Terra Nostra - Rozdział jedenasty

    - Nie róbcie takich min - uśmiechnęłam się delikatnie. - I tak zaszłam daleko - powiedziałam, spoglądając z lekkim smutkiem na należące do mnie krzesło znajdujące się na znaku.

    Nikt się nie odezwał, w samotności próbując dojść do siebie po wcześniejszych wydarzeniach. Zdawała się nas wypełniać wielka pustka, odkąd dwie najbardziej hałaśliwe osoby znikły. Agnese wciąż pociągała nosem po widoku lekko otwartego kokpitu przeciwników, Nadia za to próbowała zakryć grzywką napuchnięte od płaczu oczy. Cisza zaczęła nas pochłaniać, powodując jednocześnie skrępowanie, jak i ulgę. Żadne z nas nie wiedziało, co w tym momencie zrobić. W takiej chwili zawsze można było usłyszeć jakąś ripostę od Dennisa i równie ciętą odpowiedź od Francuzki, obecnie zdołowanej. Reed również nie tolerował ciszy, zawsze musiał wypełniać ją gnębieniem nas.

    Byłam przekonana, że obraz zmasakrowanej twarzy Harry’ego będzie śnił mi się do końca mojego życia, czyli na szczęście względnie niedługo.

    Nie usłyszawszy już ani jednego słowa z ust przyjaciół, przeniosłam się do swojego pokoju z widokiem na barceloński port. Przez pewien czas nie ruszałam się z łóżka, z którego transportowano mnie na pokład Terry. Zawsze po walce, kiedy odsyłają mnie z powrotem, czuję się, jakby nic się nie stało, jakby cofnął się czas. Jednak za każdym razem moi znajomi naprawdę umierali, nic nie było fikcją, tylko chorą grą o losy Ziemi i ludzkości. Czasami zastanawiałam się, dlaczego właśnie my zostaliśmy wybrani? Przecież na naszej planecie żyje kilka miliardów osób. Kilkaset milionów nastolatków takich jak my.

    I jaki jest cel w takim rozmyślaniu, skoro i tak już nic nie da się zrobić? Nic przecież nie ocali mnie przed śmiercią, nic też nie przywróci życia moim przyjaciołom… Nikt nie powinien sam decydować o śmierci innych osób. Niestety, za późno zdałam sobie z tego sprawę.

~*~

    - Nie wychowywałam cię na dziwkę! - krzyknęła w szale na oko czterdziestoletnia kobieta. Zmarszczki na jej spoconym z gniewu czole uwydatniły się.

    Pani domu wpatrywała się z niedowierzaniem i nienawiścią w swoją szesnastoletnią córkę patrzącą tępo w sufit i próbującą powstrzymać swe cisnące się do oczu łzy.

    - Wstydzę się, że mam takie dziecko! Wyrzuciłabym cię z domu, gdyby nie to, że na tym świecie istnieją wspaniali lekarze… - zaczęła, próbując się uspokoić, ale dziewczyna jej przerwała.

    - Nie chcę usuwać tej ciąży! Jestem w stanie wychować to dziecko - oznajmiła, dławiąc się łzami i machając energicznie głową w ramach protestu, przez co długie czarne włosy przylepiały się do jej twarzy.

    - Nie będziesz mi tu chodzić z wielkim bebzonem, przypominającym mi o mojej rodzicielskiej klęsce! Jeśli zamierzasz TO urodzić, to przygotuj się na wyprowadzkę. Powinien się tobą zająć twój alfons! Jesteście siebie warci! - krzyczała, wlepiając w swoje dziecko stanowcze spojrzenie.

    - Nie nazywaj go tak! Może jest skończonym draniem, zostawiając mnie w tej sytuacji, ale nie masz prawa mówić na niego w ten sposób! Naprawdę go kochałam i to dziecko jest tego dowodem. Nie chcę być mordercą - wyszlochała, głaszcząc rękoma swój wciąż płaski brzuch.

    - Nie masz wyboru. Jutro umówię nas z jakimś dobrym lekarzem i wykonamy zabieg. Im szybciej, tym lepiej. Koniec rozmowy, idź spać - odparła kobieta, popijając łyk kawy ze śmietaną.

    - Mamo, błagam cię… - zaczęła Carmen, chociaż wiedziała, że jest zbyt słaba, by sprzeciwić się jej woli.

~*~

    Otarłam łzy, przeglądając zdjęcia moje i Amadora sprzed roku. Byłam totalnie zakochana w tym chłopaku. On jako pierwszy pokazał mi, co to za uczucie być kochaną. Przez to, że rodzice chcieli trzymać mnie na smyczy, ja coraz bardziej próbowałam się od nich odciąć, robiąc wszystko na przekór. W ostateczności zaszłam w ciążę.

    Nigdy nie zapomnę nocy, w której matka wyzwała mnie od szmat i dziwek, kiedy postanowiła zabić moje dziecko. Kiedy lekarz wyznaczył termin aborcji, modliłam się o cud. Nic takiego nie nastąpiło, więc pod presją matki i gróźb pod moim adresem jedną parafką podpisałam wyrok śmierci na człowieka, którego sama stworzyłam.

