Vampire Night: rozdział VII - "Skomplikowany świat dorosłych"

      W zamku rodu Hanadagi zapanował chaos. Kimie, młodsza siostra i zarazem żona zamordowanego w tajemniczych okolicznościach Etsuyi, blondynka o oczach koloru bladej zieleni, zalewała się łzami. Pocieszała ją Toshiko, jej córka, która jednak nieszczególnie przeżywała śmierć ojca - a może sprawiała tylko takie wrażenie. Czujnym i poważnym spojrzeniem ciemnozielonych oczu obserwowała każdego w zasięgu wzroku, jakby spodziewała się znaleźć wśród tych osób kogoś podejrzanego; kogoś, kto być może winien był okrutnej zbrodni. Jej kuzyn, Shouta, syn Shigeru, zdecydowanie nie odczuł straty wuja. W jego zielonych oczach widać było błyski podniecenia, jakby traktował całe zamieszanie ni mniej, ni więcej jak dobrą zabawę.

      Shigeru, starszy brat Etsuyi i Kimie, teleportował się do rodzinnej posiadłości od razu, gdy tylko wyczuł stratę bliskiej osoby. Kiedy dowiedział się, co się stało, natychmiast zabrał się za wstępne rozpoznanie. Począł przesłuchiwać każdego po kolei - nie tylko słownie, ale i wchodząc do umysłów pracowników - lecz niewiele to dało. Świadków nie było.

      Niebawem do rezydencji przybyli czystokrwiści członkowie Nowej Rady. Wszyscy troje wspomagali Shigeru i jego rodzinę, próbując dociec, co właściwie mogło się wydarzyć. Wreszcie jednak ustalono, że najbliższej nocy odbędzie się narada nadzwyczajna, na której omówi się cały problem.

***

      Każdy członek Rady w jakiś sposób odczuł śmierć jednego z przedstawicieli Klasy A, lecz wysłuchawszy szczegółowej relacji Isayi o tym, co się wydarzyło, na kilka minut zaniemówił. Osiemnaścioro wampirów siedziało więc na swoich miejscach w sali narad, wpatrując się albo w siebie nawzajem, albo wbijając wzrok w stół lub w ścianę, rozmyślając nad tym, co się stało.

      - Ta zniewaga krwi wymaga! - wykrzyknął wreszcie Hotaka Konjo, jeden z szlachciców.

      - W rzeczy samej - powiedział spokojnie Shinbun Shiro, siedząc ze splecionymi rękoma opartymi o stół. Lekko zwęził brązowe oczy, jakby głęboko nad czymś myśląc.

      - Czy ktoś ma jakieś sugestie? Może ktoś słyszał jakieś plotki? - pytał Shoutou.

      Wszyscy zgodnie przecząco pokręcili głowami. W pomieszczeniu po raz kolejny zaległa krótka cisza. Słychać było jedynie oddechy kilkunastu zebranych wampirów.

      - Podsumowując fakty… - odezwała się Omitsu Hori. - Niedawno przeprowadzono atak na zamek rodu Hanadagi. Wszystkich pracowników wymordowano. Na szczęście jednak Sara-sama, dzięki długoletniej przyjaźni z Shigeru-sama, poczuła, iż coś mu grozi i pospieszyła na pomoc. Najprawdopodobniej napastnik, wyczuwszy ją, zrezygnował z dalszego wdrażania swego haniebnego planu i wycofał się, nim zdołał popełnić zbrodnię najgorszą z możliwych. Bo możemy przecież założyć, iż jego celem było zabicie kogoś z rodziny Hanadagi, a może nawet całego tego szacownego rodu.

      - Owszem - zgodziła się Sara, po czym skinęła głową. Udawała (Aya nie miała co do tego wątpliwości) szczerze zatroskaną całą sprawą. - Kontynuuj, proszę, Omitsu-san.

      - Hai. Tak więc Sara-sama obudziła Shigeru-sama, w przeciwnym bądź razie byłby on nadal narażony na niebezpieczeństwo. Potem wróciłaś do siebie, czyż nie, Saro-sama? - Shirabuki potwierdziła te słowa. - Z kolei Shigeru-sama zdecydował się obudzić rodzinę, a więc Etsuyę-sama, Kimie-sama, Shoutę-sama i Toshiko-sama. Dwa dni później, czyli dzisiejszego dnia, przeprowadzono kolejny zamach, którego celem był zamek rodu Hanadagi. Tym jednak razem, oprócz co poniektórych, lecz nie wszystkich jak poprzednio, pracowników posiadłości, zabito również jednego z czystokrwistych, Etsuyę-sama. To karygodne. Napastnik nie został złapany ani nawet zidentyfikowany, bowiem nie ma żadnych świadków tego zdarzenia. Pojawiają się więc liczne pytania. Czy to Etsuya-sama od początku był celem? A może cała rodzina? Ponadto kto mógł dopuścić się takiego czynu? Jakim cudem morderca nie został przez nikogo wykryty, jak zdołał uciec? Czy oba ataki, zarówno ten sprzed kilku dni, jak i dzisiejszy, przeprowadzone zostały przez tę samą osobę lub grupę, czy też, choć to mniej prawdopodobne, były zupełnie ze sobą niezwiązane?

      - Trafne pytania - przyznała Nikushimi Tachibana. - Zastanawia mnie również, jakim cudem komukolwiek miałoby się udać zabicie kogoś równie potężnego. Może i Etsuya-sama był osłabiony po wieloletnim śnie, jednak to nie zmienia faktu, iż z łatwością pokonałby kogoś o niższym statusie społecznym.

