Vampire Night: rozdział XXVI - „Zawsze będę przy tobie”

      - Rozchmurz się, Youko, nie zawsze jest taki piękny dzień! - krzyknęła Hanashi, zastępując przyjaciółce drogę, aby wyrwać ją z rozmyśleń. Ta spojrzała na nią z przekornym uśmiechem.

      - Nawet mnie nie irytuj - burknęła, patrząc na zachmurzone niebo, które zwiastowało deszcz. Szarowłosa wybuchła śmiechem, by zaraz potem znów zagadywać dziewczynę na śmierć.

      W czasie wakacji w Akademii Kurosu do Hanashi i Katsumi przyjechali w odwiedziny Youko i Shuuji. Postanowili w tym czasie rozejrzeć się po miasteczku, żeby zastanowić się, czy nie chcieliby przenieść się do tego wydziału. Zatem od kilku dni ta czwórka, wraz z Matsuo i Keiem, który stał się dobrym przyjacielem zarówno chłopaka, jak i Katsumi, zwiedzała miasteczko i okolice. Hana pokazała im teren Akademii, Związek i przedstawiła większości członków swojej rodziny. Choć usta jej się nie zamykały z radości spowodowanej odwiedzinami przyjaciół, wszyscy miło spędzali czas. Tego wieczoru Matsuo zaproponował grupie wypad do pubu Jeia.

      - Wpadniesz? - spytał Keia podczas spaceru.

      - Raczej odmówię, umówiliśmy się, że wieczorem pobawimy się w Indian. Dziewczynki nie mogą się doczekać, a skoro Mayumi stwierdziła, że to dobry pomysł, to pewnie nim jest - zaśmiał się.

      - Wciąż widzi przyszłość? - spytała Hana, kiedy brat spojrzał na nią karcąco, a Youko i Shuuji pytająco. - Gomen, to zaufani przyjaciele, nikomu nie powiedzą - zapewniła, ręcząc za nich. Jej bliźniak postanowił się nie gniewać, wolał jednak, by o wyjątkowości jego przybranej córeczki wiedziało jak najmniej osób.

      - Ostatnio coraz rzadziej. Prawdę powiedziawszy tylko wtedy, gdy ma gorsze dni. W dodatku są mniej wyraźne. Uważa, że to przez to, że jest taka szczęśliwa - stwierdził. Dziewczynka nie miała żadnej wizji dotyczącej któregokolwiek z członków rodziny. Czasem czuła lekkie bodźce po jakiejś podjętej decyzji, nie wiedząc do końca, na jakiej zasadzie to działa. - Ale już bez problemu mówi do nas mama i tata - rzekł z ciepłym uśmiechem. Naprawdę cieszył się, że do ich rodziny dołączyła ta urocza istotka, która rozświetlała życie jemu i Kiran, a także Miyako, dosłownie zakochanej w nowej siostrze.

      - Mówiłam ci, jesteś stworzony do ojcostwa - rzuciła Hana, zawieszając się na szyi brata, który czule ją objął, śmiejąc się z jej bezpośredniości.

     

      Wieczorem pięcioro Łowców udało się do Kemuri. Usiedli w swoim ulubionym miejscu, zamawiając wcześniej sake. Następnie pogrążyli się w rozmowach i wspomnieniach. Jedynie Youko była trochę mało rozmowna, jakby zamknięta w sobie. Usprawiedliwiała się zmęczeniem, ale żadne z przyjaciół do końca jej nie wierzyło.

      Shuuji stwierdził, że z chęcią przeniesie się do oddziału przyjaciół, twierdząc, że po ich wyjeździe przestał czerpać z pracy taką radość jak wcześniej. Youko nie umiała jeszcze udzielić odpowiedzi, zastanawiała się, czy jest sens rezygnować ze swojej obecnej pozycji, skoro dotarła już dość wysoko.

      W pewnym momencie drzwi do baru otworzyły się i w środku znalazł się Akihira wraz z Misaki. Dziewczyna była wyraźnie speszona, choć starała się tego nie pokazywać. Najwyraźniej chłopak na siłę ją tu przywlókł. Kiedy przechodzili, w lokalu dało się usłyszeć plotki i niemiłe komentarze na temat pary, a szczególnie ich wiekowej różnicy.

      - Misaki-chan! - zaczepiła ich Hanashi, gdy przechodzili obok nich.

      - Kiryuu-san. - Przywitała się lekkim ukłonem, odrobinę zmieszana.

      - Nie powinnaś przebywać w takim miejscu, jesteś odrobinę za młoda. - Puściła jej oko i przeniosła wzrok na chłopaka. - Akihira, wstydziłbyś się! - Wytknęła na niego język. Ten tylko zaśmiał się i przeprosił towarzystwo, spiesząc się. Przeszedł kilka stolików dalej i zatrzymał się przy swoim bracie, najwidoczniej mając mu do przekazania coś ważnego. Chwilę porozmawiali, a następnie Akihira złapał Misę za rękę i wyszedł z baru, żegnając się uprzednio z Hanashi i jej znajomymi.

      - Z kim on rozmawiał? - spytała odrobinę znudzona Youko, kładąc łokieć na stole i opierając podbródek o swą dłoń.

      - Kyouji Katsura, to jego brat. Zdecydowanie ten mroczniejszy - dodała Hanashi, śmiejąc się i całkowicie zmieniając temat. Youko od czasu do czasu spoglądała w stronę bruneta, który zdawał się być owiany jakąś tajemnicą.

      Po kilku godzinach rozmów i picia Łowcy postanowili zbierać się do domu. Z okazji przyjazdu przyjaciół cała piątka spała w mieszkaniu dziewczyn, chcąc spędzić ze sobą cały dany im czas.

      - Zostanę jeszcze trochę, nie czekajcie na mnie - rzuciła nagle Youko, kiedy reszta była już gotowa do wyjścia. - Pamiętam drogę do domu - zapewniła. Po chwilowym sprzeciwie przyjaciół udało jej się postawić na swoim.

      - A więc to prawda? - spytała cicho Katsumi w drodze powrotnej. Właśnie Shuuji poinformował resztę, że od ich wyjazdu Youko strasznie się zmieniła. Jej agresja względem środowiska, która przy nich była minimalnie widoczna, pogłębiła się, w dodatku chłopak przyznał, że sam nieczęsto ją widuje, ponieważ ta, ponoć zajęta pracą, wciąż odmawiała spotkań.

      - Przykre - stwierdziła naprawdę zgaszona Hanashi, łapiąc Matsuo za rękę, żeby dodał jej otuchy. Chłopak przygarnął ją bliżej i pocałował w czoło.

      - Można się było tego spodziewać, taki ma charakter. Miejmy nadzieję, że jeśli zdecyduje się tu przenieść, to będziemy w stanie odzyskać dawną Youko - powiedział tylko, a reszta mu przytaknęła.

      Po powrocie do domu rozmawiali jeszcze jakiś czas, a następnie udali się spać, nie doczekawszy się przyjaciółki, która wróciła do mieszkania nad ranem.

