Vampire Night: rozdział XL - „Dwa światy”

      Otworzyła drzwi tak cicho, jak tylko umiała. Wślizgnęła się do środka, od razu dziwiąc się, że o tak późnej porze światło w salonie nie było jeszcze zgaszone. Zdjęła buty i lekki płaszczyk, następnie weszła do pokoju, gdzie zastała rodziców przeglądających stare zdjęcia. Słysząc córkę, podnieśli wzrok znad fotografii i uśmiechnęli się ciepło.

      - Niedługo oboje przestawicie się na wampirzy tryb - zauważyła Reiko, z dezaprobatą kręcąc głową. Upiła łyk ledwo ciepłej już herbaty, po czym westchnęła lekko.

      - Dziś akurat odpoczywałam z dziewczynami - powiedziała Kaori, pomijając fakt, że wszystkie były już w podeszłym dla zwykłych ludzi wieku. - A wy znowu popadacie we wspomnienia? Położylibyście się wreszcie - rzuciła, podchodząc do nich od tyłu kanapy i obdarzając każdego rodzica całusem w policzek.

      - Zawsze jest dobra pora, żeby pooglądać stare fotografie - stwierdził Kaien, z rozrzewnieniem wpatrując się w zdjęcia Kao i Ayi z dzieciństwa, pojedyncze kadry z młodości bliźniaków, które udało się znaleźć, a także wszystkich ich dzieci. Często siadali wieczorem przy świecach i pijąc herbatę lub gorącą czekoladę, wspominali zarówno wspólne chwile, jak i te, podczas których byli rozłączeni.

      - Może masz rację, tato. Teraz jednak udam się do mojego męża - postanowiła z uśmiechem Kaori. - Kei poszedł dziś do siebie? - spytała, będąc już w drodze na górę. Ostatnio jej syn coraz rzadziej sypiał u nich w domu, zaczynał powoli wracać do swojego mieszkania, chcąc też przyzwyczajać do tego Miyako.

      - Tak, zabrał Miyę-chan kilka godzin temu. Jutro przyprowadzi ją koło południa - poinformowała Reiko. - Dobranoc, skarbie - powiedziała z czułością.

      - Słodkich snów! - krzyknęła tylko ze schodów i udała się w kierunku sypialni, chcąc jeszcze przed snem porozmawiać z mężem.

      Weszła cicho do pokoju, obawiając się, że może już spać. Na szczęście siedział na łóżku i przeglądał jakąś gazetę. Zapewne wrócił niedawno, ponieważ jego włosy były jeszcze mokre od kąpieli. Kropelki wody spływały po jego nagim torsie. Po wejściu żony od razu odłożył czasopismo i spojrzał na nią radośnie.

      - Myślałem, że to ja mam dziś chwilę wytchnienia, ale, jak widać, nic się przed tobą nie ukryje - westchnął rozbawiony. Kaori wzruszyła tylko ramionami i weszła na łóżko, by ucałować męża na powitanie.

      - Jak zawsze, skarbie! - zaśmiała się słodko. - Chyba nie myślałeś, że jedyny będziesz odpoczywał? - Wytknęła język, ale nim zdążyła zrobić cokolwiek więcej, Ichiru chwycił ją mocniej i położył na łóżku, nachylając się nad nią. Blondynka wplotła zgrabne palce w jego mokre włosy i uśmiechnęła się kokieteryjnie, podczas gdy mężczyzna zaczął dobierać się do jej ust. Pozwoliła mu na chwilowe pieszczoty, po czym odsunęła się. - Muszę się przebrać - stwierdziła, siadając na łóżku. Mąż objął ją od tyłu i zaproponował pomoc w tej czynności, zdejmując jej tym samym bluzkę. - Ichiru! - zachichotała, gdy kilka kropel z jego włosów skapnęło na jej gołą skórę, podczas gdy całował jej szyję. Gdy wyswobodziła się z uścisku, podeszła do komody, by wyjąć z niej lekką koszulę nocną, w którą szybko się przebrała. Następnie wróciła do łóżka i prędko weszła pod kołdrę, by się ogrzać. Oparła głowę o tors męża i chłonęła jego zapach. - Suzu jest w ciąży… - szepnęła, delikatnie sunąc palcami po klatce piersiowej mężczyzny. Nie brzmiała ani na szczególnie radosną, ani smutną. Taki brak emocji rzadko jej się zdarzał.

      - To wspaniale - ucieszył się Ichiru. - Ale co cię trapi?

      - Gdyby nie to całe zamieszanie z Łowcami, może my też moglibyśmy mieć jeszcze jakieś dziecko - stwierdziła odrobinę naburmuszona, starając się ukryć tym smutek. - W obecnej sytuacji to jest wręcz niemożliwe…

      Tak dobrze wspominała czasy młodości swoich pociech… Choć z bliźniakami było ciężej niż z samym Tamakim, każda chwila spędzona na wychowywaniu była dla niej wspaniała. Czasy dorastania dzieci i jej młodzieńcze lata, gdy zaczynała być z Ichiru, były z pewnością najlepszymi chwilami w jej życiu. Teraz, gdy wszystko kręciło się wokół pracy i zwiastunu wojny, świat jakby przestał być tak kolorowy. Zdrajcy zasiali ziarno strachu i niepewności, z którymi rodzina Kiryuu musiała się zmierzyć.

      - Może jeszcze kiedyś będzie nam to dane.

      Ucałował ją w czoło i przytulił do siebie mocniej. Chciał ją obronić przed całym złem, nawet jeśli sama radziła sobie świetnie. Obawiał się, że jej silna skorupa wreszcie pęknie. Tak bardzo starała się dawać sobie ze wszystkim radę i być podporą dla innych... On mógł być jedynie jej wspornikiem.

      - Jak spotkanie z Zero? Jest z nim aż tak źle? - spytała cicho, wiedząc, że to dość trudny i przykry temat.

      - Raczej ciężko się trzyma, chociaż stara się nie wychodzić z roli - stwierdził Ichiru z nieukrywanym smutkiem. Już od dawna martwił się o brata, ale po spotkaniu z nim miał jeszcze więcej wątpliwości co do jego stanu psychicznego wobec całej sytuacji z rewolucją. - W dodatku Związek zaczął dziś pracę z Nową Radą, co dodatkowo godzi w Zero.

      - Wiem, gdy wracałam z misji, minęłam się w drzwiach z Shirabuki - warknęła zdenerwowana. - Nawet posłała mi jeden z tych przeraźliwie słodkich uśmieszków. Aż mi się niedobrze zrobiło… - Wzdrygnęła się na samo wspomnienie spotkania. - Był z nią jeszcze Shoutou-san?

      - Tak, omawiali szczegóły współpracy. Shirabuki nawet nie była zaproszona, ale, jak to ujęła, „nie mogła odmówić sobie zwiedzenia naszego gmachu”. Wyglądała jak zagubiona królowa, która przez przypadek wpadła w złe towarzystwo. Isaya przefiltrował tych dwóch facetów z listy Keia. W każdym razie w umyśle Yamazakiego niewiele znaleziono. Widział się z Kyoujim kilka tygodni temu i jego jedynym zadaniem było zapisywanie wszystkiego, co dzieje się w Związku i oczekiwanie na znak. Nie powiedział, gdzie i kiedy kolejny raz się spotkają. Za to Nakata… Okazało się, że Kyouji zagroził jego żonie i dziecku.

      - Z tego co pamiętam, to jego żona jest zwykłym człowiekiem i nie wie nic o Związku? - spytała dla pewności blondynka, kojarząc dalszego kolegę z pracy.

      - Zupełnie bezbronna. I dwuletni synek… Nakata zapewniał, że nie chciał mieć z tym nic wspólnego, ale wykonywał polecenia szpiegostwa ze strachu. Teraz musimy zapewnić jego rodzinie ochronę… - poinformował Ichiru. - Kto wie, ile osób jest do tego przymuszanych…

      - To przerażające… - szepnęła wystraszona, siadając powoli. Wpatrywała się przez chwilę w ścianę, usilnie o czymś myśląc. - Całe szczęście, że tych, których Kei… Że oni robili to dobrowolnie…

      Ichiru położył swoją dłoń na ramieniu żony i pogłaskał ją lekko, jakby przekazując jej wsparcie. Ta uśmiechnęła się delikatnie.

