Vampire Night: rozdział XIII - "Zwiastuny kłopotów"

      Siedząc na czarnej, skórzanej sofie, Suzaku tępo wpatrywał się w ścianę, odruchowo bawiąc się trzymanym w ręce listem. Jego głowę napełniało wiele myśli. Jakie to kłopotliwe, pomyślał, wypuszczając świstek z rąk i mierzwiąc swe kasztanowe włosy. Zdawał sobie sprawę, że wszystkie sekrety, które próbowali ukrywać przez całe życie, wyjdą na jaw. Nie martwił się jednak sobą tak bardzo jak Ayą. Gdyby się postarał, samemu udałoby mu się ukryć w myślach informacje o tym, kim naprawdę jest. Ale jego przyjaciółka była młodsza oraz słabsza i wiedział, iż nie da rady kamuflować swojego dhampiryzmu. Zasmucił się na myśl o konsekwencjach. Wątpił, żeby przez to rozpętała się czystokrwista wojna, jednak byłby pewien, że prowizoryczny pokój wśród ras by zniknął. Choć osobiście uważał to za dobre posunięcie, w końcu mogło dać ono jakiekolwiek ślady w sprawie zabójstwa jego matki i Etsuyi Hanadagi, chciałby wciąż uważany być za prawdziwego czystokrwistego. Stał się taki już w wieku dziewięciu lat, różnił się jedynie tym, że jego ojciec był człowiekiem. Mimo iż jego głowę zaprzątały egoistyczne myśli - w końcu nie chciał się czuć gorszym od innych - kiedy myślał o Ayi, one zwyczajnie zniknęły.

      Ona się załamie, stwierdził. Kiedy odkryją, kim jest, jej bliscy staną się zapewne głównymi podejrzanymi. W końcu są jedyną „inną” rodziną wśród wysokiej klasy wampirów, których szczególnie świeżo obudzeni zapewne nie zrozumieją. Serce go zabolało na myśl, że jego ukochana będzie musiała zmagać się z takimi rozterkami. Zrobiłby wszystko, żeby ją ochronić, zatrzeć ślady, które mogliby wykorzystać inni. Ścisnął dłonie w pięści, mając ochotę w coś uderzyć. Nienawidził czuć się bezsilny. Gdyby tylko był jakiś sposób…

      Pomyślał o swej matce. Wiedział, iż jego obowiązkiem jest odpowiedzieć na wezwanie. Chociaż list od Hanadagi był zaledwie prośbą o organizację przez Nową Radę takiego spotkania, informował wszystkich czystokrwistych o owej ewentualności, licząc na ich stawienie się w wypadku, gdyby się odbyło. Logicznym było, że każdy, kto odmówi, automatycznie wpisany zostanie na listę podejrzanych. Suzaku nie pamiętał, żeby kiedykolwiek czystokrwiste wampiry sprawdzały wzajemnie swoje myśli, prywatność czystej krwi zawsze była najlepiej chroniona. Takie sytuacje wymagają jednak nadzwyczajnych środków. Póki co tylko to im zostało, bowiem śledztwo od samego początku niewiele ruszyło się do przodu. Choć Naoko zabito półtora tygodnia temu i od tego czasu nic strasznego się nie wydarzyło, nikt nie powiedział, że to koniec niespodzianek.

      Książę pochłonął się w swoich rozmyśleniach, nie mając pojęcia, kto rozpętał tę bitwę. Wykluczył od razu swoich najbliższych, wątpił też, aby Hanadagi zabili jednego ze swoich, zaraz po tym napadzie na nich podczas snu. Ich ród ponoć zawsze był spokojny i bezkonfliktowy, Suzaku miał jednak wrażenie, że najmłodsze pokolenie zdaje się obierać inne tory. Toshiko  była zdecydowanie zbuntowana, a Shouta pozostawał dla niego zagadką, czuł jednak, że ten na pozór wyglądający na jego rówieśnika chłopak skrywa wyjątkowy charakterek. Zostały jeszcze Sara Shirabuki i Gizen Touma. Tę drugą można podejrzewać głównie ze względu na dawne występki jej brata. Pierwsza zaś była podejrzaną numer jeden. Jednak jeśli to ona, to jaki jest jej cel? Nie da rady przecież wybić wszystkich czystokrwistych, więc po co miałaby robić sobie wśród nich wrogów?

      Wampir westchnął głęboko, starając się wszystko jeszcze raz przeanalizować. Przerwało mu jednak delikatne pukanie do drzwi. Nakazał gościowi, którym okazał się Shuusei, wejść. Miał wyraźnie zatroskaną minę.

      - Co się stało? - spytał Suzaku zaciekawiony. Miał nadzieję, że nic strasznego się nie wydarzyło.

      - Megumi Hori właśnie wyczuła, że jej matka nie żyje… - poinformował spokojnym, acz smutnym głosem. - Należała do Nowej Rady…

      - I była główną popleczniczką Sary - dokończył wampir, wprowadzając do swych myśli mętlik. - Dziękuję, Shuusei. Musimy odesłać biedaczkę do domu, żeby trochę się uspokoiła. Wątpię, żeby ktoś planował na nią atak. Jej matka musiała być kolejnym pionkiem w grze - zasmucił się.

