Vampire Night: rozdział XXXV - „Powrót Króla Mroku”

      - No nic, róbcie, co chcecie, a ja spróbuję się wreszcie wyspać - rzucił do Hanashi i Keia Shouta, puszczając tej pierwszej oczko. Był ciekawy, czy uda mu się jeszcze porozmawiać z Suzaku, ale nie zamierzał wspominać o tym bliźniakom.

      Już miał odejść, gdy poczuł zbliżającą się woń jednego ze swoich „podopiecznych”, ucznia Nocnej Klasy. Oczywiście nie pomylił się - ledwie po kilku sekundach spomiędzy drzew wyszedł Akio Miyamoto. Ach, tak, przecież on również poszedł z tamtymi nierozważnymi dzieciakami na akcję poszukiwawczą zaginionej dziewczyny z Dziennego Wydziału. Tylko dlaczego wrócił sam?

      - Znaleźliście ją? - spytał, nie dbając o żadne wstępy. Rodzeństwo Kiryuu nadstawiło uszu.

      - Miyamoto-san! - wykrzyknęła przejęta Hana, stresując się z powodu tego, że nie widzi z nim Tamakiego ani Kairena. - Gdzie chłopcy i ta dziewczyna?!

      - Shouta-sama, Kiryuu-sensei, Kiryuu-san. - Akio lekko pokłonił się czystokrwistemu, a pozostałemu dwojgu skinął głową. - Kiedy poznałem miejsce pobytu Aiki Akayamy-san, Kairen-sama poprosił, bym wrócił do Akademii - wyjaśnił, po czym w oszczędnych, ale dokładnych słowach opisał wyprawę.

      - Nie no, jasne! Naprawdę im się wydaje, że będziemy czekać do rana?! - zbulwersowała się Hanashi. Shoucie chciało się śmiać, gdy patrzył na jej zaczerwienioną ze złości twarz. - Kei, idziemy! - zakomenderowała. Teraz, kiedy wiedziała mniej więcej, gdzie jest Tamaki i spółka, nie zamierzała próżnować i grzecznie czekać na ich powrót. A jeśli coś im się stało?!

      - Powodzenia - rzucił od niechcenia Hanadagi, uśmiechając się pod nosem. On i Akio ruszyli w stronę domku dyrektora, by przekazać Deichiemu wieści (co Shouta miał ochotę skomentować wiązanką przekleństw, ale się powstrzymał), zaś bliźnięta ku głównej bramie Akademii Kurosu.

      Nie uszli kilkuset kroków, gdy dogonił ich Suzaku.

      - Słyszałem od Deia, co się stało - wyjaśnił, ledwie się wcześniej przywitawszy. - Wiadomo już, gdzie są dzieciaki? - zapytał, nie chcąc, by któreś z rodzeństwa domyśliło się, że słyszał doskonale całą ich rozmowę z Shoutą i Akio. Co prawda nie czuł się dobrze podsłuchując, niemniej jednak uznał to za mniejsze zło niż potencjalne wyrządzenie Hanie krzywdy przez tego całego Hanadagi. Shouta coraz bardziej go irytował. Nie lubił go od początku, od pamiętnych przesłuchań w czasach, gdy szukano sprawcy śmierci jego, Suzaku, matki oraz Etsuyi Hanadagi. Facet zdecydowanie pozwalał sobie na zbyt wiele, a jego zainteresowanie Haną było doprawdy dziwne i niepokojące.

      Hanashi, ciesząc się i podnosząc na duchu tylko dzięki temu, że go ujrzała, nieco już spokojniejszym tonem opowiedziała naprędce, czego dowiedzieli się od Miyamoto. Wspólnie postanowili, że we troje ruszą na pomoc młodym.

***

      - I co teraz? - spytała hardym tonem Aika, próbując zatrzeć w pamięci Tamakiego obraz siebie w stanie dziewczynki-która-nie-potrafi-powstrzymać-łez. Było jej strasznie głupio, że tak się dziś mazała. To nie było w jej stylu. Normalnie nawrzeszczałaby na porywaczy i zrobiła wszystko, by się wydostać, miałaby ochotę kopać ich, pogryźć i porządnie zwymyślać… A przynajmniej tak myślała. Okazało się jednak, że nie potrafiła. Nie była tak silna, jak jej się zawsze wydawało, co przeraziło ją do głębi. Nie tak starała się przecież żyć. Zawsze z dystansem podchodziła do każdego człowieka i wszelkich wydarzeń, a teraz? Załamała się, jakby była dziewczyną taką jak wszystkie. Nie, zaraz. Ona JEST dziewczyną jak każda inna. Dlaczego była na tyle pyszna, by kiedykolwiek sądzić, że jest inaczej…?

      - Teraz idziemy coś przekąsić - odparł Tamaki, uśmiechając się od ucha do ucha. - No, przynajmniej mam taką nadzieję - mruknął po sekundzie bardziej do siebie niż do Akayamy.

      Bez krępacji ujął ją za rękę i poprowadził ku drzwiom wyjściowym. Aice przeszło przez myśl, że powinna wyrwać dłoń z uścisku Tamakiego - tak przecież postąpiłaby dawna ona. Nie zrobiła tego jednak, mając świadomość, iż zwyczajnie nie chce tego uczynić. Wręcz przeciwnie - miała ochotę ponownie utonąć w jego serdecznych, silnych, acz delikatnych objęciach. Kiedy bowiem nieoczekiwanie wyznał jej miłość, a ona, nie będąc w stanie wykrztusić choćby słowa, rozpłakała się na całego, czując, jak uchodzą z niej emocje, podszedł do niej i przytulił ją mocno, uprzednio subtelnym ruchem wyjąwszy z jej prawej dłoni nożyk, który wcześniej dał jej na wszelki wypadek. Cieszyła się, że nie musiała go użyć, jeszcze większą radość sprawił jej jednakże fakt, że może sobie pozwolić na chwilę zapomnienia w ramionach Tamakiego. Każda dziewczyna skorzystałaby z okazji, prawda? Przecież wiele przeszła, potrzebowała czyjejś pokrzepiającej obecności i bliskości… Jednocześnie zdawała sobie jednak sprawę z tego, że gdyby to był ktoś inny, raczej by się na to nie zdobyła i wcale nie miała na to ochoty. Przeszło jej przez myśl, iż zachowuje się tak, jakby odwzajemniała uczucia Tamakiego, ale nie była chyba na tyle szalona, by to zrobić… Prawda?

      Niczego już nie wiedziała. W głowie miała mętlik, a w myślach raz po raz słyszała słowa prefekta: „Bo wiesz, Ai-chan, okazało się, że cię kocham!”. I choć z jednej strony wiedziała, że to prawda - w końcu zamęczał ją całym sobą od kilkunastu miesięcy - i mógłby to potwierdzić każdy postronny obserwator, do jej serca z jakiegoś powodu wkradło się zwątpienie. Naprawdę musiała być szalona! Czy ktoś normalny uparcie analizowałby wszystko w taki sposób? Z drugiej strony… Skoro jest szalona, to jak najbardziej pasuje do tego zidiociałego, infantylnego blondyna. Ledwo powstrzymując się od wybuchnięcia śmiechem, zmusiła się do powrotu do rzeczywistości.

