Vampire Night: rozdział X - "Zgłębiając tajemnice przeszłości"

      - Poniedziałki to czyste zło - oświadczyła poważnie Hana, a jej wyrazu twarzy w tym momencie przestraszyć mógłby się nawet najdzielniejszy z wojowników.

      - Hanashi-chan, przerażasz mnie - pisnęła Sui Okamoto. Eri Karube energicznie przytaknęła.

      - Zmień minę, bo papużki nierozłączki zaraz padną na zawał - mruknęła Noriko Arakida. Nie patrzyła przed siebie, tylko malowała pomadką usta, przyglądając się w podręcznym lusterku. Zacmokała, zadowolona swoim wyglądem, i dopiero wtedy schowała przedmioty do torby.

      - Przesadzacie - stwierdziła z uśmiechem Iness Namiya. Dziewczęta rozgadały się, przechodząc wspólnie przez kolejne korytarze akademika, a potem ścieżki prowadzące w kierunku szkoły. Dzień był ciepły i słoneczny, przez co uczniowie najchętniej siedzieliby na dworze, a nie na mniej lub bardziej nieudanych i nudnych lekcjach.

      - Shi, co to za mina? - rzucił Kei, dobiegając do siostry i obejmując ją ramieniem.

      - Ledwo udało nam się wygonić ją z łóżka - wyjaśniła Juria Kajahara, która z samego rana odwiedziła sąsiadki z pokoju obok, czyli Hanę i Iness.

      - Ach tak? - zaśmiał się chłopak, patrząc z rozrzewnieniem na siostrę bliźniaczkę robiącą właśnie naburmuszoną nieco minę.

      - Kei, wyścig do klasy! - zawołał wesoło Takeshi Suzuki, klepiąc przyjaciela po ramieniu, a następnie rzucając się pędem przed siebie, zaśmiewając się głośno. Kei posłał Hanashi szybki uśmiech, po czym ruszył za Takeshim. Szybko go dogonił, więc ten przyspieszył i w ten sposób konkurowali ze sobą aż do czasu dotarcia pod drzwi swojej sali.

      - Ach, ci chłopcy, wieczne dzieci - stwierdziła Iness.

      - Może i tak, ale musicie przyznać, że Kei wygląda strasznie seksownie, kiedy biegnie - rozmarzyła się Juri. Westchnęła głęboko.

      - W końcu to mój brat - odparła Hana, której nagle wrócił dobry humor. Wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu.

      - Witamy z powrotem - rzuciła do niej Iness. Hanashi lekko wytknęła język.

      Przekomarzając się i żartując, dotarły wreszcie do szkoły. Kei i Takeshi dalej się wygłupiali. Juria oddała się obserwowaniu tego pierwszego. W ten sposób minęło kilka minut, aż wreszcie nadszedł czas na lekcję. Uczniowie usiedli na swoich miejscach, czekając na nauczyciela. Ku ich zdumieniu, do klasy wszedł nie kto inny jak dyrektor Kaien Kurosu we własnej osobie. Oświadczył, że dzięki temu, iż zostało znalezione zastępstwo dla profesora Okamury, mógł on wreszcie udać się na urlop zdrowotny, którego już od jakiegoś czasu potrzebował. Następnie przedstawił nowego nauczyciela.

      - Oto Ryohei Asamoto-sensei - zapowiedział. - Mam nadzieję, że miło go przyjmiecie!

      Hanashi i Kei spojrzeli po sobie, po czym przenieśli wzrok na swojego mistrza. A to ci niespodzianka! Wiedzieli, że dziadek sprowadzi do Akademii jakichś Łowców, ale nie spodziewali się, iż padnie akurat na Ryoheia. Oczy im zabłysły z radości i podniecenia. Oboje bardzo lubili i cenili mistrza, pod którego okiem szkoleni byli na Łowców.

      Asamoto niemal od razu zjednał sobie dzieciaki (miał podobne podejście do Deichiego, co sprawiało, że nie dało się nie zapałać do niego sympatią), więc na przerwę wszyscy wyszli bardzo zadowoleni z nowego nauczyciela. Bliźniaki zaś poczekały, aż wszyscy wyjdą na korytarz, by móc wreszcie przywitać się jak należy.

      - Mistrzu! - zaświergotała Hanashi, podbiegając w podskokach do Ryoheia. - Tak się cieszę, że to ciebie przysłano!

      - Witamy w Akademii Kurosu - rzucił z uśmiechem Kei.

      Asamoto w pełni podzielał ich entuzjazm, więc cała przerwa spłynęła im na energicznej pogawędce.

      - Żałuję tylko, że Kyouji przebywa obecnie za granicą. Dobrze by było mieć przy sobie najlepszego kompana, tak jak kiedyś! - zauważył Asamoto.

      Kyouji Katsura był najlepszym przyjacielem Ryoheia. Chociaż był młodszy od niego o niemal dziesięć lat, znaleźli wspólny język. Katsura, świeżo po rozpoczęciu pracy w Związku, został mistrzem Kiran, która dzięki temu zaprzyjaźniła się z jego bratem - Akihirą. Kiedy bliźniaki odbywały szkolenie, często spędzali czas razem z Kiran przez wzgląd na ich trenerów. Mimo iż wtedy dodatkowe towarzystwo podczas treningów sprawiało im radość, obecnie jedno z bliźniaków chciałoby wymazać tę część wspomnień ze swojego umysłu. Hanashi na samą myśl o dawnych wydarzeniach, które mogły być początkiem jej obecnych udręk, czuła w sobie palącą nienawiść, co oczywiście od razu malowało się na jej twarzy.

      - Taa, jestem naprawdę wdzięczna za waszą wielką przyjaźń, mistrzu - rzuciła naburmuszona, zastanawiając się, czy gdyby nie dzielili z Takamiyą tak wielu treningów, to nie musiałaby patrzeć teraz na wyimaginowaną miłość swego brata.