      - Każdy Łowca ma zostać „prześwietlony” - przekazał Ichiru, wracając do spraw Związku. - Jutro wszyscy dostaniemy formularze ze zgodą do oddania. Co prawda nikt nie ma być zmuszany, ale…

      - Kto się temu nie podda, automatycznie będzie podejrzany - dokończyła Kaori z niesmakiem. - Nie podoba mi się to, że wampiry tak bardzo wchodzą z butami do naszego świata - westchnęła głośno. - Mogliby pominąć chociaż nas, raczej nie jesteśmy zbytnio podejrzani. - Wytknęła język.

      - Czasem najciemniej jest pod latarnią, chociaż myślę, że nie w tym przypadku - dostrzegł. - Dzięki temu możemy przynajmniej dowiedzieć się, komu ufać…

      - Zakładając, że ufamy tym, którzy będą nas sprawdzać - zauważyła, mając nadzieję, że będzie to Isaya. - Byle nie Shirabuki. Już wystarczająco dużo wie o naszej rodzinie. - Uśmiechnęła się z przekąsem, ale po chwili spoważniała i spojrzała na męża. - Ichiru… Ten świat mnie przeraża. Wokół nas są zdrajcy, nie mamy pojęcia, komu ufać. Nasze podejście do tych, którzy chcą - teoretycznie - nam pomóc, też nie jest dobre. Każda rasa jest zepsuta od środka i nie zapowiada się, żebyśmy mieli kiedykolwiek dojść do porozumienia. My w genach mamy zabijanie wampirów, więc nigdy do końca im nie zaufamy… Boję się o młodych, Tamaki jest jeszcze dzieckiem, a Hana i Kei są na granicy…

      - Spokojnie, Kao. - Przygarnął ją do siebie. - Bliźniaki są silne i dadzą sobie radę, a Tamakiego my uchronimy. Nic im się nie stanie - zapewnił ją, jak i siebie, bowiem coraz mniej wierzył w pozytywny obrót spraw.

      - Rodzice też nie są już w pełni sił, szczególnie mama - powiedziała, automatycznie ściszając głos. - A Miyako? Wrogowie na tacy mają wystawione wszystkie nasze słabe punkty. - Głos jej się załamał. - Zawsze lubiłam ryzyko, wiesz? Ale to zupełnie co innego, gdy coś grozi moim bliskim, a ja nie mogę wszystkich ochronić… Czasem czuję się taka słaba, że żałuję, że nie jesteśmy poza tym. Że nie jesteśmy zwykłymi ludźmi, z dziećmi w zwykłych szkołach. Kocham bycie Łowcą, ale jeśli coś się stanie dzieciakom… - przerwała, by zacisnąć zęby. Musiała powstrzymać łzy napływające jej do oczu. Była przecież ostoją tej rodziny. Przytuliła się do męża, który zapewniał ją, że razem będą walczyć o bezpieczeństwo ich bliskich.

      Gdy poszli spać, obróciła się w drugą stronę i patrząc przerażona w ciemność, wylała kilka łez, które szybko pochłonęła poduszka.

***

      - Z kim urządziłeś sobie pogawędkę zamiast porządnie się wyspać?

      Kairen oprzytomniał nieco i odwrócił głowę w stronę Kanaru. Uśmiechnął się lekko, próbując powrócić do rzeczywistości. Niemalże zapadł w drzemkę, gdy tylko nastała przerwa w zajęciach. Rozejrzał się po sali i zauważył, iż większość Nocnej Klasy wyszła na korytarz, by rozprostować nogi. Mayumi siedziała w kącie klasy, jakby z lekkim zdziwieniem przyglądając się Aidou flirtującemu dla zabawy z Tomoko Kakutą i Harumi Iwamoto. Naturalnie nikt nie brał tego na poważnie, niemniej Mayu nie bardzo znała się jeszcze na tego typu sprawach i wyglądała na nieco skonsternowaną, słuchając słów Hanabusy, który dla niej był przecież szanowanym nauczycielem inteligencją przewyższającym zapewne połowę Nocnego Wydziału razem wziętą. Poza nimi jedynymi obecnymi w sali byli Yumeki Akarashi i Mamoru, rozmawiający o czymś z ożywieniem, jakie u tego drugiego było doprawdy rzadko spotykane.

      - Och. Z dziadkami, z nēsan… Przez chwilę nawet z ciotką Shizuką, a także… z Kyouyą Hiou - wyznał Kai tak cicho, by nawet osoby znajdujące się w tym samym pomieszczeniu go nie dosłyszały. Na szczęście wszyscy byli zajęci swoimi sprawami, więc zapewne takie ściszenie głosu wystarczyło.

      Kana uniosła brwi. Oczywiście była świetnie zorientowana w historii nie tylko swojej najbliższej rodziny, ale też rodów Hiou czy Kiryuu, natychmiast więc skojarzyła jednego z protoplastów klanu, z którego wywodziła się matka Kairena.

      - Powiedział, że „powinniśmy uważać na konie, które lubują się w czerwieni oraz galopowaniu pośród śniegu” - dodał.

      - Że co, proszę? - zdumiała się znowu. Przerzuciła swe długie, brązowe loki z jednego ramienia na drugie. Był to ruch zupełnie niekontrolowany, automatyczny, ale było w nim tyle wdzięku, że Kai nie mógł się powstrzymać i uśmiechnął się z rozrzewnieniem. - Co jest? - zapytała, widząc jego wyraz twarzy.

      - Nic, po prostu ślicznie wyglądasz - odparł szczerze. Zarumieniła się słodko i spuściła na chwilę wzrok, chowając błękitne oczy za zasłoną rzęs. Usłyszał, jak jej serce przyspieszyło, co dodatkowo go wzruszyło.

      - Dziękuję - wyszeptała. W pierwszym odruchu chciała się z nim nie zgodzić, jak to było w jej zwyczaju, gdy ktoś ją w jakikolwiek sposób komplementował, jednak przypomniała sobie, że Kairen bardzo tego nie lubi, jako iż we wszystkich dostrzega przede wszystkim te dobre cechy i smuci go, gdy inni ich nie doceniają. Zresztą, jakby nie patrzeć, on zawsze był szczery, a co za tym idzie, naprawdę musiał tak myśleć. Ileż radości jej to dało! Ale przy tym zmieszało ją nieco. - Hm, cóż, nie odpowiedziałeś na moje pierwsze pytanie - dodała po kilkunastu sekundach, których potrzebowała na względne uspokojenie się. Ponownie spojrzała w szare oczy Kaia. Ostatnio spędzali ze sobą wiele czasu i powoli zaczynała przyzwyczajać się do tego, by jak najczęściej spoglądać w oczy rozmówcy. Kairen od zawsze subtelnie zabiegał o kontakt wzrokowy, a ona ostatnio zauważyła, iż dzięki temu każda wymiana zdań czy nawet luźna pogawędka jest pełniejsza i jakby prawdziwsza, bardziej szczera. Naprawdę zaczynało jej się to podobać, a przecież jeszcze nie tak dawno temu co rusz uciekała wzrokiem gdzie tylko się da.

      - Fakt - przyznał. - Cóż, nie miałem jeszcze czasu się nad tym poważnie zastanowić, ale będzie trzeba pogłówkować nad znaczeniem tych słów.

      - No tak, nie ma co brać ich dosłownie, nie mają większego sensu - zgodziła się Kana, kiwając głową. Zaintrygowały ją słowa Kyouyi i poczęła zastanawiać się, dlaczego właściwie spotkał się z Kairenem tylko po to, by przestrzec go w tak zawoalowany sposób. - Wiesz co, to wygląda trochę tak, jakby cię… albo nas - poprawiła się, bo ponoć ostrzeżenie dotyczyło wszystkich - sprawdzał. - Zadumała się na chwilkę, ale ujrzawszy pytający wzrok Kaia, kontynuowała: - Każdy normalny powiedziałby wprost, o co chodzi, tym bardziej, jeśli jest to ważna sprawa. Tymczasem Kyouya-dono użył jakiejś tajemniczej metafory, trochę jakby chciał się przekonać, czy jesteśmy warci tego, by otrzymać przestrogę. To znaczy… Tak mi się jakoś skojarzyło - mruknęła, znów nieznacznie się rumieniąc z obawy, że rzekła coś głupiego.

