Vampire Night: rozdział XIX - „Promyk słońca”

      - Tak przypuszczałam, że w podobnej sytuacji nie wytrzyma i mnie wypuści - oświadczyła z zadowoleniem „druga Aya”. - Nie dostałam nawet podziękowania za powalenie tego głupiego bachora, Akujiego Toumy - poskarżyła się tonem małego dziecka. - A przecież gdyby nie ja, twoja żoneczka zostałaby wówczas zabita.

      - I co za tym idzie, ty również - mruknął Zero, odsuwając się od niej nieco. Zdecydowanie nie był fanem „tej drugiej”, lecz rozumiał rozpaczliwą decyzję Ayi. Dbała o ich nienarodzone dziecko. Gdyby pozostała sobą, mogłoby to zaszkodzić dzieciątku, kiedy jednak władzę przejęła „druga Aya”, rozdzierające serce emocje osłabły. Ciekaw był jednakże, jak długo będzie musiał zmagać się z „tą drugą”. Przypomniał sobie „przyjacielskiego całusa na zgodę”, którym obdarzyła go ona lata świetlne temu. Czy to się naprawdę wydarzyło? Kiedy to było? Obecnie wierzyć mu się nie chciało, że kiedyś był licealistą zmagającym się ze stratą rodziny i żyjącego ze świadomością, iż niebawem upadnie do Poziomu E. Tymczasem, po części dzięki Ichiru, po części dzięki Ayi, a także po części dzięki co poniektórym Łowcom, stał się jedną z najpotężniejszych osób chodzących po świecie. I na co mu to? Czy jego siła przydała się na cokolwiek, gdy patrzył na śmierć córki? Czy mógł ocalić Ayę od depresji, a nienarodzone dziecko przed śmiercią bądź jakąś chorobą?

      - Czepiasz się szczegółów - oświadczyła. Wstała i rozprostowała się z uśmiechem. - Nie masz ochoty na odrobinę szaleństwa? - zapytała, trzepocząc długimi, czarnymi rzęsami.

      Zero spiorunował ją spojrzeniem.

      - To chyba znaczy, że nie. Twoja strata.

      Odwróciła się na pięcie i ruszyła ku drzwiom, niemal w podskokach.

      - Dokąd się wybierasz? - warknął z nieskrywaną niechęcią. Dziwnie się czuł, zwracając się do Ayi w taki sposób, ale przecież to nie była w tej chwili prawdziwa ona. A ta naprawdę go irytowała, nic na to nie poradzi.

      - Do Suzaku, on tym razem na pewno nie odmówi - oznajmiła z dziką satysfakcją.

      Poderwał się błyskawicznie i złapał ją za nadgarstek prawej ręki.

      - Ani mi się waż!

***

      Po kilku godzinach Aya powróciła. Uspokoiła się odrobinę, a przynajmniej starała się ze wszystkich sił nie myśleć tylko i wyłącznie o śmierci Mariko przez wzgląd na maleństwo. Głównie jednak siedziała nieruchomo niczym w transie, nie mogąc się za nic zabrać. Momentami zaś było zupełnie przeciwnie - kręciła się po domu, sprzątając, myjąc i gotując obiady, których praktycznie i tak nie zjadali, słowem robiła wszystko, by myśleć o czymkolwiek, byle nie o tym, co sprawiało, że chciała płakać, a najlepiej umrzeć.

      - Kupimy psa? - spytała cicho Aya. Zero zdziwił się tym pytaniem, uniósł jedną brew, prosząc o wyjaśnienia. - Wspominałam ci, że Mari-chan powiedziała, że chciałaby mieć takiego zwierzęcego przyjaciela. Powinniśmy jej go kupić.

      Nie miał zamiaru uświadamiać Ayi, że Mariko nie zrobi to już żadnej różnicy, po prostu skinął głową i w rezultacie udali się do miasta, do sklepu zoologicznego, by tam wpatrywać się w zwierzaki, próbując znaleźć odpowiedniego. W pewnym momencie wzrok Ayi padł na szczeniaczki przypominające małe niedźwiadki.

      - Akita inu - oznajmiła uprzejmie sprzedawczyni. - To rasa idealna dla właścicieli mających dzieci, te psy są bardzo przyjazne.

      Jeden z piesków niepewnie podszedł do Ayi. Weszła do niewielkiej zagrody i ukucnęła, wyciągając ku szczeniakowi dłoń. Polizał ją i zamerdał ogonkiem. Potem, przechodząc nieco w bok, trącił noskiem jej brzuch, jak gdyby wyczuwał rozwijające się w nim dziecko.

      - To on - szepnęła. - Jirou.

      To imię nasunęło jej się na myśl samo z siebie, ot tak. Od razu pokochała pieska i uznała go za członka rodziny. Żałowała, że Mariko nie zdążyła go poznać, na pewno byłaby zachwycona…

      Kupili Jirou i cały potrzebny psi ekwipunek, po czym wrócili do domu. Od czasu do czasu ktoś ich odwiedzał - Kaori z Ichiru, Reiko z Kaienem… Nikt jednak nie potrafił przywrócić szczęścia rodzicom zmarłej dziewczyny.

