwszej) i wspominała „stare, dobre czasy”. Cieszył ją fakt, iż w przeciwieństwie do spraw między Suzaku a Ayą, miłość Aidou do niej gdzieś się zawieruszyła. To nie był typ osoby, która trwałaby w niespełnionym uczuciu niezliczoną ilość lat, Hanabusa nie przypominał romantycznego kochanka cierpiącego dniami i nocami, wzdychając do swej niedostępnej wybranki. Korzystał z życia i ze swej popularności wśród dziewcząt, nie tracił pogody ducha, ale jednocześnie na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat nieco dojrzał. Traktował Kao jak swoją najlepszą przyjaciółkę i choć zdarzało mu się pocałować ją nie tylko w policzek, nigdy nie było w podobnych gestach nic zdrożnego. Tak już mieli, że lubili się podroczyć i pożartować.

      Po wyjeździe Kaori Aidou zdecydował jednak złożyć wizytę w domu rodzinnym, więc Księżycowe Dormitorium opustoszało jeszcze bardziej. Zostawiając Noburo Ikedę i Naomi Asami, Mariko upewniła się, że wszystko jest w porządku, po czym wraz z Suzu również opuściła budynek, w którym mieszkała przez ostatni rok. Obie ruszyły ku domkowi dyrektora, by tam spotkać się z bliźniakami i Deichim.

      Reiko i Kaien poinstruowali młodych, jak mają dotrzeć na miejsce i w jaki sposób się zachowywać, gdy już tam dotrą. Dei słuchał tego z pobłażliwym uśmiechem - słyszał już to wszystko tysiące razy, Suzue z lekkim rumieńcem na twarzy potakiwała głową, Mariko i Kei bez słowa oczekiwali na wyjazd, a Hanashi, nie mogąc ustać nieruchomo, podskakiwała w miejscu, szczerząc przy tym zęby.

      Kiedy wreszcie się pożegnano, Hana jako pierwsza pobiegła ku bramie Akademii i ją przekroczyła, nawołując resztę, by się pospieszyli. Cała podróż minęła w przyjemnej atmosferze, wśród ciekawych rozmów, żartów i różnego rodzaju zgadywanek. Pogoda nie pozostawiała niczego do życzenia, było słonecznie i dość ciepło jak na połowę marca, więc nikt nie zamierzał z tego powodu narzekać.

      Po przybyciu na miejsce bliźniaki i Mariko tradycyjnie pobiegli na plażę, by przywitać się z morzem. Patrząc na nich, swawolnie skaczących po piasku, Deichi śmiał się beztrosko, a Suzue chłonęła ten dźwięk jak gąbka wodę. Potem Dei usiadł, pociągając za sobą Suzu, którą natychmiast mocno objął, i oboje spędzili w ten sposób kilkanaście minut, ciesząc się radością siostrzeńców Deichiego, słońcem, morzem, a przede wszystkim swoją bliską obecnością.

      - No, czas się rozpakować i zrobić tu porządek - zakomenderował Deichi, klaszcząc w dłonie i stojąc na środku saloniku.

      - Ale jestem głodna - zaprotestowała Hanashi z miną cierpiętnicy, łapiąc się za brzuch.

      - Ja też - przyznali jednocześnie Kei i Mariko, patrząc na siebie i kiwając głowami.

      - Zacznę robić obiad, a wy się urządźcie - zaproponowała Suzue z delikatnym uśmiechem.

      - Dobra, skoro chcesz - rzuciła Hana, wzruszając przy tym ramionami, po czym złapała bliźniaka i Mariko za ręce i pociągnęła ich za sobą na górę.

      - Ileż oni mają energii! - zawołał żwawo Dei, patrząc za odchodzącymi dziećmi.

      - I kto to mówi - zaśmiała się Namizawa, po czym przeszła do niewielkiej kuchni, by zabrać się za przyrządzanie czegoś do jedzenia. Wypakowała najpierw wszystkie przywiezione produkty spożywcze oraz warzywa i owoce zakupione w pobliskim miasteczku, a potem zakasała rękawy i wzięła się do pracy. Deichi ochoczo zabrał się do pomocy, nie reagując na zapewnienia dziewczyny, że poradzi sobie sama.

      Tymczasem na górze Hanashi wepchnęła wszystkich do pokoju, który zawsze zajmowali i paplała o tym, jak cudownie spędzą czas. Mariko w milczeniu zajęła się swoimi rzeczami, z kolei Kei, widząc, że jego siostra nie pali się do roboty, rozpakował zarówno swoje manatki, jak i te należące do Hany.

      - Rok temu, będąc tu, nad morzem, roztaczałam przed wami wizje przygód, jakie nas spotkają w liceum. Ale dlaczego, do cholery, nic się nie działo? - warknęła Hanashi, zagryzając wargę i chodząc w tę i we w tę po niewielkim pomieszczeniu. - Nuda, nuda, nuda! Nie podoba mi się to. Mam nadzieję, że drugi rok będzie ciekawszy, bo jak nie, to umrę z nudów, ot co.

      - Nie marudź - jęknął Kei. - Jak dla mnie to dobrze, że nie wpakowano nas w żadne bagno. Ciesz się ze spokoju, Shi.

      - Ale ja nie chcę spokoju, ja chcę działać! - oświadczyła brawurowym tonem. - Gdybyśmy chociaż mogli już pracować w Związku… Ale nie, przez te nowe przepisy staniemy się pełnoprawnymi Łowcami dopiero po ukończeniu szkoły średniej.

