Vampire Night: rozdział IX - "Kłębowisko emocji"

      Słońce oświetlało twarz Kaiena, jego promienie łaskotały go w policzki i zmusiły do lekkiego mrużenia oczu. Gdy tylko zszedł z zacienionego wzgórza porosłego lasami, natychmiast zrobiło mu się gorąco. Zdjął cienką marynarkę, zostając w samej koszuli, wystarczająco luźnej i wygodnej, ale jednocześnie na tyle eleganckiej, by swoją osobą mógł dobrze reprezentować postać dyrektora prestiżowej szkoły. Miał ochotę zabrać ze sobą Reiko - ot tak, by mogli trochę wspólnie pospacerować - ale mimo wszystko wolał nie zostawiać uczniów i nauczycieli samym sobie. Czym więcej Łowców przebywało na terenie Akademii w takich niepewnych czasach, tym lepiej. Naturalnie możliwe było, iż nikomu spośród mieszkańców jego placówki nic nie groziło, ale wolał dmuchać na zimne. Nigdy nie zapomni przecież tego, co wydarzyło się prawie dwadzieścia pięć lat temu. Jak mógł dopuścić do śmierci niewinnych uczniów…? Oczywiście to nie jego wina, że psychopatyczny bachor zaatakował Akademię Kurosu, ale nie mógł przecież nie czuć się w dużym stopniu odpowiedzialny za to, co się stało.

      Westchnął z przygnębieniem. Na moment odwrócił się do tyłu i spojrzał na mury otaczające teren jego szkoły. Była dla niego tak ważna… A zdawał sobie sprawę, iż nie może żyć w taki sposób wiecznie. Na pewno już nieraz dziwiono się, jak długo piastuje urząd dyrektora. Cóż, to mogło co prawda nie wydawać się aż tak niecodzienne, ale inna sprawa, że Kaien praktycznie się nie postarzał. Wyglądał mniej więcej na czterdziestolatka, a nie na starzejącego się już mężczyznę. Powinien zakończyć ten etap, ale gdy o tym myślał, miał wrażenie, iż się popłacze. Ostatnie lata przyniosły mu tyle szczęścia… Długo oczekiwany ślub z Reiko, zacieśnienie więzów rodzinnych z rodzoną córką - Kaori, dorastanie Deichiego oraz wnuków… Czuł się cudownie, patrząc na drogie jego sercu osoby, na to, jak dobrze radzą sobie Kao, Dei, Ichiru, Aya, Zero… Cieszył się ich szczęściem, dzielił z nimi obawy, zawsze gotów był biec na pomoc, jeśli którekolwiek by tego potrzebowało. Miał ochotę tańczyć z radości, gdy widział zakochanego na zabój syna lub płakać, gdy patrzył na nieszczęście Hanashi spowodowane jej nieodwzajemnioną miłością do Suzaku. Gdy opuszczał powieki, oczyma wyobraźni widział zazwyczaj całą swoją wesołą gromadkę znajdującą się albo w jego domu, albo w innym miejscu na terenie Akademii. Miałby cokolwiek z tego wszystkiego utracić…? Po raz kolejny poczuł niechęć do faktu, iż został obdarzony tak wieloma wampirzymi genami. Powinien był starzeć się normalnie, jak ludzie, albo chociaż w takim tempie jak Reiko… Z drugiej strony, gdyby tak było, od dawna by już nie żył, a co za tym idzie, nawet nie poznałby swej żony. Więc może jednak z dwojga złego…

      Otrząsnął się, w czym pomogło mu energiczne potrząśnięcie głową, i spostrzegł, że dotarł już do centrum miasteczka. Skręcił w jedną z uliczek, maszerował jeszcze przez jakiś czas, po czym zatrzymał się przed sporym budynkiem. Wnętrze było o wiele bardziej przestronne, niż mogłoby się na pierwszy rzut oka wydawać, a to dlatego, iż siedziba Związku Łowców w niemałej części znajdowała się w podziemiach. To tam mieściły się pracownie badawcze, zbrojownie, strzelnice, sale ćwiczeń i przesłuchań oraz cele przeznaczone dla Poziomów E, z jakiegoś powodu jeszcze niezlikwidowanych, czy też dla innych podejrzanych osobników. W nadziemnej części budynku były zaś gabinety ważniejszych osób, pomieszczenia reprezentacyjne oraz wielka biblioteka i niektóre z archiwów. To wszystko w dawnych czasach znajdowało się na terenie obecnej Akademii, ale porzucono tamto miejsce, gdy wybudowano miasteczko u stóp wzgórza. O wiele łatwiej i szybciej było dostać się do miasta niż na odizolowaną nieco górkę. Przez liczne lata zabudowania tamte stały więc opuszczone, aż w końcu Związkowi napatoczył się taki Kaien Kurosu, który zdecydował się skończyć z łowiectwem i założyć szkołę, którą wymarzył sobie stworzyć właśnie na pobliskim wzgórzu. Po wielu negocjacjach udało mu się wreszcie przekonać starszyznę i ówczesnego prezesa, by odstąpili mu tamte tereny i wprowadzić swe plany w życie.

      Uśmiechnął się na tamto wspomnienie. Zdarzało mu się zaleźć osobistościom Związku za skórę, ale mimo tego był jednym z najbardziej utalentowanych i szanowanych Łowców owych czasów. Zresztą wszyscy woleli, by teren wzgórza dostał się w ręce jednego z nich, a nie kogoś z zewnątrz.

      - Nie wierzę własnym oczom, cóż cię tu sprowadza, dyrektorku? - usłyszał nagle doskonale sobie znany głos. Po raz kolejny pokręcił głową, by zejść na ziemię, a następnie uśmiechnął się szeroko.

      - Witaj, Touga! - zawołał wesoło.

      - Yo - odpowiedział tradycyjnie Yagari, po czym wypuścił z ust dym. Widocznie zrobił sobie w pracy przerwę na papierosa.