      Ryohei uśmiechnął się od ucha do ucha i poczochrał dziewczynę po włosach, wprowadzając tym samym zamęt na jej głowie.

      - Słyszałem, że Kira-chan zawróciła naszemu Keiowi w głowie - powiedział wesoło, spoglądając na spokojnie stojącego obok chłopaka. Kiedy ten chciał się już odezwać, zrobiła to za niego siostra.

      - Zawróciła w głowie?! Ona zarzuciła na niego diabelskie sidła, omamiła jego biedny umysł, zesłała.. - dziewczyna kontynuowała, ale nic nie dało się zrozumieć z jej wywodu, ponieważ Kei zasłonił jej usta ręką.

      - W każdym razie cieszymy się, że zostaniesz z nami na dłużej, mistrzu - odparł chłopak miłym dla ucha, całkowicie spokojnym tonem, chociaż jego bliźniaczka machała rękoma jak popadnie, próbując złapać oddech.

      Wreszcie udało jej się wygiąć ręce tak, aby połaskotać brata. Ten, wrażliwy na gilganie, uniósł ręce w geście poddania. Hanashi jednak skakała dookoła niego, udając obrażoną i dając mu wykład, jak nie powinien się zachowywać. Chłopak słuchał siostry z wesołym uśmiechem.

      Ryohei patrzył tak na swoich wychowanków z radością, w pełni przyzwyczajony do podobnych scen. Strasznie lubił te dzieciaki, jeśli można było ich tak jeszcze nazywać.  Choć szybko dorastali, niezmiennie dało się wyczuć między nimi wyjątkową więź, której nikt i nic nie było w stanie przerwać.

***

      Jak zwykle niewyspana, Mariko położyła głowę na rękach złożonych na ławce i drzemała. Nie docierały do niej żadne głosy, więc przerwa minęła jej na błogim nicnierobieniu, co jednak w duchu przeklinała później, bo jeszcze trudniej było jej się skupić na zajęciach. Ożywiła się nieco dopiero wtedy, gdy nadeszła pora na lekcję prowadzoną przez Deichiego. Nie przynudzał jak większość nauczycieli, potrafił zainteresować praktycznie każdego tym, o czym akurat miał mówić. Może i nie była do końca obiektywna, ale to jego wykłady zdecydowanie lubiła najbardziej.

      Gdy przybrany wujek wszedł do klasy, atmosfera stała się jakby lżejsza - i tak było za każdym razem. Co ten młodzieniec w sobie miał, że tak zmieniał miejsca, w których się pokazywał?

      Suzue jak zwykle uśmiechnęła się słodko i wlepiła oczy w ukochanego. On najchętniej przez całą godzinę robiłby to samo, ale pozycja profesora mu na to nie pozwalała. Dlatego też przywitał się radośnie z Nocną Klasą, po czym oświadczył, że tematem lekcji będzie pochodzenie Łowców Wampirów.

      - Wielu z was zapewne słyszało na ten temat to i owo, omówimy to sobie jednak dokładniej - rzekł, przechadzając się po sali. Nie lubił siedzieć w miejscu, należał do zbyt energicznych jak na to osób. Zazwyczaj więc jednocześnie mówił, spacerował i żywo gestykulował. - Tak naprawdę niewiele wiadomo o tym, jak powstała moja rasa. Do naszych czasów przetrwały jednakże zapiski, z których dowiadujemy się na przykład, jak miała na imię wampirzyca, dzięki której ludzie zdołali zacząć bronić się przed dużo od nich silniejszymi wampirami. Mari-chan, pytam ciebie, bo wiem, iż znasz odpowiedź: jak miała na imię wspomniana kobieta? - zwrócił się do siostrzenicy.

      - Mariko - odparła cicho. Nie lubiła wypowiadać się na forum klasy, ale cóż poradzić, czasem trzeba było to robić.

      - Dokładnie - poświadczył Dei, uśmiechając się sympatycznie.

      Mari wiedziała o tym od dawna. Kiedy matka wymyśliła dla niej imię zawierające w sobie sylaby z imion Maayi, Midori i Reiko, ojciec ochoczo na nie przystał między innymi dlatego, że identyczne nosiła ta, dzięki której powstała rasa Łowców. Członkom Stowarzyszenia również przypadł do gustu pomysł, by córka ich prezesa zyskała takie czcigodne miano, mimo iż była też potomkinią „czystokrwistej”.

      - Mariko, której nazwiska nie znamy, poświęciła życie, by dać nam szansę na godną egzystencję - kontynuował Deichi. - Oczywiste jest przecież, że zwykli ludzie nie mają szans, by wygrać z wampirami. Nie wiadomo na pewno, co popchnęło Mariko do jej chwalebnego czynu. Współczucie, poczucie wspólnoty z ludźmi bądź sympatia do nich, złość z niewiadomego powodu na współplemieńców…? Zapewne nigdy się tego nie dowiemy, historia ta sięga bowiem czasów, których nie pamięta nawet najstarszy spośród obecnie żyjących czystokrwistych. Co jednak uważa się za pewne? Otóż Mariko podzieliła się krwią z wybraną gromadą ludzi, przodków Łowców, tym samym dając im możliwość szybszej regeneracji oraz przedłużając ich życie. Jak wiecie, geny te dziedziczymy do dziś. Wracając do Mariko, to naturalnie nie sprawiło, iż umarła. Miała świadomość, że to nie wystarczy. Przede wszystkim ludzie musieli przecież jakoś CZYMŚ walczyć. I bynajmniej nie wystarczyłyby na to ani narzędzia gospodarskie, ani nawet najszlachetniejszy oręż. Mariko poniosła więc dla pierwszych Łowców i ich potomków największą ofiarę z możliwych - oddała dla nich życie. Wyrwała sobie serce, które następnie stopiono z dużą ilością stali. Z niej zaś wytworzono naszą broń, chociażby tę katanę - powiedział, pokazując zebranym swój miecz. - Jak owe bronie działają, wiecie doskonale, choć mam nadzieję, że żadne z was nie doświadczyło ani nie doświadczy tego na własnej skórze. Rany zadane łowiecką bronią nie zagoją się prędko, ból jest znacznie większy niż jakikolwiek inny, a ponadto zranionego wampira nadzwyczaj łatwo jest zabić. Obecnie naturalnie staramy się współpracować, ale, niestety, pewnie nigdy nie dojdzie do dnia, w którym wszystkie gatunki koegzystowałyby w pełnej zgodzie. Taka jest smutna prawda. Zawsze znajdzie się ktoś, kto pragnie obalić to, nad czym tak ciężko pracowali inni. Dlatego więc Łowcy wciąż są ludziom potrzebni, choć od dłuższego czasu zajmują się niemal wyłącznie likwidacją Poziomów E, które są niepoliczalne, niebezpieczne dla otoczenia. To przykre, że tylu ludzi spotyka taki los…