      - I dobrze, dzięki temu możemy póki co skupić się na nauce, nie to, co nasi rodzice - odparł spokojnie Kei. - Że też oni to wszystko wytrzymali…

      - Że też ja wytrzymuję tę nudę! - prychnęła na to Hanashi. - Oni mieli co robić, walczyli na śmierć i życie, chodzili na misje i tak dalej, a my tylko siedzimy w tej głupiej budzie i zakuwamy na porąbane egzaminy i inne takie…

      - Mogłabyś chociaż ładniej się wyrażać? - westchnął Kei.

      - Nie - odpyskowała, zakładając ręce na biodra i ciskając wzrokiem gromy w stronę młodszego brata. - Mam dość tego, że jedyne, co mogę robić, to wkurzać twoją dziewczynę i uganiać się za Suzaku!

      - Nie przesadzaj - poprosiła Mariko, do tej pory siedząca cicho jak mysz pod miotłą. - Spotykasz się też z przyjaciółmi, z babcią i dziadkiem, z Deiem…

      - I co z tego? Ja potrzebuję akcji! Dlaczego to teraz nie może zaatakować Akademii jakiś czystokrwisty? Dlaczego wszyscy uwzięli się tylko na ciocię Ayę?

      - Wcale nie tylko na mamę… - szepnęła Mari, ale Hanashi nie zwróciła na nią najmniejszej uwagi.

      - Taa, jak ktoś kogoś kocha, to też tylko ciocię - warknęła Hana, brzydko marszcząc czoło. - Suzaku, baka, baka, baka! - krzyknęła zezłoszczona, tupiąc nogą tak głośno, że Keiowi przeszło przez myśl, że podłoga się pod nimi zawali.

      Mariko zwiesiła głowę i nic już nie mówiła. Rozumiała, że Hanashi może być zła, ale dlaczego o wszystko musiała wciąż oskarżać jej matkę? To nie jej wina, że co poniektórzy czystokrwiści się na niej uwzięli, a Suzaku oddał jej serce. Przecież tego nie chciała…

      - Nie zwracaj na nią uwagi - poradził Kei, kładąc Mariko rękę na ramieniu. - Zaraz jej przejdzie. Czasem musi się po prostu wyżyć i wygadać.

      - Wiem, wiem… - rzuciła cicho, zrezygnowana.

      Kilkanaście minut później młodzież została zawołana na obiad, który wszyscy zjedli siedząc na podłodze w niewielkim salonie. Do końca posiłku Hanashi całkowicie już ochłonęła i znów była radosna.

      - Dobra, teraz my się rozpakujemy - powiedział Dei. - Znajdźcie sobie jakieś twórcze zajęcie, co? - dorzucił do dzieciaków.

      - Nie ma sprawy - uśmiechnęła się szeroko Hanashi.

      Deichi i Suzue udali się na górę, a Hana śmiała się cicho pod nosem.

      - Hej! - po chwili zawołał z piętra blondyn, po czym zbiegł na dół. - Miał być jeden pokój dla dziewczyn, jeden dla chłopaków. A co wyście zrobili? Dlaczego rozłożyliście się wszyscy w tej samej sypialni?

      - Och - wymsknęło się Mariko. Nie pomyślała o tym, z przyzwyczajenia zajęła z bliźniakami ten sam pokój co zawsze. Mimo iż ustalano wcześniej, że tym razem ma go dzielić z Hanashi i Suzue, zupełnie wypadło jej to z głowy.

      - Gomen, tak wyszło - przyznał Kei z zakłopotaniem, mając identyczne odczucia jak kuzynka.

      - Nie marudź, wujaszku - rzekła swobodnie Hana. - Nas nie wolno rozdzielać - oświadczyła, obejmując Keia i Mari. - Byliśmy zmuszeni do rozłąki podczas roku szkolnego, więc chociaż w wakacje chcemy pobyć sobie razem. A ty i Suzu jesteście przecież parą, więc to chyba normalne, że będziecie spali razem, no nie?

      Twarz Deichiego przybrała odcień purpury.

      - Uroczo wyglądasz, gdy się tak rumienisz - zauważyła z uśmiechem Hanashi.

      Dei wykonał kilka głębokich oddechów, by nieco ochłonąć. Uznał, że tłumaczenie siostrzenicy, iż nie jest typem mężczyzny, który po tygodniu chodzenia z dziewczyną zaciągnąłby ją do łóżka, nie ma większego sensu, więc tylko wywrócił oczyma i powoli z powrotem udał się na górę. Początkowo automatycznie zdziwił się nieco, widząc zaczerwienioną Suzue, ale szybko zdał sobie sprawę z tego, że ona musiała wszystko słyszeć, jako iż miała świetny słuch.

      - Przepraszam za nich - mruknął, unikając spojrzenia dziewczyny. - Przeszkadza ci dzielenie ze mną pokoju czy może tak zostać? - spytał cicho. - Obiecuję, że nic ci nie zrobię, ale jeśli masz czuć się skrępowana i w ogóle…

      - W porządku - szepnęła Suzu i wymusiła na twarz uśmiech, choć odrobinę drżała z niepewności i zawstydzenia. - Nie przeszkadza mi to - zapewniła nieśmiało.

