Vampire Night: rozdział XIIb (dodatek) - "Niewolnice posłuszeństwa"

      Białowłosa dziewczynka, zdająca się wyglądać na dziewięć lat, grała na fortepianie w jednym z przestronnych salonów należących do posiadłości Hori. Melodia wygrywana przez Megumi zdawała się napełniać cały dom radosną atmosferą. Tak też było w istocie, póki głowa rodu nie wróciła do domu.

      Wysoka i dystyngowana kobieta o długich, prostych i białych włosach, ubrana w sięgającą ziemi jedwabną suknię, stanęła w progu, czekając, aż posłuszna służba ściągnie z jej ramion ogromne futro. Nienawistnym spojrzeniem fiołkowych oczu zlustrowała służkę za mozolność, nie chcąc tracić czasu ani sił na słowne reprymendy. Wyminęła podwładnych i udała się do pokoju, z którego dobiegały wesołe dźwięki.

      W pomieszczeniu poza wygodną, skórzaną sofą, kominkiem i stolikiem do kawy znajdował się tylko fortepian, przy którym siedziała młoda dziewczynka. Stojąca obok instrumentu wampirza przedstawicielka niższej Klasy, będąca nauczycielką grającej, ukłoniła się kobiecie. Ta nawet nie uraczyła jej spojrzeniem.

      - Wyprostuj plecy i staraj się nie patrzeć tyle na ręce - pouczyła córkę Omitsu. - Dlaczego wciąż grasz tę samą melodię? - zdenerwowała się, jednocześnie sprawdzając, czy mała wykonuje wszystko z należytą starannością. - Możesz już odejść - zwróciła się do nauczycielki dziewczynki. - Powiedz swoim przełożonym, aby jutro przysłali kogoś bardziej wymagającego - rozkazała, zwalniając ją tym samym z pracy. Nie mogła sobie pozwolić, żeby córka stanęła z nauką w miejscu. - Dziękuję, to wszystko - powiedziała miłym dla ucha głosem, jednak podsycanym dziwnym jadem, który dało się wyczytać również z jej oczu.

      Nauczycielka posmutniała, ale nie odważyła się odezwać. Ukłoniła się nisko i wyszła z pomieszczenia. Na znak matki dziewczynka mogła przestać grać. Spytała wtedy grzecznie, czy nie mogłaby pójść do swojego pokoju. Tego dnia czekała ją bowiem jeszcze lekcja śpiewu, która odbyć się miała zaraz po obiedzie. Następnego ranka musiała za to stawić się wcześnie w pokoju gościnnym na naukę historii.

      Tak też mijał każdy dzień życia Megumi Hori przed rozpoczęciem nauki w Akademii Kurosu. Dziewczyna z dnia na dzień odczuwała coraz to większą niechęć do matki, dla której najważniejsze były maniera i etykieta. Były dwuosobową rodziną, chociaż białowłosa właściwie nie wiedziała dlaczego. Nie śmiała jednak zapytać o to matki, dla której byłoby to całkowitym brakiem kultury. Prowadziły dość oficjalne życie, wyglądając na kochającą się dwójkę. W istocie jednak Megumi zdawała się być dla matki swego rodzaju projektem. Odkąd Omitsu ją urodziła, dokładała wszelkich starań, aby córka nauczyła się etyki, zachowywała się niezwykle dostojnie i dobrze reprezentowała swoją Klasę. Jako arystokratka grała na pianinie, przepięknie śpiewała, a na jej recitale przychodziło wiele szanowanych wampirzych rodzin. Jej rodzicielka nie posłałaby dziewczyny do szkoły, uważając, że tam, zamiast kształcić, dzieci nabywają złe nawyki i stają się nieposłuszne. Dlatego dbano również o prawidłową edukację Megumi - posiadała kilku nauczycieli, którzy szkolili ją z historii wampirów, polityki, a także ludzkich dziedzin, takich jak biologia, matematyka czy kaligrafia. Głównie jednak wpajano w nią wysoką kulturę osobistą, grację, a przede wszystkim - bezwzględne posłuszeństwo wobec matki. Ta zaś, od momentu, w którym pierwszy raz zainteresowała się polityką, stała się oddaną przyjaciółką Sary Shirabuki, chociaż tak naprawdę czystokrwista nie miewała przyjaciół.