      - Zdecydowanie powinieneś wreszcie rzucić palenie - oznajmił Kaien, podchodząc do starego przyjaciela. Po raz nie wiadomo który przeraził się, jak wielką różnicę wieku między nimi widać. Touga wyglądał na mężczyznę grubo po pięćdziesiątce, a przecież był o wiele, wiele lat młodszy od Kaiena. Chodzili co prawda razem do szkoły, ale to dlatego, że Kaien wyglądał w tamtych czasach na młodzika, więc bez przeszkód mógł po raz wtóry zabawić się w ucznia gimnazjum i liceum. Zresztą cieszył się bardzo z tego, iż podjął wówczas taką decyzję, bo dzięki temu poznał Reiko Mitsui, swoją miłość życia, oraz Maayę Katayamę, matkę Ayi. Tougę znał, od kiedy ten jako dziecko został przyprowadzony przez rodziców do Związku, by sprawdzono jego potencjał na Łowcę Wampirów.

      - Spadaj - odmruknął i bezceremonialnie ponownie się zaciągnął. Co tu dużo mówić, od lat był uzależniony od nikotyny. Nie miał jednak żadnych problemów zdrowotnych, pochodził w końcu ze znanej rodziny łowieckiej, a tacy ludzie rzadko kiedy chorowali na cokolwiek. - Więc? Po kiego grzyba przylazłeś? Pewnie w związku z najnowszymi aferami w świecie pijawek?

      Choć okoliczności nie były zabawne, Kaien roześmiał się cicho. Yagari w ogóle się nie zmienił, wciąż był tym samym opryskliwym gburem, który jednak okazywał się w każdej sytuacji jego najlepszym przyjacielem. Zawsze mogli na siebie nawzajem liczyć, obaj doskonale to wiedzieli.

      Prawdą było, iż Touga nie zawsze był taki. To po śmierci Maayi stał się bardziej nieznośny. Jednakże każdy z jego otoczenia już dawno do tego przywyknął, więc nikomu to nie przeszkadzało. Mimo swego charakteru wciąż był przecież jednym z najlepszych Łowców oraz doradców prezesa. Zero niezmiennie głęboko szanował swego dawnego mistrza, choć postronnemu obserwatorowi mogłoby się wydawać, że za sobą nie przepadają, bo nieraz zdarzało im się sprzeczać. Wtajemniczeni wiedzieli zaś, iż oni od lat tak się ze sobą droczą i widzą w tym formę rozrywki podczas ciężkiej pracy.

      - Jakbyś zgadł - odparł Kurosu, ponownie uśmiechając się do przyjaciela. - Masz ochotę przejść się ze mną do Zero?

      - Dziękuję, postoję - odburknął Yagari. - Zdecydowanie za dużo czasu spędzam w tym więzieniu - stwierdził, wskazując kciukiem za siebie. - Należenie do „starszyzny” czy też „doradców” jest do kitu. Za mało pracy w terenie - pożalił się niezadowolony.

      - Cóż, nie można mieć wszystkiego - przypomniał z nieśmiałym uśmiechem Kaien. Touga posłał mu lodowate spojrzenie, więc Kurosu czmychnął szybko do środka budynku.

      Znalazł się w przestronnym i dość okazałym holu. Wokół kręciło się co najmniej kilku Łowców. Ci młodsi, którzy nie najlepiej go znali, odwrócili się w jego stronę, w razie czego przygotowani do wyproszenia go. Jego aura czasami dość mocno przypominała tę wampirzą, więc nie miał młodym tego za złe. Uśmiechał się tylko przyjaźnie, a oni szybko pokornieli i posyłali mu przepraszające i zażenowane spojrzenia. Ci zaś, którzy go znali, witali się z nim jak ze starym przyjacielem bądź z powagą i szacunkiem kiwali mu głowami.

      Udał się powoli w stronę gabinetu prezesa. Wiedział, że go tam zastanie, bo mimo wszystko jego aura zdecydowanie się wyróżniała. W końcu od wielu lat był wampirem. Niektórym spośród Łowców naprawdę ciężko było przywyknąć do niego jako do prezesa, a nawet jako członka Związku, ale takimi ludźmi nie warto było się przejmować, to zaślepieni stereotypami głupcy. Kaien z niesmakiem myślał o takich osobach. Dlaczego tak niewielu pragnęło polepszyć stosunki z wampirami? A przede wszystkim dlaczego tak trudno było niektórym zaakceptować jednego z nich jako wampira, skoro przemiana dokonana została bez jego zgody, w dodatku w tak tragicznych okolicznościach?

      Dotarłszy na miejsce, Kaien uniósł dłoń, by zapukać, ale nim to zrobił, zza drzwi dobiegło słowo „proszę”. Wszedł więc od razu.

      - Jak zawsze czujny - rzucił z uśmiechem Kurosu. Zero wyczuł go bądź usłyszał, zanim zdążył zapukać. Ach, te wampirze zmysły. - Witaj.

      - Konnichi wa - odparł Kiryuu, odrywając wzrok od raportów leżących na biurku. Wstał, po czym wskazał dyrektorowi fotel. Obaj usiedli wygodnie. Zero przypomniał sobie, jak mniej więcej dziesięć lat temu w tym samym miejscu rozmawiał z Ayą na temat Mariko. Było to niedługo po tym, jak mała przypadkiem zabiła dziecko będące nowonarodzonym Poziomem E.

      - Domyślasz się oczywiście, co mnie tu sprowadza? - zapytał Kaien.

      - Naturalnie - odparł Zero. - Kawy? - spytał. Dyrektor skinął głową, więc Kiryuu wstał, by wstawić wodę na małym piecyku znajdującym się w niewielkiej wnęce z tyłu gabinetu. Większość wchodzących do pomieszczenia nie wiedziało o jej istnieniu, jako iż w dużej mierze przesłaniały ją regały zapełnione dokumentami. - Właściwie gdybyś nie przyszedł, sam bym się do ciebie wybrał lub wysłał kogoś z wizytą - przyznał z kąta, po czym wrócił do gościa. - Martwię się o Mariko. Oczywiście nie wiadomo, czy coś jej grozi, ale wolałbym, by Akademia była lepiej chroniona. Wystarczająco dużo stresu czuję, gdy myślę o tym, co może spotkać Ayę - mruknął, lekko zwężając oczy. Na jego czole pojawiła się zmarszczka zatroskania.

