Vampire Night: rozdział XXIII - „Czarownica”

      - Tylko wróćcie mi szybko - szlochała zasmucona Katsumi, żegnając się z dwojgiem przyjaciół. Przytulała mocno Hanashi, rozklejając się, jakby miały nie widzieć się lata.

      - Katsu-chan, wracam za dwa miesiące - rzuciła rozsłodzona wrażliwością dziewczyny, zasypując ją całusami. - To Matsu nie będziesz widzieć… dłużej - zaśmiała się. - Więc przytul i go, a ja pożegnam się z Shuujim! - Rudowłosa przytaknęła i przeniosła się na Matsuo. Youko była na misji, więc pożegnała się ze znajomymi wcześniejszego dnia.

      - Opiekuj się Junko, Maki i Kio jak swoimi, dobrze? - poprosił zmartwionym tonem blondyn, który zdecydował się na zabranie ze sobą tylko jednego kotka, nowego.

      - Tylko nie waż się nie wpadać do nas czasami! - krzyknęła za Kurokim, podczas gdy Łowcy wsiadali do pociągu.

      Hanashi, trzymając kotkę Kumi na rękach, zajęła miejsce przy oknie, pozwalając przyjacielowi załadować walizki. Kiedy pojazd ruszył, młodzi machali do dwójki stojącej na peronie, rozpoczynając tym samym drogę do rodzinnego miasteczka dziewczyny. Szarowłosa załatwiła sobie wakacyjny urlop ze względu na ważną sprawę rodzinną, a dzięki temu, że w ich oddziale Związku ostatnio nie było za dużo pracy, udzielono jej ową zgodę. Większość jej rodziny nie miała jednak tak łatwo, nieustannie będąc gotowym na nagłe wezwanie. Jej głównym celem nie była jednak pomoc Związkowi, ale bratowej, która jest w zaawansowanej ciąży, niestety nie bezproblemowej. Będąca w siódmym miesiącu ciąży Kiran bardzo ciężko ją znosiła, co było dość rzadkie wśród osób z łowieckich rodzin. Kei co prawda bardzo rzadko wyruszał teraz na misje (Zero rozumiał jego sytuację i starał się ułatwić mu opiekę nad żoną), a Kaori i Sayuri odwiedzały młodych, kiedy tylko mogły, ale mimo to bliźniaczka chciała ich wspomóc.

      Inaczej wyglądało to z perspektywy Matsuo. Dwa miesiące wcześniej przeprowadził misję, która wymknęła się spod kontroli. Zawahał się przed zabiciem przemienionej dziesięcioletniej dziewczynki, przez co ta zdążyła śmiertelnie zranić swoją ciężarną matkę, która do końca błagała o oszczędzenie córki. Mimo szybkiej interwencji, kobieta razem ze swoją wampirzą córką i nienarodzonym synkiem opuściła świat żywych. Chłopak od tej pory wyraźnie podupadł psychicznie, jako iż to był jego pierwszy taki przypadek. Miał nadzieję, że dzięki nowym misjom uratuje wiele osób, dzięki czemu będzie mu łatwiej z porażką i poczuciem winy. Jednak pracy nie przybywało, a wspomnienia wracały każdej nocy. Kiedy usłyszał, że jest miasto, które potrzebuje Łowców, od razu zgodził się na przeprowadzkę. Ciężko było mu opuszczać przyjaciół, ale wierzył, że nie stracą kontaktu. Dzięki temu, że Hanashi zabierała go czasem ze sobą do rodzinnego domu, poznał jej familię i zyskał jej zaufanie na tyle, że zaproponowano mu szkolenie Kairena. Aya z Zero niechętnie podchodzili do tematu łowieckich zdolności swego syna, martwiąc się, aby nikomu nie wyrządził krzywdy. Zresztą o dobro jego samego bali się jeszcze bardziej. Kiedy wreszcie ulegli namowom chłopaka, największym problemem stał się wybór mistrza. Zero najchętniej sam by go trenował bądź zlecił to komuś z najbliższej rodziny, Związek jednak wykluczał taką możliwość, więc sam prezes Stowarzyszenia nie mógł złamać tego należącego już do tradycji przepisu. Starszy bliźniak Kiryuu nie ukrywał, że cieszyłby się, gdyby Yagari mógł szkolić piętnastoletniego chłopca, jednak ten nie miał już w sobie tyle werwy, żeby podjąć się zadania. Dlatego też Aya wpadła na pomysł Matsuo, który przypadł do gustu jej mężowi i samemu Kairenowi.

      - Ty mały, wredny potworze! Przebiłeś mi bluzkę! - zauważyła Hanashi, próbując odczepić od siebie małego rudego kociaka, umiejętnie przyklejonego pazurkami do jej ubrania.

      - Spokojnie, skarbie, ona nie chciała cię urazić - rzekł Kuroki, ostrożnie biorąc kotkę, która czując go, od razu schowała pazurki i pozwoliła panu się zabrać. Chłopak wziął ją w dłonie i przystawił nosek kotka do swojego. - Niedobra Hana-chan cię przestraszyła? Moje biedactwo - słodził do zwierzaka. Kiedy Hanashi zorientowała się, po czyjej stronie stoi jej przyjaciel, uderzyła go w bok, przez co ten prawie upuścił kotkę, która w odruchu bezwarunkowym zaczepiła się pazurami o twarz Matsuo, delikatnie go raniąc.

      - Przepraszam - rzuciła szybko Kiryuu, zauważając, co narobiła. Uśmiechnęła się pod nosem, widząc, że przyjaciel, zamiast zdenerwować się czy narzekać na pieczenie, najpierw postanowił uspokoić przestraszoną kotkę.