      Megumi nie miała prawa posiadać własnego zdania, a nawet jeśli tak się zdarzyło, nie powinna go wygłaszać. Dlatego nie posiadała się ze zdziwienia, kiedy matka oznajmiła jej, że rozpoczyna edukację w Akademii Kurosu. Chociaż miała już swoje lata, wyglądała na zaledwie siedemnaście. Dziewczyna nie wątpiła, że możliwość „ucieczki” z domu ma naprawdę inne podłoże niż nauka i rozwijanie koegzystencji między ludźmi i wampirami.

      - Sara-sama bardzo chciałaby, żebyś uczestniczyła w tym projekcie - odezwała się Omitsu pewnego razu przy obiedzie. Jej ton nie brzmiał raczej jak prośba, w jej głosie dało się wyczuć subtelny rozkaz.

      - Oczywiście, jeśli Sara-sama tego pragnie, z chęcią udam się do Akademii - przyznała dziewczyna, zastanawiając się, jaki czystokrwista ma w tym cel.

      Chociaż matka od zawsze wychwalała Sarę pod niebiosa, Megumi wiedziała, że jej największym pragnieniem nie jest zasiadanie w Nowej Radzie jako jedna z trzech wampirów Poziomu A, ona mierzyła wyżej. Znała bowiem matkę i jej żądzę władzy, więc zdawała sobie sprawę, że jako autorytet obrała sobie kogoś podobnego do siebie.

      Dziewczyna obawiała się lekko dołączenia do Nocnej Klasy. Nigdy wcześniej nie przebywała z tyloma osobami naraz. Nie wiedziała do końca, jak się zachować, ale o to zadbała wcześniej jej matka, która kilka tygodni przygotowywała ją psychicznie do owego „projektu”. Nie mogła zawierać przyjaźni, jednak miała być dla wszystkich miła i sympatyczna oraz, jeśli trzeba będzie, pomocna. Megumi była dość nieśmiała, dlatego trzymanie się na uboczu nawet jej pasowało. Nie wiedziała, czy umiałaby wcielić się w rolę gwiazdy, jeśli jej mama by tego zapragnęła. Musiała dodatkowo sumiennie się uczyć i nie przerywać nauki gry na pianinie - Omitsu bardzo pragnęła, by choć jeden taki instrument znalazł się na terenie Akademii.

      Podczas ferii zimowych i wakacji córka miała opowiadać o wszystkim, co ciekawego działo się w ciągu roku szkolnego. Szczególnie na uwadze miała mieć zachowanie dwojga przewodniczących Nocnego Wydziału. Tak więc dziewczyna posłusznie przekazywała matce informacje o Suzaku, Mariko oraz o potomstwie wampirów, którzy zasiadali w Radzie razem z Omitsu i Sarą. Choć Megumi nie czuła się z tym dobrze, matka wzbudzała w niej taki strach, że nie śmiałaby sprzeciwić się jej zdaniu.

***

      Każdy wampir podążający za Sarą Shirabuki musiał zmienić swe rodzinne priorytety. Tak samo było bowiem z dwoma innymi, od pokoleń zaprzyjaźnionymi ze sobą rodami - Shiro i Tachibana. Jako iż Yoku Shiro i Matsuo Tachibana przed laty należeli do starej Rady, zostali zgładzeni przez Kaname Kurana podczas jego ataku. Zatem głowa rodu Shiro - Shinbun i żona umarłego Matsuo - Nikushimi, dołączając do Nowej Rady, zadbali o silnego zwierzchnika. Sara zrozumiała ich cierpienie, jako iż sama straciła narzeczonego i zaproponowała im współpracę. Oba rody stały się jej zatem podporządkowane i chociaż w czasie zebrań nie mogli otwarcie przyznawać się do tak bliskich więzów, w każdym calu popierali plany Shirabuki, nawet jeśli nie wiedzieli, na czym do końca one polegają. Jednak każdą sprawę musieli zachować dla siebie, dlatego też nie powinni utrzymywać bliskich kontaktów z wewnętrzną opozycją. Co za tym idzie, dołożyli wszelkich starań, aby jedynaczki z obu rodów zostały przyjaciółkami.

