Vampire Night: rozdział XI - "Między snem a jawą"

      Gorąco…

      Słońce bombardowało promieniami rozległą plażę, piasek odbijał jego promienie i z całych sił pragnął chyba pozbawić wzroku wrażliwe wampirze oczy. Blada skóra zdawała się płonąć, głowa bolała, ciało ledwie słuchało właścicielki. Człowiekowi lubiącemu typowo letnią pogodę bardzo by się taki dzień spodobał, ale tym, którzy mają liczne geny „krwiopijców”, marzyła się jedynie ochłoda.

      Mariko westchnęła. Sama właściwie nie wiedziała, co robi na plaży niedaleko domku letniskowego, w dodatku w tak upalny dzień. Miała wrażenie, że zaraz zemdleje, ale z jakiegoś powodu wciąż utrzymywała przytomność. Była jednakże zdecydowanie skołowana, wszystko wydawało się jakieś dziwnie nierzeczywiste.

      Nie mając siły na dłuższe utrzymywanie się na nogach, usiadła na rozpalonym piasku, odpowiednio układając sukienkę. Rozejrzała się dookoła - w zasięgu wzroku nie zauważyła żywej duszy, co wydawało jej się dziwne, jako iż na wakacje zawsze przyjeżdżała tu z kimś z rodziny. Z rodzicami, kuzynostwem… Teraz jednak wyglądało na to, że jest sama jak palec.

      Może to i dobrze, przeszło jej przez myśl. Mogła w spokoju pomyśleć, odpocząć. Gdyby tylko nie to prażące słońce…

      Ze zdumieniem zauważyła, iż ognista kula jak na zawołanie chyli się ku zachodowi. Działo się to znacznie szybciej niż powinno, zdecydowanie. Zdziwiona, ale zadowolona, przyglądała się z zainteresowaniem temu zjawisku. Odczuwszy zaś przyjemny chłodek zmierzchu, położyła się na plecach, nieświadomie przebierając palcami w piasku. Nie myślała o tym, że się pobrudzi czy cokolwiek w tym rodzaju. Ogarnęła ją błoga pustka i obojętność, których tak niezwykle mocno w ostatnich czasach potrzebowała…

      Odpoczywała w ten sposób przez jakiś czas, leżąc na plaży z zamkniętymi oczyma, wsłuchując się w uspokajający szum oceanu i odgłosy wydawane przez morskie ptaki.

      W pewnym jednak momencie wyczuła czyjąś obecność. Zaskoczona, podniosła się do pozycji siedzącej, niejako wyrwana z transu.

      Stał na wprost niej, tuż przed linią oceanu, jego sylwetka odcinała się na tle księżyca i gwiazd, których w tym miejscu widać było wręcz miliony.

      Poderwała się na równe nogi. Skąd Kaname wiedział o tym miejscu? Dlaczego tu przybył? Te i wiele innych pytań kłębiło się w umyśle Mariko, jednakże na żadne z nich nie umiała w tej chwili odpowiedzieć. Stwierdziła zresztą, że to ją nie interesuje. Chcąc nie chcąc, mając wyrzuty sumienia, ucieszyła się na widok Kurana. Od pewnego czasu był stałą częścią jej życia, czy tego chciała, czy nie. Zajmował w jej sercu ważne miejsce, choć nigdy go do niego nie zapraszała.

      W duchu jęknęła, mając świadomość, że w tej scenerii Kaname prezentuje się wręcz bosko. Ta jego nieodłączna aura tajemniczości i niedostępności zdawała się idealnie komponować z nocnym widokiem znad oceanu. Delikatny wiatr unosił jego ciemnobrązowe włosy, a oczy wydawały się niemal czarne, jednak nie wrogie, lecz tradycyjnie pełne melancholii i tego niezrozumiałego smutku…

      Na ułamek sekundy w jej głowie pojawiła się wyraźna myśl: ja go kocham.

      Szybko się jej pozbyła, nie chcąc przyznać się przed samą sobą do swych dziwnych emocji. Nie powinna odczuwać czegoś takiego do tej osoby, która tak wiele namieszała w życiu jej rodziny…

      Zauważyła, że od kilku sekund niczym w transie powoli idzie w stronę mężczyzny. Gdy była już dość blisko, zdało jej się, iż widzi w jego brązowych oczach jakiś błysk… Tak bardzo jej się podobał! Zapomniała już o całym świecie, o wszelkich problemach, o każdej bliskiej jej osobie. Byli tylko oni…

      Nie wiedzieć czemu, nie stresowała się. Wydawało jej się to niepojęte, ale tak właśnie było. Wiedziała doskonale, że jej matka w podobnych chwilach ledwo stała na nogach z powodu niepewności, ona zaś czuła dziwną siłę promieniującą jak gdyby z głębi serca i rozprzestrzeniającą się na całe otoczenie.

      - Mariko - szepnął, a jej serce wywinęło salto z radości, kiedy to usłyszała. Po raz pierwszy nazwał ją imieniem, zawsze zwracał się do niej per Rosie.

      Uśmiechnęła się, a na jej twarzy malowało się bezgraniczne oddanie. Miała wrażenie, że zrobi dla Kaname wszystko, jeśli tylko w podzięce z jego strony mogłaby otrzymać uśmiech bądź usłyszeć pochwałę z jego ust.

      Na jego wargach zatańczył ledwo widoczny uśmiech. Wyciągnął prawą dłoń i delikatnie dotknął nią jej lewego policzka. Mając świadomość, że przeżywa właśnie najpiękniejsze chwile w życiu, Mariko przysunęła się do niego. Nie czuła skrępowania, musiała wykorzystać ten cudowny nastrój. Ujęła rękę Kurana i mocniej przycisnęła ją do swego policzka. Wtedy on subtelnie złapał jej dłoń, by po chwili złożyć na jej wierzchu pocałunek, patrząc jej przy tym głęboko w oczy. Oddychała przyspieszonym rytmem, serce wariowało, myśli wirowały w nieładzie. Nie wierzyła w swoje szczęście…

      Nie zastanawiając się nad tym, co robi, zarzuciła Kaname ręce za szyję i wtuliła się w niego, pragnąc, by ten moment trwał przez całe wieki albo jeszcze dłużej.