      - Dobrze przynajmniej, że to maleństwo nie ma takich dużych kłów, żeby wbić mi się w szyję - powiedział, puszczając oczko do dziewczyny, która jako jedyna z ludzi w przedziale widziała, że to była mała metafora.

      Po kilku godzinach jazdy para przyjaciół dotarła na miejsce. Po raz pierwszy nikt nie przyszedł ich przywitać, bowiem każdy był czymś zajęty. Udali się więc w kierunku mieszkania Keia, w którym on i Kiran już na nich czekali. Przyjezdni mieli bowiem mieszkać przez dwa miesiące u brata dziewczyny, po czym ona wróci, a Matsu przeprowadzi się do upatrzonego już pod wynajem mieszkania.

      Małżeństwo powitało ich i urządziło wspólną kolację zaraz po tym, jak nowoprzybyli rozłożyli swe rzeczy w przygotowanym dla nich pokoju. Jako iż mieszkanie nie było za duże, byli zmuszeni do zakwaterowania w jednym pomieszczeniu z dwuosobową kanapą, jednak nie było to dla nich problemem.

      Po posiłku Kiran udała się do łóżka, a bliźniaki razem z Matsu rozmawiali jeszcze przez kilka godzin. Nawet mała Kumi szybko się zaaklimatyzowała, lokując się na ciepłym kocu pod grzejnikiem.

      Następnego ranka Matsuo poszedł spotkać się z Kairenem i jego rodzicami, a Kei z Hanashi, korzystając z okazji, iż Kiran odwiedził odwieczny przyjaciel - Akihira Katsura, wybrali się do Związku Łowców. Kiedy bliźniaki spędzały czas we dwoje, czuły, jak gdyby czas się cofnął. Znów byli razem i nic ich nie rozdzielało. Choć minęło już wiele lat, odkąd dziewczyna postanowiła wyjechać, ich wspólne chwile nadal były dla nich najbardziej wyjątkową rzeczą na świecie. Niemało się jednak zmieniło. Hanashi odzyskała utraconą niegdyś pogodę ducha, dzięki swej decyzji poznała nowych przyjaciół, którzy sprawili, że była zdolna odbić się od dna i zacząć od nowa. Promieniała niczym nastolatka i tak właśnie wyglądała. Kei zaś wyglądał na starszego niż zawsze. W przeciągu ostatnich kilku miesięcy widocznie zmarniał. Jego cera straciła blask, miał podkrążone oczy i wiecznie zamartwiał się stanem Kiran, co niespecjalnie dobrze wpływało na jego zdrowie. Odkąd ta zaczęła słabnąć, starał się poświęcać żonie każdą chwilę. W dodatku po szczegółowych badaniach i obecnym stanie kobiety lekarze stwierdzili, że nie będzie mogła już więcej zajść w ciążę. Szarowłosa zauważyła, że przy Kiran jej brat zachowuje się zupełne inaczej - śmieje się, żartuje, tryska pozytywną energią. Kiedy jednak ją opuszcza, promyk gaśnie i nastaje fala zmęczenia i zmartwień.

      - Jesteś bardzo silny, braciszku. Ale nie martw się tak, z Kiran i maluchem wszystko będzie w porządku - powiedziała pokrzepiająco, przytulając się do ręki brata, którą trzymała pod ramię. - Musisz wreszcie odpocząć…

      - Wiem, wiem… - odpowiedział na wszystko. - Cieszę się, że tu jesteś, Shi. Powoli wariuję - przyznał smutnym tonem.

      - Zaczniesz wariować, jak wasze maleństwo się urodzi! - stwierdziła radośnie. - Wiesz… Ciągły płacz, głód, płacz, głód. Nieprzespane nocki, przewijanie pieluch… Żyć, nie umierać - zaśmiała się, szturchając brata, który delikatnie się uśmiechnął.

      - Nawet nie wiesz, jak o tym marzę - rzekł.

      - Chciałbyś chłopca czy dziewczynkę? - spytała zaciekawiona.

      - Najważniejsze, żeby było zdrowe - zauważył najpierw. - Nieważne, jaka płeć. Miya bardzo chciałaby dziewczynkę, jednak mówi, że czuje, iż nosi chłopca. Uważa, że tylko prawdziwy facet może jej dawać taki wycisk - stwierdził smutno, przypominając sobie fale bólu żony odczuwalne przy większych ruchach dziecka. - Miya uparła się, żeby nazwać chłopca Keiji, bo bardzo przypomina moje, więc zawarliśmy układ i jeśli to będzie dziewczynka, nazwiemy ją Miyako.

      - A co powiedziała mama? - zapytała, od zawsze wierząc Kaori w tej kwestii. Uważała, że ta zawsze ma rację, niezależnie od tego, co twierdzi matka nienarodzonego jeszcze dziecka. Wiedziała też, iż jej brat podziela to zdanie. Chłopak uśmiechnął się szczęśliwie pod nosem.

      - Dziewczynka - rzucił tylko, nie mogąc się doczekać, aż Kiran ucieszy się przy porodzie, a on wygra zabawny zakład.

      Kiedy Łowcy doszli do Związku, każde z nich poszło w swoją stronę. Kei udał się do przełożonego w celu złożenia jakiegoś raportu, zaś Hana poszła porozmawiać o jej umowie. W gabinecie zastała starszego brata Akihiry - Kyoujiego, który od czasu do czasu zastępował Łowcę w podeszłym wieku, który zajmował się papierkową robotą w Związku.

      - Cześć - przywitała się grzecznie, choć niespecjalnie przepadała za tym mężczyzną.