      - Hm, coś w tym jest - odparł jednak Kairen, a na jego twarzy malowało się zamyślenie. - Bądź co bądź był bardzo potężnym czystokrwistym, jednym z założycieli rodu Hiou i ogólnie niezwykle szanowaną personą ówczesnego świata. Można go nazwać księciem tamtych czasów… My z kolei jesteśmy w porównaniu z nim płotkami, jakby nie patrzeć. Nawet dzisiejsi przedstawiciele Klasy A nie mieliby z nim pewnie szans, bo ze stulecia na stulecie ich potęga minimalnie się zmiejsza. Kto wie, może stwierdził, że przekazując nam ostrzeżenie w taki sposób, albo nam pomoże, jeśli zdołamy zorientować się, o co mu chodziło, albo przynajmniej nie zaszkodzi i da do myślenia, jeżeli się nam nie uda.

      Z entuzjazmem pokiwała twierdząco głową, w zupełności się z nim zgadzając. Poczuła przypływ energii na myśl o potrzebie rozwikłania tajemnicy.

      Rozmawialiby w ten sposób dalej, gdyby nie fakt, iż przerwa się zakończyła. Ustalili, że po lekcjach wspólnie zastanowią się nad słowami protoplasty, a póki co skupią się na nauce.

***

      Aika zerknęła na zegarek. Zaklęła cicho pod nosem, zdając sobie sprawę, iż jest już grubo po północy, a ona nawet nie tknęła prac domowych. Przypomniawszy sobie, że Misaki też ich nie odrobiła, stwierdziła, iż obie będą miały jutro - wróć, dzisiaj - małe kłopoty.

      Cóż, raz nie zawsze, pomyślała z lekką nutką wymuszonego naprędce optymizmu. Niechętnie odłożyła na szafkę nocną „Vampire Knight”. Kiedy tylko po południu weszła do swojego pokoju w dormitorium, nawet się nie przebrawszy, zaczęła czytać. Misa wróciła wieczorem, po spotkaniu z Akihirą oraz wymianie klas. Była w kiepskim stanie, nie tylko z powodu zmęczenia, ale przede wszystkim przez wzgląd na zamartwianie się stanem swojego chłopaka. Widząc, jak się męczy, Aika pobiegła do gabinetu pielęgniarki, by poprosić ją o coś na ukojenie nerwów i spokojny sen. Misaki niby nie chciała zażyć leku, ale tak naprawdę wręcz o tym marzyła, dlatego w końcu uległa namowom przyjaciółki. Wykąpała się szybko, połknęła tabletkę, położyła się i już po kilkunastu minutach spała jak niemowlę, oddychając równo i spokojnie. Odetchnąwszy z ulgą, Aika również poszła wziąć krótki prysznic, aby po powrocie do pokoju wskoczyć pod kołdrę i zająć się lekturą.

       Miała mętlik w głowie i za nic nie mogła się go pozbyć. Chwilami zapominała o tym, iż księga traktuje o prawdziwych wydarzeniach, bo czuła się, jakby po prostu czytała jedną z wielu powieści fantasy. Kiedy jednak uświadamiała sobie prawdę, była skołowana. Z jednej strony zauroczona światem i jego tajemnicami, z drugiej… najzwyczajniej przerażona. Nachodziło ją coraz więcej wątpliwości i teraz, dokładnie dziewiętnaście minut po północy, skończyszy czytać pierwszy tom „kroniki” rodziny Tamakiego, nie miała pojęcia, co o tym wszystkim myśleć.

      Westchnęła ciężko, bezmyślnie bawiąc się powłoczką pościeli, a to zawijając ją na palec, a to odwijając. Po kilku minutach takiego bezsensownego siedzenia znów zerknęła na tomy. Miała wielką ochotę na zabranie się za drugą część, ale nie dość, że oczy porządnie już jej się kleiły, to jeszcze musiała przecież jakoś przeżyć czekające ją wtorkowe zajęcia.

      Och, jak ciężko było zawracać sobie głowę szarą codziennością, gdy tuż obok rozgrywały się historie rodem z baśni… Albo horrorów. Tak czy owak, było to doprawdy problematyczne.

      Ponownie westchnęła w taki sposób, iż nie powstydziłby się go nawet zawodowy cierpiętnik (oczywiście gdyby takowy istniał), po czym chcąc nie chcąc zgasiła lampkę i położyła się. Przez moment wpatrywała się w sufit, a jej myśli wirowały jeszcze, wciąż chaotyczne, lecz zaraz potem zmorzył ją głęboki sen.

***

      Kairen i Kanaru ucałowali Mayumi w oba policzki, po czym puścili ją do Yumeki, która czekała na nią kilka kroków dalej. Mayu nadal nie potrafiła wykrzesać z siebie właściwej sobie energii i pogody ducha, którą normalnie miała, mimo tego, ile przykrości ją w życiu spotkało. Starała się nie myśleć bezustannie o zmarłej mamie, cierpiącym tacie i nie do końca świadomej, co się wokół niej dzieje Miyako, jednak nie zawsze jej to wychodziło. Próbowała skupić się na nauce, na życiu codziennym, na osobach, wśród których żyła, ale smutne wspomnienia, obecne problemy oraz wizja nieszczęsnej kobiety cierpiącej samotnie w nieznanych lochach przytłaczały ją. Z zewnątrz nie wyglądała jeszcze tragicznie, utrzymywała pozory normalności, lecz najbliższe jej osoby wiedziały, że coś jest nie tak. Ale jakże się tu dziwić?

      Kai i Kana wysunęli propozycję, by Mayu spędziła z nimi trochę czasu, mając nadzieję, że trochę ją pocieszą czy przynajmniej pozwolą choć na chwilę zapomnieć o smutkach, ale okazało się, iż miała już zaplanowane spotkanie z Yumeki, Tomoko, Sachiko i Harumi. Cóż, takie babskie pogaduszki również mogły jej pomóc, tak więc ani Kanaru, ani Kairen nie zaoponowali i życzyli jej miłej zabawy, sami zaś udali się do pokoju Kaia, by tam w spokoju pomyśleć nad słowami Kyouyi Hiou.

      Kairen wyjął z szuflady pudrowe cukierki będące jednym ze smaków dzieciństwa jego i Kany, której zresztą zaświeciły się oczy, gdy tylko je ujrzała.

      - Ach, od dawna ich nie jadłam! - wykrzyknęła zachwycona, biorąc do ust pierwszego cukierka. Przyłożyła dłonie do policzków, rozkoszując się cudownym smakiem. - Pyszne!

      - Nie da się ich znielubić - przyznał z szerokim uśmiechem Kairen, również wciskając sobie do buzi przysmak.

      Przez kilka minut wspominali niektóre wydarzenia z dzieciństwa, które w jakiś sposób wiązały się z tym rodzajem cukierków. Najbardziej zapadło im w pamięć, jak na rodzinnym pikniku podczas tradycyjnego podziwiania kwiatów kwitnących wiśni sześcioletni Tamaki przemycił w kieszeniach spodni garść tych łakoci. Co kilka minut pakował sobie jednego cukierka do ust, starając się, by nikt tego nie zauważył. Ich mamy pewnie nie byłyby zachwycone, że podczas takiej uroczystości wcina coś takiego, zamiast raczyć się specjalnie przyrządzonym na okazję hanami poczęstunkiem. W końcu jednak prawda wyszła na jaw, kiedy Hanashi poczuła przypływ czułości i musiała poprzytulać i wytarmosić braciszka, co zaowocowało wypadnięciem kilku cukierków ze „skrytki”. Dorośli na szczęście się nie pogniewali, ale Tamaki i tak wpadł w depresję na ładnych kilkanaście minut, jako iż kazano mu podzielić się swoimi słodyczami z innymi dziećmi.

      - Od czego by tu zacząć? - zastanawiał się na głos Kai, gdy wspominki dobiegły końca.