      - Domyślam się - powiedział Kaien. - My też wszyscy bardzo się niepokoimy. To wszystko, co się teraz dzieje… Jeśli to wstęp do czegoś większego, naprawdę musimy mieć się na baczności. Zamordowano dwóch czystokrwistych, a sprawcy nikt nawet nie widział…

      - Ci, którzy go dostrzegli bądź stali na jego drodze, również zostali zabici. Ten ktoś nie ma skrupułów - uzupełnił Kiryuu.

      Rozmawiali na ten temat przez kilkanaście minut. W międzyczasie woda się zagotowała, więc Zero przygotował napoje. Popijając kawę, zastanawiali się nad tym, kogo wysłać do Akademii. Nie można było posłać tam wielu Łowców, bo nie dość, że mogłoby to wzbudzić podejrzenia uczniów i niewtajemniczonych nauczycieli, to ponadto faktem było, iż w Związku nie pracowało wcale tak wiele osób, jak się mogło wydawać. Poza tym rozproszeni byli po świecie, więc na miejscu było zaledwie kilku czy kilkunastu kandydatów.

      Kiedy wreszcie podjęli ostateczną decyzję, Zero wezwał wybrańców do gabinetu.

      - Wiedziałem, że tak będzie - mruknął Touga, gdy tylko przekroczył próg pomieszczenia. - Jak zawsze na złość, co? - warknął w stronę Zero i Kaiena.

      - Och, nie przesadzaj, sam narzekałeś na zbyt mało pracy w terenie - rzucił Kurosu, wyszczerzając przy tym zęby.

      - Dzień dobry! - zawołał dziarskim tonem Ryohei Asamoto, wnuk Hinako Asamoto, jednej z doradców za czasów młodości Zero. - Miło pana widzieć - oznajmił, mocno ściskając rękę Kaiena i energicznie nią potrząsając.

      - Ciebie również, Ryohei-kun - rzekł z uśmiechem Kurosu. Po kilku minutach czczej pogawędki wszyscy czterej mężczyźni usiedli przy stoliku.

      - Wysyłam do Akademii właśnie was, bo wiem, że można na was polegać - oznajmił Zero. - Mistrz Yagari uda się tam w roli odwiedzającego dyrektora przyjaciela rodziny, czyli w sumie nikogo nie będzie udawał - wyjaśnił - z kolei Ryohei-san zamieszka w akademiku profesorów i dołączy do grona nauczycielskiego zarówno Dziennej, jak i Nocnej Klasy. Jest to możliwe dzięki temu, iż jeden z belfrów zmuszony jest akurat wziąć urlop zdrowotny. A że masz potrzebne wykształcenie, Ryohei-san, nie będzie problemu z twoją nową rolą.

      Asamoto skinął głową.

      - Dlaczego nie wyślesz kogoś innego zamiast mnie? - mruknął Touga. - Mamy w naszych szeregach wielu takich, co znają Akademię i mogą bawić się u dyrektorka jako odwiedzający go krewni czy znajomi.

      - Nie chcemy brać nikogo z tych osób, których członkowie rodziny są teraz uczniami - odparł Kaien. - Kao, Ichiru, Kaito, Sayuri, Kyouji oraz paru innych więc odpada.

      - A młody Aihara? Jak mu tam… Shunichi?

      - Przebywa obecnie daleko stąd, studiuje - wyjaśnił cierpliwie Zero. - Koniec tematu, mistrzu, to musisz być ty i tyle.

      - Same kłopoty z wami - burknął z niezadowoleniem.

      - Co ty mówisz, będzie fajnie - zapewnił wesoło Kaien. - Spędzimy sobie razem dużo czasu, pogadamy…

      - Już się cieszę - uciął Touga, po czym bezceremonialnie opuścił gabinet.

      - Dużo narzeka, ale przyda mu się jakaś odmiana - stwierdził Asamoto. Miał przeszło trzydzieści lat, ale wyglądał mniej więcej na rówieśnika Deichiego. Lazurowe tęczówki zdawały się niemal bez przerwy błyszczeć z podniecenia. Wiecznie pełen energii, ekscytował się każdym zadaniem, jakie mu zlecano.

      - Też tak sądzę - powiedział Kurosu, a Zero skinął tylko głową.

      - Cieszę się, że pobędę trochę z moimi dzieciakami - oznajmił z szerokim uśmiechem Ryohei. - Minęło już trochę czasu, odkąd widziałem się z Hanashi i Keiem - rzekł i zamyślił się, wspominając lata, które spędził na trenowaniu ich na Łowców. Uwielbiał tę parę bliźniaków i był z nich bardzo dumny. Kiedy mu ich przydzielono, nie posiadał się z radości, że przyjdzie mu wyćwiczyć dzieci Ichiru i Kaori.

      - Oni również na pewno ucieszą się, kiedy usłyszą, że przybędziesz do Akademii - zapewnił Kaien. - Cóż, będę się już zbierał - oświadczył. Pożegnał się ze wszystkimi, a następnie ruszył ku drzwiom wyjściowym.

***

      Mariko otworzyła oczy i zacisnęła palce na kołdrze, oddychając szybko i nierównomiernie. Zerknęła na zegarek - był wczesny wieczór. Z tego, co słyszała, większość uczniów Nocnej Klasy jeszcze spała, bądź co bądź położyli się później niż zwykle. Cieszyło ją to, gdyż nie miała ochoty na czyjekolwiek odwiedziny.

      Przez jakiś czas leżała tak bez ruchu, wsłuchując się w szaleńcze bicie swego serca.

      Pamiętała. Pamiętała każdy spośród snów, w których nawiedził ją Kaname. Z powodu tego, że wreszcie miała na jawie pojęcie o tym, co się z nią działo, cała sprawa wydała jej się nagle o wiele ważniejsza niż przedtem. Zyskała wymiar wręcz mistyczny.

