Vampire Night: rozdział XXII - „Niepewność”

      - Zrobiło się coś podejrzanie cicho - zauważyła Aya. Zarówno ona, jak i Suzue wiedziały już, że jeśli przez długi czas nie słyszy się brojenia dzieci, może dziać się coś nie do końca mile widzianego. A to „szycie” sukienek z firan bądź zasłon, a to spokojne rysowanie po ważnych dokumentach lub po ścianach… Doprawdy, dzieciaki potrafiły być bardzo kreatywne!

      - Fakt - zgodziła się Suzu, więc obie wstały z kanapy i opuściły salon, by przemknąć do pokoju Kanaru, w którym zostawiły i ostatnio widziały swe pociechy. Potem bowiem zagłębiły się w jedną z niekończących się rozmów i straciły poczucie czasu, co zresztą nierzadko im się przydarzało. W swoim towarzystwie mogły przebywać godzinami i się przy tym ani trochę nie znudzić.

      W duchu śmiejąc się z tego, iż zachowują się prawie niczym tajne agentki, zerknęły przez szparę w drzwiach. Odetchnęły z ulgą, widząc, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Kanaru i Kairen oddali się zabawie. Już miały odejść, gdy stały się świadkami iście słodkiego pocałunku dwojga maluchów. Lekko skonsternowane, wciąż pamiętając deklaracje Kairena, jakoby Kana miała w przyszłości zostać jego żoną, postanowiły rozeznać się w sytuacji.

      - W co się bawicie? - zapytała z uśmiechem Suzue, wchodząc do przyjemnie urządzonego pomieszczenia.

      - W dom - odparła rozpromieniona Kanaru. - Jestem mamą, Kai-chan tatą… - Rozglądała się przez chwilę, aż ujrzała zabawkowy wózeczek, do którego podeszła i z troską ostrożnie wyjęła z niego dwie lalki. - A to nasze córeczki, Kanae-chan i Ayame-chan. Ayame-chan jest młodsza, ale tylko troszkę, wiesz?

      - Och. Widzimy, że nieźle się wam wiedzie - rzuciła Aya.

      - Oczywiście - potwierdził Kai z anielskim uśmiechem na ustach. Dorysować skrzydła i aureolkę, a wypisz wymaluj byłby z niego mały posłaniec z niebios.

      - Aya-nēchan! - wydarła się Kaori, bez krępacji wchodząc do domku dyrektora, choć w nim nie mieszkała. - Suzu! Żałujcie, że z nami nie poszłyście!

      Kobiety zachichotały i zostawiły dzieci, by przywitać się z Kao i Marią. Obie poszły z synkami na zakupy, co z kolei podarowały sobie Aya i Suzu, bo w początkowych planach miały iść razem z nimi.

      Cały dzień miały spędzić robiąc to, na co mają ochotę - no, poza zajmowaniem się dziećmi. Ich mężowie wyruszyli na jakiś męski wypad na ryby (tak im się przynajmniej wydawało, nie do końca się tym interesowały, mając przed sobą wizję babskiego wieczoru), ale naturalnie kategorycznie odmówili zabrania ze sobą dzieci („Jeszcze coś by im się stało” - w wolnym tłumaczeniu: „Błagamy, tylko nie to!”). Tak więc matki zostały z pociechami, choć nie było to przecież szczególnie uciążliwe. Kaori i Maria od rana latały po sklepach, wydając prawdopodobnie niezłą sumkę, a Aya i Suzue praktycznie bez przerwy paplały o wszystkim i o niczym. Tamaki i Mamoru chcąc nie chcąc wlekli się po centrach handlowych za matkami, z kolei Kairen i Kanaru grzecznie się bawili. Dzień okazał się zaiste doskonały.

      Chłopcy pobiegli do kuzynostwa, ścigając się na korytarzu. Równo wpadli do pokoju Kanaru i wszyscy czworo zaczęli prześcigać się w powitaniach.

      - Bawimy się w dom! - oświadczyła rozpromieniona Kana, po czym powtórzyła relację, którą niedawno zdała mamie i cioci Ayi.

      - Chcecie być wujkami? - rzucił Kairen ze szczerym uśmiechem. Choć miał już dziewięć lat, wyglądał na nie więcej niż siedem.

      - Ani mi się śni! - mruknął pięcioletni Tamaki. - Ja też chcę być tatą, to najfajniejsza rola.

      - Ale Kai-chan jest tatą! - przestraszyła się czteroletnia dziewczynka, zakrywając rączkami usta. - Nie może być kilku tatusiów, za to może być paru wujków. Ale serio, będziecie najlepszymi i najważniejszymi wujkami!

      - Zawsze stoisz po jego stronie! - zdenerwował się Tamaki, strojąc obrażoną minę zranionego do głębi małego królewicza.

      - Tama-chan, nie bądź zły! Kai-chan to przecież mój mąż! - wykrzyknęła Kanaru. Kairen z dziecięcą powagą pokiwał głową.

      - Wcale nie jesteście mężem i żoną - warknął Tamaki. - Wbij im to do głowy, Mamoru!

      - Teraz nie są, ale kiedyś może będą - zauważył trzeźwo syn Shuuseia i Marii. - Ale to nieważne. Pobawmy się wreszcie. Jak nie w dom, to w coś innego.

      - Uhm! - zgodzili się Kanaru i Kairen, nie mając ochoty na dalsze kłótnie. I tak wiedzieli swoje.

      Tamaki dąsał się dalej.

      - Tama-chan! Proszę! - zapiszczała Kana, a że jej urokowi mało kto nie ulegał, blondynek wreszcie zmiękł i z miną cierpiętnika łaskawie zgodził się na zagranie w grę planszową.

      W tej samej chwili w saloniku Aya westchnęła. Miała niewyraźną minę, zresztą nie jako jedyna. Kaori przyglądała się wampirzycom i spytała, co je zaniepokoiło. Wyjaśniły, że dzięki wyczulonemu słuchowi usłyszały kolejną kłótnię dzieciaków.

      - Nie rozumiem tego! - żachnęła się Kao. - Wszyscy zawsze się tak uwielbialiśmy, a Tamaki z jakiegoś powodu zdaje się nie do końca lubić Kairena - mruknęła zasmucona, niemal ze łzami w oczach. Była nieco przewrażliwiona na punkcie relacji rodzinnych.

      - Uhm - przyznała jej rację Aya. - To przykre…

      - Wyrosną z tego - zapewniła Maria z ciepłym uśmiechem, a Suzue jej przytaknęła.

      - Oby - wybąkały w tym samym momencie przybrane siostry.

***

      - I wtedy przebiłam mu twarz kataną! Prosto między oczyma, żeby mnie popamiętał! - ekscytowała się Youko, biorąc kolejny łyk sake. Wróciwszy z misji, jak co piątek spotykali się w najbliższym gronie, do którego od zeszłego roku dołączył młody Shuuji Kimura, który dopiero co ukończył studia, a idealnie wdrożył się w tę grupę. Katsumi przygarnęła go do nich i zaczęła rozpieszczać jak dziecko, choć wyglądał na ich rówieśnika, a w rzeczywistości był zaledwie kilka lat młodszy.

