Vampire Night: rozdział XXXVIII - „Złotowłos”

      - Że co, proszę?! - wściekł się Zero, wpatrując się z niedowierzaniem w swoich bratanków, którzy właśnie przyznali się do morderstwa łowieckich więźniów.

      - Macie pojęcie, jak bardzo to wzburzyło Związek? - wtrącił Touga, paląc kolejną fajkę. Wyglądał na względnie spokojnego, ale nie mógł uwierzyć w głupotę dzieci jednego ze swoich wychowanków.

      - Karą za zdradę jest śmierć - powiedziała Hanashi. - Nie możecie oskarżyć nas o pogwałcenie regulaminu.

      - Jeszcze zdążyłaś się w nocy douczyć? - zakpił Yagari.

      - Ma rację - zauważył Kei.

      - Was też mam zabić za pogwałcenie prawa o bezwzględnym posłuszeństwie wobec prezesa? To zdrada, szczególnie w takiej sytuacji, jaką mamy obecnie - mruknął Zero.

      - Próbowaliśmy tylko wyciągnąć od nich miejsce pobytu Kyoujiego - wyjaśniła odrobinę pokorniej Hana.

      - Myślicie, że tylko wy? - warknął Touga, prawie krztusząc się dymem ze swego papierosa.

      Hanashi spostrzegła, że jej brat zaciska pięści ze złości. Mięśnie na twarzy też miał już spięte.

      - Nowa Rada wyznaczyła spotkanie na dzisiejszą noc. Specjalnie z tego powodu, że mamy już zakładników. Jeśli dojdziemy z pijawkami do porozumienia, ich szychy mogłyby wniknąć do umysłów tych zdrajców i wyciągnąć z nich położenie rebeliantów albo jakiekolwiek inne istotne informacje - stwierdził Zero. - Mam im powiedzieć, że właśnie ci więźniowie zostali zamordowani przez moich bratanków?! - krzyknął, waląc pięścią w stół.

      Kei rzucił na jego biurko wymiętą kartkę z jedenastoma nazwiskami spisanymi w nocy, gdy wyciągnął je od jednego ze zbirów.

      - Wśród nich może znajdzie się ktoś do przesłuchania. Maeda się wygadał - wycedził z zaciśniętymi zębami.

      Prezes przejrzał szybko listę. Znajdowały się na niej dwa nazwiska Łowców, którzy wciąż chodzili do pracy i najwidoczniej szpiegowali od wewnątrz. Reszta nie była widziana w siedzibie Związku, odkąd Akihira opowiedział o tajnym spotkaniu w Kemuri. Szczęście w nieszczęściu, pomyślał patrząc na listę. Może jednak uda się im jeszcze czegoś dowiedzieć.

      - Dobrze, raczycie powiedzieć przynajmniej, dlaczego sami wymierzyliście im karę? Jeśli chcielibyście ich zabić, mogliście to zrobić, nim oddaliście ich do Związku. Z tego, co pamiętam, to wy ich tu przytargaliście - zauważył Yagari, gubiąc się już we własnych przemyśleniach. Rodzeństwo spojrzało się po sobie i kiwnęło porozumiewawczo głowami.

      - Resztę powiemy tylko w obecności państwa Takamiya i Akihiry - oznajmiła Hana, zaskakując prezesa i Tougę. Zrozumieli jednak od razu, że sprawa najwidoczniej jest ważniejsza niż początkowo im się wydawało, więc starszy poszedł po wyznaczonych Łowców i wrócił z nimi po kilkunastu minutach, które rodzina Kiryuu spędziła w milczeniu.

      Kiedy już Sayuri, Kaito i Akihira siedzieli na kanapie w gabinecie prezesa, Hanashi poprosiła o głos.

      - Nie wiem, czy doszła do was już ta informacja, ale to my stoimy za zabójstwem Watanabe i Maedy - oznajmiła głośno i wyraźnie, widząc, jak szczęki im opadają. Wszyscy przewidywali, że dowiedzą się czegoś o Kiran, w końcu tylko wtedy spotykali się dokładnie w takim składzie. Tymczasem dostali informację, która zwaliła ich z nóg.

      - Za wszelką cenę chciałem dowiedzieć się, gdzie przebywa Kyouji. To… To on… - zająknął się Kei, czując ogromną gulę w gardle. Akihira wlepił w niego pełen boleści wzrok, jego teście zaś wpatrywali się w niego z wyczekiwaniem, a on najzwyczajniej w świecie nie potrafił kolejny raz powiedzieć tego na głos. W końcu przymknął oczy i nabrał w płuca powietrza. - To Kyouji chciał porwać Mayumi tamtego dnia - przekazał. Wystarczyło, by domyślili się reszty. Akihira wstał i zaczął krzyczeć, że to przesada, że to niemożliwe. Miał łzy rozpaczy w oczach, które zdradzały, że uwierzył w słowa bliźniaków, ale nie mógł się z nimi pogodzić. Sayuri zrobiło się słabo i wypłakiwała się w ramionach męża, nie mogąc pojąć, jak coś takiego mogło się zdarzyć. Tych troje było dla siebie jak rodzeństwo… Kyou, Aki i Kiran, zazwyczaj nazywana Miyą, przynajmniej dopóty, dopóki nie urodziła się Miyako, która przejęła to zdrobnienie.

      Kaito posmutniał jeszcze bardziej, przypominając sobie dodatkowo, jak dawno temu sam pozbawił brata życia. Zastanawiał się, czy to przekleństwo musiało do niego wrócić w tak bolesny sposób. Nie mógł sobie teraz tego wybaczyć.

      Zero spojrzał na rozkojarzonych bratanków, pogrążonych w smutku rodziców Kiran, niedowierzającego Akihirę i w końcu na Tougę, który ponuro przyglądał się temu wszystkiemu. Chyba akurat on zdążył przyzwyczaić się do cierpienia. Sam niemało przeszedł i był świadkiem wielu traumatycznych dla niego i innych przeżyć. Prezes Związku w tym momencie zrozumiał bliźniaki. Na miejscu Keia zrobiłby to samo, choć pewnie byłby jeszcze bardziej drastyczny. Gdyby dostał w ręce Kurana, który przyczynił się do śmierci Mariko… Och, tak, pastwiłby się nad nim tak długo, jak by mógł. Jako wujek bliźniaków w pełni ich rozumiał i nawet popierał decyzję. Co prawda nie zgładzili sprawcy, tylko jego popleczników, ale czy on był lepszy, zabijając Seiren? Jednakże mimo tego wszystkiego jako prezes Związku nie mógł sobie pozwolić na takie wybryki ze strony swoich pracowników. Osobiste poglądy nie mogły przyćmić obowiązków.

      Najpierw jednak odesłał Sayu, Kaito i Akiego do domów, dając im dzień wolnego na przetrawienie tej informacji, z dosadną prośbą, by nie robili nic głupiego w związku z tym, czego się dowiedzieli. Touga również ich opuścił, pozwalając swojemu byłemu uczniowi w spokoju dać reprymendę dzieciakom.

      - Wasze pobudki są oczywiste, ale zrozumcie też moje stanowisko i obowiązki, jakie ono za sobą niesie. Chciałbym was zawiesić - rzekł poważnie Zero. Nie mógł pozwolić sobie na taką niesubordynację wśród Łowców. Skoro własna rodzina umiała otwarcie mu się sprzeciwić, co pomyślą jego przeciwnicy bądź współpracownicy, którzy mieli za niego walczyć? - Niestety, nie mogę tego teraz uczynić, więc oboje dostajecie sześćdziesiąt procent misji więcej. Plus robota papierkowa. Nie obchodzi mnie, kiedy będziecie spać i jeść. Hanashi, musisz to podzielić z obowiązkami w Akademii - powiedział tonem godnym prezesa. - Tak czy inaczej, nie powinniście byli ich zabijać - dodał.

      - Naprawdę?! - krzyknęła Hanashi, niedowierzając. - Ich szef zabił Keiowi żonę, oni wszyscy działają w imię Mariko! Naszej Mariko! - Głos jej zadrżał. - Watanabe umierał z jej imieniem na ustach. Jak możesz to znosić w spokoju?! - warknęła, nie rozumiejąc, jak można podchodzić do tego niemalże beznamiętnie. Co prawda sama nic nie zrobiła, ale w pełni rozumiała pobudki brata i stała za nim murem. Zawsze. - Nie obchodzą mnie żadne regulaminy. Jeśli spotkam go na swojej drodze, to bez wahania go zabiję - wycedziła ze łzami w oczach.