***

      Poprzez Shuuseia Aya poprosiła Suzaku, by do niej wpadł. Nie potrafiłaby zmusić się do pójścia do Akademii. To podczas pobytu tam Mariko poznała Kaname, przez którego potem umarła. Jej rzeczy przekazały im Suzue, Maria i Hanashi, które wspólnie zajęły się komnatą Mari.

      Zero musiał wreszcie pójść do Związku, zaniedbywał ostatnio obowiązki, a ludzie potrzebowali wyjaśnień. Uznali zresztą, że to może nawet i lepiej, iż Aya porozmawia z Suzaku sama.

      Shoutou powitał ją tradycyjnym całusem w policzek. Długo ją przytulał, przekazując jej tym samym wsparcie, a Aya w duchu zastanawiała się, czy będzie robił to dalej, gdy pozna prawdę o tym, jak zmarła jego matka.

      Kiedy ze łzami w oczach wszystko mu wyjaśniła, zamilkła, czekając na jego reakcję. Spojrzała na niego. Wstał z fotela, na którym siedział od co najmniej pół godziny i odwrócił się ku oknu, przetrawiając zasłyszane informacje. Nie chciało mu się wierzyć w te wszystkie rewelacje, w życiu by nie przypuszczał, iż za śmiercią Naoko kryje się jego przyjaciółka. Początkowo ogarnęły go negatywne uczucia takie jak bezsilna złość, rozpacz, a nawet nienawiść. Pohamował jednak te emocje, biorąc głęboki wdech. Do licha, przecież to nie wina Mari! Ona była jedynie pionkiem w grze Kaname Kurana. Jak mógł mieć jej za złe, że dała się wykorzystać, skoro nie miała pojęcia, iż tak się dzieje? Kiedy się dowiedziała, robiła wszystko, by nie doszło do kolejnych morderstw. I jeszcze… Jak ona na niego patrzyła kilka dni przed śmiercią! A właściwie nie patrzyła, zazwyczaj unikała jego wzroku, targana wyrzutami sumienia i rozpaczą, którą nie mogła się z nikim podzielić… Jak się na tym zastanowić, Mariko wcale nie cierpiała mniej niż on po stracie matki. Ba, może nawet cierpiała bardziej? Mając świadomość, co uczyniono jej rękoma… Biedne dziecko!

      Odwrócił się powoli. W jego bajecznych oczach widać było łzy. Aya wstała i przytuliła się do niego, ciekawa, czy jej nie odepchnie. Nie zrobił tego, objął ją ramionami.

      - To nie jej wina - powiedział, głaszcząc Ayę po głowie. - Nie mam do niej żalu. Ale gdyby Kuran żył, chciałbym zamordować go własnymi rękoma.

      - Nie wiem, czy zdążyłbyś zrobić to przed Zero - odszepnęła. Zaśmiał się ponuro, ona zaś nie miała na to siły, lekko uniosła jedynie kącik ust.

      - Nie pogratulowałem wam jeszcze - zauważył Suzaku, starając się zmienić temat. Aya skinęła głową. Milczeli przez minutę czy dwie. - Cieszę się… Bo gdyby nie ono, podążyłabyś za Mari-chan - mówił jak w transie. - A ja pewnie ruszyłbym za tobą…

      Aya odsunęła się od niego i spojrzała w jego kolorowe oczy.

      - Nie, nie zrobiłbyś tego - oznajmiła pewnie, choć w jej tonie cały czas wyczuwało się bezgraniczny smutek. - Jest jeszcze Hana-chan.

      Westchnął, nie bardzo wiedząc, co Aya ma na myśli. To przecież ją wciąż kochał, nie Hanashi. Chociaż faktem było, że przywiązał się do Hany bardziej niż miał zamiar. To jednak nie przesądzało przecież sprawy.

      Ale Aya wiedziała swoje.

***

      Przed posiedzeniem Rady Aya spotkała się sam na sam z Isayą. Wyjaśniła mu to, co zdążyła już powiedzieć Suzaku, a także oznajmiła, że ma zamiar odstąpić swe miejsce w Nowej Radzie komuś innemu. Isaya na szczęście zrozumiał ją i choć próbował zmienić jej decyzję, zaakceptował ostateczne zdanie młodej dhampirki.

      Podczas narady Aya wygłosiła oświadczenie na temat swej decyzji, nakreśliła sytuację i zapewniła, że morderstwa ustały i prawdopodobnie nie ma czego się obawiać. Członkowie Rady głównie jej współczuli i wyrażali swój żal, zapewniając ją o swym oddaniu, niektórzy jednak wyglądali na niezadowolonych i trzymali się od niej z daleka. Pod koniec zebrania postanowiono, że Shigeru wejdzie do Rady w miejsce Ayi, ona zaś zaoferowała, że sama mu to powie i zapyta o jego zdanie na ten temat, jako iż i tak zamierzała udać się do posiadłości Hanadagi, by wyjaśnić im, w jaki sposób zginął Etsuya.

      Poszła tam wraz z Zero, który uparł się, że nie puści jej tam samej. Zresztą jego dotyczyło to w równym stopniu.