      Youko i Shuuji byli w miasteczku jeszcze przez tydzień. W tym czasie dziewczyna praktycznie codziennie sama dokądś wychodziła, odrobinę izolując się od przyjaciół. Reszta jednak nie drążyła tematu, chcąc, żeby po prostu miło wspominała czas spędzony w tym mieście. Shuuji zdecydował, że się przeprowadzi i ustalił z Matsuo, iż wprowadzi się do niego, póki nie znajdzie sobie nic swojego. Pod koniec wizyty Youko stwierdziła z dziwną, szczerą radością, że świetnie się bawiła i choć nie zamierza się póki co przeprowadzać, obiecuje częste odwiedziny. Odrobinę zaskoczeni Łowcy pogodzili się z jej decyzją, mając nadzieję, że faktycznie dotrzyma swej obietnicy.

***

      - Dziewczynki, chodźcie jeść! - zawołała wesoło Kiran, gdy tylko przygotowała ulubione kanapki dzieci oraz ciepłe kakao, które wszystkie trzy mogłyby pić litrami. Mayumi i Miyako, obie śmiejąc się radośnie z powodu zabawy, przybiegły w podskokach do kuchni. Kobieta uśmiechnęła się z czułością, patrząc na te małe rudzielce. Tak bardzo je kochała! Nie potrafiła już wyobrazić sobie życia bez Mayumi. Zarówno ona, jak i Kei ani przez chwilę nie żałowali decyzji o przygarnięciu jej pod swój dach. Dwunastolatka wprowadziła do ich domu dodatkową porcję miłości, ciepła i śmiechu. Miya zaś niezmiennie ubóstwiała starszą siostrę i wciąż wpatrywała się w nią jak w obrazek, co rusz też ją w czymś naśladowała, dzięki czemu uczyła się wielu nowych rzeczy, których jako jedynaczka na pewno nie przyswoiłaby sobie w takim tempie. Czasami, gdy Kiran spoglądała na córki bądź na męża w towarzystwie Hanashi czy Tamakiego, żałowała, że nie miała rodzeństwa. Niestety, nie każdemu było dane jego posiadanie. Z drugiej strony, Akihira był dla niej niemalże jak brat, więc może wcale nie miała najgorzej?

      - Jesteś cała brudna! - rozchichotała się Mayumi, patrząc na wysmarowaną masłem orzechowym buzię Miyako. Ta wyszczerzyła zęby, obecnie niemalże całkiem brązowe.

      Kiran ponownie się uśmiechnęła. Sięgnęła po kubek, by wziąć kilka łyków kakao, które cudownie ją rozgrzało. Westchnęła z zadowoleniem, po czym dojadła własną kanapkę i zabrała się za mycie niektórych naczyń.

      - Nēchan? - usłyszała po chwili cichy głosik Miyako. Nieco zaniepokojona, szybko wytarła ręce o pierwszą lepszą ścierkę i podeszła do siedzących przy stole dziewczynek. Niedojedzona kanapka Mayumi leżała na ziemi, zaś ona sama wyglądała na zupełnie nieobecną. Kiran domyśliła się, że wpadła w jakiś charakterystyczny trans, zapewne miała właśnie wizję. Żywiła nadzieję, iż nie zobaczy niczego złego.

      - Spokojnie, kochanie, tak się czasem zdarza - rzekła kojącym tonem do swej pierworodnej córeczki, przytulając ją i nie przejmując się tym, że połowa masła z twarzyczki Miyi wylądowała na jej bluzce. Po sekundzie czy dwóch zauważyła jednak, że z Mayu coś jest nie tak. Z jej nieobecnych oczu, tych pięknych, złotozielonych ocząt, spływały łzy skrzące się w świetle słońca wpadającym przez uchylone okna.

      Nagle cisza została przerwana. Mayumi ocknęła się, choć chyba nie do końca, natychmiast bowiem wpadła w histerię niewiadomego do końca pochodzenia. Zaczęła krzyczeć i płakać, z trudem nabierając do płuc powietrza. Kiran natychmiast puściła Miyako i podeszła do nastolatki, próbując coś zrozumieć z jej szaleńczego bełkotu oraz ją uspokoić. Zdezorientowana i przestraszona Miya zeszła z krzesła i odsunęła się lekko.

      - Cii, kochanie, już dobrze - mówiła Kiran, głaszcząc Mayu po ognistorudych lokach. Ta zaś z trudem odrobinę się opanowała, mając świadomość, że jak tak dalej pójdzie, nikomu nie pomoże z tego prostego względu, iż nie dało jej się zrozumieć.

      - Zaraz przyjdzie tu po mnie zły pan! - wysapała, oddychając spazmatycznie i trzęsąc się jak osika. - Musisz mu mnie oddać, mamusiu, musisz! Bo inaczej… Ja… On…

      Więcej Kiran nie zdołała usłyszeć. Próbowała uspokoić dziewczynkę, niestety nadaremnie. Wszystko to trwało nie dłużej niż trzy minuty. Wtedy właśnie rozległ się dzwonek do drzwi. Mayumi zaskomlała niczym zranione zwierzę, dogłębnie przerażona. Jak w transie błagała, by Kiran oddała ją „złemu panu”.

      - Nikomu cię nie oddam - rzekła pewnie kobieta, mocno chwytając Mayu za ramiona. Nie wierzyła już, że niebezpieczeństwo jest tylko złudzeniem. Czuła, jak serce wali jej ze stresu i strachu o dziewczęta. - Mayu-chan, weź Miyako i schowajcie się jak najlepiej. Cokolwiek by się nie działo, proszę, byście nie wychodziły. Opiekuj się swoją siostrzyczką, a mamusia wszystkim się zajmie. Obiecaj mi, że będziesz o nią dbała.

      - Ja nie… - zaczęła Mayumi, ale wówczas dzwonek do drzwi rozległ się po raz drugi. Obie drgnęły, jak gdyby usłyszały najgroźniejszy dźwięk na świecie.

      - Obiecaj - szepnęła Kiran ponaglająco.

      - Obiecuję - wydukała ledwo dosłyszalnie Mayu. Kobieta uśmiechnęła się lekko i gestem dała znać, by nastolatka po cichu zabrała Miyako do innego pomieszczenia, co też bezzwłocznie uczyniła. Sama zaś z lękiem podeszła do drzwi, ściskając w dłoni łowiecki nóż. Bała się oddychać. Zerknęła przez wizjer. Ujrzawszy Kyoujiego, odetchnęła z ulgą, a jej ciało momentalnie nieco się rozluźniło. Nie czekając dłużej, otworzyła drzwi.

      - Mistrzu, nie spodziewałam się ciebie! - wykrzyknęła z radością. - Wejdź, proszę.

      - Dzień dobry, Kiran - przywitał się z uśmiechem, korzystając z zaproszenia i wchodząc do środka. Nie umknęło jego uwadze, iż kobieta od razu zamknęła za nim drzwi na zamek. - Coś się stało? - zapytał. - Wyglądasz na nieco zestresowaną.

