Vampire Night: rozdział XXXIX - „Rodowe rozważania”

      Zapadł w sen z wyraźną myślą - czy może życzeniem - iż chce się spotkać z ojcem matki. Nie wiedział właściwie, jak to dokładnie działa, niemniej to wystarczało, by chwilę po tym, jak pochłaniała go ciemność snu, oślepiało go niesamowite światło znajomej bieli. Obecnie nie miał czasu martwić się tym, jak bardzo będzie niewyspany, miał dużo ważniejsze sprawy na głowie. Cóż, gdyby był kimś innym, pewnie odespałby ten dzień na zajęciach, ale nie należał do osób, które w ten sposób ignorowały lekcje, choć teoretycznie mógł sobie na to pozwolić, bądź co bądź posiadał już wiedzę właściwą licealistom. Miał przecież dwadzieścia dwa lata, chociaż raczej mało kto na pierwszy rzut oka dałby mu więcej niż siedemnaście. Jego dojrzałość, znacznie zresztą większą niż tę właściwą normalnym ludziom dopiero co przekraczającym dwudziestkę, widać było przede wszystkim w jego spokojnych szarych oczach, a także słychać w tonie głosu, który już nieraz przynosił innym ukojenie.

      - Kairen, witaj - usłyszał za sobą.

      - Witaj, ojiisan - odparł, odwracając się i uśmiechając do Kage. Niespiesznie podszedł do niego i przytulił się. Był kilka centymetrów niższy od dziadka.

      - Coś mi się wydaje, że nie przybywasz ot tak sobie, by po prostu pogawędzić - rzucił Kage.

      - Masz rację - przyznał Kai. - Chodzi o pewną wizję, którą miała Mayu-chan - wyjaśnił. Wiele już o Mayumi opowiadał dziadkom i Mariko, więc Kage wiedział, jakiego rodzaju wizje ma na myśli.

      Kairen streścił cały „sen” dziewczynki, najwięcej czasu poświęcając na niestety dość skąpy opis wyglądu kobiety z lochu.

      - Chciałbym wiedzieć, czy masz pojęcie, kto to może być, dziadku - dodał na koniec.

      Kage zastanawiał się przez chwilę, lekko marszcząc czoło, ale nawet ta mina nie zmieniła faktu, że przypominał anioła. Nie do końca mając tego świadomość, Kairen patrzył niejako na swoje odbicie.

      - Cóż, teoretycznie ta kobieta ma wiele cech właściwych rodowi Hiou. Chociażby kolor włosów, który, obok naszego, jest dla nas charakterystyczny. To jednak o niczym jeszcze nie świadczy. Z drugiej strony, rysy twarzy też wydają się znajome. Co innego kolor oczu, praktycznie zawsze mieliśmy je szare bądź zbliżone do barwy kwiatów sakury, tak jak moja siostra. - Zamilkł na moment. - W każdym razie rozwieję część waszych wątpliwości - oświadczył, domyślając się, że w wyobraźni wtajemniczonych zagnieździło się już niemało potencjalnych rozwiązań sprawy. - Na pewno nie jest to moja córka, siostra, ciotka czy kuzynka. Wiedziałbym o takiej postaci związanej z naszym rodem.

      - A jakiekolwiek powiązanie z babcią jest możliwe? - zapytał Kai, będąc jednak niemal pewnym odpowiedzi. - Wiem, że była człowiekiem, ale mimo wszystko opis każdemu przywodzi na myśl właśnie babcię. To, że tamta kobieta jest wampirzycą z urodzenia czy czystokrwistą to, jakby nie patrzeć, tylko domysły Mayu-chan.

      - Nie sądzę, ale zapytajmy - zaproponował Kage. Nie minęło dziesięć sekund, gdy kilka kroków od niego pojawiła się Maaya. Uśmiechnęła się troskliwie do Kairena i natychmiast padła mu w objęcia.

      - Coraz bardziej przypominasz dziadka - rzekła ze wzruszeniem, z babciną dumą przyglądając się wnukowi.

      Miała rację, Kai już od dziecka z całej rodziny najbardziej przypominał właśnie Kage, a z wiekiem to podobieństwo stawało się coraz wyraźniejsze. Wygląd to raz - obaj przejawiali również podobne cechy charakteru i sposobu myślenia.

      Kairen uśmiechnął się pogodnie, wspominając częste uwagi matki na ten sam temat. Przez kilka minut rozmawiał z babcią o bardziej codziennych sprawach, by potem dojść do sedna i wytłumaczyć, co go tu dziś sprowadza.

      Wysłuchawszy wnuka, uśmiech Maayi stał się jakby przygaszony. Choć dane jej było spędzić ze swą ukochaną córeczką jedynie niespełna osiem miesięcy, domyśliła się, że Aya, zapoznawszy się z sytuacją, choćby pomyślała o tym, iż mogłaby to być ona. Kai najlepiej wiedział, że to niemożliwe, bo jako jedyny mógł widywać się ze zmarłymi, ale reszta… Cóż, „ludzie” to tylko „ludzie” i w ich sercach gościła często nawet ta zupełnie złudna i naiwna nadzieja.

      - Nie znam takiej osoby, przykro mi, Kai-kun - odpowiedziała wreszcie, odrobinę spuszczając na chwilę wzrok. - Nie jestem w stanie wam pomóc, wybacz.

      Posmutniała na myśl, że znów jest tak jak zwykle, czy to za jej życia, czy też po śmierci. Zawsze była bezsilna - gdy zaatakowano ją i Reiko w ślepej uliczce, kiedy były na szkolnej wycieczce w drugiej klasie liceum, gdy Kage borykał się z problemem utrzymania istnienia jej i Ayi w tajemnicy, gdy zaatakowano ich dom i ją zabito… Z zaświatów też nie była w stanie pomóc. Gdyby mogła, porozmawiałaby z Reiko i wyjaśniła, że wszyscy są w błędzie myśląc, iż to Kage ją zabił. Gdyby mogła, czuwałaby nad swoim jedynym dzieckiem, które od najmłodszych lat borykało się z różnego rodzaju przeciwnościami losu. Gdyby mogła, ulżyłaby Kage w jego cierpieniu po stracie jej i, w pewnym sensie, Ayi. Gdyby mogła, lata później spróbowałaby jakoś zapobiec tragedii, w której Mariko podjęła decyzję o popełnieniu samobójstwa. Ale nic z tego ani z całego groma innych spraw nie było jej dane. Bezradność przygnębiała ją tak bardzo…

      Poczuła, że obejmują ją troskliwe ramiona ukochanego. Uśmiechnęła się do niego lekko, z wyraźną wdzięcznością. Jakże żałowała, iż oboje nie mogą żyć na ziemi ze swą córką oraz jej rodziną, ze znajomymi - zarówno tymi łowieckimi, jak i wampirzymi… O ile jej przyjaciele - Reiko, Touga i Kaien - jeszcze żyli, o tyle najwierniejszy druh Kage, Minato Namizawa, a także jego żona i ojciec od dawna przebywali w zaświatach, więc przynajmniej z nimi mogli się widywać. No i była przecież Mariko, z którą spędzali zdecydowanie najwięcej czasu, co z jednej strony w jakiś sposób było cudowne, z drugiej - smutne przez wzgląd na to, iż dziewczynka umarła w tak młodym wieku. Mari zadziwiająco dobrze dogadywała się także z Shizuką, starszą siostrą Kage. Mogły godzinami dyskutować o niespełnionej miłości bądź wyrzucać sobie, jak wiele złych czynów chcąc nie chcąc popełniły za życia. Takie rozdrapywanie ran niby bolało, ale jednocześnie najwidoczniej przynosiło im swego rodzaju ukojenie.

