Vampire Knight: tom XVIII, rozdział XC - "Niepokój"

       Kaien wychynął z kuchni z szerokim uśmiechem na twarzy i tacą w dłoniach.

       - Podwieczorek czas za… - odezwał się, ale przerwał, widząc nietęgie miny Ayi i Zero. - Ano… - zawahał się. - Coś się stało? - zapytał, natychmiast poważniejąc. W drzwiach kuchni pojawiła się Reiko i popatrzyła pytającym wzrokiem na parę.

       Usłyszawszy, że Yuuki nie żyje, Kaien zbladł. Po chwili wcisnął blondynce tacę i szybko ubrał buty.

       - Zero-kun, idziemy! - wykrzyknął, po czym zgarnął chłopaka, który nie zdążył się nawet wcześniej rozebrać, i wyszedł. Kiryuu posłał tylko brunetce przepraszające spojrzenie.

       Reiko spojrzała ze smutkiem na Ayę, obie były dogłębnie zdziwione zaistniałą sytuacją. Szarooka poszła do salonu sprawdzić reakcję pozostałych. Tak jak się domyśliła, w pokoju panowała grobowa cisza. Wszyscy siedzieli jak na szpilkach, jak w transie patrząc na pozostałych. Nawet Dei przerwał gaworzenie, przyglądając się siostrze trzymającej go na rękach.

       Kiedy Aya powiadomiła zebranych o wyjściu panów, prawdopodobnie do siedziby Związku, Kaori dała bratu całusa w czółko i pospiesznie przekazała go Marii będącej najbliżej. Następnie zerwała się na równe nogi i wybiegła na korytarz. Równie szybko nałożyła adidasy i w chwili, w której sięgała już ku klamce od drzwi frontowych, poczuła, że ktoś łapie ją za przegub drugiej ręki.

       - Nie musisz tam iść - zapewnił ją Ichiru, patrząc prosto w jej zaszklone niebieskie oczy. - Zero da sobie radę - oznajmił pokrzepiającym tonem.

       - Nie rozumiesz… - wyszeptała. - Mojemu tacie umarła, można powiedzieć, córka… Zresztą… - przerwała na chwilę. - To może mieć związek z Aidou. On zawsze musiał za nią chodzić…

       Zauważyła, że nie musi kończyć, gdyż chłopak doskonale wie, o co jej chodzi.

       - Pójdę z tobą - oznajmił.

       - Iie. Trzeba uspokoić ludzi tutaj, a ze Związku pewnie nieprędko nas wypuszczą - powiedziała. Chłopak puścił jej dłoń i złożył delikatny pocałunek na jej ustach. Blondynka uśmiechnęła się lekko i chwyciwszy pierwszą lepszą bluzę, opuściła dom.

       Szła żwawym krokiem w kierunku siedziby Stowarzyszenia. Próbowała nie myśleć zbyt wiele, jednak niepożądane myśli ciągle mąciły jej w głowie. Oskarżała się, że podczas balu jej zazdrość wzięła górę, przez co Kaien nie miał nawet dłuższej chwili, by przyjrzeć się Yuuki. Wolała nie wyobrażać sobie, w jakim stanie był teraz jej ojciec. Zauważyła, że na pewno panuje nad sobą na tyle, by nie pogrążyć się w depresji, ale to, co pokazywał innym, było prawdopodobnie niczym w porównaniu do tego, co odczuwał. Czuła się okropnie, zdając sobie sprawę z tego, że w tym momencie nie martwi się najbardziej o Kaiena, tylko, nie wiedzieć do końca czemu, o Aidou. Ponadto, myśląc o tym, że Yuuki najprawdopodobniej została zamordowana, straciła poczucie bezpieczeństwa. Fakt, iż komuś udało się ją choćby skaleczyć bez natychmiastowej interwencji Kaname, przerażał ją najbardziej.

       Mimo woli ucieszyła się, widząc przed sobą dwie znajome sylwetki, do których natychmiast podbiegła. Nie wiedziała, co powiedzieć, więc po prostu złapała Kaiena pod rękę i przytuliła się do jego ramienia. Na jego twarz spojrzała tylko raz, ponieważ widząc na niej tak wielki smutek, nie odważyła się zrobić tego po raz kolejny.

       Szli tak w milczeniu, każdy zatopiony we własnych myślach, do czasu aż Zero nagle stanął.

       - Czuję krew… kogoś znajomego - oznajmił, gdy weszli do miasteczka.

       Jak na zawołanie z którejś z bocznych uliczek wyłoniły się sylwetki trzech osób wolno posuwających się naprzód. Oczy blondynki napełniły się łzami, kiedy zorientowała się, kto ku nim zmierza. Powstrzymując się od krzyku czy choćby szlochania, puściła ojca i biegiem rzuciła się przed siebie. W krótkim czasie pokonała dzielący ich dystans. Pozwoliła kilku łzom wypłynąć z oczu, dzięki czemu zyskała lepszą widoczność. Chłopak wyglądał na poturbowanego, jego ubrania były poszarpane i brudne, gdzieniegdzie znajdowały się ślady krwi i bandaże nią nasiąknięte.