      Mari pomyślała o tacie. Tak bardzo cierpiał i nienawidził siebie i innych wampirów, gdy został przemieniony… Przypomniała sobie też o przyjaciółce cioci Kaori - Yaeko Nakazawie, obecnie noszącej nazwisko męża, Ryutaro Tsudy. Akuji Touma zaatakował ją, gdy była mniej więcej w jej wieku, zmieniając tym samym jej życie na zawsze… Na szczęście oboje umknęli przeznaczeniu czekającemu większość nowonarodzonych wampirów.

      Przerwała przemyślenia, by dalej słuchać Deia. Mówił teraz o tym, jak najprawdopodobniej wyglądały pierwsze zmagania nowopowstałych Łowców z „krwiopijcami”. Gdy pod koniec lekcji Deichi napomknął, iż do dziś krążą słuchy, że w którymś momencie w dziejach ludzkości i nie tylko protoplasta Kuranów stał na czele wampirzej społeczności, Mariko jak na zawołanie niemal zapomniała o całym świecie. Zwieszając głowę, by nikt nie zauważył jej rumieńców, które, jak się spodziewała, ukazały się na jej policzkach, oczyma wyobraźni widziała Kaname w otoczeniu podległych mu wampirów. Zrobiło jej się gorąco, więc odetchnęła głęboko, próbując się uspokoić i ganiąc się porządnie w myślach za to, że tak reaguje na każde wspomnienie o Kuranie…

***

      - Mari-chan! - zawołała rozradowana Hana, widząc wyłaniającą się z lasu kuzynkę. Wraz z Keiem szybko podbiegła do Mariko, po czym bezzwłocznie mocno ją uściskała. - Nie śpisz jeszcze?

      - Jak widać - zaśmiała się lekko. - Chciałam z wami porozmawiać - dodała z subtelnym uśmiechem.

      - Kochana moja! - rzuciła Hanashi, wciąż tuląc przyjaciółkę.

      - Jak tam lekcje? - zapytał Kei. Śmiał się cicho pod nosem, gdy tak patrzył na siostrę i kuzynkę skąpane w mdłym póki co świetle wtorkowego poranka.

      - Och, Dei opowiadał nam o początkach istnienia Łowców - odparła ożywiona. To było znacznie ciekawsze niż niekończące się wykłady z historii wampirów, która zazwyczaj była przeraźliwie nudna.

      - O twojej imienniczce i tak dalej? - domyśliły się bliźniaki. Mariko skinęła głową. Zaczęli rozmawiać na ten temat, aż pogawędka zeszła na domniemanego władcę pijawek. Mari pilnowała się jak mogła, by nie dać po sobie poznać, jak mocno przeżywa każde słowo dotyczące Kaname.

      - A propos, jakieś nowe informacje na temat naszego szachowego króla? - spytała konspiracyjnie Hanashi.

      Serce Mariko znów zabiło szybciej na samą myśl o pociągającym, a zarazem przerażającym Kuranie. Tak bardzo chciała zdradzić kuzynostwu okrutną prawdę, z jaką obudziła się niedawno wieczorem. Paraliżował ją jednak strach o najbliższych. Patrząc tak na tę radosną dwójkę, nie umiała wyobrazić sobie, że przez swoje widzimisię mogłaby ich zranić.

      - Nie, nic nowego… - powiedziała, siląc się na spokojny ton. Kei najwidoczniej zauważył jej lekką niepewność i uśmiechnął się ciepło. Zapewne myślał, że po prostu skierowanie rozmowy na te tory przygasiło kuzynkę, nie wiedział jednak, co dokładnie siedziało w jej umyśle. Nikt nie mógł tego przewidzieć.

      - Yare, yare. Przecież nie możemy utknąć na samym początku śledztwa - zaniepokoiła się wyraźnie bliźniaczka. - Musimy dowiedzieć się czegoś więcej, nie uważacie? - zaczęła, a w jej oczach zaiskrzyły dobrze wszystkim znane ogniki. - Brakuje nam czegoś, jakiegoś elementu układanki. Przydałby się wywiad środowiskowy, ale wątpię, żeby ktokolwiek z dorosłych miał czas i chęci, żeby rozmawiać z nami o znienawidzonym samobójcy… - zamyśliła się.

      - Hana, może lepiej zostawmy ten temat… - zaproponowała cicho brunetka. Wątpiła w to, że troje nastolatków będzie w stanie poznać jakieś istotne fakty o czystokrwistym wampirze, który „nie żyje” od kilkunastu lat.

      - Archiwum Łowców - wtrącił nagle Kei z lekkim uśmiechem na twarzy.

      Jego bliźniaczka prawie pisnęła z zachwytu, a w myślach Mariko pojawiła się mała nadzieja na zdobycie nowych informacji.