      - Och, nie, jest w porządku - rzuciła, bagatelizując problem. Nie chciała zamęczać Katsury rodzinnymi sprawami. - Nie widziałeś nikogo podejrzanego, prawda? - spytała jednak, woląc się upewnić.

      - No… Nie - odparł z powątpiewaniem, zauważając nóż w ręce przyjaciółki. - Po co ci to?

      - Ach, właśnie robiłam kanapki - mruknęła, nie wiedząc właściwie, dlaczego kłamie. Uciekła wzrokiem gdzieś w bok, zastanawiając się, dlaczego ulga była tylko chwilowa i teraz lęk na nowo poczyna opanowywać jej ciało. Kyouji jednak nie skomentował tego ani słowem. - Napijesz się czegoś? - zapytała serdecznie, próbując zachowywać się względnie normalnie.

      - Nie, dziękuję, wpadłem tylko na chwilę - oświadczył takim tonem, jak gdyby nad czymś intensywnie myślał, ale nie chciał dać tego po sobie poznać. - Hm, a gdzież to podziewają się twoje urocze córeczki? - spytał po chwili dość wesoło. - Chętnie bym się z nimi przywitał.

      Serce Kiran zamarło. W jej głowie zapaliła się czerwona lampka, co jednak chciała zignorować, starając się wierzyć w mistrza i jego uczciwość oraz przyjaźń. Przecież nie zrobiłby nic złego ani jej, ani nikomu jej bliskiemu, prawda? Widziała, że od dłuższego czasu Kyouji zachowuje się inaczej niż niegdyś, często zresztą rozmawiała na ten temat z Akihirą, ale oboje starali się nie dopuszczać do siebie myśli, że starszy od nich mężczyzna mógłby uwikłać się w coś nieprzyjemnego czy wręcz złego.

      - Niestety, dziewczynek nie ma, poszły z Keiem na zakupy - powiedziała, żałując, że kłamie. Trzeba było wysłać córki razem z mężem, ale one tak świetnie się bawiły, że nie chciały nigdzie wychodzić.

      - Czemu kłamiesz, Kiran-chan? Czyżbyś mi nie ufała? - zapytał Katsura, przewiercając kobietę spojrzeniem zimnych oczu. Przestraszyła się tego wzroku. Odruchowo przycisnęła rękę do piersi i cofnęła się odrobinę. - Widzisz, muszę zobaczyć się z Mayumi Asagami - wyjaśnił, powoli podchodząc do pani Kiryuu. W jego dłoni błysnął sztylet. Kiran nawet nie zauważyła, kiedy i skąd dokładnie zdążył go wyjąć. - Nie martw się, nikomu nic się nie stanie. Po prostu jej potrzebuję.

      - To moja córka, nikomu jej nie oddam - szepnęła, czując, jak po raz pierwszy w życiu drżą jej wargi.

      Uśmiechnął się w jakiś dziwny, przygnębiająco-diabelski sposób. Nigdy u nikogo nie widziała takiego wyrazu twarzy.

      - Twoją córką jest Miyako - mruknął lekceważąco. - Nic więc nie stoi na przeszkodzie, byś oddała mi Asagami.

      Pokręciła głową, czując na policzkach własne łzy. Zabawne, nie zauważyła, że płacze… Jej serce zalały jakieś dziwne, bolesne uczucia, zaś umysł nawiedziła pustka. Nie mogła w to uwierzyć… „Zły pan” z wizji Mayumi to jej ukochany mistrz, jej wieloletni przyjaciel…?

      Kyouji odwrócił się na pięcie i szybkim krokiem zwrócił się ku króciutkiemu korytarzowi. Kiran, ocknąwszy się z transu, ruszyła za nim, czując, jak serce wyrywa jej się z piersi w szaleńczym skowycie nieukojonego żalu oraz przerażenia. Złapała Katsurę za jego skórzaną kurtkę, której ten nawet nie zdjął, gdy wszedł do mieszkania, a następnie uczepiła się jego ramienia. Wyszarpnął się jednak bez trudu, był od niej silniejszy.

      - Nie próbuj mi przeszkodzić - warknął, porządnie już zdenerwowany.

      - Wyjdź stąd natychmiast! - krzyknęła ze łzami w oczach, zatrzymując go w miejscu. Nie mogła pozwolić na to, by poszedł dalej, bo znalezienie przestraszonych dziewczynek byłoby już tylko kwestią czasu. Gdzież ona podziała nóż? Nie pamiętała nawet, by go upuściła, ale tak musiało się zdarzyć, bowiem nie miała już broni w ręce. Oczywiście przez myśl jej nie przeszło, by zabić czy skrzywdzić mistrza, chciałaby jednak nie być tak bezbronną i mieć szansę na choćby lekkie zastraszenie go.

      - Nie wyjdę bez Asagami - wysyczał. Szarpnął się bardzo mocno, przez co znów wypuściła z ręki poły jego kurtki. Odwrócił się od niej, ale ona zaszła mu drogę. To, co się później wydarzyło, nie było przezeń zaplanowane. Działał jak w transie, naładowany złością, nienawiścią i irytacją. Nie wiedział, jak to się stało, że jego sztylet znalazł się nagle w jej brzuchu. Niepomiernie zdumiony, czując się, jakby to wszystko działo się gdzieś obok niego, ale jego samego nie dotyczyło, spojrzał w oczy kobiety, którą przez wiele lat nazywał przyjaciółką. Były przepełnione żalem, niedowierzaniem… Z uchylonych ust pociekła strużka szkarłatnej krwi. Nie mógł się poruszyć ani wyciągnąć broni z ciała niechcianej ofiary. Bał się po raz drugi spojrzeć w jej oczy. Kiedy jednak ośmielił się to zrobić, spostrzegł z przerażeniem, że stały się one jak gdyby… puste?

      Ogarnęła go panika. Wyrwał sztylet i, nie panując nad sobą oraz zapominając, po co właściwie przyszedł do tego domu, odwrócił się w stronę wyjścia. Drżącymi dłońmi otworzył drzwi i uciekł z miejsca przestępstwa tak szybko, jakby zależało od tego jego życie. Gdzieś z zakamarkach jego umysłu pojawiła się myśl, że dobrze zrobił, zakładając niemalże niewidoczne dla oka rękawiczki niepozwalające zostawiać śladów linii papilarnych. Zaraz jednak jego głowę znów nawiedził obraz zranionej jego własnymi rękoma uczennicy…

      Taszcząc torby z zakupami, Kei wszedł na korytarz prowadzący do jego mieszkania. Cieszył się na myśl, jaką przyjemność sprawi dziewczynkom kupnem osławionej ostatnimi czasy zabawki, którą tak pragnęły mieć. Na początku dziwił się nieco, że Mayumi bawi się z Miyako, jakby sama miała ledwie kilka lat, a nie wchodziła w okres dojrzewania, szybko jednak doszedł z Kiran do wniosku, że to dlatego, iż dziewczynka nie miała przecież prawdziwego dzieciństwa. Znalazłszy się w cieple domowego ogniska, z radością nadrabiała zaległości, bawiąc się z Miyą we wszystko, co możliwe i zachwycając się jej lalkami, pluszakami, grami i innymi takimi.

