Vampire Night: rozdział XLIII - „W rytmie serca”

      Zawsze cieszyli się na myśl o wakacjach. Szczególnie tych letnich, najdłuższych. Cieszyli się, że odpoczną od nauki, od ciągłego wysłuchiwania niekończących się wywodów nauczycieli. Cieszyli się na wizję pewnej nie do końca określonej wolności. Nie mogli doczekać się różnego rodzaju zabaw, spotkań z bliskimi, spędzania czasu na tym, co lubią robić.

      Z jakiegoś powodu teraz było inaczej.

      Misaki nie potrafiła wykrzesać z siebie zbyt wiele entuzjazmu. Najchętniej zostałaby przy Akim, ale musiała wreszcie pobyć trochę z rodzicami. Na szczęście mieszkała względnie blisko, więc i tak zamierzała widywać się z nim jak najczęściej. Mimo tego i tak odczuwała wyrzuty sumienia. Miała nadzieję, iż wzmożone na czas wakacji trenowanie Kanaru choć trochę odciągnie Akiego od myślenia o problemach związanych z Kyōjim. Sama nie wiedziała, czym się zająć, by oderwać się od smutków. Może kilka razy spotka się z Tamakim, ale poza tym? Aika mieszkała za daleko, więc będą mogły co najwyżej do siebie dzwonić, zaś z innymi znajomymi jakoś nie miała ochoty się kontaktować.

      Tamaki z coraz większym trudem maskował swoją żałość. Myśl, że przez tak długi czas nie będzie mógł nawet popatrzeć na Aikę, niesamowicie go przygnębiała. Żywił się nadzieją, iż przez magiczny czas wakacji coś w ich sytuacji się zmieni, ale… Czy to mądre z jego strony?

      Podobnie rzecz się przedstawiała z samą Akayamą. Momentami wręcz nienawidziła siebie za to, co robi… albo raczej czego nie robi. Miała świadomość, że zdradziła własne serce i zraniła Tamakiego - bo nie miała już wątpliwości co do szczerości jego uczuć, choć nie mogła być pewna, jak długo będą się one jeszcze go trzymać - ale nie potrafiła zignorować wszystkich „przeciw”, które póki co zdecydowanie przeważały nad „za”.

      Pożegnali się niemrawo, życząc sobie nawzajem miłych wakacji, a jednocześnie mając nadzieję, iż te miną jak najszybciej.

***

      W momencie otwierania furtki wziął głębszy oddech. Podniósł wzrok na dom, którego nie widział już od dłuższego czasu, przez co uśmiechnął się mimowolnie. To nie tak, że nie chciał wrócić. Po prostu ciężko było mu pogodzić się z myślą o tak długiej separacji z Aiką. Starał się jednak o tym nie myśleć, więc przeczesał palcami złociste włosy i wbiegł do domu, jakby wyszedł tylko na chwilę.

      - Wróciłem! - krzyknął radosny, rzucając na bok sportową torbę, w której schował najpotrzebniejsze rzeczy. Mieszkał na tyle blisko Akademii, że nie musiał specjalnie przejmować się bagażem.

      - Tamaki! - usłyszał dziecinny głosik Miyako, która wybiegła z salonu jak torpeda, by wskoczyć na wujka. Momentalnie zaczęła tarmosić jego włosy, które przed chwilą tak starał się ułożyć. Zaśmiał się jednak serdecznie i odwdzięczył się tym samym, przez co pięciolatka zaczęła chichotać i wyrywać się.

      - Dzieci drogie, spokojnie, macie dla siebie całe wakacje! - powiedziała ciepłym tonem Reiko, stając w progu. - Tamaki, szybciutko do stołu, bo herbata już zimna, miałeś być wcześniej! - zauważyła, kręcąc głową. Podeszła jednak do wnuka i utuliła go mocno.

      - Zaspałem, babciu - rzucił i wyszczerzył zęby, chociaż właśnie skłamał. Wolał jednak taką wersję niż tę smutną, przepełnioną niespełnioną, młodzieńczą miłością.

      Kobieta z dezaprobatą pokręciła głową i zabrała wnuczka do salonu, gdzie przywitał się z nim Kaien, radosny jak zwykle. Tamaki zawsze dobrze się z nim dogadywał. Mieli bardzo podobne poczucie humoru i znajdywali dużo wspólnych tematów. Do tego przez opowieści, jakie słyszał na jego temat, zawsze dążył do tego, żeby być jak on, chociaż jego największym autorytetem zawsze pozostawała matka, z którą był związany najmocniej.

      - O której wrócą rodzice? - spytał z buzią pełną ciasteczek. Miyako zaśmiała się, słysząc go i sama również ochoczo sięgnęła po smakołyki.

      - Po południu, może Zero wcześniej ich dziś puści, w końcu to pierwszy dzień wakacji - zauważył Kaien, upijając łyk kawy.

      Rodzina rozmawiała przez dłuższy czas, po czym dorośli puścili Tamakiego do jego pokoju, aby mógł trochę odpocząć i się rozpakować. Nie udało mu się to zbytnio, ponieważ gdzie się nie ruszył, jego mały cień chodził za nim. Miyako była tak stęskniona kogoś w młodszym od dziadków wiekiem, że trzymała się tak blisko Tamakiego, jakby miał jej zaraz uciec. Po chwili chłopak się zlitował i zaczął się z nią bawić w berka. Tupali tak głośno, że opiekunom prawie sufit się walił, ale postanowili nie zwracać im uwagi, nie chcąc burzyć tak sielankowego nastroju, który w tych czasach potrafiły stworzyć tylko dzieci.

      Późnym popołudniem do domu wrócili Kao i Ichiru w towarzystwie Keia i Mayumi, którą ten odebrał zaraz po misji. Miyako od razu pobiegła przywitać się z dziadkami i tatą, każdego dnia robiąc to tak, jakby nie widziała go przynajmniej tydzień. Przy Mayu zatrzymała się na dłużej, jako iż z nią widywała się rzadziej - tylko wtedy, gdy mogła z tatą odwiedzić ją w Akademii. Tamaki z kolei wpadł w ramiona rodziców.

      - Nareszcie w domu - szepnął nastolatek z szerokim uśmiechem. - Siadajcie, babcia przygotowała kolację! - zapowiedział, pomagając mamie zdjąć płaszcz, żeby ich ponaglić. - Hana-nēsan też powinna niedługo przyjść, miała się tylko zobaczyć po południu z Katsumi-san i do nas dołączyć - poinformował wszystkich.

      Godzinę później cała rodzina siedziała przy stole, zajadając kolację. Cztery pokolenia połączone więzami krwi. Cały salon wypełnił się radosnymi rozmowami. Najbardziej z tłumu dało się usłyszeć oczywiście Kaori, Hanashi i Tamakiego, którzy wesoło opowiadali przeróżne anegdotki. Na chwilę wszyscy zapomnieli o szykującej się rewolucji, ciesząc się ze swojego towarzystwa.

      Wykończone całym dniem Miyako i Mayumi zasnęły na kanapie, przytulone, podczas gdy dorośli dalej gawędzili. Tamaki jednak poczuł się znużony i również odszedł od stołu, życząc domownikom miłych snów i żegnając się z rodzeństwem, które akurat rozmawiało na osobności na schodach na piętro. Blondyn udał się do swego pokoju i rzucił się na łóżko, patrząc w sufit. Uwielbiał swoją rodzinę i czuł, że chociaż przez chwilę od dłuższego czasu był szczęśliwy, mogąc z nimi wszystkimi porozmawiać. Uśmiechnął się pod nosem, czując, jak te pozytywne uczucia powoli wygasają i znów zasypuje go fala złych myśli. Zasłonił ręką oczy i wsłuchał się w rytm swojego serca. Zdawało mu się, że serce Aiki biło w tym samym rytmie, gdy ją przytulał.