       - Hanabusa… - wyszeptała blondynka. Chciała się do niego przytulić, jednak wiedząc, iż prawdopodobnie przyniesie mu to jeszcze więcej bólu, powstrzymała się i spojrzała na jego towarzyszy. Akatsuki i Ruka mieli smętne miny. - Co się stało? - zapytała, zauważając kątem oka, że Zero wraz z jej ojcem zdążyli już do nich dołączyć.

       - Yuuki-sama… - zaczął Kain.

       - To wiemy - wtrącił pospiesznie Kiryuu. - Kto to…

       - To teraz nieistotne. Musimy zabrać stąd Aidou-kuna. Jest w ciężkim stanie - zauważył trzeźwo Kaien.

       - Szliśmy właśnie do Związku przekazać wszystkie informacje - rzekła Souen. - A większość zabandażowanych ran jest zadana łowiecką bronią, także nie wiemy, kto mógłby…

       - Aya - szepnęła Kaori. - Weźmy go do Akademii, Aya go uleczy - zaproponowała nerwowo.

       Ruszyli więc w stronę wzgórza. Aidou spowalniał pochód, więc Zero dołączył do Kaina, by pomóc mu w zatarganiu blondyna do Akademii. Kaori praktycznie nie odrywała wzroku od rannego. Plusem było to, że nie był aż tak poturbowany jak Aya jakiś czas temu, jednak to nie zmieniało faktu, że się o niego martwiła. Stwierdziła, że odetchnie dopiero, kiedy onēsan pomoże dojść wampirowi do siebie. Ciekawa jednak była, na wyleczenie ilu ran wystarczy jej energii.

       Gdyby nie to, że był już czerwiec i dni były coraz dłuższe, dotarliby do domku dyrektora po zmierzchu. Tymczasem słońce dopiero zaczynało zachodzić, cienie się wydłużały, a puszyste chmury przybrały rozmaite kształty, rozmiary i barwy.

       Skład zebranych w mieszkaniu nie zmienił się. Kiedy grupa weszła do środka, Aya była już w pogotowiu, gdyż dostatecznie szybko wyczuła krew i wiedziała, że najprawdopodobniej się przyda, bo ktoś został ranny. Cieszyła się w duchu, że tym kimś nie jest Kaori ani Zero. Hanabusę zaprowadzono do jednego z pokojów gościnnych i położono na łóżku. Brunetka poprosiła, by wszyscy wyszli - Aidou potrzebował trochę ciszy, a ona sama wolała mieć spokój, gdy będzie go leczyć. Kaori nie kwapiła się do opuszczenia pomieszczenia, ale w końcu komuś udało się zabrać ją do salonu.

       Aya musiała zdjąć co poniektóre części garderoby niebieskookiego wampira, by mieć dostęp do najpoważniejszych ran. Kiedy tak patrzyła na jego zbolałą minę, przypomniała sobie czasy, w których to Hanabusa, czy raczej „Idol”, był uwielbianym przez dziewczęta uczniem Nocnej Klasy. Wydawało jej się, że od tamtej pory minęły całe wieki.

       Westchnęła i zabrała się za odwijanie prowizorycznie założonych bandaży. Zmarszczyła brwi, gdy ujrzała nieciekawą ranę w okolicach żeber. Nie było wątpliwości, że był to efekt oberwania łowiecką bronią.

       Wytworzyła wystarczającej wielkości wodny talerz i ostrożnie przyłożyła go do rany.

       - To robota bachora Toumy, prawda? - spytała cicho, oddychając równomiernie, by spowolnić ubytek własnej energii i wpatrując się w powolutku renegujące się tkanki.

       Aidou spojrzał na nią ze zdziwieniem.

       - Skąd to wiesz? - zapytał. - Aya-sama - dodał szybko.

       - Nie musisz zwracać się do mnie w taki sposób - powiedziała, a jej twarz nie wyrażała żadnych większych emocji. - Przecież wiesz, kim jestem.

       - Owszem - odparł. - Ale to nie oznacza, że nie muszę zwracać się do ciebie z szacunkiem, Aya-sama. Jesteś potężniejsza niż wtedy, kiedy widzieliśmy się po raz ostatni, prawda?

       Nie odpowiedziała.

       - Poza tym… Kaname-sama zaakceptował cię jako czystokrwistą, choć nie jesteś nią z urodzenia. Więc my też cię akceptujemy.

