Vampire Night: rozdział XLII - „Szept serca”

      Wyczuł ją od razu, gdy pojawiła się niespodziewanie w okolicy chronionej czarem posiadłości rodu Shoutou, ale nie miał siły, by jakkolwiek zareagować. Nie zdziwił się, nie ucieszył ani nie przestraszył, właściwie ledwo nawet odnotował ten fakt. Zamknięty w jednej ze swoich komnat, siedział nieruchomo na sofie, wpatrując się tępo w bliżej nieokreślony punkt.

      Jak on mógł jej to zrobić?

      Powtarzał sobie to pytanie jak mantrę, ale nie był w stanie znaleźć choćby odrobinę satysfakcjonującej odpowiedzi. Czuł się jak najgorszy łajdak i pewnie faktycznie nim był. Tak bardzo skrzywdzić niewinną, delikatną istotę, na dodatek szalenie w nim zakochaną od wielu, wielu lat. Ilu właściwie? Musiałby się zastanowić, by poskładać konkretne fakty w całość. Przed oczyma przelatywały mu setki obrazów, a każdy z nich dotyczył którejś z kobiet, które wprowadziły zamęt do jego serca i umysłu. Aya. Hanashi. Aya. Hanashi. Aya…

      Pierwsze spotkanie z nią, gdy przyszła do niego w towarzystwie Zero po odkryciu prawdy o ojcu i pogodzeniu się z nim. To szczęście, które oboje poczuli, mając oto dowód, iż nie są sami w byciu dhampirami…

      Pierwszy raz, gdy ujrzał Hanashi jako niemowlę, którego, ku rozbawieniu Kaori, właściwie nie umiał odróżnić od jej brata bliźniaka. Czym byli starsi, tym siłą rzeczy coraz bardziej się od siebie różnili, ale wówczas…

      Bal, na którym Aya się ujawniła. Wyglądała tak przepięknie… Pragnął ją chronić, tak bezbronna się zdawała, mimo siły, którą starała się z siebie wykrzesać.

      Bal szkolny, w którym uczestniczył, będąc przewodniczącym drugiej Nocnej Klasy. Hana wyczekująca tańca z nim, na który w końcu się zdecydował (po części przez wzgląd na słowa Mariko), obdarzając ją tym samym tak wielką, szczerą radością…

      Pocałunek pod gwiazdami, przed którym nie potrafił się powstrzymać. Przerażenie, które ogarnęło go na myśl, iż może przez to stracić Ayę na zawsze…

      Przypadkowe zetknięcie się warg jego i Hanashi za czasów szkolnych. Tej nocy, gdy umarła jego matka. Już wtedy chcąc nie chcąc zranił Hanę, nie przykładając żadnej wagi do tamtego całusa, gdyż tonął w bólu po stracie rodzicielki. Rozumiała to, ale jednak…

      Smak krwi Ayi. Najwspanialszy na świecie. Jedyna krew zdolna uspokoić jego pragnienie w pełni. Najbliższy kontakt z Ayą, a właściwie „tą drugą”. Ledwie się powstrzymał, by nie wykorzystać sytuacji, ale zrobił to, nie mogąc dopuścić do tego, by ją utracić. Poza tym to przecież nie była ona…

      Ale nie powstrzymał się, kiedy przyszło co do czego z Hanashi. Na nowo przeżywał tę upojną noc. Robił to już tyle razy, analizował ją ze wszystkich możliwych stron, wiedząc, że to głupie, ale nie mogąc się przed tym uchronić. Przerażało go wiele szczegółów: to, jak dobrze mu było, to, że zachował się nieodpowiedzialnie, to, że dał Hanie nadzieję, to, że wtedy przez ułamek sekundy pomyślał o Ayi. To było tak nieodpowiednie, tak okrutne, zarówno w stosunku do Hanashi, jak i do Ayi… Nie umiał sobie tego wybaczyć. Hana to przecież tak wspaniała, energiczna osóbka, jakże więc mógł dawać jej złudną nadzieję? Czy to piwo zmąciło mu w głowie? Raczej nie, a na pewno nie do końca, jako wampir był przecież dość odporny na alkohol. I nie chciał jej wykorzystać, ale w pewnym sensie to zrobił. Nie zdołał się pohamować, wstąpiło w niego zwierzę, zdrowy rozsądek jakby wyparował. Co go do tego popchnęło? Z jakiegoś powodu czuł niekontrolowanie wzbierający się gniew za każdym razem, gdy Hanashi wspominała o tym całym Shoucie Hanadagi. Czy Aya miała rację, twierdząc, że jest o niego zazdrosny? Prawdą było, że to mu się nie podobało, ale był pewien, że temu facetowi nie można ufać. Z drugiej strony, czy on był lepszy? Teraz na pewno nie. Był ścierwem, które nie powinno mieć prawa nigdy więcej spojrzeć Hanie w oczy. Mimo tego pragnął z całych sił ponownie się z nią spotkać, jakoś to wszystko wyjaśnić, błagać ją o przebaczenie. Dlaczego aż tak mu na tym zależało? Co się z nim, do cholery, działo? Jasne, miłość byłaby łatwym wytłumaczeniem, ale sęk w tym, iż nie miał najmniejszych wątpliwości, że nadal z całego serca kocha Ayę. Czy jakaś jego cząstka mogła po tylu latach samotności chcieć wyrwać się w stronę innej kobiety?

      A propos Ayi… Gdy o niej myślał, odczuwał wyrzuty sumienia niewiele mniejsze niż te dotyczące Hanashi. Aya zawsze go akceptowała, od samego początku, mimo wszelkich głupstw, jakie popełniał. Zawsze utrzymywała, że jest dobrą osobą. Wbrew Zero, wbrew Kaori, wbrew każdej innej osobie, z którą choćby przez krótki czas miał na pieńku. Była najwspanialszą przyjaciółką, jaką mógł sobie wymarzyć. Doceniał to, naturalnie, ale gdzieś głęboko w sobie nigdy do końca nie przestał pragnąć czegoś więcej. Wiedział, że to marzenie nieosiągalne, w końcu Aya od lat była szczęśliwą mężatką, doczekała się też dwojga dzieci, choć jedno zginęło tragicznie przeszło dwadzieścia lat temu. Zawsze była z nim szczera. Zdawała sobie sprawę z jego niegasnących romantycznych uczuć względem niej, lecz mimo tego nigdy go nie odtrąciła. Gdy jej potrzebował, była przy nim, choć on nie był jej potrzebny w podobnych momentach, skoro miała ważniejsze osoby niż on. Zero, Kao, Kairen… Jakim prawem wtrącał się do jej w miarę możliwości poukładanego życia? Dlaczego ona się na to zgadzała? Dlaczego Zero się na to zgadzał? Jak on to robił, iż był w stanie nie rzucić się na niego za każdym razem, gdy przytulał jego żonę bądź całował ją w policzek? Czy on byłby do tego zdolny, gdyby Aya była jego? Jakoś w to wątpił. Chyba broniłby jej ze wszystkich sił, co raczej nie spodobałoby się ani jej, ani innym. Z drugiej strony, gdyby tak jak Zero wiedział, że nic mu nie grozi ze strony reszty męskiej części świata, bo Aya kocha w taki sposób tylko jego…

      Drzwi otworzyły się gwałtownie, więc odwrócił się automatycznie w ich kierunku i ujrzał ją, piękną jak zwykle. Serce zdawało się go boleć, dosłownie, nie w przenośni. Miał ochotę popłakać się niczym małe dziecko, ale nawet na to nie miał siły.

      Stanęła na progu, wpatrując się w niego szarymi oczyma. Na jej czole widniała zmarszczka zmartwienia, ale jednocześnie wyglądała, jak gdyby jej ulżyło. Nie był w stanie dociekać, dlaczego tak było.

      - Doprawdy doprowadzisz mnie kiedyś do zawału - powiedziała zamiast przywitania. Zrobiła krok naprzód, odwróciła się na chwilkę, by ostrożnie zamknąć drzwi, po czym znów na niego spojrzała. - Czyli Hana-chan wszystko już wie - stwierdziła oczywistość. Nie było potrzeby pytać, widziała to gołym okiem, Suzaku miał wymalowaną na twarzy każdą emocję. Przypomniała sobie, jak wieki temu, dopiero gdy się zaznajamiali, stwierdził, iż każdy rodzaj gry ma opanowany do perfekcji. Chyba się jednak wówczas mylił.