     

      - Przypilnowałbyś córkę, Kei - rzuciła Kaori, wyglądając na korytarz do bliźniaków. - Miya prawie spadła z łóżka, tak się wierci - zaśmiała się. - Chociaż z waszej dwójki to twoja siostrzyczka zawsze była bardziej roztrzepana - stwierdziła, przypominając sobie dzieciństwo swoich pociech. - Mayu za to śpi jak zabita, mimo że Miya przeturlała się po niej, nim prawie zleciała.

      - Kiran zawsze się wierciła - poinformował Kei z ciepłym uśmiechem, przypominając sobie o żonie. - Zawsze była taka spokojna, a nigdy nie mogła ułożyć się do spania… Chociaż nic nie przebije Hanashi. Pamiętasz, ile razy zrzuciłaś mnie z łóżka w dzieciństwie? - przywołał radośniejsze wspomnienia, nie chcąc zostawiać rozmowy w smutnej chwili. Wiadomo, że chciałby, żeby Kiran była tu razem z nimi, aczkolwiek czuł, że jest gdzieś blisko i zawsze czuwa nad nim, Miyako i Mayumi.

      - Bez przesady, pewnie po prostu zajmowałeś moją stronę łóżka. - Wzruszyła ramionami, ale na pełne politowania spojrzenie matki i brata zaśmiała się. - No dobra, dobra, bywam czasem zaborcza! - Wytknęła język i w tym momencie usłyszeli głuchy huk dochodzący z salonu. Kaori kazała Keiowi iść sprawdzić, co się stało, by skorzystać z chwili osobności z córką.

      - Wszystko w porządku, skarbie? Wydajesz się być nieco mniej żywa niż zwykle - spytała z troską, spoglądając na Hanę, która spojrzała w bok.

      - Poza rewolucją czyhającą za rogiem chyba nic takiego się nie dzieje. - Ponownie wzruszyła ramionami, przyjmując na twarz wymuszony uśmieszek. - Nie musisz się o nic martwić, mamuś - zapewniła, chociaż obie czuły, że to kłamstwo. Co jednak miała powiedzieć? Ostatnio problemy nachodziły ją z każdej strony. Suzaku, ten sam, którego uwielbia cała jej rodzina i prawdopodobnie cały świat, ten idealny książę, zniszczył jej życie, złamał jej serce w najbrutalniejszy ze sposobów, a ona musiała udawać, że nic takiego się nie stało. Jak by tego było mało, wciąż zastanawiała się nad wczorajszym pocałunkiem Shōty. Nie umiała go rozszyfrować. Nie wierzyła, żeby z jego strony był to przejaw jakiegoś uczucia, zastanawiała się więc, jaki rodzaj gry stosował. Tak czy inaczej nie mogła wyrzucić z głowy tych wspomnień. Zaśmiała się nawet, gdy spostrzegła, że stara się o tym nie myśleć. Przypomniało jej się wtedy, jak Suzaku usunął jej wspomnienia i przestał jej przeszkadzać fakt, że wciąż o tym rozmyśla. Może taki był tego cel? Sama nie wiedziała. - Przynajmniej jestem już prawie sprawna. - Z uśmiechem pokazała matce rękę.

      - Pamiętaj, Hana, jeśli tylko będziesz chciała, zawsze tu będę - oznajmiła Kao, głaszcząc córkę po głowie, jak to zwykła jej robić od małego. - Nie zdarzały ci się więcej te zawieszki? - spytała z troską.

      - Nie, myślę, że to był jednorazowy incydent z przemęczenia. Teraz wszystko już jest w porządku - uspokoiła matkę, choć serce jej się krajało. Problem rozwiązany…

      - Miya spadła na podłogę, ale na szczęście babcia wyłożyła ją poduszkami, także nic się nie stało. Żadna z dziewczynek nawet się nie obudziła - rzucił wyraźnie rozbawiony Kei, wracając do kobiet.

      - No to ładne rzeczy się dzieją! - odparła Kao z uśmiechem. - Lecę jeszcze do mojego drugiego synka, wy tu sobie pogadajcie, skarby moje - powiedziała i ucałowała każde w policzek, po czym poszła na piętro, do pokoju Tamakiego.

      - Czasem naprawdę cieszę się, że nikt nie jest tu obdarzony wyostrzonym słuchem. - Hana wytknęła język, kiedy tylko Kaori zniknęła na górze.

      - Matczyny radar się włączył? - spytał z ciepłym uśmiechem, zajmując na powrót miejsce na schodach, obok swojej bliźniaczki. Ta oparła głowę na jego ramieniu i zaczęła bawić się jego dłonią.

      - Żebyś wiedział… - szepnęła lekko zmartwiona. Po chwili brat ścisnął nieco jej dłoń. Podniosła więc na niego wzrok, wiedząc, że chce jej coś powiedzieć.

      - Wiesz... Wczoraj na imprezie… - mieszał się trochę, nie wiedząc, jak to ująć. Zmarszczył nieco brwi, jakby nie będąc pewnym tego, co mówi. - Katsu powiedziała mi, że mnie kocha - szepnął tak cicho, by nikt poza Haną nie usłyszał. Bliźniaczka momentalnie zasłoniła ręką usta. Jak jej przyjaciółka mogła jej tego nie powiedzieć? - Znaczy myślę, że po prostu wypiła za dużo…

      - Jak by nie patrzeć, zawsze była w ciebie zapatrzona, ale nie spodziewałam się, że to zajdzie tak daleko - stwierdziła, starając się spojrzeć na sytuację z dystansu. - Co zamierzasz z tym zrobić?

      - Wiesz, uwielbiam ją, genialnie dogaduje się z Miyą i naprawdę bardzo mi pomaga, odkąd zabrakło Kiran… Ale póki co żyję tylko nią i dziewczynkami… Aczkolwiek nie chcę stracić Katsumi, bo naprawdę traktuję ją jak przyjaciółkę… - zasmucił się, widocznie bijąc się z myślami.

      - Wiesz, że jeśli kiedykolwiek będziesz chciał być z kimś innym, to nikt nie będzie miał ci tego za złe. Oczywiście, kiedy ty będziesz na to gotowy - powiedziała ciepło, chwytając ponownie dłoń brata i gładząc ją delikatnie. - Jesteś młody i całe życie przed tobą, Kiran też nie chciałaby, żebyś z niego rezygnował.

      - Po prostu ja nigdy o niej nie zapomnę, nie potrafiłbym… - szepnął przerażony.

      - Nikt ci nie każe zapominać. Musisz pamiętać. - Uśmiechnęła się smutno, jak za każdym razem, gdy jakikolwiek temat schodził na pamięć i zapomnienie. - Daj sobie czas, a Katsumi się nie przejmuj. Zapewne i tak nie pamięta tego, co mówiła. A jeśli pamięta, to będzie jej tak głupio, że na pewno już o tym nie wspomni.

      - Może masz rację… - stwierdził Kei, przytulając bliźniaczkę. Jakoś podświadomie bał się dopuścić do siebie kolejną osobę. Zbyt wiele bólu przyniosły mu śmierć Mariko i Kiran. Nie chciał obdarowywać losu kolejną niewinną osobą, która zostałaby postawiona w niebezpieczeństwie.

