Vampire Night: rozdział XXVIII - „Wyzwania”

      Kiedy Dei oficjalnie powitał nową Nocną Klasę, w duchu po raz setny dziękując wszystkim możliwym osobom za to, że koniec końców znów udało się takową zorganizować, dał gestem znać, iż chciałby zamienić słówko z Kairenem. Chłopak zbliżył się, odprowadzany czujnym, choć ukradkowym wzrokiem Kanaru. Deichi jednak naturalnie to zauważył, zbyt dobrze znał córkę, by nie dostrzec takiego sygnału z jej strony. Uśmiechnął się do niej, a ona, speszona, dość niedbale pomachała tylko i nieco zbyt szybko się ulotniła, co odrobinę zasmuciło Deia. Miał nadzieję, że może chwilę z nią potem porozmawia, ale najwidoczniej się przeliczył.

      - O co chodzi? - spytał Kairen, subtelnie przypominając Deichiemu o swojej obecności.

      - Och - mruknął zawstydzony, ale szybko się zreflektował. - Suzu chciałaby z tobą porozmawiać. Prosiła, bym ci to przekazał - oświadczył. Domyślał się, jaki temat chce poruszyć jego żona, lecz postanowił się nie wtrącać.

      - W porządku - zgodził się od razu Kai. - Wpadnę po południu, wszyscy będą tu wtedy spali, więc nie powinno być żadnych problemów - rzekł z delikatnym uśmiechem.

      - Ale będziesz zmęczony… - zauważył Deichi, niepewnie spoglądając na młodzieńca.

      - Przywykłem - odparł tylko, wciąż dobrotliwie się uśmiechając.

      Co za bezproblemowy chłopak, pomyślał Dei. Choć nie zamieniłby Kanaru na żadne inne dziecko na świecie, nigdy nie mógł do końca nadziwić się nad niezwykłością i swego rodzaju „cudownością” przybranego siostrzeńca.

      Upewniwszy się, iż wszyscy faktycznie śpią w najlepsze - zarówno wampiry, jak i Mayumi, Kairen wymknął się po cichu z Księżycowego Akademika i skierował się do domku dyrektora. Dla jego rodziców czy cioci Kaori i wujka Ichiru budynek ten zawsze będzie kojarzył się przede wszystkim z dziadkiem Kaienem, ale on należał już do tego pokolenia, które łączyło go z Deiem, Suzue i Kanaru.

      Uśmiechnął się, czując zapach świeżo upieczonych ciasteczek kokosowych, jego ulubionych. Podszedłszy do domu, zapukał do drzwi. Z jakiegoś powodu nigdy nie zamontowano tu zwykłego dzwonka, jakie spotyka się w większości domostw.

      Suzu otworzyła niemalże od razu. Uściskała go serdecznie na powitanie, zaprosiła do środka i natychmiast wstawiła wodę na herbatę.

      - Dziękuję, że przyszedłeś, choć, nie zaprzeczaj, to dość niewygodne, łagodnie mówiąc - rzuciła, wiedząc, że Kairenowi nawet przez myśl by nie przeszło, żeby być złym, oburzonym czy zniesmaczonym faktem, iż znalazł się o takiej porze w tym miejscu, zamiast spokojnie spać i regenerować siły. - Ech, znając ciebie, domyślasz się, że chodzi o Kanę-chan - westchnęła, krzątając się po kuchni. Brązowe włosy miała spięte w luźny kucyk, by nie przeszkadzały jej podczas pieczenia łakoci. - Mam nadzieję, że nie masz jej za złe tego zachowania? Nie wiem, co się z nią stało. To znaczy… Wiem, ale wolałabym, żeby już jej przeszło. Okres dojrzewania jest doprawdy kłopotliwy. A była takim grzecznym dzieckiem, wciąż za tobą latała i mogła mówić o tobie godzinami, zaś teraz… Sam wiesz…

      - Nie winię jej, niemal każdy przechodzi kiedyś coś w rodzaju okresu buntu - zaśmiał się swobodnie.

      - Ty chyba ominąłeś ten etap - rzekła z uśmiechem kobieta.

      - Zależy, jak na to spojrzeć. Rodzice pewnie doszukaliby się buntu w mojej chęci uczęszczania do Akademii - stwierdził, zapewne zresztą słusznie. Chcąc czy nie, Aya i Zero głęboko w sercach widzieli teraz tę szkołę jako miejsce, które doprowadziło do śmierci Mariko. To tutaj poznała Kaname Kurana, a być może nie doszłoby do tego, gdyby nie przebywała tak blisko jego dawnej komnaty. Obecnie wstęp do niej był zakazany, a skrzydło pierwszej Nocnej Klasy zupełnie zamknięto, jak gdyby było przeklęte.

      - Powiedz, specjalnie nie naciskałeś tak bardzo kilka lat temu, prawda? - spytała, zalewając herbaty - dla siebie jaśminową z sokiem malinowym, dla Kairena porzeczkową. Pamiętała rozmowy z Ayą, gdy ta martwiła się o to, czy powinna kiedykolwiek posłać syna do szkoły. Zdecydowanie wolała mieć go stale przy sobie.

      - Oczywiście. Po prostu chciałem powoli przygotowywać rodziców do tej myśli. Od początku zamierzałem wstąpić tutaj wtedy, gdy Tamaki, Kana-chan i Mamoru - oznajmił szczerze.

      Suzue uśmiechnęła się pod nosem. Anioł, bo anioł, ale cwany, pomyślała z czułością. W istocie bardzo cieszył ją fakt, że stało się tak, a nie inaczej. Czuła się spokojniejsza wiedząc, że Kai jest blisko Kanaru, wiedziała bowiem, że w razie zagrożenia on mógłby nawet poświęcić życie, byle tylko ją ochronić. Starała się jednak nie myśleć o tym w taki sposób, martwiąc się, że to nazbyt egoistyczne.