      Chociaż domniemaną przyjaźń Evy Shiro i Kanade Tachibany wymyślili rodzice, dziewczyny biernie się im podporządkowały. Obie były dość skryte, co nie oznaczało jednak jakiejkolwiek nieśmiałości czy skromności. Po prostu nie lubowały się w tłumach, wolały stonowane zachowania, chociaż od czasu do czasu żadna z nich nie pogardziła też dobrą imprezą. Zazwyczaj jednak każda z nich zamykała się w świecie dobrej, ciężkiej muzyki, nie potrzebując żadnego towarzystwa.

      - Kanade-chan - zaczęła Nikushimi, wchodząc do pokoju dziewczyny. Kiedy ta podniosła głowę znad czasopisma, które właśnie przeglądała, matka uśmiechnęła się pogodnie. - Za miesiąc rozpoczynasz naukę w prestiżowej Akademii Kurosu  - poinformowała uśmiechnięta. - Czy to nie wspaniale? Zawsze chciałaś iść do szkoły!

      - Spoko - burknęła pod nosem. - Może znajdą się jacyś fajni…

      - Eva-chan też idzie - wtrąciła matka. - Będziecie miały się na oku, żeby żadna nie robiła głupstw, rozumiesz? - spytała pogodnym, acz nieznoszącym sprzeciwu tonem.

      - Czy ja nie mogę mieć już własnego życia? - marudziła dziewczyna, wyciągając się na sofie.

      - Jakie to wspaniałe: zaczynać nowy dział swojego życia z bliską ci osobą, nieprawdaż? Eva-chan na pewno też się ucieszy - stwierdziła radośnie szatynka, nie przejmując się wyraźnym sprzeciwem córki.

      - Naprawdę nie przypominam sobie, żebym miała bliźniaczkę - rzuciła obrażona Shiro, wykręcając swymi zielonymi, dość ostro pomalowanymi oczami na wieść o zbliżającej się zmianie.

      - We dwoje zawsze raźniej - zauważył ojciec. - Zaczynacie od nowego roku szkolnego, przejrzyj regulamin i przygotuj się psychicznie - polecił Shinbun, siadając naprzeciwko córki w jej apartamencie.

      Dziewczyna siedziała po turecku na swoim łóżku pełnym czarnych, włochatych poduszek. Odebrała od ojca świstek i poczęła lustrować go wzrokiem.

      Umacnianie więzi między wampirami i ludźmi, kształcenie przez wykwalifikowanych Łowców, jednoosobowe pokoje z łazienką, służba do dyspozycji, dwoje młodych czystokrwistych na czele, zajęcia nocne, obowiązkowe tabletki krwi…

      - Jak to tabletki?! - zdenerwowała się, wymachując kartką. Nagle okazało się, że jedną z poduszek była czarna kotka, która obecnie weszła na kolana właścicielki, odczuwając jej niepokój. - Postradali zmysły, nie zamierzam rezygnować z krwi - odparła pewnie.

      - Musisz się dostosować - rzekł twardo ojciec.

      Eva chciała wyrazić sprzeciw, ale wiedziała już, że nic dobrego on nie przyniesie. Nieraz bowiem zdarzały się sytuacje, kiedy dziewczyna miała odmienne zdanie i koniec końców zmuszana była robić to, co rozkazał ojciec. Inaczej sprawy miały się przed śmiercią matki. Kobieta zawsze wspierała córkę w każdej decyzji, a jej zdanie zgodne było z jej własnym sumieniem. Shinbun bowiem dawno zatracił granicę między pracą a życiem prywatnym. Jedno i drugie, choć za nic nie stworzone, by razem egzystować, łączyły się w jedność.

      Arystokratka zwiesiła głowę, patrząc na kotkę. Ta leniwie leżała między jej nogami i swoimi małymi łapkami bawiła się czarnymi włosami właścicielki, gdzieniegdzie posiadającymi fioletowe pasemka.

      - Zobacz, co będziemy musiały znosić, futrzaku - powiedziała, zwracając się do kotki i głaszcząc ją po brzuchu.

      - Nie bierzesz jej ze sobą - oznajmił tonem nieznoszącym sprzeciwu. - Żadnych zwierząt na terenie Akademii. Są zasady i nie ośmielisz się ich złamać.