      - „Konie, które lubują się w czerwieni oraz galopowaniu pośród śniegu”, tak? - chciała upewnić się Kanaru. Zdała sobie sprawę z tego, że powiedziała to z pełnymi ustami, przez co zawstydziła się natychmiast. Rodzice ciągle ją za to strofowali. Na szczęście Kairen nie zwrócił na to uwagi, bo myślami błądził już gdzie indziej. Skinął więc tylko głową w odpowiedzi na pytanie dziewczyny. - To pewnie rodzaj zagadki słownej.

      - Uhm, zapewne - zgodził się z nią. Wstał, wyjął coś z szuflady biurka, po czym wrócił na miejsce przy stoliku. Kana zauważyła, iż wziął ze sobą kartkę papieru i długopis. - Tego rodzaju zagadki najczęściej mają związek ze znakami albo podobną wymową innych wyrazów. Dobrze, to co tu mamy… „Koń” - powiedział, po czym nakreślił na kartce ideogram na konia. Kanaru już nie pierwszy raz stwierdziła, iż ma bardzo ładny charakter pisma. Nie był mistrzem kaligrafii, ale za to wszystko było wyraźne i schludne. Niektórzy wszak bazgrali tak bardzo, iż często nie można było odróżnić znaku na konia od tego na ptaka czy nawet dnia od bieli i tak dalej. Nie wspominając już o bardziej skomplikowanych kanji. - „Czerwień”. „Śnieg”. Hm, weźmy też „galop” i „lubić”… - mówiąc to wszystko, zręcznie zapisywał kolejne ideogramy. Najpierw główkowali nad potencjalnmi złożeniami, potem wypisali wszystkie możliwe czytania znaków, ale ile by nad tym nie siedzieli, nie doszli do żadnych satysfakcjonujących wniosków.

      - Nic nie pasuje - mruknęła Kanaru. Entuzjazm zdążył już opaść, zmęczyła się porażkami.

      - Może bierzemy to zbyt dosłownie - wysunął przypuszczenie Kairen. Zauważyszy, że od pewnego czasu Kana nie je już cukierków, wpakował jej kilka do buzi. Zdumiona spojrzała na niego. Specjalnie nie chciała tak dużo przy nim jeść, żeby nie wyszła na obżartucha, ale on oczywiście przejrzał jej chętki. Potrzebę cukru potęgowała wytężona praca mózgu. - Nie krępuj się, jedzmy, ile chcemy.

      - Zaraz zrobi nam się niedobrze - zauważyła, chichocząc cicho.

      - A po chwili przejdzie - zaśmiał się, po czym sam również wziął kilka cuksów. - Wracając do naszych jakże cudownych koni i reszty towarzystwa, tak sobie myślę, że może warto rozszerzyć naszą listę - rzucił, wpatrując się w kartkę. - Co kojarzy ci się z końmi?

      - Sama nie wiem - stwierdziła, namyślając się. - Są piękne i dostojne…

      - Czerwień?

      - Poproszę o inny zestaw pytań - wymruczała pod nosem, rumieniąc się. Skojarzenia z tym kolorem obfitowały w słowa takie jak romantyzm czy namiętność, choć pierwszymi były krew i miłość.

      Z trudem powstrzymując uśmiech, Kairen zapisał to wszystko, jak gdyby czytał jej w myślach.

      - Śnieg oczywiście przywodzi na myśl zimę… - mamrotał, pisząc dalej. Gdy skończył, dodał czytania również i tych kanji, po czym oboje nachylili się nad kartką, usiłując wymyślić coś logicznego, scalając ideogramy w złożenia, istniejące i nie tylko, oraz bawiąc się w ich możliwe odczytania.

      I nagle ich olśniło.

      - „Zima” i „koń” - szepnęła Kanaru, patrząc jak zaklęta na czytanie sinojapońskie ideogramu „zima” oraz jedno z czytań japońskich znaku na konia.

      - Uhm - potwierdził Kai. - Touma.

      Tou - zima. Ma - koń. Tymi właśnie kanji zapisywało się nazwisko jednego z istniejących jeszcze rodów czystokrwistych.

      - Teraz nabiera sensu stwierdzenie Kyouyi-dono, że mamy uważać na tę rodzinę, biorąc pod uwagę „pewne wydarzenia z przeszłości”. Kyouya-dono z pewnością mógł znać przodków Gizen.

      - Owszem. Ale zastanawia mnie coś jeszcze. Cały czas mówimy o koniach w liczbie mnogiej, a Gizen jest przecież ostatnią z rodu Touma.

      - Może jednak chodziło o liczbę pojedynczą, mogłem automatycznie zrozumieć, że chodzi o „konie”, a nie jednego „konia”.

      W tej chwili Kanaru żałowała, że język japoński jest tak pokręcony i czasami ciężko domyślić się, o jakiej liczbie kogoś lub czegoś jest mowa.

      - Może.

      Przez kilkadziesiąt sekund siedzieli w milczeniu, zastanawiając się nad tym, czy faktycznie ze strony Gizen ich bliskim może grozić jakiekolwiek niebezpieczeństwo. Jakby nie patrzeć, oficjalnie nigdy niczym się nie naraziła, teoretycznie nawet nie współpracowała ze swoim bratem Akujim, gdy ten wyprawiał wszelakie szaleństwa, ponadto wciąż wyglądała na małą, uroczą dziewczynkę, niemniej nigdy jej nie ufali. Bądź co bądź, słodka czy nie, nadal była czystokrwistą, a co za tym idzie, była w posiadaniu potężnych mocy. Poza tym mogła przecież tylko udawać, że jest taka grzeczna. Mogła mieć jakiegoś asa w rękawie. Mogła planować cokolwiek, a nikt by tego pewnie nawet nie zauważył. To czyniło z niej potencjalnie niebezpieczną osobą.

      Przypomnieli sobie o niechlubnych wyczynach jej brata, psychopaty, który zamordował dziadka Kairena, Kage. I jej własnych, gdy zabiła dziadka Kanaru, Minato, o czym Suzue i Shuusei dowiedzieli się dopiero niedługo przed narodzinami Kairena.

      - „Lubuje się w czerwieni” - szepnął Kai.

      - Więc jednak chodziło o krew - powiedziała jak w transie Kana. Było jej okropnie smutno z powodu tego, co „bachory Touma” uczyniły rodzinie Kairena i jej. Wiedziała, że czasem za bardzo przeżywa różne rzeczy, ale choć się starała, zazwyczaj nie potrafiła tego powstrzymać. Nie znała ani swojego dziadka, ani dziadka chłopaka siedzącego tuż obok niej, ale tęskniła do nich. Zawsze chciała ich poznać, była ciekawa, jacy dokładnie byli, jak by się wobec nich zachowywali…

      Kai zauważył, jak bardzo spochmurniała, więc znów delikatnie włożył jej do ust cukierka. Oprzytomniała nieco i uśmiechnęła się w podzięce.

      Przytulił ją delikatnie, ku jej uciesze. Dzięki temu uspokoiła się porządnie i po kilkunastu minutach oboje rozmawiali już nieco weselej - i na inne tematy. Kairen przypomniał sobie słowa Mariko, które miał przekazać Kanie, co dodatkowo poprawiło jej humor. Na myśl o braciszku (przed zajęciami zdążyła na chwilkę zobaczyć się z mamą i dowiedziała się, iż ciocia Kaori twierdzi, że to chłopiec) uśmiechnęła się z rozrzewnieniem. Coraz bardziej się do niego przekonywała i powoli… powoli zaczynała nie móc się doczekać, kiedy go ujrzy. Na to jednak musiała poczekać do zimy, której, miała nadzieję, żaden „koń” ani nikt inny nie splami niewinną krwią.

***

      Nagany nauczycieli z powodu nieodrobionych zadań domowych zostały odebrane przez Misaki z zupełną obojętnością - miała wszak inne, ważniejsze zmartwienia - zaś przez Aikę skwitowane jedynie wzruszeniem ramion. Nie tym zawracała sobie przecież ostatnio głowę. Myśli wciąż wirowały, więc praktycznie nie skupiała się na nauce. Powtarzała sobie, że kilka dni jej nie zbawi i nie zaważy na jej ocenach z egzaminów na koniec semestru, dopóki nie uświadomiła sobie, iż są one już tuż-tuż. Przez kilkanaście sekund serce waliło jej jak oszalałe, ale potem uspokoiła się. Parę dni zignorowania nauki jej nie zaszkodzi, normalnie była przecież dość pilną uczennicą. Wokół zaś działy się takie rzeczy, że głupotą byłoby przejmować się testami!