      - Dobrze…

      Nie wiedząc, co jeszcze mógłby powiedzieć, Dei z udawanym zapałem wziął się za rozpakowywanie swoich rzeczy.

      - Ale wtopa - mruknął Kei, nerwowo mierzwiąc sobie włosy.

      - Co ty gadasz? To przecież dobrze! - oświadczyła Hanashi, siedząc po turecku w salonie i bujając się w przód i w tył. - Mam zamiar robić tu teraz za Amora - rzuciła, wyszczerzając zęby w znanym wszystkim uśmiechu.

      - Zrobiłaś to specjalnie - zorientował się Kei. - Shi, to nie w porządku.

      - Nie przesadzaj i rozchmurz się. Ja im pomagam.

      - Są ze sobą dopiero od jakiegoś tygodnia. Nie pomyślałaś o tym, że mogą czuć się zakłopotani? Wiesz, że Suzu jest bardzo nieśmiała, a Dei w sprawach sercowych też do szczególnie lekkodusznych nie należy.

      Bliźniaki rozmawiały w ten sposób przez ładnych kilka minut. Początkowo Mariko słuchała ich wymiany zdań, ale potem odpłynęła, choć potem sama nie wiedziała, o czym właściwie myślała. Położyła się na podłodze i zamknęła oczy, by nieco odpocząć. Czuła się zmęczona, choć nie powinna, jako iż niewiele tego dnia robiła. Chwilę potem zdała sobie jednak sprawę, że to zapewne przez to, iż raz żyła w trybie nocnym, raz w dziennym. To zdecydowanie komplikowało życie. Zazdrościła Suzue, że ta tak dobrze sobie z tym radziła.

      - Mari-chan…

      Dziewczyna otrząsnęła się i spojrzała na kuzynkę. Dopiero wtedy spostrzegła, że w pomieszczeniu nie ma już Keia - wyczuła, iż wyszedł na zewnątrz.

      - Przepraszam za to, co wcześniej mówiłam - szepnęła ze skruchą Hanashi. - No wiesz. Przed obiadem.

      Mariko westchnęła w duchu. Hana często miewała chwile, w których mówiła coś, czego później musiała żałować i z tego powodu czuła potrzebę przepraszania innych za swój niewyparzony język. Rzadko kiedy najpierw myślała, a potem mówiła - zazwyczaj było na odwrót, co nieraz było źródłem smutku czy mniejszego bądź większego konfliktu między bliskimi sobie osobami.

      - Nie szkodzi - odparła Mariko, jak zwykle w podobnych sytuacjach. Wiedziała, że nie ma sensu drążyć tematu, w przypadku Hanashi do niczego by to raczej nie doprowadziło.

      To nie tak, iż Mari nie lubiła czy nie kochała swojej kuzynki. Po prostu bardzo się różniły. Hana od zawsze była żywiołowa, towarzyska i otwarta, a do tego głośna i gadatliwa. Mariko - wprost przeciwnie. Po matce odziedziczyła spokój i nieśmiałość, a po obojgu rodziców dystans do innych i zamknięcie w sobie. Nigdy nie należała też do tych, którzy lubią wygłaszać swoje zdanie. Wolała słuchać niż mówić. Ponadto, w przeciwieństwie do Hany, zupełnie nie wiedziała, kim miałaby zostać w przyszłości. Hanashi już jako dziecko zdecydowała, że zostanie Łowczynią i nikt ani nic jej od tego nie odwiedzie. Wprost paliła się do polowania, ganiania za zbiegłymi Poziomami E i tym podobnymi misjami. Mariko z kolei z własnej woli nie podjęła się szkolenia i robiła wszystko, by inni nie dostrzegli w niej potencjału na Łowcę. Nie chciała tego. Za bardzo się bała. Nie wrogów, nie innych członków Związku, nie czystokrwistych. Bała się siebie.

      - Wyglądasz ponuro - zauważyła Hanashi. - Znowu dumasz nad czymś smutnym? Wyluzuj, mamy wolne - przypomniała, puszczając już w niepamięć wcześniejsze przeprosiny.

      - Tak, wiem - odparła Mariko. Westchnęła w duchu, po czym zaproponowała kuzynce, by dołączyły do Keia.

***

      - Co z tą smutną miną? - zagadnął Ayę Suzaku, kiedy siedzieli w jednym z pomieszczeń należących do Nowej Rady, czekając na dalszą część posiedzenia. Była to swego rodzaju kawiarenka obsługiwana przez kilku służących, w której ważne osobistości mogły nieco wypocząć.

      - Och. - Aya ocknęła się z zamyślenia i zerknęła na przyjaciela z przepraszającym uśmiechem na ustach. - Po prostu żałuję, że nie mogę częściej widywać się z Mariko. Chciałabym, żebyśmy spędzili jakieś rodzinne wakacje, ale póki co to niemożliwe… I Zero, i ja mamy pełne ręce roboty. Niedobrze się czuję tak zaniedbując córkę…

      - Nie zaniedbujesz jej. Masz pracę, chcesz, by kontakty między wampirami, Łowcami i ludźmi były jak najlepsze… Mari-chan to rozumie. Zresztą jest teraz w takim wieku, że i tak większą część czasu spędzałaby z przyjaciółmi, nie z rodzicami - zauważył Shoutou, upijając łyk kawy z filiżanki stojącej na stoliku, przy którym siedział z Ayą.