      Jak w transie skinął tylko głową. Nie spuszczał z niej wzroku, choć robił to bezwiednie. Mógłby wpatrywać się w nią całymi wiekami. Była idealna w każdym calu, choć oczywiście wiele zależy od gustu, bo na pewno byli tacy, którym to i owo by przeszkadzało. Niestety, on do tego zapewne stosunkowo wąskiego grona nie należał.

      Wytrzymała dzielnie jego wzrok. Wyglądał tak żałośnie, że domyślała się, iż nawet Hana poczułaby litość na jego widok, mimo wściekłości i bólu, jakie na pewno teraz odczuwała. Nie dało się ukryć, że był to obrazek zarówno przeraźliwie smutny, jak i, na swój nieco pokręcony sposób, uroczy. Co tu dużo mówić, książę z bajki w takim stanie wywoływał wręcz instynkt macierzyński, miało się ochotę podejść do niego i go przytulić, pocieszyć. Ale przecież nie po to tutaj przyszła.

      - To Hana tak cię urządziła? - zapytała, a w odpowiedzi znów otrzymała jedynie kiwnięcie głową. Kasztanowe włosy Suzaku były w nieładzie, część wpadała mu do oczu, ale on nie zwracał na ten fakt najmniejszej uwagi. - Wiesz, mogłeś się chociaż umyć.

      Jakby ze zdziwieniem zerknął na swoją koszulę. Wcześniej była śnieżnobiała, ale obecnie niemal cała pokryła się jego krwią. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, jak straszliwie bolą go rany zadane Black Butlerem. Dostanie z broni Łowców to najgorsze, co może trafić wampira. Przypomniał sobie szaleństwa młodości, gdy zdarzało mu się zadzierać z Łowcami. Zazwyczaj wspominał te czasy z pewnym zażenowaniem, ale i rozbawieniem, ale teraz ani trochę nie było mu do śmiechu.

      Zorientował się, że kiedy wrócił do domu, dopadła go śmiertelnie przerażona służba. Otoczono go, każdy pragnął mu pomóc, opatrzyć go, zrobić cokolwiek, by go wesprzeć, ale on odesłał wszystkich, nie znosząc sprzeciwu. Wuj próbował czegoś się od niego dowiedzieć i przemówić mu do rozsądku, ale w końcu Suzaku jakoś udało się go zbyć. Wtedy udał się do siebie, a niedługo potem pojawiła się Aya.

      - Właściwie co tu robisz? - zapytał cicho zachrypniętym głosem.

      - Głupie pytanie. - Podeszła do niego i ukucnęła naprzeciwko, nie spuszczając z niego wzroku. - To chyba oczywiste, że poczułam, iż coś ci się stało, czyż nie? - stwierdziła spokojnie.

      - Nie byłbym tego taki pewien. Tak nie powinno być. Nie zasługuję na to…

      - Przestać gadać głupoty. - Zdziwił się nieco, słysząc te słowa. Powoli zaczął nieśmiało wychylać się ze skorupy, otrząsać się z transu. - Mam ci je wyleczyć? - zapytała, zerkając na rany w brzuchu i ramieniu. Wyglądały paskudnie, ale ona znała już odpowiedź Suzaku.

      - Nie.

      Uśmiechnęła się lekko z aprobatą.

      - Widzę, że to prawidłowa odpowiedź? - szepnął z cieniem uśmiechu.

      - Punkt dla ciebie - przyznała.

      - Gdybym się zgodził, zrobiłabyś to? - musiał spytać.

      - Oczywiście - odrzekła szczerze. Jej spokojny ton był dla niego jak dźwięk nadziei.

      - Ale to moja pokuta, choć to i tak za mało - dokończył. Skinęła głową, a on uśmiechnął się słabo pod nosem.

      - Tylko nie daj się teraz nikomu zabić, bardzo cię proszę - rzuciła niby to swobodnym tonem, ale tak naprawdę dało się w nim wyczuć prawdziwą, głęboką troskę. Obiecał, że to zrobi, choć po prawdzie momentami miał teraz ochotę umrzeć i czuł, iż tym samym ułatwiłby paru osobom życie. Niemniej miał świadomość, że prędzej czy później sprawy jakoś się poukładają, chociaż nie był w stanie przewidzieć, czy kiedykolwiek będzie jeszcze mógł stanąć z Hanashi twarzą w twarz. - I daj mi się opatrzyć - dodała po paru sekundach, wciąż co rusz zerkając z niepokojem na jego rany.

      Chwilę zajęło jej złamanie jego oporu, ale kiedy wreszcie jej się to udało, wyszła na korytarz, by poprosić pierwszą lepszą służkę o przyniesienie jej materiałów opatrunkowych. Prędko je otrzymała i wtedy wróciła do pokoju, ponownie zamknęła za sobą drzwi i podeszła do Suzaku. Bez słowa ostrożnie zdjęła mu koszulę, próbując zrobić to jak najdelikatniej. W niektórych miejscach materiał przyległ do ran z powodu krzepnącej krwi, a nie chciała sprawiać przyjacielowi jeszcze więcej bólu. W końcu uporała się z tym zadaniem. Najgorszy był zapach jego krwi, tak piękny i pociągający. Musiała na moment zwiesić głowę i przymknąć oczy, bojąc się, że zaiskrzyły się czerwienią. Uspokoiła jednak przyspieszony oddech, policzyła w myślach do dziesięciu i wróciła do pracy. Wytworzyła odpowiednią ilość wody, by najpierw oczyścić rany. Z trudem powstrzymała się przed wyleczeniem mu ich. Była przyzwyczajona do pomocy rannym i wręcz nienaturalne było dla niej zajmowanie się poszkodowanym w taki sposób, jak za dawnych czasów, zanim zdobyła umiejętność uzdrawiania.

      - Dlaczego to robisz? - zapytał cicho. Siedział biernie, nie chcąc jej przeszkadzać i robiąc tylko to, co mu kazała, ale nie spuszczał z niej wzroku bajecznych tęczówek.

      Oderwała spojrzenie od trzymanych bandaży, by popatrzeć mu w oczy.

      - Jesteśmy przyjaciółmi - odparła po prostu.

      - Aya, każdy, kto by wiedział o tym, co wiesz ty, zupełnie by mną pogardził. Sam to robię. A ty… Ty mimo tego jesteś tutaj i robisz dla mnie to wszystko, jak gdyby nic się nie wydarzyło.

      - Ja też popełniłam w życiu wiele błędów. Niektórych do dziś nie umiem sobie wybaczyć. Wiem, jak to jest mieć do siebie żal tak wielki, iż ma się wrażenie, że nie da się po tym przejść do porządku dziennego. - Przypomniała sobie, jak z jej winy Kao omal nie zginęła. Śmierć rodziców, którzy poświęcili życie w jej obronie. Gorzkie słowa, które wypowiadała w stronę Reiko, choć ta tyle dla niej zrobiła. Każde kłamstwo, jakim obdarzyła Kaori. Każdy czyn, który dogłębnie mógł zranić Zero, a który mimo tego został jej przebaczony. I ta świadomość, iż gdyby nie ona, Mariko być może by żyła… A Otsune, jej ludzka przyjaciółka ze szkolnych lat? I inni uczniowie Akademii Kurosu, którzy zginęli podczas ataku Akujiego Toumy na nią? Gdyby mu nie podpadła, to by się nie wydarzyło. To z jej winy umarło tak wielu niewinnych ludzi… - Nie zamierzam cię zostawić, Suzaku. Nigdy. Wiedz, że możesz na mnie liczyć. Nie pochwalam tego, co zrobiłeś. Jesteś idiotą, ale grunt, że masz tego świadomość. Powoli zaczniesz rozumieć, co tak naprawdę czujesz. I kiedy nadejdzie czas… Kto wie, może nawet Hanie-chan uda się tobie wybaczyć?

      - Nie powinna tego zrobić…

      - Ale jest wrażliwą, kochającą cię dziewczyną. Przebaczy, choć na razie obojgu wam wydaje się to niemożliwe - rzekła pewnie. Widziała, że nie do końca jej uwierzył, ale mimo wszystko jej słowa minimalnie poprawiły mu nastrój, dały choćby namiastkę nadziei. - Będzie ciężko, ale ostatecznie wyjaśnicie sobie co trzeba.