      Jakoś dotrwała do końca zajęć, po czym wróciła wraz z Misaki i innymi dziewczynami do dormitorium. Fumi Kobi, Yasu Mori i Hotaru Shimasaki rozprawiały o ciuchach, butach, muzyce i tańcu, niemalże jak gdyby były to sprawy wagi państwowej. Aice przeszło przez myśl, że życie jej niewtajemniczonych koleżanek jest okropnie nudne i jednostajne, ale z drugiej strony… Na pewno czują się bezpieczne. Nie mają pojęcia, że teoretycznie w każdym momencie może napaść na nie wampir albo że jakiś pokręcony Łowca pomyli je z kimś innym i porwie. Wierzyć jej się nie chciało, iż jeszcze kilka dni temu sama żyła w nieświadomości. Wydawało jej się, że porwano ją całe wieki temu, a minęło raptem pięć dni.

      Czas doprawdy potrafił płatać figla.

      W akademiku Misaki i Aika porozmawiały chwilę, a to narzekając, a to podnosząc się nawzajem na duchu, by potem naprędce wspólnie odrobić lekcje. Na szczęście dość szybko się z tym uporały, więc Misa bez większych wyrzutów sumienia wyszła na planowane spotkanie z Tamakim, a Aika usadowiła się wygodnie na swoim łóżku, sięgnęła po „Vampire Night” i zaczęła czytać.

      Czym dalej docierała, tym mniej rozumiała. O ile pierwszy tom jeszcze dałaby radę ogarnąć bez przypisów Tamakiego, o tyle w drugim nie było na to szans. Mariko, kuzynka prefekta, pisała w tak tajemniczy sposób, używała tylu metafor i zagadek słownych, że można było dostać od tego bólu głowy.

      Ledwo spostrzegła, kiedy Misaki wróciła, już po wymianie klas i patrolu - bardzo krótkim, jako iż szkoła chroniona była jakąś magiczną barierą przewodniczącego Nocnej Klasy. Zaczytana, spytała tylko automatycznie, jak Misa się czuje i po zapewnieniu, że jest względnie w porządku i po jej wyjściu do łazienki ponownie zagłębiła się w lekturze. Misaki po powrocie od razu poszła spać, zaś Aika z uporem brnęła przez zawiłości „pamiętnika” Mariko Kiryuu.

      Skończyła koło drugiej w nocy. Nie była osobą, która wzruszała się przy byle okazji, ale lektura ta spowodowała, że serce waliło jej jak oszalałe, a do oczu czasami napływały łzy, których jednak z uporem za każdym razem się pozbywała. Historia, którą poznała (ewidentnie zresztą niedokończona - widocznie niedługo po ostatnim wpisie kuzynka Tamakiego umarła), to raz. Dobiły ją jeszcze inne szczegóły, na które wcześniej nie zwróciła większej uwagi, ale które teraz uderzyły ją z całą swoją mocą.

      Roztrzęsiona, przez kilka bądź kilkanaście minut siedziała nieruchomo, w głowie a to mając zupełną pustkę, a to całkowity chaos. W końcu jednak klepnęła się w oba policzki naraz, wzięła głębszy oddech, po czym wstała i ruszyła do łazienki, by wziąć chłodny prysznic. Myślała, że ją orzeźwi, ale zamiast tego zrobiło jej się nagle tak przeraźliwie zimno, iż poddała się i puściła bardzo ciepłą wodę, niemalże parzącą. Ukucnęła, chowając głowę w ramionach. Czując wodę spływającą jej kaskadami po plecach, próbowała dojść do konkretnych wniosków. Jakkolwiek by na to wszystko nie spojrzała, zdawała sobie sprawę z jednego.

      Czego by nie powiedział Tamaki, jak bardzo by nie nalegał, oni nie będą mogli być razem.

      W środę po zajęciach zebrała w sobie odwagę i poprosiła prefekta o rozmowę. Rozpromienił się i obdarzył ją tym swoim przeuroczym uśmiechem, przez co zmiękła na chwilę, zaraz jednak postanowiła ponownie wziąć się w garść. Nie mogła za bardzo dać się ponieść emocjom. Musiała pamiętać, że należą do dwóch różnych światów…

      Ruszyli w stronę lasu, jak gdyby było to oczywiste. Czytając opasłe tomy kroniki Mariko Kiryuu, spostrzegła, że wiele ważnych dla jej rodziny rozmów odbywało się właśnie w cieniu drzew akademickiego lasu. Rodzice Kairena upodobali sobie też stajnię, ale Aika czuła, że gdyby zrobiła to samo, w jakiś sposób naruszyłaby ich prywatność. Może to głupie, lecz nic nie mogła na to poradzić. Stajnia zarezerwowana była dla nich i tyle. Zresztą… Obecnie ten drewniany budyneczek służył za coś w rodzaju składu, w szkole nie prowadzono już zajęć z jazdy konnej. Szkoda, to mogłoby być ciekawe. Z drugiej strony, gdyby trafiła jej się taka Biała Lilia, pewnie zraziłaby się do koni. Pomyślawszy o tym, uśmiechnęła się pod nosem, zaraz jednak przypomniała sobie, jakiego rodzaju rozmowa ją czeka i na powrót spochmurniała.

      Zatrzymali się na jednej z dość licznych w tym lesie niewielkich polanek. Było przyjemnie ciepło, delikatny wiatr wprawiał w ruch soczystozielone liście drzew i krzewów oraz trawy i łodygi polnych kwiatów.

      Nie mogła nie zastanawiać się, czy i na tej polanie nie odbyła się któraś z rozmów, o których czytała. Któraś wymiana zdań pomiędzy Ayą i Zero albo Kaori i Ichiru, któryś z treningów, a może na przykład jedna z tajnych narad Hanashi, Keia i Mariko? Kto wie, może to właśnie tutaj wujek Tamakiego pierwszy raz ugryzł swoją obecną żonę? Może to tutaj siostra prefekta przez przypadek pocałowała Suzaku Shoutou w tej samej chwili, w której zginęła jego matka? Może to tutaj mama Tamakiego ćwiczyła posługiwanie się kataną albo urządziła sobie schadzkę z Hanabusą Aidou z Nocnej Klasy? Może to tutaj Mariko i Minoru Oshima zdecydowali, by zostać parą tylko po to, by zapomnieć o tych, których naprawdę kochali?

      A może to właśnie tutaj, w tym miejscu, stracił życie któryś z uczniów Akademii podczas rzezi Akujiego Toumy? Może właśnie tutaj odbyła się jedna z licznych walk podczas ataku Rido Kurana?

      Zadrżała. Odruchowo odwróciła się, by ponad koronami drzew ledwo dostrzec dach szkoły. Ile krwi, bólu, tragedii i śmierci widziały te kamienne mury? Ile dramatów oglądały? Ilu wyznań miłosnych były świadkami?

      Wiatr nagle zadął mocniej, jak gdyby próbował odpowiedzieć jej na te nieme pytania. Niestety, nie umiała zrozumieć jego szepczącego przekazu.

      - Czyli przeczytałaś wszystko?

      Z zamyślenia wyrwał ją głos Tamakiego. Chłopaka, do którego zaczynała czuć coś, czego nie powinna. Dlaczego? Jeszcze niedawno tak okropnie ją irytował… Czyżby wystarczyła jedna akcja ratunkowa, by jej serce zdecydowało się wpuścić go do środka? Nie… Nie. Zdążyła zorientować się, że zwracała na niego uwagę już wcześniej, dużo wcześniej. Coś jak „kto się czubi, ten się lubi”, zdaje się…

      - Uhm - potwierdziła cicho, zwracając się w jego stronę. Spojrzała na niego niemalże ze strachem. Bała się tego, co ujrzy, i nie pomyliła się. Stał swobodnie, zdążył już zdjąć marynarkę i rzucić ją wraz z torbą na ziemię, a na jego twarzy malował się niewinny, niemalże dziecięcy uśmiech. Złote włosy lśniły w promieniach słońca przedostających się przez konary drzew, tak samo jak oczy czarujące lawendą. Wyglądał bosko, ale jednocześnie ludzko, czego nie dałoby się do końca powiedzieć o takim chociażby Suzaku czy Kairenie, którzy mieli w sobie więcej czegoś nierzeczywistego. Tamaki zaś stał tutaj, prawdziwy, zdrowy, młody, silny, pełen energii i wiary w lepsze jutro.