      - Kei! Jesteś najwspanialszym bratem na świecie! Że też sama o tym nie pomyślałam! A tak w ogóle to wiedziałam, że gdzieś w środku też łakniesz przygód! - krzyczała uradowana, rzucając się bratu na szyję i wyobrażając sobie swoją pierwszą „misję” ku zbawieniu świata. - Musimy po prostu iść do Związku i zdobyć potrzebne…

      - Dla wszystkich jestem potencjalną zagrożoną - oznajmiła Mari z nutką smutku w głosie. - A waszej dwójce nikt nie pozwoli wyjść poza teren Akademii - dodała trzeźwo. - Nawet jakby to się nam udało, to w Związku tata od razu mnie wyczuje i tyle z naszych poszukiwań.

      - Faktycznie, wujek nie byłby zadowolony, widząc cię poza murami szkoły. Wszyscy są teraz tak zaaferowani tą sprawą… - powiedział chłopak. Chciał jeszcze coś dodać, ale słysząc dziwny, tajemniczy śmiech swojej siostry zrezygnował, czekając na to, jaką rewelację sprzeda im dziewczyna tym razem.

      - Właśnie! Wszyscy są tak zajęci, że nawet nie zauważą, kiedy zbiegniemy. Faktem jest, iż Mari-chan - tu wyraźnie posmutniała - nie będzie mogła z nami iść, ale zdobędziemy wszystkie informacje! - Jej głos znów przybrał konspiracyjny ton. - Zaraz po lekcjach wymkniemy się i wrócimy przed wieczornym patrolem, na którym opowiemy ci, czego się dowiedzieliśmy - mówiła jak natchniona. - Nawet jeśli w Związku spotkamy wujka czy kogokolwiek, od kogo ta informacja „wycieknie”, to i tak nie dostanie się nam zbyt mocno. Ja jestem przecież megaurocza, a Kei megamiły. Nikt nie umie się na nas długo gniewać, nie narazimy się na niebezpieczeństwo. No i kto będzie sobie zaprzątał głowę dwojgiem nastolatków łaknących wiedzy, podczas gdy prawdziwe niebezpieczeństwo czeka tuż za rogiem, hm? - zakończyła, puszczając oczko. Była tak dumna ze swojego planu, że zapomniała nawet o niewyspaniu, pochłonięta już tylko myślą o zbliżającej się misji.

      - Wchodzę w to - zgodził się ochoczo chłopak i mocniej przygarnął do siebie siostrę. - Co ty na to, Mari-chan? - spytał uroczym głosem.

      - Jeśli pomoże nam to w zdobyciu informacji… - zaczęła, ale przerwał jej pisk kuzynki, która chwyciła ją za rękę i zmusiła do grupowego uścisku.

      - Wyruszamy na misję! Nasza przygoda właśnie się zaczyna! - salutowała Hana. - Zapamiętajcie ten dzień, w którym wszystko ma swój początek!

      Skończywszy wygłaszać przeróżne hasła, przytuliła się do swoich najbliższych, snując liczne wizje tego, co ich czeka w przyszłości. W tym samym czasie Mariko przeżywała wewnętrzne katusze, czując, że słowa Hanashi były w istocie prawdziwe, jednak ta nie miała pojęcia, jak negatywny wydźwięk miały naprawdę.

***

      Szesnastolatka wyszła z budynku żeńskiego dormitorium ubrana w krótkie, czarne spodenki i łososiową bluzkę opadającą na ramię. Jej ciało owiał ciepły czerwcowy wiatr. Natura nareszcie zdawała się w pełni obudzić do życia, słońce bowiem świeciło wysoko na niebie i przyjemnie grzało skórę dziewczyny. Ta delikatnie zmrużyła oczy, pozwalając na chwilę światłu całkowicie ją pochłonąć. Kochała lato, kiedy jej skóra zyskiwała brązowy odcień, a hormony buzowały i wypełniały ją wielką energią. W ciągu kilku godzin niebo znowu spowije nocna łuna, która Hanie zawsze już będzie kojarzyć się tylko z Suzaku. Patrząc tak na roślinność, która ostatnimi czasy rozkwitła, pomyślała o swoim zranionym księciu. Posmutniała nieco, przypominając sobie ból wypisany na jego twarzy po stracie matki. Sama nie wyobrażała sobie, żeby jej mamę ktoś zabił. Co prawda w społeczności zarówno wampirzej, jak i łowieckiej nigdy nie można czuć się do końca bezpiecznie, ale nikt nie myśli raczej nad możliwością straty ukochanych. Szczególnie, jeśli są to, jak w przypadku Naoko, nieśmiertelne osoby. Hanashi poczuła ukłucie w sercu, kiedy oczami wyobraźni przywołała sobie scenę Ayi i Suzaku. Chociaż słowa wypowiedziane przez ciocię wpoiły w nią wiele nadziei, chciałaby strasznie, żeby sam książę zaczął dostrzegać to, co zdaje się zauważać Aya.

      Spojrzała w stronę męskiego akademika, oczekując swojego brata. Ten jednak stał w oddali ze swoją dziewczyną, najwidoczniej się żegnając. Dziewczyna wczepiła się w jego koszulę, a następnie podniosła głowę, by pocałować swojego wybranka. Choć Hana czuła, jak w tym momencie zjedzony wcześniej obiad chciał z powrotem wydostać się na zewnątrz, musiała przyznać, że chciałaby kiedyś uczestniczyć w podobnej scenie. Marzyła o tym, żeby stać się właśnie tą dziewczyną, przy której Suzaku będzie się czuł najlepiej. Jego ukochaną, najdroższą osobą. Hanashi westchnęła. Już miała popaść w nostalgię, kiedy przeszło jej przez myśl, że jest niższa od Kiran, a co za tym idzie, będzie musiała wspinać się wysoko na palce, żeby ucałować swego ukochanego. Stwierdziła, iż w takim wypadku razem z Suzaku będą wyglądać o niebo lepiej niż Kiran z Keiem. Rozradowana tym faktem, znów wpuściła do serca słoneczne promienie i przystępując z nogi na nogę, oczekiwała brata, jednocześnie nie mogąc się doczekać, kiedy znów zobaczy swego księcia.

      - Coś taka promienna? - spytał Kei, przytulając siostrę od tyłu, kiedy ta z uśmiechem patrzyła w niebo.