      - Ale… - zaczęła brunetka, patrząc z wyrzutem na ojca.

      - Wyraziłem się jasno?! - krzyknął, zupełnie nie przypominając siebie. Jego przyjazny wygląd czasami okazywał się być zwodniczy. - Dotyczy to zarówno szkoły, zwierząt, jak i znajomych - zaakcentował i bezceremonialnie wyszedł z pomieszczenia.

      Kiedy tylko zamknął drzwi, z impetem uderzyła w nie czarna poduszka rzucona przez wściekłą dziewczynę. Położyła się bezradnie na łóżku i patrząc tępym wzrokiem na kotkę, zaczęła analizować słowa ojca. Czy to możliwe, żeby on tam był?

***

      Znudzona słuchaniem muzyki klasycznej, Eva zaczęła rozglądać się po wielkiej sali koncertowej. Ojciec wyciągnął ją na recital córki jednej z członkiń Nowej Rady, która powstała zaledwie kilka miesięcy wcześniej. Chociaż od jakiegoś czasu Shinbun zaczął zachowywać się inaczej i jego ulubionymi tematami stały się praca i czystokrwista Shirabuki, brunetka starała się nie przywiązywać do tego większej wagi.

      Na sali znajdowało się co najmniej kilkanaście wampirzych rodów - zarówno szlacheckich, jak i arystokratycznych. Każdy ubrany był dostojnie, ponieważ po występie młodej Hori większość udać się miała na niemały bankiet w posiadłości rodu Oshima, którzy czasem organizowali różne spędy, korzystając ze swego dorobku, jako iż oboje pracowali w show-biznesie. Dziewczynie nie uśmiechało się to, nie lubiła bowiem przepychu, zresztą rzadko kiedy znajdywało się osobę godną rozmowy. Podejrzewała, że tak też będzie tym razem, mimo że jeszcze nigdy nie była w gościnie u tych wampirów.

      Przejrzała dokładnie większość miejsc na widowni. Jej uwagę przykuł nagle pewien chłopak, zdający się być niewiele starszy od niej. Kruczoczarne włosy delikatnie opadały mu na oczy, idealnie podkreślając ostre rysy twarzy. Patrzył uważnie na białowłosą dziewczynę grającą na fortepianie, jednak kiedy zawiesiła na nim swój wzrok, zdał się to wyczuć i spojrzał w jej kierunku. Zacisnęła ręce na swojej dość krótkiej, czarnej sukience. Oczy te zdawały się ją przeszywać i gdyby nie fakt, że była dość pewna siebie, pewnie od razu odwróciłaby wzrok. Postanowiła go przetrzymać. Nieznajomy brunet uśmiechnął się pod nosem, wpatrując się w nią, kiedy nagle zapaliły się światła i występ dobiegł końca. Eva chcąc nie chcąc odwróciła wzrok, zmuszona, aby wstać z miejsca i udać się z ojcem do samochodu, aby przejechać do posiadłości rodu Oshima. Po drodze patrzyła tępo przez okno, zastanawiając się, czy przystojny i tajemniczy nieznajomy pojawi się na bankiecie.

      Stojąc przy bufecie i dystyngowanie spijając z kieliszka wino połączone z krwią, Eva rozglądała się. Jej ojciec poszedł rozmawiać z gośćmi, starając się tym samym namówić niektórych na drogę zwycięstwa Sary. Gospodarze stali na środku sali, najwidoczniej lubując się byciem w centrum uwagi.

      Jedyna stała towarzyszka rozmów dziewczyny, Kanade, obecnie znajdowała się za granicą wraz ze swoją rodziną, więc brunetka była zdana sama na siebie. Z jednej strony się cieszyła, mogła dzięki temu mieć szansę na poznanie tajemniczego wampira, a przy koleżance nie zdobyłaby się na taki akt odwagi. Kanade była bowiem bardziej otwarta w kontaktach z innymi, co jednak rzadko okazywała.