      Objął ją w pasie. Czuła, jakby był nie do końca rzeczywisty, ale może w istocie tak było, w końcu zazwyczaj widywali się w snach, więc może stoi teraz w objęciach jego duchowej postaci?

      Nieistotne.

      Wciąż prawie nic o nim nie wiedziała. W jej głowie kołatały się szaleńcze prośby, by to się zmieniło. Najmocniej na świecie pragnęła mu pomóc. Dowiedzieć się, skąd się wziął ten wieczny smutek wymalowany na jego dostojnej twarzy, jak przywrócić mu radość życia. Czy sama jej miłość wystarczy?

      Jakby w odpowiedzi na to pytanie, odsunął ją od siebie na tyle, by mogła zobaczyć jego szczery, choć delikatny uśmiech. Rozpromieniła się w odpowiedzi i już chciała przyrzec, że zrobi dla niego wszystko, gdy on schylił głowę i musnął jej usta swoimi.

      Rozpłynęła się w przyjemności.

      Chciała więcej, więcej… Ale wówczas uniosła powieki i zdała sobie sprawę, że leży w swoim łóżku w Księżycowym Dormitorium, na dworze świeci wtorkowe słońce, a ona jest mokra od potu oblewającego całe jej ciało. Odkryła się, nie mogąc wytrzymać tego gorąca, zupełnie innego od tego, do którego przywykła. Zdawała się bowiem płonąć w środku. Któż ugasi ten pożar?

      Wiedziała, że odpowiedź jest jedna. Mógł to uczynić jedynie Kaname Kuran we własnej osobie, co jednak na jawie zapewne nigdy się nie wydarzy. Zrezygnowana, poczuła, że po jej twarzy leniwie płyną łzy bezradności i niespełnionej miłości. Doskonale rozumiała już uczucia Hanashi do Suzaku…

      Nie była w stanie myśleć nawet o tym, czy poszukiwania Hanashi i Keia cokolwiek wniosą do ich „śledztwa”.

***

      Zmęczeni kolejną reprymendą, tym razem od dziadków, postanowili wrócić do pracy. Udali się na patrol, idąc w istocie na miejsce spotkania z kuzynką, której chcieli opowiedzieć o swoich spostrzeżeniach.

      - Hej, Mari-chan - sapnęła Hanashi, padając się na trawę, nie mając nawet siły, żeby rzucić się na dziewczynę z uściskiem.

      - Udało się? - spytała zainteresowana wampirzyca, patrząc ze zmartwieniem na starszą kuzynkę.

      - Spotkaliśmy po drodze Deia, który postanowił nam pomóc. Na miejscu jednak całą trójkę przyłapali nasi rodzice. - Tutaj chłopakowi wtrąciła się jeszcze siostra, ciesząc się, że nie natrafili na ojca brunetki. - Kiedy myśleliśmy, że już gorzej nie będzie, przed wejściem na teren Akademii znalazł nas Yagari-sensei i praktycznie zawlókł nas przed „sąd” dziadka i babci. Czeka nas jutro jakaś kara w ramach zadośćuczynienia. Poza tym, tak, udało się - odparł Kei, uśmiechając się delikatnie.

      - Nie musieliście tego robić… - zaczęła dziewczyna, żałując, że bliźniaki będą musiały teraz ponosić konsekwencje, bo były na misji, podczas której ona spokojnie spała. Serce zabiło jej mocniej, kiedy tylko przypomniała sobie dzisiejszy sen.

      - Spokojna głowa, mój braciszek świetnie odnalazł się w roli detektywa - zaśmiała się Hana, wytykając do brata język i prosząc go, by zdał raport.

      Kei usiadł prosto na trawie i zaczął opowiadać. Wychodząc od biografii, z której dowiedzieli się o śmierci rodziców Kaname podczas ataku Rido na ich posiadłość, przeszedł do zabójstwa czystokrwistego Ouriego chwilę po tym, jak Kuran objął władzę nad wampirami. Następnie rozwinął temat domniemanego samobójstwa Kaname, zeznań bliskich mu osób i sprawdzaniem ich myśli przez Isayę. Napomknął też o tym, że jest imiennikiem protoplasty rodu.

      - Kiedyś krążyły ponoć plotki, że Kaname jest wskrzeszonym przodkiem Kuranów - zauważyła Mariko, siląc się na naturalny ton, który trudno było jej zachować, kiedy wspominała o NIM.

      - To by się zgadzało! - krzyknęła nagle ożywiona Hana, zrywając się na równe nogi, jakby znikąd nagle zyskała energię. - Dlatego wujek Suzaku - to imię wyraźnie zaakcentowała - nie mógł nic wyczytać z myśli tamtych wampirów! Bo wskrzeszony Kanamcio był po prostu silniejszy! - stwierdziła, kiwając głową niczym naukowiec.

      - To tylko nasze przypuszczenia - zauważył Kei. - Chociaż jeśli są prawdą, to z tego całego Kurana musi być niezłe ziółko - podsumował.

      - Może i tak, ale trzeba przyznać, że jest całkiem, całkiem - zachichotała bliźniaczka, przypominając sobie jego portret w księdze. - Seksowny czarny charakter. Pewnie niejednej zawrócił w głowie - zaśmiała się, nie zwracając uwagi na to, że kolor twarzy kuzynki przybrał bordowy odcień.

      - Czyżbyś… - zaczął drążyć bliźniak.