      Uśmiech zniknął z twarzy Keia, gdy spostrzegł, że drzwi do jego domu są otwarte. Zdziwiony i zaniepokojony, przyspieszył kroku.

      Pierwsze, co zauważył, gdy wszedł do mieszkania, to strumyk krwi leniwie płynący ku drzwiom. Siatki z zakupami uderzyły o posadzkę, gdy zostały przez Keia puszczone. On zaś postąpił krok naprzód i wciąż patrząc na krew, powędrował wzrokiem ku jej źródłu.

      Nie od razu uwierzył w to, co zobaczył. Jak w transie podszedł do Kiran i uklęknął przy jej martwym ciele. Mówił coś do niej, prosił, by się odezwała, błagał, by żyła. Ale ona milczała niczym zaklęta, a jej puste oczy wpatrywały się w sufit, choć powinny pełnym miłości wzrokiem być skierowane na niego, ukochanego męża, jedyną miłość jej zdecydowanie zbyt krótkiego życia.

      Nie wiedział, co się dzieje. Automatycznie przesunął zimną dłonią po jej twarzy, by zamknąć jej powieki. Jego serce krwawiło, myśli wirowały w szaleńczym, pełnym bólu tańcu. Potem nawiedziła go zupełna pustka. Nie wiedział, jak długo trwało to odrętwienie. Uświadomił sobie tylko jedno. Ta myśl uderzyła w niego całą swoją mocą, choć składała się tylko na jedno słowo.

      Dzieci.

      - Mam nadzieję, że Tamaki nie będzie się na mnie gniewał, bo wszystko wskazuje na to, że przeze mnie znaleziono przewodniczącego - zachichotała Hanashi, siedząc na kanapie.

      - Wygląda na to, że masz dar przekonywania - rzuciła Katsumi, szturchając ją porozumiewawczo. Obie wybuchły śmiechem, a Matsuo tylko je zmierzył.

      - Brakuje ci wrażeń, Hana? - spytał zadziornie. - Zawsze można coś z tym zrobić - zaproponował żartobliwie, choć po sekundzie uśmiech zniknął z jego ust. Spojrzał zmartwiony na przyjaciółkę, przez chwilę zastanawiając się, czy to nie on ją uraził. Na jej twarzy malowało się osłupienie, a z oczu spłynęła pojedyncza łza. Przez moment patrzyła się tępo w ścianę, chwytając się za serce i całkowicie lekceważąc pytania przyjaciół. Nagle zerwała się z kanapy i wyjąwszy z szafki Black Butlera, pędem wybiegła z mieszkania, nie zamykając nawet drzwi.

      W jej głowie była tylko jedna myśl. Kei. Czuła, że coś się stało, niemal namacalnie łączyła się z nim w bólu. Nie miała jednak pojęcia, co się mogło wydarzyć. Wiedziała jednak, że jest to coś poważnego, ponieważ nie pamiętała, żeby w ciągu ostatnich kilkunastu lat poczuła tak silny bodziec. Biegła tak szybko jak mogła, zupełnie nie zwracając uwagi na to, że jest za lekko ubrana i ludzie patrzą na nią jak na wariatkę, szczególnie, że trzymała w ręku broń. Liczyło się tylko, żeby w końcu się przy nim znaleźć.

      Kiedy znalazła się pod jego kamienicą, jej serce praktycznie wyrywało się z piersi. Wbiegła na odpowiednie piętro, już z daleka widząc uchylone drzwi do mieszkania. Z impetem wbiła do środka, prawie na samym wejściu nieomal padając na zawał. Na ziemi leżało zakrwawione i bez wątpienia martwe ciało Kiran. Hanashi zaczęła drżeć, wręcz trząść się jak osika. Przerażona nie mogła oderwać od niej wzroku, starając się ze wszystkich sił zaprzeczyć temu, co miała przed oczyma. Na ułamek sekundy zapomniała, po co tu przybiegła. Kiedy jednak ta wołająca o pomoc myśl wróciła do jej głowy, ocknęła się.

      - Kei… - szepnęła. Chciała krzyknąć, jednak tylko na tyle było ją stać. Przechodząc obok ciała i starając się go nie dotknąć, zajrzała do kuchni. Ujrzała tam kubki z niedopitym kakao oraz niedojedzone kanapki, w tym jedną na podłodze. Poważnie wystraszona otwierała drzwi kolejnych pomieszczeń, aż dotarła do pokoju dziecięcego. Jej szeroko otwarte dotąd oczy nabrały łagodniejszego wyrazu, kiedy zobaczyła, że jej brat siedzi na podłodze z nieobecnym wzrokiem, trzymając w ramionach dwie wczepione w niego rudowłose dziewczynki.

      - Jesteście bezpieczne, jesteście bezpieczne - szeptał jak w transie, lekko się kołysząc, jakby mimo swojego stanu próbując je uspokoić za wszelką cenę.

      Dziewczyna powoli podeszła do brata i kucając, położyła mu dłoń na ramieniu. Wyczuł, że to ona, dlatego nawet nie drgnął. Możliwe też, że po prostu nie był w stanie. Obie dziewczynki podniosły główki i z czerwonymi od płaczu oczyma wpatrywały się w ciocię.

      - To moja wina - szepnęła Mayumi.

      - To nie jest niczyja wina - powiedziała pewnie Hanashi, siadając obok nich i łącząc się z nimi w uścisku. Nie wiedziała, co zrobić. Nie miała serca nawet na chwilę ich zostawić, póki ktoś nie zajmie się ciałem Kiran. Co się stało i czy dzieci lub Kei cokolwiek widziały? Jak wielka trauma kryje się w ich sercach? Błagała, żeby ktoś przyszedł pomóc opanować sytuację. I tak też na szczęście się stało. Kilka minut później w mieszkaniu byli już Matsuo z Katsumi, którzy domyślili się, że to jedyne miejsce, do którego mogła wybrać się z takim pośpiechem Hanashi.

      Łowca delikatnie okrył ciało zmarłej prześcieradłem. Następnie on wziął na ręce Mayumi, a Katsu Miyako i zanieśli je, na życzenie Hanashi, do domu jej rodziców.

      - Keiki - szepnęła Hana, kładąc mu dłoń na twarzy. Mężczyzna oprzytomniał na chwilę i spostrzegłszy, że nie ma dzieci, przeraził się. Siostra od razu go uspokoiła. Kiedy uwierzył, że dziewczynki są z dala od tego wszystkiego, z jego oczu ciurkiem zaczęły wylewać się łzy rozpaczy. Łkał jak małe dziecko, drżąc, płytko oddychając i chowając twarz w dłoniach. Schował się też w ramionach bliźniaczki, pozwalając jej głaskać się po głowie i szeptać uspokajające słowa. Ból, który rozrywał jego serce, był nie do opisania. Dopiero kiedy nie miał już siły płakać, otępiał ponownie. Spojrzał na swe wciąż zakrwawione ręce i bezradnie przeniósł wzrok na siostrę, która zlekceważyła fakt, że jego twarz jest we krwi jego martwej żony i przytuliła go mocno. Po dłuższym czasie delikatnie się odsunęła. - Co tu się… - zaczęła, nie mogąc dokończyć.