      Uśmiechnął się słabo, a w jego cudnych oczach pojawiło się coś na kształt rozrzewnienia. Otaczały go tak wspaniałe osoby, a on sprawiał im tyle problemów… Czuł się okropnie z samym sobą, ale z drugiej strony… Świadomość, że ma się przyjaciółkę, która potrafi mu wybaczyć i przemówić do rozsądku, była naprawdę budująca.

      - Przepraszam, że ostatnio zachowywałem się tak, a nie inaczej - szepnął ze skruchą, ale i spokojem. Spłynęło na niego jakieś dziwne odprężenie… A może raczej odrętwienie? Nie był pewien. Ostatecznie mogło to być i jedno, i drugie. - Wiesz… Bałem się, że to już koniec. Z nami. Z naszą przyjaźnią. To było tak… tak straszne…

      - Wiem - przyznała, nie przerywając opatrywania go. Jej ruchy były płynne i delikatne. Widział, że próbuje nie narażać go dodatkowo na niepotrzebny ból. - Szczerze mówiąc, też się tego bałam. Na początku, bo gdy złość przeszła, mogłam już spojrzeć na całą sytuację z szerszej perspektywy. I zdałam sobie sprawę, że nie możemy tego zepsuć - mówiła tym samym opanowanym tonem. - Nie chcę cię stracić.

      - Ani ja ciebie.

      Oderwała wzrok od bandaży, by spojrzeć na niego i uśmiechnąć się subtelnie. Odwzajemnił się tym samym. Wciąż cierpiał, ale powoli… powoli zaczynał dochodzić do siebie.

      - Pamiętasz, jak dawno, dawno temu powiedziałem, że jesteś zbyt łagodna jak na wampira? - zapytał niespodziewanie po kilkunastu sekundach milczenia. Potwierdziła od razu. To było wtedy, gdy miała problemy z własną osobowością. Momentami prawdziwa ona zachowywała się niczym „druga Aya”. Ba, nawet myślała w taki sposób. Rozmowa z Suzaku na ten temat odbyła się, kiedy poszła podziękować mu za uratowanie Kaori po ich dramacie związanym z atakiem Akujiego Toumy. - Nadal tak uważam - wyznał.

      - Cóż, może to dlatego, że nie jestem wampirem - odparła z uśmiechem.

      - Ja też nie, ale o mnie nie da powiedzieć się tego samego - zauważył.

      - To wszystko to chyba nie kwestia wampiryzmu bądź człowieczeństwa, lecz raczej charakteru, wychowania i płci - wysunęła przypuszczenie.

      - Może masz rację - przyznał. - A propos niepełnego wampiryzmu. Ten cały Hanadagi dowiedział się prawdy o nas.

      Uniosła brew i posłała mu pytające spojrzenie. Dopiero wtedy opowiedział jej o wszystkim. Był już gotów, by to zrobić. Musiał się wygadać; wiedział, że Hanashi też to zrobi. Na pewno zdążyła już wyżalić się Keiowi. On niestety nie miał rodzeństwa. Miał za to bratnią duszę, która, mimo wszystko, wciąż stała po jego stronie. No, niekoniecznie w tej sytuacji, miał świadomość, iż Aya popiera Hanę, ale przecież on w pewnym sensie robił to samo. To ona była tu poszkodowaną, w żadnym razie nie on.

      - Naszą tajemnicę ciężko już nazwać sekretem - rzuciła, uśmiechając się krzywo. - Ciekawa jestem, dlaczego Sara nadal nie wykorzystała tego przeciwko nam. I skąd wiedzieli o mnie Rido oraz Akuji…

      - Rido więził Shizukę, twoją ciotkę, więc może wniknął do jej umysłu i stąd się dowiedział. A bachor Touma… Nie wiem, może kiedyś byli wspólnikami? Jeden i drugi był psycholem, jakich mało.

      - Może… Ale skoro wiedział Akuji, być może wie i Gizen, na którą mamy zresztą uważać, biorąc pod uwagę ostrzeżenie Kyouyi Hiou. A teraz, gdy prawdę poznał Shouta, reszta Hanadagi też może się dowiedzieć…

      - Nie sądzę, że ten facet podzieli się taką informacją z rodziną - oznajmił Suzaku. - Nie wygląda na szczególnie zadowolonego z krewnych i czekającego go ślubu z kuzynką. Stawiam na to, że zachowa ten sekret dla siebie, by mieć asa w rękawie. Nie zdziwię się, jeśli kiedyś wykorzysta to przeciwko mnie…

      - No tak, zdecydowanie nie zapałaliście do siebie sympatią - przyznała. Suzaku skrzywił się na samą myśl o Shoucie. - Przyznaj, jesteś zazdrosny.

      Zakończyła bandażowanie przyjaciela i chowała właśnie wszystko do apteczki, ale przerwała, by spojrzeć mu głęboko w oczy. Była ciekawa, czy Shoutou wreszcie zacznie przyznawać się do uczuć, które naprawdę żywi.

      - Ja… - zaczął, ale zamilkł, bo właściwie nie wiedział, co odpowiedzieć. Był zazdrosny? - Wiem, że go nie znoszę. Wiem… Mam przeczucie - poprawił się - że Hana nie jest z nim bezpieczna. Ale ona wydaje się mu ufać. Może my z kolei powinniśmy zaufać jej osądowi, ale ja nie potrafię tego zrobić, naprawdę. On… On ma jakiś cel. Zawsze patrzy na mnie z góry, a jego oczy świecą triumfem, gdy w czymkolwiek mnie przewyższa. Lgnie do Hany, ale nie wygląda to na niewinną znajomość. Może po części ją lubi, ale myślę, iż czai się za tym coś jeszcze. Niestety, nie wiem co. Czy chodzi o nią jako o kobietę, czy może Łowczynię albo osobę spokrewnioną z takimi, a nie innymi ważnymi personami naszego świata? Pamiętasz? Mówiłem ci, że podczas przesłuchań czystokrwistych dwadzieścia parę lat temu on, sprawdzając mnie, okropnie zainteresował się Hanashi. Była wtedy tylko nastolatką, a mimo tego już wówczas zwrócił na nią uwagę. Potem zapoznał się z nią, a teraz zachowują się jak co najmniej para całkiem dobrych znajomych. Nie uważasz, że to podejrzane i niepokojące? - Spojrzał na Ayę z oczekiwaniem i zmartwieniem wymalowanymi na boskiej, choć nieco skrzywionej bólem twarzy.

      - Owszem - odparła, potakując. - Ale nie odpowiedziałeś na moje pytanie. - „Pytanie” właściwie nim nie było, ale żadne z nich nie zwróciło na to uwagi.

      Uchylił lekko usta, dziwiąc się, że po jego krótkim monologu Aya znów do tego wraca. Naciskała na niego, subtelnie, bo subtelnie, ale jednak. Wiedział, że nie robi takich rzeczy bez powodu, ale mimo tego miał ochotę uciec znów do swojej bezpiecznej, choć mrocznej skorupy.

      Przełknął lekko ślinę i zapatrzył się w jakiś bliżej nieokreślony punkt na podłodze.

      - Boję się o nią - powiedział szczerze, nie odrywając mętnego wzroku od posadzki. - Nie chcę, by on ją skrzywdził. By ktokolwiek ją skrzywdził. I nie chcę, by on ją wykorzystał. Nie chcę… Nie chcę, by zrobił coś podobnego do tego, co ja jej zrobiłem. - Jego głos wyraźnie drżał. Na samą myśl, że Shouta mógłby za bardzo zbliżyć się do Hanashi, coś rozsadzało go od środka. Właściwie już nawet w chwilach, gdy ten z nią rozmawiał, zachowując się, jak gdyby był jej przyjacielem, albo gdy, jeszcze gorzej, ją przytulał, miał wrażenie, że jeśli się nie opanuje, zmiecie go z powierzchni ziemi. Uświadomiwszy to sobie, szerzej otworzył oczy. Ponownie spojrzał na Ayę. - Cholera. Tak. Jestem o nią zazdrosny.