      - Nie, mój książę nigdy mi nie przejdzie! - oburzyła się dziewczyna. - Po prostu stwierdzam fakt - stwierdziła i spojrzała na brunetkę, mając nadzieję, że ta ją wspomoże. - Wszystko w porządku, Mari-chan? - przestraszyła się Hanashi, widząc zachowanie młodszej.

      - Tak, tak. Powinniśmy już iść, zaraz rozpocznie się wymiana klas, a chyba nie powinniście się spóźnić - zauważyła, starając się zmienić temat.

      Na jej szczęście, bliźniaki nie chciały jeszcze większej ilości kłopotów w ciągu jednego dnia, także zerwali się na równe nogi i pobiegli do bramy, by pilnować rozszalałych fanek.

      Kiedy wrota otworzyły się, Hanashi zlustrowała wzrokiem wychodzące wampiry. Nie dostrzegła jednak Suzaku, który zapewne dochodził jeszcze do siebie w rodzinnej posiadłości rodu Shoutou. Dziewczyna spojrzała w niebo, zastanawiając się, kiedy znowu zobaczy swojego księcia.

***

      - Hana-chan, mogłabyś przynieść mi więcej soku? - spytał rozpromieniony Kaien, leżąc na leżaku w swoim ogródku za domem. W ręce trzymał pusty kieliszek z parasolką i wymachiwał nim w stronę zmęczonej wnuczki. Kiedy ta ze zbolałą miną go od niego odebrała, teatralnym gestem poprawił kapelusz na swej głowie. - Ależ dziś mamy upalną środę! - rzucił wesoło, wracając do błogiego opalania.

      - Co ty nie powiesz, tato - burknął spocony Dei, przekopując trawę.

      - Co tam mamroczesz pod nosem? - Dyrektor spojrzał na syna spod okularów przeciwsłonecznych.

      - Nic, nic - stwierdził, siląc się na minimalny uśmiech.

      Od kilku godzin razem z Keiem i Hanashi wykonywali prace porządkowe w ogródku Kaiena. Pielili chwasty, przekopywali ziemię, rzucali nawóz, sadzili coraz to nowsze kwiaty. I to w upalnym, czerwcowym słońcu, które tego dnia naprawdę dawało popalić. Wszystko przez wczorajszy wybryk bliźniaków, na który Dei w dodatku przystał.

      - Jesteś okrutny, skarbie - wtrąciła Reiko, stojąc na werandzie i patrząc, jak Hanashi wręcza dziadkowi nowy napój i wraca do okrutnie męczącej pracy. - Przecież nic im się nie stało - powiedziała. Rozumiała obawy wszystkich, ale uważała też, że zmuszanie dzieciaków do pracy w takich warunkach było nieadekwatne do popełnionego błędu.

      - Teraz też nic im się nie stanie, kochana! - odparł jej mąż, wyszczerzając zęby w szerokim uśmiechu. Kobieta wzruszyła tylko ramionami i uśmiechnęła się delikatnie.

      - Mogłeś im kazać pozmywać naczynia po obiedzie, a nie kopać w pełnym słońcu - zaśmiała się.

      - Słyszycie, dzieciaki? Macie kolejną robotę, podziękujcie mej małżonce! - krzyczał rozradowany nowym pomysłem Kaien, a Reiko, patrząc na niedowierzająco-błagalne miny syna i wnuków, zawstydziła się.

      - Idę, idę, już nic nie mówię! - Machnęła ręką na męża i wróciła do swoich domowych obowiązków.

      Hanashi wycieńczona padła na trawę. Nie wytrzymam ani minuty dłużej!, pomyślała. Kiedy jednak po kilkunastu sekundach usłyszała groźbę większej ilości prac, wyciągnęła ręce przez siebie i pozwoliła bratu się podnieść. Co prawda uwielbiała taką pogodę, ale byłaby wniebowzięta, zamieniając się miejscem z dziadkiem. W takich chwilach miała ochotę wskoczyć do oceanu i biegać po plaży. Chociaż było to męczące, sprawiało dziką satysfakcję, a także dawało poczucie wolności. Czynności, które teraz pod przymusem wykonywała, były zupełnym przeciwieństwem letniej sielanki. Zmuszona do fizycznej pracy, czuła się tylko uwięziona i spocona. Nienawidziła pielić chwastów. Po co to robić, skoro zaraz i tak wyrosną kolejne? Wiele razy się nad tym zastanawiała. Kiedy przyszedł czas na sadzenie kwiatków, poczuła w sercu przyjemne ciepło. Od razu wracała myślami do chwil z dzieciństwa, kiedy to Suzaku tworzył coraz to nowsze kwiaty, które wręczał oczarowanym dziewczynkom. Uśmiechnęła się pod nosem, zastanawiając się, jaki ogród stworzyłby dla niej. Potem poczęła zastanawiać się, ile przyjdzie jej jeszcze czekać, aby zobaczyć znów swojego księcia.

      Dziewczyna pochłonęła się w rozmyślaniach. Chłopcy tymczasem skończyli przekopywanie i chwytając za węża, zaczęli lać się wodą. Hana zauważyła to dopiero, kiedy Kei skierował strumień na jej twarz.

      - Baka! - zaczęła krzyczeć, myśląc o swoich włosach. Po chwili jednak stwierdziła, że to świetna, orzeźwiająca gra i razem z bratem i wujkiem oddała się zabawie. Młodzi bawili się radośnie, ochlapując tym samym Kaiena, który nieporadnie zszedł z leżaka i krzyczał coś o palących się na słońcu nowych roślinkach.