    Nie miałam nawet pojęcia, jak okropnie będę się czuć po zabiegu. Spełniony uśmiech mojej matki tym bardziej mi w tym nie pomagał. Zdawało mi się, jakby lekarz usunął część mnie, której tak strasznie mi później brakowało. Jakby zdeptał i wyrwał najważniejszy punkt układanki, którą budowałam przez moje dotychczasowe życie. To, co mnie wypełniło, było niczym nicość. I chociaż po krótkim czasie wróciłam do siebie, nadal nachodzą mnie dni, w których wracam do tamtych wydarzeń i płaczę w odosobnieniu niemal całą noc. Tak też było teraz, kiedy otworzyłam zakazane pudełko wspomnień, w którym znajdowały się wszystkie moje przeżycia. Zdjęcia, pamiątki, pamiętnik, test ciążowy, milion razy gnieciony dokument zgody na aborcję, który miał przypominać mi największy błąd mego życia, oraz druk od lekarki, która badała mnie na początku ciąży. Termin porodu minął kilka dni temu. Kiedy zdałam sobie sprawę z tego, że miałam szansę zostawić kogoś po sobie, a tego nie zrobiłam, posmutniałam. Chociaż starałam się szukać również pozytywów w tej całej irracjonalnej sytuacji. Pomyślałam więc o moim dziecku wychowującym się bez matki. Pod ostrym okiem babci bądź w rodzinie zastępczej. Nie chciałam tego, więc coraz bardziej utrzymywałam się w przekonaniu, że to po prostu musiało się zdarzyć. Wiedziałam w głębi serca, że to wszystko to jedynie gaszenie wyrzutów sumienia, ale póki co poprawiało mi to nieco nastrój.

    Wymęczona płaczem i późną godziną, zasnęłam na łóżku pośród wszystkich wspomnień. Tak jak przewidywałam, śniła mi się śmierć Reeda. W moim świecie snu umierał milion razy, za każdym bowiem razem odradzał się z irytującym uśmiechem na ustach, by po chwili zostać znowu zamordowanym. Kiedy odżył po raz kolejny, cały we krwi podpełzł do mnie i swą zakrwawioną ręką przejechał po moim brzuchu. Byłam zniewolona, chociaż chciałam uciekać. Następnie, wykrzywiając w przerażający sposób buzię, poruszył ustami, jakby wymawiał słowo „morderca”.

    - Car, spokojnie, to tylko koszmar - szeptała mi nad uchem jakaś osoba. Musiała to powtórzyć kilka razy, bym wyrwała się ze snu.

    Kiedy otworzyłam mokre od płaczu oczy, zauważyłam siedzącą na moim łóżku mamę. Przetarłam ręką twarz, by dokładniej zlustrować otoczenie. Słońce wbijało się znacząco do pokoju, co oznaczało, że jest na niebie od dobrych kilku godzin.

    - Nic mi nie jest - uspokoiłam matkę, widząc jej zatroskany wzrok.

    - W telewizji mówiono, że wczoraj odbyła się kolejna walka…? - spytała jakby retorycznie.

    Kiwnęłam głową, równocześnie wykładając lewą nogę spod kołdry. Od stopy po udo ciągnęły się ciemnopomarańczowe znaki, które odkryłam poprzedniego wieczoru. Na ich widok mama zakryła usta dłonią.

    - Teraz ja będę walczyć. - Uśmiechnęłam się delikatnie. - I tak długo wytrzymałam, więc trzymaj za mnie kciuki, dobrze?

    Od kiedy się ujawniłam, mama wyjątkowo zaczęła się o mnie martwić. Wygląda na to, że chciała po prostu jak najlepiej wykorzystać ostatnie chwile spędzone ze mną. Widziałam, że na początku nie wierzyła w całą tę aferę, jednak kiedy dłużej z nią porozmawiałam, pozbyła się wszelakich wątpliwości. Tata za to i tak rozmawiał ze mną niewiele, skupiając się bardziej na pracy niż sprawach osobistych. Zresztą zawsze tak było - nie on wychowywał dziecko, on zarabiał na jego wychowanie.

    Spojrzałam na Beatrice. Mimo że często wybuchały między nami kłótnie, ta kobieta bądź co bądź była moją matką. Należała do osób, którym warto dać drugą szansę, kiedy jej potrzebują, mimo iż nigdy nie przeprosiła za to, do czego mnie zmusiła. Życie zdążyło mnie nauczyć, że nie zawsze mamy to, czego chcemy. O wiele rzeczy można jednak walczyć, więc staram się nie poddawać i iść nadal przed siebie.

    Po tym, jak trochę uspokoiłam mamę, postanowiłam pójść na krótki spacer. Mimo że dochodził już październik, w Barcelonie słońce nadal mocno grzało. W cieniu były dwadzieścia cztery stopnie Celsjusza, czyli temperatura, która chyba najbardziej mi odpowiadała.

    Kiedy włożyłam szorty, jakąś luźną bluzkę i trampki, wyszłam z domu, zostawiając rodzicielkę sam na sam ze swoimi myślami.