      Łowcy siedzieli na sofie, popijając i wymieniając się nowinkami z ostatniego tygodnia. Hanashi żywiołowo opowiadała o tym, jak długo musiała spisywać ostatni raport, irytując się przy tym niesamowicie. Matsuo uspokajał ją, co rusz przygarniając ją do siebie i zasłaniając ręką usta, żeby przestała już mówić. Ta wyrywała się i wciąż zaczynała opowiadać tę historię od nowa, co chwila łapiąc napad śmiechu.

      Po kilku godzinach Youko spała na jednej kanapie, trzymając jeszcze rękę na kieliszku leżącym na ziemi. Katsumi siedziała na fotelu, ze łzami opowiadając o swych rodzinnych problemach, o których wspominała tylko w stanie nietrzeźwości. Shuuji, na którego kolanach znajdowała się głowa Youko, słuchał ją uważnie i kiwał głową, żeby okazać jej tyle empatii, ile mógł. Kiedy skończyła, poprosiła młodszego przyjaciela, żeby pomógł jej dojść do pokoju, bo chciała się już położyć. Ten, ostrożnie wstając, nakrył najpierw kocem krótkowłosą Youko, a następnie złapał pod ramię Katsu.

      - Chłopaki, możecie nocować, ale nic nie brudźcie, dobrze? - rzuciła jeszcze, jednocześnie ziewając, zanim zniknęła za drzwiami.

      - Dobra, ja też się kładę. Rozłóż sobie kanapę i śpij dobrze, Matsu - powiedziała szarowłosa, dając buziaka przyjacielowi i chwiejnym krokiem wstała, idąc do swego pokoju. Zanim zdążyła otworzyć drzwi, poczuła, jak silne ręce chłopaka ją podnoszą i przenoszą przez próg pomieszczenia. Zamknął za sobą drzwi i postawił dziewczynę przy ścianie. - Idź spać, głupku - rzuciła, wplatając swe dłonie w jego włosy. Na początku zaczęła je niezdarnie tarmosić, jednak im bardziej się zbliżał, tym wolniejsze ruchy wykonywała.

      - Jesteś gorąca - zamruczał jej do ucha, nakręcając się.

      - A ty pijany - zauważyła, chichocząc.

      - A ty ponętna - ciągnął.

      - A ty monotematyczny - przekomarzała się, jedną ręką delikatnie muskając jego szyję.

      - A ty napalona - odparł, uśmiechając się lekko.

      - A ty nie? - spytała się i oboje wybuchli śmiechem. Matsuo przerwał tę chwilę namiętnym pocałunkiem, przyciągając jej ciało do swojego. Wciąż śmiejąca się Hana oddała się chwili. Od czasu do czasu przekraczali granice przyjaźni, choć oboje ustalili, że nie chcą nikogo mieć. Kochali się jak przyjaciele, nie czując do siebie miłości romantycznej, ale wykorzystując czasem siłę pożądania do swoich osobistych zachcianek. Póki co jednak nie decydowali się na większe kroki, zadowalając się pieszczotami. Szczególnie często zdarzało im się to w stanach nietrzeźwości, później zaś wspominali to ze śmiechem.

      Następnego ranka Hanashi obudziła się na podłodze, przez sen zrzucona przez Matsuo z łóżka. Zdenerwowana porankiem ściągnęła z niego pościel, co natychmiast go obudziło.

      - Nyaa… - zamruczał jak urażony kot i udał, że na nią prycha. Dziewczyna roześmiała się i wyciągnęła przyjaciela z łóżka. W lepszym nastroju oboje ubrali się i wychodząc z pokoju, zauważyli, że współlokatorki jeszcze śpią, a Shuuji krząta się po kuchni, przygotowując śniadanie.

      - Ohayō - rzucili rozbawieni. Co prawda przyjaciel już dawno wiedział, że tych dwoje czasem do siebie lgnie, ale za każdym razem czuli się odrobinę dziwnie.

      - Ohayō, Hana, Matsu. Kiedy poszedłem po bułki, przyniosłem też listy ze skrzynki, bo chyba nieczęsto tam zaglądacie… Leżą na ławie - rzucił chłopak, zaparzając herbatę.

      - Co my byśmy bez ciebie zrobili - ucieszyła się Hanashi. - Choć czasem wydaje mi się, że nie macie własnych domów - dorzuciła, przeglądając otrzymane koperty. Kilka było zaadresowanych do niej, więc niedbale zaczęła je otwierać.

      - Gdyby tak przynieść tu Junko, Kio i Maki, to miałbym wszystkie kociaki przy sobie - mówiąc to, Matsuo oparł podbródek na głowie szarowłosej, która od razu szturchnęła go łokciem w brzuch.

      - Tego by jeszcze brakowało, żebyś sprowadził tu te kudłacze - powiedziała rozbawiona, znając jego zafascynowanie kotami. Chłopak chciał jej coś odpowiedzieć, ale oberwał w brodę przez to, że dziewczyna nagle podskoczyła i zaczęła piszczeć, budząc tym samym obie współlokatorki. Po chwili do tego również się popłakała, przez co nikt nie był na nią zły. Po fali pytań wreszcie wykrztusiła z siebie - Mój brat się żeni… Kei się żeni! Za dwa tygodnie! Na śmierć zapomniałam! - krzyknęła niedowierzając. - To już tyle czasu minęło?!

      Od dłuższego czasu była tak zabiegana, że nie myślała prawie o niczym poza pracą i przyjaciółmi, zaniedbywała nieco rodzinę i starych znajomych. I choć wiedziała o planowanym ślubie brata, zupełnie straciła poczucie czasu. Dopiero zaproszenie wyrwało ją z amoku, w jakim znajdowała się od co najmniej kilku miesięcy...

      Po przetrawieniu tej informacji dziewczyna postanowiła natychmiast wyruszyć do domu. Widząc na zaproszeniu dopisek „z osobą towarzyszącą”, postanowiła zaprosić Matsuo. Stwierdziła, że są wystarczająco blisko, żeby poznał jej rodzinę. Zresztą mając go przy sobie, miała zapewniony udany wieczór. Jako iż chłopakowi nie udało się załatwić zwolnienia z pracy na tak długi czas, umówili się, że przyjedzie na dzień przed uroczystością. Hanashi jednak wróciła do domu już następnego dnia.

      - Hana-nēchan! - Blondwłosy sześciolatek stojący na peronie rzucił się siostrze w ramiona, kiedy tylko zauważył ją w tłumie.