       Otworzyła szerzej oczy ze zdumienia. Przez myśl by jej nie przeszło, że Kuran byłby zdolny do czegoś takiego. Ponadto nie wyczuła w słowach Aidou choćby śladu fałszu, więc nie mógł kłamać. Czy to oznaczało, że kondolencje Kaname sprzed dwóch tygodni też były szczere? Czy on naprawdę akceptował ją taką, jaką jest?

       Nie powinno mnie to obchodzić, zganiła siebie w duchu. Przymknęła na moment powieki i skupiła się na uzdrawianiu młodzieńca.

       - Odpowiesz mi na postawione wcześniej pytanie, Aya-sama? - zapytał Hanabusa.

       Otworzyła oczy i spojrzała na niego obojętnie.

       - Nie tak dawno sama miałam z tym bachorem do czynienia - rzekła. - Widocznie skoro ze mną mu się nie udało, zabrał się za Yuuki. Nieszczególnie mnie to dziwi, choć nie spodziewałam się, że to wszystko tak się potoczy…

       Uznała rozmowę za skończoną, a Aidou nie naciskał, widząc doskonale, że dziewczyna zaczyna się męczyć.

       Uleczywszy najpoważniejsze rany, zauważyła, że świat dookoła wiruje. Zamieniła wodę zmieszaną z krwią blondyna w parę i odetchnęła głębiej, próbując dojść do siebie.

       - Gomen, na razie nie zrobię nic więcej - oświadczyła.

       - To ja przepraszam, Aya-sama - rzucił pospiesznie Hanabusa. - Nie wiedziałem, że to cię tak wyczerpie... Niemniej jednak, najmocniej dziękuję za pomoc.

       - Uhm - mruknęła, siadając na podłodze i opierając głowę o łóżko, na którym leżał wampir.

       Po chwili najgorsze samopoczucie minęło.

       Ichiru pożyczył blondynowi jakieś ubrania, więc kiedy Aidou po szybkim prysznicu się w nie przebrał i przybył do salonu, można było zacząć konkretniejszą rozmowę. Kaori ze zmarszczonym czołem obserwowała przyjaciela, a Aya usiadła Zero na kolanach, jako iż przez niemałą ilość zgromadzonych osób nie było już wolnych miejsc.

       Wszyscy całkowicie umilkli i pozwolili mówić Hanabusie. Na początku chłopak powiedział niewtajemniczonym o „misji”, jakiej podjęła się Kuranówna. Jak sama o tym mówiła, „wzięła na swoje barki ciężar zakańczania życia tych czystokrwistych, którzy pragnęli umrzeć”, co w jej mniemaniu miało zapobiec ofiarom podobnym do młodej łowczyni na kwietniowym przyjęciu.

       Yuuki mocno wierzyła w to, że jej „poświęcenie” przyniesie spodziewane skutki. Ubiegłej nocy otrzymała list, w którym Akuji Touma zwracał się do niej z uprzejmą prośbą o to, by do niego przybyła. Pisał ponoć, że żałuje okrutnych czynów, których się dopuścił i, jako iż nie może zwrócić życia tym, których zabił, ani człowieczeństwa tym, których przemienił, ma zamiar pogrążyć się w wiecznym śnie, dzięki czemu nikogo już nie skrzywdzi. Głupiutka Kuran uwierzyła w te zapewnienia i zdecydowała się „pomóc” Akujiemu. Kaname od kilku dni nie było w rezydencji - Aidou wyjaśnił, że szatyn często opuszczał dom na dość długi czas - więc o niczym nie wiedział. Po południu Yuuki próbowała wymknąć się z posesji, ale przeszkodził jej w tym Hanabusa. Sprzeczali się przez jakiś czas, ale do czystokrwistej nie przemawiały żadne argumenty. Najzwyczajniej w świecie nie docierało do niej, że to musiała być pułapka. Aidou nie pozostawało nic innego jak iść za nią. Gdyby wiedział jak to zrobić, powiadomiłby o wszystkim Kaname. Niestety, nie miał takiej możliwości.

       Touma wybrał na spotkanie miejsce znajdujące się na tyle blisko rezydencji Kuranów, żeby można było się tam bardzo szybko dostać. Ledwie przybysze dotarli, Akuji zaczął robić swoje. Najpierw podroczył się trochę z Yuuki, a potem było już tylko gorzej. Rozpoczęła się krótkotrwała walka, podczas której szatynka poległa. Aidou chciał ją bronić, ale nic nie mógł zdziałać przeciwko czystokrwistemu - tym bardziej, że brutalny dzieciak zaczął oddziaływać na niego swymi mocami. Jakby tego było mało, Touma za pomocą jednej ze swych umiejętności zadał Hanabusie kilka ciosów Artemisem, a potem poturbował go jeszcze trochę mówiąc, że robi to po to, by dać mu nauczkę. Na koniec oznajmił, że go nie zabije, bo chce mu dać zadanie do wypełnienia. Ów zadaniem było wypowiedzenie w jego imieniu wojny Związkowi Łowców i tym, którzy z nim współpracują. Oświadczył szczerze, że zamierza wprowadzić w świecie jeszcze większy zamęt i przyznał się, że stoi za wszystkimi nielegalnymi przemianami i, co więcej, nie zamierza tego zaprzestać. Potem zniknął, ale Aidou jeszcze przez ładnych kilka sekund słyszał przerażający śmiech Akujiego unoszący się w powietrzu przesyconym zapachem rozlanej tego dnia krwi.