    Moje długie włosy powiewały na ciepłym wietrze. Zamyślona chodziłam dobrze znanymi, krętymi uliczkami Barcelony, próbując znaleźć miejsce, w którym mogłabym się wyciszyć, przestać myśleć o czymkolwiek. W moim dziwnym nostalgicznym nastroju nie urzekał mnie już nawet klimat wszystkich budynków dookoła. Jak się domyślałam, nie znalazłam swojego azylu, dlatego też dalej krążyłam, dochodząc tym samym do portu. Zrezygnowana usiadłam na pomoście, wpatrując się w wodę. Nigdy jeszcze nie czułam takiej pustki w środku. Jakbym nie wiedziała już, co robić. Uczono mnie, że zawsze możliwe jest znalezienie jakiegoś rozwiązania, jednak na chwilę obecną na nic zdadzą mi się dziecinne wyobrażenia.

    Nic nie da się teraz zrobić. Nie, żebym szczególnie narzekała. Już dwie trzecie mojej grupy z obozu poświęciło swoje życie, z czego połowa nie wiedziała nawet dlaczego. Mimo wszystko nie mogłam pozbyć się tego dziwnego uczucia, które chciało żyć dalej, które cierpiało, że nie zdąży zrobić tylu rzeczy, o których marzyło. Miałam plany. Chciałam wybrać się na studia, oszczędzałam na to od dwóch lat, by nie musieć brać pieniędzy od rodziców. I na co to wszystko? Po co człowiek stawia sobie długoterminowe czy nawet jakiekolwiek cele, jeśli nigdy nie można mieć pewności co do ich wykonania? Zawsze przecież przeszkodzić może śmierć, choroba…

    Przeszło mi przez myśl pewne pytanie: o czym myśleli wcześniejsi piloci? Zastanawiali się nad sensem życia, smucili się, że nie wycisnęli z niego tyle, ile by chcieli? A może po prostu przepełniał ich strach przed śmiercią? Na wiele pytań nigdy nie poznam odpowiedzi. Żałosnym jest tutaj nawet samo używanie słowa „nigdy”. Zawsze podkreślało ono bardzo długi okres, czy więc sprawdzi się tu, kiedy ma ono oznaczać kilka dni, ewentualnie tygodni?

    - Mamo, to ta dziewczynka z telewizji - usłyszałam za sobą głos jakiegoś małego chłopca.

    Odwróciłam się powoli, żeby upewnić się, czy patrzą na mnie. Nie zdziwił mnie zbytnio fakt, że tak było w istocie. Jakiś siedmioletni chłopczyk pokazywał mnie palcem. Jego mama, wyraźnie speszona, złapała dziecko za rękę i smutna ruszyła w przeciwną stronę, uprzednio rzucając w moją stronę współczujące spojrzenie. Najwidoczniej wiedziała, co się w świecie dzieje, i była jedną z tych kilku miliardów osób, które tylko biernie przyglądały się naszemu cierpieniu. Ale za co miałabym ją winić? Gdybym była jedynie obserwatorem, nie czułabym naprawdę, że ktoś walczy o istnienie naszego świata.

    Patrzyłam jeszcze chwilę w stronę miasta, zastanawiając się, czy będę za nim tęsknić. Nie miałam jednak dużo czasu na rozmyślenia, bo coś oświetliło mnie jeszcze bardziej niż słońce. Flesz aparatu. Nieznośni dziennikarze wszędzie mnie znajdą. Ostatnio ich zainteresowanie trochę przygasło, jednak - jak widać - znów powrócili na łowy. Było ich kilku i zupełnie nie przejmowali się tym, że chciałam na chwilę odciąć się od społeczeństwa. Zaczęli zadawać głupie pytania dotyczące Terry i moich zmarłych przyjaciół. Z początku udawałam, że ich nie słyszę, ale aparaty nie dawały mi spokoju. Po kilku minutach zdenerwowałam się i wstałam, ukazując tym samym „tatuaż” na mojej nodze. Oczywiście stał się od razu głównym obiektem fotografii.

    - Nie umiecie uszanować cudzej prywatności? - spytałam z wyrzutem, kiedy niektórzy z nich jak na złość wyciągnęli dyktafony z kieszeni.

    - Czy we wnętrzu robota znajduje się jakiś panel sterujący nim, czy pogłoski o sterowaniu myślami są zmyślone?

    - Jak reagujesz na śmierć przyjaciół? Nie czujesz przygnębienia na wieść, że została was zaledwie garstka?

    - Czy tajemniczy symbol na twojej nodze to znak, że zostałaś pilotem? - pytali w takim tempie, że nie zdążyłam wyłapać nawet wszystkich zdań. Podeszłam do jednego z nich i wyrwałam mu aparat, po czym bezceremonialnie wrzuciłam go do wody.

    - Dziękuję, to by było na tyle – mruknęłam zirytowana. A kiedy urażony fotograf zaczął robić mi wyrzuty, dodałam: - Jeśli ktoś nie szanuje mojej prywatności, dlaczego mam szanować czyjąś? - I dość szybkim krokiem udałam się z powrotem na ulice miasta. Co prawda kilku zawziętych gapiów i dziennikarzy jeszcze chwilę za mną podążało, jednak w końcu zdołałam zgubić ich w labiryncie wąskich uliczek.