      Do uścisku dołączył jeszcze Kairen, co wywołało szczere uśmiechy na twarzach dziadków. Gdyby nie te wszystkie tragedie, przedwczesne zgony… Och, jakże szczęśliwi mogliby wszyscy być! Choć w ich rodzinie zdecydowanie zbyt często wydarzały się dramaty, każdy jej członek miał niemalże nieskończone pokłady miłości i to trzymało ich razem, sprawiało, że było za co i za kogo walczyć, gdy nadchodziły próby.

      Maaya nie znosiła siebie za to, ale okropnie zazdrościła Reiko i Kaienowi. Co prawda nie zeszli się tak szybko, jak by mogli, niemniej jednak od wielu już lat żyli razem, otoczeni szczęśliwą gromadką dzieci, wnuków i przyjaciół. Reiko spełniła swoje marzenie z dzieciństwa, a Maaya… Cóż, nie do końca. Chwilowo - owszem. Tylko dlaczego tak krótko to trwało?

      Mocniej wtuliła się w swoje dwa anioły, mając nadzieję, że młodszy z nich uniknie egzystencji naznaczonej cierpieniem.

***

      Aika ziewnęła przeciągle i przyjrzała się w łazienkowym lustrze. Wyglądała okropnie! Że też nikt jeszcze nie uciekł na jej widok… Z dezaprobatą chlusnęła sobie w twarz zimną wodą, chlapiąc przy okazji górną część piżamy oraz kawałek podłogi, klepnęła się po policzkach, a następnie wymaszerowała na korytarz pełen mniej lub bardziej zaspanych uczennic Dziennej Klasy przygotowujących się niechętnie na trudy nowego tygodnia. Było tym ciężej, iż zbliżały się letnie wakacje i nikomu tak naprawdę nie chciało już się uczyć. Pogoda coraz bardziej zachęcała do spacerów i pikników na łonie natury, przez co ślęczenie na lekcjach wydawało się wręcz marnotrawstwem czasu.

      Wróciła do pokoju, przebrała się w mundurek, po czym zabrała się za maskowanie oznak nieprzespanej nocy.

      Kiedy wczoraj po południu Tamaki przyniósł jej dwa tomy historii rodzinnej, nie od razu do nich zajrzała, obruszona przez to, co sugerował. Nie po raz pierwszy w życiu zdała sobie sprawę z tego, iż zdecydowanie zbyt dużą wagę przykłada do swej dumy, ale cóż mogła na to poradzić? Taka już była.

      Gdy złość przeszła, chwyciła za „Vampire Knight”. Zaintrygowana tytułem, otworzyła księgę na pierwszej stronie. „Na podstawie opowieści Ayi Katayamy-Mitsui-Hiou-Kiryuu, Kaori Mitsui-Kiryuu, Zero i Ichiru Kiryuu, Kaiena i Deichiego Kurosu, Reiko Mitsui-Kurosu, Suzaku Shoutou, Marii Kurenai, Shuuseia i Suzue Namizawa, Hanabusy Aidou, Tougi Yagariego oraz prywatnych zapisków Kage Hiou.”, przeczytała w myślach. Już sam wstęp przyprawił ją o zawroty głowy. Znała jedynie Deichiego Kurosu, dyrektora Akademii (choć wiedziała, że Kaien to jego ojciec, założyciel szkoły, ale nie znała go osobiście) i Suzaku Shoutou - no, a przynajmniej zdążyła go odrobinkę poznać. Przypomniała sobie najprzystojniejszego faceta na świecie, tego z rodzaju tych, którzy nie powinni istnieć, bo byli zbyt idealni jak na ziemski padół. Jeszcze raz przebiegła wzrokiem po tej wyliczance i zatrzymała wzrok na Suzue Namizawie. Czy to nazwisko rodowe żony dyrektora?, zapytała samą siebie. Pewnie tak było, bo imię Suzue nie należało przecież do popularnych. Domyślała się też, że Zero albo Ichiru Kiryuu to ojciec Tamakiego. W sumie to zabawne, że nie znamy nawet imion swoich rodziców, zauważyła. I wtedy przypomniała sobie słowa Tamakiego: „Narysowałem ci nasze drzewo genealogiczne, żebyś się nie pogubiła.”. Chwyciła kartkę z odręcznie nabazgranym drzewkiem pełnym imion, nazwisk, strzałek i zabawnych obrazków tu i ówdzie. Zachichotała, gdy ujrzała napisy: wszystkie były w hiraganie, jak gdyby ich autorem był uczeń podstawówki. Niemniej domyśliła się, iż Tamaki zrobił to, by jak najszybciej uporać się z tą ściągą i móc ją jej wręczyć. Z drugiej strony, gdyby nie bawił się w rysowanie tych wszystkich minek, serduszek, gwiazdek i innych takich, zdążyłby skupić się na kanji, a nawet zapisać odczyt znaków w furiganie. Mimo wszystko poczuła rozrzewnienie i swego rodzaju wdzięczność, ale jednocześnie coś mniej przyjemnego. Taak, znów urażona duma, cudownie. W końcu stwierdziła jednak, że skoro już prefekt tak się narobił, skorzysta z jego pomocy, choć oczywiście zdecydowanie poradziłaby sobie bez niej, po prostu musiałaby poskładać wszystko dopiero w trakcie czytania, a tak mogła już sobie zanotować w pamięci, kto kim jest. O, czyli jego matka ma na imię Kaori, a ojciec Ichiru. Z jakiegoś powodu to była pierwsza informacja, którą sprawdziła. O Hanashi i Keiu, bliźniakach, już wiedziała. Tak samo o córeczce Keia, Miyako. Reszta jednakże była już tajemnicą do odkrycia. Czując coraz większe podniecenie, zaczęła analizować drzewo genealogiczne kolegi z klasy, jakby były to co najmniej starożytne zapiski tajemniczych ludów.

      Kiedy już poczuła się dostatecznie wyedukowana, zabrała się za czytanie księgi. Spodziewała się czegoś w rodzaju przynudnawej kroniki, dlatego była szczerze zdumiona, gdy już po pierwszej stronie miała wrażenie, jak gdyby czytała całkiem dobrze zapowiadającą się powieść. Wciągnęła się niesamowicie i w rezultacie nie zmrużyła w nocy oka. Nie mogła wręcz uwierzyć, że rodzice Tamakiego oraz ich rodzeństwo przeżyli tyle przygód, gdy byli mniej więcej w jej wieku. A jej się wydawało, że to ona ma mętlik w głowie po tym całym porwaniu i dowiedzeniu się prawdy o świecie! Niesamowicie podziwiała Kaori za jej hart ducha, gdy została uświadomiona. Och, zazdrościła jej odwagi! Nie dość, że również całkiem łatwo przyjęła do wiadomości istnienie wampirów, to jeszcze w tylu sprawach wspierała swą przybraną siostrę i do tego zachciało jej się zostać Łowczynią! Aika raczej nie czuła się do tego powołana, a zresztą - jak się zaraz dowiedziała - i tak nie mogłaby dołączyć do Związku, bo przecież nie miała w sobie łowieckiej krwi.

      Kiedy ona z zapartym tchem śledziła losy Kaori, Ayi i reszty, Misaki obserwowała ją z zadziornym uśmieszkiem. No, przynajmniej na początku, potem poszła spać, a nad ranem wstała, przebrała się w mundurek, oświadczyła, iż idzie spotkać się z Akihirą, a następnie wyszła, zapowiedziawszy jeszcze, że spotkają się w klasie.