      Kiedy po wszystkim wrócili do domu, a Jirou przywitał ich cichym popiskiwaniem, lizaniem ich butów i merdaniem ogona, niemal od razu położyli się do łóżka. Zakończyli oto pewien etap życia, nie było już odwrotu.

      Kolejnego dnia udali się wreszcie do rodzinnego domu Ayi. Tam, w miejscu, w którym zatrzymał się czas, w wydzielonej części ogrodu na ołtarzyku dodali zdjęcie Mariko. Były tam już dwie inne fotografie - zdjęcie Maayi, matki Ayi, które zostawił tam Kage oraz fotografia właśnie jego, którą niedługo po jego śmierci umieściła tam Aya. Teraz trzy uśmiechnięte twarze spoglądały na Ayę, Zero i Jirou. Piesek został zabrany, by symbolicznie pokazać go Mari.

      - Widzisz, córeczko? To szczeniak twój i twego „chyba brata” - oznajmiła cicho Aya. Kaori sądziła, że to chłopiec, więc czasem mawiali na dzidziusia „chyba syn”. - Śliczny, prawda? Jestem pewna, że ci się podoba.

      Siedzieli przy ołtarzyku niemal przez cały dzień.

      - Mamo, tato, opiekujcie się moją Mari-chan - poprosiła ze łzami w oczach Aya, gdy zbierali się do domu. Żałowała, że nie może być z nimi…

***

      Jakiś miesiąc później Aya znów rzucała się na łóżku, nie mogąc zapaść w sen i myśląc o córce. Kiedy jednak wreszcie głęboko zasnęła, ogarnęła ją doskonale jej znana, lecz od lat niewidziana biel. Niemalże ją oślepiała, ale to się nie liczyło. Pamiętała ją bowiem ze snów, w których odwiedzały ją liczne „duchy” - rodzice, ciocia Shizuka, pojawiały się też jednak żywe osoby - Reiko, Zero, Kao… Te ostatnie pokazywały się jako ucieleśnienia jej pragnień, tęsknot, zaś przybysze ze świata zmarłych mieli jej zazwyczaj coś do powiedzenia.

      Kto tym razem…?

      Kage! Stał tam!

      W odruchu biorącym się z jej wrodzonej nieśmiałości zawstydziła się, iż oto stoi przed nim w samej koszuli nocnej. Zupełnie niepotrzebnie, wszak był to jej ukochany ojciec, z którym, niestety, dane jej było spędzić tak niewiele czasu… Jakże tego żałowała po dziś dzień!

      Uśmiechnął się do niej z całą mocą ojcowskiej czułości, oczy identycznej barwy jak jej lśniły ze wzruszenia.

      - Tato! - zawołała wreszcie, czując, że po jej twarzy spływają potoki łez. Nie mogła się powstrzymać, ból i tęsknota były zbyt silne i przejmujące. Ruszyła ku niemu biegiem, a on wyciągnął w jej kierunku ręce. Kiedy znalazła się wreszcie w upragnionym uścisku jego silnych ramion, szlochała głośno, wstrząsana dreszczem, próbując dać upust kłębowisku myśli oraz smutnym uczuciom wypełniającym jej serce.

      - Aya, córeczko - szeptał raz po raz Kage, mocno obejmując brunetkę, owoc jego jedynej miłości.

      - Ja… Nie… To… - jąkała się, nie mogąc póki co wydusić nic konkretnego, przeszkadzał jej w tym bowiem płacz, a także nieukojone emocje.

      - Spokojnie, kochanie, spokojnie…

      Uspokoiła się jednak dopiero po jakimś czasie - jakim dokładnie, nie wiedziała. W tej niekończącej się białej przestrzeni pojęcie takie jak czas zdawało się nie istnieć. Ochłonąwszy, wlepiła w ojca zaczerwienione oczy.

      - Przybyłem z wieściami - oświadczył w końcu Kage. Aya zamieniła się w słuch, wciąż bowiem trudno byłoby jej się odezwać. - Wiem, z jak ciężką rozpaczą się borykasz. Wiem też, iż ona nigdy tak naprawdę nie zniknie, choć zapewne nieco osłabnie. Bądź jednak spokojniejsza, Mariko-chan jest wraz z nami i tam, skąd przychodzę, jest jej dobrze.

      - Czy to naprawdę znaczy, że jest z wami? Z tobą, z mamą…? - spytała lekko ochryple, nie pozbywszy się jeszcze skutków długiego szlochu.

      - Owszem - odrzekł, uśmiechając się troskliwie.

      Wargi jej zadrżały, a oczy ponownie zapełniły się łzami, choć tym razem nie pozwoliła im wypłynąć.

      - Zaopiekujecie się nią…? - zapytała szeptem.

      - Oczywiście - zapewnił.

      Rozmawiali trochę, a następnie przez chwilę trwali w milczeniu, napawając się spotkaniem.

      - Tak bardzo za wami wszystkimi tęsknię - wyznała Aya. Poczuła potrzebę ponownego schronienia się w objęciach taty.

      - Wiem, skarbie, my też za tobą tęsknimy, choć mamy pewien wgląd w to, co się dzieje. Ingerować zazwyczaj jednak nie możemy - westchnął.