      - Przykro mi, zrobię dokładnie to samo - wtrącił Kei. Wciąż miał problem, żeby dobrze skleić zdanie, ponieważ ściskało mu gardło za każdym razem, kiedy myślał o fałszywym przyjacielu.

      - Nie róbcie nic na swoją rękę, bo inaczej będę zmuszony odsunąć was od pracy - poinformował ich Zero. - Jesteście silni, ale nienawiść bardziej napędza złych ludzi. Kyouji ma zbyt wielu sojuszników, żebyście z nim wygrali - zauważył trzeźwo, na co dziewczyna prychnęła. Ale on przecież nie mógł zacząć im się wyżalać. Myśleli, że nie bolała go rebelia zbudowana na wyimaginowanych pragnieniach jego córki?

      - Nie zostawimy go dla ciebie, wujku - postanowili wspólnie. - Nie tym razem…

***

      - Nie wiem dokładnie, w której chwili się w nim zakochałam - oświadczyła Misaki, rumieniąc się słodko. Siedziała na swoim łóżku w akademickim pokoju i opowiadała Aice historię swojego związku z Akim. Tym razem taką, jaką była w istocie. Nie musiała już przecież ukrywać tego, iż oboje są Łowcami Wampirów. Czuła się nadspodziewanie dobrze, mogąc porozmawiać z przyjaciółką zupełnie szczerze. Do tej pory nie zdawała sobie sprawy, że aż tak bardzo ciężko było utrzymywać większą część swego życia w sekrecie.

      - To takie romantyczne - musiała przyznać Aika, choć często irytowały ją tego rodzaju tkliwe historyjki. Jednakże to wszystko działo się naprawdę, na dodatek niemal tuż pod jej nosem! Aczkolwiek tak duża różnica wieku między tą parą wydawała jej się wręcz nierealna. - Ale bardzo mi przykro z powodu tej całej sytuacji z jego bratem - przyznała. Obie zasępiły się. - Dobrze, że cię ma. Na pewno byłoby mu dużo ciężej, gdyby był samotny, a tak zawsze ma do kogo się zwrócić.

      - Niby tak… Ale boli mnie to, że nie mogę mu w żaden sposób pomóc. Cóż, nigdy nie lubiłam Kyoujiego, ale żeby zdrada? I jeszcze to porwanie… Przerażające.

      Aika już miała odpowiedzieć, gdy obie podskoczyły, słysząc jakiś dziwny dźwięk. Chwilę siedziały jak na szpilkach, próbując dociec, co to mogło być. Zanim zdążyły dojść do jakiegoś logicznego wniosku, znów to usłyszały. Coś obiło się o szybę! Podeszły do okna i wyjrzały na zewnątrz. Na dole stał uśmiechnięty od ucha do ucha Tamaki, pod prawą pachą trzymający dwa tajemniczo wyglądające tomiszcza. Z lewej ręki coś wypuścił - jak się domyślały, był to niewielki kamyk - po czym, zauważywszy je, z entuzjazmem zaczął radośnie do nich machać. Misa roześmiała się w głos.

      - Co za wariat! - wykrzyknęła, jednocześnie zabierając się za otwieranie okna.

      - Pogięło go - mruknęła Aika, mając mieszane uczucia. Z jakiegoś powodu ucieszyła się na jego widok, ale z drugiej strony… jakby przestraszyło ją jego najście? Nie była pewna. Może jednak to całe porwanie wpłynęło na jej psychikę i powoli zaczynała wariować?

      - Czego chcesz, głupku? - zapytała Misaki, wychylając się przez okno.

      - Mam małe co nieco dla Ai-chan - oświadczył z rozbrajającym uśmiechem. Hałas, jaki we dwoje wywołali sprawił, iż otwartych zostało kilka innych okien, z których poczęły wyłaniać się głowy ich koleżanek. - Wybaczcie, że przeszkadzam! - zawołał do nich. Zdecydowanie żadna z nich nie miała nic przeciwko nadprogramowemu przyglądaniu się powszechnie uwielbianemu prefektowi. - Ai-chan!

      - Czego? - wymamrotała Aika, popchnięta przez Misaki ku otwartemu oknu.

      Usłyszawszy taką odezwę, Tamaki posmutniał lekko. Zaraz jednak zreflektował się i, ponownie się uśmiechając, choć nieco niemrawo, wytłumaczył, że ma dla niej obiecane książki, więc prosi, by zeszła na dół.

      - Nagle zaczął dbać o zasady i postanowił nie nachodzić nas w akademiku? - burknęła Aika do przyjaciółki, gdy już powiedziała koledze, że zaraz zejdzie, by się z nim spotkać.

      - Och, przestań, co to za nastawienie? - spytała Misa. - Przecież dobrze się dogadujecie, nie odpychaj go na siłę - poprosiła. W dużej mierze rozumiała, jak Aika musi się ostatnio czuć, bo podobne emocje nachodziły ją, gdy zakochiwała się w Akihirze. W jej przypadku największymi problemami były różnica wieku oraz zależność mistrz-uczennica, u Akayamy zaś… pewnie jej duma albo coś takiego, właściwie sama nie była pewna. Bądź co bądź tak długo odrzucała zaloty Tamakiego, potem odrobinkę się do siebie zbliżyli (to znaczy na tyle, by względnie normalnie rozmawiać), aż w końcu on ją uratował i wyjawił jej prawdę o świecie. - To chyba logiczne, że po tym wszystkim, co przeżyłaś, twoje nastawienie do niego się zmieniło. Zresztą pasujecie do siebie. Każde jest pokręcone na swój sposób, dopełniacie się…

      - O czym ty mówisz?! - wykrzyknęła zdumiona, czerwieniąc się po koniuszki uszu.

      - Nie udawaj, że nie wiesz - jęknęła Misaki, wymownie wywracając oczyma. - Słodko musieliście przed chwilą wyglądać, gdyby oglądało się was z boku. Niczym Romeo i Julia - zachichotała. - Choć ta Juleczka jakaś taka trochę nieśmiała i pozornie niechętna, co? - Trąciła ją lekko. - No, leć do tego swojego blond Romea! - nakazała, ciągnąc Aikę ku drzwiom.

      - Wszyscy powariowali… - mruknęła tylko pod nosem, wciąż zarumieniona, choć nie zdawała sobie z tego sprawy. Tego jeszcze brakowało, by teraz wszyscy ją pchali w ramiona Tamakiego. W Misaki wcześniej miała pewne wsparcie, ostatecznie ona akurat świetnie wiedziała, jak irytujący i dziecinny potrafi być jej partner w stróżowaniu szkoły, ale teraz, po tej przygodzie z porwaniem… No, o ile można to nazwać „przygodą”… Cóż, po tym wydarzeniu wiele się zmieniło. I nagle została ofiarą swatów.

      - Obiecałem ci najlepszy sposób na poznanie historii mojej rodziny i oto on - rzucił zamiast powitania Tamaki, gdy już opuściła dormitorium i spotkała go tuż przed głównymi drzwiami budynku. - Napisała to moja kuzynka, Mariko. Umarła lata temu - wyjaśnił.

      - Przykro mi - wybąkała zawstydzona. Nie miała pojęcia o istnieniu tej dziewczyny.

      - Cóż, nawet jej nie znałem - przyznał. - To starsza siostra Kairena, ale zginęła kilka miesięcy przed jego narodzinami.

      Najpierw, jakiś czas temu, dowiedziała się o tym, że żona brata Tamakiego niedawno zmarła, teraz, że trochę dawniej zginęła jego kuzynka… Znów poczuła się niemal jak w powieści. Dramaty związane ze śmiercią młodych osób nie dotyczyły jej rodziny ani osób z jej otoczenia, a to sprawiało, iż takie rzeczy zdawały się jakieś takie nierealne. Zrobiło jej się głupio, że tak często myśli o prefekcie jedynie jako o infantylnym chłopaku o zbyt wybujałym ego, wiecznie się cieszącym, niemającym żadnych poważniejszych problemów. Dopiero ostatnio zaczęła poznawać go od zupełnie innej strony. Dlaczego to tylko dodawało mu uroku? Chyba była nienormalna, skoro kręciły ją różnego rodzaju tragiczne historie. Co innego powieści, ale żeby przekładać je do życia codziennego?