      - Taak… - mruknęła nieprzekonana, patrząc gdzieś w bok. Suzaku westchnął w duchu.

      - Aya-chan, nie przejmuj się wszystkim tak bardzo, zgoda? - poprosił. - A co do rodzinnych wakacji, jestem pewien, że latem uda wam się coś wymyślić.

      - Byłoby miło - przyznała.

      - Aya-sama, Suzaku-sama. - Do komnaty wszedł wampir Poziomu D pracujący dla Nowej Rady. Ubrany w elegancki garnitur, ukłonił się przed dhampirami, którzy wedle zdecydowanej ilości społeczeństwa byli czystokrwistymi, którym należy się ogromny szacunek. - Obrady wznowione zostaną za pięć minut.

      - Dziękujemy, Kirino-san - odparła Aya, podczas gdy Suzaku skinął mu lekko głową. Służący ukłonił się po raz kolejny, a następnie wyszedł. - Cóż, to by było na tyle, jeśli chodzi o odpoczynek i pogaduszki. Idziemy?

      Shoutou potaknął. Oboje wstali i niespiesznie udali się do sali obrad. Było to dość duże pomieszczenie, którego większą część zajmowały ustawione owalnie stoły i wygodne krzesła. Jak w całej rezydencji, w komnacie nie było okien. Ani Suzaku, ani Aya nie lubili tych wampirzych bezokiennych budynków, ale nic na ten temat nie mówili. Jedynie kilkoro wybranych osób znało prawdę o ich pochodzeniu. Cała reszta społeczeństwa - zarówno wampirzego, jak i łowieckiego - uważała ich za przedstawicieli Klasy A. Aya czasami źle się czuła, okłamując rzesze osób, ale wiedziała, że tak jest lepiej. Prawda wywołałaby zbyt wielki zamęt i na pewno zaszkodziłaby temu, o co jej stronnicy wciąż walczyli. Suzaku podobnych skrupułów nigdy nie odczuwał, ale on ogólnie rzecz biorąc nieczęsto się martwił. Chyba że w grę wchodziły bliskie mu osoby, takie jak Aya czy matka, Naoko Shoutou.

      Aya zasiadła na swoim miejscu po prawej stronie Isayi, przewodniczącego Nowej Rady stworzonej na miejsce starej, której większość członków zabił Kaname Kuran. Po lewej stronie wujka Suzaku siedziała Sara Shirabuki, blondynka o niezwykle długich, pofalowanych włosach i niebieskich oczach. Jak zawsze ubrała się bardzo elegancko. Z jej lewej strony zasiadała Omitsu Hori, białowłosa arystokratka o jasnofiołkowych oczach. Jej córka, Megumi, uczęszczała do Nocnej Klasy. Suzaku starał się z nią zaprzyjaźnić, ale była raczej nieśmiała i niedostępna. Miał świadomość, że to najprawdopodobniej wina jej matki, która zresztą nie zyskała jego sympatii. Wiecznie wyrafinowana i bez poczucia humoru, na dodatek ślepo oddana Sarze, która miała zdecydowanie zbyt dużo sekretów jak na jego gust…

      Dalej siedzieli Nikushimi Tachibana i Shinbun Shiro - matka Kanade i ojciec Evy z Nocnej Klasy. Te dwie trzymały się razem, ale Suzaku nie był pewien, czy to ze względu na przyjaźń ich, czy z powodów związanych z pracą rodziców.

      Z kolei po prawej stronie Ayi zasiadał Nagamichi Aidou, ojciec Hanabusy i Tsukiko. Suzaku bardzo go polubił, choć bał się, że mężczyzna okaże się kłopotliwy - w końcu wiele lat należał do stronnictwa silnie popierającego Kuranów. Niemniej jednak okazał się godnym zaufania towarzyszem, na którego pomoc można było liczyć praktycznie w każdej chwili.

      Obok Nagamichiego siedział Yosuke Kurenai, ojciec Marii. W ostatnich latach jego rodzina bardzo polubiła się z familią Aidou. Choć Yosuke był odrobinę zbyt poważny jak na gust Suzaku, ogółem był w porządku i trudno byłoby mu cokolwiek zarzucić.

      Kolejni byli już przedstawiciele szlachty: Tsubaki Satake i Rokurou Ikeda, matka Kenjiro i ojciec Noburo z Nocnej Klasy. Hotaka Konjo, Mayumi Shibasawa i Seisi Yamakazi, pozostali szlachcice, zasiadali obok Shinbuna Shiro.

      Dalej siedzieli przedstawiciele Poziomu D, czyli Chikako Tanaka (matka Yumi z Nocnej Klasy), Ochiyo Kate, Iemitsu Sohda, Tanzan Nawabe i Oharu Karamorita. Kiedy ustanawiano Nową Radę, toczyło się wiele sporów na temat tego, kto powinien w niej zasiadać. Wcześniej zaszczyt ten należał się tylko arystokracji. Jednakże osoby takie jak Aya czy obaj przedstawiciele Shoutou walczyli wówczas o prawa dla innych klas. Ostatecznie ustalono, że Poziomy B, C i D otrzymają po pięć miejsc w Radzie każdy, z kolei czystokrwiści jako najpotężniejsi - trzy. Tym samym Nowa Rada stowarzyszała członków wszystkich klas poza Poziomem E, który naturalnie nie mógł być zaliczany do reszty, jako iż były to wampiry niezrównoważone i niebezpieczne.