    Dość szybko wróciłam do domu, chcąc uniknąć kolejnych spotkań z tak uciążliwymi ludźmi. Niewiele myśląc, rzuciłam się na łóżko. Nie mam pojęcia, ile czasu minęło, zanim mama przyszła po mnie i oznajmiła, że kolację jemy na mieście w mojej ulubionej knajpie. Zapewne wiele, biorąc pod uwagę fakt, że zbliżał się wieczór.

    Nie miałam zbytniej ochoty na wyjście, jednak kiedy poczułam świeży zapach przyrządzanych w restauracji dań i usłyszałam mój pusty żołądek, usiadłam z rozkoszą, zamawiając jedną z najbardziej wykwintnych i zarazem ulubionych potraw.

    Oczekując na zamówienie, wdałam się w krótką pogawędkę z rodzicami, ale byli zbyt ponurzy na to, żeby wywiązała się z tego dłuższa rozmowa.

    We względnej ciszy zjedliśmy posiłek, rzucając tylko od czasu do czasu komentarze na temat jedzenia czy pracy rodziców. Unikali rozmowy o robocie, walkach i o tym, że zostałam kolejnym pilotem. Teoretycznie rozumiałam ich postawę, sama nie byłam pewna, czy chciałabym poruszać ten temat. Mimo wszystko czułam, że bez tego całe to spotkanie wydaje się być niesamowicie sztuczne, wręcz wymuszane. Przyklejony do twarzy uśmiech i luźna pogawędka, jakby chciało się oszukać samego siebie…

    I tak większość wieczoru zleciała mi na konsumowaniu dania i rozmyślaniach, dlaczego w moim domu boimy się rozmawiać o śmierci. Przecież kiedy dotyczyła ona śmierci mojego, nie ich, dziecka sprawa była prosta i stała się głównym tematem do czasu usunięcia ciąży. A teraz? Teraz był to temat tabu.

    Po dwóch godzinach spędzonych na udawaniu w miarę zgranej rodzinki wróciliśmy do domu. Niemal od razu ruszyłam do łazienki, by napełnić w niej wannę letnią wodą. Wrzuciłam tam też kilka kulek zapachowych, by ich woń ułatwiła mi zrelaksowanie się. Bez pośpiechu rozebrałam się i zanurzyłam w wodzie. Zamknęłam oczy, starałam się też oddychać powoli i głęboko. Kilka minut przeleżałam tak w niezmąconym spokoju, jednak niespodziewanie ponownie zaatakowały mnie znajome koszmarne wizje. Harry Reed, Terra Nostra, moje dziecko, krew, śmierć… Gwałtownie poderwałam się do pozycji siedzącej, nie zwracając uwagi na to, iż rozchlapuję dookoła wodę. Zaklęłam cicho pod nosem, czując jednocześnie, że po twarzy ciekną mi łzy. Objęłam rękoma nogi i siedząc w ten sposób, płakałam przez jakieś pół godziny. Kiedy wreszcie się umyłam i wyszłam z wanny, woda już od dawna była zimna.

~*~

    Zanim związała się z Amadorem, Carmen była zupełnie inną osobą. Na co dzień dosyć pogodną, choć również raczej cichą i nieśmiałą. Czasami wstępował w nią swego rodzaju diabełek i wtedy potrafiła zaszaleć - zazwyczaj w największej tajemnicy przed swymi bogatymi rodzicami. Oni nie tolerowali żadnych jej wygłupów - chcieli córki porządnej i posłusznej, takiej, której nigdy nie musieliby się wstydzić.

    Często bujała w obłokach, uciekając w ten sposób przed rzeczywistością, która pozostawiała wiele do życzenia. Choć mieszkała w świetnych warunkach i pod względem materialnym nigdy niczego jej nie brakowało, pragnęła poznać świat i ludzi, poczuć wolność, szybować niby ptak na niebie. Tymczasem tkwiła jednak w klatce, w której zamknęli ją matka i ojciec. I mimo tego, iż klatka zrobiona była ze szczerego złota, Carmen czuła się w niej źle, czuła, że to nie jej miejsce. Ciągnęło ją do przygód, jakie znała jedynie z książek i filmów. Jak większość nastoletnich dziewcząt marzyła również o wielkiej miłości i związanym z nią niewyobrażalnym szczęściu. Chciała założyć w przyszłości rodzinę, w której podstawą byłby przyjacielskie stosunki między wszystkimi domownikami.

    Gdyby to w tamtym okresie jej życia przyszło jej zostać pilotem Terry Nostry, jej zachowanie i sposób myślenia byłyby inne. Nie bała się samej śmierci - bardziej przerażał ją fakt, iż nie zdąży zasmakować życia, miłosnego uniesienia… Próbowałaby przeżyć pozostałe jej dni jak najlepiej, nie licząc się już z tym, co powiedzieliby na to rodzice, wyciskałaby z życia wszystko, co się da, zrobiłaby rzeczy, o których od dawna marzyła, zaszalałaby tak, jak nigdy wcześniej. Spędzałaby czas z przyjaciółmi, a może nawet wyjechałaby gdzieś, by poznać choć część świata poza Hiszpanią.