      - Brzmi zachęcająco - odpowiedziała wreszcie, zdając sobie sprawę z tego, jak potwornie jest głodna. - Ale skąd ty niby wytrzaśniesz jedzenie o tej porze? - Wiedziała już, że jest środek nocy, bowiem za „okienkiem” w pokoiku przyległym do tego, w którym się znajdowali, na kruczoczarnym nieboskłonie jaśniały gwiazdy.

      - Zaraz się przekonasz - odparł. - A przynajmniej mam taką nadzieję - powtórzył, lewą rękę kładąc na chwilę na brzuchu, czując, jak bardzo mu w nim burczy. Zaraz jednak oderwał ją, by otworzyć drzwi. Usłyszał, jak Aika z lubością wdycha świeże, nocne powietrze. Nieświadomie posłał jej zniewalający uśmiech, na co jej policzki zareagowały uroczym rumieńcem. Miał ochotę rzucić jej z tego powodu jakiś komplement, ale bojąc się, że tylko by ją rozgniewał, zrezygnował. Zamiast tego rozejrzał się po otoczeniu i niemal od razu ujrzał kuzyna. Uśmiechał się w ten swój charakterystyczny sposób, który teraz irytował Tamakiego mniej (ale tak ciutkę, odrobinę), podnosząc lekko ręce, w których trzymał siatki z zakupami. - Jedzenie! - zawołał niemalże z namaszczeniem, nie mogąc się doczekać, aż włoży coś do ust. Zaraz jednak przypomniał sobie, że Aika musi być równie głodna, więc najpierw powinien przede wszystkim zadbać o nią. - Naprawdę zdążyłeś, nieźle - przyznał kuzynowi, gdy już do niego doszedł. Aika przywitała się z Kairenem, dość cicho jak na siebie, mając w pamięci nie tak odległe wydarzenia, kiedy to Tamaki obraził się na nią właśnie przez wzgląd na wspomnienie przez nią jego krewnego o aparycji anioła. Jakim cudem teraz ci chłopcy współpracowali?

      Kai przedstawił się spokojnie i wyraził nadzieję, że z dziewczyną wszystko jest w porządku. Zapewniła, iż nic jej nie jest i - domyśliwszy się już, że miał niemały wkład w odnalezienie jej - podziękowała mu szczerze, uprzednio również się przedstawiając.

      Zjedli posiłek, zadziwiająco dobry jak na gotowce ze sklepu całodobowego. W tym czasie Tamaki opowiedział Kairenowi, co wydarzyło się w ruderze. Chłopcy zgodnie ustalili, że muszą odstawić zdrajców do Związku. Na chwilę zapomnieli się, rozważając różnego rodzaju problemy, i nie do końca baczyli na to, że ich towarzyszka uważnie im się przysłuchuje.

      - Czym jest ten Związek? - spytała nieco zirytowana, ale i przestraszona. Nie wiedziała dlaczego, ale przeczuwała, że z chwilą, w której ją porwano, jej życie diametralnie się zmieniło. Nie miała jednak pojęcia, dlaczego i w jaki sposób przebiegnie ta odmiana. - I kim są ci faceci? - dodała, wskazując palcem za siebie, na ruinę domku, w którym ją przetrzymywano. - I… Kim, do licha, jesteście wy? - Nie była na tyle naiwna czy głupia, by po tym wszystkim nie zorientować się, że coś jest nie tak. Tamaki w roli agenta czy policjanta, Kairen sprintera? Nie, coś jej tu nie pasowało. I nie zamierzała dać się zbyć.

      Chłopcy milczeli przez kilkanaście sekund. Jedyne dźwięki, jakie do nich docierały, to szum nielicznych tu drzew, brzęczenie owadów oraz szmer oddechów.

      - Chcę, by to była jej decyzja - rzekł cicho Tamaki do Kairena. Aika uniosła brwi, nie rozumiejąc, o co mu chodzi. - Myślisz, że wujek się zgodzi?

      - To nieco podobna sytuacja do tej, w której postawiona była kiedyś twoja matka - zauważył Kairen. - Na pewno zrozumieją.

      Tamaki skinął głową.

      - Ale najpierw powinniśmy się stąd zwinąć - odezwał się znowu Kai. - Mimo tego, że Miyamoto-san na pewno zdążył już wyjaśnić, co i jak, wszyscy i tak pewnie się zamartwiają.

      - Taa - mruknął blondyn. - Już się boję, co mnie czeka ze strony Hany-nēchan. Musi być wściekła - zasępił się. - O Boże, a jeśli powiadomili o tym mamę?! Zabije mnie! A twoja?! Padnie na zawał! A nie, dobra, wampiry nie mogą tak umrzeć… Ups.

      Zorientowawszy się, co z rozpędu powiedział, spojrzał na Aikę. Wyglądała… nieco przerażająco, gdy wbiła w niego spojrzenie przenikliwych oliwkowych oczu.

      - Żądam. Wyjaśnień.

      Po wycedzeniu tych słów przez zaciśnięte zęby szybko policzyła w myślach do dziesięciu, by się trochę uspokoić. Nie miała pojęcia, co się dzieje i powoli zaczynała mieć tego naprawdę dość!

***

      - Są - rzucił Suzaku, który jako wampir pierwszy dostrzegł na horyzoncie pięcioro osób. - Wszyscy cali i zdrowi, mają też tych zdradzieckich żółtodziobów - oznajmił.

      - Żyją! - odetchnęła z ulgą Hanashi, wypuszczając z ust powietrze. Kamień spadł jej z serca. Niby wiedziała, że trudno byłoby pokonać jej braciszka, a tym bardziej Kairena, niemniej i tak się denerwowała. Nawet potężne osoby giną w tragicznych okolicznościach… Automatycznie pomyślała o Mariko. Tak bardzo za nią tęskniła… Zastanawiała się, jak wyglądałoby życie jej rodziny, gdyby jej kochana kuzynka żyła. Czy ta cała miłość do Kaname Kurana by jej przeszła? Czy potrafiłaby oddać serce komuś innemu? Czy „niebliźniacza bliźniaczka” jej i Keia wybaczyłaby im, że nie potrafili dostrzec jej problemów? Czy wszyscy troje nadal trzymaliby się tak blisko siebie jak niegdyś? Jeśli miała być szczera, już nieraz zazdrościła Kairenowi, że ten może spotykać się z Mari-chan, kiedy tylko chciał. Tak bardzo pragnęła porozmawiać z kuzynką, zwierzyć jej się tak jak za dawnych czasów… Co się zaś tyczy Kairena… Oprzytomniała natychmiast i znów zagotowała się w niej złość pomieszana z ulgą. - TAMAKI KIRYUU! ZABIJĘ CIĘ! - wydarła się na cały głos, nie zwracając uwagi na to, jak śmiesznie zabrzmiały jej słowa, skoro dopiero co cieszyła się, że dzieci żyją.