      - Otwieram drugą część posiedzenia - oznajmił Isaya, co należało do jego obowiązków jako przewodniczącego. - Gościmy teraz mego siostrzeńca, Suzaku-san, by zdał nam raport odnośnie prosperowania Nocnej Klasy. - Choć każdy to wszystko wiedział, trzeba było wypełnić formalności. Suzaku westchnął w duchu. Najchętniej wywróciłby oczyma, słysząc te wszystkie banały, niemniej jednak nie wypadało tego robić. Co nie zmieniało faktu, iż wszelkie niepotrzebne frazesy okropnie go irytowały, uważał je za najzwyklejsze w świecie marnotrawienie czasu. - Prosimy zacząć.

      Suzaku skinął głową i wysunął się naprzód, stanął w takim miejscu, że każdy członek Rady mógł na niego patrzeć, po czym oficjalnie przywitał się z obecnymi.

      Kiedy wyznaczono datę wygłoszenia raportu, zastanawiał się, czy nie powinien przygotować jakiejś mowy. Powinien brzmieć profesjonalnie… Ostatecznie stwierdził jednak, że nie będzie się tym przesadnie przejmować - bądź co bądź to wszystko to tylko formalności - więc pójdzie na żywioł. Wiedział, o czym powinien wspomnieć, a rzeczy, które wypadałoby przemilczeć, właściwie nie było.

      Suzaku płynnie zdał relację z działań Nocnej Klasy, szczególnie podkreślając fakt, iż nic nie stoi na przeszkodzie jej dalszego prosperowania. Gdy skończył, nadszedł czas na dodatkowe pytania ze strony Nowej Rady.

      - Z twoich słów, Suzaku-sama, wynika, iż nie było żadnych napaści - lub choćby ich planów - na ludzkich uczniów? - spytał Yosuke Kurenai, a Suzaku to potwierdził. - Czyli uczniowie dają sobie radę żywiąc się tabletkami krwi?

      - Owszem, nie ma z tym większych problemów. Naturalnie tabletki to nie to samo co prawdziwa krew, ale, choć na początku co poniektórzy nieco marudzili z powodu nakazu przyjmowania tabletek, zaspokajają one największe pragnienie, więc nikt w żaden sposób nie cierpi - odparł młodzieniec.

      Yosuke skinął głową, dziękując w ten sposób za udzielenie odpowiedzi. Po kilku sekundach głos zabrała Ochiyo Kate.

      - To nieco delikatna sprawa, ale mimo wszystko chciałabym zadać jedno pytanie. Chodzi mianowicie o Yumi-chan. Jak wszyscy wiemy, to jedyna przedstawicielka Klasy D wśród uczniów Nocnej Klasy. Czy jest dobrze traktowana? Nikt jej nie dyskryminuje?

      Ochiyo była najlepszą przyjaciółką Chikako Tanaki, matki Yumi. Tej drugiej nie wypadało zadawać takich pytań, ale nie było przeszkód, by ktoś inny to uczynił.

      - Kate-san, rozumiem twoje obawy - zaczął Suzaku - jednak na szczęście nie ma powodów do zmartwień. Yumi-chan świetnie sobie radzi, szczerze mówiąc, jest jedną z najmilszych osób spośród Nocnego Wydziału i bardzo ją cenię. Ma dobre kontakty ze zdecydowaną większością uczniów. Ci, którzy mogą jej coś zarzucić - choć w jej przypadku rzecz tyczy się tylko i wyłącznie pochodzenia - nie posuwają się do czynów gorszych niż ewentualne krzywe spojrzenia lub kąśliwe uwagi, z których jednak Yumi-chan nic sobie nie robi. To mądra dziewczyna, nie zniżyłaby się do poziomu takich osobników.

      - Twoje słowa bardzo mnie cieszą, Suzaku-sama - odparła Ochiyo. Zarówno ona, jak i Chikako uśmiechnęły się lekko, w duchu na pewno oddychając z ulgą. Wiedziały, że Shoutou nie kłamie. Nie chodziło tu tylko o to, iż złożył przysięgę, że tego nie zrobi. Widziały prawdę w jego oczach.

      - Jest podobna sprawa - odezwała się nagle Sara Shirabuki. - Mam na myśli twą zastępczynię, Mariko-chan. Czy jest traktowana z szacunkiem? Nie jest czystokrwistą tak jak ty, Suzaku-san.

      Aya drgnęła lekko. Przeniosła wzrok na Sarę, która, spostrzegłszy to, uśmiechnęła się do niej jakby pocieszająco, a następnie na przyjaciela. Suzaku ledwo zauważalnie westchnął.

      - Mariko-chan dobrze sobie radzi, nie mam jej nic do zarzucenia i to bynajmniej nie przez wzgląd na przyjaźń, jaka nas łączy. Jest darzona szacunkiem przez wszystkich, łącznie ze mną, i doskonale wypełnia powierzone jej obowiązki.

      - To cudownie - rzekła Sara, uśmiechając się promiennie.

      Wielu miało świadomość, że Shirabuki jest prawdopodobnie najbardziej fałszywą osobistością w Nowej Radzie, jednak nikt nie potrafił niczego jej zarzucić czy udowodnić. Była wybitną intrygantką i strategiczką, nie pozwalała sobie na błędy. Suzaku szczerze jej nienawidził, chociażby ze względu na pogardę, jaką kobieta żywiła do Ayi i jej rodziny. Niemniej jednak grał, jak wszyscy. Każdy miał swą rolę do odegrania, każdy był aktorem na scenie teatru życia w wampirzej społeczności.