    Wszystko się zmieniło, gdy zaszła w nieplanowaną ciążę. Amador ją zostawił, matka zmusiła do aborcji. Świat się rozsypał, a nadzieja i wiara w szczęście zniknęły w czarnej dziurze rozpaczy i nocnych koszmarów.

~*~

♠ Chatte: Czy Wy też czujecie się tak masakrycznie przygaszeni? -.-

♣ Lirio: Noo…

♠ Canzone: Owszem. :(

♣ Lirio: Do tego dziennikarze. Te chore półgłówki tradycyjnie nie potrafią dać sobie spokoju z zaczepianiem mnie niemal za każdym razem, gdy wyjdę z domu.

♠ Chatte: Właśnie. Gdyby chociaż ktoś coś próbował zrobić, ale nie…

♣ Sebastian: Co z rodzicami Nathana?

♠ Chatte: Sami niczego nie zdziałają, a inni jakoś szczególnie nie kwapią się do pomocy. Wolą obwołać nas światowymi bohaterami, pochować w chwale i stawiać pomniki, niż ruszyć tyłki i wykombinować coś, co by nas uratowało.

♣ Sebastian: Cudownie.

♠ Chatte: Choć w sumie chyba już mi wszystko jedno…

♣ Lirio: Szczerze? Mnie raczej też. Ale i tak wkurza mnie cała ta farsa…

♠ Chatte: Mnie również…

♣ Lirio: Diana, jesteś? Milczysz.

♠ Di: Jestem, jestem. Po prostu… Jakoś tak ostatnio bezustannie myślę o tych, którzy byli przed nami.

♣ Lirio: Nie tylko Ty… Ciekawa jestem, jak dokładnie się czuli, o czym myśleli, gdy byli na moim miejscu… I gdzie teraz są…

♠ Chatte: Cóż, Dennis przebywa teraz pewnie w „piekielnych czeluściach”, jak to sam powiedział.

♣ Lirio: W to nie wątpię. Reed będzie mi się śnił po nocach do końca moich dni. Albo godzin… Nieważne.

♠ Chatte: W sumie to teraz Lolli kieruje całym tym interesem, co nie?

♣ Canzone: Na to wygląda.

♠ Sebastian: A co?

♣ Chatte: Nic, tak sobie dumam nad tym wszystkim…

♠ Sebastian: Aha.

    Nie zachowywaliśmy się normalnie. Po raz pierwszy od dłuższego czasu atmosfera była prawie że grobowa. Wiedzieliśmy już, na czym stoimy, ale jednocześnie nikt nam w niczym nie pomagał, choć cały świat miał świadomość, że walczymy o jego istnienie, co bez względu na to, co próbowaliśmy sobie wmówić, zwyczajnie nas przygnębiało. Nadzieja – o ile ktokolwiek do tego czasu zdążył zachować jej resztki – chyba wreszcie prysła.

    Kilka minut później zebrało nam się na wspomnienia. Rozmawialiśmy o wszystkich – począwszy od Milly, której właściwie nie znaliśmy, a zakończywszy na Dennisie, dziesiątym pilocie i zabójcy Harry’ego Reeda, który wplątał nas w całe to bagno. Zastanawialiśmy się, czy to przeznaczenie pokierowało młodą Angielką, kiedy od niechcenia dołączyła do naszej grupy w Londyńskim Instytucie Nauki i tym samym również zawiązała kontrakt, który wkrótce poskutkował wyłonieniem jej na pierwszą ofiarę. Zastanawialiśmy się, jak dokładnie musiał czuć się Casper, gdy został wybrany jako drugi, będąc, jak by na to nie patrzeć, naszym królikiem doświadczalnym, bo nie wiedzieliśmy przecież wtedy, w co nieopatrznie się wpakowaliśmy. Wspominaliśmy spektakularną walkę Daniela – wtedy też ja i pozostałe dziewczyny dowiedziałyśmy się od Sebastiana, że część życia Daniel spędził na ulicy, o czym napomknął kiedyś paru kolegom z pokoju, gdy opowiadali sobie nawzajem o ciekawszych zdarzeniach z dotychczasowej egzystencji. Przypomnieliśmy sobie, jak świetnie wyglądała Barunka w swojej sukience do tańców. W dniu śmierci wygrała jakiś turniej… Potem Nadia zalała nas potokiem wspomnień związanych z Nathanem. Nie zdradzała żadnych szczegółów, ale jej słowa sprawiły, że zrobiło mi się jej żal, że tak wcześnie go straciła, a ponadto… Cóż, trochę zazdrościłam jej więzi, jaka ją z nim łączyła. Od razu na myśl przyszedł mi Amador…

    Kolejna była Laodika, następnie Lerate. Obie były wesołymi i energicznymi dziewczynami, wprowadzały nieco życia w nasze drętwe czasami towarzystwo. Na ich kadencje przypadł też pogrzeb Nathana, o czym nie omieszkała wspomnieć Nadia. Nagle wydało mi się, że podróż do Francji odbyła się całe wieki temu… Od kiedy zostaliśmy wplątani w grę o losy świata, czas był jedynie iluzją, właściwie nie istniał.