      - Nie wiem… - powiedział, wędrując wzrokiem po przeróżnych przedmiotach, jakby szukał odpowiedzi. - Przyszedłem i już… - zaczął, na powrót dławiąc się łzami. - Celem była… Mayumi - wydukał, potrzebując chwili przerwy. Hanashi starała się jakoś wszystko poukładać sobie w głowie. - Ktoś wiedział… - dodał łamiącym się głosem.

      - Znajdziemy tę osobę i potem ją zabijemy - zapewniła Hanashi, łapiąc brata za dłonie, jakby składała przysięgę. - Obiecuję - powiedziała. Brat skinął tylko głową. - A teraz koniec. Musisz wziąć się w garść - zadecydowała. - Teraz najważniejsze są dzieci - rzekła, widząc, że chłopak znowu się rozkleja. - Słyszysz mnie?! Wyobraź sobie, co czuje Mayumi, obwinia się o wszystko! Pewnie obie z Miyą są przestraszone i załamane. Musisz wytrzymać! - krzyczała, starając się do niego dotrzeć. - Pójdziemy do nich i je uspokoimy, tak?

      - Nie ma sensu - szepnął. - Już nic… - wymamrotał, po czym oberwał w twarz.

      - Ocknij się! One są przerażone! Udowodnij Kiran, że jesteś najlepszym ojcem. Ona oddała za nie życie… - mówiła, bojąc się, czy Kei przypadkiem nie żałuje wzięcia Mayumi pod swój dach. Czuła jednak, że obwinia tylko i wyłącznie siebie. - Mayu-chan wciąż może grozić niebezpieczeństwo. Kiran na pewno nie chciałaby, by cokolwiek przesłoniło twoją rolę rodzica - odparła, głaszcząc go po twarzy. Tak bardzo się bała, ale nie mogła tego teraz okazać. Chociaż ona musiała być silna, żeby go wspierać i przekazać mu odrobinę mocy.

      Bliźniak skinął głową, rozumiejąc słowa siostry. Wciąż otępiały pozwolił jej zabrać się do łazienki i obmyć z krwi. W tym czasie zjawili się zawiadomieni lekarze ze Związku i zabrali ciało. Hanashi nie pozwoliła bratu na to patrzeć. Nie mógł teraz tego zrobić. Kiedy doprowadziła go do względnego porządku, udali się w niemą podróż do domu rodziców i dziadków. Wciąż trzymali się za rękę, jakby bojąc się puścić. Na moment przed wejściem do domu chłopak stanął.

      - Dasz radę - zapewniła siostra, chwytając jego twarz w ręce i patrząc na niego z czułością.

      - To już… - zaczął, starając się hamować łzy. - Druga najważniejsza dla mnie… - dusił się. - Obiecaj, że ty… nigdy… - poprosił z błagalnym, pełnym łez wzrokiem i zaciśniętą szczęką. Dłonie, którymi objął jej twarz, drżały niemiłosiernie.

      - Nigdy - obiecała. Nie umiała wyobrazić sobie, co czuł brat. Wiedziała, że miał na myśli Kiran i Mariko. Zapewne czuł, że każda ważna kobieta w jego życiu umiera. Znowu poczuł pustkę, której nie dało się zapełnić. Hanashi nie wyobrażała sobie czuć tego po raz kolejny. Wystarczy, że przypomniała sobie śmierć Mariko i już jej serce ściskał ból powodujący problemy z oddychaniem. Kiran była dla Keia jedną z tych osób, które nadawały życiu sens. Ona sama czuła, że umarłaby z tęsknoty, gdyby straciła Keia, kogoś z najbliższej rodziny bądź… Suzaku? Nie wiedziała, czemu o nim pomyślała, w każdym razie szybko wyparła tę myśl. - Zawsze będę przy tobie - zapewniła z miłością w oczach. - Kocham cię, braciszku - szepnęła, zamykając oczy, kiedy chłopak oparł swoje czoło o jej. Stali tak chwilę bez ruchu, po czym postanowili wejść do środka i zmierzyć się z rzeczywistością.

      W budynku, jak się okazało, zebrała się spora część rodziny. Reiko łkała w kuchni pocieszana przez Kaiena. Matsuo i Katsumi siedzieli na sofie, wpatrując się tępo w ścianę. Ichiru wyszedł poinformować Sayuri i Kaito o tym tragicznym zdarzeniu. Tamaki siedział na szerokim parapecie i wpatrywał się w widok za oknem. Przyszedł także Kairen, który miał dziwne przeczucie, że musi się tu zjawić. Zero był na misji, a Aya po pewnym czasie pojawiła się wraz z Suzaku. Była w bardzo złym stanie na samą myśl o śmierci kogoś z bliskich. Kiedy bliźniaki przekroczyły próg, wszyscy wstali jak na zawołanie, nie wiedząc, jak zareagować. Hanashi pokręciła przecząco głową, dając reszcie znak, że chłopak nie jest gotowy na kondolencje.

      - Gdzie dziewczynki? - spytała pewnie, żeby pokazać wszystkim, że podtrzymuje brata na duchu.

      - U góry, z Kao i Kaiem - poinformował Kaien, jako jedyny będący w stanie powiedzieć coś logicznego. Hanashi skinęła głową i wraz z bratem udała się do pokoju na piętrze. Kaori klęczała przy łóżeczku, na którym zasnęła Miyako, głaszcząc ją nieustannie po rudej czuprynie i śpiewając cicho kołysanki. Na łóżku naprzeciwko siedział Kairen z Mayumi, która trzymała go kurczowo za rękę i nie odzywała się w ogóle. Zauważywszy bliźniaki, ich matka wstała i podeszła do nich. Jej wzrok wyrażał tyle bólu… Nie przytuliła jednak syna, pocałowała go w czoło i pogłaskała jego policzek jak wtedy, kiedy w dzieciństwie się skaleczył, ale nie chciał okazać bólu. Zabrała ze sobą Kairena i wyszła z pomieszczenia. Hanashi delikatnie wyswobodziła swoją dłoń z uścisku brata, wiedząc, że sam musi przeprowadzić tę rozmowę. Wyszła więc i po zamknięciu drzwi usiadła na schodach, nie mając siły schodzić do reszty na dół.

      Mayumi patrzyła na Keia z przerażeniem, jakby się go bojąc. Mężczyzna podszedł do niej i ukucnął przed łóżkiem tak, aby patrzeć wprost na dziewczynkę.