      Tamaki podał jej książki, dzięki czemu przestała się zastanawiać nad zawiłością własnych uczuć.

      - Dziękuję - rzuciła, uśmiechając się lekko. Czuła się okropnie zażenowana, choć nie do końca wiedziała dlaczego. Ach, tak, swatanie i te rzeczy. Teraz nie będzie miała życia, skoro również Misaki chce pchać ją ku Tamakiemu. Kiedy tak o tym myślała, przypomniała sobie jego wyznanie i poczęła się zastanawiać, ile czasu minie, aż prefekt coś na ten temat napomknie.

      - Hm. Jak już to przeczytasz, daj znać - poprosił. - Wtedy poważnie porozmawiamy, dobrze?

      Cóż, długo nie czekała.

      - Może - chciała mruknąć, ale zamiast tego wyszedł jej szept zdecydowanie zbyt mocno kojarzący się z cichutką odezwą nieśmiałej panny. Przeklęła w myślach samą siebie. Od paru dni nie była sobą, jak tak dalej pójdzie, to zupełnie oszaleje!

      Tamaki uśmiechnął się jednocześnie słodko i jakby z zawstydzeniem. Dlaczego, dlaczego, dlaczego tak jej się w tej chwili podobał?! Nie mogła przecież ulec. To nie byłoby w jej stylu. Przez tego chłopaka ostatnio niejako zdradzała samą siebie i wszystko, w co od dawna wierzyła.

      - Narysowałem ci nasze drzewo genealogiczne, żebyś się nie pogubiła - powrócił do tematu ksiąg Tamaki. - I wetknąłem jeszcze kartkę z paroma innymi wyjaśnieniami, bo bez tego nie da rady się zorientować w drugim tomie - dodał.

      - Dziękuję - powtórzyła, tym razem już normalnym tonem. Dobrze, jeszcze nad sobą panuje! Niestety, jedynie ostatkiem sił. - Aczkolwiek myślę, że poradziłabym sobie i bez tego - musiała zaznaczyć ze sporą dozą pewności siebie. Tyle się już w życiu naczytała, że wątpiła, by coś było w stanie ją zmylić.

      Uśmiechnął się z nieumiejętnie ukrytym politowaniem, jakby sądził, iż ona nie ma pojęcia, o czym mówi. Jej serce natychmiast zalała fala złości i urażonej dumy. Porządnie zdenerwowana, wysyczała jakieś pożegnanie, odwróciła się na pięcie i demonstracyjnie odmaszerowała, złorzecząc na niego pod nosem.

***

      Nadeszedł niedzielny wieczór i tak naprawdę dopiero teraz powinna się obudzić. Tymczasem przez cały weekend żyła w ludzkim trybie życia i wiedziała, że będzie miała problemy z kolejnym przestawieniem się. Niemniej nie o tym w tej chwili myślała. Kiedy Kei odebrał Miyako i poszedł odprowadzić Mayumi do Księżycowego Dormitorium, Kanaru chciała wrócić tam razem z nimi, lecz rodzice zatrzymali ją, oświadczając, że muszą z nią porozmawiać. Wówczas przez myśl przeszło jej wiele potencjalnych tematów pogawędki, ale tego, co usłyszała, jakoś nie była w stanie przewidzieć.

      Kairen siedział we wspólnym salonie, rozmawiając z Mamoru, Yumeki i Mayumi. Wszyscy czworo zaśmiali się z czegoś, choć Mayu mimo tego wyglądała na nieco przygaszoną.

      Kana podeszła do nich niespiesznie. Poprosiła Kaia o rozmowę, mając nadzieję, że nie przeszkadza, a jednocześnie zastanawiając się, dlaczego chce powiedzieć to akurat jemu. Mamoru czy Tamakiemu też mogłaby to zdradzić, a mimo tego… Cóż, po prostu czuła, że najlepiej zrobi, najpierw rozmówiwszy się z Kairenem.

      Wyszli na zewnątrz, ale dla odmiany nie poszli do lasu, zostali na terenie należącym do akademika Nocnej Klasy.

      - Coś się stało? - zapytał w którymś momencie. Nie miał nic przeciwko milczeniu i nie spieszyło mu się, ale przeczuwał, że jeśli to on się najpierw odezwie, Kanaru łatwiej będzie się przemóc. I rzeczywiście, odpowiedziała od razu.

      - Rodzice podzielili się ze mną wielką nowiną - rzuciła. - Okazało się, że będę miała rodzeństwo, wiesz? - dodała zaraz, nie owijając już w bawełnę. Nocne powietrze pomagało jej się uspokoić, bo z jakiegoś powodu była podenerwowana.

      - No, no, gratuluję, starsza siostro - odparł z uśmiechem. Przerwał spacer, jaki sobie urządzali, by móc z powagą spojrzeć w jej błękitne oczy. - Nie cieszysz się?

      - Szczerze mówiąc, sama nie wiem - wyznała. - Z jednej strony to wspaniale, uwielbiam dzieci, a poza tym rodzice będą mieli kim się zająć, skoro ja przez kilka najbliższych lat będę mieszkała w dormitorium, a potem pewnie wyjadę studiować, ale z drugiej… Hm, pewnie czuję się trochę zazdrosna - rzekła szczerze. Kai i tak przejrzałby ją na wylot, po co więc tak się maskować? Zresztą mieli teraz ze sobą dobre kontakty i nie zamierzała niczego przed nim ukrywać. - Masz przecież świadomość, że straszna ze mnie córeczka tatusia, a i z mamą jestem niesamowicie zżyta. Tymczasem nowy członek rodziny odbierze mi to i owo. - Uśmiechnęła się ponuro. - Wiem, jestem okropna, ale nic nie poradzę na to, że tak się czuję.

      Przytulił ją lekko, wiedząc, że Kanie jest to potrzebne. Wtuliła się, chcąc przyjąć na siebie część wrodzonego spokoju Kairena. Jak to możliwe, że takie małe sprawy jak wygadanie się i chwilowe tonięcie w ramionach chłopaka, którego kocha od dziecka, są w stanie poprawić jej nastrój?

      - Wiesz przecież, że uczucia rodziców względem ciebie się nie zmienią - powiedział wreszcie. Skinęła głową. - Maluch jest szczęściarzem, mając starszą siostrę - dodał z uśmiechem. - To świetna sprawa, zapewniam.

      Ona również się uśmiechnęła, odsuwając się odrobinę, by mógł to zauważyć. Najchętniej stałaby w jego objęciach do końca świata i jeszcze dłużej, ale nie mogła przecież zagarniać go tylko dla siebie. Był potrzebny również wielu innym osobom.

      - Powiedz… Czy Mariko od razu cieszyła się, gdy się o tobie dowiedziała? - Oczywiście pamiętała, że kuzynka nie zdążyła poznać Kairena za życia ani nawet usłyszeć od rodziców radosnej nowiny, niemniej w zaświatach nadal odczuwało się emocje, tak samo jak na ziemi. Kana przez ułamek sekundy zastanawiała się, czy to pytanie jest w porządku, ale przypomniała sobie, że kiedyś, dawno temu, Kai powiedział jej, że może pytać go o wszystko, a rozmowa o Mari to nie żaden temat tabu. Gdyby jej nie znał, byłoby oczywiście inaczej, ale on przecież widywał się z nią, na dodatek dość często. Pewnie częściej niż gdyby żyła, bo nie wiadomo, gdzie by teraz przebywała, gdyby nie popełniła samobójstwa w wieku kilkunastu lat.

      - Tak - odpowiedział od razu, a ona cieszyła się, iż może mu wierzyć, gdyż on nigdy nie kłamie. - Tym bardziej, że miała świadomość, iż gdyby nie ja, rodzice raczej nie przeżyliby jej straty.

      Powiedział to niby lekko, ale równocześnie z ledwo wyczuwalnym smutkiem i nutą przygnębienia. Zorientowała się, że bardzo martwi się o rodziców, którzy mieli tak wiele problemów i zmartwień na głowie.

      - Powinnam bardziej pomagać mamie i tacie, szczególnie teraz - zauważyła. Oni też zamartwiali się obecną sytuacją. Ojciec miał masę roboty, a matka obawiała się o wszystkich dookoła, a przecież nie powinna, będąc w błogosławionym stanie.