      - Co z kolei prowadzi do stwierdzenia, że mordercą najprawdopodobniej jest albo inny czystokrwisty, albo niezwykle utalentowany Łowca Wampirów - stwierdziła jakby ze strachem Oharu Karamorita, przedstawicielka Poziomu D. Posłała niepewne spojrzenie trojgu czystokrwistych, jakby bojąc się, że coś jej zrobią za wysnucie takiego podejrzenia.

      - Niestety, obawiam się, że masz rację, Karamorita-san - powiedział cicho Isaya. Wyglądał na znużonego.

      - To doprawdy przykre - szepnęła Sara. - Według mnie, powinniśmy zorganizować spotkanie, na którym zebraliby się wszyscy z nas, mam na myśli Klasę A - dodała. - Moglibyśmy przedyskutować wiele aspektów związanych z tą przykrą sprawą i być może dowiedzieć się, kto stoi za tymi mrożącymi krew w żyłach zamachami. Aya-san, podobnie można by postąpić z najważniejszymi Łowcami. Być może wiedzą coś, o czym my nie mamy pojęcia.

      - Jeśli taka jest wola Nowej Rady, zorganizuję spotkanie - odparła. Odbyło się więc szybkie głosowanie. Wszyscy byli za, zarówno jeśli chodzi o zebranie czystokrwistych, jak i przedstawicieli Związku Łowców.

      - Dobrze. W takim razie ponownie zbierzemy się w tym gronie zaraz po tym, jak odbędziemy owe spotkania - oświadczył Isaya. - Aby nie prowokować konfliktów wewnętrznych, oprócz nas, czystokrwistych, udział w zebraniach wezmą wybrane osoby z każdej Klasy. - Po sali przetoczyły się pomruki aprobaty. - Tym samym nadzwyczajną naradę Nowej Rady uważam za zamkniętą.

***

      - Słyszałeś o tym, co się stało? - spytała Aya, gdy tylko wstępnie nacieszyła się mężem - nie widzieli się, od kiedy została pilnie wezwana do siedziby Nowej Rady. Nie znosiła rozstań dłuższych niż kilkugodzinne. Teraz jednak nareszcie była w domu. Siedziała z Zero w salonie, przytulnie urządzonym pomieszczeniu średniej wielkości.

      - Pewnie, cały Związek o tym gada - mruknął. - Ale wiesz, nie bardzo chce mi się o tym teraz mówić. Zapomnijmy na chwilę o pracy i tym całym bagnie, co? - wymruczał, całując ją po szyi. Aya westchnęła z zadowoleniem, pozwalając trochę się popieścić, ale coś bez przerwy nie dawało jej spokoju.

      - Wiesz, mam dziwne przeczucie, że to wszystko jest jeszcze znacznie gorsze niż sądzimy - wyznała cicho.

      Zero przerwał pieszczoty i spojrzał na nią z uwagą.

      - Co masz na myśli? - spytał.

      Opowiedziała mu o wszystkim od początku, czyli od spotkania z Isayą, Sarą i Shigeru. Wówczas właśnie, w którymś momencie podczas towarzyskiej pogawędki między czystokrwistymi, w której Aya uczestniczyła tylko ciałem, ale nie duchem, poczuła niecodzienny niepokój, którego nie mogła do niczego i nikogo przypasować. To tym najbardziej się martwiła. Po jakimś zaś czasie zginął Etsuya Hanadagi, ale, oczywiście, Aya nawet go nie znała, więc na pewno nie wyczuwała wcześniej, iż jest on zagrożony - ba, wtedy, kiedy ona odbierała dziwne impulsy, Shigeru był całkowicie spokojny, więc wówczas zwyczajnie nie mogło się jeszcze dziać nic złego z jego rodziną. Chyba że to on sam stał za atakiem na brata. W to jednakże Aya szczerze wątpiła - z tego, co słyszała o jego rodzie, Shigeru, Etsuya i Kimie mieli ze sobą bardzo dobre kontakty.

      Potem streściła jeszcze pobyt w posiadłości Hanadagi, wstępne śledztwo, które niczego nie wykryło, oraz nadzwyczajne posiedzenie Rady.

      - Co z Mariko? - To było pierwsze pytanie, które zadał Zero, wysłuchawszy opowiadań żony. Nawiązywał oczywiście do odczuwanego przez Ayę niepokoju.

      - Naturalnie od razu o niej pomyślałam, więc bezzwłocznie skontaktowałam się z Shuuseiem. Z Mari-chan wszystko jest w porządku. Tak samo z resztą naszych bliskich i przyjaciół przebywających na terenie Akademii - wyjaśniła. - Trochę martwiłam się też o ciebie, ale ten stres… Sama nie wiem, on był jakiś inny. Podświadomie wiedziałam, że nic ci nie jest.

      - Soka…

      Zamyślili się oboje. Aya położyła głowę na ramieniu męża. Przez kilka minut panowała niemalże absolutna cisza - słyszeli jedynie swoje oddechy i dźwięki lasu dochodzące zza uchylonego okna.

      - Co z tym spotkaniem? Zorganizujesz coś? Pośpiech jest mile widziany, jeśli chodzi o Radę - mruknęła wreszcie Aya. Okropnie irytował ją fakt, że tak wiele wspólnego czasu musieli poświęcać pracy. Nie dość, że widywali się dostatecznie rzadko jak na kochające się małżeństwo - w końcu oboje byli „szychami” w swoich kręgach - to jeszcze te chwile, które mogli ze sobą dzielić, często zmuszeni byli oddawać na rzecz Związku Łowców, Nowej Rady i tak dalej…

      - Życie jest strasznie kłopotliwe - westchnął z dezaprobatą Zero, bawiąc się kosmykami czarnych jak noc włosów Ayi, jak to robił za dawnych czasów. - Ale zorganizuję to, nie mam wyboru - dodał. - Kiedy wy zbieracie się na pogaduszki przy Krwawej Mary?