      Namizawa kiwnął głową i zostawił Suzaku sam na sam ze swoimi, jeszcze bardziej zawikłanymi niż dotychczas, myślami.

      Już następnej nocy, z czwartku na piątek, odbyło się kolejne zebranie Nowej Rady - tym razem uboższej o jedną osobą, Omitsu Hori z Klasy B. Pojawili się natomiast Shigeru Hanadagi i Gizen Touma - jako przedstawiciele swych rodów, o ile można tak to nazwać, bądź co bądź Gizen była już ostatnią osobą z czystokrwistej rodziny Touma. Wszyscy zasiedli przy tym samym owalnym stole co zwykle, w specjalnej i dość przestronnej sali obrad pozbawionej okien. Aya, wciąż przywykła raczej do normalnych domostw, a nie tych typowo wampirzych, ostatnio jeszcze częściej źle się czuła w tym dusznym pomieszczeniu. Od czasu napadu na posiadłość Hanadagi atmosfera była napięta, każdy w jakiś sposób czuł, że wisi nad nim niebezpieczeństwo. Nikt nie miał pojęcia, w kogo może zostać wymierzony potencjalny kolejny atak. Teraz sprawa jeszcze bardziej się skomplikowała, jako iż zamordowano kogoś, kto nie był czystokrwistym.

      Isaya tradycyjnie powitał wszystkich i rozpoczął zebranie. Na jego twarzy znów widać było zmęczenie, teraz już chyba od niego nieodłączne. Wciąż nie do końca podniósł się po śmierci siostry, a musiał zajmować się tyloma sprawami… W skrytości ducha marzył o tym, by gdzieś wyjechać i o wszystkim na jakiś czas zapomnieć, a jeśli nie, to chociaż przemyśleć to i owo na spokojnie, a nie martwiąc się jednocześnie o tysiąc innych rzeczy. To jednakże było niemożliwe. Miał obowiązki, liczne obowiązki.

      - Wszyscy otrzymaliśmy listy z waszą propozycją czy też prośbą - oświadczył Shoutou, nadając głosowi zwykły ton przewodniczącego Rady wampirzego świata. Patrzył z powagą na Shigeru, a następnie, zwracając się już do wszystkich, przedstawił pokrótce pomysł Hanadagi. - Sprawa zostanie teraz poddana głosowaniu - rzekł na koniec.

      Większość była za, co przeraziło Ayę. Nie miała oczywiście nic do ukrycia w sprawie zabójstw, ale co innego się tyczy tego, kim jest ona, a także jej córka i Suzaku. Nikt przecież nie wiedział, że i ona, i jej przyjaciel to dhampiry, a Mariko posiada moc zdolną najpewniej bez większego wysiłku pokonać czystokrwistego. Poza tym nie uważała, by grzebanie innym w umysłach było dobrą metodą śledztwa. Po pierwsze, co z prywatnością? Nie miała ochoty dowiadywać się nie wiadomo czego o innych ani pozwalać komuś na przyglądanie się temu, co przeżyła. Po drugie, większość z tych, którzy poddani zostaną „przesłuchaniu”, zapewne potrafią zataić przed sprawdzającym to i owo, jeśli nie wszystko. Ona niestety tego nie umiała - jeśli chodzi o umysłowe sprawy, znała się tylko na wymazywaniu wspomnień, odczytywaniu ich i ewentualnie przesyłaniu ich innym, jak to kiedyś uczyniła z Zero. Więcej razy jednak tego nie próbowała i szczerze powiedziawszy, nie była pewna, czy byłaby w stanie to powtórzyć. Wówczas przecież targały nią silne emocje… Dowiedziała się, że to nie Kage był mordercą Maayi i musiała przekazać prawdę swemu chłopakowi, który, zaślepiony nienawiścią do czystokrwistych, naturalnie nie uwierzył jej na słowo.

      - Dobrze, w takim razie trzeba przedyskutować kilka szczegółów - kontynuował Isaya. - Przede wszystkim termin.

      - I listę osób do przesłuchania - wtrąciła Nikushimi Tachibana, odgarniając nieco przeszkadzające jej trochę kosmyki długich, brązowych włosów.

      - Czyż nie mieli to być wszyscy czystokrwiści? - zapytał uprzejmie, acz z widocznym zainteresowaniem  Iemitsu Sohda.

      - Należy również przyjrzeć się innym osobom, które teoretycznie mogłyby maczać palce w ostatnich zbrodniach - rzekł Shinbun Shiro. - Więc, przede wszystkim, jak mniemam, Zero Kiryuu-sama - dodał, patrząc niby przepraszająco na Ayę.

      - Cóż, faktycznie to chyba konieczne - przyznał z niechęcią Shoutou. Wiedział, że Ayi się to nie spodoba, ale poza czystokrwistymi chyba tylko Zero był w stanie mierzyć się z Klasą A, z której przecież wywodziły się dwie ofiary morderstw.