      Wyjęła z szuflady figurę szachową i kartkę. Oczyma wyobraźni widziała, jak Kuran kreśli na świstku papieru tych kilka znaków układających się w wiadomość „Słodki sen jeszcze się nie skończył…”. Zastanawiała się, gdzież on w tej chwili przebywa. Bo w to, iż żyje, już nie wątpiła. Nie miała może dowodów na jego istnienie - to, co jej zostawił, trudno byłoby nimi nazwać, mógł je jej podrzucić każdy - ale ona zwyczajnie czuła, że on żyje. Nie wiedziała, jakim cudem udało mu się upozorować samobójstwo, lecz jakoś widocznie musiał to uczynić. A teraz pewnie przebywał gdzieś w ukryciu, chowając się przed całym światem, i kontaktował się z nią, by… Właściwie dlaczego? Jaki miał w tym cel? Wciąż jej go nie wyjawił. Po prostu pojawiał się w jej snach, patrzył na nią lub nawet zamieniał z nią parę słów, by potem kłaść jej na czole dłoń i szepcząc „oyasumi”, uwalniać ją z sennej klatki. Stało się to już swego rodzaju rytuałem i Mariko pewnie niełatwo byłoby przestawić się na normalny tryb życia. Egzystowała teraz w stałym napięciu i chcąc nie chcąc się do niego przyzwyczaiła. Nie pragnęła tego, ale tak po prostu było.

      Żałowała, że nie może o tym wszystkim opowiedzieć Keiowi i Hanashi. Chętnie podzieliłaby się z nimi wszelkimi informacjami, razem podumaliby nad tym… Pamiętała jednak ostrzeżenia Kaname i zdecydowała, iż nie może się im przeciwstawić. On nie miałby zahamowań, by skrzywdzić bliską jej osobę. Gdyby groził jej, byłoby to pół biedy, ale jeśli z jej powodu miał cierpieć ktoś, kogo kochała… Nigdy się na to nie zgodzi.

      Co powinna teraz zrobić…? Myślała nad tym i myślała, ale nadal niczego nie była pewna. Nikomu nie może powiedzieć o tym, co ją spotkało, więc poradzenie się kogokolwiek odpadało. Cóż, przede wszystkim powinna udawać, że wszystko jest w porządku, by nikt nie nabrał podejrzeń. Ponadto okropnie chciałaby dowiedzieć się czegoś konkretnego na temat Kaname. Co wiedziała o nim na pewno? Był synem Haruki i Juri Kuranów, starszym bratem Yuuki. Nienawidził jej ojca - i vice versa. Był potężny, przewodniczył pierwszej Nocnej Klasie. Zlikwidował Radę Starszych. Bywało, że nazywano go królem. Zabił Akujiego Toumę w odwecie za to, iż ten zamordował jego siostrę i ukochaną. A potem niby popełnił samobójstwo. Musiał nieźle namieszać w głowie Aidou i reszty, że ci poczuli jego śmierć.

      Właśnie, Hanabusa!, wykrzyknęła w myślach Mariko. Postanowiła, że porozmawia z nim na osobności na temat Kurana. Zdenerwowałaby się, gdyby się okazało, iż wiedział o planie Kaname i ukrywał przed wszystkimi prawdę… Ale nie, to niemożliwe, jego wspomnienia zostały przecież niegdyś sprawdzone w obawie przed zdradą. Zrobiło jej się go żal. Wiedziała, iż był jednym z najbardziej oddanych Kuranowi wampirów. Gdyby nie jego przywiązanie do cioci Kaori, pewnie jeszcze mocniej przeżywałby „śmierć” Kaname. Dlaczego Kuran postawił swoich wiernych przyjaciół w takiej sytuacji? Wszyscy byli przekonani, że odebrał sobie życie prawdopodobnie dlatego, że nie potrafił ocalić Yuuki, a tymczasem… Tymczasem zapewne wcale tak nie było…

      Westchnęła cicho, po czym postanowiła wreszcie wstać. Poszła do łazienki, obmyła twarz zimną wodą, a następnie włożyła na siebie zwiewną czarną spódniczkę nieco za kolana i stalowoszarą bluzkę z krótkim rękawkiem. Uzupełniła ten zestaw delikatną biżuterią, uczesała włosy, zaplotła z nich długiego warkocza i tak wyszykowana wyszła ze swojego pokoju. Na korytarzu panowały cisza i pustka. Starając się nie hałasować, ruszyła przed siebie, by potem zejść po schodach do wspólnej części akademika. Przeszła do jadalni, w której, jak się okazało, przebywała tylko jedna osoba.

      - Ohayō - rzucił Minoru Oshima. Siedział przy stole z głową opartą na ręce, czego normalnie nie robił. Mariko domyśliła się, że maniery mu wpojone nie pozwalały na robienie tego w towarzystwie, ale gdy był sam, nie przejmował się tego typu trywialnymi sprawami.

      Przywitała się, po czym zajęła miejsce naprzeciwko niego. Bocznymi drzwiami weszła jedna ze służących, by spytać, na co ma ochotę. Mariko poprosiła o jogurt z musli - jej miłość, jeśli chodzi o śniadaniowe „dania” - oraz o jaśminową herbatę. Gdy wampirzyca Poziomu D wyszła, zapadła chwila ciszy. Oshima leniwie podniósł głowę i zabrał lewą rękę ze stołu, prawą natomiast w dalszym ciągu grzebał pałeczkami w jedzeniu.

      - Wcześnie wstałeś - zauważyła Mariko. - Jak długo już tu siedzisz?

      - Zdaje się, iż mniej więcej od godziny - odparł, wzruszając przy tym ramionami. Utkwił w wiceprzewodniczącej wzrok. - Jestem rannym ptaszkiem - oznajmił. - Jakkolwiek dziwnie to brzmi w ustach wampira - zaśmiał się. Dla nich rankiem był przecież wieczór. - Nieważne, jak długo bądź krótko śpię, zawsze budzę się o tej samej porze - wyjaśnił.

      - Nie wiedziałam - zauważyła. Żyła wśród tych wszystkich osób przeszło rok, a tak niewiele o nich wiedziała. Pomyślała, że warto by to zmienić.