      Zerknął na Ayę. Siedziała nieco sztywno, ale wydawała się niewzruszona. Bądź co bądź przywykła do tego, iż krzywo patrzono na jej związek z prezesem Łowców i na to, że będąc tak niesamowicie młodą, zasiadała w Nowej Radzie. Niemniej jednak nie miała większego wyboru, kiedy Isaya zaproponował jej miejsce w Radzie. Suzaku nie mógł w niej zasiąść, gdyż przedstawiciel jego rodu już w niej był, Gizen nie cieszyła się szczególnym zaufaniem, a ponadto wydawała się zbyt dziecinna jak na członka Rady, rodzina Hanadagi pogrążona była we śnie… Sara Shirabuki zaś musiała zostać przyjęta, gdyż od lat była jedną z najważniejszych osobistości wśród wampirów, miała wielu popleczników, z którymi inni musieli się liczyć, a ponadto zwyczajnie nie było kogo wziąć na jej ewentualnego zastępcę. Jedyną kandydatką na trzecie miejsce była więc Aya. Zresztą dla tych, którzy pragnęli dobrych stosunków z Łowcami, była ona niezastąpiona, w końcu miała z nimi najlepsze kontakty.

      Czas dłużył się Suzaku niemiłosiernie. Kiedy wreszcie pozwolono mu odejść, odetchnął z ulgą. Zastanawiał się, jak jego wuj i Aya mogą znosić te nudy na posiedzeniach. Stwierdził, że już siedzenie na lekcjach w Akademii Kurosu jest ciekawsze. Zadowolony z pozycji, jaka mu się trafiła, wyszedł na dwór, by przespacerować się po oświetlonych latarniami ulicach miasta.

***

      - Pobudka!

      Hanashi rzuciła poduszkami w Keia i Mariko. Oboje poderwali się z posłań jak oparzeni, z kolei Hana zachichotała na widok ich zdezorientowanych min. O tak, wyglądali doprawdy zabawnie!

      - Nie wierzę - mruknął chłopak, ziewając przeciągle i trąc oczy. - Ty budzisz nas? Byłem przekonany, że będzie na odwrót - przyznał.

      - Dei jest śpiochem, więc spoko, ale Suzu może niedługo się obudzić, dlatego musimy wyjść, zanim do tego dojdzie - rzuciła Hanashi, wciągając na siebie ubrania. Nie widziała przeciwwskazań co do przebierania się w obecności bliźniaka.

      - O czym ty mówisz? - szepnęła nieprzytomnie Mariko, wciąż otumaniona zmianą trybu życia z nocnego na dzienny.

      - Ach, zapomniałam wam powiedzieć - stwierdziła, sięgając po jakąś torebkę, by po chwili wrzucić do niej portfel i torebkę z żelkami. - Pamiętacie, wczoraj mówiłam, że będę teraz robić za Amora. A wy mi w tym pomożecie.

      - O tym ostatnim nie było mowy - zauważył Kei, zmuszając się do wstania. Jęknął, gdy zauważył, że dopiero co świta.

      - To teraz jest. - Hana wywróciła oczami. - Ruszcie się, pędzimy do miasta!

      Nie zamierzając powiedzieć nic więcej, wygoniła Mariko z łóżka, a Keia zagnała do łazienki, przykazując mu zachować ciszę. Uśmiechnięta i zadowolona z siebie, ruszyła do kuchni, by naprędce przygotować jakieś kanapki na drogę. Nie chciała marnować czasu na jedzenie w domku.

      Jakieś piętnaście minut później cała trójka wyszła na świeże powietrze. Czując zimny wiatr, zapięli kurtki i raźnym tempem udali się w stronę miasteczka, pogryzając kanapki przygotowane przez Hanashi. Mariko wsłuchała się w szum oceanu, a Hana z zapałem opowiadała o czymś bratu.

      Kiedy dotarli do celu, Hanashi wyjaśniła, że wczoraj, gdy przyjechali, zauważyła plakat reklamujący jakąś zabawę dla zakochanych.

      - Ma się odbyć dzisiaj wieczorem, a potrzebne są bilety wstępu - oświadczyła. - Dlatego też my ładnie zajmiemy się sobą, a Dei i Suzu przyjdą sobie potańczyć czy coś w tym stylu. Jutro rano chcę ich zobaczyć witających się w stylu „buzi-buzi”, a nie „Jejku, tak strasznie się kochamy, ale boimy się do siebie zbliżyć”…

      - Hana-chan! - jęknęła Mariko, załamując się kolejnym szalonym wymysłem kuzynki oraz jej podejściem do stosunków między Suzue a Deichim. - Nie poganiaj ich, widocznie potrzebują trochę czasu, by przywyknąć do nowej sytuacji.

      - Nieważne - zbagatelizowała, po czym ruszyła do okienka, w którym miała kupić bilety. W portfelu trzymała małe rodzinne zdjęcie, fotografię Mariko, a także Suzaku - to ostatnie zdobyte podstępem. Obecnie to małe zdjęcie było jednym z jej największych skarbów. - Załatwione! - zaświergotała po chwili, chowając wszystko do torebki. - Możemy wracać.