      - Przepraszam… - załkała. - Przeze mnie mama… - Kei zauważył, jak mocno dziewczynka drżała. - Zobaczyłam to za późno - mamrotała zapłakana, mając na myśli wizję. - Nie posłuchała mnie, prosiłam, żeby mnie oddała! Kazała mi zająć się Miyą, nie wiedziałam, co robić… Siedziałyśmy w pokoju i zamknęłyśmy się w szafie. Wtedy przyszedł… - Cała drżała. - Słyszałyśmy krzyki i trzaśnięcie drzwiami, więc wyszłyśmy na chwilę zobaczyć… A mama… Przepraszam, nie chcę, żebyś mnie znienawidził! Nie powinniście mnie brać do siebie! Nie powinnam być szczęśliwa! - krzyknęła, chowając twarz w rękach. Ból, jaki ją ogarnął, był zbyt wielki, by mogła go udźwignąć tak młoda osoba. O dziwo śpiąca obok Miyako nawet nie drgnęła.

      - Mayumi - powiedział, pierwszy raz tego dnia siląc się na stosunkowo normalny ton. Rudowłosa ostrożnie podniosła na niego swój wzrok. - Nie byłbym w stanie cię znienawidzić - odparł łagodnie. - Razem z mamą strasznie cię pokochaliśmy. Jak mogłaby oddać w obce ręce własne dziecko? - spytał, rozumiejąc, że sam zrobiłby to samo co Kiran. - Nikt nie będzie cię winił. Nie bronimy cię dlatego, że masz dar, tylko z miłości - dodał, patrząc na zdziwioną dziewczynkę. Wyglądała, jakby nadal nie mogła uwierzyć, że została tak bezwarunkowo pokochana. Zawsze spoglądano na nią jak na odmieńca, ludzie dostrzegali tylko jej przeklętą zdolność. - Nie próbuj się za to obwiniać. Będziemy bronić cię tak długo jak możemy, ponieważ stałaś się częścią naszej zwariowanej rodzinki - wyszeptał, czując, że powoli głos mu się załamuje. - Znajdziemy ludzi za to odpowiedzialnych i będziesz bezpieczna… - skończył, nie wytrzymując już więcej i przytulając dziewczynkę. Ta wczepiła się w niego mocno i zaszlochała.

      - Kocham cię, tatusiu… - wyszeptała przez łzy, powoli się uspokajając.

      Hanashi siedziała otępiała na schodach, powstrzymując płacz. Musiała się trzymać, robiła to dla Keia. Zawsze byli dla siebie ostoją i jedno uspokajało drugie. Wiedziała, że jeśli się rozklei, jej brat nie wytrzyma. Postanowiła więc spróbować myśleć racjonalnie. Kto mógł to zrobić? Praktycznie nikt poza rodziną nie wiedział o mocy Mayumi. Jedynie czworo jej przyjaciół, ale nie wierzyła, że którekolwiek z nich mogło się wygadać. Mimo wszystko postanowiła zapytać ich wszystkich. Zorientować mogliby się jeszcze Łowcy, którzy przeprowadzali badania krwi w Związku, choć oni nie znali mocy dziewczynki, tylko zapewne zdołali się domyślić, że nie jest normalnym dzieckiem. Ale z takich błahych powodów przecież nie napadałoby się na mieszkanie i nie zabijało matki przerażonych dzieci. Co ważniejsze - jeśli Kiran broniła Mayumi, dlaczego napastnik potem nie porwał tej drugiej? Zabiwszy kobietę, nie miałby przecież z tym problemu. Czy Kiran zraniła go na tyle, że nie był w stanie? Czy było to zastraszenie? Nie miała pojęcia. Wiadome było tylko, że dziewczynka wciąż pozostaje w niebezpieczeństwie. A skoro Kiran nie dała rady, Kei również nie będzie w stanie sam obronić przybranej córki.

      Po chwili z pokoju wyszedł Kei, oznajmiając, że Mayumi zasnęła. Dosiadł się na chwilę do Hany i powiedział jej to, czego dowiedział się od dziewczynki. Przerazili się na myśl, że obie widziały ciało matki w takim stanie. W dodatku dowiedzieli się, że była to jedna osoba, najpewniej mężczyzna o ciemnych włosach. Mayumi powiedziała, że wizja była silna, ale niewyraźna. Nie była w stanie zobaczyć twarzy napastnika, skupiając się na konsekwencjach, które spotkać miały Kiran w przypadku nieoddania jej. Niestety, do tego opisu można było dopisać praktycznie każdego.

      Bliźniaki zeszły do rodziny, gdzie przebywali już Sayuri z Kaito i Zero. Rodzice zamordowanej byli roztrzęsieni, wciąż nie mogąc uwierzyć w to, co się stało. Hanashi powiedziała wszystkim to, czego byli w stanie dowiedzieć się od Mayumi. Wiele osób płakało bądź nie było w stanie zrozumieć, jak mogło do tego dojść. Reiko w tym czasie zaparzyła wszystkim herbatę, nie wiedząc, co ze sobą począć. Kaori z Ichiru postanowili popilnować dziewczynek, nie chcąc ich zostawiać samych. Katsumi z Matsuo powiedzieli, że zajmą się raportem, wiedząc, że żaden świadek nie będzie póki co w stanie składać wyjaśnień. Z nimi wyszedł także Zero, który chcąc nie chcąc musiał zająć się tą sprawą ze względu na swoją pozycję. Aya chciała wrócić do domu, ale Kairen powiedział, że nigdzie się nie rusza, chcąc mieć stały wgląd na Mayumi, więc postanowiła tej nocy zostać z rodziną. Tamaki po raz pierwszy nawet nie zareagował na widok swego kuzyna, po prostu odcinając się od świata. Kei wziął Ayę na chwilę na bok.

      - Czy mogłabyś… wymazać te sceny z głowy Miyako? - poprosił przygnębiony. - Nie mogę znieść myśli, że ma żyć z tymi obrazami - powiedział cicho. - Chciałbym, żeby zapamiętała ją taką radosną, jaka była… - szepnął, zwieszając głowę. Spojrzał na siostrę, która, domyślając się, o co brat prosi Ayę, potaknęła lekko, żeby go wesprzeć.

      - Oczywiście, jeśli tylko tego chcesz - odpowiedziała spokojnie Aya, kładąc mu dłoń na ramieniu. Następnie razem udali się na górę.

      - Pójdę już - oznajmił Suzaku, wstając z sofy, na której siedział obok Hany, kiedy usłyszał jej nagłe przyspieszenie serca. - Trzymasz się? - spytał zmartwiony, ale dziewczyna przytaknęła. Nie chciał przeszkadzać rodzinie, uważał bowiem, że każdy ma prawo w spokoju poukładać sobie myśli po tak tragicznym zdarzeniu i najlepiej zrobić to pośród najbliższych. Właściwie był tu tak długo, chcąc w razie konieczności odprowadzić Ayę do domu, obawiając się o jej stan i wiedząc, że Zero, obecnie zawalony pracą, nie będzie mógł skupić się tylko na niej. Jeśli jednak jego przyjaciółka postanowiła zostać, zwalniało go to z pomocy. Posłał tylko pełne współczucia spojrzenie w stronę Kaito i Sayuri, niewerbalnie się z nimi żegnając. Następnie wyszedł z salonu, kierując się do drzwi wyjściowych. Gdy wyszedł już na dwór, poczuł, jak owiewa go nocny wiatr. Współczuł tej rodzinie, którą spotkało już tyle przykrych incydentów. Mieli jedynie szczęście, że łączyła ich wielka miłość i bez względu na wszystko mieli siebie. Stanął na chwilę i spojrzał w niebo. Wokół było tak spokojnie, bezchmurne niebo zewsząd otaczały gwiazdy. Nic nie wskazywało na to, że tego dnia stało się coś okropnego. Aż nie chciało się wierzyć w to, że niewinna kobieta i matka zostanie tak brutalnie zamordowana.