      Minoru dla odmiany zajął się jedzeniem, więc Mariko mu się przyjrzała. Bynajmniej nie wyglądał na niewyspanego. Być może nie potrzebował szczególnie dużo snu, czego Mari nie mogła powiedzieć o sobie. Ostatnio wiecznie była zmęczona, ale teraz wiedziała już, że to przez Kaname. Gdy spotykali się we śnie, stresowała się i denerwowała i być może w rezultacie czuła się potem tak, jak gdyby wcale nie spała. Wcześniej mówiła, iż zdawało jej się, jakby zamiast śnić, przez jakiś czas z kimś rozmawiała. Teraz miała ochotę wybuchnąć ponurym śmiechem - nieświadomie mawiała wtedy prawdę. Życie było doprawdy dziwne.

      Kiedy Oshima znów podniósł na nią wzrok, spostrzegła, iż kolor jego oczu jest niemal identyczny jak barwa jej bluzki. Stalowa szarość. Różniła się ona od szarości oczu jej matki. Tęczówki Ayi zdawały się mieć w sobie jakąś subtelność, coś, czego nie posiadała stal Minoru. Jego oczy zdawały się czasami być ostrymi jak brzytwa, choć to raczej dziwnie brzmiało. Takie wrażenie miała jednak Mariko.

      Porozmawiali jeszcze chwilę - w międzyczasie każde dokończyło posiłek. Wtedy do jadalni wszedł Shuusei. Przywitał się z obecnymi, a Mariko skorzystała z okazji i poprosiła go o to, by miał na wszystkich oko, bo sama chciałaby pójść jeszcze porozmawiać z kuzynostwem. Nie było zbyt późno, więc Hanashi i Kei prawdopodobnie póki co nie położyli się spać.

      - Dziękuję i przepraszam - rzuciła z zażenowanym uśmiechem, po czym wybiegła z dormitorium. Jako iż Suzaku był nieobecny, zmuszona była korzystać z pomocy Shuuseia. Wiedziała, że może mu bezgranicznie ufać i że poradzi on sobie z każdym chyba problemem. Był jedną z najbardziej zaradnych osób, jakie znała.

      Pognała przed siebie i w rezultacie kilka minut później znalazła się między jednym a drugim dziennym akademikiem. Wyczuła, że znajdzie tam kuzynostwo, które zapewne patrolowało właśnie teren.

      - Cześć - przywitała się, gdy do nich podbiegła. Uścisnęli się wszyscy. Mariko po raz kolejny żałowała, że nie może im o wszystkim powiedzieć. Chciała jednak pobyć w ich towarzystwie. Sądziła zresztą, iż oni też tego potrzebują. Szczególnie Hana, która wciąż musiała być w lekkim szoku po tym, co stało się dobę temu, w nocy z soboty na niedzielę.

      Usiedli pod kępką drzew. Wtedy Hanashi oznajmiła, iż w domku dyrektora nie powiedziała o wszystkim. Zdała bratu i kuzynce relację z tego, jak wyciągnęła Suzaku na spacer, o tym, jak przez przypadek się pocałowali… A także o tym, co stwierdziła Aya: „Serce Suzaku zaczyna się wahać, choć on sam jeszcze nie zdaje sobie z tego sprawy. Nie trać nadziei.”.

      Nie do końca wiedziały dlaczego, ale z jakiegoś powodu dziewczęta nagle wybuchły płaczem. Hanashi zapewne przez wzgląd na uczucia, które nią targały, Mariko zaś dlatego, że współczuła jej, ale także… Zdała sobie nagle sprawę z tego, iż prawdopodobnie nie była ze sobą szczera, jeśli chodzi o jej stosunek do Kaname. Za każdym razem, gdy o nim myślała, jej serce niebezpiecznie przyspieszało. Wmawiała sobie, że to ze strachu, ale bała się, iż w istocie nie do końca tak było. Ponadto była zła, że nie może zwierzyć się z tego wszystkiego kuzynostwu.

      Kei, zdumiony nieco, jako iż Hanashi rzadko kiedy zalewała się tak łzami, przytulił obie dziewczyny. W duchu przyznał, że jego rola w życiu ogranicza się do bycia oparciem dla najważniejszych dla niego kobiet - Hany, Mari oraz Kiran. Ale może tak właśnie powinno być? Nie każdy musiał być bohaterem i zwracać na siebie szczególną uwagę. Może jego zadaniem było stanie w cieniu i wspomaganie tych tylko pozornie silnych istot?

***

      - Czy ktoś dowiedział się czegoś nowego? - zapytał bez entuzjazmu Isaya, spoglądając na członków Nowej Rady oraz na zaproszonego na posiedzenie Shigeru Hanadagi. Na twarzy przewodniczącego malowały się zmęczenie i rezygnacja. Cierpienie po stracie jedynej siostry nie mogło minąć szybko. Zresztą zamordowano ją poprzedniej nocy, trudno byłoby w tak krótkim czasie przejść do porządku dziennego. Musiał jednak wziąć się nieco w garść, by zorganizować spotkanie Rady i tradycyjnie nim kierować. Na szczęście Aya mu pomagała. Nie dość, że wspierała jego i Suzaku jak tylko mogła, to jeszcze załatwiała sprawy, na które on nie potrafił znaleźć siły. Właściwie myślał o niej niemal jak o członku rodziny. Bynajmniej nie miałby nic przeciwko temu, by Suzaku się z nią związał, ale oczywiście w obecnej sytuacji nie było to możliwe. Co nie znaczy, że źle życzył Zero - lubił go i szanował.

      Zebrani zgodnie przecząco pokręcili głowami.

      - Sprawa Etsuyi wciąż stoi w miejscu i szczerze mówiąc, nie wydaje mi się, iż to kiedykolwiek się zmieni - stwierdził ponuro Shigeru. Zaproszono go, gdyż był jednym z poszkodowanych - w końcu zabito mu brata - a także głową czystokrwistego rodu Hanadagi. - Chyba że zdarzy się jakiś cud.

      - W przypadku Naoko jest tak samo - przyznał cicho Isaya. - Natrualnie przesłuchaliśmy wszystkich, zajrzeliśmy do umysłów służących i tak dalej, lecz niczego się nie dowiedzieliśmy. Sprawa wygląda identycznie jak ta z zabójstwem Etsuyi-san.

      - Morderca musi być ten sam - rzekł rzeczowym tonem Hotaka Konjo.