      - Wracając do Kany… Ona naprawdę nie chce cię ranić. Po prostu nie radzi sobie z natłokiem uczuć i nieśmiałością. Niestety, pod tym względem wdała się w Deia, z tym, że u niej te „objawy” się spotęgowały. Fakt faktem, że ja nie miałam pojęcia, co stoi za tą nagłą zmianą zachowania, gdy był nastolatkiem, ale… Cóż, w każdym razie trochę mi wstyd za tę moją córeczkę. Jest chyba trochę nazbyt infantylna, nie uważasz? Ale to nasza wina, za bardzo ją rozpieszczaliśmy - westchnęła. - Może dojrzeje w ciągu najbliższych lat, skoro musi się teraz choć odrobinę usamodzielnić.

      - Przejdzie jej. To rodzinne - stwierdził z uśmiechem Kairen. Oczywiście nie cieszył się z tego, że Kanaru całym swym jestestwem starała się ostatnio udowadniać całemu światu, że nic do niego nie czuje bądź że go wręcz nienawidzi, jednak miał świadomość, że to tylko przejściowe problemy. Hormony w niej buzują, psychika szaleje - jednym słowem - okres dojrzewania daje się we znaki. Tamaki zresztą był nie lepszy, ale Kai wierzył, że i on pewnego dnia wreszcie dojrzeje i zauważy to, co powinien był spostrzec już dawno temu.

***

      - A już myślałam, że ten rok będzie spokojniejszy - westchnęła Aika, opierając głowę o podbródek i wykręcając jednocześnie oczyma. Przez całe rozpoczęcie roku szkolnego czuła na sobie wzrok blondwłosego kolegi z klasy. Nawet gdy już siedzieli w sali na organizacyjnych zajęciach, na których nauczyciel omawiał, co czeka ich w najbliższych semestrach, Tamaki nie spuszczał jej z oczu, nie pozbywając się tego swojego uroczego uśmiechu.

      - Wiesz, jaki on jest - zaśmiała się cicho Misaki. - Nie odpuści, póki nie dostanie, czego chce - zauważyła widocznie rozbawiona. Na miejscu Aiki też nie wytrzymałaby zbyt długo tak dosadnych zalotów. Zwróciła swój wzrok w stronę chłopaka i pokręciła głową na znak, żeby przestał. Ten jednak rozpromienił się tylko i zaczął jej machać. Blondynka z politowaniem się zaśmiała, nie wierząc w infantylność przyjaciela.

      - Już nie mogę doczekać się tej satysfakcji, kiedy zrozumie, że nie zawsze dostaje się to, czego się chce - rzuciła Aika z delikatnie diabelskim uśmiechem w momencie, w którym nauczyciel zakończył zajęcia.

      Dziewczyny wstały i ruszyły w kierunku wyjścia, gdzie oczywiście czekał na nie Tamaki.

      - Jak tam wakacje, Ai-chan? Tęskniłaś? - spytał z miną najszczęśliwszego dziecka świata.

      Szatynka zmierzyła kolegę od góry do dołu i westchnęła cicho, co najwidoczniej musiało być jej odpowiedzią, bo nie wypowiedziała żadnego słowa.

      - Tamaki, daj spokój, nie dręcz jej od samego rana - rzuciła Misaki, patrząc na niego karcąco.

      - Kiedy tak długo jej nie widziałem! - zbuntował się.

      - Dopiero zaczął się rok szkolny… - zauważyła dziewczyna, wchodząc w dyskusję.

      - A ty nie tęsknisz za Akihirą? - zdenerwował się blondyn.

      - Ale wy nie… - zaczęła.

      - Przepraszam, ale ja tu jestem, jakbyście zapomnieli - wtrąciła zirytowanym głosem Aika. Ręka drżała jej ze złości, ale starała się opanować. Nauczyciel wciąż był w sali, a ona przecież zawsze była dobrą uczennicą. Misaki westchnęła i pokręciła głową.

      - Gomen, Ai-chan - powiedział blondyn. - Po prostu cieszę się, że cię widzę - przyznał szczerze.

      - Kiryuu-kun, możesz pomóc mi przenieść te kartony? - poprosił nauczyciel.

      - Hai, sensei! - krzyknął. - Wybaczcie mi, muszę już iść. Miłego dnia i do zobaczenia na wymianie, Misa-chan. Może też wpadniesz? - zwrócił się do Akayamy. - Będę wpatrywać się w ciebie przez cały ten czas - rzucił z zadowoleniem, po czym z szerokim uśmiechem zaczął pomagać mężczyźnie.

      - Niedoczekanie twoje… - szepnęła szatynka, patrząc ukradkiem na chłopaka. Misaki uśmiechnęła się pod nosem. Jednak czasem myśli…, zauważyła, widząc, że chłopak specjalnie powiedział taki tekst, aby uniknąć obecności Aiki na wymianie.

      Nastolatki wyszły ze szkoły, kierując się w stronę żeńskiego dormitorium. Wiosenny już wiatr delikatnie szumiał między budzącymi się do życia drzewami. Przyjaciółki przez jakiś czas szły w ciszy wyznaczonymi ścieżkami, wdychając świeże, rześkie powietrze.

      - Przepraszam, on umie wyprowadzić człowieka z równowagi - stwierdziła Misaki, odgarniając delikatnie swe długie, blond włosy, które wiatr ciągle zwiewał jej na twarz.

      - Jest nieobliczalny - powiedziała tylko Aika, nie wyrażając przy tym zbyt wielu emocji. - Nie mogę do końca go rozszyfrować, nie wiem, o co mu chodzi - zauważyła niezadowolona. Z reguły każdy delikwent, który ośmielił się zniszczyć jej spokój ducha, po kilku słownych konfrontacjach z nią dawał sobie spokój. Prefekt jednak nie dawał za wygraną, jakkolwiek dziewczyna by się nie zachowywała.

      - Wiesz co, Tamaki raczej nie ma strategii i chyba też za bardzo nie wie, o co mu chodzi - rzuciła dobitnie, właśnie zauważając ten fakt. - Jeśli o to chodzi, zachowuje się jak dzieciak.