      - Shi, jest środek nocy! - jęknął Kei, choć w dużej mierze podzielał uczucia bliźniaczki. Tamaki często zachowywał się naprawdę nierozważnie, ale, jakby nie patrzeć, najbardziej przypominał w tym właśnie starszą siostrę. Oboje najwyraźniej odziedziczyli spotęgowane cechy Kaori-lekkoducha.

      Tymczasem, kilkaset metrów dalej, Tamaki miał ochotę schować się za kimś lub za czymś, obawiając się gniewu Hanashi. Wiedział oczywiście, że wszyscy muszą być na niego wściekli, ale i tak niemal drżał na myśl o konfrontacji z bliskimi. Zbyt dużo było wśród nich nadwrażliwych osób, a ponadto wciąż traktowano go jak dziecko! Wielkie nieba, nie był w wieku Miyako, mogliby to wreszcie zrozumieć i przyjąć do wiadomości!

      - Jak zwykle to samo - mruknął pod nosem. Reakcji Hanashi i matki bał się najbardziej, bo był oczkiem w ich głowach. Z drugiej strony, może nikt nie zdążył jeszcze poinformować o tych rewelacjach Kaori i Ichiru ani Ayi i Zero…

      Kairen uśmiechnął się pod nosem, a Aika, nie mogąc się powstrzymać, zachichotała. Choć nie do końca było jej do śmiechu - chłopcy wciąż niczego jej nie wyjaśnili, mówiąc, że zrobią to, gdy załatwią sprawy w Związku (czymkolwiek by on nie był) i wrócą do Akademii - to bardzo podobały jej się relacje Tamakiego z rodziną. Z tego, co słyszała, cała jego najbliższa familia była dość… oryginalna, nic więc dziwnego, że miał taki… ciekawy charakter. Kiedy zaczęła na niego patrzeć przez tak pozytywny pryzmat? Czy to się skończy, gdy powrócą do zwykłego, codziennego życia?

      I jeszcze te wampiry… Co miał na myśli Tamaki, gdy o nich wspomniał? Czy to jakiś ustalony z kuzynem kod? Ale to bez sensu, przecież mówił wtedy o matce Kairena, co ona do tego miała?

      Znów zirytowana, prychnęła cicho. Jej wzrok napotkał dwóch porywaczy, których jej koledzy prowadzili do tego całego Związku. Jeden z delikwentów milczał jak zaklęty, zmagając się z bólem głowy i mdłościami, drugi za to co rusz klął pod nosem, wyzywając Tamakiego, który połamał mu rękę. Ten albo nie odpowiadał na docinki, albo stwierdzał, że trzeba było się tak nie rzucać, a poza tym to była jego wina, nie byłby teraz ranny, gdyby nie porwał jego księżniczki. „Jego księżniczki”. Naprawdę użył takich słów. Aika nie wiedziała, czy powinna się z tego powodu roześmiać, czy raczej zdenerwować. W rezultacie zwiesiła tylko głowę, mając nadzieję, że włosy i ciemność nocy dostatecznie ukryją czający się na jej twarzy ni to grymas, ni to uśmieszek.

      - Macie przerąbane! - rzuciła na przywitanie Hana. Choć chciała, by jej głos brzmiał groźnie, wyszło na to, iż z trudem powstrzymywała łzy. Przygarnęła do siebie Tamakiego i tuliła go co najmniej minutę, nie bacząc na jego protesty i zapewnienia, że wszystko jest w porządku, potem objęła Kairena, mrucząc pod nosem, że myślała, iż jest bardziej odpowiedzialny, ale mimo tego cieszy się, że nic mu nie jest, a następnie podeszła do Aiki i ją również do siebie przygarnęła. - Jak dobrze, jak dobrze! - mamrotała. - Pokaż no się, nic ci nie jest? - Obeszła zdezorientowaną dziewczynę, z powagą kiwając głową. - W porządku - odetchnęła. Przedstawiła siebie i resztę, po czym oświadczyła, że czuje się, jakby od dawna ją znała, bowiem Tamaki niemal bez przerwy o niej opowiada. Blondyn miał ochotę zapaść się pod ziemię, przeczuwając, że zaraz zostanie zamrożony spojrzeniem wściekłej Akayamy, ale tak się nie stało. Dziewczyna uśmiechnęła się po prostu i powiedziała, że bardzo się cieszy, mogąc poznać jego rodzeństwo.

      Wspólnie udali się do Związku, który okazał się dość niepozornym budynkiem rojącym się od ludzi mimo tego, iż był środek nocy. Aika zauważyła, że niektórzy ze zdziwieniem spoglądają na Suzaku Shoutou, tego megaprzystojnego młodzieńca, który przyszedł z rodzeństwem Tamakiego. W którymś momencie poproszono ją, by zaczekała razem z nim w jednym z pomieszczeń.

      - Dlaczego nie wolno nam iść z nimi? - zapytała.

      - Jak by to powiedzieć… Nie do końca należymy do tego świata - rzekł wymijająco, z zakłopotaniem czochrając swe kasztanowe włosy. Nie mogłaby nie przyznać, że ten chłopak jest tak niesamowicie przystojny, iż powinno to być zakazane, niemniej nie poczuła do niego niczego poza zwykłą sympatią. Domyślała się bowiem, że jest w porządku, ale nie ciągnęło jej do niego tak jak do Tamakiego. Miała za to dziwne wrażanie, iż inaczej jest z jego siostrą, nie zamierzała jednak wyciągać pochopnych wniosków, skoro tak naprawdę nie znała ani jej, ani tego młodego boga.

      Po kilkunastu minutach wrócili wszyscy oprócz Hanashi.

      - Shi musi załatwić jeszcze kilka spraw, a ja zaoferowałem się, że pójdę z dzieciakami do Akademii i tam spiszemy raporty i tak dalej. Poczekasz tu na Hanę? Wolałbym, żeby nie wracała sama… - powiedział Kei do Suzaku. Aika nie mogła się pozbyć wrażenia, że Kei robi to specjalnie. Czyżby próbował pchnąć Shoutou ku siostrze? A może tych dwoje miało sobie coś do wyjaśnienia?

      Naczytałam się zbyt wielu książek, pomyślała. Z tego wszystkiego wszędzie dopatrywała się czegoś, czego nie ma.

      - Oczywiście - zapewnił Suzaku z ciepłym uśmiechem. - To lećcie, Dei i reszta pewnie szaleją.

      - Właśnie - przyznał Kei. Podziękował przyjacielowi, po czym wszyscy się z nim pożegnali, a następnie wyszli z budynku, by skierować się ku akademickiemu wzgórzu.