      Do dziewczyny podeszła Megumi Hori, artystka, która grała na recitalu. Shiro grzecznie pochwaliła jej występ, ale nie miała ochoty na głębsze rozmowy, widząc matkę białowłosej, która bacznie się w nie wpatrywała. Eva przeprosiła grzecznie i poczęła szukać jakiegoś balkonu. Znalazłszy jeden, jak jej się zdawało, pusty, uśmiechnęła się i podeszła do balustrady, wdychając świeże powietrze i odpoczywając od zgiełku w środku. Tymczasem zaczęła lustrować okazały ogród, mając minimalną nadzieję na odnalezienie młodzieńca, którego za nic nie mogła wypatrzeć w tłumie.

      - Kogo tak wypatrujesz? - usłyszała niski, niesamowicie pociągający ton, który lekko ją przestraszył.

      Wiedziała już, że to on. Przekręciła głowę w prawo, by zobaczyć swojego towarzysza. Z bliska wyglądał jeszcze lepiej. Ubrany był w smukły garnitur podkreślający jego silne ramiona, który idealnie komponował się z czarnymi jak noc włosami. Aktualnie przeszywał ją zaciekawionym wzrokiem, a jego stalowe tęczówki nadawały mu groźnego charakteru.

      - Och, kogoś, kto wybawi mnie od tego tłumu - rzuciła z uśmiechem, lustrując raz po raz rozmówcę.

      - Jestem Minoru - przedstawił się. - Mówisz, że niespecjalnie pasują ci takie bankiety? - zapytał badawczo.

      - Eva Shiro - odpowiedziała z błyskiem w oku. Ten chłopak naprawdę robił na niej wrażenie. - Nie lubię tłumów, gwaru i przesadnie zadufanych gospodarzy - stwierdziła, wzruszając ramionami i modląc się, by ich rozmowa trwała wieki.

      - Nie wydaje mi się, żeby moi rodzice byli szczególnie zadufani w sobie, po prostu lubią być w centrum uwagi. Wiesz, taka praca - powiedział jak gdyby nigdy nic, spokojnym tonem. W jego oczach błyszczała jednak nutka rozbawienia.

      Twarz brunetki momentalnie zrobiła się czerwona, kiedy zorientowała się, jaką gafę popełniła. Przez głowę przebiegało jej stado myśli, martwiła się, że chłopak nie wybaczy jej tych słów.

      - Przepraszam, ja nie wie… - zaczęła speszona.

      - Spokojnie, po prostu niektórych nie nauczono kultury, nie można cię o to winić - zaczął filozoficznym i bezradnym tonem, powstrzymując się od uśmiechu.

      Dziewczyna przez moment chciała zapaść się pod ziemię, ale nagle pomyślała i spojrzała bacznie na Minoru.

      - Zaraz, to ty mi się nie przedstawiłeś! - zauważyła zdenerwowana. - Jak możesz prawić mi teraz morały?! - rzuciła naburmuszona, wlepiając w niego swoje zielone oczy.

      W tym momencie wampir zaśmiał się w ten sposób, że dziewczyna mogłaby słuchać go godzinami. Szybko zorientowała się, że chłopak nie był wcale zły, tylko prowadził z nią swego rodzaju gierkę. Nachylił się nad nią i delikatnie odgarnął jej włosy znad ucha.

      - Uroczo wyglądasz, kiedy się tak denerwujesz - szepnął zawadiacko.

      Eva popchnęła go, udając obrażoną i odpowiadając mu zjadliwym komentarzem. Roześmiali się oboje i wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Tego wieczoru brunetka długo jeszcze przeprowadzała jedną z lepszych rozmów swojego życia, poznając jednocześnie osobę, której chciałaby oddać cały swój zamknięty przed innymi świat.

      Wystrojona dziewczyna przeglądała się w lustrze. Chociaż nie zwykła tego robić zbyt często, odkąd poznała Minoru, chciała zawsze ładnie wyglądać. Ubrana była w czarne, idealnie opinające rurki, śliwkową bluzkę na ramionach i na to koronkową, czarną bluzkę, prześwitującą top. Swe długie włosy rozpuściła i przeczesała tak, aby fioletowe pasemka wyglądały zniewalająco. Jak zwykle zdecydowała się na ciemniejszy makijaż, przez który jej oczy zdawały się jeszcze bardziej hipnotyzujące. Cieszył ją fakt, że chłopak odwiedzi ją w jej rodzinnej posiadłości. Nie widzieli się od jakiegoś czasu, a niechętnie musiała przyznać, że bardzo jej tego brakowało. Denerwował ją tylko fakt, że od kiedy Shinbun zobaczył ich, wesoło rozmawiających, na jednym z bankietów, wyraził niepochlebne zdanie na temat rodziny Oshima. Ponoć jego rodzice nie chcieli mieszać się w polityczne sprawy, tym samym poniekąd obrażając czystokrwistą Shirabuki, ponieważ nie widzieli sensu za nią podążać.