      Właściwie chciało jej się płakać.

      - Opowiedz mi, co się stało później - poprosiła cicho, nadal hardo na niego patrząc i próbując nie dać po sobie poznać, cóż takiego dzieje się w jej sercu.

      Skinął głową, zaproponował, by usiedli - rozłożył nawet swoją marynarkę, by mogła na niej usiąść i jednocześnie się nie pobrudzić - a następnie zaczął opowiadać. Najpierw o tym, co spotkało Mariko pod koniec jej życia, potem o tym, jak wyglądało życie rodziny po jej śmierci. Kilka lat później on się urodził, streścił to, czego nie pamiętał, a co opowiedzieli mu rodzice czy rodzeństwo, następnie zaś z ożywieniem zaczął rozprawiać o tym, co działo się już za jego „kadencji”. Wyjaśnił nawet, dlaczego przez tyle lat nie mógł znieść swojego kuzyna - rety, jakie to było głupie! - i nie omieszkał pochwalić się swoją obecną, jakże dojrzałą postawą wobec niego (którą szczycił się przecież dopiero od kilku dni).

      Aika nie przerywała mu, jako iż Tamaki był doprawdy dokładny w swoim monologu i właściwie nie było potrzeby, by dopytywać o szczegóły. Z wielkim zainteresowaniem obserwowała jego gesty i mimikę, którymi sprawiał, że miała wrażenie, iż czuła to co on albo osoby, o których akurat opowiadał. Buzia praktycznie mu się nie zamykała i nie zdziwiłaby się, gdyby rozprawiał tak do rana. W którymś jednak momencie spojrzała w wieczorne już niebo, a prefekt, zauważywszy to, zerknął na zegarek.

      - Yabai! Wymiana! Spóźnię się! - wykrzyczał, natychmiast podnosząc się z ziemi. Wyciągnął ku niej rękę, by pomóc jej wstać. Z wahaniem przyjęła ją. Kiedy stała już grzecznie, Tamaki sięgnął jeszcze po torbę i marynarkę, której nawet nie otrzepał, po czym chwycił Aikę za przegub dłoni i pociągnął za sobą, biegnąc w kierunku Księżycowego Dormitorium.

      - Hej! Co robisz?! - zapytała, chcąc nie chcąc biegnąc za nim.

      - Przepraszam, nie zdążyłbym odprowadzić się do akademika, więc bądź tak miła i chodź ze mną na wymianę! Potem dokończymy rozmowę! - odkrzyknął, nie zwalniając tempa, ale na chwilę odwracając się do niej. Miał szczęście, że w tym czasie nie wpadł na drzewo.

      Nie zdążyłby odprowadzić jej do akademika?

      Rety, on mówił serio, że już nigdy nie puści mnie tam samej!, zdumiała się w duchu. Z jednej strony miała ochotę się roześmiać - przecież obawa, iż znów ktoś ją porwie, gdy będzie samotnie wracała do dormitorium, była zupełnie idiotyczna i irracjonalna - ale z drugiej… Och, zrobiło jej się tak ciepło na sercu! To niesamowite uczucie, gdy ma się świadomość, że ktoś tak bardzo dba o ciebie i twoje bezpieczeństwo …

      Jak ona ma sobie niby poradzić z czekającą ją rozmową…?

      Kiedy dotarli na miejsce, Tamaki z roztargnieniem prędko włożył na siebie marynarkę, a następnie wygrzebał z torby opaskę prefekta i umieścił ją na swym ramieniu. W tym czasie Aika otrzepała jego ubranie z piasku, co zaowocowało ze strony kolegi najpierw lekko zdziwionym spojrzeniem, a zaraz potem uśmiechem i cichym podziękowaniem. Próbowała również się uśmiechnąć, ale chyba jej nie wyszło. Pogoniła go, by biegł do Misaki i jej pomógł.

      - Tylko się nie oddalaj! - przykazał na odchodnym.

      - Hai, hai - westchnęła. Pewnie nawet tego nie usłyszał.

      Z wahaniem powoli zbliżyła się w stronę tłumu. Nie miała pojęcia, jakim cudem te wszystkie wariatki jeszcze nie znudziły się Nocnym Wydziałem, a jeszcze bardziej zastanawiało ją, jak to się stało, że ogląda właśnie scenę tak podobną do tych, jakie lata temu rozgrywały się przed oczyma matki i ciotki Tamakiego, a potem jego starszego rodzeństwa. Pewne rzeczy pozostawały chyba po prostu niezmienne, mimo tego, co działo się w międzyczasie.

      Niesamowite i przerażające jednocześnie.

      Po wymianie prefekci podeszli do niej. Misaki upewniła się, że przyjaciółka jakoś się trzyma (wiedziała, że rozmowa z Tamakim będzie wymagała od niej wiele wysiłku i stalowych nerwów), po czym oddaliła się, by skontrolować, czy wszystko jest w porządku, a następnie spotkać się na chwilkę z Akihirą.

      Zostali sami, znowu. I tym razem Aika nie mogła już odwlekać właściwej rozmowy. Serce waliło jej ze stresu.

      Tamaki ujął jej dłoń i poprowadził ku drzewom, tym jednak razem nie zagłębili się w las, lecz pozostali na jego skraju. Nie siadając, oparli się o pień.

      - Hm, no tak - odezwał się Kiryuu jakimś takim niepewnym tonem. Zerknęła na niego ukradkiem i zauważyła, że odrobinę się rumienił. Szybko odwróciła wzrok. O rety, to naprawdę już… Co robić, co robić?! Rozpaczliwie próbowała coś wymyślić, ale nie była w stanie, bowiem jej głowę zdążyła już nawiedzić pustka. Czuła, ża sama też robi się już czerwona. Co za wstyd! - Ekhem. Eee… Myślałaś może o tym, co ci powiedziałem… wtedy?

      „Bo wiesz, Ai-chan, okazało się, że cię kocham!”

      Jak miałaby o tym nie myśleć? Od tych paru dni to zdanie co rusz pojawiało się w jej umyśle. Niemal słyszała wówczas aksamitny głos Tamakiego i widziała tę jego uroczą twarz ozdobioną najpiękniejszym pod słońcem uśmiechem opromieniającym wszystko i wszystkich dookoła. Ona kiedyś przez niego zwariuje. Od kiedy go spotkała, coraz częściej nie poznawała samej siebie oraz dziwiła się swym nieskładnym uczuciom. A w ciągu ostatniego tygodnia doprawdy pobiła rekord. Na przemian a to wielbiła Tamakiego niczym rycerza w lśniącej zbroi, a to załamywała ręce nad jego infantylnością, a to irytowała się z jego powodu, a to pragnęła rzucić wszystko, byle tylko móc go zobaczyć… Co się z nią działo? Czy to możliwe, że naprawdę… NAPRAWDĘ wpadła w jego sidła? Naprawdę z nim przegrała? A jeśli tak, to czy faktycznie powinna nazywać to przegraną? Czy… „miłość” nie powinna raczej uskrzydlać?

      Poczuła na sobie jego wzrok. No tak, nie raczyła mu przecież odpowiedzieć. Ale ona nie miała pojęcia, co zrobić. Oddychała szybko, mając jednocześnie wrażenie, że serce nie mogłoby już kołatać mocniej. Cholera, cholera! Co robić?!

      - Mogę cię przytulić?

      Znów nie odpowiedziała, zwiesiła tylko głowę jeszcze bardziej, zastanawiając się nad jego kolejnym pytaniem, które, pozornie jakże proste, w istocie wcale takie nie było. Szczerze mówiąc, o niczym innym nie marzyła, ale jeśli się teraz zgodzi, może zacząć się angażować, a przecież nie mogła sobie na to pozwolić. Nieoczekiwanie poczuła, że ostatecznie nie poczekał na pozwolenie. Obejmował ją jednocześnie mocno i delikatnie. Dlaczego było jej tak dobrze? Dlaczego w głębi serca czuła, że jego ramiona to miejsce, w którym mogłaby spędzić całe życie - i być może nawet powinna? Nie potrafiła odpowiedzieć na te pytania, tak samo jak nie potrafiła się wyswobodzić. Mogłaby tak trwać całą wieczność…

      Właśnie, wieczność.