      Aika czuła się wręcz rozdrażniona na myśl, że musi iść na zajęcia, zamiast dalej wgłębiać się w historię rodziny Tamakiego. On i Misa mieli rację, to była doprawdy zwariowana familia. Ale… Jejku, ileż tragedii ich spotkało! To tym bardziej sprawiało, że miała wrażenie, jakby czytała po prostu powieść z gatunku fantasy.

      Westchnęła, oglądając w lusterku efekty swojego makijażu. Uznawszy, że już nie straszy, sięgnęła po torbę, po czym z miną cierpiętnicy udała się na zajęcia.

***

      Do Maayi i Kage dołączyła też Shizuka. Również i jej Kairen opowiedział o tajemniczej kobiecie z wizji Mayumi.

      - Żałuję, że nie mogę pomóc - powiedziała. - Kogoś takiego nie było w rodzie Hiou, przynajmniej za mojego życia - oświadczyła. Nie było powodów, by jej nie wierzyć. O ile jeszcze Kage mógł teoretycznie o czymś nie wiedzieć, o tyle Shizuka, sporo od niego starsza, pamiętająca rodziców i doskonale znająca historię rodziny, nie mogła się w tej kwestii mylić.

      - Rozumiem. Wybacz, że zakłóciłem twój spokój - odparł Kai, z szacunkiem lekko się jej kłaniając. Jakby lekceważąco machnęła ręką na znak, że nie musi tego robić, ale nawet w tym geście widać było swego rodzaju elegancję, jaką charakteryzowali się „czystokrwiści z krwi i kości”, innymi słowy ci, którzy nigdy nie udawali nikogo o niższej pozycji, jak chociażby robił to Kage.

      Shizuka pożegnała się i zniknęła. Nie była szczególnie towarzyska i rzadko kiedy widywała się z Kairenem. Właściwie widział ją wcześniej raz, może dwa.

      - Czyli stoimy w miejscu - westchnął, masując sobie skronie. Był zmęczony i nieco zawiedziony, bo chociaż obawiał się, iż niczego konkretnego się nie dowie, mimo wszystko miał nadzieję na jakikolwiek, choćby najmniejszy trop. Tymczasem nadal był pełen wątpliwości i bał się, że to odbije się w jakiś sposób na losie tej biednej kobiety albo kogokolwiek innego.

      - Powściągnij strach, Kairenie - usłyszał nagle. Ze zdumieniem zorientował się, iż nie zna tego głosu. - Mam niejasne wrażenie, że sprawa rozwiąże się szybciej aniżeli ci się wydaje.

      Odwrócił się i spostrzegł niezwykle przystojnego, a zarazem sympatycznie wyglądającego mężczyznę o prostych, kruczoczarnych włosach charakterystycznych rodowi Hiou i o tęczówkach koloru identycznego jak jego własne oraz matki i dziadka. Ubrany był w szaro-granatowe kimono.

      - Kyouya-dono - odezwał się Kage. Kai spojrzał na dziadków. Oboje skłonili się z szacunkiem.

      Szybkie domysły Kairena były słuszne - odwiedził go oto jeden z przodków, Kyouya Hiou, przybrany syn Mariko i mąż pierworodnej córki jej i Kaname Kurana, Hiromi. Idąc za przykładem Maayi i Kage, ukłonił się mu nisko.

      - Ależ nie przesadzajmy - poprosił z uśmiechem, na co wszyscy troje się podnieśli. Mimo wszystko Kai zauważył, że przodek jest zdecydowanie mocno przyzwyczajony do tego rodzaju uniżania się przed nim. Bądź co bądź za życia był jedną z najważniejszych person ówczesnego świata. - Nie zabawię tu długo - oświadczył dość poważnym tonem, rezygnując już z uśmiechu, choć nadal wyglądał na miłą osobę. Musiał mieć przyjazny charakter, co zresztą zgadzało się z tym, co było o nim wiadomo. - Kairenie, wiedz, że nie zwykłem ingerować w sprawy żyjących, swoje już wszak uczyniłem… Niemniej pragnę udzielić ci pewnej rady. Nie pytaj o powód tej decyzji.

      Kai skinął głową, ciekaw, co przywiodło tu jednego z protoplastów rodu jego dziadka. Instynktownie czuł, że Kage i Maaya stojący za nim czują się podobnie i również nie przywykli do tego rodzaju niezapowiedzianych wizyt.

      - Jestem świadom niektórych problemów, z którymi się obecnie borykacie. Chciałbym jednak przestrzec was przed niebezpieczeństwem, które czai się w cieniu. Skupiacie uwagę na rebelii w Związku Łowców, a tymczasem ci zdrajcy nie są waszymi jedynymi wrogami.

      Sara Shirabuki? A może ktoś z Hanadagi?, przeszło przez myśl Kairenowi. Z drugiej strony, nie powiedział, że to czystokrwisty.

      - Oczywiście nie mam pewności, ale instynkt i pewne wydarzenia z przeszłości podpowiadają mi, iż powinniście uważać na konie. Te, które lubują się w czerwieni oraz galopowaniu pośród śniegu.

      Z uwagą przejechał wzrokiem po każdym z obecnych, po czym uśmiechnął się ledwo zauważalnie i rozpłynął się w powietrzu.

      Kairen zamrugał kilkakrotnie, czując się, jak gdyby spotkanie z Kyouyą Hiou było tylko snem. No, właściwie na swój sposób cały czas przecież śnił, ale nie to miał na myśli. Po chwili konsternacji odwrócił się do dziadków. Domyślił się, że sam ma równie zdziwioną minę jak oni.

***

      Nie zrozumiała ani słowa z porannej lekcji matematyki. Kto zresztą wymyślił plan, w którym tak wymagający przedmiot pyszni się na pierwszej godzinie? Zirytowana, zamiast wyjść na przerwę na korytarz, położyła głowę na ławce. Mimo iż pilnowała się, by nie zasnąć, i tak zapadła w drzemkę.

      - Aika? Historia zaraz się zacznie.

      Z wysiłkiem uniosła głowę, niemal zderzając się z pochyloną nad nią Misaki.

      - Gdzieś ty była? - zapytała. Kobayashi nie pojawiła się na matematyce.

      - Później ci powiem… - odparła. Wyglądała, jakby miała się zaraz popłakać, więc Aika nie naciskała. Ziewnęła i powiodła wzrokiem po sali. Tamaki, jak zwykle uśmiechnięty od ucha do ucha, gawędził właśnie z Kiyoshim Hagiwarą. Chyba rozmawiali o muzyce. Kiyoshi grał na gitarze i minę zapaleńca taką jak w tym momencie miał w chwilach, gdy rozprawiał właśnie na ten temat.

      - Uhm - mruknęła, nie odwracając spojrzenia od Tamakiego. Dopiero teraz zauważyła, że prefekt tylko się z nią przywitał, a potem nie poświęcał jej większej uwagi. Czy to nie dziwne? Nie powinien o coś zapytać, zainteresować się tym, czy poznała już historię jego rodziny?

      Szybko zganiła się w duchu. Co ją to obchodzi? Zachowywała się, jak gdyby była od niego uzależniona, a tak nie było. Prawda?

      Do sali weszła historyczka, więc wszyscy uczniowie usiedli na swoich miejscach. Aika miała jednak wrażenie, że kolejna lekcja pójdzie na marne. Spodziewała się zresztą, że podobnie będzie z Misaki. Jej przyjaciółka zdecydowanie borykała się ze zmartwieniami. Pewnie Aki miał się nie najlepiej… Poczuła wyrzuty sumienia. Ją denerwowała urażona duma czy brak zainteresowania ze strony Tamakiego, a tymczasem Misaki musiała zamartwiać się stanem swojego chłopaka, którego brat zdradził wszystkie bliskie sobie osoby…

***

      - Nie za dużo tych pogaduszek, braciszku? - zagadnęła Mariko. Kairen uniósł powieki i wysłał siostrze uśmiech zaprawiony coraz większą sennością. - Padniesz na lekcjach, o ile w ogóle zamierzasz na nich zagościć - dodała, w istocie wiedząc, że Kai nie opuści zajęć.