      Eva westchnęła i spojrzała na zegarek. Za piętnaście minut miał przybyć jej przystojny przyjaciel, chociaż miała nadzieję, że niedługo zrobią większy krok ku sobie. Choć ich rozmowy przesiąknięte były podtekstami, żadne z nich nie sprecyzowało do końca swoich uczuć. Dziewczynę wyrwał z rozmyśleń dźwięk otwieranych drzwi. Niewiele myśląc, zbiegła na dół po kamiennych schodach.

      - Nie wypada przychodzić do damy przed czasem, Mino… - zaczęła, ale stanęła jak wryta, kiedy zobaczyła przed sobą swego ojca, który miał wrócić dopiero nad ranem. A tymczasem było jeszcze przed północą. - Co ty robisz w domu tak wcześnie, tato? - spytała zdziwiona.

      - Odwołano spotkanie, bardziej jednak interesuje mnie, kogo oczekujesz - oświadczył i spojrzał na córkę karcącym wzrokiem.

      - Zaprosiłam kolegę, nic wielkiego, tato… - rzuciła, odwracając wzrok.

      - Jak się nazywa?

      - Minoru Oshima - odparła, nie mając już nadziei na miłe zakończenie rozmowy.

      - Ile razy mam ci powtarzać, że nie masz się zadawać z tym chłopakiem?! - wykrzyknął, wyraźnie zdenerwowany. - Jego rodzice to przeciwnicy Sary-sama! Nie dość, że nie mają szacunku dla niej, to jeszcze wywołują jakieś dziwne spekulacje.

      - On nie ma wpływu na to, co myślą i mówią jego rodzice! Może najpierw byś go poznał, a później zaczął oceniać?! - krzyknęła ze złością. Jak mógł jej dyktować, z kim może się spotykać, a z kim nie?

      - Jak śmiesz zakochiwać się w tak nieodpowiednim chłopaku?! Nie tego cię uczyłem.

      - Nie jestem w nim zakochana! - wydarła się, kłamiąc równocześnie ojcu i sobie samej. - Kolegujemy się, ale nic więcej dla mnie nie znaczy, więc przestań już… - poprosiła, zwieszając głowę.

      - Sam wybiorę ci męża, bo najwidoczniej moja córka nie ma gustu - odparł i wyminął córkę, idąc w kierunku salonu. - Jednak ostrzegam, że jeśli mnie nie posłuchasz, pożałujesz - ostrzegł odchodząc.

      - Tak, ojcze… - szepnęła pokornie.

      Dziewczyna poczuła, jak z wściekłości do oczu cisną jej się łzy. Zdenerwowana wybiegła z domu przez frontowe drzwi, chcąc się uspokoić. Zbiegła z werandy i zatrzymała się skonsternowana. Przed nią stał Minoru. Choć z wierzchu zdawał się być niewzruszony, w jego oczach można było dostrzec pustkę. Eva zdała sobie sprawę, że był świadkiem jej rozmowy z ojcem i w jednym momencie poczuła się ze sobą okropnie.

      Podeszła bliżej, nie wiedząc, co powiedzieć. Chłopak wyciągnął przed siebie rękę i wręczył jej stalową nutkę na srebrnym łańcuszku. Wisiorek wykonał sam - jego mocą było formowanie stali. Brunetka wzięła podarunek w ręce i otworzyła buzię, chcąc zacząć rozmowę.

      - To na razie - wydukał lekko zachrypniętym głosem i odwrócił się na pięcie.

      Dziewczyna schowała prezent do kieszeni, dobiegła do niego i szturchnęła go, żeby się odwrócił.

      - Nie możesz tak po prostu sobie iść! - krzyknęła. - Może mu przejdzie… - powiedziała z nutką nadziei w głosie, pragnąc, by brunet po prostu ją przytulił i wsparł.