      - Nie mógłbyś mnie odwiedzać częściej? I czy Mari-chan i mama nie mogłyby przyjść z tobą?

      Posmutniał.

      - Niestety, to niemożliwe. By skontaktować się ze światem żywych, nawet poprzez sen, potrzeba energii, którą mało kto dysponuje - wyjaśnił. - Uwierz, pragnąłem spotkać się z tobą już wiele razy, ale dopiero teraz mi się to udało. Maaya, nawet jeśli by ci się ukazała, nie mogłaby z tobą porozmawiać, tak jak niegdyś. Z kolei Mariko… Nie jestem pewien, może kiedyś… Póki co jednak jest to niemożliwe, przykro mi - powiedział. Aya smętnie zwiesiła głowę. - Jest za to inna osoba, która pragnie się dziś z tobą zobaczyć - rzekł tajemniczym nieco tonem. Córka spojrzała na niego ze zdziwieniem, zachodząc w głowę, o kogo może chodzić. - Odwróć się - przykazał z uśmiechem, a ona natychmiast spełniła jego polecenie.

      Stała kilka kroków za nią i była zjawiskowo piękną kobietą o długich, praktycznie białych włosach i oczach mieniących się jakimś tonem łagodnego różu, który przywiódł jej na myśl płatki kwitnącej wiśni. Ubrana w prostą tunikę i cienkie spodnie z nieznanego Ayi materiału, wyglądała nadzwyczaj skromnie, choć jej uroda przypominała co najmniej boginię. Na pierwszy rzut oka w dużej mierze przypominała Shizukę, ale zdecydowanie to nie była ona. Miała w sobie coś o wiele bardziej mistycznego, odległego, potężnego…

      - Witaj - odezwała się przepięknym, delikatnym, dźwięcznym głosem, uśmiechając się subtelnie. - Nazywam się Mariko Hiou - przedstawiła się. - Wiem, że o mnie słyszałaś.

      - Oczywiście - szepnęła zdezorientowana i zawstydzona. Poczuła potrzebę lekkiego pokłonienia się swej przodkini, choć miała dziwną świadomość, iż gdyby tego nie uczyniła, Mariko nie poczułaby się urażona.

      - Mariko-dono. - Kage skłonił ku niej głowę. Odpowiedziała mu uśmiechem, po czym zajęła się dziewczyną.

      - Aya… Wiem, że jest ci ciężko, ale tak musiało się to zakończyć. Mariko-chan nie była stworzona do tego, by żyć na tamtym świecie. Jedynie by cierpiała, na pewno zdajesz sobie z tego sprawę. Nie tylko z powodu czynów, które popełniła, ale, być może przede wszystkim, z nigdy nieukojonej miłości.

      - Mogłaby przecież kogoś znaleźć… Może Oshima-kun… - zaprotestowała Aya, lecz Mariko przerwała jej ze współczuciem.

      - Na pewno zauważyłaś, że wielu członków twej rodziny pozostawało wiernym jedynej miłości. Ty, twój mąż, Shizuka, Kage i Maaya, a także ich rodzice… Mariko-chan nigdy nie zdołałaby całkowicie uwolnić się od tego, co poczuła do Kaname. Przykro mi, że tak to wygląda.

      Brunetka spuściła głowę. Wiedziała, że protoplastka rodu jej ojca ma rację. Mari od dziecka borykała się z różnego rodzaju problemami, głównie związanymi z jej odmiennością, a przede wszystkim przerażającymi mocami, którymi została obdarzona. Potem zaś ta destrukcyjna miłość, którą obdarzyła Kaname… Wyrzuty sumienia z powodu zbrodni, które popełniła, choć nie od razu miała tego świadomość, a także fakt, że kochała kogoś, kogo nie powinna…

      Jej biedna, mała córeczka!

      - Syn, którego nosisz pod sercem, został zesłany tobie i mężowi jako pociecha. Będzie też podporą, nie tylko dla was, lecz również dla wielu innych osób… - mówiła tajemniczym tonem.

      - Więc Kao-chan znów miała rację? - Aya uśmiechnęła się ponuro. - To chłopiec?

      Mariko skinęła głową.

      - Kaori Kiryuu nigdy się w tym temacie nie pomyliła i ten stan rzeczy utrzyma się do końca - oznajmiła. Milczała przez kilka sekund, a następnie kontynuowała - Wiem, że teraz wydaje ci się niemożliwe, by powrócić do normalnego życia, ale prędzej czy później nauczycie się egzystować w nowym rytmie. Twój syn będzie zaś niezwykłą osobą, zupełnie inną od tych, które znasz, lecz nie lękaj się! Jego przeznaczenie nie maluje się w ciemnych barwach. Jego zadaniem będzie podnosić na duchu tych, którzy borykają się z problemami, przynoszenie innym szczęścia. Wypełni twe życie utraconą niedawno radością.

      Aya wpatrywała się w Mariko Hiou z nadzieją wymalowaną na twarzy. Więc jej synek uniknie losu siostry? Chociaż on jeden nie pozna cierpienia takiego jak większość członków jego rodziny… Co prawda Mariko nie powiedziała, że w ogóle nie będzie napotykał przeszkód, ale wydźwięk jej słów był zdecydowanie pozytywny.