      - Tama-chan, urwisie! Jak urosłeś! - zauważyła dziewczyna, nie mogąc wyjść z podziwu, jak jej mały brzdąc zmienił się w przeciągu kilku miesięcy. Naprawdę ostatnimi czasy trochę zaniedbała rodzinę i przez natłok pracy przyjeżdżała rzadziej. Po chwili przywitała się również z rodzicami, jak zawsze rozpromienionymi na jej widok. - A teraz przyznać mi się, gdzie jest mój kochaś? - spytała, rozglądając się. Dostrzegła wreszcie jego szarą czuprynę zmierzającą w ich stronę, więc biegiem się na niego rzuciła. Kiedy tylko chwycił ją w ramiona, znów byli jednością. Hanashi popłakała się, gratulując bratu i nie mogąc uwierzyć, że jej mały braciszek zaraz będzie miał żonę, podczas gdy ona, wciągnięta w wir pracy, nie była nawet w związku.

      Na powrót skompletowana rodzina ruszyła do domu rodziców, aby zjeść wspólny obiad z dziadkami. Kiran była u swoich rodziców, więc nie udało jej się wpaść. Hana chciała znać każdy szczegół ceremonii. Wybierała się też z mamą na zakupy w poszukiwaniu sukienki. Ostatecznie zdecydowała się na granatową kreację, wpadającą gdzieniegdzie w czerń, z białymi elementami przy biuście. Sukienka z przodu była przed kolana, z tyłu jednak się wydłużała. Do tego dokupiła niebotycznie wysokie, czarne obcasy i delikatną czarną opaskę z kokardą we włosy, które w dniu ceremonii delikatnie zakręciła na końcach, co było możliwe dzięki ich obecnej długości. Koniec końców dziewczyna wyglądała obłędnie i z dumą poszła na uroczystość, będąc razem z Akihirą Katsurą, najlepszym przyjacielem Kiran, świadkami.

      Po skromnej uroczystości świeżo upieczeni państwo młodzi, nie do końca mając jeszcze świadomość, że zostali sobie poślubieni, zaprosili gości na wesele. Po pierwszym tańcu z żoną Kei porwał na parkiet swoją bliźniaczkę. Dziewczyna od razu zauważyła, że musiał wziąć kilka lekcji tańca, bo robił to bardziej płynnie niż dotychczas. Kiedy brat wziął w obroty Kaori, Hanashi wróciła do swojego partnera, Matsuo, przedstawiając go ciekawskim gościom. Większość nie dowierzała informacji o tym, że są tylko przyjaciółmi, snując swe osobiste wizje. Dziewczyna śmiała się z tego, mając nadzieję, że Łowca wytrzyma jakoś tę falę zainteresowania jego osobą. Rozglądając się w tłumie, zauważyła na drugim końcu sali Suzaku tańczącego z trzymaną przez niego pięcioletnią Kanaru. Hanashi uśmiechnęła się czule, czując tym samym przypływ mieszanych uczuć. Z jednej strony ból, cierpienie i ścisk w żołądku, z drugiej dziwne ciepło. Była pewna, że wyleczyła się z tej dziwnej jednostronnej miłości. Teraz miała jednak mętlik w głowie, więc złapała mocniej rękaw Matsuo, czując, jak robi jej się słabo.

      - Chodźmy zatańczyć - poprosiła błagalnie. Radosny chłopak od razu się zgodził, o nic nie pytając. Porwał ją do kilku szalonych kawałków, żeby zapomniała o troskach. Tak też w istocie się stało. Kiedy zagrano pierwszy od długiego czasu wolny kawałek, Matsu pozwolił dziewczynie zarzucić mu ręce na szyję, a sam przybliżył ją do siebie, poruszając się w takt spokojnej muzyki. Co chwila szeptał jej coś na ucho, przez co musiała hamować wybuchy śmiechu. Po chwili poczuli, że ktoś plącze im się pod nogami.

      - Hana, mogę potańczyć z twoim chłopakiem? - spytała Kanaru, patrząc ogromnymi niebieskimi ślepiami to na Hanę, to na Matsuo. Szarowłosa miała wrażenie, że dziewczynka bardzo się wstydzi, nieustannie kręcąc paluszkami jedną z miliona chyba falbanek swej błękitnej sukienki w fioletowe kwiatki.

      - No dobrze, dobrze, tylko żeby Kai-chan się nie zdenerwował. - Puściła oczko, na co biedna dziewczynka się zmieszała i zaczęła rozglądać dookoła. Widząc coś bądź kogoś, co ją uspokoiło, pokiwała główką i pozwoliła wziąć się Matsuo na ramiona, który radośnie ją zagadał, odstępując od Hany. Szarowłosa patrzyła na oddalającą się nieco „parę” z uśmiechem, po czym wyrwał ją z tego uścisk na prawym nadgarstku. Zanim zdążyła się obrócić, jej nowy partner przygarnął ją do siebie gwałtownie, acz z gracją. Jedną ręką ujął jej dłoń, a drugą położył delikatnie na jej talii. Byli tak blisko, że kołatanie jej serca czuł na swojej klatce.

      - Suzaku… - szepnęła jak w transie, opierając delikatnie głowę na jego piersi.

      - Pomyśleć, że ostatni raz widzieliśmy się na ślubie Suzu i Deia. Brakowało tu ciebie - rzucił ciepło, co zdziwiło dziewczynę i odruchowo podniosła głowę, wlepiając w niego niebieskie oczy. - Wyglądasz niesamowicie, nic się nie zmieniłaś - dodał.

      - Oj, urosły mi włosy. - Tutaj teatralnie nimi machnęła. - W dodatku obecnie jestem wyższa kilka centymetrów - zaprotestowała i oboje zaśmiali się lekko.

      - Dobrze widzieć cię taką radosną - powiedział szczerze, na powrót ją do siebie przysuwając. - Czy ma to związek z tym… - zaczął, zmieniając odrobinę ton głosu.

      - Matsuo. Matsuo Kuroki. Przyjaźnimy się tylko - zaśmiała się, nie mogąc zrozumieć, dlaczego wszyscy uważają ich za parę. - Wyjazd pozwolił mi przemyśleć kilka spraw i na nowo poukładać sobie życie - zauważyła trzeźwo, wypatrując Kanaru, która ukradła jej partnera, aby sprawdzić, czy wciąż go zabawia, mając szczerą nadzieję, że tak właśnie jest. - A jak ci się wiedzie, odkąd przestałeś być przewodniczącym?

      - Rozumiem... - rzucił, wciąż się nad czymś zastanawiając. Zdawało jej się, że tego wieczoru był odrobinę rozkojarzony. - Mam wiele zajęć, pomagam wujowi, wykonując jakieś zlecenia Rady, wspomagam też czasem Deia w dokumentach związanych z Akademią.

      - To wspaniale, cieszę się, że ci się powodzi - odparła radośnie, spostrzegając, że Kanaru wciąż na nich spogląda, a widząc wzrok starszej kuzynki, szybko odwraca wzrok. - Zdaje mi się, że Kana-chan coś knuje - stwierdziła.

      - Jest moim tajnym wysłannikiem będącym na misji - zaśmiał się wampir, odruchowo zabierając rękę i mierzwiąc nią swoje włosy. Hanashi zarumieniła się, kojarząc fakty, ale nadal niewiele z nich rozumiejąc. Nie widziała go tyle lat, a on teraz planuje z nią taniec i zaczyna rozmowę od komplementów. Najwidoczniej było mu głupio, że tak długo odwlekał to spotkanie. Miała mętlik w głowie, kiedy piosenka dobiegła końca.