      Zapukała i gdy tylko otrzymała odpowiedź, weszła do środka. Twarz chłopca natychmiast się rozpromieniła.

      - Co tam, Kiryū? Wreszcie wakacje, co? - zagadała, siadając na skraju łóżka. - Nie wyglądasz, jakbyś skakał z radości.

      - Żartujesz, mamo? Dawno nie byłem tak szczęśliwy jak dziś. Tęskniłem strasznie - przyznał zgodnie z prawdą. - Wreszcie oderwę się od szkoły…

      - Powiem ci, że moje dzieci odziedziczyły po mnie zbyt wiele… Żadne nie chce się przyznać, że coś je boli. Znasz to skądś? Okropne uczucie, które ściska cię gdzieś w środku, bo chcesz się wyżalić, ale boisz się przyznać sam przed sobą, że w ogóle coś takiego czujesz…

      - Jesteś okropna! - Wyszczerzył zęby. - Zawsze musisz wszystko wiedzieć? - zaśmiał się, po czym dostał od Kaori poduszką w twarz.

      - Jak ty mówisz do matki, bezczelny? - zachichotała. Pośmiali się chwilę, po czym blondynka postanowiła podejść do tematu poważniej. - Wygadaj się chociaż ty, chcę się czuć potrzebna w tym domu. Ile można patrzeć na takie cierpienie?

      - Skąd…

      - Jestem twoją matką, Tamaki. Od dzieciństwa kręciłeś brukselką po talerzu kilkanaście razy, zanim ją zjadłeś, kiedy cię coś martwiło. Śmiech opóźniony o dwie sekundy, nerwowe przeczesywanie włosów, obgryzanie…

      - Dobra, starczy, rozumiem. - Zarumienił się naburmuszony. Był pewien, że świetnie mu idzie udawanie, ale najwyraźniej niektóre czynności robił już machinalnie.

      - Chodzi o Kairena? - spytała, chociaż przecież słyszała, że ich relacje ostatnio uległy ociepleniu.

      - Niēe… - motał się wyraźnie, przegryzając wargę. - To coś o wiele gorszego… - stwierdził, zerkając w bok. Matka czekała spokojnie, nie chciała bowiem na niego naciskać. - Widzisz, chodzi… o dziewczynę… - Twarz Kaori rozpromieniała. Wreszcie jej synek się zakochał! Czyżby mowa była o tej biedaczce, którą tak męczył przez całą pierwszą klasę? - Ale ona nie chce mieć ze mną nic wspólnego - dopowiedział, kiedy zauważył reakcję blondynki. - Boi się.

      - Jak to? Czego tu się bać? - zdziwiła się wyraźnie.

      - Że się zestarzeje i nie będę jej chciał, kiedy będę wciąż wyglądał młodo, a ona nie - powiedział przeraźliwie poważnym tonem. Naturalnie to nie był jedyny argument, ale jakoś ten jako pierwszy przyszedł mu na myśl, gdy doszło do zwierzania się mamie. - Nigdy nie zrozumiem dziewczyn i ich podejścia. Czy miłość nie jest ważniejsza?

      - Skarbie, jesteście szesnastolatkami, nie musicie się zastanawiać nad tym, co będzie za kilkadziesiąt lat. Zresztą skąd ona…

      - Dałem jej książki Mariko - wyjaśnił pokrótce, jakby zbywając ten temat. - Co ja mam zrobić?

      - Czy to na pewno był dobry pomysł, jesteś pewien, że można jej ufać? - zaniepokoiła się trochę. Nie można było przecież wtajemniczać każdego w prawdę o tym świecie. Ale jeśli mowa o tej… Aice Akayamie bodajże, to Dei nie pozwoliłby jej zachować pamięci, gdyby nie była godna zaufania. Poza tym oczywiście nie wątpiła w radar miłosny syna, ale znała też przecież jego infantylność i roztrzepanie.

      - Mamo… - rzucił z pretensją. - Ona nie jest zwykła. Jest marzycielką i chociaż stara się być chłodna z zewnątrz, to wnętrze… wnętrze ma najcieplejsze. Myślała, że to ukryje, ale ja umiałem to odnaleźć, dlatego uważam, że to ona. - Jego oczy radośnie rozbłysły. - Wiesz, zawsze mówiłaś o tym, że patrząc w oczy taty, wiedziałaś, że to on. Chociaż dla mnie są praktycznie takie jak wujka… Oczy Aiki też widzę inaczej niż inni. Widzę w nich wszystko, czego szukam…

      - Tamaki… - szepnęła Kaori, wzruszona słowami syna. Wciąż był dzieckiem, ale te słowa były jak wypowiedziane przez dorosłego. Widziała w nim powagę i determinację. Tym właśnie cechowała się ich rodzina, jeśli chodziło o uczucia. - Może teraz daj jej trochę czasu na przemyślenia, przez wakacje powinna sama zrozumieć, co jest najważniejsze, jeśli też coś do ciebie czuje.

      - Ale co pomoże jej rozwiać te wątpliwości…? - spytał, ponownie zdołowany. Matka przytuliła go i ciepło się uśmiechnęła.

      - Czasem, gdy bardzo w coś wierzysz, zdarzają się cuda. Skoro uwierzyła w tak nadnaturalne społeczeństwo, to może uwierzy i w magię miłości? - rzuciła zadowolona. - Nasza rodzina się nie poddaje! - dopowiedziała, kiedy chłopak nareszcie uśmiechnął się z przekonaniem, postanawiając, że da Aice trochę czasu. Nawet jeśli czasem musimy sobie pomóc, dopowiedziała Kaori w myślach, po czym subtelnie zaczęła wypytywać syna o szczegóły.

***

      - Tak cię wymęczyli w tym semestrze, że zachowujesz się nieomal jak zombie, Ai-chan? - spytała z pobłażliwym uśmiechem, ale i troską Hikari Akayama. Aika drgnęła na dźwięk pieszczotliwej formy swojego imienia. Tamaki od początku tak ją nazywał. Od pierwszego dnia zajęć w Akademii Kurosu. Nie chciała mu zdradzić, jak się nazywa, ale Misaki zdążyła powiedzieć „Ai…”. Tamaki stwierdził wówczas, że do czasu, aż nie pozna jej imienia, będzie ją nazywał „Ai-chan”, ale wyszło na to, iż tak już pozostało. I o ile początkowo niesamowicie ją to irytowało - z jakiej racji sobie na to pozwalał, skoro ledwie się znali, a do tego ona praktycznie go nie tolerowała? - nie wiadomo kiedy stało się to czymś, co niesamowicie polubiła. I jeszcze… „Bo wiesz, Ai-chan, okazało się, że cię kocham!”… Najpiękniejsze zdanie, jakie ktokolwiek kiedykolwiek wypowiedział…

      Serce zakłuło boleśnie. Miała ochotę złapać się za nie, ale nie chciała zachowywać się dziwnie przy matce. Raz, że nie zamierzała jej martwić, a dwa… nie umiałaby się wygadać. To zbyt osobiste i bolesne… Może kiedyś, kiedy emocje opadną, kiedy będzie się już tylko śmiała ze swej głupoty…

      - Może trochę, mamo - rzuciła, mając nadzieję, iż takie wytłumaczenie sprawi, że będzie miała spokój z podobnymi pytaniami. Przynajmniej przez kilka pierwszych dni, bo potem, kiedy „odpocznie”, będzie pewnie musiała wymyślić inną wymówkę. Ale zaraz, dlaczego od razu zakładała, że to uczucie nie zniknie? Jejku, naprawdę było z nią aż tak źle? Uch, no dobrze, było. Niestety…

      - Niebawem na pewno ci przejdzie - zapewniła Hikari z subtelnym uśmiechem. - Masz nieco czasu, by naładować akumulatory i wrócić do szkoły z nowym zapasem energii, czyż nie?