      - O, co cię tu sprowadza, Kiryuu? - spytał, zdziwiony jej widokiem. - Przywiały cię informacje o sporej ilości roboty? Jest co zabijać - stwierdził, wyraźnie zadowolony. - Jakaś czystokrwista pijawka miała niezły ubaw.

      - Niespecjalnie cieszy mnie ta rzeź niewiniątek, ale po części po to tu jestem. Za trzy lata wygasa moja umowa. Chcę wrócić i kontynuować pracę tutaj, więc chciałabym otrzymać tu ciepłą posadkę dla mnie i mojej przyjaciółki - oznajmiła. Nie mogła sobie dłużej pozwolić na uciekanie od tego miasta. Nie teraz, kiedy jej brat potrzebuje pomocy. Chciała być blisko swojej bratanicy i, co najważniejsze, najmłodszego brata, który niebawem miał zacząć gimnazjum i już niedługo będzie przechodził szkolenie na Łowcę, zapewne pod opieką Ryoheia Asamoto, tak jak bliźniaki.

      - Zobaczymy, co da się zrobić. Tylko nie przynieś nam kłopotów - rzucił, kończąc pogawędkę. Dziewczyna musiała przyznać, że brat Akihiry zrobił się nieznośny. Za czasów kiedy odbywała szkolenie, Kyouji przyjaźnił się z Ryoheiem, przez co poznali bliżej Kiran - jego ówczesną uczennicę. Był wówczas bardzo miły i pogodny. Z czasem jednak zaczął zmieniać swe poglądy na coraz bardziej rygorystyczne. Zdawało się, że od momentu, kiedy Mariko zaczęła zabijać czystokrwistych. Miał z tego niezły ubaw, mimo iż Łowcy żyli z wampirami w zgodzie i ofiary niczemu nie zawiniły.

      - Rozerwij się czasem, bo stałeś się bardzo sztywny - rzuciła na odchodnym szarowłosa.

      - Rozerwać to ja mogę łeb jakiejś pijawce - odparł zdenerwowany. Dziewczyna wymruczała coś pod nosem i wyszła z pomieszczenia. Poszła jeszcze sprawdzić, czy jej rodzice mają dziś misję, po czym zgarnęła Keia i razem udali się w odwiedziny do rodzinnego domu, gdzie czekał na nich obiad przygotowany przez Reiko.

Tymczasem Matsuo odnalazł leśną posiadłość prezesa całego Związku i jego rodziny. Musiał przyznać sam przed sobą, że trochę się stresował zadaniem, które przed nim postawiono. Trenowanie dzieciaków na Łowców było poważnym i niełatwym wyzwaniem. Do tego on miał zostać mistrzem chłopca niezwykłego, nie tylko pod względem pochodzenia, ale też charakteru. Przez jakiś czas rozmawiał na osobności z Zero i Ayą, słuchając uważnie, czego może się spodziewać. Znał Kairena jedynie odrobinę, ale i to wystarczyło, by zauważył, że nie ma do czynienia ze zwykłym dzieckiem. Również Hana opowiadała mu trochę o swym kuzynie i wszystko to sprawiło, że Kuroki nieźle się denerwował. Niemniej jednak rodzice chłopca byli bardzo mili i w razie czego mogą służyć wsparciem. Powiedzieli, że początkowo może być mu ciężko, ale w końcu przywyknie.

      Po jakimś czasie Matsuo oficjalnie zapoznał się z Kaiem jak mistrz z uczniem. Z lekkim zdziwieniem zauważył, że piętnastoletni Kairen wygląda na niewiele starszego od niemal pięć lat młodszego od niego braciszka Hanashi, Tamakiego. Czuł się z tym trochę dziwnie, skoro chłopca trudno byłoby wziąć nawet za gimnazjalistę, a tak naprawdę powinien już zaczynać liceum. Wygląd to było jednak nic w porównaniu z jego usposobieniem. Uroczy i poważny zarazem, bardzo inteligentny, delikatny i silny jednocześnie… Matsuo był pewien, że nigdy w życiu nie spotka równie niezwykłej osoby. Jednakże mimo tego wszystkiego szybko przywiązał się do chłopca i bardzo go polubił. Był usłuchany i uważny, zwracał się do niego z szacunkiem - choć sam Matsu miał czasem wrażenie, jakby to on powinien być tym niżej stojącym w hierarchii, zawsze starannie wypełniał powierzone mu zadania. Co zaś najważniejsze, za jego sprawą do serca Kurokiego powrócił spokój.

      - Z tamtymi osobami wszystko jest w porządku, mistrzu - rzekł ni z tego, ni z owego Kairen, gdy któregoś dnia nie po raz pierwszy zauważył nieumiejętnie skrywany smutek Matsuo. Zrobili sobie właśnie przerwę, odpoczywając na leśnej polanie nieopodal domu chłopca. - Są razem, szczęśliwe. Nawet lepiej się stało, bo tu miałyby ciężkie życie.

      Mężczyzna spojrzał zszokowany na jasnowłosego chłopca. Nikt nie mówił Kaiowi o misji, którą tak przeżywał. W zasadzie ogólnie niewiele osób o niej słyszało. Skąd on…?

      Przypomniał sobie opowieści o swym podopiecznym i zrozumiał z całą pewnością, że nie wysłuchiwał historyjek wyssanych z palca.

      - Naprawdę? - spytał cicho, czując już powoli, jak jego serce zalewa dawno nieobecne ciepło i, przede wszystkim, ulga.

      Kairen uśmiechnął się na ten swój charakterystyczny aniołkowaty sposób i skinął głową. W oczach Matsu zebrały się łzy, ale szybko się ich pozbył, po czym, lekko zmieszany, energicznie poczochrał Kaia po jego bujnej czuprynie.