      - Ja też za tobą tęskniłem, nēsan - rzucił z zadziornym uśmieszkiem. Ostatnio miał tyle spraw na głowie, że nie widywał się ze zmarłymi członkami rodziny tak często, jak by chciał. Nie mógł sobie na to pozwolić przede wszystkim przez wzgląd na notoryczne zmęczenie, które przeszkadzało mu w pełnieniu obowiązków syna, przyjaciela, kuzyna, wiceprzewodniczącego Nocnej Klasy, pracownika Związku Łowców i tak dalej.

      Ucałował Mari w czoło, na co ona przyłożyła prawą dłoń do jego lewego policzka.

      - Co z rodzicami? - spytała cicho. Widział powagę i smutek malujące się w jej lawendowych oczach. - Jak się trzymają?

      Że też nawet po śmierci musiała czuć się czemuś winna… Niegdyś przez myśl by jej nie przeszło, że ktoś w przyszłości wykorzysta ją i jej niechlubne czyny przeciwko jej ojcu oraz jego poplecznikom. Jak daleko są w stanie posunąć się tego rodzaju fanatycy? I czy oni naprawdę wierzyli, iż wypełniają jej wolę? Przecież to śmieszne… Ale jednocześnie jeszcze bardziej tragiczne.

      - Nie najlepiej - przyznał szczerze. - Ale dadzą sobie radę. Są silni. Na swój sposób. No i mają siebie, a razem niejedno już przeszli - przypomniał.

      Skinęła głową, ale nie poczuła się dużo lepiej. Kai oczywiście miał rację, matka i ojciec zapewne poradzą sobie z przeciwnościami losu, przecież już nieraz życie rzucało im kłody pod nogi, ale… Tak bardzo było jej ich żal. Miała wrażenie, że mało kto nacierpiał się tyle ile oni. A to zabójstwa ich krewnych, a to walki na śmierć i życie, a to ciosy wymierzone przez innych w ich psychikę… Zaznali ogromnej ilości przykrości - łagodnie mówiąc - i nie była pewna, jak wiele jeszcze są w stanie wytrzymać. Może tę próbę jakoś przejdą, ale co będzie z następną, kiedy takowa nadejdzie?

      Jak dobrze, że w ich rodzinie pojawił się Kairen. Gdyby nie on, Aya i Zero już dawno byliby przy niej. I choć z jednej strony cieszyłaby ją bliskość rodziców, z drugiej wiedziała, że to okropnie egoistyczna myśl i nie powinna sobie tego życzyć. Na ziemi mieli wiele bliskich osób, które cierpiałyby po ich stracie. Nie chciała, by do tego doszło, a już na pewno nie w najbliższym czasie.

      - Nēsan, wiesz, że to nie twoja wina - powiedział łagodnie Kai, widząc zatroskaną minę siostry. Domyślał się, jakiego rodzaju myśli kłębią się w jej głowie. - Proszę, nie zadręczaj się tym wszystkim. Damy sobie radę, a wy po prostu trzymajcie za nas kciuki - dodał z pokrzepiającym uśmiechem.

      - Hai, hai - westchnęła, po czym przytuliła się do niego. Jej mały braciszek tak bardzo wyrósł… Wciąż nie mogła się temu nadziwić, mając w pamięci małego aniołka, który przybywał do tego… „miejsca”, by się z nią pobawić.

      Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki spłynął na nią odprężający spokój. Jak on to robił? Jakim cudem sama jego bliskość tak na nią działała? No, zresztą nie tylko na nią, lecz na większość osób.

      - Już mi lepiej - przyznała po paru minutach, odsuwając się lekko i posyłając Kairenowi delikatny uśmiech. - Opowiedz szybko, co tam nowego, a potem idź spać, może jeszcze choć trochę odpoczniesz.

      Oboje wiedzieli, że raczej już mu się to nie uda, dlatego nie było większego sensu od razu go odprawiać.

      Usiedli po turecku naprzeciwko siebie, niemal stykając się kolanami, a Kai rozpoczął streszczanie najciekawszych wydarzeń ostatnich dni. Mariko bardzo ucieszyła się na wieść, iż Tamaki wreszcie zmądrzał, a także na poważnie się zakochał, ale posmutniała, gdy usłyszała o problemach Keia i Mayumi. Kairen zresztą też wyglądał na poważnie zmartwionego, gdy o nich mówił.

      - Dobrze chociaż, że Kei ma Hanę-chan, a Mayu-chan ciebie - rzekła. - Nikt nie jest sam, poradzicie sobie, prawda?

      - Oczywiście - zapewnił z odrobinę niemrawym uśmiechem.

      - Pozdrów Hanę i Keia - poprosiła. - A rodzicom… Rodzicom tradycyjnie przekaż buziaczki, przytulanki i pozdrawianki - dodała, uśmiechając się słabo. - I powiedz im, że ze mną jest w porządku. Nie muszą się tak zadręczać… sam wiesz czym.

      Skinął głową, przytulił ją, po czym znów ucałował w czoło.

      - Och, i pogratuluj Suzu, Deiowi i Kanie-chan. I powiedz Kanaru, że nie ma się czym przejmować. Jeszcze pokocha to dziecko i rolę starszej siostry - zapewniła, wyszczerzając zęby. Wspięła się na palce, by pocałować brata w policzek. - Idź już. Dobranoc.

***

      - Nie wiem już, co zrobić - szepnęła Misaki, gdy tylko wraz z Aiką opuściła budynek szkolny i przeszła w nieco spokojniejsze miejsce, w którym mogły porozmawiać bez świadków innych niż ptaki i owady. Wzięła głębszy oddech, ale letnie już powietrze jakoś nie przyniosło jej ukojenia. Potrzebowała teraz chłodu, który mógłby ją ocucić, a może nawet podrzucić jej jakąś dobrą myśl, jakąś radę… - Nie mogę patrzeć na to, jak Aki cierpi. Serce mi się kraje.

      Objęła się ramionami i ledwo hamowała przed płaczem. Aika posmutniała. Nie miała pojęcia, w jaki sposób mogłaby pomóc przyjaciółce. Akihira raczej nieprędko się przecież podniesie, a dla jego brata nie było żadnego usprawiedliwienia… ani żadnego ratunku. Nie wiedziała oczywiście, na jakich dokładnie zasadach opiera się Związek Łowców, domyślała się jednak, iż Kyoujiemu nic już nie pomoże. Zdradził zbyt wiele osób, złamał zbyt wiele reguł… Zapewne w najlepszym wypadku zostanie wygnany bądź spędzi resztę swoich dni w więzieniu. A jego brat będzie mógł na to tylko patrzeć…

      Zadrżała. Nie potrafiła sobie wyobrazić, jak czułaby się na miejscu Akihiry. Co prawda nie miała rodzeństwa, ale gdyby coś podobnego uczyniła Misaki albo, dajmy na to, Tamaki, chyba by zwariowała. A przecież Aki był w jeszcze gorszej sytuacji, bo zdrajcą był jego ukochany starszy brat, niegdyś wzór do naśladowania.

      - Tak bardzo mi przykro… - zdołała tylko powiedzieć. Przytuliła Misaki, mając nadzieję, iż w ten sposób choć minimalnie jej ulży. - Nie wiem, co poza tym mogłabym zrobić, ale pamiętaj, że zawsze możesz mi się wygadać i ogólnie na mnie liczyć - dodała po minucie czy dwóch.