      - Racja - zgodził się z nią Kairen. - Nie zawadzi chociażby częstsze odwiedzanie ich.

      Pokiwała twierdząco głową, postanawiając, że da z siebie wszystko. Zarówno dla rodziców, jak i reszty rodziny, w tym brata bądź siostry.

***

      - Nie wiedziałam, że tu będziesz - rzuciła Aya, sadowiąc się przy stoliku i patrząc siedzącemu naprzeciwko Suzaku prosto w oczy. Nigdy nie mogła nadziwić się ich pięknu. Jakim cudem tyle barw mogło się w nich zmieścić i tak wspaniale się ze sobą komponować?

      - Wuj coraz częściej nalega, bym bardziej interesował się polityką - wyznał niemrawym tonem, rozglądając się po pomieszczeniu, jakby bał się spojrzenia przyjaciółki.

      Znajdowali się w swego rodzaju kawiarence, w której członkowie Nowej Rady odpoczywali pomiędzy czy po naradach, racząc się różnego rodzaju napojami i przekąskami. Suzaku przypomniał sobie, jak siedział z Ayą dokładnie w tym samym miejscu lata temu, gdy ta była jeszcze członkinią Rady. Rozmawiali wtedy głównie o Mariko… Historia po trosze zatacza koło, obecne problemy również mają z nią związek. Posmutniał na myśl o tym, jak muszą czuć się Aya i Zero.

      - Przepraszam - rzekł wreszcie. Uniosła brew w niemym zapytaniu, choć wiedział doskonale, że domyśla się, o co mu chodzi. - Nie powinienem był do ciebie przychodzić i mówić ci tego wszystkiego… Masz wystarczająco dużo spraw na głowie. Zachowałem się okropnie. Wybaczysz mi? - spytał ze skruchą.

      - Wiesz dobrze, że już ci wybaczyłam. Ale masz chyba świadomość, że nie możesz tego tak zostawić? - Nie patrzył na nią, lecz spuścił wzrok niczym dziecko karcone przez matkę. - Spójrz mi w oczy - rozkazała zirytowana. Spełnił jej prośbę, choć opornie. - Jak ty się zachowujesz? Jesteś gorszy niż zbuntowany nastolatek. Idź wreszcie po rozum do głowy i wyjaśnij z Haną-chan co trzeba.

      - Jakim cudem tak łatwo przychodzi ci wybaczać? - zapytał jak w transie. Aya przymknęła oczy i na szybko policzyła do dziesięciu, by nie wybuchnąć gniewem w miejscu pełnym czujnych uszu.

      - Nie zmieniaj tematu - syknęła. Zdziwił się lekko, słysząc ten ton. - Zamierzasz to tak zostawić? - zapytała, znów nawiązując do usunięcia wspomnień Hanashi.

      - Muszę - odparł ze smutkiem. Znowu spuścił wzrok. Przypadkowo padł on na złożone na stole ręce Ayi. Mleczne, gładkie, drobne, po prostu śliczne. Miał ochotę ich dotknąć. Jeszcze kilka dni temu w takim geście nikt nie widziałby niczego niestosownego, jako iż byli przyjaciółmi i pocieszali się już nawzajem w ten sposób, ale teraz… Cóż, ostatnio powiedział za dużo.

      Jakby na potwierdzenie jego myśli Aya, widząc zachowanie Suzaku, zdjęła ręce ze stolika i położyła je na kolanach. Westchnęła, nie wiedząc, co zrobić z tym idiotą. Momentami miała serdecznie dość jego infantylności. Gdyby jeszcze te jego błędy godziły jedynie w niego… Ale nie, on przy tym ranił najbliższe osoby, a to było już zdecydowanie nie w porządku i nie zamierzała tego ot tak sobie akceptować.

      - Nie mam na ciebie siły - szepnęła zmęczonym głosem.

      Poczuł się jeszcze gorzej. Jak tak dalej pójdzie, straci wszystko, co mu drogie… Dlaczego więc mimo tego nie mógł postępować inaczej? Po prostu nie był w stanie. Ostatnio czuł się, jakby życie przelatywało obok niego, jakby był tylko biernym obserwatorem niemogącym się wtrącać. Co za głupstwo…

      - Przepraszam - powiedział tylko, niedolny do czegokolwiek więcej, choć wiedział, że to pojedyncze słowo niczego nie zmieni.

      Aya westchnęła tylko, posępnie zastanawiając się, do czego to wszystko doprowadzi. Nie chciała stracić tak bliskiego przyjaciela, ale jak tak dalej pójdzie, trudno im będzie wrócić do normalności. Nie chcąc już się tym dobijać, skierowała myśli ku trwającej obecnie naradzie. Miała nadzieję, że Zero dojdzie do porozumienia z wampirami. Tak bardzo się bała… Czy życie musi się co rusz walić? Ciągle jakieś tragedie i problemy. Dlaczego nie można egzystować w spokoju, który zawsze tak miłowała? Marzyła o życiu bez kłopotów związanych z wampirami, Łowcami czy przedwczesną śmiercią bliskich. Marzyła o życiu u boku męża, dwojga dzieci i rodziców, a także tej mniej lub bardziej przybranej rodziny. Marzyła o życiu bez niemalże ciągłego strachu. Owszem, bywały okresy prawie że sielskie, ale za każdym razem, gdy już wydawało się, iż oto może wreszcie przekleństwo nie zapuka więcej do jej drzwi, wydarzał się dramat. Nigdy nie mogła zrozumieć, dlaczego na ziemi istnieje aż tyle niesprawiedliwości…

      Nie odezwała się już do Suzaku, a on również jakoś nie kwapił się do rozmowy albo po prostu akceptował jej niechęć. Oboje zastanawiali się, czy to, co oni i „ich” stronnicy wywalczyli, ot tak może po prostu lec w gruzach. Jeśli tak, to nie wiedzieli, do czego ten świat zmierza.

      Aya poderwała się ze swojego miejsca, gdy tylko usłyszała, że drzwi od sali obrad się otwierają. Najchętniej wybiegłaby z kawiarenki, by jak najszybciej znaleźć się przy boku męża, ale pewnie wywołałaby tym mały skandal, więc po prostu powoli ruszyła w tamtym kierunku, próbując trzymać nerwy na wodzy.

      - Aya-san, jakże miło cię widzieć! - zawołał ktoś. Natychmiast rozpoznała ten głos. Przeklinając w duchu fakt, iż Shirabuki musiała ją zaczepić, dała się jej zatrzymać.

      - Sara-san, witaj - odparła grzecznie, uśmiechając się lekko. Tak okropnie nienawidziła gry pozorów, a także samej Sary… Do dziś zastanawiała się, dlaczego ta nie wydała jeszcze światu jej sekretów. Czyżby trzymała asa w rękawie na jakąś specjalną okazję?

      - Bardzo wam współczuję całej tej sprawy - oświadczyła z udawanym smutkiem Shirabuki. Ayi przeszło przez myśl, iż ktoś zupełnie niewtajemniczony i nieznający zasad wampirzego świata z łatwością dałby się nabrać takim minkom. - Musicie czuć się strasznie, skoro ci zdrajcy przygotowują rebelię w imieniu waszej biednej córki…

      Miała ochotę porządnie jej przyłożyć, ale, jak zwykle, powstrzymała się i uśmiechając się smętnie, odpowiedziała paroma półsłówkami, by następnie przeprosić Sarę i udać się do Zero. Czuła się beznadziejnie. Z jednej strony miała ochotę zamknąć się gdzieś i płakać, z drugiej zaś - zniszczyć wszystko w zasięgu wzroku. Była rozdrażniona ostatnimi wydarzeniami, zarówno tymi związanymi z powstaniem, jak i Suzaku. Obawiała się, iż długo tak nie pociągnie, że w końcu straci cierpliwość i opanowanie, a to na pewno nie zakończy się pozytywnie.

      Kiedy szła w kierunku męża, jej wzrok napotkał Megumi Hori. Po śmierci Shinbuna Shiro to ona weszła do Nowej Rady na jego miejsce, więc to musiała być jedna z jej pierwszych obrad. Wyglądała na zmęczoną i nieszczególnie zadowoloną, co oczywiście starała się ukryć. Gdy ją zauważyła, z szacunkiem pokłoniła się, po czym ruszyła za Shirabuki ku wyjściu z budynku. Aya westchnęła. Megumi chodziła do Nocnej Klasy razem z Mariko… Nigdy się razem nie trzymały, tym bardziej, iż wiadomo było, że matka Megumi, Omitsu, była najwierniejszą stronniczką Sary, niemniej… Coś w spojrzeniu tej dziewczyny przywodziło Ayi na myśl córkę. Posmutniała automatycznie, lecz nie chcąc o tym więcej myśleć, dyskretnie pokręciła głową.