      - Pójdę już… - rzuciła, odsuwając się nieco. Nie chciała znów robić sobie płonnych nadziei. Nie po to wyjeżdżała, żeby kilka minut tańca sprawiło, że powrócą wszystkie uczucia. - Ciekawe, na jakim ślubie spotkamy się kolejnym razem - powiedziała, ostatni raz patrząc w jego wspaniałe oczy, po czym nie czekając na odpowiedź, wyminęła jego niesamowicie wyglądające w garniturze ciało i szybkim krokiem zbliżyła się do Matsuo. Chwyciła go za rękę i zaprowadziła na jeden z tarasów.

      - Nigdy w życiu nie byłam tak przestraszona jak dziś - szepnęła Kiran do swojego męża, opierając na nim głowę i kołysząc się w rytm muzyki. - Zabijanie wampirów to pryszcz w porównaniu do przysięgi małżeńskiej - zaśmiała się.

      - Tak czy inaczej, jesteś już moją żoną i nic tego nie zmieni. Oficjalnie moja na zawsze - oznajmił, całując czubek jej głowy. - Poszło ci świetnie - zapewnił jeszcze. Kiedy piosenka dobiegała końca, zauważył swoją bliźniaczkę tańczącą z Suzaku, która po skończonym utworze spokojnie od niego odeszła. On jednak poczuł niepokój, wiedząc, że to były tylko pozory. Chciał już ruszyć jej na pomoc, kiedy zauważył, że zajął się nią jej przyjaciel. Pan młody uśmiechnął się pod nosem.

      - Co się stało? - spytała wpatrująca się w niego nowa pani Kiryuu, choć dla Keia zawsze pozostanie Miyą.

      - Po prostu zaczynam rozumieć licealne podejście Hanashi do naszego związku - stwierdził, czując ukłucie zazdrości na myśl, że jest już ktoś poza nim, kto potrafi ukoić nerwy jego siostry. - Nieistotne, pozwól mi zatańczyć z tobą jeszcze jeden taniec, potem puszczę cię do twojego taty - zamruczał jej do ucha.

      - Jak tam tańczyło ci się z Kanaru? - spytała Hanashi, nerwowo opierając się rękoma o balustradę. - To córka brata mojej mamy. Prawda, że urocza?

      - Bardzo - stwierdził, podchodząc do niej. Przylgnął torsem do jej pleców, obejmując ją od tyłu. - Ten wampir coś ci zrobił…? - zapytał delikatnie, nie chcąc dodatkowo pogrążać stanu dziewczyny.

      - Suzaku? Nie! - otrzeźwiała, odwracając się gwałtownie i niemal uderzając o przyjaciela. Kiedy zobaczył jej oczy, zrozumiał, o co chodzi.

      - Kochasz go? - to było bardziej stwierdzenie niż pytanie. Mówiąc to, położył dłoń na klatce piersiowej dziewczyny. - Serce wali ci jak szalone.

      - Przestań! - zaśmiała się nerwowo, ściągając jego dłoń i mając nadzieję, że nikt tego nie widział. - Nie widziałam go od sześciu lat! To nonsens - stwierdziła, odwracając wzrok. - To dawny przyjaciel, nic do niego nie czuję…

      Matsuo spojrzał w kierunku sali weselnej, z której zdawał się spoglądać na nich kasztanowowłosy młodzieniec, o którym rozmawiali. Nie miał pojęcia, jaką jest osobą, wiedział za to, że jest czystokrwistym wampirem, z pewnością niebędącym dobrą partią dla Hanashi.

      - Udowodnij to - rzucił zaczepnie, poprawiając kosmyk jej włosów.

      Dziewczyna spojrzała na niego z powagą, czując, jak jej serce buzuje. Wreszcie wykręciła oczyma i łapiąc Łowcę za krawat, przyciągnęła go do siebie i wlepiła w niego swe usta. On jak na zawołanie przyciągnął ją bliżej, po czym wtopił dłonie w jej włosy i po chwili delikatnie ją od siebie odsunął. Wytarł pojedynczą łzę spływającą po policzku dziewczyny i przygarnął ją do siebie.

      - Już dobrze, kociaku - uspakajał ją, głaszcząc po głowie. Po chwili Hanashi odsunęła się i spojrzała na niego odrobinę weselszym wzrokiem, po czym szturchnęła go w bok.

      - Przez ciebie będę się musiała tłumaczyć rodzicom - mruknęła, pozwalając jednak na powrót się przytulić. Stali tak jeszcze kilka chwil, pozwalając bliźniaczce się uspokoić.

      Do siedzących przy stole Łowców dosiadł się Ryohei Asamoto, który przed chwilą zakończył taniec z Sayuri, matką panny młodej. Zajął miejsce między swym przyjacielem, Kyoujim Katsurą, a Ichiru, który, obejmując żonę, wodził wzrokiem za Tamakim, który nieustannie biegał po parkiecie, wyginając się w rytm muzyki. Knuł też z Mamoru teorie spiskowe przeciwko Kairenowi, jednak daleki kuzyn nie do końca umiał z nim współpracować.

      - Muszę wam powiedzieć, że nasza mała Hana wreszcie dorosła! Ten młodzieniec wydaje się być naprawdę sympatycznym i zdolnym Łowcą - rzucił Ryohei, zaczepiając małżeństwo.

      - Są tylko przyjaciółmi, ale dogadują się świetnie i nie miałabym nic przeciwko, jeśli coś by między nimi zaiskrzyło - stwierdziła Kaori, przenosząc uwagę na rozmówcę.

      - To może być szybciej niż ci się wydaje, bo właśnie obściskują się na tarasie - oznajmił, uśmiechając się szeroko, na co oboje rodzice spojrzeli na niego ze zdziwieniem. Ichiru zdenerwował się, że młodzieniec, który przedstawił im się jako przyjaciel córki, nocujący pod ich dachem, teraz się do niej przystawia. Kaori nie mogła zrozumieć, dlaczego w takim razie Hana przez całe wesele zapewniała wszystkich o ich przyjacielskich stosunkach.

      - Niezłe ziółko z tej Hanashi. Najpierw Suzaku, teraz ten Łowca. W dodatku przekonuje tłum do swoich racji. Dobra kandydatka na przywódcę - zaśmiał się Akihira Katsura, włączając się do rozmowy.

      - Zakochać się w czystokrwistym wampirze, nie można gorzej wybrać - wycedził jego brat, Kyouji. - To głupota, a nie odwaga.

      - Jeszcze raz… - zaczęła nerwowo Kaori, szybko uspokojona przez Ichiru.

      - Spokojnie, Kyou, nie ma sensu wdawać się teraz w polityczne dyskusje. - Ryohei poklepał druha po ramieniu, zauważając, że jego przyjaciel coraz częściej wypowiada się w ten sposób na temat wampirów.