      - Mam go więc o tym powiadomić, tak? - spytała lodowatym tonem Aya, a jej szare oczy chcąc nie chcąc ciskały gromy. Nienawidziła tego. Jak ona tego nienawidziła! Ciągłe posądzanie jej męża o wszystko, co złe lub spowite tajemnicą, ciągłe przypatrywanie się ich oryginalnemu związkowi i relacjom… Zgoda, rozumiała to, w końcu byli jedynym takim małżeństwem na świecie, Zero zaś zdecydowanie należał do najsilniejszych Łowców w historii, ale żeby tak włazić buciorami w prywatne życie innych…?

      - To by chyba było na tyle, jeśli chodzi o listę podejrzanych, przynajmniej jak na razie, bowiem mało prawdopodobne, iż ktokolwiek inny byłby w stanie dopuścić się czynów, które tak nami ostatnio wstrząsnęły - westchnął Isaya. - Myślę więc, że możemy spotkać się już pojutrze, jeśli wszystkim to pasuje. Co z głowy, to z myśli.

      - Owszem - rozległy się pomruki innych.

      - Rozumiem, że my też mamy się stawić? - zapytał dla pewności Nagamichi Aidou.

      - Oczywiście. Członkowie Nowej Rady będą ważnymi świadkami tego, co będzie się tu odbywało. Bo spotkamy się tutaj, w tym budynku, sala zostanie przygotowana do przesłuchań. Proszę również, by ze trzy osoby z różnych Poziomów zajęły się rozdzieleniem „sprawdzających” do „przesłuchiwanych”. W sposób logiczny, naturalnie. Przydział należy utrzymać w ścisłym sekrecie aż do chwili przesłuchania - przykazał, by uniemożliwić potencjalne oszustwa czy porozumiewanie się w tajemnicy.

      Przedstawiciele arystokracji, szlachty i zwykłych wampirów skinęli głowami.

      Po irytującym zebraniu Aya teleportowała się przed Akademię Kurosu. Przez chwilę próbowała się uspokoić, wdychając nocny zapach nadchodzącego lata. Uznała, że jednakowoż jest nieco za ciepło, wolałaby poczuć chłodny, acz delikatny powiew wiatru, lecz powietrze zdawało się być zupełnie nieruchome. Niebo było bezchmurne, dzięki czemu mogła podziwiać odległe ciała niebieskie. Zazwyczaj sprawiały, że mogła się nieco zrelaksować, ale teraz była zbyt wzburzona i zatroskana.

      Weszła na teren szkoły i jak zwykle zbombardowały ją niektóre wspomnienia. Nie o tym jednak powinna teraz myśleć…

      Wyostrzyła słuch, by sprawdzić, czy Nocna Klasa uczestniczy jeszcze w zajęciach. Tak było, więc Aya przespacerowała się w stronę budynku szkolnego i w pewnym od niego oddaleniu oparła się o jedno z drzew. Westchnęła, dziwiąc się, jak szybko mija czas. Dopiero co sama była uczennicą owej Akademii, a teraz… Teraz była nią jej własna córka, a ona, nie wiedzieć jakim cudem, pełniła ważną rolę w Nowej Radzie wampirów. W wieku Mariko nigdy by na to nie wpadła. Nie znosiła krwiopijców, nienawidziła siebie, nie lubiła świata. Gdyby nie Kaori i Reiko, a potem także Otsune, Zero, Kage i inni, dawno temu by się załamała i ze sobą skończyła. Tymczasem wyszła na ludzi, trochę się otworzyła i w rezultacie była szczęśliwą żoną i matką otoczoną przybraną rodziną i przyjaciółmi. Jak wiele może się zmienić w stosunkowo krótkim, szczególnie jak na wampira, czasie…

      Gdy lekcje się skończyły i uczniowie w białych mundurkach poczęli wychodzić ze szkoły, Aya w milczeniu czekała, aż w drzwiach ukażą się Mariko i Suzaku. Shuuseiowi i Suzue skinęła głową, dając jednocześnie znak, że to nie z nimi musi dziś porozmawiać.

      - Mama? - zdziwiła się lekko Mari. Nie spodziewała się wizyty matki, Suzaku bowiem nie wspominał o otrzymanym liście.

      Szła w towarzystwie jakiegoś chłopca. Ujrzawszy rodzicielkę, mruknęła coś do niego, a on odpowiedział całusem prosto w usta i zawadiackim uśmiechem. Spytał jeszcze o coś, ale Mariko pokręciła przecząco głową, a następnie rzuciła się w stronę matki.

      Aya uśmiechnęła się odrobinę. Mimo wszystko dziwnie się jednak poczuła, widząc Mari mającą chłopaka. Dowiedziała się o tym fakcie od Shuuseia, widziała więc, że ów młodzieniec nazywa się Minoru Oshima, którego rodziców ledwie znała, ale to było naprawdę zaskakujące przeżycie. Jej mała córeczka się zakochała, coś takiego! Przecież dopiero co chodziła w pieluchach, nie wymawiała „r” i całe dnie spędzała na zabawie lalkami i innymi zabawkami…

      Potem wyszedł też Shoutou w otoczeniu fanek, ale gdy ujrzał wybrankę swego serca, natychmiast je porzucił i podbiegł do brunetek. Aya w tym czasie otrząsała się z szoku.

      Przywitali się wszyscy, po czym Suzaku spytał Ayę, czy zjawiła się w związku z listem. Skinęła głową, lecz najpierw chciała choć przez chwilę porozmawiać z córką.