      - Dziękuję.

     Misaki nie mogła pozbyć się widoku umęczonej twarzy Akiego. Kiedy szła się z nim spotkać z samego rana, spodziewała się, że będzie przybity, ale to, co ujrzała, przerosło wszelkie jej obawy. Wyglądał, jakby miał zaraz umrzeć z rozpaczy. Przerażona zapytała, co się stało, a on, ledwo tłumiąc łzy, wyznał, że…

      - To Kyouji zabił Kiran, żonę Keia - szepnęła Aice, wciąż trwając w jej uścisku. Zaraz jednak Akayama odsunęła się lekko, patrząc na nią z niedowierzaniem.

      - Bratową Tamakiego? - automatycznie chciała się upewnić. Misa skinęła głową. Jej zielone oczy błyszczały od łez, którym jednak wciąż z uporem nie pozwalała wypłynąć. Zawiał lekki wiaterek, poruszając delikatnie włosami porządnie zdołowanych przyjaciółek. - Nie wierzę… - mruknęła, kręcąc głową, jakby chciała usłyszeć, że to był tylko głupi żart i tak naprawdę rzeczywistość nie jest tak okrutna, jak się wydaje. - Przecież… Mówiłaś, że byli przyjaciółmi. I że Kyouji był mistrzem Kiran - mówiła jak w transie. - I że bardzo się lubili. I…

     - Wiem - przerwała jej Misaki, nie mogąc już tego słuchać. - Wiem… - powtórzyła jak otępiała. - Też nie mogę w to uwierzyć. - Właściwie gdy się tego dowiedziała, zachowywała się nie lepiej od Aiki. - Naprawdę nie wiem, jak wielkim trzeba być dupkiem, by coś takiego zrobić! - wykrzyknęła odrobinę za głośno, nie mogąc się już powstrzymać. Po twarzy pociekły jej wreszcie pierwsze łzy. - I jak oni wszyscy… my wszyscy - poprawiła się - mamy teraz komukolwiek ufać?! Skoro brat, przyjaciel, powiernik sekretów okazał się zdrajcą, skąd możemy wiedzieć, kto jeszcze nim jest bądź okaże się nim w przyszłości?! To nienormalne. W jakim my świecie żyjemy? Co się tu, do cholery, dzieje?

      Oddychała szybko i niespokojnie, załamana.

      - Najgorsza jest niemoc - wyznała. - Tak na dobrą sprawę nie jestem w stanie w żaden sposób pomóc Akiemu. Mogę go jedynie wysłuchać, przytulić, pobyć z nim trochę… Ale co mu to da? Nic. Nie jestem w stanie zabrać od niego tego cierpienia, tego poczucia zdrady, wykorzystania, tych wyrzutów sumienia, tego wstydu…

      Ukryła twarz w dłoniach i ukucnęła, nie mając siły utrzymywać pozycji stojącej. Aika schyliła się ku niej, by znów ją przytulić oraz uspokajająco głaskać po zgarbionych plecach.

      - Myślę, że mimo tego, co ci się wydaje, pomagasz mu - rzekła, starając się brzmieć jak najbardziej spokojnie i kojąco. Nie może dać się porwać emocjom teraz, gdy jej przyjaciółka ma takie problemy. Musi zachować zdrowy rozsądek, choć okropnie wstrząsnęło nią to, czego się dowiedziała. Co z tego, że nie znała ani Akiego, ani Kyoujiego, ani Kiran? Ta ostatnia była bratową Tamakiego, a Aki - chłopakiem Misaki, i już samo to sprawiało, że te wszystkie problemy w jakiś sposób ją dotyczyły. Nie bezpośrednio, owszem, ale mimo wszystko… W jakiś dziwny, nie do końca zrozumiały nawet dla niej samej sposób… - Gdyby cię nie było, zupełnie by się załamał. Zawsze będziesz stać po jego stronie, kochasz go całym sercem, wspierasz go, a on ma tego wszystkiego świadomość i to daje mu siłę, by wytrwać. Wiem, że jest i będzie ciężko, ale jeżeli będziecie razem, przetrwacie to. Rany najprawdopodobniej nie znikną, lecz jeśli porządnie się postaracie i będziecie się nawzajem wspierać, prędzej czy później się zabliźnią.

      Przez jakiś czas milczały obie, w miarę możliwości próbując się uspokoić.

      - Może masz rację - przyznała wreszcie Misaki, wyswobadzając się z serdecznych objęć Aiki. - Dziękuję. Strasznie się cieszę, że się poznałyśmy, wiesz?

      - Ja też - odparła, uśmiechając się lekko.

      - Będę już szła. Chcę z nim trochę pobyć, nim będę musiała iść na wymianę i patrol - wyjaśniła.

      - Jasne. Trzymaj się - poprosiła. Podniosły się obie. - Wziąć ci torbę? - zaproponowała jeszcze.

      - Och, byłoby miło, dzięki - rzuciła, niemrawo odwzajemniając uśmiech Aiki i podając jej swoją teczkę, której na szczęście nie będzie musiała taszczyć ze sobą przez kilka godzin pozostałych do zmierzchu. - I… - zawahała się, patrząc gdzieś w bok, po czym podniosła wzrok na Akayamę. - Naprawdę dziękuję ci, że jesteś.

      Uśmiechnęły się lekko, by następnie się rozejść. Aika, na prawym ramieniu niosąca torbę swoją, a na lewym Misaki, ruszyła w stronę dziennego akademika dla dziewcząt, dumając nad tym, co usłyszała. To takie niesprawiedliwe i tragiczne… Jak to się stało, że nagle znalazła się w wirze tych strasznych wydarzeń? Czy dobrze zrobiła, nie przyjmując propozycji wymazania wspomnień? Momentami miała wątpliwości…

***

      Skocznym krokiem pokonała schodki prowadzące na ganek i nie czekając na gospodynię, wprosiła się do środka. Tak jak się spodziewała, jej siostra zdążyła pojawić się, zanim poprawiła rozwiane blond włosy przed wielkim lustrem.

      - Kao-chan, co… - zaczęła Aya, zdziwiona wizytą.

      - Wyobraź sobie! Wracam z misji, zmęczona jak zawsze - mówiąc to, niedbale zdjęła ze stóp obcasy, które może nie były niebotycznie wysokie, ale na pewno gorzej od butów sportowych sprawowały się w bieganiu za wampirami. - Myślę sobie, pójdę do Zero, dowiem się czegoś o kolejnej robocie. A tu się okazuje, że szef zrobił sobie wolne i to jeszcze z moim mężem! Skoro oni się widzą, to chyba i my możemy, prawda? - Zawiesiła wiosenny płaszcz na wieszaku i podeszła do siostry, by mocno ją przytulić. - Martwię się o ciebie, nēsan. Ostatnio prywatnie w ogóle się nie odzywasz… - szepnęła, wyraźnie zasmucona, że Aya stawia się tylko na rodzinne zebrania, ale widząc jej minę, postarała się przywdziać na twarz pocieszający uśmiech. - Zróbmy herbatę i pogadajmy trochę jak za dawnych czasów - zaproponowała, chwytając siostrę i prowadząc ją do jej kuchni. Cieszyła się, że Aya nie miała, tak jak większość wampirów wyższych klas, służących. Razem z Zero stawiali na swobodę i prywatność, co zawsze w nich ceniła. Sama wiedziała, że w ich sytuacji zapewne zaczęłaby korzystać z takich przywilejów, chociażby dla samej wygody. Na szczęście jej siostra nie należała do szczególnie podatnych na wpływy osób.