      Hanashi, wymęczona spisywaniem raportu, skierowała się do wyjścia. Miała już dość tej nocy, a kłębiące się w niej emocje dosłownie się z niej wylewały. Widząc Tamakiego, miała ochotę go przytulać i jednocześnie bić do nieprzytomności za to, jak bardzo był nierozważny.

      - Zobaczy jeszcze, jak wszystko powiem mamie… - szepnęła do siebie pod nosem, wyraźnie zadowolona opuszczając budynek.

      - Daj mu już spokój, tyle się dziś chłopak nacierpiał - usłyszała za sobą głos, który mógł należeć tylko do jednej osoby.

      - Suzaku? Myślałam, że już wróciłeś do domu - przyznała. Czuła się odrobinę dziwnie w jego towarzystwie. Ostatnim razem ich spotkanie zakończyło się dość niespodziewanie, na powrót przypominając jej uczucia, których od tylu lat nie była w stanie się pozbyć.

      - Odprowadzę cię do Akademii - oznajmił z miłym uśmiechem. Dziewczyna zaśmiała się lekko.

      - Wiem, że wyglądam tak bardzo młodo i w ogóle, ale mam już trochę lat i nie boję się wracać sama - powiedziała. Widząc jednak, że wampir udaje zasmucenie, dodała szybko - Choć oczywiście we dwoje zawsze raźniej, nie będę musiała brudzić sobie rączek, kiedy ktoś na mnie napadnie.

      Zaśmiali się oboje.

      - Przy mnie nikt nie odważy się nawet spróbować - dorzucił książę.

      - Uważasz, że sama niewystarczająco odstraszam podejrzanych typów? - Spojrzała na niego pytająco.

      - Myślę, że ty ich wręcz przyciągasz - stwierdził zgodnie z prawdą, mając na myśli głównie Shoutę. Nieświadoma dziewczyna zachichotała i przyznała mu rację, po czym ruszyli w drogę. - Jak wrócisz, to idź od razu spać, dobrze? Chyba starczy ci już wrażeń na dziś - zauważył Suzaku, martwiąc się o Łowczynię.

      - Pewnie do rana będą opowiadać o wszystkim Deiowi, więc pójdę do nich…

      - Na nic się tam nie przydasz, zresztą jesteś tak spięta, że siedzenie tam nie będzie zdrowe ani dla ciebie, ani dla innych - rzekł rozbawiony, a dziewczyna zmierzyła go wzrokiem.

      - Wypraszam sobie! - krzyknęła. - Chociaż przyznam, że o niczym tak teraz nie marzę jak o zimnym piwie… Chociaż zapasy chyba mi się skończyły, a mój sąsiad Hanabusa nie będzie miał czym się podzielić… - Uśmiechnęła się szeroko na wspomnienie miny Aidou, gdy pierwszy i jedyny raz spytała go, czy ma może piwo. Wampir zdecydowanie gustował w czerwonym winie, najlepiej zmieszanym z tabletkami krwi.

      - Nauczycielka pozwala sobie pić na terenie Akademii? - spytał niedowierzając. - Czy to jest zgodne z regulaminem? - zaśmiał się dźwięcznie.

      - Czy to ważne? Mój wuj jest dyrektorem, mieszkam tam, uczę rozkapryszone wampiry, mój brat ucieka w pogoni za ukochaną… Jak tu nie pić? - spytała, wyciągając ręce w geście poddania się.

      - Mam lepszy pomysł - rzucił zagadkowo i złapał dziewczynę za przegub ręki, prowadząc ją na środek starówki, blisko której akurat przechodzili. Kiedy stanęli, a ona z lekkim zdziwieniem na niego spojrzała, spytał - Gdzie tu można napić się jakiegoś piwa?

      - Ty? Piwo? - wybuchła śmiechem. Nigdy nie widziała i nie wyobrażała sobie kogoś tak dostojnego jak Suzaku pijącego piwo. Ten klimat idealnie pasował jej do Łowców, tłumnie gromadzących się w Kemuri, dusząc się dymem wypalanych papierosów. Ale czystokrwisty? Bardziej widziała go sączącego wino z kryształowego kieliszka. Zmierzyła go dokładnie, wizualizując sobie, jak wyglądałby z piwem i na nowo się zaśmiała, kręcąc głową. - Nie widzę tego.

      - Mi przynajmniej je sprzedadzą, bo nie wyglądam „tak bardzo młodo i w ogóle” - przedrzeźnił ją, wykręcając oczyma, przez co zaraz został uderzony w bok. - Piłem już piwo - oświadczył, żeby była jasność. Hanashi spojrzała na niego z powątpiewaniem. - Byłem wtedy młody… Naprawdę młody - dodał, widząc już minę dziewczyny. - To było zanim poznałem Ayę, kiedy jeszcze byłem… innym człowiekiem - powiedział, odrobinę poważniejąc i przypominając sobie swoją burzliwą młodość. Wciąż siedziało w nim jego drugie ja, które uśpił w sobie tylko i wyłącznie ze względu na Ayę, bo wiedział, że nie byłaby w stanie zaakceptować go takiego, jakim wtedy był. - Byłem całkiem szalony, chociaż możesz w to nie wierzyć - zaśmiał się lekko.

      - Chciałabym to zobaczyć - przyznała z delikatnym uśmiechem. Rzadko mówił cokolwiek o swojej przeszłości, więc czuła się wyjątkowo.

      - Zaraz będziesz miała okazję - rzucił, rozglądając się za lokalem.

      - Nie miałam na myśli tylko piwa - szepnęła, doskonale wiedząc, że ją usłyszał. Kiedy była nastolatką i panią prefekt, rzucając mu się na szyję wołała, żeby w końcu pokazał swoją prawdziwą twarz, ponieważ w opowiadaniach mamy wiele razy słyszała jej przeżycia z ich pierwszego spotkania oraz o tym, jak bardzo ten chłopak się zmienił. Ona jednak miała przeczucie, że wciąż coś w sobie dusi, a ta dostojna i spokojna postawa jest tylko złudzeniem. Przestała rozmyślać, bo poczuła jego ciepłą dłoń na swojej głowie.

      - Nie polubiłabyś mnie wtedy - odparł niby to zabawnie, aczkolwiek dało się wyczuć w tym nutkę smutku.

      - Tego nie wiesz - uśmiechnęła się ponuro. - Chodźmy tam. - Pokazała ręką na jeden z pubów, chcąc już zmienić temat. - Byłam tam kiedyś, zanim otworzyli Kemuri. Zobaczymy, czy pamiętasz, jak się pije piwo!

      Wytknęła język i ruszyła przodem.