       Hanabusa jak w transie rozpoczął żmudną podróż ku rezydencji Kuranów, która niby była tak blisko, ale jemu wydawała się nieskończenie odległa. Po drodze spotkał jednak Akatsukiego i Rukę, którzy oznajmili, że dom leży w gruzach. Nikt, kto był w środku, nie przeżył. Obawiali się, że w przypływie gniewu uczynił to sam Kaname.

       Obgadawszy to i owo, troje przyjaciół udało się w kierunku jednej z siedzib Związku. Całe szczęście Kuran stworzył jakiś czas temu portal przenoszący do odpowiedniego miasteczka, dzięki czemu mogli się tam szybko dostać.

       - Resztę już wiecie - westchnął Aidou.

       W salonie zapadła cisza jak makiem zasiał. Każdy przetrawiał zasłyszane informacje.

       Kaori zerknęła ukradkiem na ojca. Wyglądał jak siedem nieszczęść, ten przerażający smutek w jego oczach… Tak bardzo było jej żal i jego, i Hanabusy. Kaien stracił adoptowaną córkę, którą zajmował się przez dziesięć lat - i choć sama jej nie lubiła, on musiał bardzo przeżywać jej stratę. Przez tak długi czas na pewno bardzo się do niej przyzwyczaił, a także… kochał ją. Kao była na siebie za to zła, ale nie mogła oprzeć się zadawaniu sobie w myślach pytań typu: „Czy to możliwe, że otōsan bardziej kochał Yuuki niż mnie…?”. Potrząsnęła gwałtownie głową - całe szczęście nie zauważył tego chyba nikt poza Ichiru - by odpędzić od siebie smutne wizje. Z kolei Aidou… Nie bardzo wiedziała, jak się czuje po stracie Yuuki, ale domyślała się, że świadomość, iż w pewien sposób zawiódł Kaname (nie mógł niczemu zapobiec, ale na pewno i tak mocno się obwiniał), musiała być dla niego bardzo trudna i bolesna. Właściwie myśli dziewczyny krążyły teraz tylko wokół taty i blondyna, prawie nie myślała o samej Kuranównie, która pozwoliła zabić się w tak niemądry sposób.

       Ayi z kolei nie chciało się wprost wierzyć, że można być aż tak naiwnym i głupim. Przecież to była oczywista pułapka, każdy by to wyczuł! Jakim cudem Yuuki dała się załapać na coś tak żałosnego i prymitywnego? Brunetka niby wiedziała, że Kuranówna nie należała do szczególnie inteligentnych i rozgarniętych osób, ale bez przesady… Nie mieściło jej się w głowie, że Yuuki była aż tak głupia. Oraz to, że Kaname nie ruszył jej na pomoc…

       Z podłogi przeniosła wzrok na Zero. Próbowała wyczytać coś z jego twarzy, ale poza lekkim niedowierzaniem i ledwo widoczną nutką smutku czy może nostalgii ujrzała niewiele.

       Jakiś czas później towarzystwo rozproszyło się. Kaien, Kaori, Zero, Hanabusa, Akatsuki i Ruka chcąc nie chcąc powlekli się do Związku Łowców, nie można było dłużej tego odwlekać. Reiko poszła położyć synka spać. Suzaku i Maria po krótkiej rozmowie z zebranymi udali się w drogę powrotną do swoich domów, a Ichiru i Shuusei pożegnali się i poszli do akademika. Aya chciała spędzić jeszcze chwilę z ciocią, a Suzue zaproponowała, że póki kobieta jest z Deichim, dotrzyma jej towarzystwa.

       - Co o tym wszystkim myślisz, Aya-sama? - zapytała szatynka.

       Szarooka oparła głowę na oparciu fotela i zasępiła się. Przez moment zastanawiała się nad postawionym pytaniem.

       - Sama nie wiem - rzekła w końcu szczerze. - Nie dziwi mnie to, że Touma kogoś zabił, ale spodziewałam się, że to Shirabuki najbardziej zależy na pozbyciu się Yuuki. Właściwie byłam niemal pewna, że Sara będzie chciała ją wyeliminować. Tymczasem ubiegł ją w tym Akuji. Jeszcze dziwniejsze jest to, że Kaname nie zareagował. A przynajmniej nic nam o tym nie wiadomo. I… Ech, czuję się trochę głupio.

       - Dlaczego? - spytała ze zdziwieniem Namizawa.