      - A czy w jakiejkolwiek innej sytuacji się tak nie zachowuje? - spytała, podnosząc lekko jedną brew.

      Misaki zaśmiała się tylko, na co jej przyjaciółka zareagowała lekkim uśmiechem. Nie mogła się przecież dowiedzieć całej prawdy.

      Będąc pod akademikiem, spotkały cztery koleżanki ze swojej klasy. Namiętnie o czymś rozmawiały, co rusz się śmiejąc.

      - O! Dziewczyny! - zatrzymała je Fumi Kobi, zapraszając do gromady, wśród której była jej najlepsza przyjaciółka - Yasu Mori, przewodnicząca klasy Kiriko Haraguchi i odrobinę zamknięta w sobie Hotaru Shimasaki.

      - Właśnie planujemy, o której wyjdziemy na wymianę! - powiedziała konspiracyjnym tonem Yasu, rozglądając się czujnie dookoła, gdzie stały różne grupy dziewcząt z innych klas i wesoło rozmawiały na świeżym powietrzu.

      - Tak, tak! - zgodziła się Fumi. - Stwierdziłyśmy, że pójdziemy dużo wcześniej, żeby zająć jakieś dobre miejsce, w końcu nie co dzień pojawia się nowa Nocna Klasa! - Zarumieniła się na samą myśl o nowych przystojniakach z Nocnego Wydziału. - Razem z Yasu podsłuchałyśmy rozmowę jakichś pierwszoklasistek. Planują wyjść godzinę przed, rozumiecie to?! Nie ma takiej opcji, żeby zajęły najlepsze miejsca - zarządziła, a Mori jej przytaknęła.

      - Wy też bierzecie w tym udział? - spytała zdziwiona Aika, patrząc w stronę Kiriko i Hotaru. Obie skinęły lekko głową.

      - Skoro już przyjdą nowi, to raz można się przejść - zauważyła Kiriko. - Powinnyśmy wiedzieć, z kim dzielimy szkołę. - Mrugnęła do nich z uśmiechem.

      - Właśnie, właśnie! Misaki-san, skoro już tu jesteś, to może załatwisz nam pierwszy rząd? Jesteś prefektem, chyba możesz wpuścić na przód koleżanki z klasy, co? - spytała z uśmieszkiem Fumi.

      - Gomen, nawet ja nie mam takiej siły przebicia - zauważyła. Większość wymian była tak przeludniona, że naprawdę ciężko było zapanować nad tłumem, który bez przerwy niemiłosiernie pchał się do przodu.

      - Ech… - westchnęła dziewczyna. - Zaraz! - ocknęła się. - Czy ty ich przypadkiem już nie widziałaś?! - krzyknęła nieco zbyt głośno, przez co od razu znalazło się bliżej nich więcej dziewczyn nadstawiających uszy.

      - Eeto… - zmieszała się. - Musiałam oprowadzić ich po szkole, także większość raczej widziałam - powiedziała niepewnie.

      - Kya! - pisnęły koleżanki, a Aika patrzyła na wszystkie z niedowierzaniem. Fakt pozostawał faktem, że do Nocnej Klasy chodzili przystojniacy, ale żeby od razu tak ich wielbić? Tego nie była w stanie zrozumieć. - Powiedz coś o nich!

      - Więc… - zamyśliła się na chwilę, po czym schyliła się do koleżanek, aby usłyszały tylko one. - Przewodniczący jest wredny - rzuciła, słysząc od razu oburzenie. - Od razu rozpoznacie, który to, bo ocieka pychą - zauważyła, przypominając sobie niezbyt miłe spotkanie. - Za to wiceprzewodniczący jest jego przeciwieństwem - dodała z lekkim uśmiechem.

      - Czy to prawda, że to kuzyn Kiryuu-kuna? Fumi wspomniała, że Konda-san z równoległej klasy dowiedziała się, że Naito-san z trzeciego roku wie to od Kiryuu-sensei - powiedziała Yasu.

      Aika mrugnęła kilka razy, niedowierzając, jak informacje o nowej Nocnej Klasie rozchodzą się na terenie szkoły. Większość dziewczyn miała na tym punkcie wręcz obsesję, na co właśnie miała dowód.

      - Ano… - zastanowiła się chwilę. Chciała już powiedzieć, żeby spytały się o to Tamakiego, a nie wszystkich dookoła, ale stwierdziła, że chłopak załamałby się całkowicie, będąc co rusz wypytywany o kuzyna. Chociaż wiedziała, że on tego nie uniknie, chciała oszczędzić mu trosk na tyle, na ile umiała. - To chyba prawda, jak powiedziała Kiryuu-sensei - odparła tylko. - My już idziemy, muszę odpocząć przed wieczorem - rzuciła, machając koleżankom na pożegnanie i razem z Aiką udały się do swojego pokoju. Od razu obie usiadły na swoich łóżkach, zmęczone rozmową.

      - Paranoja - rzuciła Aika, kładąc głowę na poduszce i wpatrując się w sufit. - Nie ma opcji, żebym tam poszła. Marzę tylko o spokoju, kąpieli i dobrej książce na wieczór - poinformowała, uśmiechając się lekko na myśl o zbliżającym się popołudniu.

      - Ty to masz dobrze, też bym sobie poczytała. Dzisiaj pewnie będzie okropny tłum, a jak zauważą nową Nocną Klasę, to zapewne przez kilka kolejnych miesięcy będę się użerać z oszalałymi fankami.

      - Są aż tak przystojni? - spytała szatynka z lekkim uśmiechem, przekręcając się na bok i patrząc na przyjaciółkę. Ta zaśmiała się cicho.

      - O wiele lepsi niż poprzedni. - Wytknęła język i obie wybuchły śmiechem. - Ale to tylko fakty, żaden nie jest warty większej uwagi - zauważyła, myśląc o Akim.