      O ile Sara wyszła z sali jako jedna z pierwszych, o tyle Zero, Isaya i Akihira, którego też tu zaciągnięto, ostatni. Młody Katsura wyglądał, jakby nie spał od wielu dni. Oczy miał tak podkrążone, że niemal straszył wyglądem, do tego był blady prawie tak jak otaczające go wampiry. Jak tak dalej pójdzie, on też zupełnie załamie się psychicznie i pod tym względem może nie być już dla niego ratunku, pomyślała ze smutkiem Aya. Było jej go niesamowicie żal. Jak musiał się czuć, skoro nie dość, że jego brat okazał się zdrajcą Związku, to jeszcze zamordował swoją własną uczennicę i jednocześnie najlepszą przyjaciółkę Akiego? Nie potrafiła sobie tego wyobrazić, choć z drugiej strony… Zero jakoś udało się przeżyć fakt, iż jego brat bliźniak odszedł z zabójczynią ich rodziców, zostawiając go ledwo żywego na pastwę losu. Co więcej, po paru latach pogodzili się i od tamtego czasu świetnie się ze sobą dogadywali. Kaito Takamiya również miał ciężkie przejścia, bo gdy jego brata przemieniono w wampira, własnoręcznie go zabił. Czy Akihirze uda się w przyszłości - o ile takową przed sobą miał, bo w obecnych czasach Aya niczego już nie była pewna - dojść do siebie? Dla Kyoujiego praktycznie nie było już bowiem ratunku, popełnił zdrady najgorsze z możliwych. Nawet jeśli przeżyje ostateczną walkę, która prędzej czy później na pewno nadejdzie, będzie skończony, dokona żywota w celi bądź podobnym miejscu. Jak ustosunkuje się do tego jego młodszy brat?

      - Dziękuję, Katsura-san. I przepraszam, że tak cię męczę, obiecuję, iż to już długo nie potrwa - usłyszała głos Isayi, co wyrwało ją z zamyślenia. Aya dopiero po kilku sekundach zorientowała się, co się dzieje. Przewodniczący Nowej Rady najwidoczniej pragnął jeszcze poznać kilka szczegółów dotyczących Kyoujiego i jego popleczników, więc zwrócił się do Akihiry. - Suzaku, chodź z nami - polecił siostrzeńcowi. Dopiero wówczas Aya zauważyła, że ten w międzyczasie również zdążył już opuścić kawiarenkę.

      Spojrzała pytająco na Zero, chcąc wiedzieć, czy muszą jeszcze zostać.

      - Po prostu wróćmy do domu - poprosił cicho. Widziała, jak bardzo ma dość, więc skinęła tylko głową.

      - Akihira-san sobie poradzi? - zapytała.

      - Odstawią go - odparł, mając na myśli któregoś z Shoutou.

      - Więc chodźmy - rzekła. Odwróciła się jeszcze, by krótko pożegnać się z Suzaku i pokłonić lekko Isayi. Wtedy wraz z Zero wyszła z budynku. Oboje z ulgą nabrali do płuc nieco chłodnawego, o dziwo, nocnego powietrza.

      - Co to było? - mruknął Zero, a Aya natychmiast domyśliła się, że chodzi mu o jej niemalże oficjalne pożegnanie z Suzaku. - Pokłóciliście się?

      Westchnęła ciężko, zastanawiając się, co mu odpowiedzieć. Nie mogła zdradzić szczegółów, ale jednocześnie miała pewną ochotę ponarzekać.

      - Nie do końca - odpowiedziała wreszcie. Cały czas pilnowała się, by mówić względnie cicho, aczkolwiek większość członków Rady i tak zdążyło się już rozejść, więc raczej nikt ich nie podsłuchiwał. Zresztą i tak nie mówili o niczym szczególnie ważnym. Po prostu nie lubiła, gdy ktoś wtrącał nos w nieswoje sprawy. - Czasem naprawdę mam dość tego idioty - mruknęła. - Czy on kiedyś dojrzeje?

      - Mam nadzieję - rzucił krótko Zero. - Czuję, że nie chcę wiedzieć, o co dokładnie chodzi, więc uznajmy, że póki się do ciebie nie dostawia, jest w porządku - dodał z kwaśnym uśmiechem. Kącik jej ust uniósł się lekko.

      - Umowa stoi.

      Wyszli poza teren posiadłości, zdecydowanie zbyt dużej jak na ich gust, i nie zatrzymując się, złapali się za rękę, by Aya mogła teleportować ich w pobliże domu. Zdziwiła się, gdy Zero nie od razu ruszył w kierunku ich małego dworku, lecz, nie wychodząc spośród leśnych drzew, nagle ją do siebie przygarnął. Ściskał ją tak mocno, iż niemal ją to bolało, ale nie przeszkadzało jej to. Gdy początkowy szok minął, utonęła w jego ramionach, lekko drżąc. Czuła i słyszała, że mąż oddycha nienaturalnie powoli. Ona pewnie też…

      Przez kilka, kilkanaście albo i kilkadziesiąt sekund trwali tak w bezruchu, próbując uspokoić skołatane nerwy dzięki wzajemnej bliskości.

      - Aya… Ja już chyba nie daję rady - szepnął, nie zwalniając uścisku. Przez chwilę miała wręcz wrażenie, że tylko wydawało jej się, iż się odezwał.

      Jeszcze mocniej wczepiła palce w jego koszulę.

      - Dlaczego akurat Mariko? Dlaczego… w ten sposób?

      Poczuła w oczach piekące łzy, które zaraz po części ześlizgnęły się po jej policzkach, po części zaś wsiąknęły w białą koszulę Zero.

      - Nie wiem - odparła cicho, coraz mocniej się trzęsąc. - Nie wiem - powtórzyła, nie mogąc już nad sobą zapanować i zaczynając szlochać na całego. Wyswobodziła się lekko, by samej też móc objąć męża. Potrzebowała go, a on potrzebował jej. Nie mając siły utrzymać się na nogach, uklękli wśród leśnego poszycia, bynajmniej nie zawracając sobie głowy tym, jak bardzo się pobrudzą. Trwali w mocnym uścisku, zupełnie jak gdyby to mogło ich uratować. Ich, pamięć ich zmarłej córeczki, świat, który wraz z paroma innymi osobami zbudowali na kanwach poglądów Kaiena Kurosu…

      Gdy względnie ochłonęli, rozluźnili uścisk, ale nadal za bardzo się od siebie nie odsuwali. Usiedli pod najbliższym drzewem i przez chwilę chłonęli dźwięki lasu. Noc była taka przyjemna i ładna… Jak to się miało do tego, co działo się w ich sercach i umysłach? Natury ani świata nie obchodziły ich problemy.

      - Przepraszam - mruknął w końcu Zero. - Nie powinienem był…

      - Okazywać słabości? - przerwała mu, patrząc na niego ze smutkiem. - Jesteśmy małżeństwem. Naprawdę nie musisz przede mną udawać. Wiem, że chcesz być silny, by mnie wspierać i w ogóle, ale… Do licha, wiem, jak jest. Znam cię. A to, co się teraz dzieje… Mam świadomość, że gdyby… Gdyby nie wmieszali w to Mari-chan, byłoby nam o wiele łatwiej. Tymczasem Kyouji nie dość, iż zyskał sobie w ten sposób wielu popleczników i przekonał ich, że robią dobrze, to jeszcze zaatakował cię w najgorszym możliwym stylu. To tak okrutne…

      Uśmiechnął się ponuro.

      - Przed tobą nic się nie ukryje - stwierdził.

      - No, coś chyba jednak da się ukryć - zaoponowała ze słabym uśmiechem. Spojrzał na nią z lekkim zdumieniem, zastanawiając się, czy to możliwe, iż Aya wie o tym , że lata temu zabił Seiren albo o jego innych tego typu grzeszkach. - I nie, nie mam tu na myśli niczego konkretnego, nie musisz tak na mnie patrzeć.

      Roześmiali się jakby nerwowo i nienaturalnie. Do czego to doszło?