      - Uhm, pewnie - odparła, wysyłając mamie niemrawy uśmiech. Czuła się nie w porządku, że ją okłamuje. A przynajmniej mija się z prawdą, bo bądź co bądź nauką też była wymęczona. Jednak liceum to zupełnie inna sprawa niż gimnazjum. Więcej zajęć, zadań domowych, trudniejsze egzaminy… Ale cóż, każdy musi przez to przejść, ona też da radę. - Pójdę się przejść, dobrze?

      - Najadłaś się już? - zdziwiła się Hikari, patrząc z powątpiewaniem na talerz córki. Ledwie skubnęła śniadanie, a zazwyczaj miała przecież zdrowy apetyt.

      - Później dokończę - wymyśliła naprędce. - Stęskniłam się za wiejskimi widokami, a pogoda jest świetna, więc ciągnie mnie na dwór - dodała, czując wyrzuty sumienia z powodu kolejnego kłamstwa. Była okropna…

      - Cóż, jak chcesz. - Hikari westchnęła i wyglądała, jak gdyby miała ochotę wzruszyć ramionami, ale w ostatniej chwili się powstrzymała. - Jak wrócisz, pewnie będę już w pracy, więc nie zapomnij wziąć kluczy - przykazała, podczas gdy Aika wstawała z krzesła przy kuchennym stole.

      - Tak jest - zasalutowała od niechcenia, posłała mamie wymuszony uśmiech, po czym poszła do swojego pokoju, by przebrać się w jakieś względnie ludzkie ubrania. W domu zależało jej tylko i wyłącznie na wygodzie, więc nie gardziła dresami czy starymi T-shirtami, ale kiedy wychodziła dalej niż do ogrodu, zazwyczaj się przebierała, choć tu, na wsi, i tak nikogo nie zdziwiłyby domowe łaszki. Wiele osób nie przejmowało się tu wyglądem. Zupełnie inaczej niż w Akademii…

***

      - Mamo.

      Aya drgnęła lekko. Znów została przyłapana… Miała nadzieję, że Kairen odeśpi trochę pierwszy semestr oraz te dni, kiedy więcej rozmawiał z przodkami aniżeli spał. Dlatego też zaraz po wyjściu Zero do pracy cichaczem udała się do pokoju Mariko. Nadal nie potrafiła sobie tego odmówić. Z jakiegoś powodu czuła tam, że jest bliżej córki. Wiedziała, że nie powinna tego robić. Wiedziała, że powinna pozwolić przeszłości odejść na tyle, by móc z względną pewnością siebie kroczyć naprzód. Wiedziała, że aby tak się stało, powinna uprzątnąć to pomieszczenie, coś z nim zrobić. Ubrania Mariko oddać na przykład Mayumi, książki przenieść do domowej biblioteczki, różnego rodzaju szpargały porozdawać innym, a niektóre nawet wyrzucić… Ale nie umiała. Nie potrafiła się na to zdobyć ani dwadzieścia jeden lat temu, ani teraz. Była na to za słaba. I Zero chyba również, bo nigdy nie zganił jej za to. Wręcz przeciwnie, nakryła go kiedyś na siedzeniu w pokoju Mariko. Był tak zagłębiony we własnych myślach, że nawet jej wówczas nie zauważył. Usunęła się więc wtedy po cichutku, pozwalając mu na odrobinę samotności, którą mógł spędzić „z córką”.

      - Przepraszam. Wiem, że nie powinnam tego robić - odezwała się po kilku sekundach, nawet się nie odwracając. Siedziała na łóżku córki i bezmyślnie gładziła dłonią narzutę.

      - To nie tak - zaoponował spokojnie, wchodząc do pomieszczenia. Usiadł obok matki i objął ją. - Masz do tego prawo jak nikt inny. Wcale ci się nie dziwię - zapewnił. - Ale teraz, w tak ciężkim okresie… Czy to nie za wiele?

      Ponownie na kilka sekund zaległa cisza. Aya położyła głowę na ramieniu syna, chłonąc jego uspokajającą obecność.

      - Powinna być tu z nami - szepnęła. Samotna łza spłynęła powoli po jej policzku, kiedy wyprostowała się, aby spojrzeć na Kairena. - Brakuje jej tutaj, prawda?

      - Uhm - przyznał, wycierając z policzka mamy mokry ślad. Uśmiechnął się smutno. - Ale nie da się cofnąć czasu. A zresztą, nawet gdyby się dało… Nie wiem, czy ktokolwiek byłby w stanie ją uratować.

      Aya wiedziała, że to prawda, ale mimo tego nie potrafiła do końca pogodzić się z tragediami, jakie spadały na jej rodzinę. O ile strata rodziców była straszna, ale mimo wszystko jeszcze znośna, o tyle widok własnego dziecka wyrywającego sobie serce był czymś, czego nie potrafiła zapomnieć i zaakceptować. To nie tak powinno być… Dzieci nie powinny umierać przed rodzicami. Nastolatkowie nie powinni umierać przed dorosłymi. Wszystko było nie tak…

      - Mamo. - Kairen, domyślając się, co dzieje się w głowie matki, położył dłonie na jej ramionach i spojrzał jej głęboko w oczy. - Jej jest tam dobrze. Owszem, nie zdążyła przeżyć wielu miłych chwil, ale również oszczędzono jej cierpień, które spadłyby na nią w dorosłym życiu. Wiem, że tobie i tacie okropnie jej brakuje, wiem, że za nią tęsknicie. Ona za wami również. Ale tak widocznie musiało być.

      - Wiem, kotku - powiedziała, próbując się uśmiechnąć. - Po prostu… Są chwile, kiedy wszystko mnie przerasta. Kiedy nie wiem już, jak powinnam się zachować, co zrobić… Czuję się tak okropnie bezsilna, a problemy, zamiast znikać, tylko się mnożą…

      - Jakoś sobie z nimi poradzimy - odrzekł. - Musimy, prawda? Zawsze dawaliśmy sobie radę, teraz też tak będzie - zapewnił ciepłym tonem.

      Aya uspokoiła się odrobinę i przyznała synowi rację. Nie mogła się przecież załamać. Musiała być silna, choć trochę. Zazdrościła Kaori jej hartu ducha. Nawet w kryzysowych sytuacjach potrafiła wykrzesać z siebie siłę i choć cząstkę optymizmu, a ona? Beznadziejny przypadek. Zresztą… Zawsze tak było.

      Na chwilę odpłynęła w jeszcze dalsze wspomnienia - te z dzieciństwa i okresu wczesnej młodości. Przypomniała sobie niektóre wydarzenia, w których udział brała wraz z Kao czy Reiko. Potem w jej życiu pojawił się Zero… Następnie Kage i Suzaku… Suzue, Shūsei i reszta przyjaciół… Jak dobrze, że ich wszystkich miała! Bez nich już dawno by zwariowała.