      - Suzaku! - krzyknęła Hanashi, która wybiegła za nim i przez pośpiech oraz nieuwagę wpadła na niego. Chłopak odruchowo złapał ją za ramiona, żeby się nie przewróciła. Spojrzał na nią z troską.

      - Wracaj do środka, przeziębisz się - powiedział cicho.

      - Możesz jeszcze chwilę… - zaczęła drżąc. Książę pomyślał, że to z zimna, więc położył dłonie na jej gołych ramionach, jednak kiedy dziewczyna spojrzała na niego pełnym boleści wzrokiem, zrozumiał, że jest już na wykończeniu. W końcu ani razu nie zapłakała, trzymając się przez cały ten czas.

      - Weź sweter, przejdziemy się - oznajmił, a kiedy dziewczyna chciała zaprzeczyć, że musi zostać z Keiem, zapewnił ją, że ten da sobie przez chwilę radę. Szarowłosa zabrała z wiatrołapu wiosenną kurtkę Kaori, nie miała bowiem ze sobą nic swojego.

      Przez chwilę szli w milczeniu, udając się do pobliskiego parku. Usiedli na pierwszej lepszej ławce.

      - Nie musisz się hamować - szepnął Suzaku, z bólem patrząc na dziewczynę.

      - Muszę… - powiedziała ledwo. - On mnie uspokajał, kiedy Mariko… Teraz już Kei nie da rady… On… tak bardzo cierpi. Muszę go wspierać, bo nie wytrzyma… - zauważyła, czując, jak serce jej się kraje. Nagle Suzaku złapał ją za ramiona i obrócił w swoją stronę. Do jej oczu cisnęły się łzy.

      - Kei jest bezpieczny i nie ma go tutaj, pozwól sobie pomóc, bo to ty nie wytrzymasz - poprosił. - To nic złego czasem poddać się własnym emocjom. Wypuść je i uwolnij się wreszcie od ich - zaproponował. Hanashi jak na zawołanie wybuchła płaczem. Czuła, jak boli ją serce, dzieliła smutek z bratem, żałując, że nie może całkowicie go od niego zabrać i obarczyć nim tylko siebie. Płakała tak boleśnie, że chłopak nie mógł na to patrzeć. Przygarnął ją do siebie, wiedząc, że Hana nienawidzi okazywania jakichkolwiek słabości. Mimo tak silnej osobowości płakała w jego ramionach jak małe dziecko. Drżała i ciągnęła jego koszulę, jednocześnie wtulając się w niego. - Teraz już wszystko będzie dobrze - szepnął, opierając podbródek na jej głowie. Czuł, jak powoli przestaje się trząść. Po dłuższej chwili dziewczyna odsunęła się lekko, podkuliła nogi i otuliła je ramionami, kładąc brodę na swych kolanach. Przez jakiś czas wpatrywała się w drzewa i wsłuchiwała się w szum wiatru między nimi krążący.

      - Myślisz, że on da radę? - spytała szeptem, wiedząc, że chłopak doskonale to usłyszy.

      - Oczywiście, w końcu jesteście bliźniakami, oboje macie w sobie tę siłę - zapewnił. - Musisz tylko przy nim być.

      - Masz rację - odparła z cieniem uśmiechu. - Wracajmy - zadecydowała, tęskniąc za bratem. Czuła, że potrzebuje jej bardziej niż kiedykolwiek.

      Ruszyli więc w drogę powrotną, znów przechodząc ją w milczeniu. Pod domem Hanashi domyśliła się, że wampir nie będzie już wchodził. Odwróciła się więc do niego.

      - Dziękuję… - szepnęła, wlepiając w niego lekko zaczerwienione jeszcze oczy.

      - Bądź silna, Hanashi - rzekł, podchodząc bliżej i pocałował ją w czoło. Dziewczyna przymknęła oczy, czując, jak przechodzi przez nią ciepło. Następnie odwrócił się i przeszedł kilka kroków.

      - Suzaku! - krzyknęła, podbiegając do niego i wczepiając się w jego plecy. - Nie uciekaj mi już nigdzie, dobrze? - szepnęła błagalnie, zaciskając opuszki na jego marynarce.

      - Nie zamierzam - szepnął, czując, że serce mu się ściska. Chciał odwrócić się i jeszcze raz przytulić dziewczynę, ale kiedy to zrobił, zobaczył tylko, że drzwi do domu się zamykają. Jak bardzo się rozproszył, skoro tego nie słyszał?

      Hanashi zamknęła drzwi, czując wciąż rozpalone policzki. W jej oczach dało się dostrzec ulgę. Teraz miała siłę, żeby zmierzyć się z rzeczywistością. Pobiegła do pokoju gościnnego na parterze i zobaczyła, że na ziemi rozłożono materac, na którym leżał Kei wpatrujący się w śpiącą Miyako. Hana podeszła i położyła się obok niego, by się w niego wtulić.

      - Jest taka spokojna, mam nadzieję, że koszmary nie będą jej już dręczyć - powiedział cicho, roniąc kilka pojedynczych łez. Następnie obrócił się w stronę siostry i ze zmartwieniem na nią spojrzał. - Trzymasz się? Przepraszam, że… - zaczął, kiedy siostra delikatnie puknęła go w czoło.

      - Baaka - rzuciła rozczulająco, wplatając opuszki palców w jego czuprynę. - Przecież wiemy, jak jest - dodała. Tak też było w istocie. Chłopak wiedział, że siostra stara się dla niego nie rozkleić, choć po jej oczach mógł zauważyć, że przeszła już przez kryzys. Sam czuł tak wielką pustkę, jakby nic nigdy nie mogło jej zalepić. Musiał jednak być silny dla dzieci, ale zdawał sobie sprawę, że trzyma się tylko dzięki obecności bliźniaczki. Zacisnął zęby, mając w pamięci obraz ukochanej. Z jego oczu poleciało jeszcze kilka łez, następnie wtulił się w siostrę i po kilku godzinach szlochu był w stanie usnąć.

***

      Wciąż czuł jej krew na swoich rękach. Ilekroć na nie spojrzał, widział czerwoną posokę, która spłynęła z jego dawnej uczennicy. Zdawał sobie sprawę, że nie wykonał powierzonego mu zadania i zapewne Sara będzie z tego powodu niezadowolona. Obecnie jednak nie umiał się tym przejmować. Myślał tylko o tym, że zabił najbliższą sobie poza rodziną osobę. Widział jej strach i niedowierzanie i czuł, że ten obraz będzie go prześladował aż do śmierci. Z drugiej strony, wybiegł tak szybko, że nie miał pojęcia, czy kobieta jeszcze żyła. Wszystko pamiętał jak przez mgłę. Co jeśli… przeżyła i wyda wszystkim jego tajemnicę? Przeraził sam siebie, orientując się, że wolałby, żeby w takim wypadku faktycznie umarła.