      - Czasem ci zazdroszczę. Masz już chłopaka, w dodatku o kilka lat starszego, więc zapewne jest dojrzały, w końcu innego byś nie brała - rzekła, doskonale zdając sobie sprawę z dojrzałości dziewczyny. Misaki uśmiechnęła się delikatnie na myśl o „kilku” latach różnicy. Chociaż zdawała sobie sprawę, że nawet nikt by jej nie uwierzył, gdyby powiedziała prawdę, ciążyło jej to, że musiała okłamywać przyjaciółkę. - A tutaj? Same dzieci. Jedynie ci z Nocnej Klasy wyglądali doroślej, ale chronicie do nich dostępu, jakby byli święci, więc strach nawet chcieć się do kogoś zbliżyć - rzuciła.

      Nagle obie usłyszały znajomy, dźwięczny śmiech dochodzący przez otwarte okno z podwórka przed akademikami. Wyraźnie wyróżniał się pośród gwaru innych.

      - Czy on zawsze musi się tak cieszyć? - spytała Aika, niedowierzając i nakrywając poduszką głowę. To jednak niewiele dało, bo już zdążyła usłyszeć ciche piski różnych dziewcząt, z zachwytem wołające „Kiryuu-kun”. - Jak oni wszyscy mogą go lubić?! - zdenerwowała się, siadając gwałtownie na łóżku. Misaki wpatrywała się w nią z uśmiechem. - Przecież to takie fałszywe. On zawsze się cieszy, nieustannie. Najchętniej zdarłabym mu ten uśmiech z twarzy… Doprawdy nie mam pojęcia, jak z nim wytrzymujesz, chyba jesteś święta…

      - Mówiłam ci już, nie jest taki zły, jak myślisz. Dużo gada, wciąż się cieszy, ale musisz przyznać, że wychodzi mu to naturalnie. Ciężko posądzić go o obłudę, bo wszystko jest najzwyczajniej w świecie szczere. Choć to praktycznie niemożliwe, taki właśnie jest - poinformowała zniesmaczoną współlokatorkę, która wzruszyła ramionami.

      - Sama nie wiem, coś mi w nim nie pasuje. Jest zbyt wesoły.

      - A ty zbyt ponura, pasujecie do siebie - rzuciła wprost, czując, jak usta wyginają się jej do uśmiechu.

      - Nawet nie próbuj mnie denerwować… - powiedziała rozbawiona Aika, rzucając w przyjaciółkę poduszką. Ta, oberwawszy w głowę, zaśmiała się radośnie.

      Po chwili nastolatki zarządziły koniec takich głupich tematów i pogrążyły się w opowiadaniu sobie o książkach, które przeczytały w czasie wakacji. Misaki wciąż podjadała czekoladę, której zrobiła sobie duże zapasy przed powrotem do Akademii, ponieważ rzadko kiedy uczniowie mieli pozwolenie na wyjście do miasta.

      Kilka godzin później, kiedy słońce zaczynało kryć się już za chmurami, Misaki założyła na ramię opaskę prefekta, pożegnała się z przyjaciółką pochłoniętą lekturą i udała się na miejsce wymiany. Po drodze minęła wiele podnieconych grup dziewcząt z różnych klas, a także chłopców, którzy zapewne będą chcieli powzdychać do przedstawicielek płci pięknej z Nocnej Klasy. Widząc panią prefekt, uczniowie przyspieszali, nie chcąc spóźnić się na wielkie wydarzenie. Choć jak się okazało chwilę później, osoby, które przyszły na końcu, musiały być naprawdę wysokie, żeby dostrzec coś między tak sporym tłumem.

      Widząc prefekta, większość ludzi ustąpiła, chcąc przepuścić dziewczynę, ale nawet to nie uchroniło Misaki przed wielokrotnymi popchnięciami przez żwawą gromadę. Kiedy udało jej się wreszcie dotrzeć do ścieżki, napotkała wzrokiem swojego blondwłosego kolegę, który uśmiechnięty rozmawiał z jakimiś pierwszoklasistkami z pierwszego rzędu, widocznie zachwyconymi radosnym senpaiem. Pchający się uczniowie, widząc panią prefekt, westchnęli zasmuceni, że nie będą mogli już więcej się przepychać. Tamaki usłyszał skargi uspokajanego przez blondynkę tłumu, więc przeprosił nowo poznane dziewczęta i ruszył ku przyjaciółce. Ta, odrywając się na chwilę od pracy, rzuciła okiem na chłopaka. Chociaż się uśmiechał, widziała na jego twarzy lekkie zdenerwowanie i przejęcie. Uśmiechnęła się więc do niego ciepło, chcąc jakoś dodać mu otuchy.

      - Nie ma jej tu, prawda? - spytał cicho błagalnym tonem. Gdy Misaki pokręciła przecząco głową, na twarzy kolegi pojawiła się ulga. Choć wciąż był spięty, stres odrobinę zmalał. - Yoshi, wracajmy na stanowiska! - rzucił zdeterminowany, chociaż jakby nie patrzeć, to on opuścił swoje. Wrócił więc na miejsce, od nowa będąc zagadywanym przez różne uczennice. Nie minęło pięć minut, a wrota zaczęły się otwierać. Piski narastały z każdą chwilą, a gdy dało się zauważyć nowe twarze osób odzianych w białe mundurki, tłum oszalał. Prefekci mieli ręce pełne roboty, gdy fanki zaczęły na nich napierać. Misaki dzielnie broniła swojej połowy, za to po drugiej zdawało się, że niektóre dziewczęta specjalnie tak się pchają, żeby wpaść na Tamakiego, co było dla nich dodatkową atrakcją.

      Na czele gromady szedł przewodniczący, dumnie patrząc przed siebie i niespecjalnie zwracając uwagę na otoczenie. Zdawał sobie sprawę, że nikt nie znał jego nazwiska, więc nie musiał się niepotrzebnie zatrzymywać, żeby uraczyć kogokolwiek spojrzeniem. Przecież nie taka była jego rola w tym wszystkim.