      Przeszli do kuchni, gdzie Aya zaczęła przyrządzać śniadanie. Kai chciał jej pomóc, ale ona stwierdziła, iż musi się czymś zająć, czymkolwiek, by nie myśleć o przykrościach. Kairen skinął więc głową i pozwolił mamie pokrzątać się po pomieszczeniu, gotując wodę na herbatę oraz robiąc kanapki. W którymś jednak momencie Aya zastygła nagle w bezruchu, wyglądając przy tym na bardzo zamyśloną. Opierała ręce na blacie i milczała, co trwało przez jakieś dziesięć sekund. W końcu odwróciła się do siedzącego przy stole syna.

      - Czy Shōcie Hanadagi można ufać? - zapytała. Spojrzenia ich identycznie szarych oczu zetknęły się.

      - Nie jestem pewien - przyznał.

      - A ty mu ufasz?

      - Nie bardzo.

      Zamilkli na moment. W ich rodzinie cisza była czymś, do czego każdy jej członek doskonale przywykł. Aya i Zero nigdy nie byli szczególnie rozmowni, uwielbiali ciszę i spokój, a ich dzieci to odziedziczyły.

      - Mamo, rozmawiałaś z Suzaku? - spytał po jakimś czasie Kai. Skinęła głową z niemrawym uśmiechem.

      - Wiesz, co wydarzyło się między nim a Haną?

      - Nie do końca. Oni… Pokłócili się w Akademii, Shōta-san i ja musieliśmy interweniować. Ale, hm, domyślam się, co mniej więcej się stało - powiedział. - Skrzywdził ją, prawda?

      - Uhm. Nie chciał tego, ale to zrobił, czego bardzo teraz żałuje - szepnęła, spuszczając wzrok.

      - Nie wątpię - westchnął.

      - W każdym razie… Shōta Hanadagi dowiedział się, że Suzaku i ja jesteśmy dhampirami - wyznała Aya, opierając się o blat. - Boję się, że zrobi z tą wiedzą coś złego. Suzaku twierdzi, że nie powie reszcie rodziny, bo nie ma z nią specjalnie dobrych stosunków, a ponadto niezłe z niego ziółko, ale chciałam wiedzieć, co ty sądzisz na ten temat. Jakie masz odczucia co do Shōty? - zapytała.

      Zastanawiał się przez chwilę, patrząc na swoje dłonie złożone na kuchennym stole. Ciszę przerywały tylko szmer ich oddechów, odgłosy lasu zza okna i tykanie zegara wiszącego na jednej ze ścian.

      - Trochę ciężko go rozgryźć - rzekł wreszcie, znów przenosząc wzrok na matkę. - Jest dość specyficzny, ale teoretycznie nie ma mu co zarzucić. Dobrze wypełnia swe obowiązki, choć nie wygląda na zadowolonego z pomagania innym. Coś go ciągnie do Hany, tak sądzę. Coś między nimi jest, ale nie wiem, jak to nazwać. Ogółem nie wydaje mi się, by był złą osobą, ale… To chyba typ „po trupach do celu”. Takie mam wrażenie.

      - Rozumiem. - Wypuściła z ust powietrze, zastanawiając się jednocześnie nad słowami syna. Z powodu tego, co powiedział jej Suzaku, Shōta Hanadagi nie dawał jej spokoju. Bała się, że zrobi coś Hanashi, zupełnie jak gdyby strach Suzaku przeniósł się też na nią. Może były to bezpodstawne obawy, ale jeśli nie… Czy powinna ostrzec Hanę albo na przykład Kao? Ale jeśli to zrobi, wyjdzie na to, że wtrąca się w nieswoje sprawy, a ponadto popiera Suzaku, który tak bardzo skrzywdził Hanashi, czego z kolei Kaori chyba nawet nie wie. - Uch, za dużo komplikacji, za dużo… - mruknęła pod nosem, pocierając palcami skroń.

      - Trzeba na niego po prostu uważać - stwierdził Kai, trochę bagatelizując sprawę w nadziei, iż to odejmie mamie nieco zmartwień. - Hana nie jest bezmyślna, nie powinna robić większych głupstw…

      - Niekoniecznie - przerwała mu Aya. Popatrzyła na niego ze zmarszczonymi ze smutku brwiami. - Jest w rozsypce. Znaczy… Nie widziałam się z nią, ale nie sądzę, by negatywne emocje już opadły. Wierzę, że ona i Suzaku dojdą kiedyś do porozumienia, ale póki co obawiam się, że jedno i drugie może być nie do końca rozsądne - wyznała.

      - Niedobrze - przyznał Kairen, odchylając się na krześle i patrząc w sufit. Westchnął ciężko. Czy życie musiało być takie skomplikowane? - A co ze ślubem Hori i Ichijō? Suzaku przyjdzie?

      - Nie sądzę - odpowiedziała wymijająco. Kai pokiwał głowa, domyślając się, że matka go nie uleczyła, więc z powodu ran młody Shōtō nie pojawi się na bankiecie weselnym. - Za to Hana i Shōta zapewne będą. Mam nadzieję, że on nie zrobi czegoś niestosownego. Może to głupie, ale naprawdę zaczęłam się martwić.

      - A ty zamierzasz pójść? - zapytał.

      - Sama nie wiem. Nie mam na to ochoty, a w obecnej sytuacji wszyscy to zrozumieją, więc chyba się wymigam…

      Nie mam siły na tę grę, dopowiedziała w myślach. Uśmiechnęła się lekko do Kairena, po czym wróciła do przyrządzania śniadania.

***

      Długa, niezwykle lekka, jak gdyby utkana z puchu bądź pajęczej sieci suknia spływała z ramion Megumi Hori aż ku marmurowej posadzce. Póki nie podniesie rąbka spódnicy, nikt nie będzie w stanie dostrzec delikatnych, przypominających dwa kryształy pantofelków. Śnieżnobiały materiał kreacji gdzieniegdzie przesłaniany był subtelną, jasnofiołkową koronką pasującą dziewczynie do oczu. Smukłą szyję zdobił srebrny łańcuszek, uszy - kolczyki do kompletu. W rozpuszczone, lecz podkręcone lekko białe włosy wpięto jej tu i ówdzie kwiatuszki podobne do fiołków, które jednak nimi nie były. Megumi nie znała ich nazwy, ale, szczerze mówiąc, nie bardzo ją to interesowało. Podniosła obleczone w cieniutkie rękawiczki ręce ku skroniom, by je pomasować.

      Co ona tu właściwie robiła? Jak do tego doszło?

      Od kilku już dni przebywała w posiadłości Sary Shirabuki, przygotowując się do ślubu. Oczywiście od zawsze wiedziała, że raczej nie ma szans na wyjście za mąż z miłości, niemniej nie sądziła, iż zostanie zmuszona do zamążpójścia przez Sarę i to w stosunkowo młodym jak na wampira wieku. Gdyby matka żyła, byłaby pewnie zachwycona… Ślepo podążała za Shirabuki i byłaby dumna, mogąc oddać córkę w jej ręce. Na pewno nie miałaby też nic przeciwko Ichijō. Co prawda jego ród nie był już tak poważany jak niegdyś, kiedy to dziadek Takumy, Ichiō, przewodniczył Radzie Starszych, niemniej do teraz nikt nie przechodził obok dziedzica Ichijō obojętnie.

      Westchnęła cichutko, zastanawiając się, jak teraz będzie wyglądało jej życie. Właściwie wątpiła, by wiele miało się zmienić. Poza zamieszkaniem z Takumą prawdopodobnie oboje będą robić to co dotychczas, czyli chcąc nie chcąc służyć Sarze.