    Ósmy był Jurgis. Właściwie niewiele o nim wiedzieliśmy. Tu znów zaskoczył nas Sebastian – wyznał, że dawno, dawno temu (przynajmniej takie miał wrażenie) Casper powiedział mu, że Jurgis napomknął mu coś o problemach rodzinnych, które sprawiły, że jest, jaki jest. Casper przyznał również, że kiedy nieco lepiej poznał Jurgisa, okazało się, że byli dość podobni – a raczej byliby, gdyby Jurgis nie zamknął się w sobie. Trochę się zdziwiłam – chcąc nie chcąc od początku uważałam Jurgisa za nieco dziwnego, a tu nagle okazało się, że kiedyś był chłopcem podobnym do Caspra, najbardziej energicznego i rozentuzjazmowanego młodzika z obozu.

    Kiedy przyszło do Idalii, rozgadała się Agnese. Wcześniej nie miałam pojęcia, że może z niej wypłynąć taki słowotok, zazwyczaj siedziała cicho jak mysz pod miotłą. Wiedziałam naturalnie, że ona i Idalia się przyjaźniły, ale nie miałam świadomości, że ta więź była aż tak silna. Sama najlepiej dogaduję się z Dianą, ale mimo tego i tak niewiele o niej wiem, jest niesamowicie skryta. Potrafi się rozgadać, nie zaprzeczę – ale zazwyczaj podejmuje błahe tematy. O rodzinie mogłaby nawijać godzinami, ale gdy przyjdzie co do czego i chcę dowiedzieć się czegoś bardziej konkretnego o niej samej, jakoś traci zapał i znajduje wymówkę, by zmienić temat. Nigdy nie naciskam – w końcu każdy ma prawo do posiadania tajemnic. Choć ja pewnej nocy powiedziałam jej w sekrecie o czynie, którego dopuściłam się kilka miesięcy temu… Mam pewność, że nikomu tego nie wygada, jest najbardziej zaufaną koleżanką, jaką kiedykolwiek miałam. Nie potępiła mnie wtedy, lecz po prostu usiadła obok mnie na moim obozowym łóżku i objęła. Rozpłakałam się, a ona wyszeptała, że moje dziecko jest teraz w Niebie i na pewno jest tam szczęśliwe…

    Gdy doszło do Dennisa, każdy miał coś do powiedzenia na temat tego, że zabił Reeda. Choć wszyscy go nienawidziliśmy, morderstwo wydawało nam się raczej zbyt drastycznym rozwiązaniem, mimo iż Harry z całą pewnością zasłużył na śmierć. Ponadto przeżywaliśmy na nowo widok przerażonych twarzy trojga nastolatków z wrogiego robota…

    Zostało nas tak niewielu. Cztery dziewczyny, i to łącznie ze mną, oraz jeden chłopak. Kiedy nasze szeregi tak okropnie się przerzedziły…? Jak to się właściwie stało…?

    Nie rozumiem. Nic już nie rozumiem.

~*~

    Kilka dni po aborcji, gdy była już w stanie wyjść z domu, Carmen udała się na spacer. Nie myślała wówczas o niczym, jej głowę nawiedziła przerażająca pustka. Jak w transie szła przed siebie. Nawet nie zdając sobie z tego sprawy, w pewnym momencie zawędrowała na niewielki skwer, jedno z ulubionych miejsc barcelońskich spacerowiczów, wśród których bynajmniej nie brakowało rodziców z wesołymi dzieciakami, zakochanych par, starszych małżeństw czy młodych matek z czułością wpatrujących się w swoje malutkie pociechy śpiące smacznie w nowoczesnych i lekkich jak piórko wózkach.

    Zatrzymała się, a jej wzrok spoczął na jednej z takich matek. Oczyma wyobraźni ujrzała siebie w takiej roli. I mimo że miała dopiero szesnaście lat, podjęłaby się wychowania dziecka. Miała świadomość, że byłoby trudno, nawet bardzo, ale mimo tego…

    Jej oczy napełniły się łzami. Nieznajoma kobieta wzięła niemowlaka na ręce, gdyż przebudził się właśnie z drzemki i cicho kwilił. To był chłopiec, mógł mieć co najwyżej cztery miesiące.

    Dłonie Carmen powędrowały na brzuch. Jak mogła do tego dopuścić? Jak mogła zgodzić się na zabicie małej, niewinnej istotki…? Była potworem, niczym więcej…

    Spojrzenie jej ciemnych oczu prześlizgnęło się na bawiącą się w najlepsze gromadkę szkrabów w wieku od trzech do siedmiu lat. Biegały po okolicy, krzycząc radośnie, skacząc, goniąc się i nawołując. Jej dziecko za parę lat mogłoby oddawać się zabawie z podobnymi malcami… Ale nie. Ona odebrała mu - lub jej - tę możliwość.