       - Chodzi o to, że tak nie znosiłam Yuuki, a teraz ona nie żyje… - zaczęła.

       - To przecież nie twoja wina, Aya-sama - przypomniała łagodnym i nieco zatroskanym tonem Suzu. - Poza tym… - Przegryzła lekko wargę, nie do końca wiedząc, jak powiedzieć to, co zamierzała. - Nie powinnaś mieć żadnych wyrzutów sumienia ani nic w tym rodzaju. Przez Yuuki-sama doznałaś niejednej przykrości, ale nigdy się na niej za to nie mściłaś.

       Wiedziała, że Suzue ma w pewnym sensie rację, ale chcąc nie chcąc w jakiś sposób i tak się obwiniała. Albo raczej… Właściwie trudno było jej określić, co teraz czuła. Może było jej żal Yuuki? Lub Kaname…? Nie miała pojęcia. Faktem było, że wciąż miała sobie za złe, że pomogła czystokrwistej przy cmentarzu - teraz jednak nie miała już pewności, czy Touma naprawdę nie chciał jej wtedy zabić. Wcześniej była niemal przekonana, że ma zamiar tylko zadać jej ból, zranić ją, przestraszyć, ostrzec… Ale po tym, co się stało…

       Co właściwie mogło siedzieć w głowie Akujiego? To wszystko, co robił… Dążył do określonego celu, czy też robił to dla sadystycznej zabawy, ot tak, dla dzikiej przyjemności? Wymyślił to sam, a może działał w jakiejś tajemniczej spółce? Niby nie wydawał się kimś, kto umiałby współpracować z kimkolwiek, ale z drugiej strony… Nigdy nic nie wiadomo. Szczególnie, gdy ma się do czynienia z takim psychopatą lubującym się w zadawaniu innym cierpienia, na które niczym sobie nie zasłużyli.

       - Ech, mniejsza o to - odezwała się w końcu. - A ty, Suzue? Co masz do powiedzenia na temat całej tej sytuacji? - spytała.

       Namizawa zmrużyła lekko oczy.

       - Nie powinnam w żaden sposób obrażać czystokrwistych, ale naprawdę nie mogę uwierzyć, że można być aż tak niemądrym i nieroztropnym jak Yuuki-sama - wyznała na początek. - Brutalność Akujiego-sama jest nam wszystkim już i tak za bardzo znana… - zawahała się. - Ale nie spodziewałam się, tak jak i ty, Aya-sama, że ot tak sobie, nagle i niespodziewanie, zamorduje Yuuki-sama. - Przerwała na moment i spuściła zasmucony wzrok.

       - Co się stało? - zapytała cicho brunetka, choć domyślała się odpowiedzi. - Coś cię martwi, prawda?

       Suzue skinęła głową.

       - Boję się, Aya-sama. Twoje bezpieczeństwo… z dnia na dzień maleje coraz bardziej. Jakbyś nie była wystarczająco mocno zagrożona ze strony Akujiego-sama, to teraz jeszcze najprawdopodobniej cała nienawiść Sary-sama zostanie skierowana przeciw tobie… - Nie do końca panowała nad tym, co mówiła, słowa zwyczajnie wylewały jej się z ust. Naprawdę się martwiła. Zawsze była wrażliwa, a do tego więź, która łączyła ją z Ayą, tylko wszystko potęgowała.

       - Nie przejmuj się mną - poprosiła niepewnie szarooka. - Nie możemy dać się zwariować i żyć samym strachem. Ostrożność jest wielce wskazana, ale to by było na tyle…

       Szatynka spojrzała z przygnębieniem na przyjaciółkę. Miała ochotę wykrzyczeć na głos, jak bardzo się martwi. Jej niespokojne serce bolało to, że jeśli nastąpi atak, ona i Shuusei tak naprawdę nijak nie będą mogli pomóc Ayi. Co zdziałaliby przeciwko któremukolwiek z czystokrwistych? Mogliby jedynie próbować opóźnić bieg strasznych wydarzeń, bez sensu poświęcić swoje życia w rozpaczliwej próbie obrony dziedziczki rodu Hiou… Nic więcej.

       Zasępiła się i gdy Reiko wróciła do salonu, grzecznie się tylko pożegnała i poczłapała powolnym krokiem do żeńskiego dormitorium.

***

       Słońce już dawno temu schowało się za horyzontem. Kaori oparła głowę na ręce i tępo wpatrywała się w krajobraz za oknem. Cisza, jaka wypełniała pokój, w którym się znajdowała, była nie do zniesienia, jednak tym razem nie miała najmniejszej ochoty czy nawet sił, by ją przerwać. Po jakimś czasie przeniosła wzrok na ławkę obok. Kain i Souen siedzieli wyprostowani, patrząc w ścianę, a dokładniej w drzwi naprzeciwko. Odkąd Aidou, Zero i Kaien za nimi zniknęli, minęły już jakieś dwie godziny. Szybki raport wszyscy złożyli od razu po przyjściu, jednak teraz poszkodowany i dwójka Łowców musiała podzielić się szczegółami. Mitsui podejrzewała, że może to potrwać jeszcze długo, ale odetchnęła z ulgą, widząc, że ojciec uspokoił się po wejściu do siedziby Łowców. W końcu tak szanowany tam człowiek nie mógł pokazać swych słabości… Martwiła się natomiast o blondyna. Tak męczące przesłuchanie w jego stanie nie było wskazane.