***

      Zasnęła podczas niekończących się myśli na temat tego, jakie życie jest niesprawiedliwe. Momentami wręcz nienawidziła się za uczucia, które zaczęła żywić do Kaname. Przecież są one niczym definicja pojęcia nieszczęśliwej miłości. Po pierwsze, Kuran nigdy nie odwzajemni tego uczucia, bo i czemu miałby to zrobić? Miał już tę swoją głupią Yuuki, więc po co mu ona? Po drugie, choć na dziewięćdziesiąt dziewięć procent Kaname żyje, to gdzie się właściwie podziewa? Pojawia się tylko w jej snach. Gdzie spoczywa jego ciało? Co on robi, gdy się z nią nie kontaktuje? Jakie myśli kłębią się w jego głowie? Po trzecie - ach, losie! - dlaczego akurat on?! Jedyna chyba osoba, której nigdy w życiu pod żadnym pozorem nie zaakceptowaliby rodzice. Ojciec dostałby szału, gdyby się dowiedział… Mariko nie chciała nawet o tym myśleć.

      Ze smutkiem zauważyła, że nawet Hanashi ma większe szanse na podbój serca Suzaku niż ona na rozkochanie w sobie Kaname. Litości, przecież ona prawie nic o nim nie wie, nie wspominając już o tym, iż zupełnie go nie rozumie!

      Zdecydowanie musi powziąć kroki ku temu, by pozbyć się owego nieszczęsnego zakochania, zauroczenia czy co to tak konkretnie jest…

      - Nie zjawiłeś się wczoraj - mruknęła, zwracając się do Kaname i próbując nie dać po sobie poznać, jak odbiera jego postać. Czemu on był taki przystojny i owiany mgłą tajemnicy? To tylko utrudniało sprawę.

      Znajdowała się już w tej komnacie co zwykle. Stała przy drzwiach, ale bez skrępowania podeszła do fotela i na nim usiadła. Kaname zajął miejsce na ulubionej arystokrackiej kanapie.

      - Czyżbyś się stęskniła, Rosie? - zapytał niby to obojętnym tonem. Mariko doszukała się w nim lekkiej drwiny, choć nie była pewna, czy przypadkiem sama jej sobie nie wymyśliła. Ze smutkiem pomyślała też, że nie doczeka się, by „na jawie” młodzieniec nazwał ją imieniem.

      - Jak diabli - prychnęła, wyglądając jak urażona kotka. Dziękowała niebiosom za to, że nie była tak okropnie nieśmiała jak matka. - Co tak patrzysz? - bąknęła, gdy świdrujący wzrok Kurana zaczął ją mimo wszystko peszyć, podobnie jak niegdyś, zanim zaczęli rozmawiać podczas sennych spotkań.

      - Wydaje mi się po prostu, iż nie powinnaś być tak stęskniona, skoro wczoraj podczas snu przeżywałaś takie… przygody - odparł.

      Tego było za wiele, twarz Mari przybrała odcień purpury.

      - Skąd… - zaczęła.

      - Nie żartowałem, gdy mówiłem, że wiem o tobie wszystko - oświadczył, przerywając jej. - Znam każdą twoją myśl.

      O cholera, zdołała tylko wyjąkać w duchu. Czuła, że robi jej się słabo i cieszyła się niepomiernie, iż postanowiła dziś usiąść, a nie stać w miejscu bądź przechadzać się po komnacie.

      - Rosie, Rosie, twoi rodzice dostaliby zawału, gdyby mieli wgląd do twego serca, a dziadkowie najpewniej przewracają się w grobie… - zauważył spokojnie.

      Zdecydowanie, zgodziła się z nim w myślach. Wyrzuty sumienia zdawały się pożerać ją od środka.

      - Dlaczego wciąż nazywasz mnie Rosie? To irytujące - mruknęła, próbując zmienić temat.

      - Odpowiedziałem ci już kiedyś na podobne pytanie i nie mam zamiaru się powtarzać - odrzekł.

      Co on tam mówił? Ach, tak, że to imię nie należy do niej. Cóż za niemiły żart. Dlaczego wypowiedział takie słowa? Logiczne przecież, że na przestrzeni tysiącleci wiele osób nosiło to imię. Chociażby ta, dzięki której powstali Łowcy. Ona ponad wszelką wątpliwość była pierwszą Mariko… Czy Kaname mógłby ją znać? Wampiry żyją przecież okropnie długo, a jeśli on jest wskrzeszonym protoplastą Kuranów…

      Nie, to byłby zbyt wielki zbieg okoliczności jak na jej gust. Jakąś Mariko musiał chyba jednak Kaname znać, skoro tak bardzo nie chciał nazywać jej imieniem i zamiast tego używał zdrobnienia nazwy broni jej ojca. Cóż za wymysły… Mężczyźni to doprawdy wieczne dzieci.

      - Czym właściwie się zajmujesz? - spytała zaciekawiona. - Co robisz, gdy mnie nie nawiedzasz? Gdzie jesteś?

      - Jak zwykle zbyt wiele chciałabyś wiedzieć - zauważył.

      - Bo nic mi nie mówisz, a mam chyba prawo poznać prawdę, czyż nie? W końcu od ładnych paru tygodni odwiedzasz mnie w snach, obecnie niemal codziennie. Po co to robisz?

      - Na pewno nie dla przyjemności - odparł, uśmiechając się krzywo.

      Wypełniła ją złość, ale zdusiła ją w zarodku.

      - Masz w tym cel, to pewne. Ale jaki?

      - Jesteś jedyna w swoim rodzaju, Rosie, oto powód.

      Jakby nie patrzeć, każdy w jakiś sposób jest wyjątkowy. O co mu chodzi? O to, że moimi rodzicami są dhampirka i Łowca-wampir?, zastanawiała się. Drugiej takiej osoby faktycznie chyba nie ma. Mama i Suzaku są tacy sami… Ale tata? Też jest „jedyny w swoim rodzaju”. Równie dobrze mógłby nawiedzać jego, choć byliby się w takich snach nawzajem pozabijali!

      Chcąc nie chcąc zachichotała.