    Upadła na kolana, ale nie zdała sobie z tego sprawy. Po policzkach ciekły jej łzy zgryzoty i wyrzutów sumienia, które zdawały się ją palić, jakby zapowiadały jej rychłe zejście do Piekła i wieczne smażenie się w jego ogniu.

    Zemdlała, a matka kilkumiesięcznego chłopczyka jako pierwsza zauważyła leżącą na ziemi dziewczynę - po umieszczeniu synka w wózku szybko do niej podbiegła i zawołała przebywającego w pobliżu mężczyznę, który błyskawicznie wyciągnął z kieszeni komórkę i zadzwonił po pogotowie.

~*~

    Któryś z kolei dzień po wyłonieniu mnie na jedenastego pilota dla odmiany był dość chłodny. Tym razem powitałam ten fakt z ulgą, gdyż bez zwracania większej uwagi mogłam szczelniej opatulić się w ciuchy i tym samym ukryć swoją tożsamość, a co za tym idzie – wyjść na ulice Barcelony bez obawy, że za rogiem napadnie na mnie tłum złaknionych jakiejkolwiek sensacji reporterów.

    Wymknęłam się z domu. Ojca nie było, ale matka mogłaby mieć jakieś pretensje, a ja nie miałam ochoty na jakiekolwiek konfrontacje z nią.

    Chodziłam sobie bez celu przez ładnych kilka godzin. Nie czułam potrzeby rozmowy z pozostałą czwórką, z rodzicami, z przyjaciółmi czy z kimkolwiek innym. Kolegów i koleżanek praktycznie nie widywałam, bo odpuściłam sobie szkołę, skoro i tak niebawem mam pożegnać się z życiem, a przyjaciele jakoś tak dziwnie zniknęli, jak gdyby bali się, że mogą zarazić się ciągnącym się za mną cieniem śmierci.

    - Carmen, to ty? – usłyszałam nagle czyjś głos. Z początku nie dotarło do mnie, że ktoś zwraca się w moim kierunku. Z zamyślenia wyrwało mnie ponowne pytanie.

    Odwróciłam się powoli i stanęłam twarzą w twarz z chłopakiem, który niegdyś był dla mnie szalenie ważny. Amador wpatrywał się we mnie z nikłym uśmiechem na ustach, a ja w niego prawdopodobnie z najgłupszą miną świata.

    - Cześć – rzucił nieco nieśmiało. – Miło cię widzieć.

    Ocknęłam się nagle i zacisnęłam dłoń w pięść.

    - Taa – warknęłam, po czym odwróciłam się z powrotem i bezceremonialnie zamierzałam odmaszerować, nie chcąc więcej patrzeć na dupka, który opuścił mnie, gdy najbardziej go potrzebowałam.

    - Carmen, proszę, zaczekaj – powiedział szybko Amador, łapiąc mnie za przegub ręki. Stanęłam, ale nie spojrzałam na niego. Zwiesiłam głowę, a wzrok wbiłam w ziemię.

    - Słyszałem, co się stało… Z telewizji, radia, Internetu… Wszędzie o tym gadają.

    Z początku naiwna myślałam, że jednak interesował się naszym dzieckiem i jakimś cudem dowiedział się, co się z nim stało. Ale nie, był jak cała reszta. Nic, tylko Terra, Terra, Terra, cholerna Terra!

    - Niedawno mówili, że jesteś kolejnym pilotem tego giganta… Chciałem życzyć ci powodzenia. I jeszcze… Zdecydowałem, że zajmę się naszym dzieckiem. – Podniosłam głowę i spojrzałam w brązowe oczy chłopaka. Widząc to, uśmiechnął się. – Nie musisz się więc o nic martwić.

    Moje oczy wypełniły łzy. Przez moment wpatrywałam się w Amadora, aż w końcu wybuchłam histerycznym śmiechem.

    - Zajmiesz się naszym dzieckiem, co? – prychnęłam. – Dobre sobie! Nagle odezwały się w tobie ojcowskie uczucia?! – Nie zważałam na fakt, iż kilku przechodniów zatrzymało się i z zainteresowaniem obserwowało tę scenę. Wyrwałam dłoń z uścisku chłopaka. – Dowiedz się więc, mój drogi, że nasze dziecko nie żyje! Więc to TY nie musisz się o nic martwić! Gdyby jakieś ludzkie uczucia nawiedziły cię przypadkiem wcześniej, być może wszystko potoczyłoby się inaczej, ale teraz… - Zamilkłam na moment, po czym podniosłam zapłakane i pałające nienawiścią oczy na Amadora. – Nienawidzę cię! – wykrzyknęłam, a następnie rzuciłam się biegiem przed siebie, nie sprawdzając nawet, co zrobił Amador albo widzowie mego wybuchu złości.

    Coś we mnie pękło. Cała żałość, smutek, gniew i nienawiść gnieżdżące się wciąż w moim sercu poczęły z niego wypływać, jakby chciały zalać mnie po głowę i zmusić do uduszenia się.

    W błyskawicznym tempie dostałam się do domu. Szarpnięciem otworzyłam drzwi i bynajmniej nie postarałam się o ich zamknięcie. Ojciec już wrócił, więc oboje rodzice byli w domu. Zaniepokojeni hałasem wyszli mi na spotkanie. Zauważywszy, w jakim jestem stanie, zrobili przerażone miny i poczęli dopytywać się, co się stało.