      - Kto to, kto to?! - krzyczały fanki wprost do uszu Misaki i Tamakiego. Zniecierpliwione, domagały się nazwisk.

      Zaraz za nim szedł delikatnie, acz anielsko uśmiechnięty Kairen, trzymając za rękę przerażoną tłumem Mayumi, która czuła, że wiele oczu zwróciło się ku niej. Obserwatorzy byli wyraźnie zdziwieni młodą dziewczynką przebywającą wśród tak przyjemnych dla oka uczniów Nocnego Wydziału. Obok nich szła uśmiechająca się sympatycznie do tłumu Yumeki Akarashi. Słysząc nawoływania, podeszła bliżej fanów i przedstawiła się. Kairen uczynił podobnie i choć ograniczył słowa do minimum, i tak wywołał wrażenie najmilszej osoby spośród Nocnej Klasy.

      Dalej szli Mamoru z Kanaru, którzy zatrzymali się na chwilę, aby przywitać się z kuzynem. Tamaki uśmiechnął się do nich i wymienił kilka zdań, a następnie szepnął w tłum ich nazwiska, co wywołało radosną wrzawę.

      Z każdą sekundą przez uczniów Dziennej Klasy wywoływanych było coraz więcej nazwisk. Wystarczyło, że jedna osoba wychwyciła jakieś miano, aby po chwili całe zbiorowisko radośnie je wykrzykiwało. Daiki, Mei i Kousuke szli razem, jednak po chwili każde z nich upatrzyło sobie jakąś ładną twarzyczkę i podchodząc do swych potencjalnych celów, przedstawili się i wdali w krótką pogawędkę. Kousuke Nishi jednak szybko się zmęczył i wrócił do grupy zmierzającej w kierunku szkoły. Zachwycony za to był Muramatsu, który już oblizywał wargi, patrząc na swoją czarnowłosą rozmówczynię, widocznie zauroczoną rozmową z nim. Sekundę później stała już przy nim Misaki, która grzecznie rozkazała powrót do grupy. Fanki natychmiast zaczęły protestować, jednak na próżno.

      Tsuyoshi Mukai szedł spokojnie, co rusz poprawiając okulary. Nie gustował w tak wielkich zbiorowiskach wrzeszczących fanek, więc głęboko oddychając, zaczął żałować swojej decyzji dotyczącej uczestnictwa w projekcie, jakim była Nocna Klasa. Spojrzał na idącą obok niego Harumi Iwamoto, która, odrobinę speszona tyloma obserwatorami, przez chwilę nie umiała się odnaleźć. Moment później wzięła przykład z Takenoriego Yotagami, który wesoło witał się z ludźmi i sama również zaczęła się uśmiechać, podchodząc do niektórych uczniów i przedstawiając się. Żądne wiedzy fanki od razu zaczęły wypytywać ich o ich życie towarzyskie, preferencje i wszystko, co tylko nasuwało im się na myśl. Większość wampirów Nocnej Klasy była zdziwiona, ale zarazem rozbawiona takim przyjęciem. Lekko na uboczu trzymali się jednak Yuzuki Umaba ze swoim arystokratycznym chłopakiem oraz dwie blondwłose i wyraźnie speszone przyjaciółki - Sachiko Nonaka i Tomoko Kakuta.

      Wraz z czasem grupa powoli zaczęła się oddalać, zostawiając w tyle wciąż oszalałych uczniów Dziennych Klas.

      - Nie rozumiem, czym oni się tak zachwycają - parsknął Daiki Muramatsu, wykrzywiając zęby w uśmiechu.

      - To chyba oczywiste - wtrącił znudzony Shouta, pojawiając się znikąd w pobliżu trojga przyjaciół. Od młodości przyzwyczajony był do wrzawy wokół jego osoby, z tą różnicą, że nigdy nie było to aż tak duże zgromadzenie ludzkich dzieciaków.

      - Oczywiście, Hanadagi-sama - przyznała szybko Mei, wpatrując się w niego z ciekawością.

      - Wydajecie się być całkiem normalnymi wampirami - zauważył Hanadagi, mierząc całą trójkę. - Po co przyszliście do tej szkoły?

      - Ponieważ wreszcie ktoś interesujący stoi na jej czele - odpowiedziała natychmiast Mei kokieteryjnym tonem, świdrując wampira wzrokiem. Czystokrwisty uśmiechnął się lekko pod nosem, najwidoczniej zadowolony z odpowiedzi. Wiedział już, że zdobył grono zaufanych sług.

      - Jeśli można, Hanadagi-sama… - zaczął Kousuke. - Dlaczego ty…

      - Wszystko w swoim czasie - wtrącił bez skrępowania, odsłaniając kły w diabelskim uśmiechu. Cała trójka spojrzała tylko na niego, będąc już pewna, że jest godny tego, żeby za nim podążyć.

      Pod murami, w okolicy wymiany, prefekci długo jeszcze musieli uciszać wszystkich nastolatków. Kiedy zaś Nocna Klasa zniknęła z pola widzenia, uczniowie zaczęli wymieniać między sobą spostrzeżenia, a także wypytywać Misaki i Tamakiego o każdego z osobna. Przez to zamieszanie ich praca trwała ponad półtorej godziny dłużej niż zwykle. Blondyn bowiem miał zbyt dobre serce, żeby odmówić odpowiedzi na niektóre pytania, Misaki za to zrobiła to dla świętego spokoju, bo i tak bez kolegi nie mogła się dalej ruszyć. Dopiero gdy chłopak zaczął być wypytywany o całe swe kuzynostwo, radośnie zaczął kończyć temat i z ciepłym uśmiechem odesłał wszystkich do akademików.