      Kaori tradycyjnie rozsiadła się przy stoliku, obserwując, jak Aya parzy herbatę. Trochę to trwało, więc postanowiła jeszcze pogrzebać w domowej lodówce, szukając czegoś do przekąszenia. Zadowolona z poszukiwań wróciła na miejsce, wpatrując się z podziwem w sposób, w jaki siostra przygotowywała napój. Nie mogła wyjść z podziwu, że nawet tak banalną rzecz robi z taką gracją, choć widać było, iż w żadnym stopniu tego na sobie nie wymuszała.

      - Na misji obyło się bez problemów? - spytała, widząc, że Kao tylko czeka na jakieś pytanie.

      - Wiadomo, przecież wiesz, z kim rozmawiasz! - napuszyła się radośnie. Aya uśmiechnęła się pod nosem, myśląc, że kto jak kto, ale Kaori swoich dzieci się nie wyrzeknie. - Ostatnio roboty jest coraz więcej, chociaż nie ma jakiegoś drastycznego wzrostu zgłoszeń, ale ludzi ubywa… Niestety, część się zbuntowała, niektórzy uciekają do innych miast, chcąc ochronić swoje rodziny przed rewolucją… Jednak nie o tym przyszłam tu rozmawiać! - przypomniała sobie nagle. - To ty namówiłaś Zero do tego spotkania z Ichiru, prawda? - spytała, choć bardziej brzmiało to jak stwierdzenie faktu.

      - Co w związku z tym? - Aya uśmiechnęła się delikatnie, przynosząc jednocześnie herbaty do stołu, po czym usiadła naprzeciwko blondynki.

      - Dawno się nie widzieli poza pracą. Skoro ty go do tego namówiłaś, to musi być źle… - zauważyła, odrobinę zasmucona. - Zastanawia mnie tylko jedna rzecz. Dlaczego zawsze myślisz o innych, a siebie odstawiasz na bok? - zdenerwowała się, ale starała się nie unieść głosu, bo wiedziała, że jej siostra tego nie lubi.

      - Nie odstawiam, Kao-chan… - powiedziała spokojnie. Za spokojnie jak dla Kaori. Już od dawna Aya wydawała się zmieniać. Odkąd po śmierci Mariko odeszła z Nowej Rady, zamknęła się w domu, jedynie sporadycznie widując się z bliskimi. Kiedy wreszcie zaczęło się polepszać, gdy wysłali Kairena do Akademii, nagle zerwała się ta cała rebelia, uderzając wprost w ich rodzinę.

      - Daj spokój, nēchan. W ogóle stąd nie wychodzisz… Nie masz dość tych ścian? Dlaczego masz cierpieć w samotności? Przyszłam tutaj i nie zamierzam wychodzić, póki nie porozmawiasz ze mną normalnie! - oświadczyła pewnie i przesiadła się na miejsce obok siostry. - Zawsze sobie ufałyśmy, więc nie odtrącaj mnie. Wiem przecież, że jest ci ciężko - mówiąc to, uścisnęła lekko dłoń Ayi.

      - Ciężko? Ja już nie daję rady, Kao-chan… Jestem tak bezsilna wobec tego, co nadchodzi. Mogę tylko patrzeć, jak codziennie narażacie życie na misjach, podczas gdy pobratymcy szykują na was atak, ośmielając się robić to w imię mojej córeczki. Wszystkie bliskie mi osoby giną przedwcześnie, a ja nic nie mogę z tym zrobić. Ten świat jest tak przesycony nienawiścią i cierpieniem, że zastanawiam się, co mnie tu jeszcze trzyma. Gdyby nie ty i Zero… Czasem dziwię się, że z waszym trybem życia i moim szczęściem jeszcze żyjecie… - dodała smutno, czując, jak łzy napływają jej do oczu.

      - Wypraszam sobie! Mnie się na drugą stronę bynajmniej nie spieszy! - wtrąciła natychmiast blondynka z sympatycznym uśmiechem na ustach. - Musisz przestać widzieć wszystko w czarnych barwach, nēchan. Wiem, że masz na myśli swoich rodziców i Mari-chan, ale masz przecież jeszcze Kaia i nas. Chociaż wiele razy upierałaś się, że tak nie jest, przecież jesteśmy twoją prawdziwą rodziną. Wszyscy wiele przeszliśmy, ale nie możemy się poddawać, jeśli jeszcze żyjemy. W imię naszych bliskich, którzy stracili życie i którzy o nie walczą - powiedziała z powagą, kiwając głową, by jeszcze bardziej się upewnić w słuszności własnych słów.

      - Jak możesz podchodzić do tego tak optymistycznie?

      Ayi nie mieściło się to w głowie. Kiedy ona najchętniej płakałaby dniami i nocami nad tragiczną sytuacją rodzinną, jej siostra z podniesioną głową znosiła wszystko i jeszcze miała siłę, by pocieszać innych.

      - Inaczej bym nie wytrzymała - przyznała zgodnie z prawdą Kao. - Kyouji planuje rebelię, zabił Kiran i łasi się na Mayumi… Kei nie wytrzymuje tego psychicznie, a co za tym idzie, Hana także gorzej się czuje. Starają się wspierać nawzajem, ale to, do czego ostatnio doszło… To okropne, jak bardzo muszą cierpieć… - Miała oczywiście na myśli morderstwo na zdrajcach w Związku.Wzięła głęboki oddech, by z względnym spokojem móc kontynuować. - Zdaję sobie sprawę, że to robota Keia, ale Hanashi oczywiście tego nie przyzna. Martwię się o nich strasznie, boję się, do czego będą zdolni, by się zemścić. Przypominają mi teraz…

      - Zero - skończyła Aya ze smutkiem. Kaori też przeżywała ciężkie chwile, a ona nawet nie wysiliła się, by odwiedzić siostrę.

      - Owszem, w czasach szkolnych. Jestem pewna, że gdyby nie ty, nie skończyłby zbyt dobrze… Wiem, że są dorośli, ale ta sytuacja ich przerasta - nawiązała znów do swoich starszych dzieci. - Nie dość, że stracili Mariko, to niedawno jeszcze Kiran… Boję się, że nienawiść tak w nich wzrośnie, że zamiast sprowadzać się do pionu, tylko razem się pogrążą… - Zacisnęła zęby, by przypadkiem się nie popłakać. Nie przy Ayi, przy niej musiała być silna. - Jako matka niewiele mogę zrobić. Zero miał ciebie, a oni? Nie ma już Kiran, która zawsze umiała wybić Keiowi z głowy głupstwa jego siostry. A Hana? Słucha jedynie brata, wciąż nie ma faceta, chociaż ciągle żywię nadzieję, że wreszcie uda się z Suzaku… - Aya zakaszlała lekko, starając się udać, jakby było to zakrztuszenie się herbatą. Zapomniała, że nikt nie wie o czynie Shoutou. Kaori zdecydowanie nie mogła się dowiedzieć, bo wywołałoby to zapewne następną wojnę. - Brakuje tu Mariko… Ona najlepiej umiała poskromić ich pomysły - zauważyła, przytulając Ayę. - A do tego wszystkiego jest jeszcze Tamaki. Nawet nie jest jeszcze pełnoprawnym Łowcą, a chcąc nie chcąc znalazł się pośród tej całej rewolucji. Mam nadzieję, że uda nam się go odciągnąć i uchronić przed jakimkolwiek starciem. Szczęście w nieszczęściu, że chociaż lepiej dogadują się z Kairenem - przyznała radośniej.