      Niespełna miesiąc później Kiran naszły ogromne bóle i koniecznym było wywołanie porodu przed terminem. Mimo niewyobrażalnego bólu na świat przyszła mała, zdrowa dziewczynka, Miyako. Po kilku tygodniach wypuszczono je do domu, czego nie uczyniono wcześniej przez wzgląd na przeróżne powikłania, jakie naszły kobietę. Maluchem głównie opiekowali się więc na zmianę Kei i Hana, której czasem towarzyszył Matsuo. Hanashi, zauroczona maleństwem, spędzała z dziewczynką naprawdę dużo czasu, żeby odciążyć wiecznie zmęczonego brata i nienajlepiej czującą się Kiran. W ciągu tygodnia poczuła się prawie, jakby to ona była matką niebieskookiego dziecięcia. Z bólem serca przeprowadziła się z Matsuo do kawalerki nieopodal, kiedy Kiran i Miyako wróciły ze szpitala. Hana do końca swego pobytu pomagała małżeństwu w zajmowaniu się niemowlakiem, Matsuo za to skupiał się na trenowaniu swego nowego ucznia. Po zakończonym urlopie szarowłosa Łowczyni wróciła do przyjaciół i starej pracy, chcąc, aby trzy lata minęły jej jak najszybciej.

      Matsuo wiedział, że będzie tęsknił za swą najlepszą przyjaciółką, lecz mógł się teraz całkowicie poświęcić trenowaniu Kairena. Czasami miał jednak wrażenie, że to on powinien być uczniem. Nie chodziło o umiejętności łowieckie, bo logicznym było, iż miał dużo większe doświadczenie niż początkujący chłopak, lecz o coś, co nazywał „mądrością życiową”. Kai zdawał się wiedzieć więcej o sprawach natury egzystencjalnej niż niejeden dorosły.

      Jako uczeń był doprawdy doskonały. Miał po prostu prawdziwy dar. Wszystko przychodziło mu z łatwością, której niemal każdy mógłby mu pozazdrościć. Choć to może nie powinno go dziwić, słyszał wszak, że jego ojciec był równie utalentowany. Nieraz rozmawiał o tym z Tougą Yagarim, poważnie starzejącym się już Łowcą, który właściwie powinien już dawno temu przejść na emeryturę, ale który nie widział świata poza pracą. Matsu wyraźnie dostrzegał, jaki dumny ze swych uczniów jest Yagari - choć on sam rzadko się do tego przyznawał, kryjąc się za stosem sarkazmów - i cieszył się, że może doświadczyć takiego samego uczucia. Był bardzo ciekawy, co wyrośnie z jego słodkiego uczniaka.

***

      - Nie, katana to chyba nie jest najlepszy pomysł - stwierdził Tamaki piętnaście minut po tym, jak zdecydował, że to właśnie tę broń wybiera. - Trzeba się dużo namachać… - wybrzydzał.

      - To może rewolwer? - zaproponował pełen spokoju Ryohei, śmiejąc się pod nosem. Właśnie zaczęli szkolenie na Łowcę, a dwunastoletni blondyn miał największy problem z wyborem broni.

       - Sam nie wiem - westchnął, opierając się delikatnie o półkę obok. Sprawiał wrażenie, jakby bił się z myślami. - Kiedy zostanę prefektem, wolałbym nie nosić ze sobą wszędzie katany, ale lubię nią walczyć - stwierdził, przypominając sobie lekcje nauki walki z rodzicami i rodzeństwem. - Rewolwer za to jest mało widoczny, skuteczny i Hanashi by się ucieszyła…

      - Kei walczy kataną, Hana Bluck Butlerem. Będziesz któreś faworyzował? - spytał Asamoto z uśmieszkiem, obserwując, jak wyraz twarzy Tamakiego się zmienia.

      - Wpadłem na genialny pomysł, mistrzu! Po prostu wezmę oba - oznajmił zadowolony, zabierając wcześniej wybraną katanę i srebrny pistolet z wygrawerowaną nazwą Antoinette.

      Kiedy już wybrali broń, mogli zacząć swe trzyletnie szkolenie. Jako iż Ryohei znał swego obecnego ucznia odkąd się urodził, nie mieli problemów z dogadaniem się. W dodatku starszy Łowca po szkoleniu bliźniaków Kiryuu był przygotowany na wszystko i uzbroił się w cierpliwość, mając świadomość, że każde z dzieci Kaori i Ichiru jest specyficzne. Tamaki był zdecydowanie typem przywódcy. Był uwielbiany przez swoje rówieśniczki, ponieważ każdą umiał oczarować, wiedząc, co chce usłyszeć. Mimo to z reguły był szczery, nawet jeśli stwarzał tylko takie pozory. Czasem stawał się dość wybredny i leniwy, odmawiając ćwiczeń, ale Ryohei zawsze znajdywał dla niego motywację. Z reguły blondyn był jednak pracowity i sumienny, a to, co sobie zaplanował, zawsze musiał osiągnąć. W tym stanowczo przypominał matkę i starszą siostrę. Zdarzały się jednak chwile, kiedy zdawał się izolować od świata, jak gdyby zmęczony całą jego radością. Ciężko było wtedy cokolwiek zdziałać. Zazwyczaj jednak ten stan znikał tak szybko, jak się pojawiał i nonszalancki uśmiech wracał na twarz chłopca.