      - Kolejnej nocy.

      - Mogę coś wykombinować na jutrzejsze popołudnie albo wieczór. - Spojrzał na zegarek. - No, właściwie na dzisiejsze - sprostował. - W każdym bądź razie, jeśli wszyscy będą mogli przybyć, uda się to zrobić tak szybko.

      - Pamiętaj, że pojawi się jeden przedstawiciel z każdej wampirzej klasy - przypomniała Aya.

      - Kto to będzie? Na moim spotkaniu?

      - Cóż, trochę to trwało, zanim się dogadali. Padło na Nagamichiego Aidou, Mayumi Shibasawę z Klasy C, Iemitsu Sohdę z Poziomu D i, niestety, na Sarę Shirabuki.

      Zero jęknął.

      - Dlaczego akurat ta jędza?

      - Isaya to przewodniczący Rady, więc ma wystarczająco dużo spraw na głowie - westchnęła Aya. - Zostałyśmy więc Sara i ja. Z jednej strony jestem łączniczką ze Związkiem, więc mogli wysłać mnie, ale z drugiej, jakby nie patrzeć, mogłabym być nie do końca obiektywna. Tak więc padło na Sarę. - Skrzywiła się. - Przepraszam. Nie miałam w tej sprawie zbyt wiele do powiedzenia.

      - Tego jeszcze brakowało. Stara wiedźma wśród Łowców. Czy ona ma świadomość, że pcha się tam, gdzie jej nie chcą? Większość z nas szczerze jej nienawidzi.

      - Jak mniemam, ona doskonale o tym wie. Ale masz świadomość, jaka ona jest. Dla niej to się nie liczy. A jeśli nawet, to nie widzi w tym nic złego, już prędzej taka wycieczka w wasze strony będzie bardziej podniecająca.

      Znów zamilkli na chwilę, pogrążeni w ponurych myślach.

      - Hm - mruknął Zero. - Teraz pozostaje pytanie, kogo ja mam zaprosić. Na pewno moich doradców, starszyznę, czy jak ich tam nazwać, czyli mistrza Yagariego i Takujiego Jinmu. Do tego Kaito Takamiyę i Ryoheia Asamoto, mistrza Hanashi i Keia, jeśli pamiętasz. Tylko co z Kaori, Ichiru, Deiem? Dobra, Deichiego można sobie podarować, jest zdolny, ale najmłodszy. Pozostają Ichiru i Kao. Myślisz, że pijawki będą patrzeć wilkiem, jeśli pojawi się ktoś z naszej rodziny?

      - Szczerze? Zapewne - przyznała. - Są strasznie uczuleni na tym punkcie. Między innymi dlatego nie chcieli mnie posłać na wasze zebranie.

      - Związują mi ręce. Oni przecież należą do najlepszych spośród Łowców. Nie moja wina, że nasza szalona rodzinka zajmuje tyle dobrych stanowisk. Każdy sam zapracował na swoją pozycję.

      - Wiem… - przyznała Aya. Ją też denerwowało podejście innych do spraw, w których rodzina i praca nieustannie się splatały.

      - Dobra, Ichiru i tak nie zależałoby na tym spotkaniu. Zresztą tam, gdzie jesteśmy obaj, pijawki nie czują się najlepiej. Kaori z kolei zaszlachtowałaby mnie, gdybym ją zignorował.

      - Fakt.

      - Koniec. Ani słowa więcej o pracy - nakazał wreszcie Zero. Aya przyjęła to z radością i mocno wtuliła się w męża. Porozmawiali jeszcze trochę, ale w końcu zmorzył ich sen.

***

      Jako iż położyli się dopiero nad ranem, obudzili się około południa. Sypiali bardzo nieregularnie, oboje bowiem pracowali albo za dnia, albo w nocy. Jeśli Zero miał do wykonania głównie papierkową robotę, robił to w ciągu dnia, jeśli zaś szedł na polowanie - wolał to robić nocą. Z kolei jako że zebrania Nowej Rady i ogółem większość spraw związanych z wampirami odbywały się po zachodzie słońca, Aya również miała trudności z przestawianiem się na odpowiedni tryb. Ponadto oboje chcieli też spędzać ze sobą możliwie jak najwięcej czasu (choć to i tak było za mało), a to również przekładało się na liczbę godzin, które mogli poświęcić na sen.

      Zero od razu po szybkim śniadaniu ruszył do Związku, z kolei Aya wykonała kilka domowych obowiązków, po czym teleportowała się do Akademii Kurosu - a dokładniej przed mury, które ją otaczały, sam bowiem teren szkoły zaczarowany był od dawien dawna zaklęciem uniemożliwiającym teleportowanie się tam. Już w nocy, na naradzie, zaofiarowała się, że to ona powiadomi o wszystkim Suzaku i razem stawią się na spotkaniu czystokrwistych, które miało się odbyć kolejnej nocy. Shoutou zapewne coś wyczuł, tak samo większość uczniów Nocnej Klasy, ale nie powinien opuszczać stanowiska przewodniczącego, więc gdy działo się coś ważnego, ktoś był po niego przysyłany. Takie zasady ustalono przy powoływaniu nowego Nocnego Wydziału.

      Aya przeszła przez bramę, jak zwykle odczuwając ogromną nostalgię. Momentami czuła się okropnie staro. Jakby od dni spędzonych w liceum minęły lata świetlne… Wiedziała, że to śmieszne, ale tak właśnie czasami się czuła. Tak po prostu.