      - Ach, Megumi-chan, wyglądasz doprawdy prześlicznie! - zawołała Shirabuki, która nagle znalazła się w pomieszczeniu. Hori odwróciła się szybko i pokłoniła nisko, po czym podziękowała za komplement. Sara podeszła do niej, by chwilę później podnieść dłoń i pogładzić nią jej policzek. - Jakże ci zazdroszczę… - szepnęła niby to zbolałym tonem. Megumi od dawna wiedziała już jednak, że to nic więcej jak czcze gierki. - Masujiro-san umarł, nim zdążyłam stać się panną młodą…

      Skinęła głową i powiedziała, że bardzo jej przykro. Naprawdę nie miała teraz siły na cokolwiek innego…

      - Denerwujesz się? - zapytała Sara.

      - Odrobinę - przyznała. W istocie czuła się raczej, jakby to wszystko jej nie dotyczyło, jakby śniła albo wyobrażała sobie jedynie to, co czyta w jednej z książek.

      Shirabuki uśmiechnęła się przyjaźnie. Zamieniły kilka słów, co było dla Megumi okropnie męczące - szczególnie na kilkadziesiąt minut przed ceremonią ślubną - a także pochwaliły znów nawzajem swoje kreacje. Sara miała na sobie karmazynową suknię, którą uzupełniła szczerozłotą biżuterią.

      - Cóż, życzę ci wszystkiego, co najlepsze - rzekła uroczyście, ściskając dłonie dziewczyny. - Przede wszystkim gromadki uroczych brzdąców - uzupełniła. Hori zadrżała lekko. Wiedziała, że to głównie tego wymaga od niej i Takumy czystokrwista. Dzieci, które od samego początku będą szkolone na jej najwierniejsze sługi…

      Spuściła wzrok, ale zaraz opamiętała się i podziękowała z wymuszonym uśmiechem.

      - Oho, chyba masz gości. Zostawię was - oznajmiła Sara, po czym wyszła z komnaty. Kilka sekund później do pokoju weszły Kanade Tachibana i Eva Shiro, jej koleżanki z Nocnej Klasy. Kanade również służyła Shirabuki, Evie z kolei się poszczęściło i nie musiała przejąć „dziedzictwa” ojca. Niewykluczone, że Sara stwierdziła, iż miałaby z nią więcej problemów aniżeli pożytku.

      - Szczęściara - mruknęła na powitanie Tachibana. - Dostać taką partię jak Ichijō! Za dobrze ci.

      - Taa, faktycznie wygląda na przeszczęśliwą - rzuciła Shiro, wykręcając przy tym oczyma. - Jak się trzymasz? - spytała.

      - Jest dobrze - skłamała Megumi. - Dzięki Sarze-sama otwierają się przede mną nowe możliwości. Jestem pewna, że wszystko będzie w porządku - wyrecytowała. Eva westchnęła tylko, bezbłędnie wyczuwając fałsz w tej wypowiedzi, Kanade z kolei marudziła pod nosem, że jest zazdrosna.

      - A ty nie zamierzasz wyjść za mąż? - zapytała Evę. - Jesteś z Minoru już od lat!

      - Co ma być, to będzie - stwierdziła tylko Shiro, wzruszając ramionami. Gdyby poprosił ją o rękę, pewnie zgodziłaby się dla świętego spokoju, ale naprawdę nie widziała konieczności czynienia związku aż tak oficjalnym. W ich życiu codziennym nic by się przecież nie zmieniło. Od lat mieszkali razem, więc wyszłoby na to samo.

      - Jak zawsze obojętna - westchnęła Kanade. Sama nie miała oficjalnego partnera, po prostu od czasu do czasu zabawiała się z tym czy innym arystokratą i choć na co dzień jej to nie przeszkadzało, w chwilach takich jak ta miała ochotę zmienić coś w swoim życiu.

      Megumi zerknęła na zegar wiszący na ścianie. Przełknęła ślinę.

      Będzie panną jeszcze przez pół godziny.

***

      Razem z Katsumi stanęły w jednym z kątów wielkiej sali, której udekorowanie musiało zająć naprawdę dużo czasu. Zewsząd rzucały się w oczy białe i czerwone róże. Stoły na sali bankietowej były elegancko przystrojone i obficie nakryte. Nie brakowało ponczu, szczególnie w wampirzej wersji, mieszanej z krwią. Większość gości nieustannie trzymało kieliszki napełnione tymże napojem. Odkładano je jednak, by przejść do drugiego pomieszczenia, gdzie orkiestra grała klasyczne utwory do tańca. Stamtąd można było wyjść na obszerny taras rozświetlony świecami, które prowadziły od niego do wielkiego ogrodu.

      Hanashi spojrzała na przyjaciółkę. Katsumi ubrana była w szarą sukienkę o prostym kroju, która podkreślała jej smukłe nogi i nie odbierała uwagi ognistorudym włosom, które były jej głównym atutem. Oczywiście obie Łowczynie nie mogły sobie pozwolić na długie suknie, co wampirzyce uważały za wręcz obrazę dla uroczystości, na której w dodatku uczestniczą niektórzy czystokrwiści. Niestety, niezależnie od osobistych upodobań i aktualnego braku konfliktów na linii Łowcy-wampiry, Łowcy wciąż byli w pracy i musieli być gotowi na wszelkie ewentualności, więc także do walki. Hana postanowiła ubrać sukienkę koktajlową koloru brzoskwiniowego, przewiązaną w talii szarą kokardą. Obie nie potrafiły odmówić sobie obcasów, ale wybrały koturny, by w razie czego czuć się bardziej stabilnie.

      - To musi być okropne uczucie, kiedy ma się świadomość, że każdy może cię teraz słyszeć. Mi ciężko wytrzymać przez kilka godzin - uśmiechnęła się Katsumi, mówiąc szeptem do przyjaciółki, która wzruszyła lekko ramionami.

      - Od zawsze tak mają, więc na pewno zdążyli się już przyzwyczaić. Może my także powinnyśmy - rzuciła i uśmiechnęła się sztucznie, widząc, że jeden arystokrata przygląda się im z niezadowoloną miną. Katsumi również to spostrzegła i wykręciła oczyma w geście bezradności.

      Przestały więc rozmawiać i skupiły się na obserwacji sali, chociaż Hanashi niezbyt to pasowało. Chciała dopytać się nieco o wyznanie, jakie Katsu zaserwowała ostatnio Keiowi, ale przy takim gronie ciekawskich uszu to nie był chyba dobry temat do rozmów. Postanowiła więc zostawić na chwilę przyjaciółkę i przejść się po sali. Spojrzała na parę młodą, która tańczyła właśnie w pomieszczeniu obok. Nie widziała w nich miłości, ale pewien rodzaj smutku. Byli niczym porcelanowe laleczki tańczące w środku pozytywki, tak jak im zagra muzyka. Chociaż musiała przyznać, że Megumi wyglądała prześlicznie. Tak delikatne i zwiewne kreacje idealnie pasowały do jej subtelnej urody. Nawet pan młody musiał przyznać, że tego dnia olśniewała.