***

      - … ale, jak mówiłam, postaram się nie zanudzać was niepotrzebnymi elementami historii. Kilka lekcji musimy jednak poświęcić na czystą książkową teorię - oznajmiła Hanashi, wpatrując się w nową Nocną Klasę. Jako iż wykładała im historię i życie Łowców, zdawała sobie sprawę, że mało kto będzie zainteresowany zajęciami. Mimo sojuszu, wampiry zawsze czuły wyższość nad ludźmi, nawet jeśli w ich żyłach płynęła łowiecka krew. - Jakieś pytania? - rzuciła, rozglądając się po klasie. Zerknęła także na górę sali, gdzie w kącie Aidou najwyraźniej przeprowadzał małą, organizacyjną lekcję z Mayumi.

      - W jakim celu mamy uczyć się historii Łowców? - spytał Daiki Muramatsu, opierając podbródek na dłoni, wyraźnie znudzony. - Łowcy nie są specjalnie silni, więc po co mamy się nimi przejmować? - dokończył, czując na sobie wzrok niektórych, zdziwionych jego bezczelnością, uczniów.

      - Myślę, że twoje wielkie ego nieraz przysporzyło ci już wstydu - rzuciła niewzruszona Hanashi, siadając na biurku nauczyciela i wpatrując się z uśmiechem w wampira, który gniewnie na nią spojrzał, usłyszawszy śmiech dwójki swych kompanów.

      - Co taka młódka może wiedzieć o życiu Łowców? - burknął zdenerwowany. Zauważywszy, że przewodniczący nie reaguje, stwierdził, że zapewne popiera jego zdanie. Wiceprzewodniczącemu zapewne nie pasują jego poglądy, skoro jego ojciec jest prezesem Związku, jednak nic nie powiedział, przysłuchując się sprawie.

      - Możemy się przekonać - rzuciła Hanashi. - Jeśli zdacie test z teorii wykładanej na kilku kolejnych zajęciach, który dla was przygotuję, możemy zorganizować małe zawody - zaproponowała i widząc jadowity uśmieszek Muramatsu, sama również uśmiechnęła się pewnie. - To wszystko na dziś - zarządziła i stojąc przy biurku, czekała, aż wszyscy opuszczą salę. Uśmiechnęła się ciepło do Kanaru, Mamoru i Kairena, kiedy wychodzili. Postanowiła bowiem za pierwszym razem odprowadzić Mayumi do Księżycowego Dormitorium sama.

      - Jak podobały ci się pierwsze zajęcia? - spytała, kiedy zostali w sali we troje.

      - Wspaniale, sensei jest bardzo miły - odpowiedziała dziewczynka, stojąc obok rosnącego w dumę Aidou. Dwunastolatka zaczęła opowiadać o swoich odczuciach, podczas gdy we troje wyszli z budynku, udając się na główną ścieżkę, na której spotkali Tamakiego będącego na patrolu.

      - Wiesz, że ciocia będzie się bić z tymi wampirami?! - rzuciła przerażona i równocześnie żywo zainteresowana rudowłosa. Hanashi zaśmiała się, patrząc na zdezorientowanego brata.

      - Myślałam, że słuchałaś swojej lekcji - odparła, spoglądając niby to karcąco na bratanicę i wyjaśniła bratu, o co chodzi.

      - Czy to aby na pewno jest bezpieczne? - spytał lekko zmartwiony Tamaki. - Jeśli przegrasz, nie będą cię szanować - zauważył.

      - Tamaki, do kogo ty mówisz? - zaśmiała się zwycięsko. - Przecież ja zawsze wygrywam - powiedziała dumnie, wyszczerzając zęby.

      - Czy nie wspominałaś czasem, że wielkie ego przysparza kłopotów? - wtrącił nagle Hanabusa i widząc zirytowaną twarz córki Kaori, dodał jeszcze - Jestem bardzo inteligentny i mam podzielną uwagę - powiedział przemądrzale.

      - I ty chcesz mnie uczyć pokory? - zaśmiała się, zauważając, że poza Mayu wszyscy tu zebrani mają problem z nadmierną pewnością siebie. Grupka zaśmiała się wesoło.

      Po chwili przyszła Misaki i zarządziła powrót Tamakiego na stanowisko, więc prefekci ulotnili się. Hanashi zdeklarowała się odprowadzić Mayumi do Księżycowego Dormitorium, więc Aidou udał się już do swojego pokoju w skrzydle dla nauczycieli.

      - Jak ci się śpi w nowym miejscu? Nie masz problemów z taką zmianą? - spytała dziewczyna, martwiąc się o Mayumi. W końcu musiała przestawić się na „wampirzy rytm” i uczyć się nocą. W normalnych warunkach mogłaby się kształcić za dnia, ale wszyscy woleli, aby wciąż była wśród jak największej ilości wampirów, które w razie potrzeby byłyby w stanie ją obronić.

      - Jestem bardzo zmęczona i nie rozumiem, dlaczego oni nie śpią tak jak my… - zastanawiała się. - Akarashi-san jest bardzo miła, więc myślę, że mogę spać spokojnie - powiedziała z uśmiechem.

      - Nie boisz się? - spytała wprost, wiedząc, że rudowłosa nie lubi, jak ktoś się o nią martwi, szczególnie odkąd zaczęła obwiniać się za śmierć Kiran.

      - Niektórzy nie są zbytnio mili, ale Kairen zawsze jest przy mnie! Wspaniale jest mieć takiego przyjaciela - rzuciła radośnie.

      - Może Kei wpadnie jutro cię odwiedzić, jeśli skończy pracę na czas - poinformowała, widząc, jak twarz Mayumi zmienia się na prawdziwie radosną. Po chwili jednak zgasła i spuściła głowę.

      - Lepiej niech tata zajmie się Miyą-chan i się wyśpi, a nie traci czas na przychodzenie tutaj… - szepnęła, starając się nie być smutna. Hanashi pokręciła głową i ukucnęła. Dziewczynka spojrzała na nią z góry.

      - Mayu-chan, nie oddalaj się od niego. Tata robi wszystko, żebyś była bezpieczna i gdyby mógł, pewnie przychodziłby codziennie. Nie musisz ukrywać swoich uczuć, wiem, że strasznie tęsknisz za nim i za Miyako. Ale robimy to dla twojego dobra, prawda? - powiedziała ciepło. Dziewczynka ze łzami w oczach przytaknęła i wtuliła się w ciocię, nieomal ją przewracając.