      Ruszyła do domku dyrektora, nie chciała budzić Mariko, Suzaku i innych, na spotkanie z nimi zaczeka do wieczora. Zastała tylko Reiko, jako iż Kaien i Deichi przebywali o tej porze w szkole. Aya opowiedziała cioci o wszystkim, co się wydarzyło, a ta słuchała z uwagą.

      - Mam nadzieję, że nie kroi się coś, co mogłoby wam zagrażać - powiedziała dość cicho jak na siebie Reiko. Bezustannie martwiła się o najbliższych i przyjaciół rodziny. Cóż, może taka jest właśnie rola matki i babci.

      Patrzyła na przybraną córkę, podziwiając tę, na którą wyrosła. Jako dziewczynka, a później nastolatka zmagała się z problemami, które mało kto musi znosić. Żywiła nienawiść tak długo, iż Reiko szczerze bała się, że ją pochłonie i doprowadzi na dno ciemności. Na szczęście jednak tak się nie stało. Potrafiła wybaczać, współczuć oraz kochać jak nikt inny.

      Powstrzymała łzy cisnące jej się do oczu. Była taka dumne ze swoich dzieci i wnuków! Kaori, Deichi, Hanashi, Kei, a także właśnie Aya i Mariko, choć nie łączyły ich więzi krwi.

      - Ciociu? - zaniepokoiła się lekko Aya, widząc wyraz twarzy Reiko. Uśmiechała się jakby nieobecna duchem, oczy miała zaszklone.

      - Ach, jak ja was wszystkich kocham! - wykrzyknęła z wrodzoną werwą Reiko, a Aya natychmiast zorientowała się, o czym dokładnie przed chwilą myślała jej ciocia. Sama przecież tak samo patrzyła na Mariko…

      Mniej więcej w tym samym czasie Zero przedstawiał wybranym Łowcom sytuację.

      - Tak więc jutro spotkamy się z Sarą Shirabuki, Nagamichim Aidou, Mayumi Shibasawą i Iemitsu Sohdą, żeby to wszystko omówić - zakończył. - Możecie się rozejść.

      Wszyscy poza Kaori i Ichiru wyszli z gabinetu prezesa, w którym odbyło się krótkie spotkanie.

      - W sumie to dobrze, że nie idziesz - rzuciła poważnym tonem Kao w stronę męża. - Jeszcze byś zaczął flirtować z Sarą…

      - Z tą pindą, za przeproszeniem? - jęknął. - Nawet tak nie żartuj.

      - Prawidłowa odpowiedź! - zaświergotała Kaori, rzucając się Ichiru w ramiona. Zero patrzył na nich z pobłażaniem. Tych dwoje co rusz zachowywało się, jakby wciąż byli zakochaną po uszy parą nastolatków. - Ej, szwagier - zwróciła się po chwili Kao do Zero. Ten podniósł głowę znad sterty dokumentów. - Myślisz, że te całe spotkania na cokolwiek się przydadzą? Przecież nic nie wiemy o tych zamachach.

      - Wątpię, by coś wykazały, a na pewno nie nasze, bo, jak powiedziałaś, nic o tym nie wiemy - odparł z westchnieniem. - Jak dla mnie, to sprawka którejś z wszechmocnych pijawek.

      - Zapewne - przytaknął Ichiru.

      - Hej, póki co wszystko ładnie, pięknie, zginął tylko Etsuya Hanadagi, którego żadne z nas nawet nie znało, ale co jeśli ten… hm, spisek będzie miał ciąg dalszy? - zapytała Kao. Podreptała w stronę krzesła i opadła na nie. - Większość czystokrwistych mam gdzieś, gdyby ktoś wykończył Shirabuki, to nawet byłabym mu wdzięczna, ale co jeśli ktoś będzie chciał dokonać zamachu na życie Ayi-nēchan albo Suzaku? W końcu oni też są uważani za przedstawicieli Klasy A… - dodała pochmurnym tonem.

      - Też o tym myślałem - przyznał Zero. - I też się niepokoję. Na razie jednak nie wyciągajmy daleko idących wniosków. Póki co zginął tylko jeden z czystokrwistych. Być może komuś chodziło właśnie o niego. A jeśli nie… Podejmiemy właściwe kroki.

      Tuż przed zachodem słońca Kaien wysłał Hanashi i Keia po Suzaku i Mariko. Gdy młodzieży nie było, on i Dei wysłuchali Ayi i Reiko.

      - Chyba szykuje się jakaś większa sprawa - rzucił Deichi i bynajmniej nie wyglądał na niezadowolonego z tego powodu. Tak jak i Kaori, ciągnęło go do przygód. Zresztą ich rodzice w tym wieku nie byli lepsi.

      Rozmawiali na ten temat przez jakieś pół godziny. Wtedy pojawili się Mariko i Suzaku. Hanashi z widoczną zazdrością obserwowała, jak Shoutou całuje Ayę w oba policzki w tradycyjnym geście przyjacielskiego powitania. Kei lekko ścisnął siostrę za rękę, by dodać jej otuchy. Aya wszystko to widziała, choć nie dawała tego po sobie poznać, by nie kłopotać młodych. Było jej przykro, że ani Suzaku, ani Hanashi nie są szczęśliwi, jeśli chodzi o sprawy sercowe. Miała szczerą nadzieję, iż w najbliższej przyszłości ulegnie to wreszcie zmianie.