      „Masz trzymać się od niego z daleka, bo jesteś tylko moja. Tyle razy mi to powtarzałaś, a teraz gonisz za innym? Nie obchodzi mnie, co on do ciebie ma, należysz do mnie, jasne?”, tak jej powiedział tuż przed tym, jak wpił się w jej usta niczym wygłodniałe zwierzę. Ale z niego egoista… Jak mógł? To było tak chamskie z jego strony… Ale najgorsze było to, iż naprawdę tak uważał. Wtedy… I teraz również. Zadrżał, czując, jak jego serce przyspiesza. Zrobiło mu się gorąco, choć nadal nie miał na sobie koszuli. Zmieszany błądził wzrokiem po całej komnacie, aż wreszcie natrafił na Ayę. Uśmiechała się subtelnie, widząc, że on powoli uzmysławia sobie, jakie emocje go wypełniają i nie dają spać po nocach.

      - No właśnie - rzekła ze spokojem. - A teraz, gdy już to wiesz, wsłuchaj się w swoje serce i powiedz, co ci podpowiada - poleciła.

      Zamyślił się. Co czuł w tym momencie? Wyrzuty sumienia, oczywiście, trochę jeszcze minie, zanim się ich pozbędzie - o ile kiedykolwiek do tego dojdzie. Zazdrość. Tak, zazdrość, cholerna zazdrość, że ten pacan może być przy Hanashi, a on nie. Ból, że po tym, co uczynił, Hana na pewno woli Shoutę od niego. Wstyd z powodu tego, jakim jest egocentrykiem. Właściwie zawsze nim był, w mniejszym czy większym stopniu. Co jeszcze?

      Ponownie spojrzał na Ayę. Na jej szare oczy, jej bladą cerę, delikatne rysy, kruczoczarne, jedwabiste włosy, drobne dłonie, zgrabną sylwetkę. W myślach odbijały się jej słowa, w właściwie głos, którym je wypowiadała. Tak cudownie melodyjny i subtelny, tak bardzo kobiecy albo wręcz dziewczęcy, słodki jak miód, ale potrafiący unieść się na tyle, by zamrozić mu serce. Głos, który przywoływał go do rozsądku, który go pocieszał, którego brzmienie było dla niego piękniejsze niż muzyka.

      Posmutniał.

      - Mówi, że wciąż cię kocha - musiał szczerze wyznać. Przygotowywał się już mentalnie na naganę, ale nie otrzymał jej, ku jego zdziwieniu. Aya nie traciła spokoju, przypominała mu wręcz Kairena z tym jego niegasnącym opanowaniem.

      Uśmiechnęła się lekko i powoli pokręciła głową.

      - To podpowiada ci twój wrodzony upór - oświadczyła pewnie. - Wsłuchaj się w serce - poleciła znowu.

      Był zupełnie rozbity. Z jednej strony wiedział, jakiej odpowiedzi oczekuje Aya, z drugiej, nie chciał okłamywać ani jej, ani siebie. Już nie. Co tak naprawdę czuł? Rozważał wszystkie opcje, ale zaraz zganił się za to w duchu. Nie kazała mu słuchać rozumu, lecz serca.

      Co ono szepcze, tak cicho, że nawet wampirzy słuch na nic mu się tu nie zda?

      Z niedowierzaniem pokręcił głową.

      - Jest niezdecydowane - wyznał wreszcie. - Kocha cię, ale czuje też coś do Hany. Nie umie tego sprecyzować, ale jest o nią zazdrosne, chce ją chronić i pragnie dla niej szczęścia. Od… od dawna tak jest - szepnął jakby niepewnie.

      „Z jakiegoś powodu mam wrażenie, że choć moja miłość nigdy się nie spełni, z twoją może być inaczej”, powiedział kiedyś Hanashi, jeszcze za czasów ich nauki w Akademii Kurosu. Czy to był przebłysk szczerości z samym sobą?

      Aya uśmiechnęła się nieco szerzej, patrząc na niego z aprobatą. Widział, że sprawił jej wielką radość tym wyznaniem i miał świadomość, iż to nie dlatego, że wreszcie może mieć nadzieję, iż ją sobie podaruje. Nie, on nadal ją kochał, był tego pewien jak niczego innego w życiu. Niemniej… Serce się wypowiedziało. Siedziało w nim coś, co powolutku obdarzało miłością Hanę. Nie byłby jeszcze gotowy na jakiekolwiek wyznania względem niej - a nawet gdyby, teraz raczej nie miałaby ochoty go słuchać - ale… Kto wie, może kiedyś? Czy to możliwe, że w jakiś sposób otrząśnie się z Ayi, że będzie zdolny do tego, by zagłuszyć w sobie tę część siebie, która tak rozpaczliwie jej pragnie, by ułożyć sobie życie z inną? Cóż, jakby nie było, ostateczna decyzja i tak będzie należała do Hanashi. To ona była tu najważniejsza.

      - Widzisz? To nie było aż takie trudne - rzuciła.

      Przez chwilę nie był zdolny do tego, by się poruszyć. Jego życie w tak krótkim okresie zmieniło się tak bardzo! Zdał sobie wreszcie sprawę z tego, co w nim siedziało, przynajmniej w pewnym sensie.

      - Skąd wiedziałaś? - zapytał.

      - Zbyt dobrze cię znam, by tego nie zauważyć - odparła, śmiejąc się cichutko. Wyglądała przepięknie, gdy była w ten sposób rozpromieniona. - Czego byśmy nie zrobili, między nami istnieje więź, której się nie pozbędziemy i pozbyć się nie chcemy. Po prostu nie możemy pozwolić, by przesłaniała nam ona całą resztę świata, której przecież należy poświęcić taką samą albo nawet większą uwagę - oświadczyła.

      „Prawda jest taka, że wciąż się gubisz, Suzaku. Zarówno w świecie rzeczywistym, jak i w swoim świecie marzeń. Spróbuj oddzielić jedną sferę od drugiej”, poradził mu kiedyś Kage. Jego słowa nie straciły ważności, wciąż miotał się między swego rodzaju snem a jawą. Wciąż nie był zdolny zaakceptować do końca tego, jak wyglądały jego relacje z Ayą, a teraz też z Hanashi. Przypomniał sobie, jak wuj powiedział mu, że każdy ma wady, ale sztuka polega na tym, by z nimi walczyć. Wtedy pragnął przebaczenia Ayi, obecnie - Hany. Uzyskał je od tej pierwszej, więc może jednak uda się i z drugą? Nie był pewien, czy na to zasługuje - prawdopodobnie nie - ale postanowił spróbować. Nie od razu, póki co nie może się jej narzucać. Ale kiedy emocje opadną, powinni porozmawiać jak należy i wyjaśnić sobie wszystko, w przeciwnym bowiem razie prawdopodobnie żadne z nich nie będzie w stanie zupełnie normalnie funkcjonować.

      - Masz rację - przyznał Ayi. - Mogę cię przytulić? - spytał. Jeszcze niedawno zrobiłby to bez pytania, na tyle mu przecież pozwalano, ale teraz było nieco inaczej. - Bez podtekstów - dodał, unosząc ku górze jeden z kącików ust.

      Objęli się delikatnie, jak przyjaciele, wciąż siedząc na sofie. Na Ayi zupełnie nie robił wrażenia jego goły tors - no, może już nie taki goły, w większości zasłonięty bandażami, które mimo krótkiego czasu zdążyły już stracić biel na rzecz różu mającego niebawem zmienić się w rubinową czerwień.

      Oparł policzek o czubek jej głowy. Tradycyjnie wdychał jej śliczny zapach, który niezmiennie potrafił go uspokoić.

      Nie, czego by sobie nie wmawiał sam albo czego by mu nie wmawiali inni, nie sądził, by kiedykolwiek mógł przestać ją kochać. Ale czy przypadkiem nie jest możliwe obdarzanie miłością dwóch osób jednocześnie? Jeszcze tego nie wiedział, miał jednak wrażenie, że kiedyś ta wiedza zostanie mu wreszcie dana.

      Lekko zacieśnił uścisk, jednocześnie biorąc głębszy wdech.

      - Dziękuję - szepnął ledwo dosłyszalnie.