      - Mimo wszystko masz chyba większe poczucie humoru niż matka - orzekł Kaname.

      - To chyba zależy od naszych nastrojów - odpowiedziała. Z jakiegoś powodu była w tej chwili dość szczęśliwa, nie pamiętała już o zawstydzeniu. Ale te wahania nastrojów nieco ją jednak przerażały. - Zresztą ja nie mam bezpośrednich powodów do tego, by cię nienawidzić, a rodzice… Cóż, sam wiesz.

      Po jego twarzy przemknął cień uśmiechu.

      - Więc? - podjęła przerwany wcześniej wątek. - Gdzie jesteś i co robisz? Prawdziwy ty - dodała.

      - Prawdziwy? Nie rozmawiasz przecież z wymysłem swej wyobraźni tak jak chociażby wczoraj.

      Zignorowała jego zaczepkę, nie chciała znów oblewać się rumieńcem.

      - Prawdziwy w znaczeniu… cielesny - uzupełniła niecierpliwie.

      Wstał i podszedł do jej fotela, na którego podłokietniku usiadł. Dotknął jej policzka.

      - Czujesz? To chyba nie jest dotyk ducha?

      On się mną najzupełniej w świecie bawi, jęknęła w duchu, świadoma, iż Kaname specjalnie zachowuje się po części jak we wczorajszym śnie.

      - Ale to sen - szepnęła, drżąc na całym ciele i błagając w duchu, by Kuran nie odrywał dłoni od jej twarzy. Naturalnie tak się nie stało, odsunął się i wstał. Nie namyślając się, złapała go za rękaw ciemnografitowej koszuli, by go zatrzymać, co zresztą zaraz w myślach przeklęła. - Wyjaśnij mi wszystko! - zawołała, bagatelizując swój gest i puszczając odzienie młodzieńca.

      - Niektórych spraw lepiej nie drążyć - oświadczył spokojnie tym swoim melancholijnym tonem. Nie było w nim teraz ani cienia złości czy drwiny, co odrobinę pokrzepiło Mariko. - Uwierz, czasem lepiej żyć w niewiedzy, jeśli chodzi o pewne tematy…

      - Ale ja mam dość tej niewiedzy! - rzekła wstając. Zrobiła ze dwa kroki, by znaleźć się przed Kaname. - Zresztą mówiłeś, że mogę żałować tego, iż na jawie pamiętam nasze sny, a tak nie jest, choć boli mnie, że nie mogę podzielić się tym i owym z kuzynostwem. Mimo wszystko nie robię tego jednak…

      - Ależ się rozgadałaś - przerwał jej. - To do ciebie niepodobne - zauważył. - Chyba pora na podreparowanie „naszych” zasobów energii.

      Zignorowała jego sarkazm - wcześniej ona powiedziała o „ich” snach, teraz on o „ich” energii, co wcześniej się nie zdarzało.

      - Nie! - zdenerwowała się. - Znowu mnie uśpisz, a ja dalej prawie niczego nie wiem…

      Miała ochotę tupnąć ze złości nogą.

      Uśmiechnął się lekko jakby z ledwie widocznym politowaniem, przyłożył dłoń do jej czoła i szepnął „oyasumi”. Nim to uczynił, zdążył usłyszeć, jak Mari nazywa go idiotą, na co wcześniej zdecydowanie by się nie odważyła.

***

      Suzaku i Aya teleportowali się wspólnie przed bramę Akademii Kurosu. Westchnęli oboje, patrząc na mury.

      - Wejdziesz zobaczyć się z rodziną? - zapytał.

      Pokręciła przecząco głową.

      - Mariko pewnie jeszcze śpi, jest dopiero wczesny wieczór. Zresztą stanowię potencjalną ofiarę, więc lepiej, żeby dwoje takich jak my nie paradowało po tych ziemiach - mruknęła. - Ucałuj ode mnie wszystkich, dobrze?

      - Uhm.

      Zauważył, że Aya przygląda mu się badawczo. Uśmiechnął się niepewnie.

      - Jesteś przekonany, że chcesz już wrócić? - spytała z troską Aya.

      - Tak - odparł. - Może nie będę miał zbyt dużo czasu na smutne rozmyślania, zresztą obowiązki mnie wzywają. Wuj mimo żałoby nie opuszczał stanowiska przewodniczącego Nowej Rady, a ja wziąłem kilka dni wolnego…

      Uśmiechnęła się smutno i przytuliła się do niego.

      - Ból z czasem zelżeje, choć nie zniknie nigdy - szepnęła. - Trzymaj się - dodała, wspinając się na palce i całując przyjaciela w policzek.

      - Ty również. I pozdrów ode mnie Zero.

      Ponownie lekko się uśmiechnęła, po czym zniknęła. Suzaku zaś westchnął po raz wtóry i począł zastanawiać się, co uczynić najpierw.

      Przez jakiś czas stał tak przed bramą, niezdecydowany, patrząc na zachodzące słońce. Mimochodem przypomniał sobie, że mniej więcej w tym miejscu pocałował kiedyś Ayę, strasznie ją tym przerażając i martwiąc. Bał się wówczas, iż nigdy nie wybaczy mu takiego zachowania. Tymczasem zaś przyjaźnili się od wielu, wielu lat…

      W końcu wziął się w garść i wszedł na teren Akademii Kursou. Nie miał ze sobą żadnych bagaży, więc po namyśle od razu udał się w stronę żeńskiego dormitorium.

      Z korytarza dobiegły zachwycone piski dziewcząt. Hanashi i Iness spojrzały po sobie lekko skonsternowane. Zazwyczaj tego rodzaju odgłosy słychać było tylko na wymianie klas, a ta odbędzie się przecież dopiero za jakąś godzinę.