      Oparła głowę na ramieniu Zero i przymknęła oczy. Oddychali już niemal w prawidłowym rytmie, na szczęście.

      - Musimy to jakoś znieść - szepnęła. - Nie możemy pozwolić, by wszystko poszło na marne.

      - Uhm - mruknął tylko.

      - Dobrze, to powiedz mi wreszcie, co się działo na naradzie - zaproponowała, choć bez większego entuzjazmu. - Pijawki pomogą?

      - Pewnie, że tak. Atak wymierzony jest nie tylko w Związek, ale też w krwiopijców, w końcu Kyouji i spółka zamierzają pozbyć się czystokrwistych… Co najmniej, bo pewnie na tym się nie skończy. Co za tym idzie, Nowa Rada ma niemały interes w zaangażowaniu się w sprawę. - Zamilkł na moment. - Nie bardzo mi się podoba współpraca z nimi, ale będą nam potrzebni.

      - Znów uprzedzenia? - spytała bez krępacji, acz delikatnie.

      - Chyba nawet nie o to chodzi. Po prostu… Mimo wszystko źródłem tego całego bagna jest mój pracownik. Na dodatek jeden z najsilniejszych obecnie Łowców. Żałuję, że nie da się tego rozstrzygnąć w łowieckim gronie. Gdyby zdrajców było niewielu, nie byłoby większego problemu, ale tak? Sami niewiele zdziałamy, skoro nie wiemy nawet, komu dokładnie można ufać. I znowu: gdyby za rebelią stał kto inny, nie bardzo związany z naszą rodziną, nie byłoby tak tragicznie, ale Kyouji… Kyouji był bardzo blisko z Kiran, która z kolei wyszła za Keia, a to sprawia, iż wszystko ma związek z nami, z bliskimi nam osobami. Skoro ktoś taki potrafił nas zdradzić, skąd mamy wiedzieć, czy inni „przyjaciele” nie maczają palców w tym powstaniu?

      - Słucham? - zdziwiła się. - Sugerujesz, że ktoś z rodziny bądź znajomych byłby w stanie stać po stronie Kyoujiego? Czy to nie lekka przesada? - zapytała, drżąc na samą myśl, iż ktoś, kogo uważa za przyjaciela, byłby w stanie zdradzić ją czy jej bliskich.

      - Ufam naszym krewnym i nie sądzę, by ktokolwiek z nich mógł zdradzić, ale inni? Niczego już nie jestem do końca pewien… Wiem, że, dajmy na to, mistrz nigdy by nie stanął po stronie Kyoujiego, ale nie mógłbym już ręczyć na przykład za Ryoheia Asamoto, który, choć trenował dzieciaki Ichiru i Kaori, a teraz z przekonaniem twierdzi, że nas nie zdradzi, był przecież bliskim przyjacielem tego przeklętego Katsury. A Akihira? Ledwie się trzyma i nie mam przecież pewności, po której stronie barykady by stanął, gdyby przyszło mu walczyć z bratem. A na przykład znajomi Hanashi i Keia? Zgoda, z Matsuo dobrze się już poznaliśmy i z nich wszystkich to jemu ufam najbardziej, zresztą Kairen sam powiedział, że jest tego godzien, ale co do reszty nie mogę mieć pewności. Kiran, Aki czy Ryohei też zupełnie ufali Kyoujiemu i co z tego wyszło? - Zrobił przerwę na głębszy oddech, a Aya spuściła wzrok, martwiąc się tym, że niestety mąż ma świętą rację we wszystkim, co mówi. Choć obojgu się to nie podobało, tak właśnie przedstawiała się sytuacja. - Obawiam się zresztą o Hanę i Keia. - Podczas niedługiej przerwy pomiędzy pracą a wyruszeniem na spotkanie Nowej Rady Zero opowiedział Ayi o tym, co tych dwoje zmalowało i dlaczego. - Mogą być nie do końca posłuszni, a to ostatnie, czego mi obecnie potrzeba. Oczywiście doskonale ich rozumiem, sam nie byłbym lepszy na ich miejscu, ale, do cholery, nie mogą się tak zachowywać, nie teraz.

      Aya dodatkowo posmutniała, gdy pomyślała, w jakim stanie musi teraz być Kei. A Hanashi? Nie dość, że musiała ogromnie martwić się o bliźniaka, to jeszcze dopiero co usunięto jej tak ważne wspomnienia… Cóż ona pocznie, gdy je odzyska? Bo prędzej czy później na pewno tak się stanie, Aya była o tym przekonana. Wspomnienia zawsze wracają, czy tego chcemy, czy też nie, zauważyła w duchu, przypominając sobie spotkanie z ojcem, kiedy to odzyskała wspomnienia z najwcześniejszego dzieciństwa, a także sytuację z Kao, gdy ta została ugryziona przez Hanabusę Aidou. Kaname Kuran „usunął” jej wtedy pamięć, ale dość nieskutecznie, skoro kilka pozornie niewinnych słów było w stanie naprowadzić ją na trop, że coś jest nie w porządku. Ostatecznie przypomniała sobie wszystko, gdy była świadkiem podobnej sytuacji - tyle że wówczas to ona, Aya, była gryziona przez Zero.

      Jakby na to wspomnienie poczuła pieczenie w gradle. Przełknęła ślinę, a jej ręka zupełnie automatycznie powędrowała do szyi. Zero natychmiast to zauważył.

      - Pij - rzucił. - Chyba za dużo pościmy.

      - Racja - przyznała, domyślając się, że jej tęczówki zdążyły już zaiskrzyć się czerwienią. - Ale zaraz potem twoja kolej - zastrzegła.

      Skinął głową i odrobinę zmienił pozycję, by ułatwić jej dostęp do swej szyi.

      Jak dobrze było zaspokoić wreszcie pragnienie. Tak naprawdę, nie byle jak, co zapewniały tabletki. Doprawdy oboje byli masochistami, dość rzadko jak na wampirze małżeństwo urządzając sobie takie uczty.

      O ile ulga płynąca z zaspokojenia głodu była niesamowicie przyjemnym uczuciem, o tyle emocje emanujące od męża przygnębiły Ayę. Zalała ją fala niewypowiedzianych słów, przemilczeń, wszystkiego, przed czym chciał ją ustrzec. Nie mogąc w pewnym momencie tego wytrzymać, odsunęła się na kilka centymterów, patrząc jak w transie na zasklepiające się samoistnie ranki. Zlizała pozostałe na jego bladej skórze kropelki krwi, zauważając, że lata praktyki sprawiły, iż rzadko kiedy brudzi się przy tego rodzaju posiłku. Ileż to się zmieniło od ich licealnych lat… Wówczas oboje zawsze musieli umorusać się czerwoną cieczą, a ona pozbywała się dowodów, korzystając z mocy manipulacji nad wodą.

      - Teraz ty - rzekła wreszcie, kiedy otrząsnęła się ze wspomnień, a przede wszystkim tego, co odczytała z głębi duszy Zero.

      Dała mu się objąć tak, jak lubił najbardziej w tego rodzaju momentach. Tradycyjnie zamknęła oczy, przygotowując się na ukłucie tępego bólu. Gdy wreszcie nadeszło, niemalże poczuła ulgę. Oczekiwanie zawsze było najgorsze… choć zarazem niemalże najlepsze, bo, co tu dużo mówić, lubiła ten dreszczyk strachu. W tych chwilach znów czuła się jak nastolatka decydująca się na zakazany czyn, byle tylko wspomóc tego, którego pokochała.

      Westchnęła cichutko. Miała nadzieję, że dzięki pełnemu zaspokojeniu pragnienia oboje odnajdą w sobie jakieś uparcie ukrywające się pokłady siły, która pomoże im sprostać wymaganiom kolejnych dni.

***

      Zatem grę czas zacząć, pomyślał, po czym przeszedł przez okazałą bramę. Szedł powoli kamienną ścieżką, którą prócz księżyca na niebie oświetlały jedynie świece umieszczone na stojakach w gotyckim stylu. Ich wręcz krwisty płomień nie gasł, mimo iż na dworze mocno wiało. Zewsząd widać było cierniste krzaki zdradzające kąśliwy charakter ich właścicielki. Wampir uśmiechnął się pod nosem, patrząc na kwiaty dookoła. Chociaż ogród był bujny, zdawał się być przygaszony, można stwierdzić nawet, że bez życia. Mimo zmroku, widać było, iż dominowały tu kolory zgniłej zieleni i krwistej czerwieni - w postaci róż oblegających większość terenu, które były jedynym kolorystycznie charakterystycznym elementem. Chłopak dojrzał po chwili rozkwitające pąki złotowłosu. Białe płatki wyraźnie odstawały od reszty, dlatego zastanowił się, czemu roślina została tu zasadzona. Nie wiedział, że cała kompozycja była ułożona bardzo starannie, a złotowłos znajdujący się w samym centrum symbolizował śmierć, wieczność i smutek.