      Po chwili w lepszym nastroju doszły pod Księżycowy Akademik. Przed wejściem czekał już Kairen. Mayumi pożegnała się z szarowłosą i podbiegła do chłopaka, który wpuścił ją do środka. Zamykając drzwi, skinął jedynie w stronę kuzynki w podziękowaniu, co oznaczało, że zapewne słyszał ich rozmowę, a przynajmniej niektóre jej fragmenty.

      Hanashi uśmiechnęła się pod nosem i rozpoczęła samotną wędrówkę do swojego pokoju. Czarne niebo w całości pokryte było chmurami, nie ukazując ani gwiazd, ani blasku księżyca. Noc była co najmniej nieprzyjemna.

      Usłyszawszy szelest wiatru między drzewami, dziewczyna zatrzymała się i wzdrygnęła. Nagle poczuła się niepewnie, więc w ułamku sekundy złapała Bluck Butlera i odwróciła się. Lufa jej pistoletu natychmiast napotkała opór.

      - Już myślałem, że „sensei” - zaakcentował - nie zdąży. A jednak, zawsze czujna - rzucił Shouta, uśmiechając się półgębkiem. Był tak blisko, że dziewczyna odruchowo odsunęła się, chowając pistolet.

      - Czy jesteś w stanie choć raz nie przyprawić mnie o zawał serca? - Wykręciła oczyma, czekając, aż jej serce się uspokoi. - Nie powinieneś być teraz z resztą? - zauważyła. W końcu nie wiedziała, czy przewodniczącemu wypada szlajać się w nocy po okolicy. Kiedy Suzaku pełnił to stanowisko, zwykle pilnował reszty uczniów.

      - To dorośli, w większości - dodał szybko. - Poradzą sobie chwilę beze mnie - rzucił, wzruszając ramionami. - Nie lubię przepychu ludzi, więc muszę czasem odreagować, żeby „przypadkiem” nie urwać komuś głowy - powiedział najzwyczajniej w świecie takim tonem, jakby właśnie zwierzał się ze swoich kulinarnych preferencji. Dziewczyna udała zrozumienie, po chwili wybuchając śmiechem.

      - Chyba nie mówisz poważnie, ta szkoła to istne przeludnienie każdej rasy - zauważyła wciąż rozbawiona. - Jeśli po jednym dniu musisz odpoczywać, to nie wróżę ci tu tych pięciu lat - rzekła, wytykając język.

      - Wróżenie zostaw tej małej, a o mnie się nie martw. Nie pozbędziecie się mnie tak szybko, nie spieszno mi wracać - rzucił lekko zamyślony.

      - Kto powiedział, że się martwię? - prychnęła. - Odnoszę wrażenie, że niespecjalnie spieszy ci się żenić - powiedziała nagle, wyrywając wampira z przemyśleń. Uśmiechnął się tylko pod nosem, jakby analizując sytuację.

      -  Fakt - stwierdził krótko, co lekko zamurowało dziewczynę. Spojrzała na niego, zdziwiona jego szczerością. - Rasa na wyginięciu, przetrwanie gatunku, niespecjalnie akceptowane łączenie ras, wiesz, jak jest. Ktoś musi dawać dobry przykład - odparł beznamiętnie.

      - Kogo obchodzi rasa, tutaj chodzi o miłość - zdenerwowała się lekko, nie rozumiejąc, jak można do kwestii ślubu podchodzić tak formalnie, w dodatku wręcz politycznie.

      - Miłość, skarbie, nie istnieje. Nie żyjemy w bajce - odparł. - Moje życie to wieczne układy, szukanie najbardziej odpowiednich sojuszników i wybieranie dróg, które mogą się opłacić. - Tu nie ma miejsca na sentymenty i uczucia.

      - W takim razie po co tracisz na mnie czas? - spytała, unosząc brew. Nie trafiła do niej wizja świata wampira. - Czy też jestem jakimś pionkiem, który pozwoli ci dojść na szczyt twojego polityczno-antyuczuciowego świata?

      - Kto wie - stwierdził.

      - To niedorzeczne. To miłość powinna być napędem wszystkich działań. To dzięki niej każdy chce się starać być lepszym. Tylko w ten sposób jest się w stanie stworzyć prawdziwą rodzinę. Jak można rezygnować z tego dla władzy czy akceptacji? - wybuchła, poważnie zirytowana. - Życie bez miłości jest puste…

      - Po co mam być lepszy? Sam siebie tworzę i nie pozwoliłbym, żeby jakieś uczucie wpływało na moje zachowanie i decyzje. Mój charakter i cele są wystarczającym powodem do działania. Nie ma miłości, jest tylko chore przywiązanie, które blokuje samodzielne funkcjonowanie i zaburza rytm życia - powiedział sucho.

      - Albo nigdy nie byłeś zakochany, albo ktoś cię kiedyś bardzo zranił… - stwierdziła cicho, patrząc na niego z nieukrywanym smutkiem.

      - Ty za to sprawiasz wrażenie, jakbyś przeżyła oba te przypadki i nadal naiwnie wierzyła, że istnieje ta miłość na całe życie - rzekł, widząc, jak na twarz Hanashi wstępuje uroczy uśmiech.

      - Bo wierzę - powiedziała szczerze. - Przynajmniej mam dzięki temu motywację do życia. - Wytknęła język, starając się jakoś rozluźnić atmosferę, która wyraźnie się zagęściła. - A ty w co wierzysz?

      - W siebie - odpowiedział.

      - Czy nie jesteś czasem nazbyt pewny siebie? - spytała z uśmieszkiem.

      - Zdaje mi się, czy to ty wyzwałaś dziś całą klasę do walki? - zauważył, podchodząc bliżej i z jadowitym uśmieszkiem przeszywał dziewczynę wzrokiem. - Możesz się nie martwić, zdam test śpiewająco.