      Kei i Mari westchnęli głośno, po czym powlekli się za Hanashi. Ta z kolei wyciągnęła żelki, które umiliły młodzieży powrót do domku przy plaży. Jako iż w międzyczasie zrobiło się nieco cieplej, rozpięli kurtki i poruszali się w tempie spokojnego spaceru.

      - Gdzie żeście się podziewali? - zawołał Dei, wybiegając z budynku, gdy tylko zauważył dzieciaki. - Martwiliśmy się! - dodał z lekkim wyrzutem w głosie. Wiedział, że żadnemu z trojga nic nie może się stać - każde umiało się bronić - ale był za nich odpowiedzialny, a oni wystrychnęli go na dudka.

      - Luzik, wujaszku - rzuciła Hana, lekceważąco machając ręką. Ze stoickim spokojem wmaszerowała do domku, a kuzynka i brat weszli tuż za nią. - Da-dam! - krzyknęła, wyciągając z torebki bilety i wręczając je Deichiemu i Suzu. - To dla was. Jeśli nie skorzystacie, zginiecie, bo wydałam na to całe kieszonkowe - oświadczyła, po czym nie czekając na odpowiedź, poszła na górę.

      Dei spojrzał pytająco na Keia i Mariko, ale ci wzruszyli ramionami z bezradnymi uśmiechami na twarzach, a następnie ruszyli za Hanashi.

      Westchnął, po czym przyjrzał się biletowi.

      - Chyba czeka nas dziś imprezka - rzucił, patrząc z zawadiackim uśmiechem i błyskiem w oku na Suzu. Zarumieniła się i skinęła głową, ciekawa, co takiego przyniesie wieczór.

      Około dziewiętnastej dorośli wyszli, żegnani przez rozentuzjazmowaną Hanashi żywiołowo machającą im ręką. Kiedy zniknęli jej z pola widzenia, stwierdziła, że jej, Keiowi i Mariko również należy się coś od życia, a co za tym idzie, powinni upiec sobie jakieś pyszne ciasto, by następnie pałaszować je, rozmawiając przy tym o bzdetach lub miłości. Niemalże siłą zagoniła brata i kuzynkę do roboty, a sama głównie nimi komenderowała.

      Ciasto nadawało się do jedzenia dopiero około dwudziestej pierwszej. Księżyc wisiał już wtedy między gwiazdami. Nie wiedzieć czemu, Hanashi skojarzył się on z aktorem otoczonym przez fanki, a to z kolei - z Suzaku i jego licznymi wielbicielkami. Choć tyle ich było, miała świadomość, że w istocie nie są dla niej żadną przeszkodą. Jedyną była ciocia Aya, tylko ona bowiem zajmowała w sercu księcia miejsce, które według Hany należało się jej samej.

      - Nie wiem jak wy, ale ja padam - oznajmiła Mariko po ledwie godzinie spędzonej na zajadaniu świeżo upieczonych łakoci i plotkowaniu z kuzynostwem. - Idę spać.

      - Już? - załamała się Hanashi. - Zlituj się!

      - Gomen, jeszcze się nie przestawiłam - odparła po prostu Mari, po czym ruszyła do łazienki.

      Hana i Kei zostali w saloniku sami. Siedzieli na podłodze i przez kilka minut w milczeniu jedli ciasto.

      - Nie mam pojęcia, jakim cudem udaje nam się w siebie tyle tego wepchnąć - stwierdził chłopak, patrząc z namysłem na swój talerz.

      - Ale cię refleksje naszły - prychnęła Hanashi. - Jesteśmy Łowcami - dodała, jakby to cokolwiek wyjaśniało.

      - To nie ma nic do rzeczy - zauważył.

      Wzruszyła ramionami. Kilkanaście minut później Kei oświadczył, że też się już położy. Hana z rezygnacją wszystko uprzątnęła, potem się umyła, a na koniec cieplej się ubrała, wyciągnęła pierwszy lepszy koc i usiadła na werandzie, ciasno się nim opatulając. Myślała o wszystkim naraz. O rodzinie, o łowiectwie, o Suzaku… Miała jasno określone cele i potrzeby. Jej rolą było stać się dobrą Łowczynią, być jak najlepszą córką, siostrą, kuzynką i przyjaciółką, a także - nie miała co do tego najmniejszych wątpliwości - rozkochać w sobie księcia. Wiedziała, że są sobie przeznaczeni. On nie mógł wiecznie trwać w tej swojej urojonej nieszczęśliwej miłości…

      Nie miała pojęcia, jak długo tak siedziała i rozmyślała. W pewnym momencie zorientowała się, że musi być już naprawdę późno - tuż przy brzegu ujrzała spacerujących powoli Deia i Suzue, a ich zabawa w mieście miała trwać co najmniej cztery godziny. Skoro zaczynała się o dwudziestej, musiało być już nieźle po północy.

      Utkwiła wzrok w dwóch postaciach oświetlanych jedynie przez blask księżyca i jego rozmigotanych fanek. Kiedy wreszcie się pocałowali, Hanashi uśmiechnęła się lekko, uznając swój plan za zakończony sukcesem. Przymknęła oczy i wyobraziła sobie, że jest na miejscu Suzu, z kolei zamiast Deichiego stoi tam Suzaku. Z tym obrazem w myślach wycofała się do środka i po cichu przemknęła do pokoju, który dzieliła z Keiem i Mariko, by położyć się wreszcie spać - z nadzieją, iż przyśni jej się coś pięknego.