      Szybko rozmówiła się z Suzaku i ustalili, że niebawem ruszą w drogę na spotkanie. Najpierw jednak Aya chciała zamienić choć kilka słów z córką. Przeszły więc do innego pomieszczenia, by w spokoju pogawędzić.

      Mariko była spięta. Aya widziała, że coś ją martwi i wątpiła, by była to sprawa związana z morderstwem Etsuyi - w końcu żadna z nich nawet na oczy go nie widziała.

      Rozmawiały trochę o szkole i innych błahostkach - Aya miała nadzieję, iż Mari poruszy temat, który przysparzał jej zmartwień, ale oczywiście się tego nie doczekała. W końcu zaś nadszedł czas, by się pożegnać. Aya musiała powoli ruszać na spotkanie z wampirami, z kolei Mariko powinna dojść na część lekcji.

      - Mari-chan, czy nie chciałabyś przypadkiem powiedzieć mi czegoś jeszcze? - zapytała Aya, kiedy żegnała się z córką. Wyczuła, jak serce córki przyspieszyło.

      - Nie, mamuś - szepnęła, po czym uśmiechnęła się nieszczerze, dokładnie w taki sam sposób, w jaki to robiła Aya, kiedy była w jej wieku.

      Nastolatki, westchnęła w duchu.

      Nie naciskała. To przecież taki wiek, prawda? Okres dojrzewania, w którym wszystko przewraca się do góry nogami, zmienia się twoje ciało, stosunek do życia i otaczającego świata…

      - Pamiętaj, że masz we mnie i w tacie pełne wsparcie. Możesz nam powiedzieć o wszystkim, jeśli tylko czujesz taką potrzebę - powiedziała jeszcze, przytulając córkę i próbując się nie rozpłakać na myśl, że znowu przez jakiś czas jej nie zobaczy.

      - Uhm - mruknęła tylko Mariko. Pocałowała matkę w policzek, po czym wybiegła z domu, by dołączyć do zajęć swojej klasy.

      Aya westchnęła. Po chwili pożegnała się ze wszystkimi, a następnie wraz z Suzaku ruszyła ku głównej bramie Akademii.

      Przed zebraniem dużo rozmawiali. Oboje naprawdę lubili spędzać ze sobą czas, choć nie udawało im się to tak często, jak by chcieli. Przyjaźnili się od przeszło dwudziestu lat. Gdy to sobie uświadamiali, czuli się nieco staro. Szczególnie Aya, choć była młodsza od Suzaku o siedem lat. To jednak ona występowała teraz w roli żony i matki, on zaś, nie dość, że wciąż sam, to jeszcze bawił się teraz w ucznia liceum.

      Gdy dotarli do posiadłości Hanadagi, na moment przystanęli. Spotkanie miało się odbyć właśnie tutaj głównie z dwóch powodów. Po pierwsze, to miejsce zbrodni, a jak dotąd nie każdy czystokrwisty je odwiedził. Po drugie, mieszkało tu aż czterech uczestników zebrania. Mimo poniesionej straty, rodzina Hanadagi wciąż była najliczniejszą spośród Klasy A.

      - Faktycznie trudno byłoby się tu włamać - rzekł Suzaku, spoglądając z uwagą na wszelkie obronne cechy zamku. - Tym bardziej, że kiedy Hanadagi spali, przebywało tu wielu strażników, na pewno starannie wcześniej wybranych - dodał.

      - Owszem - przyznała Aya. Postali przed bramą jeszcze kilka sekund, a następnie ruszyli ku wejściu.

      Ze względu na spotkanie służbę tej nocy odprawiono. Gdyby złoczyńca miał zamiar znów wyruszyć na łowy, pracownicy i tak na nic by się nie zdali. Byli bezbronni, zupełnie bez szans w porównaniu z potęgą bądź sprytem - a może jednym i drugim - sprawcy.

      Powitał ich Shigeru, głowa rodu. Poprowadził ich kamiennymi korytarzami, aż dotarli do swego rodzaju sali konferencyjnej. Nie wszyscy już w niej przebywali. Póki co przybyli Isaya i Oharu Karamorita, wybrana na spotkanie przedstawicielka Klasy D, a ponadto obecni byli oczywiście mieszkańcy posiadłości, czyli Kimie, Shouta i Toshiko. Ta pierwsza wciąż wyglądała na zrozpaczoną po tragicznej śmierci męża, Toshiko spoglądała na Suzaku nieco nieufnie (widziała go po raz pierwszy), z kolei Shouta wydawał się być zupełnie rozluźniony.

      Suzaku usiadł obok wuja, a Aya tuż przy nim. Niedługo potem zjawiła się Gizen Touma, która niemal w podskokach przybiegła przywitać się z Ayą. Przez chwilę rozprawiała o tym, że zdecydowanie zbyt długo się nie widziały, pokazała swoją nową sukienką (fioletową, całą w falbankach), a Aya udała, że się nią zachwyca. Ogólnie rzecz biorąc zachowywała się tak jak zawsze: jakby były przyjaciółkami, co jednakże było oczywistą bzdurą. To przecież starszy brat Gizen, Akuji, zamordował Kage. I choć Aya wiedziała, iż Gizen prawdopodobnie nie miała z tym nic wspólnego - a przynajmniej tak twierdziła i nie było żadnych obciążających jej dowodów - to nie byłaby w stanie jej polubić.