      - Nie mówiłeś jej nic o naszych planach, prawda? - zapytała podejrzliwie, nie przerywając czynności. Kiedy tylko usłyszała zadowalającą ją odpowiedź, dodała - Jestem ciekawa, ile wytrzymam, patrząc w słońce i nie zamykając oczu - mówiła, faktycznie zmagając się z tym, jakby toczyła bitwę z ognistą gwiazdą.

      - Baka… - szepnął i odwrócił ją do siebie, zmuszając tym samym na przerwanie zabawy. Nie zwrócił uwagi na zarzuty siostry, która w chwili obecnej, oślepiona blaskiem, nawet go nie widziała. - Popsujesz sobie wzrok - dodał pieszczotliwie. - A mamy dziś chyba do wykonania misję, co?

      - Hai! - krzyknęła szczęśliwa, zapominając o wcześniejszej grze. Kiedy tylko na powrót odzyskała widoczność, razem ruszyli przez las w stronę wyjścia z Akademii.

      Celowo wybrali leśną drogę, ponieważ głównej ścieżki pilnował zapewne jakiś Łowca.

      - Martwię się o Mari-chan - powiedział nagle Kei, zmieniając wcześniejszy temat i zatrzymując się na chwilę. - Nie wydaje ci się, że jest ostatnio jakaś nieobecna? - spytał z troską w głosie.

      - Sama nie wiem, może to przez te koszmary? Mari nigdy nie była rozgadana, ale ostatnio faktycznie jest jeszcze gorzej - zauważyła. Po chwili jednak na jej twarz powrócił uśmiech. - Spokojnie, Keiki. Jest jak nasza siostra, powiedziałaby nam, gdyby coś się działo, prawda?

      - Masz rację, Shi - odparł spokojne i wtulił się w dziewczynę, dodając jej otuchy. Jednak Kei podświadomie czuł inaczej, wiedział też, że siostra ma podobne obawy. Oboje jednak wierzyli, że kuzynka nie ma przed nimi żadnych tajemnic.

      W ciszy ruszyli dalej. Udało im się niepostrzeżenie wymknąć się z placówki dziadka. Pełni satysfakcji zbiegli w stronę miasteczka, goniąc się i ciesząc. Będąc w połowie drogi, nagle usłyszeli swoje imiona. Na ich szczęście trafili na najlepszą z osób, których nie chcieliby widzieć tego dnia.

      - Kto pozwolił wam wyjść z Akademii?! Co wy kombinujecie? - spytał z niedowierzaniem Dei. - Naprawdę myślicie…

      - Wujaszku, prosimy! - namawiała go błagalnym tonem Hanashi. - Musimy sprawdzić coś niezmierne ważnego w Związku Łowców. Interesuje nas archiwum…

      - Chwila, chwila, też idziecie do Związku? Nie, nie - bił się z myślami. - Muszę odstawić was do Akademii.

      - Skoro i tak tam idziesz, to możemy umilić sobie drogę i iść razem. Nie stracisz przecież czasu na odprowadzanie nas, skoro później i tak musisz tu wrócić. Samych nas chyba nie puścisz, może nam się stać krzywda, a ty jesteś dorosłym i teraz za nas odpowiadasz - zaczęła wygadywać, jakby przed chwilą nie tułała się sama z bratem po mieście. - Ty załatwisz swoje sprawy, my swoje i razem wrócimy do domu, jak gdyby nigdy nic! Jeśli stracisz czas na eskortę twoich wspaniałych siostrzeńców, spóźnisz się zapewne na zajęcia Nocnej Klasy i dziadek cię zabije. A jak puścisz nas samych to… też cię zabije. A nam również zależy na powrocie przed nocną zmianą. Także najbardziej logicznym rozwiązaniem byłoby…

      - Dobrze, już dobrze… Hana-chan, każdego zagadasz na śmierć - rzekł pobłażliwie i zmierzwił swoje włosy, wciąż nie będąc pewnym decyzji. - Coś czuję, że będą z tego kłopoty - westchnął, ale na zmianę zdania było już za późno, bowiem radosne bliźniaki szły już przed nim prosto do siedziby Związku Łowców.

      - Archiwum jest tam - wskazał ręką Dei, instruując młodych. - Musicie iść tym korytarzem, skręcić w lewo i zejść na dół. Pewnie ktoś będzie pilnował wejścia, ale zapewne wpuszczą was, słysząc wasze nazwiska - zaczął, ale zmienił zdanie - albo kiedy po prostu was zobaczą. - Bliźniaki Kiryuu w łowieckiej społeczności były od razu poznawane. Jako iż są kalką zdjętą z rodziców, na pierwszy rzut oka widać, kim są. W dodatku zna ich niemal każdy, odkąd urwisy pierwszy raz zawitały z rodzicami do Związku i kazały im się szukać przez pół dnia. Dei, widząc ich uśmiechy, wiedział, że doskonale znają to miejsce. - Zresztą… czujcie się jak u siebie - rzucił, mając nadzieję, że dzieciaki nie odbiorą tego nazbyt dosłownie. - Widzimy się tu za godzinę, zrozumiano?! - Słysząc twierdzącą odpowiedź, uśmiechnął się lekko pod nosem i ruszył w stronę gabinetów.

      Hanashi i Kei lubili przebywać na terenie Związku. Od zawsze czuli, że czekają ich tu wielkie przygody. Dążyli do osiągnięcia statusu Łowcy, wspólnych misji, polowania na dzikie wampiry Poziomu E… Chcieli razem przeżyć tę przygodę. Tymczasem jednak mieli do wykonania misję, woleli też nie rzucać się zbytnio w oczy, co w ich przypadku było niemal niemożliwe, nie chcąc, żeby wieści o odwiedzinach dotarły zbyt szybko do rodziców, którzy nie byliby zadowoleni z takiego obrotu spraw.