      Nie tracąc dłużej czasu na analizowanie ogródka, czystokrwisty wszedł na werandę. Nim zdążył zapukać, wrota stanęły przed nim otworem. Dokładnie tak, jak oczekiwał. Przy drzwiach stała na oko dwudziestokilkuletnia wampirzyca Klasy D, chyląc przed nim czoła.

      - Hanadagi-sama. Czemu ma pani zawdzięcza sobie tę wizytę? - spytała pokornym, dość niepewnym głosem.

      - Nie mam wiele czasu, prowadź do niej - rozkazał, trzymając głowę wysoko i niemal niezauważalnie lustrując pomieszczenie.

      - Shirabuki-sama nie przyjmuje teraz gości, może zechcesz poczekać na nią w pokoju gościnnym, Hanadagi-sama? - zaproponowała cicho, obawiając się spojrzenia czystokrwistego. Nie musiała patrzeć mu w oczy, żeby czuć jego zdenerwowany wzrok.

      - Nie słyszałaś? Nie mam czasu na takie pierdoły - westchnął, zirytowany zaradnością (a raczej jej brakiem) służki. Był pewien, że swoje wytresował lepiej.

      - Ale… Jak już mówiłam… - zaczęła znów mamrotać. Ułamek sekundy później jej serce leżało kilka metrów dalej, plamiąc krwią lustro wiszące na ścianie oraz białą, marmurową podłogę. Shouta nachylił się nad umierającą i nim jej ciało obróciło się w pył, zdążył wytrzeć zakrwawioną dłoń o jej uniform. Gdy tylko to zrobił, stał już przed nim Takuma.

      - Proszę za mną, Shouta-sama. Sara-sama już idzie - powiedział spokojnym tonem, zerkając ze smutkiem na garstkę popiołu na podłodze.

      - Nareszcie ktoś kompetentny. - Hanadagi uśmiechnął się. - Prowadź - nakazał.

      Ichijou zaprowadził czystokrwistego do jednego z pokojów gościnnych. Ten wyraźnie wyglądał, jakby miało załatwiać się w nim ważne sprawy. Otoczony był regałami z przeróżnymi książkami o wampirach, a w samym centrum pomieszczenia znajdowały się dwa obite czerwoną skórą fotele. Pomiędzy nimi znajdował się przeszklony stolik, na którym stał wazonik z jednym kwiatem narcyza. Nie czekając na zaproszenie, Hanadagi rozsiadł się w fotelu, z pogardą zerkając na podwładnego Sary.

      - Sara-sama zaraz się zjawi - oznajmił Takuma, a następnie opuścił izbę, uprzednio kłaniając się lekko.

      Shouta rozejrzał się po regałach, przeglądając tytuły niektórych książek. Nie musiał się ruszać z miejsca, bez problemu dostrzegał małe litery dzięki swojemu wyostrzonemu wzrokowi - nawet w półmroku, jaki panował w pomieszczeniu. Nim zlustrował wszystkie tomy, drzwi do pokoju uchyliły się i ukazała się w nich smukła blondynka. Za nią szła wyraźnie przestraszona służka, która, jak tylko położyła filiżanki herbaty na stole, szybko uciekła z pomieszczenia. Pierwszy raz od dawna Shouta widział Sarę w codziennym ubraniu, a nie balowym stroju. Można było powiedzieć, że Shirabuki została stworzona do noszenia okazałych sukni. Tym razem miała na sobie długą, jasnoniebieską, rozkloszowaną spódnicę oraz białą przyległą bluzkę z koronkowymi elementami. Mimo braku galowej kreacji, nie wyglądała normalne, domowo. Jej nazbyt długie włosy i tak dodawały jej wdzięku i klasy, a postawa jak zawsze sprawiała wrażanie nad wyraz dostojnej.

      Chłopak wstał, jak nakazuje grzeczność i zachowując spokój, przywitał się z kobietą. Gdy oboje usiedli, Shouta postanowił zataić ich rozmowę przed resztą osób przebywających w domu. Shirabuki wyczuła to i delikatnie uśmiechnęła się pod nosem, zastanawiając się nad intencjami dziedzica Hanadagi.

      - Widzę, że masz wiele obowiązków, cieszę się jednak, że znalazłaś dla mnie chwilę czasu - zaczął. - Mogę spytać, co ci tak zaprząta głowę, Saro-san? - zapytał ze stoickim spokojem, chociaż oboje czuli już, że jest coś na rzeczy.

      - Ach, nic na tyle ważnego, aby moja biedna Anri traciła życie - westchnęła z nutką żalu w głosie. Shouta pomyślał, że zabawniej byłoby, gdyby zamiast pozbawić ją serca, urwałby jej tę słodką łepetynę, wtedy można byłoby powiedzieć, że przez niego straciła głowę.

      - Potrzebujesz chyba nieco bardziej kompetentnych sług niż ta, prawda? - rzucił.

      - Dla tak niecierpliwych gości, owszem - odparła spokojnie. - Ciekawi mnie, w jakiej sprawie zjawia się tu syn Shigeru. Powiedz, chłopcze, czym zasłużyłam sobie na tę wizytę? - spytała wyraźnie zaciekawiona, ponieważ czuła, że ta rozmowa może zmienić obrót wielu wydarzeń.

      Syn Shigeru? Wredna suka, pomyślał zirytowany, ale nie dał po sobie poznać zdenerwowania.

      - Przyszedłem porozmawiać o narastających problemach. Wiele niepokojących rzeczy zaczyna się dziać na tym świecie - powiedział. - W dodatku chciałem złożyć ci kondolencje, kolejny „twój człowiek” stał się ofiarą - dodał, mając ma myśli Shinbuna Shiro.

      - Chciałeś powiedzieć „mój przyjaciel” - poprawiła go szybko. - W Nowej Radzie nie ma podziałów.

      - Nie, chciałem powiedzieć „twój człowiek” - powtórzył, pozwalając, by na jego twarzy zagościł kąśliwy uśmieszek. - Dobrze wiemy, że pierwsza ofiara, Hori, była twoją największą zwolenniczką, a tak się składa, że poza nimi jeszcze nikt z Nowej Rady nie został zabity. A teraz, kiedy Łowcy szykują zamach na Związek i swojego prezesa, myślę, że na tym nie poprzestaną. A twoje szeregi znacznie się kurczą…

      - Do czego zmierzasz? - spytała, mrużąc oczy.

      - Chcą obalić Związek - w porządku. Co za tym idzie, nie pasuje im wampirzy dowódca bratający się z wampirami. Chcąc zmiany władzy, żądają zapewne zmiany zasad. Skoro okrzyknęli się tymi, którzy wypełniają wolę Mariko Hiou czy tam Kiryuu… To nie jest przypadek, skoro ta córeczka prezesa wybijała czystokrwistych. Zamierzają kontynuować jej dzieło, zaczynając rewolucje od wewnątrz. Potem zapewne ruszą na nas. Bez czystokrwistych nie będzie nowych wampirów, a wszystkie inne klasy prędzej czy później wymrą. Tym samym w ciągu kilku następnych pokoleń nasza rasa całkowicie by wyginęła…

      - Uważasz, że garstka rebeliantów byłaby zdolna zabić, nawet tak skromne jak nasze, szeregi czystokrwistych? - spytała z nutą rozbawienia.