      - Tak bardzo… się cieszę - wydukała, zauważając, że znów płacze. Nigdy chyba nie pozbędzie się tego nawyku, mimo iż przez wiele lat tak rzadko wylewała łzy…

      Hiou uśmiechnęła się łagodnie.

      - To nie wszystko. Chłopiec ten jako jedyny będzie w stanie kontaktować się z przodkami - rzekła podniosłym tonem.

      - Jak to możliwe? - zdziwiła się Aya. - Nikt z żywych nie posiada chyba takiej umiejętności?

      - To prawda. On jednak, jak już wspominałam, będzie zdecydowanie wyjątkowy, jest bowiem darem od nas, waszych przodków, dla obecnie żyjących pokoleń twoich bliskich - wyjaśniała cierpliwie. - Dotychczas rozmowy między światem żywych i umarłych mogły wyjść jedynie z inicjatywy tych drugich, do czego zresztą potrzebne są specjalne umiejętności i energia. - Zamilkła na moment, aby dać Ayi czas, by przyswoiła sobie te niespodziewane informacje. - I jeszcze jedno. Chłopiec będzie niezwykle ważnym ogniwem scalającym świat Łowców i wampirów. To na jego czasy przypadnie największa i najczystsza przyjaźń między rasami. Naturalnie nigdy nie będzie tak, iż wszyscy chwalić będą fakt, że gatunki żyją w zgodzie. Niemniej jednak za dużej części życia twego syna świat będzie lepszy niż przed jego narodzinami oraz po jego śmierci.

      W głowie jej się nie mieściło, jak specjalnego dziecka oczekuje. Czymże sobie na to zasłużyła? I czy naprawdę będzie tak kolorowo? Bądź co bądź nie do końca potrafiła w to wierzyć…

      - Czas się pożegnać - oświadczyła Mariko, zwracając się już zarówno do Ayi, jak i Kage.

      Dziewczyna podziękowała przodkini, a także czule przytuliła się do ojca. Jakże dobrze było jej w jego ramionach… Dlaczego tak niewiele razy miała okazję do spoczęcia w jego objęciach?

      - Kocham was - szepnęła. - Przekaż wszystkim wyrazy miłości ode mnie, dobrze, tato…?

      - Oczywiście - odparł cicho. - Kocham cię, córeczko.

      Niechętnie oderwała się od taty. Spojrzała na imienniczkę swej zmarłej córki.

      - Dziękuję też za to, co zrobiłaś dla Mari-chan. A także za to, co otrzymał w darze od was mój syn - dodała.

      Mariko uśmiechnęła się i skinęła głową.

      - Przykro mi, lecz nie zapamiętasz tej wizyty - powiedziała ze smutkiem.

      - Jak to?! - przeraziła się Aya. Dopiero co zaczęła czuć się lepiej dzięki zapewnieniom Kage i Mariko, a teraz ma to jej zostać odebrane…?

      - Niestety - westchnęła białowłosa. - Spokój jednakże napłynie, nie martw się.

      Wszystko poczęło się rozmywać, Aya miała wrażenie, że zaraz wpadnie w panikę, nie chcąc znów pogrążyć się w gorzkiej nieświadomości.

      - Żegnaj i powodzenia - rzekła jeszcze Hiou, ale Aya nie była już zdolna do udzielenia jakiejkolwiek odpowiedzi.

***

      Obudziła się z dziwnym wrażeniem, że ktoś odwiedził ją we śnie. Leżała przez chwilę, lecz w końcu po cichu wysunęła się spod kołdry i w zwiewnej koszulce podeszła do okna. Nocne niebo oświetlały miliardy gwiazd. Las otaczający dom tętnił życiem tych stworzeń, które wyruszały na łowy po zmroku. Wsłuchała się w te odgłosy, czując dziwne odprężenie, które przecież ostatnimi czasy stało się uczuciem niebywale odległym, wręcz nieznanym. Nic przecież nie zmieni faktu, iż jej jedyna córka nie żyje…

      - Jest jej tam dobrze - szepnęła, gdy poczuła, że jest obejmowana przez silne ramiona męża. Nie odwróciła się do niego ani nie otworzyła oczu, dalej zasłuchana w leśne dźwięki. Odetchnęła głęboko.

      - Skąd wiesz? - spytał cicho Zero. Ostatnio wciąż czuł się tak, jakby zaraz miał stracić również Ayę i ich nienarodzonego syna (przynajmniej według Kaori miał to być chłopiec). Najchętniej nie opuszczałby ich na krok, co zresztą przez większość czasu czynił…

      - Po prostu… - odparła niepewnie, unosząc powieki i wpatrując się w niebo. - Wiesz, mam wrażenie, że ktoś złożył mi wizytę. Chyba tata, a także ktoś… Ktoś nieuchwytny, sama nie wiem. Obudziłam się, czując jakąś niesamowitą mistyczną atmosferę.

      Uśmiechnął się lekko pod nosem. Aya zawsze będzie jedyna w swoim rodzaju.