       Kao westchnęła, opierając głowę o ścianę. Przybierała już wszelkie pozycje, ale nie mogła znaleźć jakiejkolwiek, która by jej odpowiadała. Zdała sobie jednak sprawę, że zmienia pozycję za każdym razem, kiedy zacznie myśleć o dzisiejszej tragedii. Odkąd raz pomyślała o możliwych planach dzieciaka, jej umysł cały czas wypełniały myśli dotyczące Yuuki i Toumy. Względne poczucie bezpieczeństwa, jakim się otaczała, zniknęło. Wszyscy wiedzieli, że w każdym momencie Akuji może chcieć dokonać zemsty na Ayi lub kimkolwiek innym. Odkąd zdali pierwszy raport, w całej siedzibie Związku słychać było przerażone szepty na temat wojny, którą wypowiedział Touma.

       Z rozmyślań blondynkę wyrwało nagłe powstanie Akatsukiego i Ruki. Kaori obróciła głowę w kierunku drzwi, które po kilku sekundach się otworzyły. Wyszedł z nich widocznie zmęczony robotą Zero.

       - Proszą was do środka - oznajmił wampirom. - Nie skończyli jeszcze spisywać zeznań - rzucił, widząc minę Mitsui.

       - Ale… - zaczęła.

       - Jak na razie Aidou może iść, ale jak poczuje się lepiej, ma tu wrócić - powiedział. - Odprowadzisz go do Akademii? My z dyrektorem zostaniemy jeszcze na czas ich przesłuchania. - Głową wskazał wampiry.

       Blondynka pokiwała głową i wstała z krzesła. Poczekała z minutę, aż w końcu zza drzwi wyszedł Hanabusa. Nadal był słaby, ale na szczęście dzięki leczeniu Ayi i czystym ubraniom wyglądał znacznie lepiej. Uśmiechnął się nieznacznie, widząc czekającą na niego nastolatkę. Oboje pożegnali się z Kiryuu i ruszyli w drogę powrotną do Akademii.

***

       Rozmowa z Reiko przekonała Ayę, że ciocia ma podobne poglądy do jej własnych. Jednak kobieta była bardziej przygnębiona - po pierwsze, martwiła się o Kaiena, a po drugie - o przybraną córkę. Tak jak i Suzue, doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że brunetka jest najprawdopodobniej w coraz większym niebezpieczeństwie.

       Aya widziała niepokój Reiko. Kiedy wracała do akademika i przypominała sobie wyraz twarzy poszczególnych osób, poczuła wyrzuty sumienia. Nie podobało jej się to, że wszyscy się przez nią denerwowali. Przecież jej istnienie nie znaczyło więcej niż życie którejkolwiek innej osoby… Z drugiej strony, dziewczyna miała świadomość, że gdyby komuś o tym powiedziała, natychmiast wysłuchałaby kazania na temat tego, że nie ma myśleć w ten sposób, że wszyscy ją kochają i to oczywiste, że się o nią troszczą, że ma się nie obwiniać, bo to do niczego nie prowadzi, a ona sama tylko się dołuje i tak dalej, i tak dalej.

       Westchnęła i powlokła się do swojego pokoju. Było już późno, ale Otsune jeszcze nie spała. Ujrzawszy przygnębioną minę przyjaciółki, spytała, co się stało. Aya opowiedziała jej o wszystkim. Umari nie mogła uwierzyć w te wszystkie rewelacje. Jej też nie mieściło się w głowie, jak można być tak naiwnym. Poza tym przeraził ją fakt, że psychopata, który niespełna miesiąc temu tak zranił brunetkę i jej imōto, a także z zimną krwią zabił ojca tej pierwszej, dokonał kolejnego zabójstwa na tak ważnej istocie, jaką jest czystokrwisty wampir. Było jej też smutno, że zginęła dziewczyna, którą zdążyła poznać, choć niekoniecznie polubić.

       - Trzeba będzie poinformować o tym jutro Wakabę-san… - mruknęła jakby w zamyśleniu Aya.

       - Och, no tak… - szepnęła rudowłosa, po czym zwiesiła głowę. Nie wyobrażała sobie smutku, jaki następnego dnia spotka Yori. Ani szoku, który przeżyje… Co ona by zrobiła, gdyby ktoś nagle przekazał, że jej najlepsza przyjaciółka zginęła, zabita przez straszliwego wampira Klasy A…? Nie chcąc o tym myśleć, i czując już łzy w oczach, energicznie pokręciła głową.