      - Chyba miałaś rację z tym, co ostatnio powiedziałaś Hanie-chan - szepnęła Mariko z uśmiechem. Shoutou nie miał pojęcia, o co chodzi, za to Aya pojęła to w mig.

      - Cieszę się - zapewniła. - Mari-chan, nie zamierzasz przedstawić mi tego swojego lubego?

      Och, mamo, gdybyś wiedziała, komu naprawdę podarowałam serce!, westchnęła w duchu dziewczyna, myśląc o Kaname.

      - Wiesz, pomyślałam, że to bez sensu, żeby robić to tak na szybko. Lepiej by też było, gdyby prezentacja odbyła się zarówno przy tobie, jak i tacie. Lepszy pojedynczy stres niż podwójny - tłumaczyła nieco nieskładnie. Minoru zaproponował bowiem, że się przywita, ale ona poprosiła, by przełożyli to na kiedy indziej. Jak długo z nim chodziła? Z półtora tygodnia? Dwa? Jakby nie było, krótko. I jej stosunek ani do niego, ani do Kurana się nie zmienił. Oshimę lubiła i szanowała, ale to Kaname kochała. Czując na wargach usta Minoru, nie przeżywała tego, co powinna jako „zakochana” dziewoja. Aczkolwiek w jego ramionach czuła się jakoś bezpiecznie, co było doprawdy miłym zaskoczeniem.

      - Nie wydawał się szczególnie nieśmiały - zauważyła sceptycznie Aya.

      - Bo taki nie jest - przyznała bez bicia Mariko. - Zresztą nieważne, nawet nie wiadomo jeszcze, czy cokolwiek z tego będzie. - Prawdopodobnie nie, niestety, dodała w duchu.

      Rozmawiały jeszcze przez kilka minut, a następnie Mari poprosiła matkę, by ucałowała od niej ojca, uściskały się obie, by zaraz potem dziewczyna pobiegła do dormitorium. Aya została z Suzaku, który cierpliwie czekał na swoją kolej.

      - To parszywe przesłuchanie ma się odbyć pojutrze, w nocy z soboty na niedzielę - bąknęła niezadowolona. - Suzaku, co my mamy teraz zrobić? Dowiedzą się wszystkiego!

      - Uhm - mruknął. - Ale nie martw się, Aya-chan, jakoś to będzie. Nie mamy nic wspólnego ze zbrodniami, a to pod tym kątem będą przeprowadzane badania. Zapewne wypłyną też jakieś inne sprawy, ale może akurat fakty o tym, kim jesteśmy, pozostaną w ukryciu…

      - Wierzysz w to? - prychnęła.

      - Ech… - Zmierzwił sobie włosy. Przez kilkanaście sekund trwali w milczeniu. - Ale wiesz… Nawet jeśli się dowiedzą, nie zmieni to tego, że jesteśmy właściwie równie silni jak reszta czystokrwistych. Moc nam od tego nie zmaleje, a oni będą mieli tego świadomość.

      - Może i tak, ale zrobi się niezłe zamieszanie. Nie wiem też, jak teraz postrzegają zakazane niegdyś związki. Pochlebnie raczej się o nas nie wyrażą, choć to nie my wybieramy sobie, do jakich ras należą rodzice.

      - Do Mari-chan nic nie mają, choć również jest jedyna w swoim rodzaju, więc może nic się tak drastycznie nie zmieni - przypuszczał dalej młodzieniec. - Poza tym oboje jesteśmy szanowanymi osobistościami. Do tego czystokrwistych jest tak mało, że powinni chcieć imać się każdego sposobu, by w jakiś sposób przedłużać rody „mocarzy”.

      - Mój jest już na straceniu - mruknęła zgodnie z prawdą Aya. To Shizuka i Kage byli ostatnimi prawdziwymi potomkami słynnej rodziny Hiou.

      - Ale mój nie, a zawsze lepiej mieć dwóch kawalerów na wydaniu niż jednego. - Puścił do niej oczko, choć bynajmniej nie było mu do śmiechu. - Sam nie wiem. Po prostu mam nadzieję, że nie będzie tak źle. Mimo wszystko postaram się zataić to i owo, bo przecież to i tak nie będzie miało żadnego wpływu na śledztwo.

      - Tobie może się to uda, ale nie mnie - westchnęła. - Zresztą nawet gdyby było inaczej, i tak wyczytaliby prawdę w umyśle Zero.

      - Jego też chcą wezwać? Tak myślałem - przyznał. Patrzył tak na tę drobną brunetkę zmagającą się z problemami czy wątpliwościami i zapragnął ją przytulić. Przytulić i nigdy z objęć nie wypuszczać.

      - Do kitu z tym wszystkim - warknęła cicho, w akcie bezsilności kopiąc lekko najbliższą szyszkę. Wyglądała przy tym, jakby była dziewczynką w wieku Mariko, co przypomniało księciu pierwsze spotkanie ze swą wybranką. Ach, kiedyż to było… - Przepraszam. Jak zwykle panikuję.

      - Nie musisz przepraszać, to oczywiste, ja bądź co bądź też się nieco denerwuję - wyznał. - Pomógłbym ci, ale nie mam pojęcia jak. Wuj też raczej nie da temu rady, nie specjalizuje się w tego typu sprawach.