***

      Uczniowie stłoczyli się przed tablicą, na której wywieszono arkusze z wynikami egzaminów na koniec pierwszego semestru. Przez chwilę - jak zawsze w takich momentach - trwała niemalże głucha cisza oznaczająca pełne napięcia poszukiwanie swoich nazwisk na listach, którą potem przerwały okrzyki zadowolenia bądź zawodu. Niektórzy jak szaleni skakali ze szczęścia, inni zwieszali głowy bądź przegryzali wargę. Jeszcze inni udawali, iż oceny wcale ich nie obchodzą, ale uważniejsi obserwatorzy zauważyliby, że i tacy z błyskiem niepewności w oku dyskretnie zerkają na wyniki.

      Aika zawsze szczyciła się dobrymi ocenami i wysoką pozycją na liście, ale mimo tego jakoś nie zdziwiło ją najniższe w jej dotychczasowej karierze szkolnej lokum. Podobnie było z Misaki, która zresztą ledwo spojrzała na arkusze, po czym straciła nimi zainteresowanie, mając wciąż poważniejsze sprawy na głowie.

      Obie niby to uczyły się na egzaminy, czasem wspólnie, czasem osobno, lecz myśli zaprzątały im zupełnie inne rzeczy. Nie potrafiły skupić się ani na zajęciach, ani podczas odrabiania zadań domowych, ani podczas powtarzania na testy, zadręczając się własnymi problemami. Misaki starała się w każdy możliwy sposób wspomagać Akihirę, Aika zaś od czasu pamiętnej rozmowy z Tamakim czuła się tak okropnie, jak chyba nigdy wcześniej. Wciąż miała mętlik w głowie i naprawdę nie miała pojęcia, czy dobrze zrobiła, odpychając go. Nadal wyraźnie widziała wszelkie przeszkody, które stanęły na drodze ku ich potencjalnemu szczęściu, ale momentami wątpiła, czy były one faktycznie nie do przeskoczenia. A gdyby tak zburzyć mury, przepłynąć przez rwącą rzekę niepewności, przelecieć nad kłodami rzucanymi im pod nogi? A gdyby tak zaryzykować? Co by się wtedy stało?

      Czasami żałowała, że nie jest jasnowidzem. Nie mając choćby odrobiny pewności, bała się spróbować. Gdyby się zaangażowała, gdyby zupełnie zdradziła dawną siebie, a potem okazałoby się, iż popełniła największy błąd w życiu, nie byłoby już przecież odwrotu. I gdyby tak się stało, obawiała się, że nie wyszłaby z tego bez uszczerbku na zdrowiu psychicznym.

      Automatycznie ponownie zerknęła na listę i bezwiednie zaczęła szukać nazwiska Tamakiego. Kiedy zorientowała się, co robi, chciała przestać, ale właśnie w tym momencie je znalazła.

      Tuż przy swoim.

      Poczuła w oczach łzy, więc przymknęła powieki, aby się uspokoić i się ich pozbyć. Wyrównała oddech, poczekała, aż serce odzyska porządny rytm, po czym odwróciła się, mając zamiar przedrzeć się przez tłum uczniów, aby powoli ruszyć w stronę akademika. Jak to zwykle bywa w tłoku, a to ktoś na nią wpadł, a to ktoś ją popchnął, a to ktoś nadepnął na stopę… Patrzyła pod nogi, klnąc w duchu na ten brak organizacji, kiedy chłopak po jej prawej stronie nieoczekiwanie zaczął wykonywać coś w rodzaju szalonego tańca radości. Oberwała dość mocno, czego tamten nawet nie zauważył, i zrzuciło ją na lewo. Ktoś przytrzymał ją, by zupełnie nie straciła równowagi. Zanim zdążyła się zastanowić, czy podziękować, czy raczej wybuchnąć złością, zdała sobie sprawę, że doskonale zna przytrzymujące ją ręce. Serce znów zaczęło walić. Uniosła głowę, by spojrzeć na okoloną złotymi włosami twarz Tamakiego. Uśmiechnął się smutno, chłonąc jej widok, póki jeszcze mógł.

      - W porządku? - zapytał.

      - U-uhm - mruknęła, zastanawiając się, czy jest w tej chwili blada jak ściana, czy też czerwona jak burak. - Dziękuję.

      Skinął głową, po czym zmusił się do tego, by oderwać ręce od jej ramion, pożegnać się i dołączyć do kolegów. A ona stała jak głupia, nie mogąc przestać podążać za nim wzrokiem.

      - Może jednak? - szepnęła jej do ucha Misaki, która nieoczekiwanie pojawiła się tuż obok. Aika dokładnie jej się zwierzyła kilka dni po rozmowie z Tamakim. Przyjaciółka rozumiała jej punkt widzenia, ale osobiście była zdania, że czasem warto jest zaryzykować. Sama przecież tak zrobiła, decydując się na związek z dużo starszym od niej Akim. I nie żałowała, mimo tego, jak ciężko jej teraz było. Z drugiej strony świadomość, że gdyby nie ona, młodszy z braci Katsura postradałby chyba zmysły, była na swój sposób budująca.

      - Nie mogę - jęknęła tylko Aika, przymykając oczy, by nie wpatrywać się już w znikającego z pola jej widzenia Tamakiego.

      Pomyśleć, że jeszcze niedawno zaśmiewała się z głupoty zakochanych do szaleństwa nastolatek, o których czytała bądź słyszała…

***

      - Koniec z gadaniem o pracy. Zróbmy to jak za dawnych czasów, a nie jak zgraja staruszków - zaśmiał się Matsuo Kuroki, wznosząc toast. - Za nasze kobiety, wreszcie w komplecie - powiedział doniośle, bijąc pokłony przed przyjaciółkami.

      Kiedy już cała szóstka wypiła symboliczny toast, gospodarz, którym był Matsu, puścił muzykę i cały salon wypełnił się wesołymi rozmowami. Było tak jak kiedyś, w czasach, w których się poznali. Łowca spoglądał na swoich przyjaciół. Katsumi, już wstawiona, opowiadała o swoich przygodach, które przeżyła w czasie zajmowania się Miyako. Pod nosem śmiał się Kei, którego również zaprosili, bo od dawna traktowali go jak jednego ze swoich. Shuuji mówił coś na ucho Youko, która chichotała, patrząc z rozbawieniem na młodszego kolegę. Obok Matsuo siedziała za to Hana, która zdawała się wsłuchiwać w historię przyjaciółki, powoli spijając swój trunek, tym razem zdecydowanie najspokojniejsza z całego towarzystwa.

      W głowie mu się nie mieściło, ile rzeczy zmieniło się na przestrzeni tych kilku czy kilkunastu lat. Cudem było, iż w ogóle ściągnęli do siebie Youko, która akurat przypadkiem wpadła do miasta. Zachowywała się jednak stosunkowo normalnie, więc przyjaciele mogli nacieszyć się tymi chwilami, które zdarzały się ostatnio tak rzadko. Shuuji i Katsumi wciąż byli maskotkami klubowymi, głównymi atrakcjami, które po alkoholu zabawią każdego. Jedynie zawsze radosna Hanashi zdawała się być odrobinę przygaszona, ale miała do tego prawo. I tak widać było, że się stara i mimo wszystko cieszy z takiego spotkania.

      Po godzinie wszyscy byli już porządnie wstawieni - bądź, w przypadku Katsumi, totalnie upici. Rudowłosa tarzała się po tapczanie, śmiejąc się z mało zabawnych żartów Shuujiego, które w chwili obecnej rozbawiały wszystkich. Hanashi wyszła jednak na balkon zażyć świeżego powietrza, dołączając tym samym do palącej akurat Youko. W środku było duszno, a nawet otwarte okna niewiele zdziałały przy takiej ilości osób w niewielkim pomieszczeniu.

      - Cieszę się, że znalazłaś chwilę. Brakowało tu ciebie - rzekła Hana, posyłając przyjaciółce uśmiech. Ta odwzajemniła go tylko. - Ostatnio tyle się dzieje. Nie wiadomo, kto może być wrogiem… Dobrze wiedzieć, że jest się wśród przyjaciół - odparła z ulgą, patrząc w nocne niebo usłane gwiazdami.