      Przechadzając się, Hana spotkała wiele znajomych twarzy z Nocnej Klasy, która obowiązywała podczas gdy ona była uczennicą Akademii, na której czele stali Suzaku wraz z jej ukochaną Mariko. Niektórzy, jak Kanade Tachibana czy Eva Shiro, w ogóle nie zwrócili na nią uwagi. Minoru, który najwyraźniej przyszedł tu z tą drugą, skinął jej jedynie na powitanie, chociaż Hanie zdawało się, iż zrobił to jedynie ze względu na to, że była kuzynką Mari. Kiyo Sone, która szczerze nienawidziła Hany z czasów szkoły, ze wzajemnością zresztą, chyba wciąż nie zmieniła swych uczuć do niej, ponieważ jedynie zmierzyła ją złowrogim wzrokiem i wróciła do kokietowania jakiegoś arystokraty, zapewne używając przy tym swoich mocy, które pozwalały jej sterować męskimi uczuciami. Pozytywnie zaś zaskoczyli ją Naomi i Noburo Ikeda, którzy pojawili się razem i z radością zamienili z Łowczynią kilka słów, jak zawsze uroczo się przy tym przedrzeźniając. Uśmiech sam cisnął się na twarz, gdy patrzyło się na tę dwójkę razem, tak idealnie do siebie pasowali. Po chwili oboje udali się jednak do swoich rodzin, żegnając się serdecznie z dziewczyną, którą po chwili zaczepił Hanabusa, by przekazać pozdrowienia dla Kaori, jak zawsze zresztą. O dziwo, nie było zbyt wiele osób z Nocnej Klasy pana młodego. Zapewne dlatego, że przez konflikt z Kaname wszyscy rozeszli się. Poznała jedynie Rimę Tōyę i Sernriego Shiki. Sam Aidō był tu zapewne tylko przez wzgląd na przymus rodziny, ponieważ z tego, co słyszała Hana, stracił szacunek do Takumy już dawno. Ale czymże były uroczystości wampirów? Tylko i wyłącznie grą. Westchnęła, obawiając się, że sama poniekąd zaczęła toczyć swoistą rozgrywkę.

      Wróciła do przyjaciółki, przy której stał przełożony. Miała nadzieję, że każe udać się im do ogrodu, gdzie mogłyby mieć możliwość rozmowy dzięki zdecydowanie mniejszej liczbie osób tam przebywających.

      - Kiryū, przenieś się na balową, Irie zostań, póki cię ktoś nie zmieni - zdecydował Łowca, na co dziewczyny niechętnie musiały przystać. Hana uśmiechnęła się smętnie do przyjaciółki i przepychając się między ludźmi, zmierzała w kierunku sali balowej.

      Niestety, na chwilę przed zmianą pomieszczenia wpadła na Sarę Shirabuki, która gawędziła w towarzystwie Shōty. Serce Hanashi od razu zabiło kilkakrotnie szybciej. Chciała przejść obok nich niezauważona, ale wiedziała, że ten plan spali na panewce.

      - A oto moja nauczycielka z Akademii Kurosu - rzucił nagle czystokrwisty, przechwytując wzrok dziewczyny, odrobinę oblanej rumieńcem. Schyliła się lekko na powitanie.

      - Shirabuki-san, Hanadagi-san - przywitała się.

      - Kiryū-chan, uroczo dziś wyglądasz - przyznała Sara ze swoim aktorskim uśmiechem, który Hanashi nieraz już widziała. Nigdy jednak nie miała okazji z nią porozmawiać. Różnice poziomów robiły swoje.

      - Dziękuję. - Uśmiechnęła się lekko, nie siląc się na jakiekolwiek „wzajemnie”. Nie chciała do końca dać się wciągnąć do tej gry, która była już wystarczająco intrygująca. Aż ciężko było jej się przyznać przed sobą, że klimaty kłamstw, obłudy i tajemnic zaczynały jej się podobać.

      - Dobrze, że jednak znalazłaś czas, żeby wpaść - stwierdził blondyn z lekkim uśmieszkiem, który zapewne byłby o wiele bardziej wyraźny, gdyby dookoła nie było tylu wampirów.

      - Cóż, taka praca. Jestem tam, gdzie mnie potrzebują - odpowiedziała z lekkim uśmiechem, nie spuszczając wzroku z rozmówcy.

      Czego on od niej właściwie chciał? Dlaczego ją pocałował i dlaczego wciąż o tym myślała? Nie miała pojęcia, dlaczego i po co wciągnął ją w tę grę. Miała już wystarczająco dużo problemów i za mało sił, by wciąż udawać, że wszystko jest w porządku. A teraz jeszcze on zaczął siedzieć w jej głowie.

      - Właściwie dlaczego Aya-san i Suzaku-san dziś nie przybyli? Myślałam, że będę miała okazję ich zobaczyć - powiedziała Sara ze smutkiem, a Hanashi zacisnęła zęby na dźwięk jego imienia. Musiała jednak trzymać się roli.

      - Nie wiem, co zatrzymało Shōtō-san, może rozsądniej byłoby spytać jego wuja - odparła ze słodkim uśmieszkiem. - A jeśli chodzi o moją ciocię, to zapewne ma ważniejsze rzeczy do zrobienia, nie ujmując temu wspaniałemu przyjęciu - dodała, widząc, jak kąciki ust Shōty się podnoszą.

      - Ach, w takim razie mój błąd, myślałam, że jesteście ze sobą blisko - rzekła niby przejęta, wbijając szpilki w serce Łowczyni, której oczy momentalnie się zaszkliły. - Biedna Aya-san. To dla nas wszystkich ciężki czas, nikt nie może czuć się bezpieczny przez tę waszą rebelię…

      - Nikt nie powinien się czuć bezpieczny - dodała z lekką iskierką w oku. Miała ochotę strzelić czystokrwistej za te teksty. Jeśli jakimś cudem plan Kyōjiego by wypalił, chciałaby, żeby Sara była pierwszą ofiarą czystej krwi. - Jeśli pozwolicie, opuszczę was, muszę zmienić wartę. - Skinęła lekko głową, musząc jak najszybciej zmienić otoczenie.

      - Chwila, chwila. Chciałbym jeszcze prosić panią do tańca, jeśli oczywiście, Saro-san, poradzisz sobie beze mnie - odparł Shōta, wyciągając rękę w stronę Hanashi, która nie ukrywała uśmiechu.

      - Niestety, jestem w pracy. Nie przyszłam się tu bawić - rzuciła, starając się spoważnieć.

      - Na pewno nikt nie będzie miał ci tego za złe, Kiryū-chan. Taniec z czystokrwistym dla kogoś z twojej klasy to rzadkość - rzekła Shirabuki z sympatycznym uśmiechem, jakby mówiła o pięknej pogodzie.

      - Postaram się nie wzruszyć z radości - odpowiedziała z uroczym uśmiechem i w momencie gdy podała Shōcie swoją dłoń, dodała jeszcze: - Nie martw się, Shirabuki-san. Ciebie zapewne też ktoś poprosi do tańca. Tymczasem wybacz nam - powiedziała, siląc się na współczujący ton. Posłała jej jeszcze jedno spojrzenie, po czym skupiła się na swoim partnerze. - Jeden taniec - szepnęła, by ją usłyszał, starając się nie patrzeć na resztę gości, bowiem czuła na sobie spojrzenie niejednej pary oczu. Trochę dziwnie się czuła, będąc w centrum zainteresowania. Zapewne tak czuli się zazwyczaj czystokrwiści, wiecznie oblegani przecież z każdej strony. Swego czasu pragnęła bywać tak na salonach, bądąc w centrum wydarzeń, ale myślała, że nastąpi to z Suzaku, gdy będą szczęśliwie zakochani. Świat jednak zdeptał jej marzenia i oto rozpoczynała taniec z dziedzicem rodu Hanadagi.