      - Też mnie to cieszy. Tyle lat był oporny…

      - W końcu to syn mój i Ichiru, żywe srebro. Nie mogło być inaczej - zaśmiała się, choć w istocie długo przeżywała niechęć Tamakiego do kuzyna. W końcu członkowie jej rodziny zawsze byli ze sobą niesamowicie zżyci. - Widzisz więc, jakbym zaczęła dłużej o tym myśleć, wpadłabym w depresję, dlatego staram się jednak dostrzegać te dobre strony. Tobie też radzę! - rzuciła, upijając łyk słodkiej herbaty.

      - Czy ty przypadkiem nie za bardzo dojrzałaś? - Podparła ręką głowę i jakby z lekką dezaprobatą wpatrywała się w siostrę. Fakt, teraz to Kaori wyglądała na starszą, jednak Aya zawsze będzie patrzyła na nią jak na swoją małą siostrzyczkę.

      - Uczeń przerósł mistrza, powiadasz? - zaśmiała się głośno Kao, po czym wytknęła język. - Też się czasem dziwię, że jestem taka wspaniała! Ale wracając do sprawy - na powrót spoważniała. - Pamiętaj, że zawsze masz mnie. Jeśli tylko coś się stanie albo z czymś nie będziesz sobie radziła, przychodź. Możesz mnie porywać z domu, pracy. Z pracy nawet chętniej. - Zachichotały obie. - Nie obiecuję, że zawsze pomogę, ale wysłucham, ponarzekam razem z tobą i popłaczę, jeśli będzie trzeba. Nie jesteś sama i nigdy sobie tego nie wmawiaj. Jeśli ma mi się coś w przyszłości stać, to i tak się stanie, a przez odmawianie sobie spotkań ze mną bynajmniej nie będziesz potem mniej tęsknić.

      - Nawet tak nie mów - powiedziała natychmiast Aya, nie wyobrażając sobie straty siostry.

      - No więc właśnie - rzuciła, mając nadzieję, że Aya wreszcie zrozumiała jej przekaz. - Czy do mnie, czy do Suzu, Suzaku. Po prostu wyjdź czasem i oderwij się od tego przygnębiającego domu! - nakazała, zataczając rękoma koło.

      - Dobrze już, dobrze. Pójdę niedługo odwiedzić Suzu, bo faktycznie zaniedbałam ją ostatnio… - przyznała ze smutkiem. Po prostu nie chciała narzucać się innym ze swoimi problemami, bo ostatnio każdy je miał.

      - Akurat o to nie musisz się martwić, bo razem z Marią czekają już na nas w mieście. - Kaori wyszczerzyła zęby, śmiejąc się radośnie na widok zdziwionej miny Ayi. - No co? Faceci mogą, to my też. Babskie spotkanie, żeby zapomnieć o problemach! - oświadczyła, po czym zmusiła siostrę do przebrania się i razem ruszyły do centrum miasteczka.

      - A więc razem z Deiem spodziewamy się dzidziusia! - przyznała rozradowana Suzue, rumieniąc się przy tym słodko. Pozostała trójka ucieszyła się tak głośno, że ludzie dookoła zapewne pomyśleli, iż dziewczyna cieszy się ze swojego pierwszego dziecka. Nikt nie mógł mieć przecież pojęcia, że wszystkie były już przynajmniej po sześćdziesiątce. - Już nie mogę się doczekać!

      Kobiety spotkały się w przytulnej kawiarence, do której zwykły przychodzić za młodu Aya i Kaori. Z czasem stało się to główne miejsce do towarzyskich spotkań, które odbywały się poza domem którejś z nich.

      - Da się to usłyszeć - przyznała Aya z uroczym uśmiechem na twarzy. To było jej potrzebne, pomyślała Kaori.

      - Prawda? Gdy wytężyć słuch, faktycznie wszystko słychać - dodała ucieszona faktem Maria. Wszystkie prócz Kao uśmiechnęły się radośnie.

      - No tak, że też o tym nie pomyślałam - rzuciła sarkastycznie, ale uśmiechnęła się po chwili. - Takim to dobrze! Pozazdrościć!

      - Oj, Kao. Wiesz, że bez twojej opinii się nie obędzie. W końcu bicie serca dziecka nie zdradzi nam płci - zauważyła Maria, pieszcząc dumę przyjaciółki.

      - Masz rację! - Od razu polepszył jej się nastój. No tak, bez niej się nie obędzie! - Pytanie, czy Suzu chce znać płeć? - Spojrzała w stronę przyszłej rodzicielki. Ta złapała się delikatnie za brzuch i uśmiechnęła słodko. - Oczywiście nie daję gwarancji… - poinformowała, ale gdy ujrzała niedowierzające miny koleżanek, poprawiła się. - Oj dobra, wiem, że zawsze mam rację, ale nie chciałam być już taka pyszna! - zaśmiała się radośnie. „Przepowiedziała” już przecież płeć ponad pięciorga dzieci, za każdym razem trafnie.

      - Kana-chan ucieszyłaby się pewnie na siostrzyczkę - zauważyła Suzu. - Mogłabym jej kupić fioletową sukienkę… - rozmarzyła się, ale Kao zmarszczyła czoło.

      - Fiolet może być, ale raczej nie sukienka… Spokojnie, wszystkie możemy dać ci porady, jak zachować się w przypadku chłopców! - Blondynka wyszczerzyła zęby, widząc zdziwioną minę byłej Namizawy, która najprawdopodobniej wmówiła już sobie, iż nosi dziewczynkę.

      Aya i Maria od razu zaczęły ponownie gratulować Suzu. Szczególnie iż każda z nich wychowywała wcześniej syna. Mina Suzue wyrażała jednak lekkie załamanie.

      - Nie wiem, czy poradzę sobie z chłopcem - zamartwiała się na zapas. - Jesteś pewna, Kaori? - chciała się upewnić, ale blondynka z miną eksperta jedynie pokiwała głową.

      - Dei-chan na pewno się ucieszy! - zauważyła. - Zapewne marzy, żeby mieć wreszcie syna! Nasz braciszek będzie miał już drugie dziecko! - uradowana zwróciła się do Ayi. - Wierzysz w to? Niesamowite!

      - Pomyśleć, że już tyle lat minęło… - zadumała się Aya. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że Kairen jest już dorosły i w jego wieku ona sama była już po wszystkich przeżyciach związanych z Akademią Kurosu.

      - A jak układa wam się z Shuuseiem? - dopytywała bratową Suzu. - Nie planujecie przypadkiem kolejnego dziecka? - spytała, mając nadzieję, że może nie będzie sama w ciężkich chwilach wychowywania. Miała świadomość, że ma skłonności do rozpieszczania dzieci, ale nie wiedziała, co począć w momencie, w którym nie będzie to słodka, mała dziewczynka. Z Kanaru nie miała większych problemów, bo od zawsze marzyła o córeczce. Bała się, że nie poradzi sobie z synem.

      - Niestety, ciążę z Mamoru przeszłam bardzo ciężko, więc nie sądzę, żebyśmy planowali jeszcze jakieś dziecko. Przykro mi. - Maria uśmiechnęła się smutno. Zawsze była chorowita i słaba jak na wampira, dopiero po zażyciu krwi podarowanej przez Kage Hiou polepszyło jej się znacznie. Jednak tyle lat po jego śmierci powoli zaczynała na powrót tracić dobrą odporność.

      - No trudno, rozumiem - rzuciła Suzu, choć bynajmniej nie wyglądała na wielce zadowoloną.

      - Pomyśleć, że kiedyś rozmawiałyśmy na temat miłości i facetów, a teraz jedyni chłopcy, o których gadamy, to nasi synowie! - zaśmiała się Łowczyni, a reszta jej zawtórowała.