       Aya postanowiła pójść się wykąpać, więc życzyła Otsune dobrej nocy i wyszła z pomieszczenia. Skierowała się do łazienki, a tam długo siedziała pod prysznicem. Nie miała nawet ochoty na manipulację wodą. Po prostu stała praktycznie nieruchomo i przymknąwszy powieki, próbowała wyrzucić z umysłu nękające ją obrazy i wizje. Uspokoiła się trochę - jak zwykle, gdy czuła strumienie ukochanej wody obmywające jej ciało. Kiedy jednak wyszła z kabiny i spojrzała na swoje odbicie w lustrze, znów poczuła się przygnębiona. Miała serdecznie dość wszystkich rozterek i problemów, które nękały jej bliskich i ją samą. Pragnęła przeżyć kilka miesięcy w całkowitym spokoju - spotykając się z przyjaciółmi, uczęszczając na nudne zajęcia, wychodząc czasami na miasto, sprzeczając się z siostrą, opiekując się bratem, spędzając jak najwięcej czasu ze swoim chłopakiem… Ot tak, całkowicie normalnie, jak zwykła nastolatka. Czy to tak wiele?

       Nie, odpowiedziała sobie. Ale i tak wiem, że nie ma na to nawet najmniejszych szans.

       Ponownie spojrzała w lustro i wymusiła coś, co teoretycznie można by nazwać uśmiechem. Zachciało jej się śmiać, gdy to ujrzała.

       Wróciła do pokoju i rzuciła się na łóżko. Cieszyła się, że Umari udało się zasnąć - miała nadzieję, że w spokoju prześpi resztę nocy i nie będzie zmagała się z żadnymi koszmarami. Sama wątpiła, że dzisiaj zaśnie.

***

       Kaori nadal zatopiona była w swych myślach. Kiedy wyszli z miasta i weszli na leśną ścieżkę prowadzącą do szkoły, dziewczyna spojrzała na blondyna i chociaż nie widziała dokładnie jego twarzy, co spowodowane było wszechogarniającą ich ciemnością, domyśliła się, że on również zamęcza się rozmyśleniami. Nie wiedzieć czemu, nagle się zatrzymała.

       - Nie obwiniaj siebie za jej śmierć - poprosiła pewnie. - Nie mogłeś nic zrobić…

       - To akurat wiem… - rzucił ponuro, nie patrząc jej w oczy. - Najgorsze jest to, że Kaname-sama…

       - Prawie poświęciłeś życie, żeby bronić Yuuki! Słuchaj mnie… - Podeszła bliżej. - Jeśli Kuran nie zdołał jej uratować, a wątpię, że chciał, by zginęła, to jak możesz obwiniać siebie? Logicznym jest, że tylko czystokrwisty jest w stanie zabić czystokrwistego… - Lub łowca, który stał się wampirem i pije ciągle czystą krew, pomyślała, przez co straciła na chwilę wątek. - Zresztą… Nikt nie mógł temu zapobiec. Oprócz samej Yuuki… Nie twoja wina, że jej „misja ratowania świata” była ważniejsza niż bezpieczeństwo jej i jej bliskich! - mówiąc to, miała już łzy w oczach.

       Blondynka delikatnie ujęła dłońmi jego twarz, co sprawiło, że wreszcie na nią spojrzał. Oczy chłopaka, zwykle iskrzące i radosne, były teraz jakby przygaszone.

       - Nie obwiniaj się… - wyszeptała tylko, powoli opuszczając ręce.

       - Może nie powinienem był przeżyć… Moje życie nie jest nic…

       W tym momencie blondynka z całej siły uderzyła go w twarz. Aidou widocznie zdziwiony otworzył usta, ale dziewczyna nie dała mu dojść do głosu.

       - Jesteś idiotą?! Jak mogłeś w ogóle tak pomyśleć?! Twoje czy jej istnienie jest równie ważne jak każdego innego. Nawet nie wiesz, jak się o ciebie martwiłam, kiedy dowiedziałam się, że zamordowano Yuuki! Niech do ciebie wreszcie dojdzie, że twoje życie nie jest czymś błahym, że są osoby, dla których jesteś niesamowicie ważny! - Nie zwróciła uwagi na to, że jej policzki były teraz wściekle czerwone, a z oczu wylewały się łzy. - Tak niesamowicie martwię się o ciebie i wszystkich moich bliskich. To nie czas na zamartwianie się tym, „co by było, gdyby”. Nie wiemy, kiedy Touma przypuści kolejny atak, może on nastąpić w każdej chwili. Chyba… chyba wszyscy w Akademii zdają sobie sprawę, że następnym celem będzie Aya. Chciałabym - szepnęła nagle - żeby moi bliscy byli bezpieczni, chcę ich bronić, chociaż wiem, że i tak nie sprostam niektórym przeciwnikom… Dlatego nigdy więcej nie mów, że twoje życie nie jest ważne, bo serce mi się kraje…

       Stali chwilę naprzeciw siebie. Aidou patrzył na nastolatkę, jednak jej wzrok utkwiony był teraz w bliżej nieokreślonym punkcie. Próbowała się uspokoić, jednak nic nie mogło powstrzymać jej szalenie bijącego serca. Wampir podszedł do niej i przygarnął ją do siebie.