      - Dokładnie - zgodziła się z nim Omitsu Hori. Spokojnym gestem odgarnęła za ucho pasmo białych włosów, które opadło na jej lewy policzek. - Świadków nie ma, bo ci, którzy najprawdopodobniej widzieli bądź słyszeli sprawcę, nie żyją. Z zimną krwią zabito dwoje czystokrwistych, co jest zbrodnią najgorszą z możliwych, tym bardziej, iż jest was już tak niewielu - zwróciła się ku czworgu przedstawicielom Klasy A.

      - Ponadto uczyniono to w tak krótkim odstępie czasu… - zauważył Tanzan Nawabe.

      - Tak, w czwartek ofiarą padł Etsuya-sama, z kolei w nocy z soboty na niedzielę Naoko-sama… - powiedziała Nikushimi Tachibana.

      - A we wtorek napadnięto na śpiący jeszcze wówczas ród Hanadagi - uzupełniła Sara, tradycyjnie udając niezwykle zatroskaną całą sytuacją.

      - Wierzyć się nie chce, że to wszystko wydarzyło się w przeciągu jednego tygodnia - wydukał Rokurou Ikeda.

      - Rzeczywiście. Tych kilka dni ciągnie się jakoby w nieskończoność - stwierdziła smutno Ochiyo Kate.

      - Jakież powinniśmy powziąć kroki? - spytał Shinbun Shiro, zwracając się głównie do czystokrwistych. - Można przecież założyć, iż wszyscy jesteście zagrożeni…

      - Potrzebujecie stałej ochrony - powiedział poważnym tonem Yosuke Kurenai. - Nie możemy pozwolić, by zginęły kolejne osoby.

      Sala utonęła w pomrukach aprobaty. Dopiero po kilkudziesięciu sekundach zaległa cisza.

      - Jeśli czystokrwisty nie jest w stanie sam się obronić, nie sądzę, by ktokolwiek mógł nam pomóc - szepnęła ponurym tonem Sara, spuszczając przy tym wzrok. Westchnęła cichutko, jakby zrezygnowana.

      - Ależ… Nie możemy biernie przyglądać się waszej krzywdzie, Saro-sama! - zaprotestowała Omitsu.

      - Ale Sara-san ma rację, jakby na to nie patrzeć - odparł Shigeru. - Etsuyę zabito niedługo po tym, jak się obudził, ale na pewno miałby wystarczająco dużo energii, by poradzić sobie ze standardowym wrogiem. Sprawca musi być chyba naprawdę niewiarygodnie potężny. Albo tak sprytny, że trudno to sobie wyobrazić.

      - Albo jedno i drugie - mruknął Seisi Yamakazi.

      - Z jakiegoś powodu mam wrażanie, iż jesteśmy skazani na jego łaskę… - wyznała cicho Sara.

      - Proszę tak nie mówić, Saro-sama - powiedziała szybko Omitsu, kładąc rękę na splecionych dłoniach Shirabuki. - Być może to już się nie powtórzy.

      - Wierzysz w to? - burknął Shinbun.

      Salę ponownie spowił całun ciszy.

***

      - Tadaima - mruknął Isaya, wchodząc do domu. Suzaku ucieszył się, gdy tuż obok niego ujrzał Ayę. Nie miał siły na uśmiech, ale jego puste w ostatnim czasie oczy odrobinę się rozjaśniły.

      - Okaeri - rzekł cicho. W tym samym czasie powitania wymruczało kilkoro służących, którzy akurat przechodzili przez okazały hol.

      We troje przeszli do salonu. Poprosili o coś do picia służącego, który zjawił się chwilę po nich, a gdy zostali sami, rozpoczęli rozmowę na temat tego, co wydarzyło się na zebraniu.

      - W skrócie: nic nowego - rzucił Suzaku.

      Aya ze smutkiem pokiwała głową.

      - Przykro mi - powiedziała szczerze.

      - Wiem.

      Milczeli przez jakiś czas. Potem Isaya ich opuścił. Pragnął samotności, a do tego miał świadomość, iż młodzi zapewne też chcieliby porozmawiać we dwoje.

      Aya przytuliła Suzaku, jak to robiła raz na jakiś czas w ciągu ostatniej doby. Wiedziała, że przyjaciel tego potrzebuje, choć trochę się obawiała, iż za bardzo się do tego przyzwyczai.

      - Wiesz… - zaczął w pewnym momencie młodzieniec. Aya utkwiła w nim baczne spojrzenie szarych oczu. - Momentami wciąż mam wrażenie, że tu jest… Czuję jej obecność…

      - Rozumiem, o czym mówisz - przyznała cicho, głaszcząc go po włosach.

      - No tak… - szepnął.

      Przypomniał sobie, iż Aya co najmniej dwa razy w roku odwiedza posiadłość, w której się urodziła. W rocznice śmierci matki i ojca teleportuje się tam, by złożyć hołd rodzicom, którzy poświęcili za nią życie. Po tym, jak Rido zamordował Maayę, Kage Hiou stworzył na tyłach domu ołtarzyk poświęcony ukochanej i przyległy mu teren zaczarował tak, by zawsze królowała tam wiosna. Po jego śmierci czar naturalnie prysł, lecz Aya ponownie go aktywowała (co zresztą możliwe było dzięki podstawowej umiejętności Suzaku - władzy nad żywiołem ziemi) i poświęciła ołtarzyk również ojcu. Wspominała kiedyś, iż czasami czuje się, jakby rodzice gdzieś tam byli. Najpewniej przytrafiało mu się więc to samo.

      - Powinienem wrócić do Akademii…

      - Przeżyją bez ciebie jeszcze dzień czy dwa - uspokoiła go Aya. - Rozmawiałam z Zero. Od jutra, a właściwie od dzisiaj - poprawiła się, patrząc na zegar - na terenie szkoły przebywać będą Yagari-san i Asamoto-san, dzieciaki powinny więc być bezpieczne. Przynajmniej mam taką nadzieję…

      - Cóż, Mari-chan chyba nie powinno się nic stać.

      - O ile w razie konieczności nie będzie bała się użyć swych mocy - stwierdziła ponuro Aya. Suzaku zauważył na jej czole ledwo widzoczną zmarszczkę zatroskania. Po chwili przyznał dziewczynie rację. - W każdym bądź razie odpocznij jeszcze. Wrócisz w środę albo nawet jeszcze później. Świat się nie zawali. Shuusei na bieżąco informuje mnie o tym, co dzieje się w Akademii.