***

      - Kako, do nogi - rzucił Kairen, gdy zauważył, że brązowy pies zaczął się nieco oddalać. Ten zaraz posłusznie przybiegł, merdając ogonem i spoglądając na swojego pana ufnie i z oddaniem. Uśmiechnął się do niego i popędził Blue Daisy. Pragnął nacieszyć się leśną przejażdżką na tyle, na ile to możliwe, póki rodzice nie wrócą. Nie chciał ich martwić, więc nigdy nawet nie wspominał im o swych wypadach. Byli zdecydowanie nadopiekuńczy, ale nie mógł ich za to winić. Rozumiał ich uczucia i obawy jak nikt inny, mimo iż sam nigdy nic równie strasznego nie przeżył. Nie umiałby tego wyjaśnić, ale od kiedy tylko pamiętał, w pewien sposób czytał w ludzkich (i nie tylko) sercach. Miał świadomość, inni zresztą też, że to nie moc taka jak władza nad wodą, lecz swego rodzaju dar szóstego zmysłu. Wampiry i Łowcy w różnym stopniu wyczuleni byli na różnego rodzaju sygnały wysyłane przez istoty żywe, a on prawdopodobnie odbierał je po prostu silniej niż inni. Przeczucia nigdy go nie myliły, a jeśli chodzi o „widzenie przyszłości” był pewien kilku zdarzeń, które dopiero miały nastąpić. Czuł na przykład, że złączy całe swe życie z Kanaru. Inaczej zwyczajnie nie mogło się stać, byli sobie przeznaczeni.

      Nikt do końca nie rozumiał, jakimi ścieżkami błądzą jego myśli. Był świadomy swojej odmienności, ale jednocześnie wiedział, że każdy jest na swój sposób wyjątkowy, a osoby mu najbliższe już szczególnie. Mama-dhampirka, tata-Łowca-wampir, zmarła przedwcześnie siostra o przerażających, niedających się opanować zdolnościach…

      Mimo najróżniejszych zawiłości w życiu jego i bliskich, zachowywał niczym niezmącony spokój. Czasem wydawało mu się, że jest istotą nie z tego świata. Nawet gdy powinny targać nim rozpacz czy gniew, pozostawał dziwnie spokojny. Jakby złoszczenie się czy płacz w niczym nie pomagały - i być może tak rzeczywiście było, ale większość ludzi musi wyładowywać emocje. On takiego pragnienia nie posiadał. Miał jednak marzenia jak każdy. Największym było poślubienie Kanaru - ale nie miał wątpliwości, iż tak rzeczywiście się stanie, więc i o to się nie martwił.

      Zatrzymał klacz i przykazał dwojgu zwierzętom być cicho. Uśmiechnął się, wyczuwając w pobliżu panią swego serca, póki co ledwie jedenastoletnią. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę, jak blisko murów Akademii się znalazł. Rodzice by się zaniepokoili, gdyby dowiedzieli się, że urządza sobie takie wycieczki. Umiałby się obronić, a oni musieli doskonale zdawać sobie z tego sprawę, ale to ich bynajmniej nie uspokajało. Nosili w sercach ból po tragicznej stracie pierworodnego dziecka i nic nie byłoby w stanie go z nich zmazać.

      - Cześć - rzekł tonem, który wszyscy kochali, wyłaniając się spośród drzew i zbliżając się do strumyka, w którym pluskała się dziewczynka.

      - Kairen! - zachwyciła się. Jej twarz rozpromieniła się w uśmiechu, na policzki wstąpiły dziecięce wciąż rumieńce.

      - Co ty tu robisz? - zapytał ze śmiechem.

      - Oj, wymknęłam się rodzicom. Nie zdradź mnie tylko! Nie lubią, gdy wychodzę poza mury Akademii, szczególnie sama - jęknęła.

      - Ja też wyruszyłem na tajną wyprawę - zaśmiał się serdecznie. - Twój sekret jest bezpieczny - zapewnił.

      - Twój również - odparła szczerze. Błękitne oczy pięknie błyszczały w irytującym nieco świetle słońca.

      Uśmiechnęli się oboje i wdali w pogawędkę. Mimo iż mieszkali dość blisko siebie, nie widywali się tak często, jak by sobie życzyli. Rodzice zdawali się być wiecznie czymś zajęci, więc raczej rzadko składali innym wizyty, a na samotne wypady dzieciom nie pozwalali, jak gdyby za każdym drzewem mogło czaić się mrożące krew w żyłach niebezpieczeństwo. Cóż jednak można poradzić? Dzieciom nie wolno było samym o sobie decydować, taki już los niedojrzałych istot. Zazwyczaj więc grzecznie słuchały dorosłych i jedynie od czasu do czasu, gdy nadarzyła się idealna możliwość, wymykały się z domu i błądziły po okolicznych lasach, czując się wtedy wolnymi niczym ptaki w przestworzach.

      - Kai-chan, kiedy weźmiemy ślub i razem zamieszkamy, nie będziesz chyba trzymał mnie wciąż w domu, co? - rzuciła w pewnym momencie śmiertelnie poważna Kanaru. Kairen wybuchnął śmiechem. Skąd dzieciom przychodziły do głowy takie pomysły?

      - Oczywiście, że nie - obiecał. - Jako pani domu sama będziesz decydowała o większości spraw. - Po minie Kany widać było, że owy pomysł bardzo przypadł jej do gustu. Kairen zachichotał. - Tak sobie myślę, że może raz na jakiś czas wybieralibyśmy się w podróż - rzekł rozmarzonym tonem, kładąc się na plecach na brzegu strumyka i spoglądając w niebo. - Świetnie byłoby poznać nieco świat, prawda? Tyle w nim piękna i tajemnic. Wierzyć się czasami nie chce, że to, co opisują w książkach podróżnicy, jest prawdziwe. Chciałbym zobaczyć to i owo na własne oczy.

      - Ja też, ja też! - pisnęła dziewczynka, a jej błękitne oczy błyszczały z podniecenia. - Och, Kai-chan, kiedy wreszcie się pobierzemy?