       - Przepraszam… - wyszeptał, delikatnie przeczesując jej rozwiane blond włosy.

       Stali w tej pozycji około kilku minut. Wśród ciszy dało się usłyszeć tylko dźwięk dwóch dość szybko bijących serc. W końcu chłopak odsunął się od siedemnastolatki.

       - Chyba powinniśmy już wracać - zauważył. - Bo niedługo Kiryuu-kun i reszta nas dogonią - uśmiechnął się.

       - Przepraszam, że cię uderzyłam - rzuciła po minucie marszu. - To było odruchowe! - Zaśmiała się dźwięcznie. - Chociaż mogłam pomyśleć, zważywszy na twój stan zdrowia - zasępiła się.

       - Nic się nie stało, należało mi się. W końcu muszę zacząć myśleć trzeźwo. Miałaś rację, trzeba otworzyć oczy na to, co teraz nastąpi. Musimy być przy naszych bliskich i pomóc im w razie potrzeby.

***

       Przeleżawszy jakieś pół godziny stwierdziła, że to bez sensu. Wstała więc i znowu się ubrała, a następnie wyszła na zewnątrz. Księżyc co rusz przesłaniały chmury, leniwie sunące po nocnym niebie.

       Dopiero po jakimś czasie Aya przypomniała sobie, że nie wysuszyła nawet włosów - teraz co prawda były już tylko wilgotne, ale jednak. Z drugiej strony, wampiry przecież nie chorują, więc nie musiała przejmować się tym, że się przeziębi.

       Bezwiednie zawędrowała do stajni. Ciekawa była, czy Biała Lilia spała. Weszła, by się przekonać i chcąc nie chcąc uśmiechnęła się sama do siebie widząc, że Lili patrzy wprost na nią i wygląda - o ile to możliwe, mając na myśli konia - na szczęśliwą, że ktoś przyszedł ją odwiedzić. Co prawda nie był to jej pan, ale i do brunetki pałała niemałą sympatią.

       Dziewczyna podeszła do ulubionej klaczy i poklepała ją przyjaźnie. Spędziła z nią jakiś czas, a potem, odrobinę rozluźniona, z powrotem wyszła na zewnątrz. Weszła do lasu i przystanęła na pierwszej lepszej polance. Po chwili zorientowała się, że to ta sama, na której Kao spotkała się kiedyś z Aidou, a ona sama po raz pierwszy została ugryziona przez Zero. Zachciało jej się śmiać na wspomnienie tamtych chwil. Wtedy wydawały się takie przerażające, świat się po nich walił, a teraz były tylko epizodami, które w jakiś sposób wpłynęły na jej życie i to, kim się stała.

       Położyła się na trawie i zaczęła wpatrywać w ciemne niebo, pełzające tu i ówdzie chmury, księżyc decydujący się pokazać raz na jakiś czas oraz nieliczne gwiezdne plamki. W myślach bezwiednie podsumowała sobie wydarzenia, które obecnie najbardziej ją przerażały.

       Nagle zdała sobie sprawę z tego, że zagrożenie jest naprawdę większe niż jej się początkowo wydawało. W ciągu ostatnich kilkunastu lat zginęło tylu czystokrwistych… Zaczynając od Haruki i Juri, poprzez Shizukę, Rido, Masujiro i Kage, skończywszy na Yuuki… Niespodziewanie przeraziło ją to, że obecnie naprawdę nikt nie mógł czuć się bezpieczny, nawet - a może szczególnie - czystokrwisty, który, choć tak potężny, żył chyba teraz w czasach, w których co druga osoba pragnęła jego zguby.

       Westchnęła cichutko i wlepiła nieobecny wzrok w srebrną tarczę księżyca, który uwolnił się już od natarczywych chmur i znów królował nad niebem. Jej umysł zbombardowała jedna, wyraźna myśl. Dziwne przeświadczenie, że kolejną ofiarą będzie ona sama.

 Ending

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

Tu Aya, ale to już chyba nikogo nie dziwi.

Rozdział jest, jaki jest i nie będę tego komentować. Nie wiem, kiedy ukaże się następny- za tydzień, miesiąc, kilka miesięcy...? Pal to licho.

Z dedykacją dla Kiran Lilith- nie tylko z okazji urodzin. ;*

[wpis z dnia 9.03.11]