      - Jak wy to robicie? - spytał Suzaku. Do dziś nie rozgryzł tajemnicy komunikowania się Ayi i Shuuseia.

      - To tajemnica - zaśmiała się lekko i uznała temat za skończony.

      - Aya-chan… - rzucił po jakimś czasie Shoutou. Wysłała mu pytające spojrzenie. - Zostaniesz ze mną na ten czas? - zapytał nieśmiało. Nie chciał o to prosić, przecież nie wypadało, ale nie mógł się powstrzymać.

      - Oczywiście - zapewniła z pokrzepiającym uśmiechem.

      - Zero mnie nie zabije…?

      - Raczej nie - odparła, puszczając do niego oko. - Rozmawiałam z nim - oznajmiła już poważnie. - Nie ma nic przeciwko temu… To znaczy… Przekonałam go, żeby się zgodził - poprawiła się. - Wyśmiałam go, że jest zazdrosny po takim małżeńskim stażu, ale wiesz, jak jest.

      Wiedział. Do dziś sam był zazdrosny o każdego, kto mógł przebywać z Ayą więcej niż on.

      - Ale koniec końców się zgodził. I tak rzadko się widujemy, a poza tym Łowcy również mają teraz ręce pełne roboty. Dwa czy trzy dni nikogo nie zbawią.

      - Dziękuję - powiedział tonem kilkuletniego dziecka, nieświadomie robiąc słodkie oczka, co upodobniło go do przeuroczego szczeniaczka. - Obiecuję, że będę grzeczny, możesz mu to przekazać.

***

      Mariko stanęła przed jednymi z wielu identycznych drzwi na korytarzu znajdującym się w męskiej części Księżycowego Dormitorium. Wzięła głębszy wdech, po raz kolejny przygotowując sobie w myślach słowa, którymi wytłumaczy Aidou nagłe zainteresowanie jego prywatną biblioteczką. Kiedy jednak zapukała i po kilku sekundach usłyszała „proszę”, jej głowę nawiedziła pustka. Przeklęła w duchu.

      - Cześć, Hanabusa - wydukała tylko na powitanie.

      - Hej, Mari-sama - odparł nieco zdziwiony blondyn. Leżał wygodnie na łóżku i zaczytywał się w niezwykle poważnie wyglądającej książce. Mariko dałaby sobie rękę uciąć, że pewnie nic a nic by z niej nie zrozumiała. Jej wiedza i inteligencja wypadały co najwyżej blado w porównaniu z Aidou. I bynajmniej nie chodziło tu tylko o wiek, jaki ich dzielił. Hanabusa był po prostu szalenie mądry, ni mniej, ni więcej, choć na pierwszy rzut oka zdawać by się mogło, iż to tylko głupkowaty narcyz. Ach, te mylne pierwsze wrażenia… - Cóż cię tu sprowadza? - zapytał po chwili. - To dość niecodzienne… gościć cię tutaj.

      Musiała przyznać mu rację. Jeśli już zjawiała się w chłopięcej części akademika, to raczej po to, by odwiedzić Suzaku bądź Shuuseia.

      - Hm… - mruknęła, by zyskać trochę na czasie. - Jak mniemam, masz spory zbiór książek, prawda? - zagaiła.

      - Och, tak, naturalnie - rzucił z uśmiechem Aidou. - Szukasz czegoś do poczytania? Jeśli tak, służę pomocą. Co prawda większość z tych ksiąg raczej cię nie zainteresuje, ale na pewno znajdzie się coś, co przypadnie ci do gustu - mruczał pod nosem, powoli gramoląc się z łóżka i podchodząc do jednego z regałów. - Większość tomów zostawiłem w domu, ale…

      Mamrotał coś przez parę minut, zapominając o reszcie świata i grzebiąc wśród woluminów.

      - Masz coś o czystokrwistych? - wyrzuciła z siebie zniecierpliwiona nieco Mariko. Chciała to zrobić bardziej dyskretnie, ale oczywiście nie wyszło. Zganiła się w duchu, ale co się stało, to się nie odstanie. Kiedy Hanabusa posłał jej baczne spojrzenie błękitnych jak ocean oczu, zmieszała się lekko, ale zmusiła się do przybrania niewinnej minki.

      - Och - szepnął. - Przepraszam, rozgadałem się, o nic cię nie pytając… Mój błąd…

      - Nic się nie stało - powiedziała szybko, zdumiona jego przeprosinami.

      - Ech, po prostu nie pomyślałem… - mruknął bardziej do siebie. - Nie powinno mnie dziwić, że szukasz takich informacji teraz, gdy dzieją się takie rzeczy… Pewnie martwisz się o matkę i w ogóle…

      Zupełnie nie to miałam na myśli, odparła w duchu. Zarumieniła się ze wstydu. Powinna przecież myśleć o mamie, o Suzaku… A tymczasem tylko Kaname jej w głowie. Parszywa egoistka!, zganiła się zdenerwowana.

      - U-uhm - wydusiła z siebie tylko.

      - Mam taką książkę… - ciągnął Hanabusa, dalej przyglądając się grzbietom zgromadzonych w pokoju tomów. - Nie wiem, czy znajdziesz w niej to, czego szukasz, ale nie zaszkodzi sprawdzić - stwierdził. - O, tu jest! - zawołał po minucie. Kilka sekund później dzieło pod tytułem „Dziedzictwo czystokrwistych” autorstwa Yuuichiego Taito znalazło się w dłoniach Mariko. - Małe co nieco o Klasie A patrząc z perspektywy nieżyjącego już arystokraty - wyjaśnił. - Na chwilę obecną służę tylko tym.

      - Dziękuję - odparła Mari, uśmiechając się lekko do kolegi. - Niedługo ci ją zwrócę.

      - Nie musisz się spieszyć - zapewnił Aidou. Pożegnali się i dziewczyna ruszyła w stronę swojej komnaty. Zatopiona w myślach, po drodze niemal zderzyła się z Minoru. Gdyby nie jego zręczny manewr omijający, pewnie zmagałaby się teraz z bólem nosa bądź innej części ciała.