      - Konnichi wa, moglibyśmy wejść? Poszukujemy informacji niezbędnych do naszych lekcji w Akademii Kurosu. Słyszeliśmy, że archiwum posiada niebywałe zbiory na temat historii Łowców i wielu innych wydarzeń - powiedział miłym tonem Kei stojącemu przed wejściem strażnikowi. Wolał nie ryzykować pytań o czystokrwistego, także to małe kłamstwo było kluczem do zgłębienia się w aktach z archiwum.

      Kiedy znaleźli się już w środku, nie mogli się napatrzeć na ilość zbiorów, które tam się znajdowały. Nie mieli pojęcia, gdzie zacząć szukać, regały z księgami, raportami i innymi dokumentami zdawały się ciągnąć w nieskończoność.

      - To miejsce było większe, kiedy ostatnio tu przebywaliśmy - westchnęła Hanashi, wciąż jednak będąc pod urokiem tego pomieszczenia. Bliźniaki odwiedziły je wcześniej tylko raz, kiedy ich matka musiała znaleźć pewne informacje, a chcąc nie chcąc musiała zabrać dzieci ze sobą.

      - Mieliśmy wtedy cztery latka, Shi… - zauważył trzeźwo brat. - Wciąż jednak robi wrażenie - odparł zachwycony.

      - Mam nadzieję, że nie będzie to szukanie igły w stogu siana… - rzuciła szarowłosa, której entuzjazm na myśl o przeszukiwaniu tylu książek nagle opadł.

      - Pomyślmy, od czego tu zacząć - główkował chłopak. - Wiemy, że był czystokrwistym, synem Juri i Haruki Kuranów. Pełnił funkcję Przewodniczącego pierwszej Nocnej Klasy, po śmierci swojej siostry Yuuki popełnił domniemane samobójstwo. Może od tego wyjdziemy? - spytał, zastanawiając się. - Raporty są poukładane chronologicznie, także najpierw musimy dowiedzieć się, w jakim roku to się stało. Zacznijmy od poszukania jakiejś księgi historii czystokrwistych, żeby znaleźć datę jego śmierci. Może przypadkiem natrafimy też na coś godnego uwagi w jego biografii - stwierdził. Coraz bardziej przypadła mu do gustu ta „misja”. Lubił bowiem zgrywać detektywa, szukać ukrytych informacji. Chociaż z chęcią wyruszyłby też z siostrą na jakąś akcję, tego typu zadania również przypadłyby mu do gustu. Co innego z jego bliźniaczką, dla której najwidoczniej samo dotarcie tu było najlepszą zabawą.

      Hanashi kiwnęła głową i razem ruszyli do regału ze starymi, historycznymi księgami na temat wampirów. Wyjęli kilka okazałych tomów i przenieśli je do stolika przeznaczonego na przeglądanie akt. Usiedli na krzesłach i pogrążyli się w lekturze. Musieli pamiętać o ograniczeniu czasowym, nie chcieli przecież sprowadzić dodatkowych konsekwencji na Deia, który okazał im dobroć i pozwolił iść ze sobą.

      Przeglądali coraz to kolejne woluminy, szukając potrzebnych informacji. Dziewczyna otworzyła zakurzony tom na jednej z pierwszych stron i widząc nagłówek, rozpromieniła się.

      - Kei, mam coś! - niemal wykrzyknęła, za co brat zwrócił jej uwagę. W miejscu takim jak to należało przede wszystkim zachować ciszę. - Kaname Kuran - przeczytała nagłówek, nie zastanawiając się, dlaczego wzmianka o nim znajduje się na samym początku księgi.

      Brat przysunął się do niej i zagłębił w lekturze.

      - Hana, to nie ten, którego szukamy… Protoplasta rodu Kuranów, uważany za króla pierwszych wampirów  - przeczytał. - Juri i Haruka musieli nazwać syna jego imieniem. Choć nie wydaje się to być jakąś istotną wskazówką, to zawsze nowa informacja.

      Przewracając dalej karty księgi, dotarli aż do czasów współczesnych, gdzie znaleźli rozdział poświęcony bratu Yuuki. Na nowszych stronach znajdowały się już podobizny wampirów, o których była mowa. W pośpiechu przeczytali informacje. Dowiedzieli się o prawdopodobnym ataku Rido na posiadłość Kuranów, kiedy to jego rodzice zginęli, a on, jako zaledwie kilkunastoletni chłopiec, musiał przejąć po nich pałeczkę. Dostrzegli również wpis o balu zorganizowanym dla wampirów i Łowców, kiedy umarł ostatni czystokrwisty z rodu Ouri, zaraz po tym, jak Kaname stał się oficjalnym przywódcą pijawek. Nie mieli jednak czasu, by zgłębić się w lekturze na tyle, na ile chcieli, więc szybko sprawdzili datę śmierci. Następnie Hana zajęła się porządkowaniem przejrzanych ksiąg, a Kei udał się do działu raportów, aby znaleźć jakieś wzmianki zarówno o balu, jak i samobójstwie.

      Kiedy przyniósł potrzebne dokumenty, oboje zaczęli je lustrować. Hanashi zajęła się śmiercią Masujiro Ouriego, a jej brat zeznaniami po samobójstwie Kurana.

      - Bal zorganizowany był z okazji przejęcia władzy przez Kanamcia, no, powiedzmy - zaczęła dziewczyna. - Najpierw zorganizowano spotkanie, na którym omówiono wszystkie kwestie formalne, bla, bla, bla… O, dziadek i wujek byli na tym spotkaniu! - ucieszyła się, mając świadomość, że nie czyta o tak odległej przeszłości, jak jej się zdawało. - Podczas balu umarł czystokrwisty Masujiro Ouri, narzeczony Sary Shirabuki. Podejrzewano, że popełnił samobójstwo, rozkazując młodej Łowczyni,  Kiyoko Mashiro, zabić go łowiecką bronią, a potem samej wbić sobie sztylet w serce - skończyła. - Okropna sprawa, chociaż dziwnym było zabijanie się w środku jakiejś wampirzo-łowieckiej zabawy. W raporcie uwzględnione są jeszcze przesłuchania, ale nikt nie był bezpośrednim świadkiem zdarzenia. Nuda, nuuuda - rzuciła, opierając się niedbale o krzesło i wymachując papierami w powietrzu. Kei odebrał je od niej i przejrzał raz jeszcze. Jego twarz rozjaśniła się w uroczym uśmiechu.