    - Co się stało? Co się stało?! – wrzeszczałam, nie dając się uspokoić. – To, że zniszczyliście mi życie! Nie zauważyliście, że odkąd zmusiliście mnie do aborcji, niemal co noc nawiedzają mnie krwawe koszmary?! Nie zauważyliście, że przez was stałam się morderczynią?! I pewnie przez myśl wam nie przeszło, że gdyby nie to, że kazaliście mi zabić własne dziecko, mielibyście teraz wnuczkę lub wnuczka, a tak zostaniecie sami, bo niebawem umrę! Umrę i pewnie pójdę prosto do Piekła, bo tylko na to zasługuje ktoś taki jak ja!

    Próbowali coś powiedzieć, ale nie zamierzałam ich słuchać. Dysząc ciężko, z powrotem wybiegłam na zewnątrz. W tamtej chwili miałam ochotę rzucić się z dachu, z mostu czy czegokolwiek, po prostu umrzeć, ale z drugiej strony to byłoby zbyt egoistyczne, zważywszy na to, że czeka mnie jeszcze walka.

    Udałam się w stronę, w którą zwykle się nie zapuszczałam. Dzielnica, w której niebawem się znalazłam, nie należała do przyjemnych, ale uparcie twierdziłam, że na nic lepszego nie zasługuję. W którymś momencie po prostu padłam w jednej ze ślepych uliczek, by po raz setny stać się ofiarą nocnych koszmarów.

    Obudziłam się nagle i nie poczułam zdziwienia spostrzegłszy, że znajduję się w kokpicie. Agnese i Diana ze współczuciem wpatrywały się w moją wciąż zaczerwienioną od płaczu twarz i napuchnięte oczy. Lollipop przywitała się z nami i poprosiła, bym przygotowała się do swojej walki.

    Opanował mnie stoicki spokój. O ile jeszcze jakąś godzinę temu (dłużej moja drzemka na ulicy chyba nie trwała) miałam ochotę kogoś zabić (najlepiej siebie samą), o tyle teraz byłam w pełni przygotowana na to, co mnie czekało. Wkrótce walka rozpoczęła się, a ja po kilku mozolnych godzinach jakimś cudem ją wygrałam. Nie docierały do mnie słowa pozostałych pilotów ani Lolli. Uniosłam wzrok w górę, tam, gdzie znajdowałoby się niebo, gdyby nie to, że byliśmy już w ciemnym kokpicie o nieprzezroczystych ścianach, i pomyślałam, że zaraz spotka mnie to, na co zasłużyłam – śmierć. Przeszło mi przez myśl, że być może w zaświatach mimo wszystko spotkam moje maleństwo – i jeśli tak, będę błagała je, by mi wybaczyło. Z jakiegoś powodu czułam, że tak się stanie. Uśmiechnęłam się delikatnie i opuściłam powieki. Na zawsze.

~*~

Entliczek-pentliczek,

Krzesełek piętnaście.

Kogo wskaże znaczek,

Ten na wieki zaśnie.

<- Poprzedni rozdział                                                                        

Kolejny rozdział ->

~*~

     Witam, tu Aya...

     Cóż mam Wam powiedzieć? Szczerze mówiąc, zastanawiałam się już poważnie, czy by z tym wszystkim nie skończyć. Dlaczego? Bo od października aż do dziś nie było tu nic nowego. Kao od ładnych paru miesięcy nic nie pisze. I to się chyba prędko nie zmieni... Do tego mam urwanie głowy w szkole - wiecie, matura i te rzeczy. Teraz mam ferie i zamiast się uczyć... głównie się lenię, co jeszcze będę przeklinać (no dobra, już to robię). Chociaż tyle, że dokończyłam ten rozdział, to jedyny pozytyw. Jeśli chodzi o następny, to mam jakieś dwie trzecie, więc czysto teoretycznie, jeśli szczęście będzie mi sprzyjać, pojawi się on tutaj w przeciągu najbliższych dwóch tygodni. Albo przynajmniej miesiąca, nie wiem. 

     Rozdział jedenasty dedykuję Sayu (jako iż to "Twój" rozdział ;P), Angel (za to coś, co można by śmiało nazwać szantażowaniem mnie ^.^'') oraz Suzu. Bliźniaczko, wiesz doskonale, że gdyby nie Ty, ten rozdział pewnie nigdy by nie powstał. Dziękuję za garść pomysłów, szczyptę weny i niegasnącą wiarę we mnie. Nie wiem, co bym bez Ciebie zrobiła. Obawiam się, że skończyłabym z pisaniem - a jeśli nie, bo bądź co bądź pewnie nie umiałabym bez tego żyć, to zapewne wszystkie bazgroły trafiałyby "do szuflady". 

     Dobra, skończę już nudzić, bo rozpiszę się jeszcze bardziej i wylądujecie wraz ze mną w Wariatkowie. Pozdrawiam tych, którzy zamierzają to przeczytać (lub już to zrobili). Dziękuję.