      - Wiem - zapewniła. - Nie martw się. Jakoś to będzie. Musi. Ale jest jeszcze jedna sprawa, może nawet poważniejsza. Otóż mało kto wie przecież o mocach Mari-chan. Boję się, że obiorą ją sobie na cel, jeśli wyczytają coś z przeszłości…

      - No tak…

      - Wiemy, że jest niewinna i czysta jak łza, ale co z tego, kiedy za przeciwników ma się takie łasice jak Sara czy Gizen? Młodsi Hanadagi też zresztą nie wyglądają na specjalnie ugodowych i pokojowo nastawionych.

      - Masz rację. Ale strach ma wielkie oczy, może okaże się, że wszystko pójdzie jak po maśle - pocieszał ją.

      - Oby - szepnęła, wtulając się nieco w przyjaciela.

      Stali tak jakiś czas, ale wreszcie nadeszła pora, by się pożegnać. Aya musiała powiadomić o wszystkim męża.

      Suzaku odprowadził ją za mury Akademii i patrzył, jak zniknęła. Zżerała go tęsknota, jak zwykle w takich sytuacjach, ale mimo wszystko bardziej przejmował się teraz tym, co wyniknie z przesłuchań…

      - Tadaima - mruknęła pod nosem Aya, doskonale zdając sobie sprawę z tego, iż nikt jej nie odpowie, Zero bowiem powinien o tej porze spać. Zerknęła na zegar. Tak, było bardzo wcześnie jak na ludzką miarę. Dochodziła ledwie piąta nad ranem.

      Błyskawicznie się odświeżyła, by szybko wsunąć się pod kołdrę w małżeńskim łożu. Już kilka minut później leżała w objęciach męża, który, nawet się nie przebudziwszy, zapewne z przyzwyczajenia przez sen ją przytulił.

      Obudził się niemalże równo o siódmej. Aya zawsze się budziła, gdy wstawał, ale pewnie padłaby znowu, gdyby nie wiadomość, jaką otrzymała. Otóż zaraz po porannym całusie i powitaniu Zero oświadczył, że na szafce nocnej leży list do niej. Nie zauważyła go w nocy, myślała wtedy tylko o tym, by wreszcie położyć się spać.

      Wzdychając, zaczęła opowiadać Zero o zebraniu, a także spotkaniu z Mariko i Suzaku, jednocześnie przyrządzając naprędce proste śniadanie i ziewając co chwila. Dopiero gdy usiedli przy stole w jadalni, otworzyła otrzymaną kopertę.

      - Skąd to się właściwie wzięło? - spytała.

      - Pojęcia nie mam, pojawiło się w środku nocy, więc to pewnie nic dobrego - mruknął, jak zwykle ukazując swą pesymistyczną naturę.

      Aya przebiegła wzrokiem list i znieruchomiała.

      - Zbladłaś. Co się stało? - zapytał Zero.

      W milczeniu podała mu kartkę, by sam przeczytał.

     Droga Aya-san!

     Jako iż jesteś bardzo droga memu sercu, mam dla Ciebie propozycję nie do odrzucenia. Aby wszystko ustalić, spotkajmy się jutro o północy. Przyjdź z mężem. Liczę, iż się zjawicie, nie sądzę bowiem, byście pragnęli, by Twoje najskrytsze tajemnice ujrzały światło dzienne.

Sara Shirabuki

      Poniżej podała miejsce spotkania i prośbę - czy raczej rozkaz - by po przeczytaniu owej wiadomości ją spaliła.

      - Ona wie - szepnęła. - Skąd…?

      - Nie mam pojęcia - przyznał Zero. - Cholera, nie podoba mi się to.

      - Mnie również, ale co mamy zrobić? Chyba musimy się z nią spotkać, przecież nie powiedziała wprost, o czym wie. O moim pochodzeniu, o Mariko…?

      - Uhm… - mruknął niezadowolony. - Ale jeśli to jakiś spisek mający na celu zwabienie nas w pułapkę? A może nawet to ona jest odpowiedzialna za tamte morderstwa?

      - Nie strasz mnie - jęknęła. - Nie, mimo wszystko myślę, że to nie to - dodała. - Musi chodzić o coś innego, w przeciwnym razie nie zaprosiłaby nas obojga, na pewno ma świadomość, że razem bylibyśmy od niej silniejsi. Ech, zresztą tak czy owak musimy się z nią spotkać, kto wie, co się stanie, jeśli ją zignorujemy…

      Nieprzekonany skinął głową.

      Żadne z nich nie przełknęło ani kęsa śniadania.

***

      Megumi samotnie przechadzała się po dziwnie cichym domu. Chociaż znajdowała się w nim służba, która w dniu tragicznej śmierci Omitsu nie pracowała, od tego miejsca biła pustka. Dziewczyna od wczorajszego przyjazdu odwiedziła praktycznie każdy pokój rezydencji. Nie ośmieliła się jednak wcześniej wejść do pokoju matki, bowiem od dzieciństwa wpajano w nią ten zakaz, jako iż znajdowały się tam dokumenty wampirzycy, a wszystko, co związane z pracą, miało być teoretycznie odcięte od dziewczynki. Jakież to ironiczne, patrząc na fakt, że nawet wychowanie córki Omitsu dyktowała praca i poglądy, które z niej wyniosła.