***

      Wolne dni tradycyjnie mijały zdecydowanie szybciej niż te naznaczone nauką i godzinami spędzanymi na słuchaniu mniej lub bardziej nudnych słów nauczycieli. Hanashi była dość spokojna (przynajmniej jak na nią), więc Kei i Mari mogli odrobinę odpocząć od jej szalonych pomysłów. Deichi i Suzue codziennie chodzili na długie spacery, a Hana bezustannie zazdrościła im tego, że się zeszli, a sprawy między nią a Suzaku wyglądają wciąż identycznie. Kei z kolei zdążył stęsknić się za Kiran, ale nie zamierzał pisnąć o tym ani słowem, doskonale wiedząc, że Hanashi wpadłaby w szał, gdyby o tym usłyszała.

      Ostatniej nocy spędzonej nad oceanem we śnie Mariko znów odwiedził Kaname. Kiedy tylko oddała się w objęcia Morfeusza i znalazła się w ładnie urządzonej komnacie, natychmiast przypomniała sobie poprzednią wizytę w tym miejscu. Zdziwiła się zauważywszy, że na jawie nie pamiętała owego snu, a gdy tylko wyśniła kolejny z tego gatunku, pamiętała wszystko, jakby to było wczoraj.

      Tak jak poprzednim razem, zdumiała się tym, jak rzeczywista zdawała się ta fikcja. Rozejrzała się w popłochu, zastanawiając się, czy ponownie ukaże jej się Kuran. Póki co go nie widziała, ale nie chciała dać się zwieść - w końcu za pierwszym razem pojawił się ni stąd, ni zowąd w najmniej spodziewanym momencie.

      Nie odwracając się, tyłem podeszła do drzwi. Wygięła rękę, by nacisnąć klamkę, jednocześnie nie spuszczając z oka pomieszczenia. Szczególnie uważała na sofę, na której ostatnio półleżał Kaname.

      - Shimatta - szepnęła, gdy drzwi odmówiły współpracy. Przeszło jej wówczas przez myśl, że może powinna po prostu usiąść gdzieś i poczekać, aż ten dziwny sen się skończy, ale natychmiast odrzuciła ten pomysł. Nie wiedziała dlaczego, ale serce waliło jej ze strachu, jakby zaraz miało wydarzyć się coś strasznego. Wiedziona tym przeczuciem, postanowiła sprawdzić, czy uda jej się wyjść przez okno.

      Choć czuła się niesamowicie głupio, obeszła komnatę tak, by za sobą zawsze mieć tylko ścianę, dzięki czemu mogła mieć na oku całe pomieszczenie. Kiedy jednak spojrzała pod nogi dosłownie na ułamek sekundy, a następnie podniosła wzrok, kolana się pod nią ugięły.

      Znów przybył. Stał, opierając się o jedną z drewnianych kolumienek łóżka, na których wisiał baldachim. Wpatrywał się w nią z niezmąconym spokojem i w milczeniu, jakby chciał się przekonać, co dziewczyna teraz zrobi. Niezdolna dosłownie do niczego, prawie zapominając nawet o oddychaniu, w głowie mając zupełną pustkę, Mariko stała nieruchomo, ze strachem patrząc na Kaname.

      Po jego twarzy przemknęło coś w rodzaju cienia uśmiechu. Odsunął się od łoża i powoli zaczął zbliżać się do Mariko. Nie spuścił jej z oka ani na moment.

      Przerażona do granic możliwości, pragnęła uciec, ale nogi wciąż odmawiały jej posłuszeństwa. Zresztą wiedziała, że nawet gdyby udało jej się dobiec do drzwi, i tak by nie wyszła. Jedyną szansą na powstrzymanie Kurana było więc użycie którejś mocy. Tego jednak zrobić nie mogła. Jak zawsze na myśl o magii, która w niej drzemała, w jej głowie pojawiły się krwawe obrazy.

      Pogodzona z tym, że nie może nic zrobić i walcząca ze strasznymi wspomnieniami z dzieciństwa, poddała się w milczeniu. Tymczasem Kaname zbliżył się do niej na tak maleńką odległość, że kojarzyła jej się ona jedynie z bliskością pary zakochanych, po czym, tak jak poprzednio, przyłożył dłoń do jej czoła i wciąż patrząc jej głęboko w oczy, cudownym tonem wyszeptał:

      - Oyasumi.

<- Poprzedni rozdział 

Kolejny rozdział ->

***

      Konnichi-wa, tu Aya.

      Rozdział dedykuję Suzu, Kiran Lilith i Sayuri - dziękuję za odwiedziny i pozostawienie po sobie śladu. Dwudziestego października, czyli w sobotę za dwa tygodnie, pojawi się dodatek pt. „Trauma”. Zapraszam.

      Ostatnio jakoś nie mam weny na pisanie, pozostaje mi więc żywić nadzieję, iż niebawem z tego dołka twórczego wyjdę… A tak swoją drogą, jeśli ktoś chce, to może od czasu do czasu zajrzeć na mojego prywatnego bloga, tojikomerareta-tori, aczkolwiek ostrzegam, iż optymizmem tam nie wieje. Zresztą jeśli możecie, o nowych notkach/rozdziałach u Was informujcie mnie tam. Kao i tak niczego już nie czyta.

      Cóż, pozdrawiam wszystkich czytelników. Mata ne!