      Rzeczywistość znów uderzyła ją z całą swoją mocą, dzięki czemu - a może przez co - zreflektowała się niechętnie i z trudem lekko odsunęła się od Tamakiego.

      - To… nie wyjdzie - szepnęła ledwo dosłyszalnie. Bała się na niego spojrzeć, więc patrzyła w ziemię. Z jakiegoś powodu na kilka sekund cała swą uwagę skupiła na paru pojedynczych mrówkach kręcących się koło ich stóp.

      - Dlaczego? - zapytał po prostu. Natychmiast zapomniała o mrówkach. Automatycznie podniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

      Jejku, stali tak blisko… Bez trudu mogliby się pocałować. Ale, do jasnej ciasnej, czemu w ogóle coś takiego przeszło jej przez myśl? Jeszcze chwila, a wpadnie w obłęd. To przecież nie było w jej stylu!

      Wzięła głęboki oddech, przełknęła ślinę i zacisnęła pięści. Musiała wreszcie się ogarnąć. Musiała przez to przebrnąć. Musiała to wszystko zakończyć…

      Musiała, ale, o losie, jak strasznie tego nie chciała! Za każdym razem, gdy to sobie uświadamiała, była przerażona. Bądź realistką, powtarzała sobie uparcie. Przestań bujać w obłokach. Życie to nie bajka.

      - Dlatego, że należymy do dwóch różnych światów, Tamaki - rzekła wreszcie. Jej ton zabrzmiał dziwnie beznamiętnie, a ona nagle poczuła nienaturalny spokój. Po prostu zrób, co do ciebie należy, rozkazała sobie.

      - Och, co ty mówisz? To nieprawda - odparł z lekkim uśmiechem, ale w jego oczach dostrzegła strach. On też bał się tej rozmowy. On też miał jakieś wątpliwości, choć zapewne inne od tych, które paraliżowały ją samą. - Wiesz już wszystko. Zaakceptowałaś to - zaczął wyliczać. - Oboje jesteśmy ludźmi, na dodatek w tym samym wieku…

      - Właśnie sęk w tym, że nie, Tamaki - przerwała mu. - „Oboje jesteśmy ludźmi”? Nie do końca. Ja owszem, jestem zwykłym, szarym, nic nieznaczącym człowiekiem, którego pierwszy lepszy wampir załatwiłby w mgnieniu oka.  Ale ty nie. Ty jesteś Łowcą Wampirów. Wiesz, w jakim świecie żyjesz, od zawsze, a ja zaledwie od kilku dni. Masz w sobie nieco wampirzych genów, a ja nie. Będziesz żył jeszcze wiele, wiele lat, a ja dożyję pewnie do maksymalnie kilkudziesięciu lat, jak większość ludzi. Nie jesteśmy tacy sami, Tamaki. Należymy do dwóch różnych światów - powtórzyła.

      Przez chwilę milczał, jakby nie rozumiał, co powiedziała. Patrzył na nią niemal tępo.

      - Mylisz się - oświadczył wreszcie, biorąc się w garść. Nie mógł się poddać, nie teraz. - To prawda, że mam nieco wampirzych genów, ale uwierz, że nie tak dużo jak dziadek czy wujek Deichi. To prawda, że jestem Łowcą, ale to nie zmienia faktu, iż jestem też człowiekiem. Bycie Łowcą to… trochę jak zawód. Podczas gdy inni będą urzędnikami, strażakami, mechanikami czy bankowcami, ja będę ganiał za wampirami. Właściwie to trochę jak specjalna policja, nie uważasz? Dbamy po prostu o bezpieczeństwo. Oczywiście mam świadomość, że musisz być skołowana, skoro w ciągu ledwie paru dni tak wiele się w twoim życiu wydarzyło, Ai-chan, ale masz we mnie czy w Misie-chan pełne wsparcie. Na moją rodzinę i przyjaciół też będziesz mogła liczyć. Wiadomo, początki zawsze są trudne, ale jestem pewien, że koniec końców odnajdziesz się w tym wszystkim…

      - Tamaki, powiedz mi, twoje rodzeństwo jest od ciebie starsze o jakieś dwadzieścia lat, prawda? - spytała cicho. Skinął głową z niepewną miną. - A wyglądają na studentów. Na studentów, Tamaki! Jak gdyby byli maksymalnie pięć lat starsi od nas, ale w życiu dwadzieścia! Nie wciskaj mi kitu, że niczym się nie różnimy - mówiła, tracąc już kontrolę nad sobą. Miała ochotę wręcz wyć, choć nie do końca umiała pojąć dlaczego. Serce ją bolało, dosłownie kłuło, jak gdyby chiało ukarać ją za to, że je zdradziła. - Dam sobie głowę uciąć, że twoi rodzice wyglądają na jakieś trzydzieści-czterdzieści lat, a są przecież po sześćdziesiątce! - Otworzył usta, ale przecież nie mógł temu zaprzeczyć. - Jesteście o tyle silniejsi ode mnie… A wampiry? To się wręcz w głowie nie mieści. Jak miałabym żyć pośród was? Jak miałabym wam w czymkolwiek dorównać? - pytała, nie oczekując odpowiedzi. - Wiesz, chyba jednak źle zrobiłam, nie zgadzając się na wymazanie pamięci. To, co się ze mną dzieje od tych kilku dni, to istne szaleństwo. Nie wiem już, co jest prawdą, a co nie. Nie wiem, w co wierzyć, w kogo wierzyć… Nie wiem, co powinnam czuć. Nie wiem… nic. Nic nie wiem - powtarzała jak w transie. Poczuła na policzkach łzy. Zdziwiła się i podniosła do twarzy jedną ze spoconych dłoni. Bezwiednym ruchem starła ze skóry mokre ślady.

      - Proszę, nie mów tak - jęknął. Ponownie na niego spojrzała i przestraszyła się rozpaczy, jaką ujrzała. Musieli wyglądać jak para z taniego melodramatu. To zakrawało o farsę… Więc dlaczego tak to bolało? - Ja… Ai-chan, zrobię wszystko, byś poczuła się lepiej. Wprowadzę cię do „mojego” świata i uczynię go twoim. Pokażę ci, jak piękne i wesołe może być życie, tylko mi na to pozwól…

      - Jak możesz mówić, że jest piękne i wesołe, gdy dzieją się takie straszne rzeczy? Twoja kuzynka umarła w wieku piętnastu czy szesnastu lat. Żona twojego brata osierociła dwie córeczki. Brat chłopaka Misy zdradził wszystkich swoich bliskich i szykuje rebelię, która niebawem przerodzi się w prawdziwą wojnę, która na pewno nie obędzie się bez ofiar. To i inne sprawy… Ja… Ja chyba nie umiem tak żyć, Tamaki. Nie mam chyba jednak na to siły. Myślałam, że jestem w stanie dużo przetrwać, że dam sobie radę, że jakoś to będzie… Ale już przestałam. To… To się po prostu nie uda.

      Kolejne łzy urządziły sobie wyścig po jej twarzy, ale tym razem nie myślała już o tym, by się ich pozbyć. Musiała choć w najmniejszym stopniu wyładować swoje emocje, które, miała wrażenie, w przeciwnym razie rozsadziłyby ją od środka. Nadal nie wiedziała, dlaczego tak bardzo to wszystko przeżywa i dlaczego nie potrafi pogodzić się z tym, jak wygląda jej obecne życie… albo raczej jak mogłoby wyglądać, gdyby wypowiedziała trzy pozornie proste słowa pod tytułem „Też cię kocham.”.

     - Po prostu dajmy sobie spokój, dobrze? Nie będę się już na ciebie ciągle gniewać. Możemy być dobrymi znajomymi z klasy, a kiedy skończymy liceum, rozejdziemy się w swoje strony. Tak będzie najlepiej - powiedziała pustym tonem.