      - Uhm… - mruknęła tylko, odwracając głowę w bok i jak najszybciej spalając papierosa. - Wracam do środka, zimno mi - skłamała i korzystając z okazji, czmychnęła z powrotem do środka. Przyszła tu z uwagi na Hanę, wszyscy wiedzieli, że stało się w jej życiu coś złego, ale nie wiedziała, kto jest wprowadzony w jakiekolwiek szczegóły. Hagino czuła się jednak zobowiązana przyjść, w szczególności, że wciąż poniekąd obwiniała się za zdradzenie swojemu ukochanemu niektórych tajemnic dziewczyny. Wybrała jednak stronę, po której chciała stanąć i wiedziała, że prędzej czy później będzie musiała obrócić się przeciwko przyjaciołom. Nie przyjęła zaproszenia po to, żeby zadręczać się jeszcze większymi wyrzutami sumienia, tylko by w spokoju wypić piwo jak za dawnych lat.

      Hanashi oparła się o balustradę i zamykając na chwilę oczy, wsłuchała się w rytm zasypiającego miasta. Z niektórych jego części nadal było słychać radosny gwar imprez, był w końcu weekend. Uśmiechnęła się pod nosem na myśl o przyjaciołach. Jak wielkim szczęściem dla niej byli! Zdała sobie też sprawę z tego, jak dawno nie widzieli się w swoim gronie. Poczęła zastanawiać się, czy aby nie zaniedbała swoich kompanów. Zdziwiła się, czując nagle, jak coś ociera się o jej gołe nogi.

      - Mimi - rzuciła, lekko przestraszona. Schyliła się po kotkę, którą niedawno przygarnął Matsu. Wyglądała jak typowy dachowiec, ale była bardzo mądra i posłuszna. Uwielbiała też się łasić, pokazując człowiekowi swe serce. Jej siostra Lia była kocim kanapowcem, wręcz „francuskim pieskiem”. Leżała obecnie na sofie, zajmując jedną trzecią jej powierzchni. - Jak ty tu wytrzymujesz w tym hałasie? A może jesteś głodna? - spytała futrzaka, głaszcząc ją po miękkiej sierści. Była jeszcze dość niewyrośniętym kotem.

      - Nie, ale dzięki, że pytasz, nyaa - usłyszała za sobą głos przyjaciela. Na ten dźwięk Mimi momentalnie do niego podbiegła, ocierając mordkę o swego pana i miaucząc uroczo. Matsu wziął ją na ręce i chwilę się z nią pobawił, po czym poprosił, by wróciła do środka. O dziwo, od razu wykonała polecenie.

      - Po tylu latach wciąż nie mogę w to uwierzyć. Dlaczego one tak cię słuchają? - rzuciła rozbawiona Hana, przyglądając się Matsuo.

      - Chociaż ktoś. - Wytknął język.

      - Radzisz sobie bez Kumi? - spytała. Poprzednia kotka została przejechana przez samochód kilka tygodni wcześniej, co Kuroki bardzo przeżył. Nie była to jednak pierwsza śmierć jego kota.

      - Mimi i Lia dają mi teraz dużo siły - przyznał. - One przychodzą i odchodzą, Hana, chociaż zawsze będę o nich pamiętał. Nie da się zapomnieć tych wspaniałych chwil z nimi spędzonych.

      - To ostatnio temat na czasie. Okazuje się, że da się zapomnieć. - Uśmiechnęła się smutno. Przyjaciel podszedł bliżej i stanął obok niej z pochmurnym spojrzeniem. - Domyślam się, że Kei zdradził ci kilka szczegółów. Tym lepiej, przynajmniej mi tego oszczędził - uznała.

      - Przepraszam, nie pomyślałem…

      - Nic się nie stało. Nie znamy się od dziś, Matsu, nie musisz przy mnie uważać na słowa, bo jakiś głupi wampir usunął mi wspomnienia - zaśmiała się ponuro, starając się podejść do sprawy z większym niż dotychczas dystansem. Przyjaciel ni z tego, ni z owego objął ją od tyłu.

      - Wybacz, nie mogę się powstrzymać, kiedy siedzisz tu taka smutna. Chciałbym jakoś pomóc… - powiedział, mimo iż zdawał sobie sprawę, że nie jest w stanie nic zrobić.

      - Przecież pomagasz… Ta impreza to sprawka twoja i Keia, prawda? - spytała i gdy w odpowiedzi dostała tylko uśmiech, dodała: - No właśnie, czego więcej mogłabym chcieć? - Odwróciła się w jego stronę i będąc wciąż między jego rękami opierającymi się o balustradę, spojrzała na niego. - Powinnam była zakochać się w tobie. Byłabym najszczęśliwszą dziewczyną na świecie - stwierdziła, patrząc w jego zielone oczy, spoglądające na nią z troską.

      - Powinnaś była - zaśmiał się i wysłał jej buziaka w powietrzu, a ona udała, że do niej dotarł. Zachichotali wspólnie i przytulili się. Dobrze było być w posiadaniu takiego przyjaciela, na którego zawsze można było liczyć.

      Nagle usłyszeli trzask dochodzący z środka. Gdy wbiegli zobaczyć, co się dzieje, okazało się, że to Katsumi spadła z kanapy, gdy Kei oznajmił, że musi już wracać. Dziewczyna wyraźnie się oburzyła i gdy pomagał jej zebrać się z podłogi, prawiła mu referat na temat tego, że powinien jeszcze z nimi zostać. Ku uciesze rudowłosej, zgodził się zostać z przyjaciółmi jeszcze na jakiś czas. Hanashi z Matsuo wrócili do grupy i rozpoczęli kolejną falę mało stresujących tematów, byle nie rozmawiać o pracy. Wspominali więc czasy, w których się poznali i omawiali zmiany, jakie zaistniały podczas całej ich znajomości.

      - Mam teraz całe mieszkanie dla siebie, ale czasem trochę tam bez was pusto - stwierdziła Youko, popijając piwo. - Moja współlokatorka właśnie się wyprowadziła, więc nie ma już do kogo się odezwać.

      - Więc wpadaj do nas częściej, drzwi zawsze otwarte - zachęciła Hana, ucieszona tęsknotą przyjaciółki, bo wydawało jej się, że już na dobre ją stracili.

      - Strasznie się odcięłaś, a nam ciebie wciąż brakowało - przyznała Katsumi ze łzami w oczach. Podeszła bliżej Youko i utuliła ją, zgarniając przy okazji Hanashi do wspólnego uścisku. Zaśmiały się w trójkę jak za starych czasów, po czym Youko zaczęła je odsuwać, tłumacząc się brakiem tlenu.

      - Dobrze, już niedługo będziemy się częściej widywać - obiecała, zdając sobie sprawę, że radość przyjaciół jest tylko chwilowa. Im bliżej zamachu, tym częściej będzie przyjeżdżać, niby to w odwiedziny. Chciała jeszcze przez tych kilka miesięcy spędzić czas z ludźmi niegdyś tak jej bliskimi, których będzie musiała zdradzić.

      - Czy ty w ogóle nas jeszcze lubisz? - spytał nagle Shuuji, nieobecnym wzrokiem wpatrzony w dziewczynę. Czuć było w jego głosie smutek oraz pretensje.

      - Co to za pytanie? - oburzyła się od razu Youko. - Wiem, że nie widujemy się często, ale naprawdę mam ręce pełne roboty… - zaczęła się tłumaczyć, wyraźnie zdenerwowana.

      - Spokojnie, nie musisz nic mówić. Dobrze, że znalazłaś chwilę dla nas - powiedziała ciepło wtulona w swego bliźniaka Hana, jednocześnie wysyłając Shuujiemu gniewne spojrzenie. Wiedziała, że ta znajomość jest teraz krucha, a nie miała siły, żeby tracić kolejną bliską osobę. Hagino uśmiechnęła się tylko w podzięce.

      Niecałą godzinę później Katsumi i Shuuji spali już na kanapie. Matsuo udostępnił swój pokój Youko, która również udała się już do łóżka. Gospodarz postanowił wyjść razem z bliźniakami i odprowadzić Hanę do Akademii. Miał nadzieję, że dzięki temu będzie miał jeszcze okazję, żeby trochę więcej porozmawiać z nią na osobności.

      Po przebyciu kilku przecznic pożegnali się z Keiem i ruszyli w drogę do szkoły. Wokół nich była jedynie głucha cisza, przerywana tylko stukotem ich butów. Zaczęli więc rozmawiać na błahe tematy, które jednak pod koniec drogi Matsu postanowił przerwać.

      - Radzisz sobie jakoś? - spytał cicho, wiedząc, że zbliżają się już do kresu swej podróży.