      Drzwi do ich pokoju otworzyły się cicho. Gość najwidoczniej zapomniał zapukać, ale obie natychmiast mu to wybaczyły.

      - Suzaku… - szepnęła pani prefekt, a w jej oczach zalśniły łzy. Zamrugała szybko powiekami, by się ich pozbyć.

      Książę uśmiechnął się smutno.

      - Możemy porozmawiać, Hana-chan? - zapytał.

      Jakże ona tęskniła za jego głosem! Nie widzieli się ledwie przez kilka dni, ale jej serce usychało w tym czasie z niewysłowionej tęsknoty. Ponadto tak się bała o swego lubego… Tymczasem zaś nie dość, że się wreszcie zjawił, to sam, z własnej, nieprzymuszonej woli przyszedł po nią do akademika! Zdarzyło się to po raz pierwszy. Przeszło jej nawet przez myśl, iż śni, ale jakiś uparty zadowolony głosik w jej głowie oświadczał pewnym tonem, że to, co się dzieje, jest najzupełniej prawdziwe.

      - Oczywiście - odparła wesoło, starając się zachowywać mniej więcej tak jak zwykle. Trudno było jej to jednak robić, bowiem w myślach po raz nie wiadomo który przeżywała tę noc, w której niechcący pocałowała Suzaku, a niedługo potem umarła jego matka. Widziała też Shoutou w czułych objęciach Ayi… Tak bardzo było mu tam dobrze! Pragnęła z całego serca, by książę przytulił się wreszcie do jej piersi, nie do cioci, by to ona mogła otoczyć go ramionami pełnymi troski i szeptać do jego ucha uspokajające słowa wypełnione miłością.

      Wstała z łóżka, rzuciła naprędce jakieś pożegnanie skierowane do współlokatorki, a następnie wyszła na korytarz. Kiedy tak szli we dwoje przez dormitorium, raz po raz słyszeli zachwycone bądź zawistne głosy dziewcząt. Normalnie Suzaku pomachałby do uczennic Dziennej Klasy lub nawet zamieniłby z niektórymi z nich parę słów, ale teraz zdecydowanie nie miał na to siły ani ochoty.

      Skierowali się do lasu. Shoutou zaprowadził dziewczynę w to samo miejsce, w które ona zaciągnęła go kilka dni temu, jak gdyby chciał dokończyć to, co wówczas przerwał mu rozdzierający serce ból oznajmujący śmierć matki. Jakby na potwierdzenie takiego stanu rzeczy, złapał Hanashi za rękę, by zaprowadzić ją pod to samo drzewo, pod którym wówczas siedzieli i pod którym przypadkiem się pocałowali. Uszczęśliwiona dotykiem jego dłoni, Hana posłusznie usiadła tam, gdzie jakiś czas temu. Suzaku również zajął swoje miejsce i przez kilka minut oboje milczeli, słuchając głównie szeptów lasu.

      - Przepraszam, Hana-chan - rzekł wreszcie. - Choć tego nie chcę, wciąż cię ranię…

      - Nie wygaduj głupot! - wykrzyknęła przestraszona. Nie chciała, by za cokolwiek się obwiniał, jeszcze nie teraz, gdy ból po stracie matki był tak świeży. - Wiem doskonale, że tamten pocałunek wyszedł… przypadkowo. Chciałam dać ci tylko całusa w policzek, ale… Sam wiesz. I ja… - plątała się. - Mam świadomość, że dla ciebie to nic nie znaczyło, ale proszę, pozwól mi wspominać miło to niespodziewane wydarzenie, bo dla mnie to była jedna z najpiękniejszych chwil w życiu… - Przerwała, uświadamiając sobie, że jak zwykle za dużo mówi.

      - Hana-chan, urwisie jeden - mruknął z rozrzewnieniem, czochrając ją po szarych włosach i uśmiechając się lekko. - To nie do końca prawda, że owa noc nic dla mnie nie znaczyła. Mówię teraz o tym, co stało się przed śmiercią mamy - dodał, by nie było wątpliwości, logicznym wszak było, że ogólnie rzecz biorąc wspomniana noc była niesamowicie ważna i pełna smutku. - Widzisz, ja… Zauważyłem wówczas, że uczucie, którym mnie darzysz, jest tak szczere i wielkie, jakim ja dawno temu obdarzyłem Ayę. Nie, nie przerywaj mi, proszę - rzucił unosząc rękę, gdy Hanashi chciała coś wtrącić. - Wiem, co czujesz i wiem, jak trudno jest kochać kogoś, dla kogo jesteś „jedynie” przyjacielem. - Uśmiechnął się kwaśno. - Człowiek czuje wtedy trudną do zniesienia tęsknotę, palącą bezsilność, zazdrość… Co rusz ma wrażenie, że wszystko albo przynajmniej duża część życia jest pozbawiona wszelkiego sensu. Takimi już jesteśmy istotami, miłość jest stałym elementem naszej egzystencji. Sęk w tym, że nie zawsze możemy mieć to, czego pragniemy. Wybacz, że mówię takie rzeczy. Nie chcę cię do siebie zniechęcać, byłbym hipokrytą, gdybym to robił, w końcu zachowuję się w pewnym sensie tak jak ty, a już na pewno robi to moje serce. Po prostu… Chciałbym, byś nigdy nie pogrążała się w smutku. Jesteś dziewczyną pełną energii, optymistką, zarażasz innych szczęściem. Nie zmieniaj się ze względu na to, co do mnie czujesz. Zresztą jestem przekonany, że masz albo będziesz miała ładne stadko wielbicieli i kto wie, może wśród nich będzie ten, który jest ci przeznaczony…?

      - Doskonale wiem, kto jest mi przeznaczony, Suzaku - odparła pewnie, choć nieco smętnie.

      - Z jakiegoś powodu… - zaczął, lecz natychmiast przerwał.