      Od teraz sama jestem sobie panią, powiedziała w myślach Megumi, otwierając drzwi do zakazanego pokoju. Kiedy była dzieckiem, wyobrażała sobie to miejsce jako praktycznie bibliotekę, przepełnioną książkami i papierami. Okazało się, że pomieszczenie wyglądało jak każde inne, z wyjątkiem biurka, na którym leżał stos kartek i mała ramka z jej podobizną. Na ścianie wisiał szkic Shirabuki. Dziewczyna usiadła na krześle i westchnęła. Miała ochotę spalić wszystkie rzeczy, które przed nią leżały. Niestety, jej arystokracką mocą było wytwarzanie specyficznej woni, przez którą wszyscy wokół zasypiali. Gdyby nie była tak posłuszna matce, mogłaby jej używać na przykład podczas nużących lekcji historii w dzieciństwie. Teraz jednak była wolna i mogła robić to, co chciała i kiedy chciała. Uśmiechnęła się do siebie i chwyciła klucz, który leżał na biurku. Wyszła z pokoju i domknęła drzwi. Chciała zamknąć ten rozdział swojego życia, odciąć się od pokoju, który kojarzył jej się z ograniczającą ją władzą. Włożyła klucz w zamek i kiedy chciała go przekręcić, poczuła szczególny zapach. Przestraszyła się porządnie i przez przypadek złamała klucz, jak gdyby miał to być znak, że nie uda jej się zbyt łatwo oderwać od przeszłości.

      Z gracją zbiegła na dół. Obawiała się nieoczekiwanego gościa, bowiem przed chwilą poczuła woń czystokrwistego. Modliła się w duchu, żeby nie była to osoba odpowiedzialna za śmierć jej matki. Odetchnęła z ulgą, widząc Sarę Shirabuki, nie zdając sobie sprawy z tego, iż to właśnie ona wysłała na tamten świat jej rodzicielkę. Ubrana była w długą suknię ciemnego koloru, która idealnie kontrastowała z jej jasnymi blond włosami.

      - Sara-sama - zdziwiła się Megumi, kłaniając się nisko, tak jak uczyła ją matka. - Czemu zawdzięczam tę wizytę? - spytała, czując respekt przed wampirzycą.

      - Megumi-san, ubolewam nad twoją stratą, obie straciłyśmy kogoś bardzo ważnego - odparła subtelnie, faktycznie wyglądając na zasmuconą. - Ale nie stójmy tak w progu, mogę wprosić się na herbatę? - zapytała, przywdziewając na twarz sympatyczny uśmiech.

      - Naturalnie - zapewniła i ukłoniła się raz jeszcze.

      Służka zaprowadziła obie wampirzyce do salonu i przygotowała herbatę. Kiedy siedziały już wygodnie na sofie - Sara dostojna, ale odprężona oraz Megumi, lekko nerwowa i spięta - czystokrwista zaczęła rozmowę.

      - Rozumiem twoją stratę… Omitsu-san była moją szczerą przyjaciółką, stosunkowo niedawno straciłam też narzeczonego - zaczęła nostalgicznie. - Czymże jest pół wieku dla wampira? - zaśmiała się cichutko. - Wiem, że rany są jeszcze świeże, ale uwierz, że wkrótce się zasklepią - pocieszyła ją, kładąc jej dłoń na ramieniu. - Wyrosłaś na piękną dziewczynę, wyglądasz niemal jak matka!

      - Ale nią nie jestem - ośmieliła się powiedzieć. Nie chciała, żeby je w jakikolwiek sposób łączono i chociaż bała się Shirabuki, czuła się przy niej dziwnie przyjemnie.

      - Oczywiście - uśmiechnęła się krzywo Sara. - Jednakże matka zawsze wspominała, że będziesz kontynuować jej pracę. Jesteś na to gotowa, Megumi-san?

      - Jeśli mam być szczera, Saro-sama… Z całym szacunkiem, ale postanowiłam, że będę podążać własną ścieżką - odpowiedziała niepewnie. - Nauczę się żyć samodzielnie, może wrócę do Nocnej Klasy, poznam nowych ludzi i będę decydować o własnym losie - dodała już pewniej, z uśmiechem, licząc, że ma w wampirzycy przyjaciela i ta ją zrozumie. Jakże naiwna była!

      - To nie było pytanie, skarbie - oznajmiła Sara z lekko złośliwym uśmiechem, chociaż jej ton był lodowaty. - Rób dalej to, co robiłaś. Kiedy będziesz przebywać w domu, będę wysyłać służących, żeby zebrali informacje - oświadczyła. - Jeśli zaś okażesz mi się potrzebna, zrobisz to, co każę. Zrozumiałaś?

      Megumi czuła w sobie złość, której nie była w stanie wyładować. Coś kazało jej się zgodzić z czystokrwistą. Podejrzewała, że ta użyła na niej swoich mocy. Musiała za nią podążać, mimo iż tak bardzo tego nie chciała. Czuła w sobie impuls, który kazał jej robić to, co nakazała jej Shirabuki.