      - I teraz zwyczajnie WIEM, że jest jej dobrze tam, gdzie się znalazła. Jest tam szczęśliwsza niż byłaby tutaj - oświadczyła ze smutkiem. Odwróciła się do Zero i spojrzała w jego oczy mające taki sam kolor jak tęczówki Mariko. Odbijały się w nich gwiazdy, co sprawiało doprawdy fantastyczne wrażenie. - Musimy stawić czoła prawdzie. Ona nie umiałaby żyć tu tak, by sprawiało jej to radość.

      Skinął głową. Wiedział, że Aya miała rację. Mariko urodziła się ze zdolnościami i charakterem, które niejako skazywały ją na śmierć w młodym wieku bądź nieszczęśliwą, pełną cierpień egzystencję. Tyle że żadne z nich nigdy nie chciało przyjąć tego do wiadomości…

      - Chciałabym, by miał na imię Kairen - rzekła nagle Aya, wyrywając Zero z zamyślenia. Dostrzegł, że trzyma dłonie złożone na brzuchu. - „Ka” od Kage. „Ren” po twoim tacie. A „i” oraz ogólny wydźwięk imienia na cześć dyrektora - wyjaśniła spokojnie.

      - Uhm - mruknął. - To dobre imię, choć może nieco dziwne - zauważył.

      - Kai-chan jakoś to przeżyje - stwierdziła z uśmiechem. - Nasi ojcowie na pewno będą się nim opiekować.

      - Racja - przyznał. Milczeli przez moment, stojąc w uścisku, skąpani w świetle gwiazd. - Więc jesteś przekonana, że to chłopiec?

      - Oczywiście. Kao-chan nigdy się w tej kwestii nie myli - zaśmiała się.

      Mieli świadomość, że nigdy do końca nie pogodzą się ze śmiercią córki. Jednakże gdyby nie Kairen, bez namysłu podążyliby za Mariko, a może nie powinni tego robić? Tego nie wiedzieli. Coś lub ktoś chciał jednak, by wszystko potoczyło się w taki, a nie inny sposób. Cóż zatem im pozostało, jak nie pogodzenie się z tym faktem?

***

      Po tragicznej śmierci Mariko w Akademii Kurosu wiele się zmieniło. Niegdyś wypełnione radością, rodzinną miłością, nadzieją na spełnienie marzeń wymiany stały się zwykłą formalnością, z której bynajmniej nikt z wtajemniczonych nie czerpał radości. Uczniowie Dziennej Klasy, dowiedziawszy się o wypadku wiceprzewodniczącej, dali sobie na jakiś czas spokój z chaosem na wymianach i starali się nie tryskać szczęściem na widok swoich idoli, łącząc się z nimi w cierpieniu. Kilka miesięcy później wszystko wróciło do normy, prefekci znów mieli ręce pełne roboty. Akademia straciła jednak dawny blask. Zdecydowanie dało się to odczuć po bliźniakach, które, niegdyś dokuczliwe, nagle zaczęły stawać na uboczu, izolując się od reszty.

      Kei zdecydowaną większość czasu poświęcał siostrze, która tak samo jak on przeżyła stratę kuzynki. I chociaż widywał się również z Kiran, nie umiał jej powiedzieć o wszystkim, co go męczyło. Słowa wypowiadane na głos za bardzo go raniły, a nie chciał pokazywać przy innych, jak bardzo go to boli. Wyjątkiem była Hanashi. Na krótko po tym wydarzeniu zwykli spotykać się u chłopaka w pokoju i leżeć bez słów lub nawet płakać. Nie musieli nic mówić, wiedzieli doskonale, co dręczy ich umysły i ich wzajemna obecność działała na to kojąco. Unikali zbędnych pytań dziadków czy znajomych o samopoczucie, oddając się błogiej ciszy i rozmyślając na temat minionych wydarzeń. Wierzyć im się nie chciało, że wszystko to było prawdą i nigdy nie zobaczą już delikatnej twarzy Mariko, zawsze wypełnionej nutką spokoju i pobłażliwości na wygłupy bliźniąt.

      Za wszystko najbardziej obwiniała się Hanashi. Nie mogła wybaczyć sobie swojego egoizmu i myśli, że byłaby w stanie temu zapobiec. Cierpiała katusze, rozmyślając o tym, iż jej ukochana Mari-chan została sama ze wszystkimi problemami i choć widywały się codziennie, nie umiała się nimi podzielić. Szarowłosa znienawidziła się za to, że w porę nie podjęła żadnych kroków. Myśląc o tym, nieraz wybuchała płaczem. Choć musiała być silna, przy bliźniaku nie kryła swoich emocji i zawsze mogła mu się wyżalić.

      Częścią „pokuty” za swoje czyny było dla Hanashi odizolowanie się od księcia. Przestała gonić za Suzaku i nieustannie mówić, pokazywać i udowadniać swoją miłość do niego. Chociaż ta nie zmalała, dziewczyna uważała, że na nią nie zasługuje. Nawet po kilku miesiącach nie umiała zachowywać się inaczej. Wysyłała mu tylko ciepły uśmiech, podobny do tego, którym obdarzała go na wymianie, kiedy stracił matkę. Nie rozmawiała z nim, robiła to tylko wtedy, kiedy musiała bądź sam zaczął. Wiedziała bowiem, że cierpi, nie chciała dodatkowo narzucać się ze swoimi uczuciami, widząc stan rzeczy.