      Wpatrując się w parę stojącą na tarasie, Suzaku zacisnął pięści. Chwilowo stracił zainteresowanie Kanaru, która ciągnęła go za spodnie, próbując zwrócić na siebie uwagę, pytającą na okrągło, czy dobrze jej poszło. Zirytował go fakt, że Hanashi, przed chwilą zapewniająca go o swej przyjaźni z owym Łowcą, obecnie znajduje się w jego ramionach. Książę byłby w stanie ich rozłączyć, gdyby widział, że chłopak ją do czegokolwiek zmusza. Wyglądało jednak na to, że Łowczyni sama go do siebie przyciągnęła. Rozmyślania przerwał lekki ból nogi.

      - Nieładnie tak nie odpowiadać damie! - rzucił z powagą Tamaki, wpatrując się w wampira i szarpiąc dość mocno jego nogawkę. Widząc Kanaru, od razu pognał jej na pomoc. Dziewczynka, stojąca za plecami kuzyna, wlepiła odrobinę smutne oczy w Shoutou.

      - Och, wybaczcie - otrzeźwiał, schylając się do dzieci. - Kana-chan, byłaś cudowna, zrobiłaś wszystko wręcz idealnie! - oświadczył ze zniewalającym uśmiechem, przez co szatynce od razu poprawił się nastrój. - A ty, Tamaki, dobrze, że stoisz na straży! - Puścił oczko, na co chłopiec wyprostował się i uśmiechnął nonszalancko.

      - Zawsze ratuję damy z opresji! - powiedział, choć Suzaku był pewien, że blondynek cytuje ten tekst, pewnie nie mając jeszcze pojęcia o znaczeniu „opresji”.

      - Arigatō, Tamaki - rzekła cichutko Kanaru, po czym zwróciła się do Suzaku. - Chłopak Hany był bardzo miły, cieszę się, że mogłam pomóc! - rzuciła i razem z Tamakim pobiegli w tłum.

      - To nie jest jej… - zaczął sam do siebie, ale nie zdążył dokończyć.

      - Coś taki nerwowy? - podpytała stojąca za nim Aya. Mężczyzna odwrócił się i obdarował ją serdecznym uśmiechem.

      - Nie jestem nerwowy - odparł od razu, mierzwiąc włosy i kątem oka patrząc na taras, gdzie dwoje „przyjaciół” wciąż pozostawała przytulona.

      - Chodzi o Hanę? - spytała spokojnie Aya, powstrzymując uśmiech, który cisnął jej się na twarz. - Czyżbyś był zazdrosny..? - zaczęła cicho.

      - Nie. Stanowczo nie - powiedział jakby bardziej do siebie. - Po prostu martwię się. Ostatnio, kiedy ją widziałem, było inaczej…

      - Masz na myśli to, że teraz ma kogoś bliższego jej sercu?

      - Jeżeli udało jej się zacząć od nowa, to cieszę się razem z nią, jednakże… - zamyślił się. - Nie wydaje mi się, żeby to była odpowiednia dla niej partia.

      - Dlaczego? - zapytała, uśmiechając się lekko. Na pierwszy rzut oka było widać, jak książę zmaga się z myślami.

      - Nie ufam mu - powiedział w końcu, marszcząc brwi.

      - Suzaku - rzekła Aya, kładąc dłoń na jego ramieniu. - Przecież nawet go nie znasz - zauważyła. - Zdaje się być całkiem sympatyczny. Wydaje mi się, że jednak jesteś odrobinkę zazdrosny - powiedziała, po czym mężczyzna popadł w zadumę. Po chwili sam do siebie pokiwał głową.

      - Może masz rację - przyznał, a na twarzy brunetki pojawił się szczery uśmiech. - Pewnie jestem zazdrosny o to, że udało jej się zacząć od nowa, podczas gdy ja, bez urazy, tkwię w martwym punkcie - stwierdził, wmawiając sobie słuszność swojej teorii. - Ona po prostu zrobiła krok na przód…

      - Nie ona jedyna…  - szepnęła Aya, nie mogąc nadziwić się nad infantylnością przyjaciela, pogrążonego w własnych, dość zagubionych myślach. Zauważyła nawet, że przestał jej słuchać. Pokiwała głową z dezaprobatą. - Jesteś wiecznym dzieckiem, Suzaku. - Więc przyda ci się twój odpowiednik, pomyślała z lekkim uśmiechem.

      - Co, co? - spytał wyjęty z kontekstu książę. Jego przyjaciółka zaśmiała się dźwięcznie i pokręciła głową, po czym udała się do swojego męża.

      Przecież nigdy nie będę w stanie uwolnić się od uczucia do Ayi, prawda..?, pomyślał, nadal porządnie przygnębiony. Często wydawało mu się, że przywykł do swej sytuacji. Może nawet został stworzony właśnie po to, by trwać w niespełnionej miłości? A może była to pokuta za dawne grzechy? Tego nie wiedział. Momentami jednak - tak jak teraz - docierało do niego coś innego. To, że w jego życiu wyraźnie czegoś brakuje…

      W nostalgicznym nastroju pozostał do końca wesela. Nie podszedł już więcej do Łowczyni, co jakiś czas jednak przyglądał się jej poczynaniom.

***

      - Delikatniej! - warknęła Toshiko, widząc, jak służba wnosi jej walizki. - Czy wspominałam już kiedyś, jak bardzo nienawidzę tego domu? - westchnęła cicho, wykręcając oczyma i słysząc, jak kamerdyner zamyka drzwi wejściowe. Po ponad pięciu latach na powrót wróciła do rodzinnej posiadłości. Budynek bez okien zdawał się być dla niej więzieniem.

      - Toshiko! - usłyszała i podniósłszy wzrok, ujrzała schodzącą ze schodów rodzicielkę. Uśmiechnęła się delikatnie i pozwoliła jej wziąć się w ramiona, odwzajemniając uścisk. - Z okazji twojego powrotu odbędzie się rodzinny posiłek, masz godzinę, żeby się przygotować - oznajmiła spokojnym tonem.

      - Czy to przypadkiem nie jak zawsze? - zauważyła. Ich rodzinną tradycją były wspólne posiłki, na które cała rodzina starannie się szykowała. Zgodnie z normą, cała familia powinna raz dziennie spędzić wspólnie czas przy stole. Po śmierci Etsuyi gromadzili się w czwórkę, odkąd jednak Toshiko została przewodniczącą Nocnej Klasy, rodzina jadała w trójkę, starając się przestrzegać tradycji.

      - Wreszcie w komplecie, córko - powiedziała z radością Kimie, widocznie zadowolona powrotem swego jedynego dziecka do domu.

      Dokładnie godzinę później w specjalnym pomieszczeniu przeznaczonym do wspólnych posiłków zebrała się cała czteroosobowa rodzina. Wszyscy odświętnie ubrani zasiedli przy wykwintnie zastawionym stole, pozwalając służbie na podanie jadła.

      Po konsumpcji nadszedł czas na rozmowy. Poproszono Toshiko o opowiedzenie ostatnich wydarzeń oraz tego, jak czuje się po wypełnionej służbie. Dziewczyna kontynuowała historię, mimo docinek kuzyna.