      Na szczęście po kilku minutach Gizen znudziła się nią i podeszła do Hanadagi, by wyrazić swe ubolewanie nad stratą Etsuyi. Aya z niesmakiem stwierdziła, że powinna była to zrobić na samym początku wizyty, a nie dopiero teraz, kiedy zdążyła już zanudzić ją opowiadaniem o słodziutkich sukieneczkach, bucikach i wstążeczkach. Po chwili zauważyła, iż wyglądająca na jakieś dziesięć lat wampirzyca zamęcza tym teraz Toshiko. Dziewczęta znały się sprzed udania się Hanadagi na drzemkę, czyli na długo przed tym, jak Aya przyszła na świat. Kiedy najmłodsza spośród Hanadagi podniosła na nią wzrok, Aya posłała jej współczujące spojrzenie. Toshiko zignorowała je.

      Niebawem pojawiła się reszta zaproszonych, czyli Sara Shirabuki, Omitsu Hori i Hotaka Konjo. Gizen podreptała znów do Ayi, by obok niej usiąść, z kolei Sara usadowiła się obok Toshiko siedzącej po lewej stronie Kimie. Dalej zaś zasiadali kolejno Omitsu, Hotaka i Oharu. Po prawej stronie Shigeru byli zaś Shouta, Isaya, Suzaku, Aya i Gizen.

      - Dziękuję wam wszystkim za przybycie - powiedział Shigeru. - Naprawdę cieszy mnie, iż Nowa Rada postanowiła tak czynnie wspomóc nas w obliczu tragedii, jaka nas spotkała.

      - Ależ to oczywiste, że chcemy was wesprzeć - odparła Sara, uśmiechając się delikatnie i dbając o to, by na jej twarzy widać było współczucie dla poszkodowanej rodziny. Shigeru w podzięce skinął głową, po czym przekazał głos Isayi. Ten z kolei również wszystkich oficjalnie powitał i podziękował za stawienie się, a następnie streścił wydarzenia ostatnich dni.

      - Wniosek, czy tego chcemy, czy nie, nasuwa się sam: sprawcą najprawdopodobniej jest ktoś spośród nas lub jeden z utalentowanych Łowców Wampirów - rzekł ze smutkiem. - Nie wiem, dlaczego popełniono tę zbrodnię, ale wiem, iż za ten czyn należy się kara. Warto też przypomnieć, iż sprawa z morderstwem oraz ta, podczas której przybyła tu Sara-san, mogą, lecz nie muszą być powiązane. Proszę, pamiętajcie, by mieć oczy szeroko otwarte i nie zakładać od razu, że oba napady zostały dokonane przez tę samą osobę lub grupę.

      Zebrani potaknęli ze zrozumieniem.

      - Jeśli chodzi o morderstwo mego młodszego brata, mogę poświadczyć, iż nie stoi za tym ani Isaya-san, ani Sara-san, ani Aya-san, gdyż podczas popełnienia zbrodni to z nimi przebywałem - zabrał znów głos Shigeru. - Co jednak nie oznacza, wybaczcie, że to nie od was wyszedł rozkaz zabicia Etsuyi - dodał, patrząc kolejno na każde spośród wymienionej trójki. Ci zgodzili się z nim, tak samo cała reszta.

      - To samo mogę powiedzieć o Toshiko - szepnęła Kimie. - W tamtym momencie siedziałyśmy razem w salonie.

      - Kto jako ostatni widział Etsuyę-san? - zapytał Suzaku.

      - Ja - odpowiedział od razu Shouta. Siedział wygodnie obok ojca i wyglądał na rozbawionego tym spotkaniem. - Wuj przez jakiś czas przebywał z ciocią i Toshi-chan w salonie, a gdy wyszedł, niemal zderzył się ze mną. Jakieś pięć minut później już nie żył.

      - Gdzie wówczas byłeś, Shouta-sama? - spytała Omitsu Hori, siedząc prosto na krześle, ręce trzymając złożone na blacie stołu.

      - W kuchni. Chciałem podkraść kucharkom jakieś ciacho - rzucił, ledwo powstrzymując się od tego, by wyszczerzyć zęby.

      Omitsu podniosła jedną brew, zresztą większość zgromadzonych również wyglądało na nieco zdziwionych taką odpowiedzią.

      - To brzmi trochę… - zaczęła Hori, ale przerwał jej Shigeru.

      - Wiarygodnie. Shouta co rusz to robi - wyjaśnił.

      - Och.

      Stanęli w miejscu, choć przez chwilę co poniektórzy mieli nadzieję, że może znaleźli winnego. A nuż młodzieniaszek miał coś do wujka? W odróżnieniu od starszego pokolenia, on i Toshiko byli bardziej… wyzwoleni. Shigeru i jego młodsze rodzeństwo zazwyczaj w nic się nie wplątywali, pozostawali neutralni i opanowani w obliczu przeszłych walk i innych takich, z kolei Shouta przed snem zdążył odrobinę narozrabiać, aczkolwiek wszystko uszło mu płazem, jako iż to czystokrwisty. Zresztą bądź co bądź nie uczynił niczego naprawdę karygodnego.

      Omówili sprawę, przyglądając się ze wszystkich stron członkom Klasy A. Każdy musiał dokładnie powiedzieć, co robił o tej czy o tamtej godzinie danego dnia lub nocy, odpowiadać na zadawane pytania i tak dalej. Po niektórych widać już było zmęczenie, ale trzeba było o tym poważnie porozmawiać. Takie sprawy nie zdarzały się co dzień.