      - Jak tylko dostatecznie podrośniemy - odparł z uśmiechem, siadając na piasku. Wyciągnął rękę, by potarmosić Kanaru po włosach, co zaowocowało jej szaleńczym chichotem. - Szczególnie ty - dodał. - Masz tylko jedenaście lat, szkrabie.

      - Jaki tam szkrabie! Zobaczysz, za kilka lat mnie nie poznasz, urosnę i dojrzeję, i będziesz mnie adorował - śmiała się swobodnie. Przeskoczyła strumyczek i zarzuciła Kairenowi ręce za szyję. - A potem będziemy żyli długo i szczęśliwie.

      - No ba - zgodził się z nią, przytulając ją przyjaźnie.

      - To ile lat muszę mieć? - mruknęła jakieś dwie minuty później Kana.

      - Chyba chociaż osiemnaście czy dwadzieścia…

      - Aż tyle?! Nie chcę tyle czekać! Nawet gdyby to było szesnaście, to wciąż byłoby to pięć długich lat! - żachnęła się.

      - Cóż, nie możemy popaść w przesadę - zauważył ze śmiechem chłopak. - A co jeśli nagle ci się coś odwidzi i mnie rzucisz?

      - Nigdy! - oświadczyła pewnie Kanaru, wtulając się w przybranego kuzyna i nie do końca oficjalnego narzeczonego. Nie wiedziała wówczas, jak burzliwy bywa okres dojrzewania, że wszystko staje wtedy na głowie i przerzuca się to nawet na uczucia, którymi darzy się innych. A już szczególnie przenosi się to na zachowania…

      Zanim się to jednak stało, dzieci zdążyły pochwalić się kolejnymi wymysłami. Któregoś dnia, gdy Suzue i Deichi z córeczką przyszli w odwiedziny do Ayi i jej rodziny, Kanaru przyznała się Kairenowi do tego, że z jakiegoś powodu ciągle jest głodna.

      - To znaczy nie tak naprawdę głodna, ale jakby czegoś brakowało - wyjaśniała z przejęciem wciąż jeszcze jedenastoletnia Kana. - Nie mówiłam o tym rodzicom, byłoby im przykro. Nie rozumiem, o co chodzi.

      - Żywisz się głównie tabletkami krwi? - zapytał spokojnym, acz poważnym tonem Kai.

      - Czasem biorę tabletki, a czasem piję krew mamy - odparła. Bezwiednie bawiła się warkoczykami zwieńczonymi gumkami z małymi kokardkami. Ubrana była w uroczą, ale nie przesłodzoną fioletową sukienkę. Siedziała na łóżku w pokoju przybranego kuzyna.

      - Tabletki nigdy nie nasycą cię w pełni - rzekł, patrząc Kanaru w oczy. - Wiem, co czujesz, moi rodzice i ja też żywimy się w taki sposób. Raz na jakiś czas krew, a na co dzień pastylki. Z tego powodu będziesz czuła niedosyt. Dopiero niedawno zaczęłaś przyjmować tabletki, tak?

      - Uhm - zgodziła się, kiwając potakująco głową.

      - Musisz do tego przywyknąć, niestety. Ale kiedy będziemy starsi, będę mógł oficjalnie karmić cię własną krwią, wtedy nie zaznasz głodu - oznajmił z uśmiechem. - Póki co… W sumie możesz spróbować. Chciałabyś?

      - Och, tak! - odpowiedziała z dziecięcym zapałem. Nie miała zbyt wielkiej świadomości tego, iż taki akt sprawia duży ból osobie ugryzionej, wszak nikt jej tego jeszcze nie zrobił. A teoria to dla dziecka tylko teoria, musi doświadczyć czegoś na własnej skórze, by się przekonać, jak to w istocie wygląda.

      - W takim razie nie ma sprawy, napoisz się. Tylko nie możemy tego zrobić tak blisko rodziców, zdenerwowaliby się pewnie.

      - Uhm, uhm! - z zapałem zgadzała się z nim Kana.

      - Dzieci! - zawołał z salonu Dei. Oboje pobiegli do dorosłych, by dowiedzieć się, czego od nich chcieli. - Idziemy na spacer po lesie, ubierajcie buty.

      - Haaai! - krzyknęli zgodnie i udali się do przedpokoju, razem zresztą z rodzicami Kairena i Kanaru, którzy również musieli wdziać obuwie. Kilka minut później przechadzali się już po okolicznych lasach.

      - Martwię się - przyznał Dei, zwracając się do Ayi i Zero. Dzieci trajkotały o czymś gdzieś obok. - Od kiedy w Nocnej Klasie zabrakło jakichkolwiek czystokrwistych, jest o wiele ciężej niż niegdyś. Poziomy C i D zazwyczaj słuchają przewodniczącego, ale B to już inna historia. Arystokraci nie bardzo chcą podporządkowywać się komuś, kto w hierarchii stoi na równym poziomie co oni - westchnął. - Nie jestem pewien, czy nie byłoby mądrze aktywować Nocny Wydział jedynie raz na jakiś czas, kiedy ktoś o wystarczająco wysokiej pozycji społecznej wyraziłby chęć wstąpienia w poczet uczniów…

      - Rozumiem twój punkt widzenia, ale to się trochę kłóci z pierwotnymi założeniami dotyczącymi prosperowania Nocnej Klasy - zauważyła Aya. - Niemniej jednak… Może to byłby dobry pomysł.

      Nie powiedziała na głos, że czasami najchętniej po prostu pozbyłaby się całej idei związanej z Nocnym Wydziałem. Zbyt dużo bólu się z nim wiązało…

      - Ale wprowadziłby niemałe zamieszanie - mruknął Zero. - Skoro już wszyscy od dłuższego czasu patrzą na to wszystko przychylnym okiem, trochę głupio byłoby to zmarnować - rzekł, zachowując trzeźwość umysłu, choć prywatnie miał raczej zdanie podobne do żony.