      - Raport spisywała nasza mama z ojcem Miyi - ucieszył się. - Chwila… Mama miała wtedy przecież szesnaście lat - zauważył.

      Dziewczyna automatycznie się ożywiła i usiadła prosto.

      - Czujesz to?! Mama w naszym wieku przeżywała takie przygody! - stwierdziła, z jednej strony obrażona, a z drugiej dumna. Zlekceważyła wzmiankę brata o Kiran. - Uczestniczyła w tak ważnym balu, na którym zabito czystokrwistego, a skoro napisała ten raport, to musiała już normalnie pracować w Związku. A my tymczasem co robimy? Gnijemy na zajęciach w Akademii, podczas gdy w naszym świecie zaczyna się dziać coś naprawdę ważnego. Wszyscy nasi bliscy są w to wplątani, nawet poniekąd Mari-chan. A my? Jedyne, co możemy, to wymknąć się ze szkoły i czytać głupie raporty o przygodach, których nigdy nie przeżyjemy - posmutniała.

      - Nigdy nie mów nigdy - pocieszył siostrę bliźniak, głaszcząc ją po głowie. - Nie wydaje mi się, żeby Mariko była z tego powodu zadowolona. Zresztą czasy się zmieniły, powinniśmy cieszyć się, że nie musimy poświęcać naszego życia walce w tak młodym wieku. - Hana chciała mu już przerwać, ale nie pozwolił jej. - Wyobraź sobie, że Łowczynią, która zmarła na tym balu, mogła być mama. Wyobrażasz to sobie?

      Dziewczyna zaczęła energicznie potrząsać głową, próbując wyrzucić tę myśl z głowy.

      - Po prostu przykro mi, że nie możemy w żaden sposób pomóc… - wymamrotała tylko, pozwalając bratu się przytulić. - Myślisz, że morderstwo Ouriego mogło być początkiem obecnych wydarzeń? Co jeśli nasi bliscy też są zagrożeni?

      - Morderstwo? - spytał, ale nie oczekiwał odpowiedzi. Wiedział, że dla siostry to podejrzana sprawa i fakt, że czystokrwisty zabiłby się na balu, był mało prawdopodobny. - Nie wydaje mi się, Shi. W ciągu tygodnia zabito dwoje potężnych wampirów. Nie byłoby sensu czekać kilkanaście lat na kolejne morderstwo, mając siłę, żeby tak często mordować.

      - Może Kaname miał coś wspólnego z obiema tymi sprawami? Sama nie wiem, nic sensownego tutaj nie ma - zdenerwowała się.

      - Nie mam pojęcia. Ale wiesz, gdyby było tu coś konkretnego, pewnie nie byłoby sprawy - zaśmiał się pod nosem. - Zajrzyjmy lepiej do tych akt. - Machnął na małą stertę papierów, które przed chwilą przeglądał. - Są tam głównie zeznania wampirów bliskich Kuranowi. Hanabusa Aidou - to nazwisko znali doskonale. - Ruka Souen, Kain Akatsuki - wymieniał.- Rima Touya, Senri Shiki - ciągnął.

      - To nie są przypadkiem ci znani modele? - zachwyciła się. - Nie pracują w branży od jakiegoś czasu, ale byli świetnym duetem! - przypomniała sobie z wielu czytanych gazet dla nastolatek.

      - Możliwe. Każde z nich wyraźnie odczuło stratę kogoś bliskiego. Z tego, co tu jest napisane, wynika, że Aidou i Souen czuli się najgorzej, bo byli najbliżej z nim związani. Isaya Shoutou swoimi czystokrwistymi mocami sprawdził ich umysły i potwierdził te przeczucia. W dodatku w głowie tej dwójki odnalazł rozmowę z Kuranem, w której między wierszami dawał do zrozumienia, iż to spotkanie jest ostatnim. Chociaż nie znano jego miejsca pobytu, gdzie mogliby szukać  prochów, oficjalnie został uznany za martwego. Poza poczuciem straty jego bliskich miał przecież powód, jakim była śmierć ukochanej siostry zabitej przez Akujiego Toumę - mówił, przeglądając akta. - To wszystko, co ciekawego udało mi się stąd wyczytać. Nic takiego, ale dzięki temu naprawdę zaczynam wierzyć, że ten cały Kuran faktycznie wszystkich omamił. Posiadał chyba taką moc, żeby mącić innym w głowach, choć musiałby być potężniejszy od wujka Suzaku, żeby ten nie mógł wyczuć zmiany wspomnień w myślach tamtych wampirów.

      - Ale jest przecież od niego dużo starszy… Może to przez sen był osłabiony, w końcu w tamtym czasie chyba spał, co nie? - zastanawiała się dziewczyna. - Coś musi w tym być, nie wierzę w takie zbiegi okoliczności.

      - Masz rację. Dobrze nam idzie, moglibyśmy jeszcze trochę pogrzebać, chociaż wydaje mi się, że więcej nie… - przerwał, patrząc na zegar nad nimi. Było już kilka minut po wyznaczonym czasie.-  Shimatta, Dei nas zabije - zdenerwował się.

      Wstali z miejsc, szybko odłożyli akta na miejsce i wybiegli z archiwum, udając się na spotkanie z wujem. Jak się okazało, ten stał na środku korytarza, zajęty rozmową z… ich rodzicami. Blondyn od razu ich zauważył, a jego twarz z radosnej szybko zmieniła się w nerwową. Jako że Kaori i Ichiru stali odwróceni, Dei wysłał bliźniakom błagalne spojrzenie, żeby jak najszybciej gdzieś czmychnęli. Rodzeństwo jak na rozkaz zaczęło szukać kryjówki. Niestety, siostra młodego Łowcy go przejrzała i z zaciekawieniem spojrzała się za siebie. To samo uczynił jej mąż. Jakie było ich zdziwienie, gdy spoglądali na swoje nerwowo uśmiechnięte i zdezorientowane dzieci.