      - No cóż, chyba przyszła teraz twoja kolej, żeby przejąć pałeczkę, co, Shouta? - spytała zadziornie, nie mogąc wytrzymać dłużej.

      - Byłoby dobrze, jeśli zgodziłbyś się współpracować - szepnęła Kimie, patrząc w kierunku bratanka.

      - Powiedziałem wam, że nie. Nie zamierzam bawić się w szkołę. Zresztą wspominałeś, ojcze, że jeśli nie znajdą czystokrwistego kandydata, rozważą przyjęcie na tę pozycję arystokraty - powiedział dumnie.

      - Owszem, jednak miało to zostać wprowadzone tylko w razie konieczności… - zauważył trzeźwo Shigeru, wiedząc, że ciężko będzie mu przekonać syna do jakichkolwiek racji.

      - W takim razie to konieczność - zaśmiał się. - Mam inne zajęcia niż niańczenie małych, przestraszonych wampirków na tabletkach.

      - Shouta - zaczęła głowa domu, podnosząc lekko ton. Brzmiał naprawdę poważnie.

      - Postawię sprawę jasno - wtrącił się jasnowłosy, którego wcześniejsze rozbawienie przerodziło się na chwilę w groźne i śmiertelnie poważne spojrzenie. - Jeśli rozkażesz mi się tam udać, będę najgorszym ze wszystkich uczniów, których nastawię przeciw ludziom. Do tego spiję krew z każdej bezbronnej żyjącej tam istoty, oczywiście nie pozbawiając jej życia. - Chłopak wiedział bowiem, że to byłoby karalne. Nikt jednak nie zabronił ludziom nocy żywić się ludźmi. Ten obowiązek widniał tylko na regulaminie Akademii Kurosu. Łamiąc najważniejsze prawo, mógłby być co najwyżej wydalony.

      Shigeru nie odpowiedział, zdając sobie sprawę z nieobliczalności swego syna. W dodatku wiedział, że chłopak bywa piekielnie szczery, więc nie rzucił tych słów na wiatr.

      Widząc bezradność ojca, Shouta uśmiechnął się zwycięsko i spojrzał na ciotkę i kuzynkę, które mierzyły go wzrokiem - ta pierwsza ze smutkiem, a druga z nienawiścią.

      - To co? Może napijemy się wina i porozmawiamy o bardziej interesujących sprawach? Jak tam polityka, ojcze? - zmienił temat, całkowicie nie przejmując się napiętą atmosferą panującą wokół. Rozsiadł się wygodnie na krześle niczym pan domu i poczekał, aż służba zapełni mu kryształowy kielich starym, dobrym winem.

      Po kilku minutach rodzina rozmawiała już na inne tematy, poprzedni odrzucając w kąt. Zdawało się, że atmosfera się polepszyła, kiedy nagle przyszedł czas na ważne informacje ze świata. Zaczęto mówić o kruchości ich gatunku i wymieraniu czystokrwistych.

      - Nasza rasa ma się ku końcowi. Zostało nas zaledwie kilkoro, z czego większość to niestety stare pokolenie - mówił Shigeru, wyraźnie zmartwiony problemem. - Na cichą prośbę Rady i po dyskusji z Kimie, postanowiliśmy was zaręczyć - oznajmił, upijając łyk wina. W pomieszczeniu zapadła głucha cisza. Toshiko zaniemówiła, jej matka, przewidując tę reakcję, wbiła wzrok w martwy punkt gdzieś po boku, obawiając się spojrzeć na dzieci. Nawet Shouta zdawał się być zdziwiony. - Póki co zachowajcie tę informację dla siebie. Zaręczyny ogłosimy światu w dogodnym momencie. Może to być kwestia lat. Zaczynajcie się jednak przyzwyczajać do tej myśli.

      - To jakieś żarty - prychnął chłopak, na chwilę pogrążając się we własnych myślach.

      - Nie zgadzam się! Nie zrobicie mi tego! - krzyczała Toshiko, podrywając się na nogi i uderzając pięściami w stół. - Są inni czystokrwiści! Chociażby ten Shoutou - zauważyła trzeźwo, mimo amoku.

      - Teraz to przesadziłaś - stwierdził nagle Shouta. - Ten książę? Błagam cię, nie mogłaś lepiej trafić. Jeszcze będziesz się cieszyć - rzucił.

      - Każdy jest lepszy od ciebie - wycedziła z nienawiścią.

      - Uspokójcie się. Nie jest to Suzaku Shoutou, decyzja zapadła i dokonała jej Rada. To nic dziwnego, że występują małżeństwa w jednej rodzinie. Musimy przedłużać żywot naszego rodu. Więc nie planujcie przyszłości u boku kogoś innego i doceńcie, że zostaliście o tym uprzedzeni tak wcześnie - rzekł Shigeru.

      - Racja. Jakby Toshiko się wykruszyła, musiałbym związać się z Gizen bądź poczekać na śmierć tego Łowcy, Kiryuu. To byłoby uwłaczające. Toshi, ciesz się, przynajmniej będziesz miała genetycznie najwspanialsze dzieci - oznajmił jasnowłosy, bawiąc się kieliszkiem z winem.

      - Mamo, obiecałaś mi… - szepnęła z rozpaczą Toshiko, czując, że zaraz się rozpłacze. Nie chciała jednak dać nikomu tej satysfakcji.

      - Wybacz, skarbie, to dla dobra naszej rodziny… - powiedziała cicho Kimie, wciąż nie umiejąc spojrzeć na córkę.

      - A co do ciebie - zaczęła Toshiko, przenosząc zrozpaczony i rozgniewany wzrok na kuzyna - to nie chcę mieć z tobą dzieci. I nigdy, przenigdy się z tobą nie prześpię! - wykrzyczała, nie mogąc się nadziwić, jak chłopak może być tak spokojny. W tym momencie podniósł się kącik jego ust.

      - Chciałaś chyba powiedzieć „nigdy więcej”, co? - rzucił z jadowitym uśmiechem, wlepiając w nią swe błyszczące, jadeitowe oczy. Shigeru zerknął na syna gniewnie, Kimie zaś spojrzała na bratanka z przerażeniem.

      - Nienawidzę cię! - wrzasnęła Toshiko, powodując, że wszystkie szklane przedmioty, łącznie ze świecznikami, popękały w jednym momencie. Wino rozprysło na siedzących przy stole, a świece poupadały na kamienną w tym pomieszczeniu podłogę. Dziewczyna wyszła, wyrywając drzwi z zawiasów w momencie trzaśnięcia nimi.

      Starsze pokolenie rodziny siedziało bez ruchu, zastanawiając się nad słusznością swej decyzji.

      - Nasza mała Toshi nie umie panować nad gniewem - zaśmiał się cicho Shouta, wciąż trzymając między palcami szyjkę kieliszka, którego reszta znajdowała się na całym stole i podłodze. Chłopak patrzył na szklany element, składając go z powrotem. W ciągu kilku sekund kielich był jak nowy. - Tak się kończy ingerowanie w przyszłość. Jednak nie ma niczego, czego nie można by było naprawić - szepnął wstając. Delikatnie odłożył kieliszek na stół, po czym wyszedł z pomieszczenia.