      Przeszli na środek parkietu w momencie, w którym orkiestra zaczęła wygrywać spokojne melodie walca. Wampir chwycił dziewczynę w talii, drugą ręką łapiąc jej dłoń. Dało się odczuć, jak pewny jest w tym, co robi. Trzymał ją zdecydowanie, ale jednocześnie delikatnie. Nie tak ciepło jak Suzaku tańczył z nią na zaręczynach u Hanadagi, on był bardziej stanowczy w swoich ruchach. Narzucał Hanie kroki, które jej ciało automatycznie wykonywało, nie było więc podejrzeń, kto prowadzi. Łowczyni odgarnęła szybkim ruchem głowy wszystkie włosy na plecy i wczuła się w taniec, starając się przejąć władzę. Płynnie tańcząc, wewnętrznie walczyli o dominację. Hanashi nie miała większych trudności w tańcu, odziedziczyła bowiem wiele genów matki, w tym poczucie rytmu i zamiłowanie do ruchu. Musiała jednak przyznać, że podobał jej się fakt, że Shōta tak dobrze tańczy. Jednak wampiry od dzieciństwa były uczone manier i wręcz dworskich zachowań, czego zwykli ludzie nie mieli okazji doświadczyć. Z tej strony bardzo podobał jej się ten świat. Pełen gracji, kulturalnych spędów i klasycznej muzyki. Gdyby tylko to wszystko nie miało drugiego dna, które było do reszty wyżarte przez obłudę…

      Potok jej myśli przerwał wampir, który obkręcił ją, by na chwilę do siebie przygarnąć.

      - Nie wygrasz - szepnął jej do ucha, gdy się do siebie zbliżyli. Zdążyła wysłać mu zawadiacki uśmieszek, po czym znów obróciła głowę w drugą stronę.

      Nie zamierzała wygrywać. Chciała tylko pokazać pijawkom, że nawet czystokrwisty nie przyćmi niektórych Łowców. Nie byli oni najważniejsi na świecie. Wiedziała, że niesamowicie przy nim wygląda i tak się też czuła. Dziwiła się na samą myśl, jak bardzo swobodnie się przy nim czuje. Nie przejmowała się jakimikolwiek konsekwencjami, tylko robiła, co jej się żywnie podoba. I świetnie się z tym czuła.

      Gdy utwór się skończył, odsunęła się delikatnie i skłoniła z wdziękiem, opuszczając wzrok ku parkietowi. Patrząc na jego smukły garnitur, nieśmiało zwróciła oczy ku jego twarzy, spod rzęs na niego spoglądając. Kiedy zauważyła jego spojrzenie, wiedziała, że jest usatyfakcjonowany. Odruchowo uniosła kącik ust, a następnie wyprostowała się.

      - Dziękuję za taniec. Kto by pomyślał, że możesz być taką dobrą partnerką? - spytał lekko rozbawiony, chyląc głowę, by spełnić formalności.

      - Nikt? - rzuciła, cytując jego słowa z poprzedniego spotkania. Spoglądając jeszcze chwilę w jego jadeitowe oczy, zamyśliła się. Intrygował ją. Był inni niż wszyscy, których do tej pory poznała. Zupełnie różny od Łowców, ale także od znanych jej wampirów. Niby był nazbyt pewny siebie, arogancki, ale w tym wszystkim zawsze zdawał się być... szczery? Mówił prosto z mostu, nawet jeśli coś mogło zaboleć. Dzięki temu czuła jednak, że jest bardziej wiarygodny. I chociaż gdzieś wewnątrz czuła, że to nie jest jeden z tych dobrych chłopców, chciała go poznać. Nikt przecież nie urodził się zły. - Wybacz, wrócę już do pracy - oznajmiła, kiedy zorientowała się, że odrobinę za długo stali tak w milczeniu. Skinęła lekko głową i wymijając wampira, zwróciła się ku drzwiom na ogród, gdzie przystanęła, aby objąć wartę.

      Dopiero teraz zauważyła, jak wiele wampirów się na nią patrzy. Wzruszyła jednak ramionami i oparła się o ścianę. Zapewne większość młodego pokolenia arystokratek gotowało się ze złości na myśl, że ktoś tak ważny zechciał z nią zatańczyć. Nie przejęła się tym jednak i wróciła do pracy. Przy przejściu na salę bankietową zauważyła zielonowłosą dziewczynę. Ubrana była w hebanową suknię, wyróżniającą się na tle innych ekscentrycznym krojem. Była asymetryczna, odsłaniała jej jedną nogę. O dziwo, nie miała na sobie obcasów, tylko proste rzymianki, które jednak nie przyćmiły jej kreacji. Utkwiła w Hanashi swoje dość mocno zarysowane czarną kredką oczy, wpatrując się w nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Łowczyni wiedziała, że to nie kto inny jak Toshiko Hanadagi, widziała ją już wcześniej. Poczuła pewien dyskomfort, ale nie spuściła pierwsza wzroku. Dopiero gdy ktoś zasłonił wampirzycę, Hana mrugnęła kilkakrotnie, jakby otumaniona tą grą. Spojrzała na osobę, która przysłoniła jej Toshiko. Był to Shōta, który podszedł do swej kuzynki. Dziewczyna momentalnie przeniosła na niego swój bystry wzrok, sprawiając wrażenie zirytowanej. Po chwili położyła dłoń na klatce kuzyna, najwidoczniej poprawiając mu krawat i uśmiechając się lekko pod nosem. Chwilę później tańczyli już wśród kilkunastu innych par, wyróżniając się na pewno kolorytem włosów dziewczyny. Hanashi przyglądała im się przez chwilę. Na pierwszy rzut oka pasowali do siebie, idealnie zgrani w tańcu, jakby robili to od zawsze. Czy naprawdę ich ślub będzie dla nich taką tragedią? Ich tańczące ciała zdawały się rozumieć siebie nawzajem.

      Łowczyni uśmiechnęła się pod nosem i wyszła do ogrodu. Spojrzała na księżyc, który tamtej nocy był akurat w pełni, oświetlając otoczenie swym srebrzystym światłem. Był tak pełen zagadek, zupełnie jak świat, w którym przyszło jej żyć. Zamknęła oczy i wsłuchała się w rytm muzyki dobiegającej zza ściany, oddając się na dobre swoim przemyśleniom.

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Hej… Gdybym wróciła do domu na weekend, pewnie dodałybyśmy rozdział razem, ale tak… Życie jest bez sensu, tyle Wam powiem.

      Dziękujemy Shōri, Chloe, Kiran, Karo, Suzu i Andzikowi za komentarze. Jesteście kochane! :* Dedykacja wędruje do Was.

      Rozdział dodany z tygodniowym opóźnieniem, ale co zrobić, takie życie. Nie byłyśmy w stanie się wyrobić, bo i jak? Za dużo na głowie, za mało czasu. Ot co. Tymczasem roboty coraz więcej, sesja się zbliża i w ogóle, więc na Waszym miejscu nie liczyłabym na kolejny rozdział (który za to ma już tytuł, wow!) w najbliższym czasie, aczkolwiek cuda się zdarzają i w sumie każdy [student] wie, że najwięcej pisze się, ogląda i gra podczas sesji, więc… xD

      Pozdrawiam w imieniu swoim i Kao-chan. Do następnego!