      - Niby minęły dwa tygodnie, a ja czuję, że ta nienawiść, pustka i ból nigdy nie miną… - mruknęła.

      - Nie jesteś taką osobą, Hana. Nie jesteś zdolna do tak wielkiej nienawiści - odparł z cieniem uśmiechu.

      - Sama już nie wiem, kim jestem, Matsu… Ostatnio tyle się dzieje. Na każdym kroku widać różnicę ras. Zaczynam uważać, że niemożliwy jest pokój między nami…

      - Przecież zawsze wierzyłaś w słowa swojego dziadka. Niech jeden głupi wampir nie zmienia twojego życiowego poglądu.

      - To nie jest już jeden wampir. Oni wszyscy tacy są. Pewni siebie i tego, że świat mógłby należeć do nich, jeśli tylko tego zapragną - stwierdziła, dochodząc do granicy ze szkołą. - Po głębszym zastanowieniu nie dziwię się Kyoujiemu, że tak bardzo nienawidzi wampirów i chce zmienić prezesa, żeby móc ich więcej zabijać - rzekła poważnie. - Ale i tak nie ma wystarczająco dużo siły, żeby coś zmienić. Nawet jeśli zastąpiłby Zero, wampiry są silniejsze. Zawsze będą… - rzuciła z nienawiścią.

      - Hana, zastanów się, co mówisz… - Chwycił ją za rękę i przygarnął do siebie. - Nie możesz jeszcze spojrzeć na to z innej strony, rozumiem. Pamiętaj jednak, że w twojej rodzinie również nie brakuje wampirów.

      - Gdyby nie ten fakt, to dziś stałabym już po drugiej stronie rewolucji - szepnęła, sama obawiając się swoich słów. Poczuła pojedynczą łzę spływającą po jej policzku. Szybko ją starła i pokręciła głową. - Tak bardzo brakuje mi Mariko. Przy niej nie odważyłabym się tak pomyśleć. Była taka dobra… - zasmuciła się i przytuliła do przyjaciela.

      - Spokojnie, potrzebujesz tylko czasu, żeby wszystko sobie poukładać - pocieszył ją, dając jej buziaka w głowę. Dziewczyna uśmiechnęła się lekko i podziękowała, a następnie weszła na terytorium Akademii Kurosu. Bez problemu przeszła przez barierę, która za to zatrzymała Matsuo.

      - Chyba przewodniczący nie życzy sobie nieproszonych gości - westchnęła, spoglądając na przyjaciela. - Wampiry - podsumowała, wdychając głęboko powietrze i przewracając oczyma. Matsuo zaśmiał się radośnie.

      - Nie zawsze musimy zgadzać się na wszystko, co sobie wymyślą. - Puścił jej oko. - Poradzisz sobie? - spytał, wiedząc, że dziewczyna nie jest w pełni trzeźwa.

      - Tak, tak. Wracaj bezpiecznie, Matsu. - Uśmiechnęła się czule. - Dziękuję za wszystko!

      - Śpij słodko, nyaa - zamruczał i udał się w drogę powrotną, a dziewczyna odprowadziła go jeszcze wzrokiem.

      Kiedy przyjaciel zniknął jej z pola widzenia, Hanashi zwróciła się ku drodze prowadzącej do lasu. Dopiero teraz, gdy Matsuo nie było obok, poczuła, że kręci jej się w głowie od alkoholu. Nocne powietrze było jednak dobrym lekarstwem na taki stan. Stanęła na chwilę, opierając się o jedno z drzew i chwyciła się za głowę. Jak mogła wypowiedzieć takie słowa? Dlaczego w ogóle była w stanie tak pomyśleć? Bała się, że Suzaku uczynił w jej sercu jeszcze większy zamęt niż początkowo jej się wydawało. Nie chciała, żeby ją zmienił. Zawsze chciała pozostać sobą, wierna swoim ideałom. Jak słaba musiała być, skoro to uczucie tak na nią wpłynęło?

      Po chwili wyczuła, że ma towarzystwo. Nie zamierzała się rozglądać, ponieważ w takiej ciemnicy i tak nic nie była w stanie zauważyć. Ruszyła więc przed siebie i odruchowo podskoczyła, gdy za uchem poczuła czyjś oddech.

      - Dobry wieczór czy już raczej dzień dobry? - zmroził ją głos przewodniczącego.

      - Może dobranoc? - rzuciła, unosząc brew i odwracając się do rozmówcy. O dziwo, nie był ubrany w swój mundurek, tylko w czarne dresy i przylegającą szarą bluzkę z długim rękawem.

      - Dziwię się, że tym razem nie wyciągasz broni na powitanie - stwierdził, ignorując zupełnie wypowiedź Łowczyni. Ta uśmiechnęła się radośnie.

      - Skoro szkoła jest tak wspaniale chroniona przez jednego z najsilniejszych żyjących wampirów i nikt nieproszony nie może tutaj wejść… łącznie z moim przyjacielem, który chciał mnie odprowadzić do pokoju - dodała pretensjonalnym tonem - czuję się tak niesamowicie bezpiecznie, że mogę ograniczyć listę osób, które są w stanie śledzić mnie w nocy do jednej - oznajmiła zadowolona.

      - Chyba twój prześladowca może cię odprowadzić po raz ostatni w tym semestrze - stwierdził. - Szczególnie kiedy twoje nocne zabawy zmuszają go do dłuższego czuwania przy tej głupiej barierze w ostatnią noc przed wakacjami - powiedział dobitnie, uśmiechając się zwycięsko.

      - Nie chciałam robić ci problemu - rzekła tak szczerze, że Shouta na moment się zdziwił. Widząc dezorientację na twarzy Hany, zaśmiał się i ruszył w drogę do akademika nauczycieli.

      - Ciekawe, jak sobie beze mnie poradzą podczas letnich wakacji? - zastanawiał się głośno.

      - Na terenie Akademii będzie tylko dyrektor z rodziną, myślę, że nic złego się nie stanie - uznała Hanashi. - Rozumiem, że wracasz do domu?

      - Tak, za długo odkładałem przygotowania do ślubu - odparł na pozór poważnie. - Muszę poszukać krawatu, który pasowałby do włosów Toshiko, o ile jeszcze nie zmieniła ich koloru. Myślisz, że pasuje do mnie wodorostowy? Może podpatrzę jakieś ślubne bibeloty u Ichijou i Hori, w końcu to już niedługo.

      - Twoja ironia kiedyś cię zabije - zachichotała, z niedowierzaniem kręcąc głową.

      - Potrzeba o wiele więcej, żeby mnie zabić, choć ślub jest jedną z opcji - stwierdził od niechcenia. - A propos, wybierasz się na ten wampirzy spęd?

      - Ślub Megumi Hori i Takumy Ichijou? Mam być jednym z wysłanników Związku, ale raczej odmówię. Nie chciałabym się natknąć na jedną osobę…

      - Gwarantuję ci, że na ślubie ciężko byłoby natknąć się na jedną. Zazwyczaj schodzą się tłumy, choć nie wiem, jak to jest na waszych, ludzkich zaślubinach… - mówił, gdy dostał kuksańca w bok. Hanashi zaśmiała się dźwięcznie.

      - Nie każ mi być tak dobitną, dobrze wiesz, o jaką osobę mi chodzi. - Wytknęła język, choć bynajmniej nie było jej do śmiechu na myśl o Suzaku.

      - Wątpię, żeby TA osoba się zjawiła. Ostatnio, kiedy go widziałem, dostał dwie kulki z łowieckiego pistoletu, a to nie leczy się zbyt szybko - zauważył. - A wątpię, żeby chciał paradować przed tłumem zraniony.

      - Myślisz, że przesadziłam? - Uniosła brew, spoglądając na rozmówcę.

      Kiedy po tamtej pamiętnej nocy udało jej się uspokoić, poczuła lekkie wyrzuty sumienia spowodowane zranieniem Suzaku z broni Łowców. Wiedziała co prawda, że mu się należy, ale nie chciała stać się człowiekiem, który zniżałby się do poziomu kogoś, kto ją tak zranił. To była cecha wampirów, nie ludzi, a przynajmniej tak sobie wmawiała.

      - Po czymś takim? Dziwię się, że nie skorzystałaś z okazji, żeby go zabić - westchnął.

      - Całe wampiry - skwitowała zirytowana.