***

      Skierowali się od razu do domku dyrektora, wiedząc doskonale, że Dei i Suzu na pewno na nich czekają. Tamaki z jednej strony cieszył się na myśl, iż „przygoda” wreszcie się skończyła i jego Aika została bezpiecznie dostarczona na teren Akademii, z drugiej wciąż drżał na myśl o konsekwencjach swojej nieskonsultowanej z dorosłymi wyprawy. Ale co niby miał zrobić? Czekać, aż ktoś łaskawie ruszy się i pobiegnie jej na pomoc? Litości!

      Ukradkiem zerknął na Kairena. Nie zdziwił go spokój malujący się na jego obliczu, ale zastanawiał się, czy w środku, choćby nieświadomie, przynajmniej trochę stresuje się zbliżającą się reprymendą.

      - Hej, to będzie chyba twoje pierwsze kazanie - zagadnął. O dziwo, nie czuł już oporów przed odzywaniem się do niego. Nie to, że stał się nagle jego fanem, kuzyn dalej go irytował, ale miał świadomość, iż z powodu tego, co razem przeszli, wytworzyła się między nimi więź, jaka prędzej czy później i tak musiała powstać, bez względu na to, jak bardzo by się nie starał, aby do tego nie doszło.

      - Co ty gadasz - zaśmiał się. - Nasłuchałem się już od rodziców tego i owego - oświadczył.

      - Hm - mruknął Tamaki, domyślając się, że Kai wspomina o czasach, gdy namawiał matkę i ojca, by puścili go do Akademii Kurosu. Nie wiedział za to, iż poza tym Kairen miał głównie na myśli niekończące się kazania z dzieciństwa, kiedy to wraz z Kanaru wyczyniał małe głupstwa, takie jak znikanie rodzicom obojga z pola widzenia i częstowanie dziewczynki swoją krwią. Ach, ależ to było dawno! Za każdym razem, gdy Kai wspominał tamte czasy, uśmiechał się z rozrzewnieniem.

      Przysłuchując się tej krótkiej wymianie zdań, Aika po raz kolejny miała ochotę wypytać Tamakiego o jego relacje z kuzynem. Dopiero co tak go nienawidził, a teraz rozmawiał z nim prawie normalnie. Nie wiedziała jednak, kiedy zostanie z prefektem sama, by móc obgadać z nim tę i inne sprawy. Zaraz, „sama”? Poczuła nagle, jak jej serce niebezpiecznie przyspiesza. Nie mieli czasu rozmówić się na temat wyznania Tamakiego i całej reszty wiążącej się z uczuciami i ich przyszłością, ale to jej pewnie nie ominie. Jak powinna zareagować? Co powiedzieć? Jak się zachowywać? Czy on będzie czegoś od niej oczekiwał? Czy w zamian za to, że ją uratował, będzie czegoś chciał?

      Nie, to przecież nie ten typ, próbowała sobie wmówić. Tamaki po prostu o nią dbał - jako o osobę, w której się zakochał, na jego nieszczęście (a przynajmniej tak uważała).

      Ujrzawszy pomiędzy drzewami światła, postanowiła, iż nie będzie już o tym myśleć. Miała przecież teraz ważniejsze rzeczy na głowie.

      Gdy tylko wyszli z lasu, drzwi budynku otworzyły się i wypadła z nich zapłakana Misaki.

      - Aika! Boże, jak dobrze, nic ci nie jest! Przepraszam, przepraszam! - szlochała, przytulając ją tak mocno, że prawie zabrakło jej tchu.

      - W porządku, spokojnie - powiedziała, ledwo łapiąc oddech. Umiejętnie wyswobodziła się z uścisku. - I za co mnie przepraszasz? Przecież to nie twoja wina - zdziwiła się. Misaki miała nieodgadniony wyraz twarzy, co odrobinę zaniepokoiło Aikę. Zdecydowanie działo się coś, w co nie była wtajemniczona, przez co już kolejny raz tej nocy poczuła ogarniający ją gniew. Dlaczego, do cholery, nikt jej nic nie mówił?!

      Nie miała jednak czasu się nad tym zastanawiać, ponieważ podbiegli do niej dyrektor i jego żona. Upewniwszy się, że wszystko z nią dobrze, Suzue Kurosu zaprosiła ją do środka. Nie mogąc odmówić żonie „szefa”, poszła wraz z nią do domu.

      - Tamaki, Kairen - wycedził Deichi, patrząc to na jednego, to na drugiego, gdy dziewczęta zniknęły. - Zawiodłem się na was. Macie pojęcie, co mogło się stać?! Macie szczęście, że nikt was nie pozabijał! Dlaczego, do cholery, uciekliście, nie bacząc na moje słowa i prośby?!

      Kai w milczeniu pokłonił się, na co Tamaki szybko zareagował tym samym.

      - Wybacz, wujku - rzekł Kairen. - Wiem, że postąpiliśmy nie w porządku wobec was wszystkich, ale uważałem i nadal uważam, iż to było najlepsze wyjście - dodał spokojnie.

      - Właśnie! - zawtórował mu buńczucznie Tamaki, natychmiast się podnosząc. - Zresztą, do licha, chciałeś, żeby poszedł tam dorosły i pełnoprawny Łowca. Zgoda, miałeś na myśli Hanę-nēchan, ale nie było czasu na latanie w tę i we w tę, by jej wszystko opowiedzieć i zagonić ją na ratunek Ai-chan! A poza tym, jakby nie patrzeć, nie do końca złamaliśmy rozkaz. Kairen jest przecież dorosły i jest pełnoprawnym Łowcą - dorzucił z pewnym siebie i jednocześnie zadziornym uśmieszkiem.

      Deiowi zrzedła mina. Już chciał coś powiedzieć, gdy zmienił zdanie.

      - Zwariować z wami można - mruknął tylko pod nosem, nie zwracając uwagi na Keia, który przysłuchiwał się wszystkiemu z boku i ledwo powstrzymywał śmiech.

***

      - Do dna! - krzyknęła Hanashi, podnosząc swój kufel do góry. Suzaku zaśmiał się i nie zważając na to, że on pije już czwarte piwo, a Łowczyni dopiero drugie, spił napój do końca. Poczekał chwilę, zanim dziewczyna dokończy swoje, nie mogąc wytrzymać ze śmiechu, kiedy patrzył na jej gestykulacje jedną ręką, jakby pomagała jej ona dokończyć. - Tego mi było trzeba! Wspominałam już o tym? - spytała z przeuroczym uśmiechem, podnosząc rękę i zamawiając następne piwa.

      - Dopiero trzy razy - zauważył rozbawiony. Chociaż bał się, że przez pójście do pubu i picie przypomni sobie dawne czasy i popadnie w jakiś dziwny, melancholijny stan, nic takiego się nie stało. Miał doskonały nastrój i świetnie się bawił, rozmawiając z Haną na zazwyczaj błahe tematy i mając z nich niezły ubaw.

      W pubie, do którego się udali, było dość dużo osób. Pomieszczenie mieściło się pod ziemią, dzięki czemu mimo tłumu nie było aż tak ciepło. Panował tam też półmrok, oświetlany pojedynczymi lampionami powieszonymi na ścianach.