      Zalana łzami wściekłości i bezradności wampirzyca rzuciła się na swe ogromne łoże, na którym od tak dawna nie leżała. W tej chwili nie miała jednak ochoty na błogi odpoczynek w puchu swych poduszek z najlepszego materiału, które obecnie stały się chusteczką, zbierającą czarne od tuszu łzy dziewczyny. Toshiko cierpiała nad okrucieństwem i niesprawiedliwością ponoć doskonałego i nieśmiertelnego życia czystokrwistych. Na chwilę obecną wolałaby być słabym, śmiertelnym człowiekiem, jeśli tylko mogłaby decydować za siebie i planować swe życie zgodnie z własnymi marzeniami. Nie potrzebowała i nigdy na poważnie nie myślała o założeniu rodziny. Zawsze jednak wiedziała, że jeśli się na to zdecyduje, to z mężczyzną, którego będzie kochać z wzajemnością. Nie dla dobra polityki czy przetrwania ich rasy. Nie zależało jej szczególnie na istnieniu czystokrwistych, niezbyt lubiła ich podejście do życia, władzy i kazirodczej miłości - wszystko dla dobra gatunku, tak naprawdę bardziej interesując się, jak potężnym się będzie i ile osób będzie podległe danemu wampirowi. Dlatego też zakładała, że nie zwiąże się z przedstawicielem swej klasy, mając nadzieję, że najbliżsi uszanują tę decyzję. Choć zawsze w to wątpiła, przez myśl jej nie przeszło, że niegdyś bliskie jej sercu osoby zdecydują się na tak drastyczny krok, na dodatek w tak młodym dla niej wieku.

      - Żadnemu z nas nie jest to na rękę - usłyszała głos swego kuzyna stojącego przy drzwiach. Dziewczyna szybko przetarła zapłakane oczy.

      - Wynoś się stąd, nie chcę cię widzieć… - prychnęła, siadając na posłaniu. Zauważyła, że na jego koszuli znajdują się bordowe plamy po winie, a na policzku mały zaciek krwi, najwidoczniej spowodowany raną od szkła, która jednak zdążyła się zagoić.

      - Ze względu na to, że będziemy musieli znosić się przez całą wieczność, z chęcią bym to zrobił - westchnął, opierając się o ścianę.

      - Ale..?

      - Ale nie podoba mi się ten pomysł. Więc chciałem tylko, żebyś wiedziała, że jeśli mógłbym, zmieniłbym to. Tym razem jednak możemy to odkładać jak najdłużej, ale w ostateczności i tak wylądujemy na ślubnym kobiercu. Czy tego chcemy, czy nie - zauważył trzeźwo, spokojnie wszystko kalkulując. - Przykro mi. Jedyne, co nam zostało, to znosić to z godnością - odparł wychodząc.

      W środku Shouta gotował się ze złości, nie mogąc pogodzić się z tą myślą. Nie miał nic przeciwko Toshiko, ale wolałby sam decydować o swym życiu. Zresztą małżeństwo było niezgodne z jego ideą wolnego życia. Nie mógłby robić wielu interesujących rzeczy, na które obecnie może sobie pozwolić, gdyż byłoby to niesmaczne dla wielu kręgów. A on, jako czystokrwisty, musiał dobrze prezentować się na salonach. Miał więc jedynie nadzieję, że dzięki swemu sprytowi zdąży się zabawić, nim wybije godzina zero.

***

      - Cześć, nēchan! - zawołał wesoło dwunastoletni Kairen, z szerokim uśmiechem na twarzy rzucając się na siostrę. Zaśmiała się cicho, jak to było w jej zwyczaju, i poczochrała go lekko po białej czuprynie, która niemalże stapiała się z otoczeniem. Zawsze widywali się wśród niekończącej się bieli, zupełnie tak samo, jak ich matka, kiedy spotykała się z przodkami. - Zgadnij, co się wydarzyło! - wykrzyknął podniecony. Mariko patrzyła na niego łagodnie, czekając na opowieść braciszka. - Rodzice wreszcie pozwolili mi zapoznać się z „Vampire Knight” i „Vampire Night”. Jesteś niesamowita, że zebrałaś te wszystkie historie w całość i tak ładnie je opisałaś! - zachwycał się. Na twarz brunetki wypłynął lekki rumieniec. W takich chwilach niesamowicie przypominała mamę. - Musiało ci to zająć bardzo wiele czasu - kontynuował chłopiec. - Do tego rodzice mówią, że to wszystko faktycznie wyglądało niemal tak, jak to, co przeczytałem. To świetne, choć też straszne… Gdyby to była powieść, wciągnęłaby każdego wielbiciela fantastyki, ale jak tak pomyśli się, że to wszystko wydarzyło się naprawdę… - Zamilkł na moment, zastanawiając się, czy przypadkiem nie powiedział za dużo. Mari wiele przeszła podczas swojego niedługiego ziemskiego życia. - Przepraszam - szepnął ze skruchą.

      - Spokojnie, pogodziłam się ze wszystkim, co się stało - odparła z ciepłym uśmiechem, głaszcząc brata po głowie. Nie mogła znieść, gdy się smucił. Był słoneczkiem rozświetlającym życie jej rodziców, musiał zostać spokojny i szczęśliwy na zawsze. - Kiedy tak o tym myślę, żałuję tylko tego, że z moich rąk śmierć poniosło troje niewinnych osób i tego, iż odeszłam w taki tragiczny sposób przy mamie. Strasznie to przeżyła… Na szczęście Mariko-dono i dziadek zesłali nań pewne oczyszczenie. Okropnie się cieszę, że te wydarzenia w żaden sposób na ciebie nie wpłynęły!

      Chociaż w sumie… Wpłynęły, ale wy nie musicie o tym wiedzieć, pomyślała. Wszak to po części dzięki jej prośbie Kairen był tym, kim był. Ponadto, gdyby nie ta cała historia z Kaname, protoplastka rodu Hiou raczej nie czułaby się winna i nie sprawiła, że Kai będzie tak wyjątkowy. Uczyniła to raczej przede wszystkim dlatego, by w jakiś sposób odpokutować za grzechy swego ukochanego.

      Kairen skinął głową, po czym ponownie wtulił się w siostrę.

      - Nēchan? Mogę zadać ci osobiste pytanie? - spytał cicho bardzo poważnym tonem, które nie bardzo pasowało do dziecka w wieku uczniów podstawówki. On co prawda do szkoły nie uczęszczał, uczył się w domu przez wzgląd na wieczne zamartwianie się jego rodziców, czy nic mu się nie stanie, niemniej i tak często bywał zbyt „dorosły” jak na swój wiek.

      Potwierdziła, powoli domyślając się, o co chce zapytać chłopiec.

      - Widujesz go czasami? - Nie musiał dodawać, że ma na myśli Kaname Kurana.