      - Co chciałeś powiedzieć? - podchwyciła Hanashi, wlepiając w niego błękitne ślepia.

      Poczochrał się nerwowo po włosach. Kochała to, tak bardzo kochała!

      - Z jakiegoś powodu mam wrażenie, że choć moja miłość nigdy się nie spełni, z twoją może być inaczej - wypalił niepewnie. Zdawał się być zaskoczony tym, co mu nagle przyszło do głowy.

      Znieruchomiała, wpatrując się w niego w osłupieniu. Czyżby podświadomie zaczął zdawać sobie sprawę z tego, o czym wspomniała jej ciocia Aya? „Serce Suzaku zaczyna się wahać, choć on nie zdaje sobie jeszcze z tego sprawy. Nie trać nadziei.” O nie, teraz na pewno jej nie straci!

      Wypełniona ponownie znaną jej energią, spontanicznie objęła swego księcia z bajki, wtulając głowę w jego ramię, jako iż siedzieli obok siebie, a nie naprzeciwko. Miała wrażenie, że popłacze się ze szczęścia, ale starała się, by tego nie zrobić. I tak za dużo się ostatnio mazała, to nie w jej stylu.

      - Ja mam na ten temat jeszcze inne zdanie, ale to już postęp - szepnęła drżącym nieco tonem. Bo miłość obojga się spełni, kiedy tylko ty zmienisz obiekt westchnień, dodała w myślach, wciąż wtulona w Shoutou. Objął ją niepewnie, nie wiedząc, w jaki sposób dziewczyna odczyta ten gest, lecz czując, iż to właśnie powinien uczynić. Ja czekam i jestem gotowa. Będę twoja, gdy tylko tego zapragniesz.

      Siedzieli tak przez jakiś czas. Milczeli. Hana wchłaniała całą sobą bliską obecność ukochanego, zaś Suzaku zmagał się z kłębowiskiem myśli, z których z jakiegoś powodu mało co rozumiał.

      Błogi dla dziewczyny czas nie trwał jednak zbyt długo, ponieważ oboje musieli wrócić do rzeczywistości. Zaraz miała się odbyć wymiana klas, tak więc każde z nich było potrzebne w innym miejscu.

      Hanashi pospiesznie wróciła do akademika, aby na powrót przebrać się w mundurek, który zdjęła przed ciężką i mozolną pracą w ogródku dziadka. Spojrzała na zegarek, była spóźniona. Podczas szalonego biegu poprawiła na ramieniu opaskę prefekta i dołączyła do brata. Nie umiała się nie uśmiechać, mimo że spóźniła się na wartę.

      - Przepraszam, Keiki - rzuciła, w przelocie dając mu buziaka w policzek i w ostatnim momencie ogarnęła nieznośne fanki, bowiem wrota zaczęły już się otwierać.

      Podczas kiedy uczennice zaczęły piszczeć ze zdwojoną siłą - dostrzegając w tłumie przewodniczącego - Kei spojrzał na siostrę, udając obrażonego, jednak ta wysłała mu tylko rozbrajający uśmiech. Miał nadzieję, że nikt nie dowie się, że sam był na patrolu, ponieważ niezbyt chciał ponownie podejmować się opieką nad grządkami dyrektora.

      Suzaku szedł blisko Mariko i choć nie witał się z fankami tak radośnie jak zwykle, starał się utrzymywać przynajmniej lekki uśmiech na twarzy, chociaż wiedział, że żadne z jego wampirzych przyjaciół nie będzie mu miało za złe, jeśli miałby bardziej posępny nastrój.

      Mijając Hanashi, chcąc nie chcąc uśmiechnął się szerzej. Widząc ją tak rozpromienioną, sam przejął nieco pozytywnej siły. Chociaż było mu niezmiernie żal dziewczyny, chyba naprawdę wzięła sobie jego słowa do serca, bowiem stała tam pełna energii i nadziei. Kiedy ta uchwyciła jego spojrzenie, uśmiechnęła się słodko i skinęła głową. Postanowiła nie rzucać się na księcia. Trzeba było odczekać trochę czasu po tym tragicznym wypadku, zanim znowu będzie jak wcześniej. Choć Hana czuła podświadomie, że już nigdy nie będzie tak samo. Teraz nosiła w sobie nadzieję, z której czerpała siłę. Nie mogła się już doczekać końca wymiany, kiedy porwie swojego brata i opowie mu o tej rewelacji.

      Stali przytuleni, oczekując, aż wszyscy z dziennego wydziału wrócą do swoich akademików. Kiedy tak się stało, zaczęli iść w tym samym kierunku. Dziewczyna przed odwiedzinami u brata chciała się jeszcze przebrać w wygodny strój.

      - Słyszałem, że Suzaku wyciągnął cię na spacer? - spytał po drodze Kei. - Całe żeńskie dormitorium wrzało od spekulacji - zaśmiał się, przypominając sobie wciąż jeszcze oszołomione dziewczyny, kiedy poszedł szukać siostry przed patrolem. - Z tego co widzę, nie ostudził twojego entuzjazmu - powiedział, naprawdę ciesząc się, że Shoutou nie zranił jego siostry.

      - Hai! - wykrzyknęła szczęśliwa i pokrótce opowiedziała bratu o spotkaniu. Zaczęła oczywiście od miejsca, które kojarzyć się jej będzie już tylko z nim. Podkreśliła również, że Suzaku nareszcie zrozumiał powagę jej uczucia, dzięki czemu czuła, że są sobie jeszcze bliżsi i nie jest już tylko „jedną z fanek”. Najlepsze zostawiła na koniec - czyli fakt, iż jej książę ma wewnętrzną świadomość tego, że kiedyś uda jej się go zdobyć. Przez całą drogę cieszyła się i głosiła różne teorie. - To kwestia przeznaczenia - stwierdziła wreszcie filozoficznym tonem. - To było mi pisane tak, jak to, że masz być moim bratem. Mam nadzieję, że ty również znajdziesz KIEDYŚ taką osobę - rzuciła ironicznie, szybko odskakując w bok, bo brat chciał wymierzyć jej pstryczka w nos.