      - Dawno nie byłam w pubie! Matsu mnie zabije, że poszłam bez niego - powiedziała, zastanawiając się, jak dawno nie widziała już przyjaciół. Kiedy Suzaku chciał już coś powiedzieć, wtrąciła się. - Nikt nie będzie świadkiem tego, jak upijam wampira - rzuciła ciszej, żeby nikt poza Shoutou nie usłyszał.

      - Nie upijesz mnie - postanowił, chociaż po prawdzie nie był tego pewien. Już dawno się tak dobrze nie bawił, a alkohol nie wchodził tak łatwo.

      - No chyba nie wypijesz mniej niż kobieta?! - oburzyła się na żarty.

      - Jesteś dwa w tył, także może poczekam, aż nadgonisz? - spytał, unosząc jedną brew. Dziewczyna szturchnęła go w ramię i zrobiła błagalną minę. - Nie będę cię potem zbierał z podłogi - ostrzegł, widząc, jak Hanie świecą się już oczka.

      - No wiadomo, ja znam umiar! Po prostu mam mocną głowę - oznajmiła. - Muszę przyznać, że i ty dajesz radę. Myślałam, że wymiękniesz po jednym.

      - Słucham? Wątpiłaś we mnie?

      - Odrobinę, przepraszam. To takie niecodzienne, widzieć cię pijącego, na dodatek w takiej spelunie - przyznała.

      - Nie zawsze byłem taki. Miałem okres buntu, kiedy po wyjściu z domu wyrywałem ludzkie dziewczyny, potem je zostawiając - westchnął, nie wiedząc, czemu był tak szczery. Może to przez alkohol, a może przez to, że zdawało mu się, że Hanashi nie będzie go oceniać. - Przybierałem różne imiona i nieźle się bawiłem… Moja matka nie była ze mnie dumna, chociaż nigdy nie powiedziałem jej, po co wychodzę.

      - Mm, typ bad-boya, mówisz? Czyli moja mama miała rację, nazywając cię Królem Mroku - zachichotała. - Tylko się teraz nie rozglądaj, bo dwie naiwne nie mogą od ciebie wzroku oderwać - szepnęła konspiracyjnie. - Chociaż nie tylko te dwie… - dodała oniemiała, widząc, że wiele kobiet spogląda w jego stronę. - Niestety, dziś masz zakaz na wyrywanie, nie chcę zostać sama z piwem w takim miejscu, to takie desperackie… - westchnęła, śmiejąc się pod nosem, a wampir jej zawtórował. Czy to możliwe, że przyswajała te informacje bez żadnych konsekwencji?

      - Dziś już mam z kim balować - przyznał z uśmiechem, widząc, jak dziewczyna rumieni się uroczo. - Gdyby nie Aya, pewnie byłbym teraz jak ten cały Hanadagi… - rzucił dość niemrawym tonem.

      - I tak bym cię lubiła - stwierdziła. - Skoro w nim znalazłam pozytywne cechy, to w tobie też bym znalazła. - Kiedy spojrzała na jego minę naburmuszonego dziecka, stwierdziła, że to nie było dobre porównanie. - W każdym razie… To, jaki jesteś, nie jest zasługą cioci. Gdybyś nie był dobrym człowiekiem, nie byłbyś w stanie tyle udawać. To też jest część ciebie. Po prostu jesteś dość sprzeczną postacią - zauważyła, na nowo dobierając się do świeżo zapełnionego kufla. - Ale chyba nie ma sensu tego na siłę kryć. Rozumiem, jesteś wysoko urodzony, ale to nie znaczy, że masz całe życie siedzieć na salonach i spijać whisky, siedząc na skórzanej kanapie - zirytowała się. - Czy wszyscy tam muszą tacy być? Dostojni, do przesady mili, kulturalni, eleganccy, dostojni…

      - Było - wtrącił tylko ze śmiechem.

      - No właśnie. Ty taki nie jesteś. Może ciocia Aya, w to jestem w stanie uwierzyć, bo jest oazą spokoju. Ale ty? Tak samo Shouta. Nie obchodzi go, co myślą o nim inni. Kiedy chce, jest zły, wredny, ale jest sobą.

      - Ciągle tylko Shouta i Shouta. Od kiedy jesteście na ty? - zirytował się delikatnie, choć nie chciał dać tego po sobie poznać.

      - Od kiedy mnie uratował, gdy jeden z uczniów Nocnej Klasy mnie zaatakował - powiedziała jak gdyby nigdy nic. - Wyzwał mnie na pojedynek, wygrałam i chciał się odpłacić. Mentalnie gówniarz, choć w istocie pewnie starszy ode mnie - wyjaśniła, widząc pytający wyraz twarzy rozmówcy.

      - Miałaś się w nic nie pakować. - Zmierzwił włosy z niedowierzania, dlaczego ta dziewczyna zawsze przyciąga problemy.

      - Nie pakuję się. To jakoś tak samo wychodzi…

      - Dobrze, że był wtedy w pobliżu i nic ci się nie stało - szepnął czule, wpatrując się w Hanashi, która walczyła z kolejnym piwem i w ogóle go nie słuchała.

***

      Wrzuciwszy w siebie kolejną porcję jedzenia - tym razem domowej roboty - Aika i Tamaki usiedli na sofie w przytulnie urządzonym pomieszczeniu łączącym jadalnię oraz jakby nieoficjalny salon. Z jakiegoś powodu poczuła się niemal wyróżniona, mogąc przebywać w tym miejscu. Ciekawa była, dlaczego tak się działo.

      - Wyjaśnisz mi wreszcie, co się tu wyrabia? - zapytała Tamakiego. Miała już dość podchodów, była zmęczona i zirytowana. Oczy jej się kleiły, ale nie miała ochoty iść do akademika, mimo że było jej trochę głupio, iż nadużywa gościnności dyrektorstwa.

      - Nie mogę - jęknął. - Wybacz mi, Ai-chan, wszystko jest po prostu bardziej skomplikowane niż ci się wydaje i wyjawienie prawdy nie jest tylko moją decyzją.

      Warknęła coś pod nosem.

      - Przepraszam - szepnęła znowu Misaki, wchodząc do pokoju. - Poczekaj jeszcze trochę, a zapewne wszystko ci wyjaśnimy.

      - Taa - mruknęła, powoli zaczynając poważnie w to powątpiewać. I być może słusznie. Zaraz bowiem zjawili się dyrektor i jego żona, prosząc wszystkich przedstawicieli młodzieży, by poszli spać i stwierdzając, że porozmawiają rano, jako iż dzieciaki ledwie stoją na nogach, a do zbliżającej się rozmowy potrzebne są im jasne umysły. Aika i Misaki wylądowały w pokoju gościnnym, w którym, choć oczywiście o tym nie wiedziały, nocowały niegdyś Aya i Kaori, zaś Tamaki i Kairen w pomieszczeniu obok.