      Koszmary senne zdarzały się pani prefekt bardzo często. Zwykle budziła się zlana potem, pamiętając krwawe wydarzenia ze snów, w których nieraz widywała śmierć biednej Mariko. Wtedy za każdym razem lądowała w pokoju brata, w jego silnych, bezpiecznych ramionach, które broniły ją od zła całego świata. Często zasypiając przy nim, jeszcze roztrzęsiona, wpadała w histerię, wyobrażając sobie, co byłoby, gdyby straciła jeszcze bliźniaka. Mroczne wizje przerażały ją i wyprowadzały z równowagi. Kei nigdy nie widział siostry w takim stanie. Bał się strasznie, żeby owe wydarzenia nie wpłynęły na jej charakter. Miał nadzieję, że to tylko przejściowe załamanie. Co by było, gdyby Hanashi, promyczek rozświetlający całą rodzinę, tak nagle zgasł? Przecież to ona zawsze rozbawiała wszystkich do łez i sprawiała, że na twarzach innych pojawiał się bardziej lub mniej wymuszony uśmiech. Jeśli ona popada w depresyjne stany, to co będzie z innymi?

      Bliźnięta skorzystały z pierwszej lepszej okazji, żeby pojechać do domu i odizolować się od szkoły, którą niegdyś uważali za spełnienie dziecinnych marzeń o przygodach, a teraz kojarzącą im się tylko z pustką wypełniającą ich krwawiące serca.

      Razem z rodzicami spędzili dwa tygodnie w rodzinnej atmosferze. Choć nie było do końca tak radośnie jak dawniej, wszyscy cieszyli się swoją obecnością, stęsknieni po rozłące. Unikali rozmów o tym, co się stało. Oglądali jednak wspólne zdjęcia, z równoczesnym smutkiem i radością wspominając czasy dzieciństwa i wczesnej młodości bliźniąt, nierozłącznych z Mariko.

      Pewnego wieczoru, dwa dni przed powrotem do Akademii, Hanashi, biorąc prysznic, wiele rozmyślała. Wizyta w domu zdecydowanie była jej potrzebna. Odcięta od rzeczywistości, spędzając czas wyłącznie z bratem i rodzicami, poczuła się błogo i - pierwszy raz od jakiegoś czasu - dobrze. W dodatku nie uważała, że to coś złego. Ucieszona swoimi spostrzeżeniami, owinięta w ręcznik pobiegła do wspólnego pokoju bliźniąt, gdzie na jednym z łóżek siedział jej brat.

      - Keiki - zaczęła radośnie, siadając koło niego i wtulając się w jego ramię, nie zważając na to, że z jej włosów leci jeszcze woda.

      Chłopak uśmiechnął się ciepło, nie pamiętając, kiedy ostatnio siostra się tak do niego zwróciła. Spojrzał więc na nią pytająco, wiedząc już, że wszystko zmierza ku dobremu.

      - Pamiętasz, jak kiedyś na walentynki zrobiliśmy razem czekoladki i daliśmy je Mari-chan na znak, że dołączyła do naszych szeregów?

      - Wymyśliłaś jej przysięgę, po której została jedną z nas - rzucił, z uśmiechem wspominając chwilę, kiedy śmiertelnie poważne dziewięciolatki oficjalnie wprowadziły kuzynkę do swoich serc, choć w rzeczywistości zrobiły to dużo wcześniej.

      Hana potwierdziła to skinieniem głowy.

      - „Bo złączonych przed narodzinami nawet śmierć nie rozłączy” - zacytował Kei, patrząc pytająco na siostrę.

      - Dokładnie tak! - Uśmiechnęła się szeroko. - Więc wciąż z nami jest. I zapewne ma niezłego doła, patrząc na nasze zachowanie - zauważyła. - Znając ją, to wzruszyłaby ramionami i stwierdziła, że jak zawsze za dużo przeżywamy…

      - Nawet to widzę - stwierdził z lekkim rozbawieniem, łapiąc siostrę za dłoń i spoglądając w jej oczy. - Mari-chan zawsze będzie z nami, póki nosimy ją w sercu. I chociaż nie możemy jej dotknąć, możemy poczuć jej obecność. Nie jesteśmy wampirami, które mogą wyczuć nagłą pustkę, brak aury danej osoby. My czujemy ją we wszystkich miejscach, które z nią odwiedzaliśmy. Nigdy nie zapomnimy, kim dla nas była i nadal jest. To nasza siostra.

      Hanashi patrzyła na brata ze łzami w oczach. Wiedziała, że trzymał te słowa w sobie już długo, czekając, aż ona sama będzie gotowa, by w nie uwierzyć. Rzuciła mu się na szyję ze znanym wszystkim szerokim od ucha do ucha uśmiechem, dziękując mu.

      Wówczas to w ich sercach narodził się mały promyk, dzięki któremu umieli na powrót cieszyć się życiem. I chociaż byli okaleczeni przez los, rany powoli zaczęły się zasklepiać. Choć przestaną boleć, kiedy staną się bliznami, bliźnięta nigdy nie zapomną o cierpieniu, jakie zadały.