      Nie wiedząc co robić, Hanashi złapała Keia za rękę i radośnie podbiegła do rodziców.

      - Ale się za wami stęskniliśmy! - krzyknęła, rzucając się na Ichiru, który najwidoczniej ucieszył się na spotkanie i zaczął podnosić dziewczynę, jakby wciąż była małym dzieckiem.

      Kei uśmiechnął się bezradnie do matki, której twarz zdążyła się już zrobić czerwona.

      - Ichiru! - krzyknęła, denerwując się błogim nastrojem męża. Ten od razu odstawił córkę i spróbował przybrać poważny ton.

      - Co wy tu robicie, powinniście chyba być w Akademii, hm? - spytał, dostając z łokcia od Kao.

      - Chyba?! Jest zakaz wychodzenia! Wiecie w ogóle, co się dzieje?! Na jakie niebezpieczeństwo narażacie się, udając się na takie wędrówki?! - słychać ją było niemal w całym budynku.

      - Na nas i tak nikt nie… - zaczęła starsza z rodzeństwa, ale matka jej przerwała.

      - Nie obchodzi mnie to, Hanashi! Szlajacie się tu zapewne bez niczyjej wiedzy, co odczytałam z mimiki mojego przeuroczego, niedojrzałego brata. Jak możesz być tak nieodpowiedzialny?! - zwróciła się do Deia, który stał, jakby czekał na skazanie. - Jestem wściekła!

      - Widzimy, kochanie, widzimy - powiedział spokojnym tonem Ichiru, przygarniając żonę do siebie, aby ją uspokoić.

      - Nigdy nie możemy robić tego, co nam się podoba! - wykrzyknęła sfrustrowana Hana. - Wszystko to tylko sprawy dorosłych! Nikt nie liczy się z naszym zdaniem i chociaż w naszym wieku robiliście takie superowe rzeczy, teraz trzymacie nas pod kloszem! To niesprawiedliwe! - oburzyła się, kurczowo trzymając brata za rękę.

      - Jesteście nic niewiedzącymi o świecie dziećmi - rzekła dobitnie Kaori. - I módl się, żeby tak zostało jak najdłużej - dodała już ciszej. - Nie bądź egoistką - zwróciła się do córki. - Wszyscy nasi bliscy są w niebezpieczeństwie, a ty marzysz tylko o przygodach.

      Dziewczyna odwróciła się na pięcie i wymijając rodziców i wuja, wyszła z budynku. Ichiru i Dei poszli za nią. Na twarzy Kaori pojawił się smutek, nie chciała bowiem zranić córki. Syn podszedł do niej i przytulił ją mocno.

      - Kei, skarbie, dlaczego ona nie potrafi tego zrozumieć? - spytała, wtulając się w syna, który mimo swoich zbliżających się siedemnastu lat zdążył już ją przewyższyć.

      - Rozumie to. Po prostu chciałaby być taka jak ty, mamo - zauważył z ciepłym uśmiechem. - Jesteś dla niej największym wzorem. Hana boi się, że nigdy ci nie dorówna, dlatego chciałaby zacząć się doskonalić już teraz.

      Matka spojrzała na niego z radością, poczuła ciepło, które napłynęło do jej serca. Wiedziała, że ta niepokorna i pozornie dziecinna dziewczyna ma w sobie mnóstwo uczuć, żądz i celów, których nikt poza Keiem nie będzie w stanie rozszyfrować.

      Po chwili na powrót dołączyli do nich mężczyźni z Haną. Kobiety przeprosiły się za przykre słowa i zapomniały o sporze. Chwilę później młodzież i Deichi musieli wracać do Akademii, aby starszy zdążył na czas na zajęcia. Na pożegnanie dostali od Kao ostatnią reprymendę i wyrazy współczucia na wypadek gdyby Kaien odkrył ich wypad. Kiedy młodzi zniknęli z pola widzenia, małżeństwo przytuliło się, zastanawiając się, jaki był cel odwiedzin bliźniaków w Związku, prosząc w duchu, żeby dzieci nie musiały przeżywać tylu strasznych przygód co oni, kiedy byli w ich wieku.

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Hej! Tu Aya. Kao wybyła, a że niektórzy czekają na rozdział, to dodaję go sama, choć od czasu rozdziału III to pierwszy, który napisałyśmy wspólnie. Szok, ale pisanie idzie nam teraz bardzo sprawnie i gdyby nie to, że udzielam korepetycji, a Kaori co rusz gdzieś wyjeżdża/wychodzi, miałybyśmy pewnie więcej. Bądź co bądź następne dwa rozdziały mamy jednak gotowe, a i XIIb jest w dużej mierze napisany. Poza tym posiadamy już również fragmenty póki co trochę wyrwane z kontekstu, ale jeśli dalej będziemy iść w takim tempie, szybko się one przydadzą.

      Rozdział chciałabym zadedykować Suzu, gdyż to ona wiecznie mnie wspiera i zagania nas obie do roboty. Dziękujemy!

      Kolejny ukaże się za półtora tygodnia (chyba że wypadnie nam jakiś wyjazd na działkę czy coś w tym stylu), czyli 8.06.13. Nosi tytuł „Między snem a jawą”. Zapraszam!

      Ach, witam też te osoby, które odezwały się po raz pierwszy (chyba), kiedy zawiesiłam bloga. I dziękuję za wypełnianie ankiety, dowiedziałyśmy się z niej paru ciekawych rzeczy o Waszych odczuciach odnośnie naszych opowiadań i bohaterów.

      Pozdrawiam w imieniu swoim i siostry!