      - Czyżbyś wrzucała wszystkich do jednego worka? - spytał zaciekawiony.

      - Ostatnio wampiryzm zaczyna być stanem umysłu. - Wytknęła język. - Póki jestem człowiekiem, zachowuję się jak człowiek powinien. - Uśmiechnęła się. - Przynajmniej się staram.

      - Nie kuś - zaśmiał się, przejeżdżając zimnym palcem po jej szyi. Wzdrygnęła się automatycznie.

      - To łaskocze! - zachichotała i wybiegła kilka kroków naprzód, chcąc uciec przed oprawcą. - Nie wiem, czy pójdę na ten ślub. Zapowiada się trochę nudno…

      - Nudno na imprezie, na której będę ja? To chyba oksymoron - zauważył, udając urażonego. - Jeśli pójdziesz, mogę ci obiecać jeden taniec. - Uśmiechnął się zachęcająco, a dziewczyna spojrzała na niego z politowaniem.

      - Taka osobistość byłaby w stanie ofiarować mi taniec? To chyba muszę iść! - wyśmiała go. - Przecież ja tam będę w pracy, Shouta.

      - Ja też nie idę tam z powodów rozrywkowych. Bycie czystokrwistym to też swego rodzaju praca. Musisz pojawiać się na salonach, uroczystościach, pilnować bariery na terenie szkoły, kiedy tylko o to poproszą…

      - Ty coś musisz? Myślałam, że jesteś ponad tym - stwierdziła, tłumiąc śmiech. Wampir zlustrował ją niezadowolony.

      - Każdy musi się czasem nagiąć, żeby wszystkim żyło się lepiej - powiedział, a dziewczyna przytaknęła.

       - Fakt, zrobiłabym wszystko, żeby ta głupia rewolucja się już skończyła - rzekła, spoglądając w niebo. Nie chciała już czuć tego ciągłego stresu o bliskich.

      - Zapamiętam - rzucił tak cicho, że Hanashi nie usłyszała, więc spojrzała na niego pytająco. - Możesz liczyć na moją pomoc - poinformował ją głośniej.

      - To, co między Łowcami, zostaje między Łowcami. Ale dziękuję! - Uśmiechnęła się słodko. - Kto by pomyślał, że może być z ciebie kiedyś dobry przyjaciel?

      - Nikt? - zgadnął i wiedział, że ma rację. Nikt, poza Shizu, którą kiedyś przemienił, ale którą brutalnie mu odebrano. Shouta zdawał sobie sprawę z tego, jak bardzo Hana się myli. Zarówno a propos tego, że wszystko rozegra się tylko między Łowcami, jak i co do niego.

      Dotarli właśnie pod dormitorium nauczycieli, weszli więc do środka, a wampir odprowadził Hanashi pod same drzwi.

      - Z twoją ręką już lepiej? - spytał.

      - Uhm. - Kiwnęła głową, zastanawiając się, czy jest to z jego strony przejaw swego rodzaju troski. - Już prawie całkowicie odzyskałam sprawność - oznajmiła, podnosząc rękę. Wykonała nią kilka ruchów, by udowodnić prawdziwość swoich słów.

      - Całkiem szybko poszło, musisz mieć dużo wampirzych genów - zauważył zainteresowany, chwytając jej rękę, by jej się przyjrzeć. Delikatnie musnął jej skórę, przez co od razu dostała gęsiej skórki. Przejechał palcami do ramienia, w które wgryzł się wampir Poziomu E. Odchylił delikatnie bluzkę Hanashi, by zobaczyć świeże blizny. Momentalnie usłyszał szybsze bicie serca dziewczyny, przez co uśmiechnął się nieznacznie.

      - Czy nie pozwalasz sobie… - zaczęła, ale Shouta jej nie słuchał.

      - Jakie to było uczucie? - zapytał, wciąż wpatrzony w ranę. Nie były to nawet estetyczne ślady po kłach, ale widocznie poszarpane ciosy świadczące o głodzie i szaleństwie po poczuciu krwi.

      - Tępy ból podnoszący adrenalinę… - zaczęła, spoglądając w bok i jedną ręką poprawiając bluzkę. - Zbyt intymna sprawa, żeby robił to jakiś opętany cel - fuknęła, przypominając sobie całą sytuację, za którą oczywiście obwiniła już Suzaku. Zawsze chciała, żeby to on był pierwszym i jedynym, który ją ugryzie. Oczywiście w zamierzchłych czasach młodości, w których planowała być jego żoną na wieki. - A ty? Jak to wygląda z drugiej strony?

      - Posiłek jak posiłek. Tak, jakbyś piła wino. - Wzruszył ramionami.

      - Alkohol potrafi uzależnić i upoić - zauważyła. - Czego jestem dobrym przykładem - zaśmiała się, przypominając sobie wieczór z przyjaciółmi.

      - Trafne spostrzeżenie. - Uniósł kącik ust w uśmiechu. - Alkoholicy zrobią wszystko, by dostać choćby kropelkę i potrafią się zatracić, kiedy już poczują ten smak. Jednak wytrawni koneserzy kosztują tylko najlepszych.

      - Mam uwierzyć, że jesteś wytrawnym koneserem? - zaśmiała się cicho. - Nie wyglądasz mi na osobę, która jest szczególnie wyrafinowana przy… posiłku - rzuciła, a wampir uśmiechnął się szeroko.

      - Niektórzy koneserzy żyją pasją. Mam w sobie dużo pasji - odparł konspiracyjnie.

      - Jakoś nietrudno mi w to uwierzyć - przyznała rozbawiona i chwyciła za klamkę. - Idę spać. Życzę miłych i niezapomnianych wakacji, panie koneserze. - Puściła mu oczko. - Ja postaram się zastanowić, czy bardziej lubię wampiry, czy ich nienawidzę. Jeśli nie będzie tak źle, to wpadnę na ślub. Wiesz, po ten wspaniały taniec - zaśmiała się słodko.

      Shouta chwycił jej nadgarstki i uniósł nad jej głowę, przyciskając ją do framugi. Gwałtownie wpił się w jej miękkie usta, natychmiast czując smak chmielu. Hanashi, która najpierw doznała szoku, mimowolnie odwzajemniła pocałunek, czując, że na twarz spływa jej rumieniec. Kiedy wampir się od niej odsunął, czuła, że serce podchodzi jej do gardła. Spojrzała na niego zarówno pytająco, jak i z lekkim przerażeniem. Zupełnie nie spodziewała się takiego zachowania. Jak miała to odebrać?

      - Jestem ciekawy, czy właśnie utrudniłem, czy ułatwiłem ci wybór. - Uśmiechnął się zadziornie. - Do zobaczenia na ślubie, Hanashi - rzucił na odchodnym, odwracając się od dziewczyny i zostawiając ją swoim własnym myślom.

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Podziękowania i dedykację kierujemy do Karo, Chloe, Shōri, Kiran, Suzu i Sacrum. Jesteście kochane! Przepraszamy, że nie odpisałyśmy na żadne komentarze, ale naprawdę nie miałyśmy czasu. Na nic. Serio. Ostatnie dwa tygodnie były wręcz masakryczne dla nas obu, dlatego z tym większą ulgą powitałyśmy wolne.

      Dla tych, którzy nie ogarniają forum: wystarczy wejść na Shimai no Sekai, kliknąć na „Rejestracja” (na górze strony, trzecia zakładka od końca), zaakceptować regulamin (po uprzednim przeczytaniu, oczywiście ;) ), wypełnić pola i wcisnąć „Rejestruj”. Proste jak konstrukcja cepa, czyż nie? ^^ Więc zapraszamy!

      Już za kilka dni święta, dlatego też chcemy Wam życzyć wszystkiego, co najlepsze. Niech Wigilia, Boże Narodzenie i cała reszta wolnych dni miną Wam w jak najprzyjemniejszej atmosferze. Odpocznijcie trochę (szczególnie ci, którzy na co dzień mają ręce pełne roboty - jak chociażby my </3), spróbujcie się zrelaksować, poczytajcie, popiszcie… xD Słowem: wesołych świąt i szczęśliwego Nowego Roku! (Bo nawet jeśli uda nam się napisać rozdział w najbliższym czasie, i tak przecież ukaże się już w 2015 roku! ;) )

      Pozdrawiamy Was cieplutko!