      Wampirzyca wstała i z całą swą udawaną serdecznością podziękowała za spotkanie i poparcie. Następnie Megumi odprowadziła ją do wyjścia, gdzie na jej gościa czekał przystojny blondyn. Kiedy długowłosa otworzyła drzwi, zmartwiona dziewczyna spytała:

      - Czy moja matka też była do tego zmuszana?

      Chciała to wiedzieć, musiała. Jeśli okazałoby się, że tak, znaczyłoby, iż może w istocie była lepszą osobą niż jej się zdawało.

      - Och, nie, to była moja najwierniejsza popleczniczka - odparła. - Do samego końca - dodała Sara z tajemniczym uśmiechem, odwracając się w kierunku zaparkowanej przed domem limuzyny. - Takuma - rzuciła, nakazując chłopakowi iść za nią.

      Ten jednak zdążył wysłać Megumi pełne boleści spojrzenie, przez które dziewczyna tej nocy nie mogła zasnąć, zastanawiając się, co właściwie mogło ono oznaczać. I w ten właśnie sposób młoda Hori straciła wolność, którą dopiero co odzyskała. Kto wie, ile lat jeszcze będzie musiała żyć wbrew swym przekonaniom?

      Nakazując Takumie zostać w samochodzie, Sara Shirabuki udała się na drugie już spotkanie tej nocy. To jednak osobiście było dla czystokrwistej ważniejsze niż poprzednie. Uradowana na myśl o swym planie, poszła na miejsce spotkania, na które wybrała pewien ustronny park, wokół otoczony licznymi drzewami. O tej porze nikt nie powinien im przeszkodzić, zadbała także, aby wiadomość o tym się nie rozeszła, dlatego o dostarczenie listu poprosiła Ichijou, któremu ufała najbardziej.

      Aya już na nią czekała, siedząc na ławce, mimo iż było kilka minut przed czasem. Jej mąż stał zaraz obok niej. Kiedy jasnowłosa podeszła bliżej, dziewczyna wstała. Była ubrana w zwiewną, czarną sukienkę, najwidoczniej obie nie chciały rzucać się kolorem w oczy. Naiwna Megumi mogłaby pomyśleć, że to ze względu na żałobę jej matki.

      Młoda wampirzyca milczała, bijąc się z myślami i zastanawiając się, dlaczego i skąd Shirabuki może wiedzieć, kim naprawdę jest. Pocieszał ją jedynie fakt, że Zero był z nią, dzięki czemu czuła się nieco pewniej.

      - Aya-san, miło cię widzieć. Kiryuu-san. - Blondynka z przenikliwym uśmiechem skinęła głową na powitanie. - Przykro mi, że spotykamy się w takim miejscu, ale obie wolałybyśmy - zwróciła się bezpośrednio do Ayi - żeby spotkanie to owiane było tajemnicą, więc zamiast wylegiwać się w rezydencji, skosztujmy odrobiny świeżego powietrza, w końcu mamy taką ciepłą, czerwcową noc! - powiedziała, zachęcając dziewczynę do tego, by z powrotem usiąść na ławce. Zero nadal stał obok, przyglądając się sprawie i trzymając rękę blisko Bloody Rose.

      - Czy mogłybyśmy przejść do rzeczy? - spytała brunetka, siląc się na dość grzeczny ton.

      - Zapewne interesuje cię, skąd wiem, że jesteś jedynym w swoim rodzaju dhampirem - wypowiedziała, a Aya nerwowo rozejrzała się dookoła. Choć wiedziała, że w pobliżu nie ma nikogo poza ich trójką, nie lubiła, kiedy ktoś głośno wymawiał to, kim jest.

      Czyli nie wie o Suzaku, yokatta, pomyślała z ulgą, ciesząc się, że przynajmniej jej przyjaciel jest bezpieczny. Ciekawiło ją jednak, czego Shirabuki chce od niej.

      - Nie mogę ci zdradzić tego sekretu, ale skoro dochowałam tajemnicy przez tyle lat, dla twojego dobra jestem skłonna ciągle trwać w tym kłamstwie - odparła, posyłając sztucznie serdeczny uśmiech w stronę rozmówczyni.

      „Tyle lat?” Czyżby wiedziała już od dawna?, zdziwiła się, jednak po chwili stwierdziła, że zachowanie Shirabuki jest całkowicie logiczne. Taka intrygantka jak ona zawsze wie, kiedy wykorzystać swoją wiedzę.

      - Jestem dozgonnie wdzięczna, jednakże wydaje mi się, iż jutrzejszej nocy wszystko i tak wyjdzie na jaw. Nie mamy pojęcia, kto będzie nas „przesłuchiwał”… - zauważyła Aya.

      - O tak, masz rację. Zapewne też do umysłu każdego z nas wtargnie nie jeden, a dwa wampiry „naszego” Poziomu. Dla zachowania wiarygodności i uniknięcia oszustwa - dodała.

      - Zatem nie rozumiem, dlaczego… - zaczęła brunetka.

      - Żyję na tym świecie „odrobinę” dłużej niż ty - powiedziała Sara. - Moja egzystencja nauczyła mnie wielu przydatnych umiejętności. Jedną z nich, zapewne najlepiej rozwiniętą, jest władza nad umysłami. Z uwagi na naszą przyjaźń, oferuję ci swoją pomoc - oznajmiła szczęśliwa.