      Myślała, że nie zaśnie prędko, bo będzie analizować każde wydarzenie minionej doby, ale pomyliła się. Ledwie się położyła, powieki jej opadły i oddała się pod troskliwą pieczę Morfeusza.

***

      - Prawie mnie trafiła, więc wkurzyłem się i stworzyłem wokół niej powietrzną klatkę. Trochę się ponacinała, ale była odważna! Potem prawie ją ugryzłem… Nie zrobiłbym tego, ale ten element zawsze działa - zaśmiał się, opowiadając Hanashi jego pierwsze spotkanie z jej matką. - Długo mnie nienawidziła! - stwierdził, kończąc kolejne, któreś z kolei piwo. Dziewczyna położyła głowę na rękach leżących na stole i wpatrywała się w rozmówcę skrzącymi się oczyma.

      - „Rzadko ktokolwiek tu przychodzi…” - zacytowała.

      - „Dlatego brakuje mi towarzystwa” - dokończył, po czym wybuchli śmiechem. Dokładnie te słowa powiedział do Kaori, gdy się poznali, kiedy razem z Ayą przyszła zabić Kage.

      - Jeny, jaki ty jesteś stary - zauważyła. - Moja mama miała piętnaście czy szesnaście lat, a ty już byłeś po dwudziestce. Twoje szczęście, że wyglądasz jak młody bóg, inaczej nie pokazałabym się na mieście z dziadkiem - zarechotała.

      - Ty nastolatką też już nie jesteś - rzucił. - Ciągle zapominam o tym, że tak strasznie wyrosłaś - powiedział, po czym się zawiesił, jakby o czymś myślał. Hana wpatrywała się w niego maślanymi oczkami, myśląc o tym, jak słodko w tym momencie wygląda. Kiedy przechwycił jej spojrzenie, uśmiechnął się i pstryknął ją w czoło. Dziewczyna jednak szybko złapała jego dłoń, cmokając z dezaprobatą.

      - Nie pozwalaj sobie - szepnęła, nie oddając mu ręki, tylko kładąc ją sobie pod głowę. Czuła delikatne ciepło, które przez nią przechodziło. Przez moment zrobiła się nawet senna.

      - Hana, zaśniesz mi tu zaraz - spostrzegł, patrząc na nią z rozczuleniem. Słysząc to, szybko się wyprostowała i sięgnęła po piwo, by je dokończyć. Suzaku nie zdążył nawet zareagować, żeby nie wlewała w siebie więcej. - Wracajmy, bo padniesz - zaproponował.

      - Dobrze, skoczę jeszcze tylko do łazienki - powiedziała i ruszyła do ubikacji, potykając się kilka razy, na wstępie jeszcze przy stole. Shoutou chciał ją złapać, ale podniosła szybko ręce i z niebotycznie czarującym uśmiechem pokazała, że trzyma równowagę.

      Jak zawsze, gdy się napiła, łazienka ją przytłaczała. Te kolejki w damskiej i jasne światła, do których oczy nie były przyzwyczajone… Kiedy już myła ręce, zaczepiła ją jakaś czarnowłosa dziewczyna, siedząca z grupką koleżanek kilka stolików dalej.

      - Fajnego masz kolegę, może nam go przedstawisz? - spytała z irytującym Hanę uśmieszkiem.

      - Nie, dzięki - odrzuciła tylko, mydląc dłonie i z dziwnym rozbawieniem patrząc na bąbelki, które wytwarzała.

      - Nie bądź taka, możesz się podzielić, kobieca solidarność - dodała nieznajoma, która wyraźnie była już upita, tak samo jak jej dwie koleżanki stojące obok.

      - Nie lubię się powtarzać - odparła, zmywając mydło i wycierając ręce w papier. Poprawiła jeszcze swe długie włosy i ruszyła ku wyjściu. Czarnowłosa ją jednak przyblokowała.

      - Ja również, więc bądź tak miła i nam go przedstaw - burknęła wkurzona, a jej przyjaciółeczki jej zawtórowały.

      - Nie zamierzam się nim dzielić, odwal się - powiedziała Hanashi, wbijając paznokcie w rękę nieznajomej, która blokowała jej przejście i nie używając nawet połowy swej siły, odepchnęła ją. Wtedy poczuła, jak ktoś szarpnął ją gwałtownie za włosy, przez co upadła na podłogę. Mimo opóźnionego zapłonu, zdążyła podkosić swoją przeciwniczkę. Po chwili wszystkie cztery wiły się po podłodze, obijając sobie nawzajem twarze i krzycząc wniebogłosy. Hanashi miała już tego dość, więc uderzyła każdą z nich w takie miejsce, żeby się szybko nie pozbierały.

      - CO TU SIĘ DZIEJE?! - krzyknęła barmanka, wbiegając do toalety. Zastała trzy dziewczyny leżące na podłodze i jedną, która chwiejnym krokiem wstała. Jej szare włosy były w totalnym nieładzie, a z policzka i ust płynęła strużka krwi.

      - Ile można powtarzać - zirytowała się i posyłając barmance uśmiech, wyminęła ją i wyszła z pomieszczenia. Przed drzwiami czekał na nią zmartwiony Suzaku. Dziewczyna natychmiast odzyskała nastrój i podbiegła do niego w podskokach, by zawiesić mu się na szyi. - Biłam się o ciebie - zaśmiała się.

      Chłopak szybko wyprowadził ją z pubu na ulicę, żeby uniknąć sporów z obsługą lokalu. Po wyjściu oboje zaczęli się śmiać. Wampir jednak szybciej się uspokoił, poprawił będące w nieładzie włosy Hany i złapał w ręce jej twarz, żeby przyjrzeć się, czy nic poważnego się nie stało. Patrzyła na niego swym nie do końca obecnym wzrokiem i łzami ze śmiechu w oczach. Przetarł jej palcem krew z policzka i zapatrzył się na swoją dłoń, na której była odrobina czerwonej substancji.

      - Spróbuj - zachęciła. - Z szyi ci nie dam, ale zawsze coś - zaśmiała się, wzruszając ramionami, a widząc zwątpienie chłopaka, dodała - Ponoć jest dobra. - Uśmiechnęła się szeroko, przez co wampir się zdziwił, mając nadzieję, że Hanadagi tylko się zgrywał, kiedy mówił, że krew Hany smakuje bosko.

      - Niby kto tak uważa? - spytał poważnie, a dziewczyna chwiejnym, ale skocznym krokiem odeszła kilka kroków od niego. Po chwili odwróciła głowę i rzuciła słodkim głosikiem:

      - Shouta…

      Suzaku podszedł do niej, będąc na skraju zdenerwowania. Niestety, Hana przypomniała sobie słowa przewodniczącego Nocnej Klasy i postanowiła trochę się pobawić. Była w tak wyśmienitym nastroju!