      - Nieczęsto - odparła po chwili z nikłym, jakby tęsknym uśmiechem. - On trwa w wieczności ze swoją rodziną, ja ze swoją - dodała. Wówczas nastała dłuższa chwila ciszy. Mariko zmagała się ze wspomnieniami, Kairen zaś spuścił wzrok i zatonął we własnych myślach. To dziwne, ale nie nienawidził Kaname. W jego sercu mieszkało pewne zrozumienie, które odnosiło się na swój sposób do każdej osoby, do całego świata. Prawdopodobnie nie było nikogo, kto odczuwał coś identycznego. - Ale wiesz… - rzuciła w pewnej chwili Mari, znów robiąc pauzę, lecz tym razem jedynie na kilka sekund. - Raz się do mnie odezwał. „Przepraszam, Rosie”, powiedział. Heh, nawet tutaj nie potrafi zwrócić się do mnie, używając mego imienia. Czyż to nie dziecinne? - zaśmiała się ponuro. Niemniej jednak Kairen widział, że siostrę cieszyły jego przeprosiny.

      - Wciąż go w jakiś sposób kochasz, prawda? - spytał automatycznie.

      - Przed tobą nic się nie ukryje, braciszku - oświadczyła, lekko pukając go w czoło palcem wskazującym. - Zerwij kontakt, bo będziesz jutro nieprzytomny - powiedziała spokojnie. W odpowiedzi potaknął, wiedząc, że siostra ma rację, a ponadto chciałaby teraz pobyć trochę sama.

***

      Kairen spojrzał na matkę. Wycierała łzy rękawem, stojąc przed miejscem, w którym przed chwilą pochowali Jirou. Ojciec też wyglądał niewesoło. Trzynastoletni chłopiec, wciąż jednak wyglądający na nie więcej niż dziesięć lat, wiedział, że smutek rodziców bierze się nie tylko stąd, że stracili psiego pupilka, ale przede wszystkim z racji tego, iż Jirou był niejako echem czasu, w którym żyła Mariko. Choć zakupili go już po jej śmierci, uczynili to na jej życzenie.

      Kairenowi również było przykro. Uwielbiał swego pieska i nie wyobrażał sobie, że kiedy wróci do domu, nikt nie przywita go wesołym merdaniem ogona. Z jakiegoś jednak powodu nie płakał i czuł swego rodzaju spokój, a także coś, czego nie potrafiłby opisać. Coś niezidentyfikowanego… do czasu, gdy kilka dni później, wracając z zakupów w miasteczku, nie natknął się na ledwo żywego szczeniaczka. Ranny i zagłodzony niemal na śmierć kundelek zdobył jego serce, gdy tylko spojrzał na niego tymi swoimi smutnymi, ciemnobrązowymi ślepiami. Kai zachłysnął się powietrzem, podbiegł do niego, by podnieść go z ziemi, po czym począł mówić do niego uspokajającym tonem. To sprawiło, że piesek przestał żałośnie skomleć.

      - Wszystko będzie dobrze, zaopiekujemy się tobą - zapewniał ciepłym głosem Kai. Pędem pognał do domu, by tam pokazać pieska mamie, która z kolei od razu zabrała się za jego uzdrawianie. Psiak został również porządnie nakarmiony i napojony. Po kilku tygodniach wyglądał, jak gdyby od chwili przyjścia na świat był rozpieszczany przez właścicieli. Zdawał się też zapomnieć o przykrych wydarzeniach, które musiały go spotkać sprzed poznania Kairena. Niewątpliwie był to niewidoczny i niezrozumiały wpływ chłopca.

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Hej wszystkim! Mamy dziś kilka spraw do ogłoszenia, więc bez zbędnych wstępów je zaprezentujemy.

      Po pierwsze: dodałyśmy opisy bohaterów (ale nie wszystkich, by nie spoilerować). Mimo wszystko możecie już jednak zaznajamiać się powoli z niektórymi z nich.

      Po drugie: jako iż zbliżamy się do zalążka kolejnej „dużej akcji”, do gry wkraczają nowi bohaterowie. I tu pojawia się nasze pytanie - czy te z Was, które nie dostąpiły jeszcze wątpliwego zaszczytu (xD) zasiadania w gronie postaci naszego opowiadania, chcą mieć swych własnych bohaterów? Jeśli chcecie dołączyć do Suzu, Kiran i tak dalej, to jedyna szansa. W komentarzu możecie napisać sugestie odnośnie imienia, nazwiska, wyglądu i charakteru postaci, jednak uprzedzamy (jak zwykle zresztą), że jeśli coś nie będzie nam pasowało, dopasujemy to do standardów naszego opowiadania. Nie gwarantujemy też happy endu, bowiem wojna jest krwawa i krwawe żniwa ze sobą niesie (muahaha! xD). Także bójcie się, bo nie znacie dnia ani godziny. A tak na poważnie, powtarzamy: to ostatnia szansa. Aha, Andzik - o Twojej postaci pamiętamy, nie martw się, Aika wkroczy do boju pewnie w następnym rozdziale. ;)

      Po trzecie: mamy świadomość, że fundujemy Wam duże przeskoki w czasie i inne problematyczne sprawy, ale jeśli macie pytania, nie wahajcie się ich zadawać. W miarę możliwości będziemy na nie odpowiadać. Aa, jeżeli widzicie jakieś błędy czy niejasności, dajcie znać, bo my też jesteśmy momentami pogubione w tym chaosie. ^^’
      Po czwarte: tytuł rozdziału nawiązuje do wiersza Adama Mickiewicza "Niepewność". Pasuje do sytuacji takich par jak Hana&Suzaku, Hana&Matsuo, Kairen&Kanaru itp. ;)

      Po piąte (tak już by the way, jak to mówią): zastanawialiście się kiedyś, jakie głosy pasowałyby do postaci naszych opowiadań? Mamy tu na myśli japońskich seiyuu. Gdyby zrobić z tych bazgrołów anime, kogo dalibyście do obsady? Oczywiście byłoby miło, gdybyście pominęli tych, którzy w VK oryginalnym występują (Mamoru Miyano jako Zero i Ichiru Kiryuu, Jun Fukuyama jako Hanabusa Aidou, Daisuke Kishio jako Kaname Kuran itp.). Podajcie nam swoje typy, o ile takowe znajdziecie. :)

      Po szóste: jak zawsze dziękujemy za wszystko! Mamy nadzieję, Kari, że klawiatura jest sprawna (xD), bo Twe komentarze napełniają nas pozytywną energią (plus dumą i próżnością - tekst Kao xD). ^^ Żeby nie było: jesteśmy oczywiście wdzięczne za wszystkie opinie! :* Co do kolejnego rozdziału - istnieje szansa, że ukaże się za dwa tygodnie, ale nie jest to pewne przez wzgląd na czekające nas kolokwia, a co za tym idzie - tony nauki. Niemniej jednak przed świętami powinniście doczekać się rozdziału bądź dwóch. ;) Pozdrawiamy Was serdecznie! :*