      Aya siedziała osłupiała. Nie miała pojęcia, w jaką grę bawi się wampirzyca. Była w stanie uwierzyć, że opanowała zdolność mieszania w głowach do perfekcji, to tłumaczyłoby, dlaczego nigdy nie można było znaleźć na nią żadnych dowodów jej domniemanych zbrodni. Dlaczego jednak miałaby jej pomagać i czego chciała w zamian? Spojrzała na Zero, ale ten również wyglądał na zaskoczonego.

      - Jeśli tylko chcesz, wtargnę do twojego umysłu i sprawię, iż nikt nie wyczyta z niego o twoich prawdziwych korzeniach. Zaprosiłam także twojego męża, bowiem jego wspomnienia o tobie również wymagałyby kilku poprawek. - Puściła oczko, co było do niej niepodobne. - Dzięki temu wasza rodzina uniknęłaby jakichkolwiek zarzutów - dodała.

      - Czego chcesz w zamian? - spytał Zero, jak zawsze podejrzliwy. Nigdy nie uwierzy w to, że czystokrwista chciałaby im bezinteresownie pomóc.

      - Och, to drobnostka - zachichotała cicho. - Pragnę jedynie, by Aya poparła kandydaturę Takumy na miejsce mojej biednej Omitsu Hori - stwierdziła. - Twój pozytywny głos w tej sprawie byłby mi na rękę - powiedziała, patrząc pytająco na Ayę.

      Faktycznie, jak na wyzwolenie ich od kłopotu, to była niewielka cena. Szczególnie, że jeszcze niedawno brunetka byłaby skłonna zgodzić się na każdy pomysł, który pomógłby jej w utrzymaniu swego sekretu. Spojrzała w stronę swojego męża, który jednak nie wyglądał na wielce przekonanego.

      - Nie mamy pewności, że nie namieszasz nam w głowach - zauważył trzeźwo Zero. Nie umiał jej zaufać.

      - Owszem, macie tylko moje słowo. Jednakże w waszym przypadku powinniście zaryzykować. Nie chcecie przecież zwrócić na sobie uwagi całej Rady, hm?

      - Zgoda… - szepnęła brunetka.

      - Aya! - zdenerwował się Łowca. - To…

      - To jedyne wyjście, Zero. Dla dobra naszej rodziny - rzuciła cicho. - Jesteśmy czyści, to jedyna rzecz, którą ktokolwiek może obrócić przeciw nam - zauważyła, po czym przeniosła wzrok na Shirabuki. - Poprę kandydaturę Ichijou-san.

      Sara uśmiechnęła się promiennie, mrużąc przy tym oczy. Małżeństwo liczyło się z tym, że zmieniając im wspomnienia, mogła poznać większość ich myśli. Musieli jednak to zrobić, żeby odegnać od siebie podejrzenia.

      - Wspaniale! Zatem zaczynajmy - oświadczyła wstając.

      Zero uparł się, że będzie pierwszy, Aya musiała więc na to przystać. Mężczyzna usiadł i pozwolił czystokrwistej objąć swoją głowę rękoma. Ta zamknęła oczy i skupiła się. W pewnym momencie Łowca poczuł ciepłe mrowienie, które ustało, kiedy kobieta zakończyła zmiany.

      - Proszę, możesz sprawdzić - zaproponowała Sara. - Oczywiście inni są bardziej niż ty w tym wprawieni, jednak jestem pewna, że nie zauważą dokonanych „ulepszeń”.

      Aya podeszła do męża i delikatnie zatopiła dłonie w jego włosach. Widziała różne obrazy, ale faktycznie, nigdzie nie mogła doszukać się żadnej informacji o swoim dhampiryzmie. Uśmiechnęła się delikatnie i poddała się Shirabuki, która dokonała podobnych, acz odrobinę większych zmian w umyśle dziewczyny. W razie gdyby ktoś na siłę szukał jej matki, miała okazać się nią Shizuka.

      Po skończonej robocie Sara pożegnała się. Podziękowała raz jeszcze za pomoc, państwo Kiryuu chcąc nie chcąc zrobili to samo, nadal nie mogąc uwierzyć w to, że znienawidzona wampirzyca okazała się być ich kołem ratunkowym.

      Czystokrwista przeszła kilka kroków w stronę, z której przyszła i zatrzymała się.

      - Zabawne - rzuciła, nie odwracając się. - Jednak nie taka jedyna w swoim rodzaju, hm? - powiedziała bardziej do siebie, śmiejąc się cichutko.

      Następnie ruszyła w drogę, zostawiając osłupiałą i nieco przerażoną parę samą.

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Witamy i pozdrawiamy z działeczki, która, miejmy nadzieję, zadziała na nas wenotwórczo. Dziękujemy za wszelkie odwiedziny i komentarze. Nie rozpisujemy się, bo trzeba dbać o transfer. To dziwne - mieć dostęp do Internetu na tym naszym kochanym odludziu-nieodludziu.

      Kochamy Was,

      studentka japonistyki i prawdopodobnie przyszła studentka budownictwa :)