      - Nie jesteś w stanie mu się sprzeciwić, naprawdę? - spytał z niedowierzaniem w oczach, które dziś wyjątkowo wzbudzały w niej dreszcze. - Nie liczy się tu twoje zdanie?

      - Nie znasz go… On jest oddany Sarze-sama. Nie może zaakceptować twoich rodziców - próbowała go tłumaczyć, zupełnie nie wiedząc dlaczego. Odpowiedź jednak przyszła sama - lepiej podporządkowując się jego woli to zaakceptować, wiedziała, że z nim nie wygra. - Może zgodzi się, żebyśmy się kontaktowali…

      Minoru podszedł do niej bliżej. Ich twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów.

      - Nie chcę być twoim przyjacielem - rzekł dobitnie. - Ale skoro ty nie jesteś we mnie zakochana, to odejdę, nim stanie się to zbyt trudne - odparł, dobrze zdając sobie sprawę z tego, że już za późno, aby obyło się to bez cierpienia.

      - To nie tak… - szepnęła. - Nie mogę - powiedziała, patrząc mu w oczy. - Nic… Nic dla mnie nie znaczysz, Minoru - rzuciła w końcu, zadając sobie niewysłowiony ból. Musiała go od siebie odepchnąć, nie chciała zranić go bardziej, a Shinbun na pewno nie pozwoliłby na tę znajomość.

      Eva zwiesiła wzrok, przysłaniając oczy grzywką. Po chwili poczuła dotyk jego ręki na swoim policzku. Kiedy uniosła głowę, chłopak wpił się jej w usta, obdarzając ją namiętnym pocałunkiem. Drugą ręką złapał ją w talii, mocniej do siebie przyciskając. Brunetka odruchowo zatopiła dłonie w jego czarnej czuprynie, czując, jak ciarki przechodzą po całym jej ciele. Po chwili oderwał się od niej, chociaż mogliby tak trwać w nieskończoność. Na jego twarzy malowała się złość.

      - Nic to dla ciebie znaczyło?! - powiedział głośno, co dla niego było raczej rzadkie.

      Niewzruszony patrzył, jak po twarzy dziewczyny płyną czarne od makijażu łzy. Patrzyła na niego ze strachem, bólem i wielkim uczuciem.

      - Nie… mogę - wyszeptała, nie umiejąc powiedzieć tego, patrząc mu w oczy. - Przepraszam…

      - Nie będę cię więcej nachodził. Nigdy więcej - dodał i odwrócił się, kierując się w tylko sobie znanym kierunku. Pierwszy raz w życiu czuł się tak okropnie. Wcześniej nie zdawał sobie bowiem sprawy z tego, że beznadziejnie zakochał się w młodej Shiro.

      Eva stała jak wryta, wpatrując się w ciemną postać, która powoli znikała jej z pola widzenia. Nie mogła go zatrzymać, nie miała prawa po tym, co powiedziała. Serce zdawało się zaraz wydrzeć z piersi.

      Od tej pory brunetka zaczęła nienawidzić ojca. Nie mogła uwierzyć w to, że ją kocha. Przecież nie powinno się ranić tak bliskich sobie osób… Dlaczego musiał jej zabrać akurat Minoru? Kilka dni później wręcz oznajmił jej, że od tego dnia jej najlepszą przyjaciółką będzie Kanade Tachibana. Eva zaczęła więc pałać nienawiścią do polityki, Shirabuki i wszystkich rzeczy, przez które jej ojciec stał się tyranem. Co za tym idzie, czuła w sobie niechęć również do Kanade - mimo że dobrze się dogadywały, czułaby się źle, gdyby zaakceptowała psychicznie jakąkolwiek decyzję ojca. Często myślami powracała do chłopaka, zdając sobie sprawę, że uczucie, którym go obdarzyła, było silniejsze niż z początku jej się zdawało.