      - A morderstwa sprzed lat? - zapytała w pewnym momencie Oharu Karamorita. - Minęło trochę czasu od tamtych wydarzeń, ale może…

      - Hm… - zamyślił się na chwilę Isaya. - Juri i Harukę Kuranów zabił Rido Kuran. Ten z kolei zginął z rąk obecnego prezesa Związku. Shizuka Hiou prawdopodobnie koniec końców została zamordowana przez Kaname Kurana, choć nie jesteśmy tego pewni na sto procent. Kage Hiou i Yuuki Kuran zabił Akuji Touma, który z kolei potem zginął z rąk Kaname-san. Ten zaś popełnił samobójstwo. Pozostał jeszcze Masujiro Ouri. Ustalono, że zapewne on również popełnił samobójstwo, przemieniając młodą Łowczynię, a następnie każąc jej go zabić, aczkolwiek ta sprawa, tak samo jak sytuacja z Shizuką-san, nie jest pewna.

      - Więc można by bliżej przyjrzeć się śmierci Shizuki-sama i Masujiro-sama… - skwitował Hotaka Konjo.

      - Nie wiem, czy jest sens do tego wracać - szepnęła Sara.

      - Och, Saro-sama… - zaniepokoiła się o swą przyjaciółkę Omitsu Hori, po czym zwróciła się do reszty - Ja również myślę, iż nie ma powodu się tym zajmować. To stare dzieje, nie sądzę, by wniosły coś do obecnego śledztwa. Po cóż rozdrapywać stare rany Sary-sama…?

      - I oczywiście Ayi-san - dodała z łezką w oku Shirabuki. - Mówimy przecież zarówno o mym narzeczonym Masujiro, jak i o bliskiej Ayi-san - przypomniała.

      - Masz rację - pisnęła Gizen.

      - Moim zdaniem - podjęła Sara, przerywając udawanie skrzywdzonej ukochanej - powinniśmy bliżej przyjrzeć się Łowcom. Jak sam powiedziałeś, Isaya-san, Rido Kurana zabił obecny prezes Związku. Co za tym idzie, widać wyraźnie, iż Łowcy naprawdę są zdolni do takich czynów. Sęk w tym, czy oprócz męża Ayi-san jest wśród Łowców jeszcze ktoś, komu mogłoby się udać zabicie czystokrwistego.

      - Szczerze, Saro-sama? - mruknął Hotaka. - Raczej w to wątpię. Bez urazy, Aya-sama, o nic nikogo nie oskarżam, stwierdzam tylko fakt.

      Aya mruknęła tylko coś w odpowiedzi, coraz bardziej zmęczona i zdenerwowana. To spotkanie prowadziło donikąd. Chciała stamtąd wyjść, wrócić do domu i położyć się spać.

      - Ano… - odezwała się znów Omitsu. - Nie wiem, czy wypada mi o tym wspominać, ale…

      - Proszę mówić, Hori-san - rzekł Shigeru. Ta skinęła głową.

      - Otóż od dłuższego czasu zastanawiam się nad pewną sprawą… - przyznała. - Chodzi mi mianowicie o Mariko-sama, córkę Ayi-sama i Zero Kiryuu-sama - wyjaśniła członkom rodu Hanadagi, bo mogli nie wiedzieć, o kim mowa. - Cóż, nie da się ukryć, że jest… jedyna w swoim rodzaju. Nie ma drugiej osoby, której rodzicami byliby czystokrwista i Łowca-wampir. Tak więc… Zastanawiam się, jakiego rodzaju zdolności może teoretycznie posiadać Mariko-sama…

      - Och, to ciekawe zagadnienie - stwierdziła Sara. - Szczerze mówiąc, sama się nad tym głowiłam - dodała z uśmiechem.

      - Moja córka uczęszcza do Akademii Kurosu wraz z Mariko-sama - kontynuowała Hori - i, jak mi wspominała, ani razu nie widziała, by wiceprzewodnicząca Nocnej Klasy używała jakiejkolwiek mocy.

      Aya zacisnęła rękę na sukience.

      - Faktem jest, iż Aya-san jest bardzo potężna, a Kiryuu-san jest najprawdopodobniej najsilniejszym Łowcą w historii - rzuciła Sara. - Nie byłoby niczym dziwnym, gdyby okazało się, że Mariko-chan posiada jakieś ponadprzeciętne, niesamowite zdolności…

      Aya miała ochotę wstać i rzucić się na Sarę i Omitsu. I pewnie by to zrobiła, gdyby nie Suzaku, który od razu zauważył jej chęci i z tego powodu mocno zacisnął dłoń na jej ręce. Były one pod stołem, więc prawie nikt tego nie spostrzegł - wyjątkiem była Gizen. Niczego jednak nie powiedziała.

      - Zamierzacie oskarżyć o morderstwo kilkunastoletnią dziewczynkę? - spytała, gdy dzięki Suzaku odrobinę się uspokoiła.

      - Cóż, każdy chyba przyzna, że… - zaczął Hotaka, ale przerwał im śmiech Suzaku. Wszyscy spojrzeli na niego ze zdumieniem.

      - Uwierzcie, nastolatka taka jak ona muchy by nie skrzywdziła. A poza tym, nawet gdyby z jakiegoś powodu chciała zabić czystokrwistego, na pewno by jej się to nie udało - oświadczył pewnym tonem. - Litości, to jeszcze dziecko! I, przypominam, to nie czystokrwista. Ma wpływowych i silnych rodziców, ale to wszystko.

      Kupili to. Nie pytali o nic więcej. Mieli świadomość, że Suzaku znał Mariko najlepiej - nie licząc Ayi, oczywiście. Ona mogła nie być obiektywna i szczera, bo chodziło o jej córkę, ale Suzaku to już co innego. Być może przywykli do tego, by go słuchać, gdyż jego wuj był obecnie największą szychą pośród wampirów - w końcu przewodniczył Nowej Radzie - być może wierzyli mu, bo był liderem Nocnej Klasy, a może po prostu dawali się ponieść jego niewymownej charyzmie. Tak czy owak, Aya w duchu odetchnęła z ulgą. A gdy tylko to irytujące spotkanie się skończyło - a trochę jeszcze trwało i koniec końców niewiele ustalono - i zostali wreszcie sami, zarzuciła mu ręce na szyję.