      - Jesteśmy za stare na miłostki, każda ma już swojego księcia z bajki - powiedziała Maria, poprawiając subtelnie swoje szare włosy.

      - Zatem porozmawiajmy o miłości naszych dzieci! Może to nas odmłodzi - zaproponowała Kaori, jak zawsze mająca pełną głowę pomysłów. Wszystkie chętnie przystały na propozycję, w końcu, jakby nie patrzeć, każda matka żyła po części życiem swoich dzieci. - Zatem! Wydaje mi się, że Tamaki wreszcie znalazł sobie dziewczynę! W wakacje natknęłam się na pełno kartek z napisami „Ai-chan”, a wątpię, żeby chodziło mu o ciebie - zwróciła się do siostry, na którą czasem w ten sposób wołano. - To zapewne ta dziewczyna, którą tak gówniarsko poszli ratować sami z Kairenem. Ale tylko miłość mogła zmusić mojego synka do połączenia sił z Kaiem, więc to musi być to! - ucieszyła się niezmiernie. - Z tego, co słyszałam, to stosunki Kanaru-Kairen także się ociepliły? - spytała konspiracyjnie.

      - Na to wygląda. Kana-chan nie siedzi już przy nim taka spięta, ale nie wiem, czy coś faktycznie się między nimi wydarzyło. Ona jest strasznie płochliwa, jeśli chodzi o te sprawy - rzuciła Suzue z przekąsem. Pragnęła, by córka zwierzała jej się ze wszystkiego, wiedziała jednak, że w takim wieku dziewczynki przechodzą przez dość burzliwy okres i najzwyczajniej w świecie wstydzą się rozmawiać na te tematy z rodzicami, zupełnie jakby ci nigdy nie byli w ich wieku. Poza tym… Cóż, geny też robiły swoje. Nie dość, że ona sama była dość nieśmiała, to Deichi był w tych sprawach wręcz mistrzem uroczej nieporadności.

      - Myślę, że Kairen panuje nad sytuacją - wtrąciła Aya. - Jest rozważny, nie to, co w dzieciństwie. -Puściła oko do Suzu, przypominając sobie, jak to Kai poczęstował Kanaru krwią, bagatelizując możliwą reakcję rodziców. Ileż to się wtedy dorośli nastresowali! Nie obyło się oczywiście bez kazań na temat życia i postępowania. Na szczęście dzieci przyjęły wówczas do wiadomości, że postąpiły nie tak jak trzeba (przynajmniej teoretycznie, bo kto wie, co siedziało im w głowach?).

      - Powiedzmy sobie szczerze, czy Kairen kiedyś był nierozważny? - rzuciła Kao. Wszystkie zastanowiły się chwilkę, po czym uśmiechnęły i przyznały, iż nie znały bardziej dojrzałego i niezwykłego dziecka. - A jak Mamoru? Ma kogoś na oku? Może w Nocnej Klasie? - dopytywała Marię. Aya i Suzu również wlepiły w nią wzrok z oczekiwaniem na odpowiedź.

      - Cóż… Mamoru niewiele mówi o sobie - przyznała lekko zmieszana Maria. - Myślę jednak, że jak już poczyni w tym kierunku jakieś kroki, to nas o tym poinformuje. On po prostu skupia się na konkretach, nie lubi zbytnio rozmawiać o niczym - zauważyła z delikatnym uśmiechem. Reszta pokiwała ze zrozumieniem, stwierdzając, że Mamoru wyrósł na naprawdę spokojnego chłopaka. Miał to głównie po ojcu, nie dało się temu zaprzeczyć. - A jak Hana? Jakieś miłości na horyzoncie? - spytała ostrożnie, nie chcąc poruszać tematu biednego Keia, żeby nie wprowadzać smutnego nastroju.

      - Zdaje mi się, że wciąż tylko jedna - rzekła niezadowolona matka bliźniaków, popijając łyk kawy. - Miałam już nadzieję na Matsuo, ale wygląda na to, że to tylko przyjaźń. A szkoda, bo chłopak jest niesamowicie fajny. Często wpada z Katsumi zaopiekować się Miyako. Mają naprawdę dobry kontakt z małą!

      - Kairen też go chwalił - stwierdziła Aya, przypominając sobie słowa syna o swoim łowieckim mistrzu.

      - Otóż to… Może jednak ten Suzaku, ale kto wie, co siedzi w jego głowie - naburmuszyła się, ale po chwili wyprostowała i spojrzała na siostrę. - Może ty coś wiesz? - spytała z nadzieją.

      - Nie rozmawiałam z nim ostatnio - rzuciła, siląc się na bezbarwny ton głosu. Wciąż miała żal do przyjaciela i najchętniej nagadałaby na niego teraz, ale wiedziała, że sytuacja na to nie pozwala. Miała jednak nadzieję, że nikt nie będzie drążył tematu.

      - Coś się stało między wami? Pokłóciliście się? - spytała zmartwiona Suzu, wyczuwając, że coś jest nie tak. Cóż, nadzieje Ayi okazały się płonne.

      - Nie, po prostu ostatnio nie było okazji, tyle spraw jest na głowie - mówiła, ale widać było, że przyjaciółki oczekiwały na wyjaśnienia. - Wspominał coś, że Hana zaczęła przyjaźnić się z przewodniczącym Nocnej Klasy - rzuciła, by tylko zmienić temat, a wiedziała, że to na pewno zadziała na jej młodszą siostrę.

      - Słucham?! Młody Hanadagi?! Z tego, co opowiadałaś, to chyba nie jest dobra partia dla mojego dziecka! - zirytowała się natychmiast.

      - Nikt nie powiedział, że mają się ku sobie, Kao-chan, tylko tyle, że rozmawiają - sprostowała szybko Aya. Wolała jednak, by gniew Kaori trafił w Shoutę niż w Suzaku. Mimo wszystkich głupstw, jakie raz za razem popełniał „Król Mroku”, wciąż pozostawał jej przyjacielem i nie chciała przyprawiać zmartwień i kłopotów ani jemu, ani siostrze.

       - Nie mogę! Czego on chce od mojego dziecka? Już ja sobie z nią porozmawiam! - zadecydowała, wstając nagle, przez co wszystkie rzuciły się, by zatrzymać nadpobudliwą Kiryuu i zmusić ją do powrotu na miejsce i dokończenia ciasta. Na ich szczęście łakocie zdołały przekonać ją, by wstrzymała się ze szturmem na Akademię Kurosu.

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Rozdział dedykujemy Shōri i Kiran w podzięce za skomentowanie poprzedniego oraz Suzu z okazji zbliżających się urodzin. Ponownie w naszym gronie witamy zaś Karo - mamy nadzieję, że zostaniesz z nami na dłużej! :)

      Nie wiemy, kiedy uda nam się coś napisać. Nowy rok akademicki za pasem, roboty będzie tyle, że szkoda gadać, tak więc nie spodziewajcie się cudów.

      Do następnego!

      EDIT (21.09.14): Wczoraj z powodu zmęczenia i nie tylko zapomniałam dodać drzewko Tamakiego. Zrobiłam je z nudów, kiedy siedziałam samotnie na działce (chcę wrócić do tego czasu!). Większa wersja tutaj. Nieczytelne napisy: między Mariko Hiou a Kyouyą - "przybrany syn"; przy falistych liniach - "tu minęła kupa czasu"; pod Rido - "+ jakaś arystokratka, kochanka, nie żona!"; pod Ayą - "pijawki często używają nazw. Hiou"; między Zero i Ichiru oraz Haną i Keiem - "bliźniaki"; między Keiem i Kiran a Mayumi - "przybrana córka".