      - Właśnie - poparła go Suzu. - Nie poddawajmy się, na pewno będzie lepiej. Jeśli nie teraz, to niebawem.

      - Być może - odparł Deichi. - Ale obecny skład „władzy” nie jest zbyt udany. Ani „przywódcy” wampirów, ani prefekci nie do końca radzą sobie ze powierzonymi im zadaniami. Ech - jęknął, robiąc zbolałą nieco minę. - Gdyby nie Suzaku, który wpada do nas od czasu do czasu, byłoby naprawdę beznadziejnie.

      - Skoro wam trochę pomaga, niech lekko nastraszy tych imbecyli.

      - To nie taki zły pomysł…

      Kairen i Kanaru zerknęli na dorosłych, którzy rozprawiali o czymś żywo. Skorzystali więc z okazji, by się ulotnić. Biegiem wrócili do domu, zrzucili buty i poszli do pokoju chłopaka. Tam Kairen zdjął koszulkę, by nie pobrudzić jej krwią i pozwolił Kanie ugryźć się w szyję.

      Dziewczynka nie przeżyła wcześniej czegoś tak wspaniałego i niesamowitego, a jednocześnie nigdy nie piła czegoś tak przepysznego. Chłeptała chciwie szkarłatną posokę, brudząc nią swą buzię i szyję oraz tors przyjaciela. Nie miała jeszcze wprawy w takich czynnościach.

      Zbombardowały ją też uczucia chłopca. Jak najbardziej utwierdziła się w przekonaniu, że jest przez niego prawdziwie kochana. Była tym zachwycona. Z drugiej jednak strony, wielu rzeczy zupełnie nie rozumiała. Umysł Kairena był niczym czarna dziura, tajemnicza i niezgłębiona. Wówczas po raz pierwszy przeszło jej przez myśl, że nie jest go godna, przecież nigdy mu nie dorówna! Ale przecież on kochał ją mimo tego wszystkiego…

      Oderwała się wreszcie, przestraszona, że wypiła za dużo. On jednak uspokoił ją anielskim uśmiechem.

      - Smakowało? - spytał serdecznie.

      - Bardzo! - przyznała, lekko się rumieniąc. - I w ogóle nie czuję już pragnienia. Naprawdę, ani troszeczkę…

      - To świetnie! - zawołał wesoło Kai. - Okropnie się cieszę - wyznał. - Ach, brudasku mały, trzeba cię koniecznie umyć - zaśmiał się. Starł kciukiem krew z jej brody, po czym machinalnie zlizał ją z palca. Potem przywołał swą moc, by chwilkę później za pomocą wody wyczyścić porządnie Kanę, a następnie siebie samego. Już miał włożyć koszulkę, gdy do pokoju wpadli rodzice obojga.

      - Co się…?! - krzyknęła przestraszona Suzu, ale gdy ujrzała stan dzieci, oniemiała.

      - Gomen, gomen - rzekł Kairen, wdziewając na spokojnie szaroniebieski T-shirt. Ran na jego szyi już nie było widać, jako iż zdążyły się samoistnie zagoić. - Nic złego się nie stało. Tylko dałem Kanie-chan się napić, to chyba nic takiego, prawda?

      Kiedy dorośli poczuli zapach krwi chłopca, przerazili się. Szczególnie w Ayi odezwała się trauma sprzed lat; pierwsza zerwała się ku posiadłości, błagając w duchu, by nic nikomu się nie stało. Tymczasem w domu nakryli dzieci ze stoickim spokojem przebywające w pokoju jej syna, który, nawiasem mówiąc, górną część ciała miał odkrytą. Z kolei jedno z ramiączek sukienki Kanaru było nie na swoim miejscu… W rezultacie widok był dość niepokojący. Dopiero po chwili oniemienia wszyscy skojarzyli, że przecież ruszyli do dworku z powodu woni krwi, więc dzieci najwyraźniej się sobą nawzajem dokarmiały. W duchu odetchnęli z ulgą.

      - Martwiliśmy się! - rzekła z wyrzutem Aya. Stres powoli z niej spływał. - Zniknęliście, a potem poczuliśmy krew…

      - Przepraszamy - pisnęła Kana. Kairen poprawił jej opadające ramiączko i dołączył się do błagań o wybaczenie.

      - Będziemy musieli porozmawiać - mruknął Zero do syna.

      - I my również - stwierdził Deichi, zwracając się do córeczki, która, skruszona, spuściła wzrok. Kiedy dorośli wreszcie sobie poszli, Kanaru miała łzy w oczach.

      - Nie zdążyłam ci się odwdzięczyć - szepnęła smętnie.

      - Baaaka - zaśmiał się cicho Kai. - Przecież i tak bym cię nie ugryzł. Nie płacz, kochana - dodał, ocierając łezki z twarzy Kany. - Rodzice to rozumieją, choć niekoniecznie się do tego przyznają - wyjaśnił. Przytulił dziewczynkę, szepcząc uspokajające słówka. Gdy odzyskała dobry humor, pokazał jej ciekawą książkę, którą niedawno nabył. Do wieczora siedzieli przy niej, czytając co lepsze fragmenty i podziwiając obrazki i zdjęcia odległych miejsc, które zawierała dość opasła księga.