***

      Hori, pozornie zajęta czytaniem księgi o historii muzyki, wsłuchiwała się w rozmowę znajomych z Nocnej Klasy. Siedzieli oni w salonie Księżycowego Dormitorium. Większość oddała się pogawędce na temat ostatniej sensacji, jaką było mordowanie czystokrwistych. Po stracie, jaka spotkała Suzaku, którego w tym pomieszczeniu jednak nie było, wszyscy zgodnie stwierdzili, że nie można pozostać na to obojętnym. Snuli więc rozważania nad siłą osoby, która się do tego dopuściła. Jedni mówili o tym z przerażeniem, inni z zafascynowaniem. Każdy jednak chciał być chociaż trochę bliżej rozwiązania zagadki tajemniczego mordercy.

      Mariko siedziała z boku w towarzystwie Minoru. Zajęci sobą, zdawali się nie interesować pogaduszkami reszty. Odizolowane od grupy zdawały się być też Eva Shiro i Kanade Tachibana. Siedziały na dwuosobowej sofie niedaleko schodów, pogrążone we własnej rozmowie. Ledwo dostrzegalnie ta pierwsza zerknęła w stronę wiceprzewodniczącej i chłopaka. Na jej twarzy pojawił się pewien grymas, jednak nikt nie wiedział, czy jego przyczyną była rozmowa z Kanade, czy też całkowicie co innego.

      Biorąc głębszy oddech i chcąc skupić się na lekturze, Megumi poczuła bolesne kłucie w okolicach serca. Początkowo nie zdawała sobie sprawy z tego, co wtedy się stało. Jej oddech stał się płytki, a z oczu wypłynęła jedna samotna łza. W tym momencie dziewczyna zrozumiała, że to, co czuje, to nic innego jak śmierć jej matki.

      - Megumi-san, co się stało? - spytał wyraźnie zaniepokojony Noburo Ikeda, któremu zszedł z twarzy jego wieczny uśmiech.

      Zdawała się go nie słyszeć. Jej głowę napełniały teraz tysiące myśli, jak gdyby właśnie teraz, po kilkudziesięciu latach niewoli, mogły wypłynąć. Czuła przerażającą ją samą radość, której nie była w stanie pohamować. Czy to oznaczało, że jest wolna? Nareszcie będzie mogła kierować się w życiu tym, co sama sobie założy? Nie mogła uwierzyć w to, co się właśnie stało. Utraciła mentorkę swojego życia, by móc wreszcie zostać nią sama dla siebie. Do rzeczywistości przywrócił ją Noburo, który zatroskany stał nad nią, a za nim niemal wszyscy zgromadzeni w salonie.

      - Moja mama… - szepnęła tylko. - Nie żyje - wypowiedziała i zaczęła płakać.

      Nie był to przeraźliwy płacz dziewczyny, która utraciła właśnie ukochaną matkę. Był to raczej ból konieczny do zamknięcia starej historii, która zapoczątkowała nowy rozdział w życiu Megumi. Ten jednak miała napisać samodzielnie.

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Aya: Witam! Prawie zapomniałam, że dziś trzeba dodać rozdział, dlatego ukazuje się on dopiero teraz. Jestem u Suzu, dlatego raczej nie myślałam o takich sprawach. Dziękuję wszystkim za czytanie i komentowanie. Jak widać w rozpisce, gotowych rozdziałów mamy sporo, więc o ile nie będziemy z Kao pozbawione Internetu, nowości będą pojawiały się regularnie. Ach, właśnie. Ten rozdział w całości został napisany przez Kaori (Akira Shock!). A ja, co by się dowartościować, muszę się pochwalić, że opłacało się poprawić te rozszerzone maturki, poszły świetnie. Japonistyko, przybywam (chyba)! Uczniom i studentom życzę miłych wakacji!

      Suzu: Hahahaha, no właśnie, Aya nie ma czasu na myślenie o dodawaniu rozdziału, bo jej myśli zaprzątają zupełnie inne sprawy *chichot* No ale cóż, dzięki swoim szarym komórkom nie tylko przypomniała sobie o rozdzialem ale również nasza Aya-chan rozwala system! Kurna, prawie 100% z rozszerzenia! O.o  Ach, no i co do rozdzialiku to muszę przyznać, że Kao nieźle się postarała!  Uwielbiam go! <3 Noo tak, japonistyka wita Ayę w swych szeregach xD

      Aya: *rumieni się i idzie do kąta, a tak naprawdę: zabiera się za dodanie rozdziału*