      - Nie - wyszeptał. - Wcale nie będzie - oznajmił już głośniej i mocniej. Złapał ją za ramiona. Zdziwiona, spojrzała na niego z przestrachem. Nie spodziewała się takiej reakcji. - To przeznaczenie. Czego bym nie robił, wciąż czuję, że powinniśmy być razem…

      - Nie ma czegoś takiego jak przeznaczenie - przerwała mu z trudem. - I nie ma sensu, by bawić się w zakochaną parę. Przez kilka lat, póki jesteśmy w liceum, może jakoś by to było, ale co dalej? Jak ty to sobie wyobrażasz? Myślisz, że byłoby w porządku, gdybyś ty ganiał za wampirami i co rusz narażał swoje życie, a ja wiecznie stałabym w miejscu, bojąc się, że w końcu coś się stanie i już do mnie nie wrócisz? Myślisz, że chciałabym codziennie z trwogą patrzeć w lustro i zauważać, jak się starzeję, podczas gdy ty wciąż wyglądasz na młodzika? To nie fair. A jeśli szukasz zabawy na parę tygodni czy miesięcy, to pomyliłeś adresy, bo nie zamierzam w to wchodzić.

      - Nie zrobiłbym czegoś takiego - powiedział poważnym tonem. Wyglądałby na oburzonego, gdyby nie ten smutek, który wybijał się naprzód. - I nie zamierzam dać się nikomu zabić - dodał. - Poza tym… Nie za bardzo przejmujesz się wyglądem? Naprawdę w tym tkwi największy problem? Mówię ci przecież, że nie mam tych wampirzych genów jakoś specjalnie wiele. Jedni dziedziczą ich dużo, inni mniej, a ja należę raczej do tej drugiej kategorii. Poza tym, przepisem na sukces jest zdrowy tryb życia. Jeśli się postarasz, spokojnie zdobędziesz młody wygląd na długie lata. Kto jak kto, ale my, Japończycy, coś o tym przecież wiemy, prawda? - Spróbował się uśmiechnąć. - Każdą przeciwność losu da się przejść, Ai-chan. Pewnie, życie rzuca nam pod nogi kłodę za kłodą, ale czyż nie po to jako dzieci nauczyliśmy się skakać, by je pokonać?

      Uśmiechnęła się smutno.

      - W każdej sytuacji znajdziesz promyk słońca, prawda? - zapytała. Światło księżyca magicznie odbijało się w jego oczach. Chciałaby w nich zatonąć, ale nie poddała się temu pragnieniu. Odetchnęła głęboko późnowieczornym, czerwcowym powietrzem. - Przepraszam, Tamaki. Przykro mi. Naprawdę - zapewniła, patrząc mu prosto w oczy.

      Spoglądali na siebie przez jakiś czas, nie mogąc wykrztusić z siebie ani słowa więcej. Szum drzew akompaniował biciu ich zbolałych serc. Ale czy to nie normalne w tym wieku? Byli tylko głupio zakochanymi nastolatkami. Dziś kochasz, jutro przestajesz. Groteska, nic więcej.

      Na pewno.

      - Od jutra będzie jak dawniej, dobrze? - odezwała się w którymś momencie. W głębi duszy wiedziała, że to niemożliwe, ale naiwnie chciała w to wierzyć. - Dobranoc.

      Nie oglądając się za siebie, podążyła ku swojemu dormitorium. Wiedziała, że Tamaki idzie kilka metrów za nią, najwidoczniej mimo wszystko nie mogąc porzucić swojego postanowienia, iż nie puści jej już samej do akademika. Musiał się upewnić, że wróci tam bezpiecznie, cała i zdrowa. Uśmiechnęła się poprzez łzy, ale nie uległa i nie odwróciła się.

      Dała upust swojej żałości dopiero w pokoju. Misaki tuliła ją do siebie, domyślając się, co się stało i szepcząc jej na ucho uspokajające słowa. Obawiała się, że tak właśnie się to potoczy. Aika była zbyt uparta, a Tamakiemu póki co tylko wydawało się, iż jest zdolny góry przenosić.

      Wiara nie zawsze czyni cuda, zdążyła się już o tym przekonać również na własnej skórze.

      Zdołowana, sama również zaczęła płakać, myśląc o przyjaciołach, a przede wszystkim o Akim. Szlochały więc razem, nawzajem wczepiając palce w swoje koszulki i próbując pozbyć się choć części bólu zalegającego w ich sercach.

***

      Przez kolejny miesiąc niemal wszyscy czuli się tak, jak gdyby życie toczyło się gdzieś obok nich. Tamaki i Aika, jeśli już się do siebie odzywali, zachowywali się tak, jakby nic się nie wydarzyło - przynajmniej pozornie, bo wewnątrz każde z nich zawsze przeżywało burzę. Misaki wspomagała Akihirę na każdy możliwy sposób, a ten wciąż uparcie dawał z siebie wszystko, wiedząc, że jeśli raz na dobre się załamie, nie będzie już w stanie wrócić do normalności. Kei nadal zmagał się z bólem po stracie żony i nienawiścią w stosunku do Kyoujiego za to, że mu ją odebrał. Hanashi całym sercem wspierała bliźniaka, ale od czasu do czasu miewała krótkie zawieszki, chwile zamyślenia, podczas których niezmiennie odczuwała dziwną pustkę, której istnienia nie potrafiła wytłumaczyć. Kairen ostrzegł bliskich przed Gizen Toumą, ale choć ci, którzy mogli, starali się dowiedzieć czegoś więcej na jej temat, okazało się to bezowocne. Kanaru spędzała coraz więcej czasu w domu, pomagając mamie i z dnia na dzień bardziej ciesząc się na braciszka.

      W Związku wciąż było gorąco. Pracownicy głównej siedziby zostali sprawdzeni - na szczęście przez Isayę i Suzaku, a nie na przykład Sarę - dzięki czemu co poniektórzy poczuli się pewniej i na powrót zaczęli ufać kolegom z pracy, inni z kolei, wcześniej siłą bądź szantażem zmuszeni do współpracy, otrzymali ochronę. Odnaleziono tylko jednego zdrajcę, ale był to kolejny zwykły pionek, który niemalże o niczym nie miał pojęcia i ślepo wykonywał tylko zadania od szefa rebeliantów.

      Kyouji zniknął i nikt nie wiedział, gdzie można go szukać. To samo tyczyło się zresztą co najmniej kilkudziesięciu innych Łowców na terenie całego kraju.

      Któregoś dnia Mayumi znów miała wizję, tym razem jednak inną niż te, które nawiedzały ją ostatnio. Nie ujrzała w niej kobiety w lochu. Nie ujrzała też, na szczęście, niczyjej śmierci. Zobaczyła jednakże coś, co bardzo nią wstrząsnęło. Gdy obudziła się ze strachem, przez kilkanaście sekund leżała nieruchomo, a następnie, upewniwszy się, że nie zbudziła Yumeki, wstała i podeszła do okna. Leciutko uchyliła kotarę, uważając, by światło nie padło na współlokatorkę.

      Zapatrzyła się w jasny, słoneczny krajobraz i bajecznie błękitne niebo. Nie umiała pojąć, dlaczego na tak pięknym świecie dzieje się wciąż tyle zła. Wpatrując się w widok za oknem, poczęła się zastanawiać, czy będzie w stanie sprostać wyzwaniu, jakie ją spotka.

      Jednak zanim do niego dojdzie, ktoś inny będzie musiał przejść swoją próbę.

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Na ostatni moment (jeśli oczywiście „moment” oznacza sobotę) udało się ukończyć rozdział! Tak więc po długich dwóch miesiącach (o rany!) macie wreszcie coś do poczytania. Ulżyło nam, iż wreszcie ruszyłyśmy do przodu. A to nie koniec dobrych wieści! Kolejny rozdział jest gotowy od… wakacji? No, w każdym razie jest. A jeszcze kolejny czeka jedynie na dokończenie. Więc do świąt pewnie będziecie mieli nowości od czasu do czasu. :)

      Nie żeby coś, ale może KTOŚ też by coś dodał/napisał? Taka tam drobna sugestia.

      Ze względów fabularnych dedykacja wędruje do Suzu i Andzika. Podziękowania za komentarze pod poprzednim rozdziałem kierujemy zaś do Shōri, Kiran i Suzu. Arigatō!

      No, to do następnego - już za dwa tygodnie! ^^