***

     Ośmioletnia dziewczynka płakała cicho, leżąc na futonie w pokoju sypialnym jednego z japońskich sierocińców. Jej miedzianorude loki rozrzucone były wokół twarzy o mlecznobiałej cerze poznaczonej kilkoma piegami, pamiątką letnich zabaw na dworze. Drżała lekko i choć próbowała się uspokoić, nie udawało jej się to. Wizja była zbyt dokładna i oczywista.

      - Czego znów beczysz? - warknęła dziewczynka obok niej. Chciała spać, a jej sąsiadka ryczała jak głupia. Zdarzało jej się to od czasu do czasu, co okropnie irytowało Sakurę i niektóre jej koleżanki.

      - Mizuki-san umrze - odpowiedziała rudowłosa, kryjąc twarz w dłoniach i dalej łkając.

      - Idiotko, to, że zemdlała i zabrało ją pogotowie, nie oznacza od razu, że umrze. Pewnie po prostu się przepracowała albo coś - mruknęła Sakura, wymownie przewracając oczyma. - Więc zamknij się wreszcie i śpij.

      Ona jednakże nie chciała zasnąć. Jeśli znów to zrobi, wizja może powrócić, a ona nie czuła się na siłach, by patrzeć ponownie na rychłą śmierć pani Mizuki, jedynej osoby, która ją szanowała i lubiła. Cóż ona bez niej pocznie? Nie będzie już miała żadnej ochrony, dzieci będą gnębiły ją jeszcze bardziej. Wiedziała, że tak to będzie wyglądało.

      Płakała więc cichutko, ciesząc się, że póki co nie obudziła nikogo poza Sakurą, która przeklinała ją pod nosem. Niedługo potem jedna z opiekunek zerknęła do pomieszczenia, by sprawdzić, czy wszystko jest w porządku i nikt nie rozrabia, zdarzało się już bowiem, iż dzieciaki wpadały na szalone pomysły i wariowały zamiast spać.

      - Yamakawa-san, ona znowu ryczy i nie daje mi spać - poskarżyła się Sakura, wskazując palcem na sąsiadkę. Kobieta zmarszczyła czoło.

      - Co tym razem, Mayumi? - mruknęła.

      - Twierdzi, że Mizuki-san umrze - pospieszyła z wyjaśnieniem Sakura.

      - Wielkie nieba, dziewczyno, weźże się ogarnij, nikt nie chce słuchać tych twoich bredni - rzuciła z grymasem na twarzy. Miała mniej więcej pięćdziesiąt lat i potrafiła być bardzo surowa, teraz na szczęście wydawała się już raczej śpiąca, więc nie miała sił na większe użeranie się z najbardziej kłopotliwą z wychowanek.

      - Hai - szepnęła Mayumi, co nawet Sakura ledwo dosłyszała, a Yamakawa musiała dopraszać się, by ośmiolatka łaskawie powtórzyła, co mówiła.

      - Miej nadzieję, że to się nie wydarzy - warknęła, pamiętając kilka sytuacji z przeszłości, kiedy to Mayumi przepowiadała przyszłość. Wierzyła, że w tym dziecku jest coś przeklętego i bynajmniej nie chciała mieć z tym czymś do czynienia. Najchętniej pozbyłaby się dziewczynki, lecz nikt jakoś nie palił się do tego, by ją przygarnąć. Wszyscy wyczuwali, iż jest w niej coś dziwnego. Pozostawało więc czekać, aż osiągnie pełnoletniość i będzie można wywalić ją z domu dziecka na zbity pysk.

      - Hai - powtórzyła Mayumi, nie chcąc kłócić się z wychowawczynią. I tak wiedziała swoje, miała pewność, że pani Mizuki zostało ledwie kilka godzin życia.

      I rzeczywiście - następnego dnia, jeszcze przed południem, ze szpitala zadzwoniono z wiadomością o zgonie Satsuko Mizuki. Na Mayumi znów spoglądano z nieskrywaną nienawiścią, a kiedy zbliżała się do co poniektórych bawiących się na dziedzińcu grupek, przeganiano ją, krzycząc „Precz z czarownicą!” i tym podobne zdania. Dziewczynka siadała więc na ziemi pod murkiem otaczającym teren sierocińca i zagłębiała się w lekturze, bo tylko w ten sposób mogła uciec od realnego świata i łez, jakie wywoływał.

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Kochane moje, w imieniu swoim i Kao dziękuję za komentarze i wszelkie miłe słowa! Ze względu na niewielką ilość wolnego czasu i inne takie na niektóre z nich odpowiedziałam dopiero przed chwilą. Przepraszam i ciekawych odsyłam do komentarzy pod poprzednim rozdziałem. :)

      Bardzo się cieszymy ze względu na powrót niektórych czytelniczek. Witamy z powrotem! :* „Czarownicę” dedykujemy Suzu, Kari, Angel, Kiran, Angel Kitty, Andzikowi, Banshee i Ev. Jesteście cudowne! :*

      Kolejny rozdział w sumie jest w stanie… oczekującym na rozpoczęcie tworzenia, ale być może nadgonimy to podczas przerwy świątecznej. Naturalnie podkreślam „być może”. Teoretycznie nowość powinna ukazać się 29.12.13, ale nie wiem, czy damy radę. Co ma być, to będzie, nie?

      Jeszcze mała prośba: jak widzicie jakieś błędy, zgłaszajcie je. Szlag mnie trafia, gdy robię sobie powtórkę z niektórych rozdziałów, a tam pojawia się rażące powtórzenie, literówka albo coś w tym stylu. ;_; Wiem, jestem nawiedzona, ale mam to w genach (chyba). ^^’

      Buziaki i wesołych świąt (w razie gdybyśmy nie zgłosiły się wcześniej)! :*


      EDIT: Z okazji Świąt Bożego Narodzenia rozdział XXIV ukaże się już 25.12.13. Zapraszamy!