      - A mówią, ża wampiry mają wyostrzone zmysły - rzucił z przekornym uśmieszkiem Oshima, wpatrując się w wiceprzewodniczącą.

      - Przepraszam - mruknęła, czerwieniąc się po raz kolejny tej nocy. - Straciłam kontakt z rzeczywistością.

      - Taak, zauważyłem - odparł szczerze. Przyjrzał się książce, którą Mariko przyciskała do piersi. - Hm, miłej lektury.

      Podziękowała prędko i kontynuowała wędrówkę do pokoju, wyrzucając sobie w duchu swą nieuwagę.

      Zbliżał się już świt, więc wypadałoby powoli przygotowywać się do snu, ale zamiast tego Mari usiadła przy biurku i zabrała się za czytanie. Tom traktował o Klasie A jako ogóle będącym stałym wzorcem dla niższych poziomów wampirzej społeczności. Czystokrwistych wznoszono tam nieomal do rangi bóstw, a resztę ludzi nocy ukazywano jako ich wiernych poddanych. Mariko nie potrafiłaby rozumować w taki sposób i płaszczyć się przed kimkolwiek. Na szczęście nie musiała tego robić, jako iż cieszyła się powszechnym szacunkiem, jednak współczuła tym ograniczonym wampirom, które robiły wszystko, by przypodobać się silniejszym od siebie. Zresztą… Czy w społeczeństwie ludzi bądź Łowców było inaczej? Nie bardzo. Może związek pan-poddany nie był aż tak rozwinięty jak u krwiopijców, jednak wyraźnie widać, iż takie zależności wciąż istnieją i bynajmniej nie mają ochoty rozpłynąć się w nicości.

      Czytając „Dziedzictwo czystokrwistych”, Mariko co rusz myślała o swoich znajomych i przyjaciołach. Jak to się stało, że uległość wobec czystokrwistych i ich rodzin zakorzeniła się tak głęboko? Wielu „poddanych” to ci, którzy oczekują łaski bądź zaszczytów, które mogą otrzymać za „wierną” służbę. Ale co z osobami takimi jak na przykład Shuusei, Suzue i Maria? Aya w żaden sposób się nad nimi nie wywyższała, nieodmiennie traktuje ich jako przyjaciół, którzy zawsze są gotowi jej pomóc - i tak samo postępuje Mariko - lecz oni nie potrafią nie dodać do ich imion przyrostka „-sama”, mimo iż obie wiele razy prosiły, by tego zaprzestali. Podobnie Aidou - z opowiadań rodziców i nie tylko Mari wiedziała, jaką czcią otaczał Kaname, uważał się za jego przyjaciela i towarzysza, ale jednocześnie nie potrafiłby mu się w żaden sposób sprzeciwić, nawet jeśli uważałby jego postępowanie za złe. Z rodzinami Namizawa i Kurenai byłoby pewnie tak samo, jeśli chodzi o „służenie” rodowi Hiou - a właściwie jego marnym pozostałościom.

      Szanuję ich wszystkich tak samo jak oni mnie, ale przez myśl by mi nie przeszło, by za każdym razem dodawać do ich imion bądź nazwisk „-sama” czy „-dono”, stwierdziła Mari.

      Uporała się z całą lekturą i dopiero wówczas spostrzegła, że na niebie jasno świeci już słońce. Ziewnęła dość głośno i przeciągnęła się porządnie. Wstała, po czym jeszcze raz spojrzała na księgę leżącą na biurku.

      Koniec końców nie dowiedziałam się niczego o Kaname, westchnęła w duchu. Ruszyła do łazienki. Podczas mycia zębów przyszła jej do głowy pewna myśl. Umywszy się szybko, ale nie przebierając się w koszulę nocną, wytężyła zmysły, by przekonać się, że wszyscy już śpią albo przynajmniej siedzą grzecznie w swoich pokojach. Wymknęła się więc z komnaty i ruszyła w stronę skrzydła, które zajmowała pierwsza Nocna Klasa. Odnalazła pomieszczenie, w którym mieszkał niegdyś Kuran, weszła do środka i ostrożnie zamknęła za sobą drzwi. Podeszła do gablotki z książkami. Przejrzała tytuły i kiedy zdecydowała się na kilka z nich, spróbowała otworzyć drzwiczki gabloty. Zaprotestowały przeciw intruzowi.

      - Cudownie - mruknęła pod nosem, zdając sobie sprawę, iż księgi chronione są czarem. Zdenerwowała się lekko, ale uznała to za jeden z żałosnych dowodów na to, że Kaname wciąż żyje. Rozejrzała się jeszcze raz po pomieszczeniu, ale podświadomie czuła, że tym razem Kuran nie pojawi się tu nawet na moment.

      I co z tego, rzuciła w myślach. Zapewne zaraz i tak się spotkamy.

      Poczuła nie tyle strach, co raczej podniecenie. Szybko wyszła z komnaty Kaname, by pół godziny później pojawić się w niej ponownie - tyle że we śnie.



<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Ech, miałam nadzieję na szybsze napisanie tegoż rozdziału, ale oczywiście nie wyszło. Pewnej niedzieli (bodajże) coś mnie naszło, usiadłam i nabazgrałam pół IX, a potem... Taak, potem (czyli następnego dnia) po wenie nie było śladu. Kapryśna z niej dama, doprawdy!

      Cóż mogę rzec? Tradycyjnie: dziękuję za odwiedziny oraz komentarze, które dodają mi jakiejkolwiek motywacji i otuchy. Och, mogę też napomknąć, iż zmieniłam tojikomerareta-tori z bloga publicznego na prywatny. Jeśli ktoś z "tubylców" chciałby zostać zaproszony jako czytelnik, proszę o adres mailowy.
      Powstała ANKIETA na temat bloga i opowiadań. Jest anonimowa. Będę wdzięczna za wypełnienie jej.

      Hm, nie ma się chyba co rozpisywać, skoro w moim szarym i przeciętnym życiu nic a nic się nie dzieje. Pozdrawiam więc Was serdecznie - trzymajcie kciuki, by względnie szybko udało mi się naskrobać rozdział X.