      Roześmiali się i mimo ogromnego zmęczenia, znaleźli w sobie tyle siły, żeby do końca drogi się gonić. Następnie pożegnali się mocnym uściskiem, chociaż mieli nie widzieć się zaledwie kilka minut. Dziewczyna w podskokach ruszyła do swojego pokoju. Wbiegła po schodach i wmaszerowała do pomieszczenia, chcąc się przebrać.

      - Jesteście razem?! - krzyczała na wejściu podniecona Iness. - Opowiedziałam Juri odwiedziny Suzaku-senpai!

      - Serio, serio, serio, to takie fajne! - skakała uradowana Juri, nie mogąc doczekać się opowieści.

      W pokoju zgromadziło się kilka koleżanek i tym samym fanek księcia. Wszystkie oczekiwały na zeznania, wlepiając swoje ślepia w zdezorientowaną Hanashi.

      - Eeto, nie jesteśmy razem - wyjaśniła, nerwowo czochrając się po głowie. Niezupełnie wiedziała, co się dzieje, zmęczenie dawało jej się we znaki. - Choć to pewnie kwestia czasu, także niech żadna z was się nie napala! - dodała pewnie. - Po prostu mieliśmy pewną niedokończoną sprawę… A tymczasem muszę was przeprosić, obiecałam mojemu ukochanemu bratu chwilę uwagi. - Puściła oczko i zabrała rzeczy, które leżały na wierzchu i pobiegła do akademika chłopców, kierując się od razu do swojego ulubionego pokoju, nie mogąc się doczekać dalszych wyznań.

      Weszła bez pukania, jak zwykła to robić. Na wejściu jednak zauważyła swojego brata leżącego nieprzytomnie na łóżku w samych bokserkach. Po całodziennym wysiłku zdawał się być zupełnie bez siły. Na krześle leżała niedbale jego koszula, spodnie walały się po ziemi. Hana uśmiechnęła się pod nosem i dołożyła wszelkich starań, by zamknąć drzwi bez trzaskania. Następnie podeszła i podniosła rozrzucone po pokoju rzeczy i zaczęła je porządkować. Chociaż to zwykle ona była tą, która robiła bałagan, w niektórych przypadkach była w stanie poświęcić się dla brata. Kiedy skończyła robić porządek, ukucnęła przy łóżku i zaczęła głaskać ukochanego bliźniaka po włosach. Odsłoniła delikatnie jego twarz i zaczęła ją gładzić.

      - Baka, miałam ci jeszcze tyle do powiedzenia - stwierdziła cichutko, z radością patrząc na młodszego o kilkanaście minut Keia.

      Wstała, przebrała się w rzeczy zabrane ze swojego pokoju, nie dbając już o mundurek, który standardowo wylądował na podłodze i delikatnie wyciągnęła spod brata kołdrę. Nie wyobrażała sobie bez niej nocy, nieważne jak ciepłej. Przesunęła brata, który zdawał się robić to już sam przez sen, tak często zmuszany do tego w domu, kiedy ta miała koszmary i przychodziła do niego, a następnie wtuliła się w jego nagi, ciepły tors, uprzednio upewniając się czy przykryła go całego. Ten, czując najwyraźniej jej dotyk, odruchowo ją przytulił.

      - Wiesz co? Czasem wydaje mi się, jakbym była młodsza od ciebie - szepnęła dziewczyna do śpiącego. - Zawsze się mną opiekujesz, chociaż niczym ci się nie odwdzięczam. Jedyne, co robię, to drażnię twoją nową dziewczynę. Fakt, nie nienawidzę jej aż tak bardzo jak o tym mówię - przyznała, rumieniąc się lekko, nawet mając świadomość, iż mówi praktycznie do ściany. - Cieszę się z twojego szczęścia, po prostu sama też chciałabym go więcej mieć. Jesteś taki wspaniały, że nie dziwię się, że zawróciłeś jej w głowie. Chociaż prawdę powiedziawszy, to ja na wieki będę twoją największą fanką - powiedziała, wtulając się bardziej i otulając kołdrą. - Boję się oddać cię komuś innemu. Chociaż sama egoistycznie chciałabym leżeć i chłonąć w taki sposób obecność Suzaku, nie umiem sobie wyobrazić, że kiedykolwiek mogłabym nie móc przyjść tak do ciebie. Od początku mieliśmy być razem na zawsze, więc jeśli ktokolwiek cię zrani, to mnie popamięta. Jesteś moim największym skarbem, braciszku - wyszeptała, podnosząc lekko głowę i dając mu całusa w policzek.

      - Kocham cię, Shi - wymamrotał, po czym przeciągnął się i dalej spał jak zabity.

      - A ja ciebie, Keiki - wymruczała, wiedząc, iż chłopak i tak nie zapamięta nic z tej rozmowy. Przywarła więc do niego mocniej, całkowicie zapominając o rzeczywistości. Liczyli się już tylko oni. Śpiący razem tak, jak pierwszej nocy, kiedy zjawili się na tym świecie. Bo narodzili się, aby razem sprostać przeciwnościom, jakie zgotował dla nich los.

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Hej, tu Aya. Gdyby nie Suzu, zapomniałabym dodać rozdział. ^^’ Nie ma to jak skleroza.

      Ech, to przykre, ale stanęłyśmy w miejscu. Cóż jednak zrobić? Może wyczerpałyśmy zapasy weny w ciągu kilku tamtych dni…

      Dziękuję za wszystkie odwiedziny i komentarze! I zapraszam na „Wierność ponad wszystko”, już 19.06.13. Baju!