      - Otóż to - ucieszył się Shouta, widząc, jak idealnie przebiega rozmowa. - Potrzebują kogoś wewnątrz. Długo na tym myślałem, czego reszta chyba nie zrobiła… - powiedział. Odkąd dowiedział się okrutnej prawdy o swej rodzicielce, zaczął przypominać sobie historie o czystokrwistych. Przeczytał dziesiątki książek, w których była wzmianka o rodzinie Shirabuki, skupiając się głównie na ich ostatniej dziedziczce. Następnie połączył wszystkie fakty od czasu zabicia Etsuyi aż po wieści na temat rebelii, których dowiedział się od Hanashi. - Coś w tym jest. Nasz świat jest zepsuty. - Sara wpatrywała się w niego pytająco, jakby nie mogąc doczekać się wniosków Shouty. - Albo zaproponowali ci spółkę, a ty ją odrzuciłaś, przez co mszczą się na tobie - w tym przypadku znaleźli już jakiegoś czystokrwistego, który im pomaga - albo… ty jesteś tą, która to robi i po prostu zacieracie ślady - skończył wyraźnie zadowolony. Miałby problem z dojściem do tych wszystkich wniosków, gdyby nie był tak diabelnie inteligentny i oczytany. Miał niestety jedną wadę - zawsze musiał postawić na swoim.

      - Jak uważasz, Shouta-san, która odpowiedź jest prawidłowa? - spytała cicho, wpatrując się w niego. Była zaintrygowana, że taki gówniarz był w stanie ją przejrzeć, czego nie mógł zrobić nikt w Radzie. Wiedziała, że nie wyprze się matki, podczas rozmowy z nim jej geny było wprost czuć.

      - Szczerze? Shirabuki od pokoleń walczyli z Kuranami i Hiou o lepszą pozycję, nieudolnie. Twoja rodzina umarła w wojnie o władzę. Zostałaś sama, nawet narzeczonym nie zdążyłaś się nacieszyć. Kiedy Kuranowie padli i mogłaś mieć swoją szansę, pojawiła się ta młoda Hiou, zgarniając wszystkie przywileje Księżniczki Czystej Krwi, więc znowu byłaś na drugim miejscu. Do tego wyszła za Kiryuu. Po tym nadeszły nowe rządy, gdzie zaniknąć ma hierarchia rodów, które od wieków miały swój porządek. Czystokrwiści mają dokonywać wyborów we wspólnych głosowaniach z niższymi klasami. Ta gówniara weszła do naszego świata i narzuciła swoje zasady. Nawet jej eliminacja nie dałaby ci pełnej władzy, bo czasy pokoju przez nią zaprowadzone zdążyły się już przyjąć. Będziesz królową, gdy nie będzie nikogo, kto odważy się walczyć o koronę, gdy czystokrwiści wymrą - rzekł, widząc, jak wyraz twarzy blondynki powoli się zmienia. Jej oczy zwęziły się, a usta wywinęły w złowrogim uśmieszku. Udało mu się. Pokazała prawdziwą siebie. Wyglądała jeszcze straszniej niż w dniu, w którym pierwszy raz ją zobaczył. Jej spojrzenie przesycone było jadem i potęgą. Zmieniło się jednak tyle, że Shouta nie był małym, obawiającym się jej chłopcem. Już dawno postanowił uczestniczyć w tej grze.

      Kobieta przeczesała lekko blond włosy i utkwiła wzrok w regale z książkami.

      - Jestem pod wrażeniem, że udało ci się poskładać wszystkie fakty - szepnęła tonem, którego nigdy u niej nie słyszał. Była niczym wąż skradający się do ofiary. - Jednakże, skoro byłeś do tego zdolny, nie chce mi się wierzyć, że przyszedłeś tu spytać mnie o trafność swej teorii. Wiedziałbyś, że jeśli masz rację, już nigdy stąd nie wyjdziesz - zauważyła, chichocząc cicho. Jak bardzo zabawna okazała się ta noc! Najpierw obrady, podczas których była w stanie okręcić sobie wszystkich wokół palca, a teraz to! - W takim wypadku udałbyś się do Rady.

      - Nie jestem głupi - zaśmiał się, upijając łyk herbaty. - Nigdy nie zamierzałem stawać po przegranej stronie. - Uśmiechnął się półgębkiem. - Właściwie przyszedłem tu z propozycją współpracy.

      - Cóż możesz mi zatem zaoferować?

      - Wydaje mi się, że nie macie dobrego informatora z Akademii. Ja za to na co dzień przebywam z dzieciakami Kiryuu. W dodatku jestem nieco silniejszy niż ta łowiecka rebelia… Nie mam też nic przeciwko wybiciu czystokrwistych, nie przywiązuję się zbytnio do nikogo. A wiesz, że gdybyś chciała, dałabyś radę mnie zabić. Co jest więc dla ciebie korzystniejsze? - spytał, a ona uśmiechnęła się porozumiewawczo.

      - Ja również nie wspomagam przegranej sprawy - rzekła, po czym wstała z miejsca, jakby mordercze chęci ją roznosiły. - Masz rację. Ostatnio wszystko skupia się na Hiou i Kiryuu. Nie da się już zaprowadzić porządku, o jakim marzę… A odpowiedzią na wszystkie pytania jest ta rodzina. Pochłonęli wszystko. Świat wampirzy, łowiecki i ludzki. Razem są silni jak nikt, ale mają jedną, ogromną wadę. Fundament ich siły, który upadając, zburzy całą ich potęgę, czyniąc z nich bezwartościowe robaki, łatwe do zdeptania. Wiesz, co to jest? Co to za cecha, której nie ma żadne z nas? - spytała, widząc zaciekawienie Shouty. Podeszła do niego i nachyliła się nad jego uchem. - Miłość, przywiązanie do rodziny - szepnęła jadowitym tonem. - Zamierzam ich zniszczyć! - mówiła już jak opętana. - Kawałeczek po kawałeczku. Znajdę słabe punkty każdego z nich i pomalutku ich wyniszczę… Ba, sami zrobią to za mnie! - zadowoliła się. - Weźmy na przykład naszą kochaną Ayę. Nie zrobi nic, jeśli coś mogłoby się stać jej dzieciakowi. Problemem jest za to, że on…

      - Jest zbyt silny? - dokończył. - Wiem, co zrobić, żeby go unieszkodliwić - poinformował jakby od niechcenia, a Sara od razu spojrzała w jego kierunku z zadowoleniem. - Mówiłem, że korzystniej jest mieć mnie po swojej stronie. - Do czasu…

      - Zaczyna mi się to podobać - odparła. Wiedziałam, że moja krew kiedyś do mnie wróci. Że na coś się przyda! - Zatem zgoda - postanowiła i gdy Shouta wstał, podali sobie wzajemnie dłonie.

      - Muszę już iść, żeby nie wzbudzić podejrzeń. Zastanawia mnie tylko jedna rzecz… Jak zamierzasz zgładzić wszystkich z takimi bezmózgimi Łowcami?

      - Tacy właśnie mają być, żeby ślepo iść za swoim szefem. Jeśli chodzi o Kyoujiego, to daję mu wolną rękę, jeżeli tylko wszystko ze mną uzgadnia. Wspomogłam ich jedynie, dając niektórym z nich nieśmiertelność. - Zaśmiała się lekko na widok zdziwienia chłopaka.

      - Chcą wybić wampiry, jednocześnie będąc nimi? - Ta głupota nie mieściła mu się w głowie.

      - To ich poświęcenie dla sprawy. W tym momencie większość przechodzi już przemianę. Niedługo wszystko się rozpocznie, więc przyszedłeś w odpowiednim momencie - oznajmiła. - Bezpieczniej będzie jednak, jeśli nasza koalicja zostanie póki co tajna - dodała, a chłopak przytaknął.

      - Miło robi się z tobą interesy - przyznał zadowolony, kierując się do drzwi.

      - Co chciałbyś w zamian za pomoc? - spytała jeszcze.

      - Och, tylko i wyłącznie zabawy. I najlepszego miejsca do oglądania spektakularnego końca. - Twojego końca.

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      No i udało się dokończyć rozdział na czas (i dodatkowo napisać połowę kolejnego) - wystarczyła kilkudniowa wycieczka na działkę. To jednak miejsce wenotwórcze, serio. Mogłabym stamtąd nie wracać, ale szara rzeczywistość dobija się do mnie drzwiami i oknami. W każdym bądź razie, jeśli się uda, kolejna nowość ukaże się tradycyjnie za dwa tygodnie, czyli dwudziestego września.

      Podziękowania i dedykację ślemy Shōri, Kiran i Evie, które mimo ciekawszych rzeczy do roboty (na pewno jest takich mnóstwo) postanowiły przysiąść na chwilę nad klawiaturą i napisać nam kilka słów ku pokrzepieniu serc. :)

      Buziaki!