      Musiał ze wszystkich sił udawać, że nic się nie stało. Najgorszy był moment, w którym przyszedł do niego brat, którego oczy były czerwone od płaczu. Wiedział, że jego reakcja nie może odbiegać od normy, dlatego już wcześniej zdecydował, jak się zachowa. Przytulił Akihirę, czując, że również zaczął płakać. Postanowił jednak, że nigdy więcej tego nie zrobi. Przez tę chwilę wypłakał z siebie cały swój żal i poczucie winy, jakby opłakiwał stratę zarówno dziewczyny, jak i swej duszy.

      Podczas pogrzebu przez pewien czas nie wiedział, co się z nim dzieje. Wpatrywał się tylko w spokojną twarz Kiran. Kiedy jednak trumna została zamknięta, poczuł ukłucie w sercu. Wtedy zrozumiał, że w chwili zadania ostatecznego ciosu narodziła się w nim nowa osoba. Czuł, że żegnając tego dnia tę kobietę, żegna również swoją starą, słabą osobowość. Wraz z Kiran umarło jego przywiązanie do świata, a jego serce zalała ciemność. Wiedział już, że poddając się emocjom, nie osiągnie swego celu, który według niego miał przyczynić się dobru ludzkości. Pojedyncza jednostka nie mogła stawać na drodze ku utopijnej idei świata. Wyparł więc z serca ból, zastępując go bezwzględnym zimnem.

      Następnie przyszedł czas na kondolencje.

      - Zawsze była moją ulubienicą - powiedział ze zwieszoną głową, kiedy podszedł do Keia, który zapłakany trzymał za ręce dwie córki. Obok stała Hanashi, która wspierała brata swoją obecnością. - Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo zmieniła moje życie - powiedział, boleśnie patrząc mężczyźnie w oczy. Ten skinął głową, nie myśląc w ogóle o tym, że na co dzień niezbyt za sobą przepadali. W końcu teraz łączył ich ból straty bliskiej osoby.

      Kyouji kucnął, głaszcząc po głowie Miyako, która, wciąż przerażona sytuacją, nie do końca miała pojęcie, co dzieje się wokół i dlaczego wszyscy do niej podchodzą, z przykrością się na nią patrząc. Ten pan, którego zresztą poznała już kiedyś, był jednak inny, ponieważ uśmiechnął się. Patrząc na jej bystre oczy, pomyślał, że byłaby dobrą uczennicą, zupełnie jak jej matka. Postanowił, że mógłby utrzymać ją przy życiu, jeśli zniszczyłby rodzinę Kiryuu, zanim wpoiliby w nią swe irracjonalne ideały.

      Następnie przeniósł wzrok na Mayumi. Ujął jej dłoń, spoglądając jej głęboko w oczy. Nagle drgnęła i spojrzała na niego z przerażeniem. Kei, zajęty już kolejnymi kondolencjami, nie był w stanie tego dostrzec, tak samo zresztą jak reszta żałobników.

      - Przykro mi - powiedział. Widziała to. Przed nią stał morderca jej mamy, a ona nie była w stanie się poruszyć, ponieważ obrazy, które stanęły jej przed oczyma, były tak okrutne. Musiała podjąć decyzję, ale zobaczyła, że konsekwencją wydania winowajcy jest śmierć wielu osób. Widziała przebieg zdarzeń. Gdyby teraz krzyknęła, że on jest zabójcą, zdążyłby bez problemu zabić Miyako i jeszcze kilka innych osób, choć sam zostałby po czasie zgładzony. Jeśli jednak powie rodzinie kiedy indziej, rozpęta się wielka wojna. Pamiętała wciąż ostatnie słowa matki. Miała bronić Miyako… I tak też postanowiła zrobić. Zacisnęła zęby i usiłowała przybrać spokojniejszy wyraz twarzy.

      - Mnie również - odpowiedziała ze smutkiem, odwracając wzrok. Kyouji miał ochotę się uśmiechnąć. Zdecydował już, że ta dziewczynka prędzej czy później będzie jego. Jeśli Youko miała rację, Mayumi mogła mu się przydać. Musiał przyznać, że znajomość zawarta z przyjaciółką Kiryuu była owocna. Domyślił się, że z powodów poczucia winy Youko nie przyzna się do zdradzenia najważniejszej tajemnicy rodziny. Wbił ponownie wzrok w Mayumi, czekając, aż ta znów na niego spojrzy. Zdawał sobie sprawę, że dziewczynka właśnie biła się z myślami. Spostrzegłszy, że się poddała, dodał jeszcze:

      - Jesteś mądrą dziewczynką, mama byłaby z ciebie dumna - rzekł, kładąc rękę na jej ramieniu w udawanym geście pokrzepienia. Mayumi czuła, jakby skóra jej płonęła w miejscu, w którym mężczyzna ją dotknął. Zachowała jednak powagę, wiedząc, że będzie musiała nosić to brzemię sama. W imię rodziny, która obdarzyła ją miłością i chciała ją bronić bez względu na przeciwności. W imię matki, która poświęciła dla niej swe życie…

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Kochane! Na wstępie dziękujemy za komentarze pod poprzednim rozdziałem i ponownie przepraszamy, iż na nie nie odpowiedziałyśmy. Niestety, znów nie było na to czasu… Cóż, studia - to odpowiedź na niemal wszystko. ^^’

      Po drugie i najważniejsze - Kiran, przepraszamy! *kłaniają się w pas niczym Japończycy* Jakby nie było, nie obiecywałyśmy, że wszystkie postaci czytelników przeżyją (i nadal się tej obietnicy trzymamy ;_;), ale i tak, gdy pisałyśmy ten rozdział, było nam okropnie przykro! Naprawdę - wręcz chciało nam się momentami płakać. Kiran, nie bierz tego oczywiście do siebie, Twoja postać miała po prostu pecha (a nasi bohaterowie niejako żyją własnym życiem). Choć może nie do końca, w przeciwieństwie do Mariko zdążyła się przynajmniej ze wzajemnością zakochać, wyjść za mąż i doczekać się cudnej córeczki (a nawet, w pewnym sensie, dwóch)… Więc, hm, zawsze mogło być gorzej. ^^’ (Marne pocieszenie, gomennasai!)

      Ech, kolejny rozdział doczekał się póki co początku, a co będzie dalej, nie wiadomo, bo sesja (to mówi samo przez się). Wszystkim studentom życzymy powodzenia! A uczniom udanych ferii, kiedykolwiek byście ich nie mieli (szczęściarze!).

      Angel Kitty - o Twojej postaci oczywiście pamiętamy, prawdopodobnie zadebiutuje już w XXVII rozdziale. :)

      Pozdrawiamy Was gorąco w ten mroźny, zimowy dzień!