      - Dziękuję, Suzaku - szepnęła ze łzami w oczach. Tylko on mógł uratować sytuację. I tylko on spośród zebranych znał prawdę o mocy, jaką miała Mariko. - Gdyby wiedzieli, zapewne od razu wszystko by na nią zwalili, to idealny kozioł ofiarny - dodała, szlochając cicho.

      - Ale nie wiedzą - uspokoił ją Suzaku, głaszcząc ją po głowie i chcąc nie chcąc zachwycając się w duchu nad jej aksamitnymi kruczoczarnymi włosami. Jego egoistyczna część pragnęła, by ta chwila trwała do końca świata i jeszcze dłużej. - I nie masz za co dziękować - rzucił z uśmiechem. - W końcu jesteśmy przyjaciółmi. Prawda, Aya-chan?

***

      Ichiru podpisywał właśnie jeden z raportów, gdy usłyszał, że drzwi do gabinetu się otwierają. Nim zdążył się odwrócić, Kaori objęła go od tyłu.

      - Cześć, kochanie - zaćwierkała identycznie jak za dawnych czasów.

      Westchnął z rozmarzeniem, czując jej zapach.

      - Spotkanie już się skończyło? - zapytał, choć miał ochotę porozmawiać o czymś innym, przyjemniejszym.

      - Tak, właśnie z niego wracam - odparła Kao. Puściła go, a on odsunął lekko krzesło, na którym siedział i posadził ją sobie na kolanach. - W sumie to strata czasu, bo nikt z nas nic nie wiedział - oświadczyła. - Oczywiście Shirabuki musiała trochę porozpaczać nad losem swych biednych pobratymców, zarzucić Zero morderstwo i uwziąć się na Mari-chan, ale w końcu udało nam się naprostować sytuację.

      - Tak myślałem, że będzie chciała ich o wszystko oskarżyć - mruknął Ichiru.

      - Cóż, to dość oczywiste. Sara nas wszystkich nie znosi. I vice versa.

      - Nie da się ukryć - przytaknął.

      - Ale już po wszystkim, przynajmniej na razie. Nie wiem, co zamierzają teraz pijawki, ale nasza robota w tej sprawie chyba jest skończona. Raczej nie mamy jak pomóc, zresztą szczerze mówiąc, mało mnie to interesuje.

      - Mnie również. - Ichiru wzruszył ramionami. - To nie nasz problem. To jak, wracamy do domu?

***

      Kolejnej nocy odbyło się zebranie Nowej Rady. Ci, którzy uczestniczyli w poszczególnych spotkaniach, opowiedzieli ze szczegółami o tym, czego się dowiedzieli, a raczej, jakby nie patrzeć, o tym, czego się nie dowiedzieli. Większość osób miała mętlik w głowie, nie wiadomo było, co o tym wszystkim myśleć. Tak naprawdę nic nie było pewne. Każdy spośród czystokrwistych był potencjalnym zdrajcą i mordercą. Łatwiej byłoby zwalić wszystko na Łowców, ale każdy spośród najsilniejszych z nich miał niepodważalne alibi. Zresztą ich misje i inne zadania były zawsze skrzętnie dokumentowane.

      - I co teraz? - zapytał Hotaka Konjo. - Stanęliśmy w miejscu.

      - Owszem, niestety - przyznał ponuro Isaya. Nie podobało mu się to wszystko. I miał przeczucie, że to nie koniec. Zresztą nie on jeden.

      Jakiś czas później zakończył naradę, przykazując, iż gdyby ktoś się czegokolwiek dowiedział, natychmiast ma poinformować o tym jego lub innego spośród czystokrwistych.

      Wszyscy powoli zaczęli zbierać się do wyjścia z sali obrad. Aya przeciągnęła się lekko i wstała ze swego miejsca. Zerknęła na przewodniczącego. Wyglądał na nieobecnego, miał zmarszczone czoło.

      - Isaya-san…? - zaniepokoiła się lekko. Zazwyczaj wuj Suzaku się tak nie zachowywał. - Czy coś się… - zaczęła, ale nie dokończyła.

      Isaya zbladł i szeroko otworzył oczy. Na nikogo nie zwracając najmniejszej uwagi, pędem wybiegł z sali.

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Wycieczka do bliźniaczki zadziałała wenotwórczo (powiedzmy) i tak oto przedstawiam Wam wreszcie ten feralny VII rozdział. Nie mam pojęcia, kiedy ukaże się następny. Dziękuję paru miłym dziewczątkom za zaglądanie tutaj i w ogóle. Wybaczcie, nie mogę się wysłowić, jeszcze godzinę temu miałam dołka, a teraz wariuję. I nie, alkohol ani sylwestrowe szaleństwa nie mają z tym nic wspólnego xD

      Cóż, szczęśliwego Nowego Roku. Więcej nie piszę (choć miałam zamiar), bo wolę iść popodniecać się moją różową aurą (mimo iż nie lubię tego koloru). Tak, wiem, że jestem nienormalna. Bai~!

      Dopisek od Suzu-chan: Także jak widać, Aya nam wariuje, szkoda, że jej nie widzicie xD Cóż, tego Sylwestra to ona chyba długo nie zapomni :P Dobra, miłych imprez sylwestrowych i szczęśliwego Nowego Roku :*

      Ai-chan: Co racja, to racja :3