      - Nie pamiętasz, że obiecałaś mi się pilnować? To takie nieodpowiedzialne! - wkurzył się. Pierwszy raz widziała go w takim stanie. On miał już przed oczami tylko wampira, który kilka godzin temu przytulał ją, dobrze wiedząc, że jest obserwowany.

      - Dlaczego? Jest specyficzny, ale dla mnie zawsze był w porządku. Wiele razy mi pomógł i w ogóle… Zdążyłam już go polubić - przyznała. Widziała, jak każde słowo działa na Suzaku, jak niewiele mu brakuje do swojej granicy. Czuła już ciarki na całym ciele, emocje wręcz ją pożerały.

      - Trzymaj się od niego z daleka - powiedział ostatkami spokoju. Nie wiedział, co się z nim działo i nie mógł pozwolić sobie na niestabilność emocjonalną. Tyle że nie był w stanie teraz o tym myśleć. Jego głowę wypełniała tylko złość i bezradność. Do tego stopnia, że zaczął żałować, iż skusił się na takie ilości alkoholu.

      - Dlaczego? - zaświergotała słodko, wysyłając mu zawadiacki uśmieszek.

      - Hanashi, po prostu trzymaj się od niego z daleka, błagam - wycedził już przez zaciśnięte zęby. Pomyślał o dziewczynie w jego ramionach, oczami wyobraźni widział, jak Shouta dobiera się do niej, a wszystko po to, żeby zrobić mu na złość.

      - „To nic złego czasem poddać się własnym emocjom. Wypuść je i uwolnij się wreszcie od ich”, pamiętasz? - szepnęła kojącym tonem, chwytając dłońmi jego twarz i zmuszając go tym samym, aby na nią spojrzał. Dokładnie to powiedział jej po śmierci Kiran, kiedy powstrzymywała się od płaczu i kłębiła w sobie wszystkie uczucia, nie chcąc przysporzyć innym zmartwień.

      Wzrok Suzaku, początkowo pełny boleści i smutku, powoli zaczął się zmieniać. Po chwili wyglądał już inaczej. Były w nich czysta złość i pożądanie.

      - Masz trzymać się od niego z daleka, bo jesteś tylko moja - powiedział, widząc, jak jej wyraz twarzy powoli się zmienia. Była zdziwiona, można by powiedzieć, że wstrząśnięta. - Tyle razy mi to powtarzałaś, a teraz gonisz za innym? Nie obchodzi mnie, co on do ciebie ma, należysz do mnie, jasne? - rzucił, po czym nie czekając na odpowiedź, wpił się namiętnie w jej usta, w których wciąż było czuć metaliczny smak krwi, który dla niego akurat był najlepszym nektarem.

      Jedną dłonią złapał jej głowę, a drugą chwycił ją w talii, mocniej do siebie przyciągając. Zdezorientowana dziewczyna potrzebowała chwili, żeby zrozumieć, co się dzieje. Tyle lat marzyła o tym, żeby znów poczuć jego usta na swoich! Wplotła swe zgrabne dłonie w jego włosy, które zawsze tak mierzwił, a teraz wreszcie ona mogła poczuć je między palcami. Świat przestał dla niej istnieć, czuła tylko, jak jej ciało gotuje się przy kontakcie z nim oraz przyjemne dreszcze podniecenia za każdym razem, gdy jego język stykał się z jej.

      W pewnym momencie odepchnęła go stanowczo od siebie. Wpatrywała się w jego oczy, próbując coś z nich odczytać. Musiała się upewnić, że to prawda. Pogładziła dłonią jego lekko zaczerwienione, gorące policzki i szyję, nie odrywając od niego wzroku, niczym zaczarowana. Czuła, jak łzy napływają jej do oczu, ale nawet o tym nie myślała, ponieważ na powrót przyciągnęła go do siebie, nie chcąc tracić czasu, ponieważ bała się, że zaraz wszystko może się skończyć. Tak się jednak nie stało i w jednej chwili wampir przeniósł ich na jakąś boczną uliczkę, blisko której wcześniej stali. Było tam całkowicie ciemno, nie docierało tu światło latarni ulicznych. Suzaku przygwoździł dziewczynę do zimnej ściany budynku, unosząc ją lekko. Ona natychmiast oplotła go nogami, oddając się pieszczotom. Całował jej usta, następnie dorwał się do szyi. Był tak zachłanny, jakby bardzo długo głodował. Jego ręce wodziły po całym jej ciele, w końcu rozerwał jej sweterek, nie kłopocząc się z rozpięciem guzików i odrzucił go gdzieś na bok. Łowczyni wydała z siebie cichy jęk, gdy jej gołe ramiona zetknęły się z chłodem betonu.

      Ułamek sekundy później byli już w zupełnie innym miejscu. Hanashi poczuła tylko, że leży na wygodnym łożu, zatapiając się w miękkości pościeli. Nie chciało jej się jednak spać. Po omacku wyszukała obiekt swego pożądania i łapiąc go za kołnierz, przyciągnęła do siebie. Rozpięła guziki jego koszuli i po chwili mogła nareszcie wodzić dłońmi po jego nagim, dobrze urzeźbionym torsie. Czuła, że jego skóra również się pali. Nie musiała być też wampirem, żeby usłyszeć pulsującą krew w jego żyłach. Oddała się pocałunkom, czując, że chłopak ściąga z niej bluzkę. Zostawił na chwilę jej usta, by powędrować niżej, przez szyję, piersi i brzuch. Zaśmiała się odruchowo, gdy za pierwszym razem nie udało mu się odpiąć stanika, jednak później się zrekompensował i zrobił to zawodowo. Kiedy ich ciała zetknęły się, poczuła nagły przepływ ciepła i wbiła paznokcie w jego plecy. Chciała więcej, chciała tylko i wyłącznie jego. Jego ciała, duszy i serca. Chciała, by już zawsze pozostali w swoich objęciach, nie przejmując się światem. Nie wierzyła, że marzenia się spełniają, a jednak w tym jednym, krótkim momencie była najszczęśliwszym człowiekiem pod słońcem. Przez tę jedną, krótką chwilę…

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Rozdział dedykujemy Suzu i Andzikowi z okazji dzisiejszych imienin oraz Evie z okazji zbliżających się urodzin. Wszystkiego najlepszego, dziewczęta! Suzu, Ev: bawcie się u nas dobrze! :D

      Szczególne podziękowania kierujemy do Andzika za kolejny rozbudowany komentarz, ale oczywiście dziękujemy też reszcie tych, którzy skrobnęli dla nas choć kilka słówek.

      Rozdział XXXVI, jak widać powyżej, pojawi się 9.08.14 (chyba że coś by nam przeszkodziło, ale raczej nie powinno się tak zdarzyć), zaś XXXVII - 23.08.14. Kolejny jest w trakcie tworzenia.

      Zapraszamy wszystkich, również tych „cichociemnych” czytelników, do dzielenia się z nami swoimi odczuciami i spostrzeżeniami. ;)