***

      Kairen przyszedł na świat piętnastego lutego następnego roku i już od pierwszej chwili oczywistym się stało, że nie będzie to zwykłe dziecko. Chłopiec prawie nie płakał, lecz każdy widział, iż to nie z powodu jakichkolwiek problemów ze zdrowiem. Po prostu nie robił tego, jeśli naprawdę nie musiał.

      Niemal od początku z zainteresowaniem przyglądał się światu, jak gdyby rozumiejąc jakimś cudem, co się wokół niego dzieje. Oczywiście było to niemożliwe, Kairen sprawiał jednak takie wrażenie. Spał niewiele jak na noworodka, ale nie marudził, potrafił godzinami leżeć w łóżeczku i wpatrywać się w dziecięcą karuzelę kręcącą się wysoko nad jego główką bądź w osoby, które go odwiedzały. Jego spojrzenie zdradzało inteligencję i coś dziwnie nieuchwytnego. Chwilami wokół niego wyczuć można było niemalże mistyczną aurę, ale nim ktokolwiek zdążył się nad nią głębiej zastanowić, zdawała się znikać.

      Miał jaśniutkie włoski, jaśniejsze niż Zero. Przypominały raczej odcień włosów Kage. Również kolor oczu odziedziczył po dziadku i mamie. W przeciwieństwie do ludzkich dzieciątek, które po urodzeniu zazwyczaj mają niebieskie tęczówki, wampirze niemowlęta rodziły się z takim kolorem oczu, z jakim miały żyć. Zmieniały barwę na krwistoczerwoną jedynie w chwilach dotkliwego głodu.

      Nie dało się ukryć, że przypominał malutkiego aniołeczka. Wręcz biły od niego łagodność i troskliwość, miłość i szacunek. Zwyczajnie się to czuło, choć był to dopiero niemowlak…

      Aya odżyła. Cały czas poświęcała synkowi, swemu długo oczekiwanemu promykowi słońca, troszcząc się o to, by niczego mu nie brakowało. Momentami, wybiegając w przyszłość, bała się, że go rozpieści, ale kiedy tylko na niego spoglądała, oczywistym się stawało, iż to dziecko zwyczajnie nie mogłoby być rozpuszczone. To do niego zupełnie nie pasowało. Był ponad to.

      Rodzina nie mogła się nadziwić, jakim cudem urodził się tak niezwykły chłopczyk. Naturalnie wszystkie dzieci zawsze otaczane były miłością, troską i uwagą, na jakie zasługiwały, lecz Kairen był tak inny... Wspólnie ustalono, że będzie traktowany jak cała reszta. Być może zresztą za tą niesamowitą aparycją krył się normalny chłopiec…

      Nie, nikt w to do końca nie wierzył.

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Kao: Witajcie, kochani! Cokolwiek Aya nie pisze, nie martwcie się! Jak każdy poeta romantyczny ma siostra ma czarne wizje, jednak rozwieję je i dodam trochę różowej aury! Otóż piszę, oczywiście zbyt wolno, nie spełniając wymagań siostry, ale tak czy inaczej - rozdział powstaje i obiecuję, że w przyszłą sobotę będziecie go miały tutaj :*

      Aya: Mądrala się wypowiedziała i się zmyła. Gomen, cierpię chyba obecnie na Weltschmerz i wiara praktycznie we wszystko, co związane z opowiadaniami, blogami, studiami i paroma innymi rzeczami jakoś wyparowała. Wątpię, bym w ciągu najbliższych miesięcy miała czas i ochotę na pisanie. A jak jest z Kao, sami wiecie. Dlatego nie zdziwcie się, jeśli po 5.10 nie będziecie mieli co czytać przez ładnych parę tygodni/miesięcy. Dobra, odkładając na bok pesymizm - dziękuję za komentarze, które po raz kolejny niesamowicie mnie wzruszyły. Nie macie pojęcia, jak się cieszę, gdy piszecie, iż praktycznie odczuwacie to samo, co bohaterowie. Raduje mnie myśl, że wiele odbieracie w sposób taki, jaki sobie zamierzyłam. To cudowne, arigatō. Szczególne podziękowania w tej kwestii kieruję dziś do Kari, Suzu i Andzika, które poświęciły na swe wypowiedzi najwięcej czasu, mimo obowiązków, które na pewno mają (no, w przypadku Suzu głównym „obowiązkiem” jest oglądanie „Naruto”, ale to pomińmy :P [Tak, też Cię kocham. xp]). Dziękuję też wszystkim, którym zachciało się wypełnić ANKIETĘ, choć może nie każda osoba podeszła do tego w sposób dojrzały. Po raz kolejny zapraszam Was jeszcze na FORUM (tu dziękuję Diamentowej Sacrum za zapisanie się i udzielanie od czasu do czasu). Ech, nie nudzę już. Po prostu jeśli chcecie doczekać się końca VN, módlcie się i trzymajcie kciuki…


EDIT z 6.10.13: Nie wiemy, kiedy ukaże się rozdział XX. Prosimy o cierpliwość. Duuużo cierpliwości.