      - Nie zamierzam z tobą walczyć - wybuchła śmiechem. - Znam swoją wartość, ale jestem raczej realistką - rzuciła, wiedząc, że przeciw czystokrwistemu dużo by nie zdziałała.

      - Mimo że wiesz, iż nie jesteś w stanie mnie pokonać, nie boisz się rozmawiać ze mną pośrodku lasu w środku nocy? - spytał, nie kryjąc swojego cwanego wyrazu twarzy.

      - Mam dziwne przeczucie, że nie jesteś taki zły, jak wszyscy myślą. Albo po prostu lubię wyzwania i pakowanie się w tarapaty? - zamyśliła się nie go końca poważnie. Jakby nie patrzeć, to ona była najmniej racjonalną i rozważną osobą ze swojej rodziny. - Nie wiem, po co ci to w ogóle mówię. Chyba oznacza to, że muszę wracać, nie spałam już zbyt długo…

      - Jesteś naprawdę interesująca - powiedział jakby sam do siebie. - Dobranoc, Hanashi Kiryuu - rzucił i zniknął, zostawiając dziewczynę wśród głuchej ciszy.

      Szarowłosa powolnym krokiem ruszyła w kierunku skrzydła nauczycielskiego. Wdychała chłodne już powietrze, wzdrygając się lekko. Ziewnęła, czując jednocześnie, jak jej żołądek domaga się jedzenia. Faktem było, że nocne zajęcia były wykańczające dla organizmu. Przez głód i senność temperatura otoczenia tym bardziej dawała się jej we znaki.

      Idąc dość szybkim tempem, dziewczyna rozmyślała nad rozmową z przewodniczącym. Irytowała się na samą myśl o tym, jak bardzo odmienne zdanie ma na temat życia. Często denerwowały ją sytuacje, w których nie umiała przekonać rozmówcy do swoich racji. Miała jednak nadzieję, że bieg czasu zmieni ten stan i wampir zrozumie sens istnienia.

      Pośród panującej ciszy usłyszała przebijający się przez nią znajomy śmiech. Uśmiechnęła się pod nosem, nie mogąc nadziwić się ilością energii swojego brata. Mimo zmęczenia postanowiła zobaczyć się z nim. Z wielu względów cieszyła się, że przyjęła pracę w Akademii. W jakiś sposób realizowała się zawodowo, była bardziej wtajemniczona w sprawy polityczne, które chcąc nie chcąc zawsze po części kręciły się dookoła tej placówki, a co najlepsze, była blisko Tamakiego. Zawsze miała wyrzuty sumienia, że przez jej długoletnią przeprowadzkę zaniedbała kontakt z bratem. Jeśli chodziło o Keia, to nie miała się o co martwić, w końcu byli dwoma połówkami jednej całości. Sprawa z młodszym miała się nieco inaczej. Był jej światem, kiedy się urodził, ale później widywała go zbyt rzadko, przez co po powrocie do miasta musieli odbudować kontakty. Teraz czuła tę prawidłową więź, którą razem z Keiem dzielili z młodszym bratem.

      - Drzesz się tak, że w całym lesie cię słychać, Tamaki - rzuciła na powitanie, strasząc brata i Misaki, którzy siedzieli na ziemi, wesoło rozmawiając. Widząc znajomą twarz, natychmiast wstali, a blondyn zaśmiał się w głupkowatym stylu.

      - Gomen, Hana-nēchan - powiedział, nie mogąc powstrzymać uśmiechu.

      - Więc tak teraz wygląda praca prefektów? - Kobieta wykręciła oczyma. - Za moich czasów chodziło się na patrole, a nie gawędziło jak na herbatce u znajomych - zauważyła niby to poważnym tonem.

      - Za twoich czasów? To brzmi, jakbyś była stara, siostrzyczko. A przecież jesteś młoda i piękna! - rzekł poetyckim tonem, przez co obie towarzyszki wybuchły śmiechem.

      - Pięć punktów dla ciebie, młody - przyznała Hanashi. - Jak się trzyma Akihira? - spytała panią prefekt, zmieniając ton rozmowy. Jakby nie patrzeć, śmierć Kiran wciąż była świeżą sprawą, a poza rodziną to zapewne on był najbardziej cierpiącą osobą po stracie przyjaciółki. Nie dość, że mieli świetny kontakt, to często razem chodzili na misje, już odkąd byli nastolatkami.

      - Ano… Na ostatnim spotkaniu przed moim powrotem do Akademii uśmiechał się i zachowywał w miarę normalnie, chociaż wciąż miał te smutne oczy… Wiem, że się zamartwia, ale nie chce tego pokazać - przyznała, nagle smutniejąc. Tamaki położył jej dłoń na ramieniu i wysłał pokrzepiający uśmiech. Dziewczyna skinęła głową w podziękowaniu.

      - Musimy go jakoś oderwać od rzeczywistości… - zauważyła Łowczyni, zamyślając się na chwilę. - No nic, myślę, że możecie zakończyć już wartę. Wszystkie wampirki grzecznie siedzą w Księżycowym Dormitorium, więc idźcie spać, bo jutro zaczyna się nauka - powiedziała zgodnie z prawdą.

      Prefekci przyznali jej rację i cała trójka udała się w drogę powrotną. Rodzeństwo odprowadziło najpierw Misaki do akademika. Dziewczyna z zewnątrz zauważyła, że światło w jej pokoju nadal się pali.

      - Ta dziewczyna mnie zadziwia, jak długo można czytać? Gdybym mogła, to spałabym od kilku godzin - przyznała blondynka, wzdychając. Tamaki natychmiast się ożywił.

      - Powiedz jej, że to niezdrowe. Przecież powinno się spać koło siedmiu, ośmiu godzin… - zdenerwował się. - W dodatku niszczy swój wzrok i…

      - Tamaki. Daj sobie na wstrzymanie - zaśmiała się jego przyjaciółka. - Ona ma swój rozum, więc nie martw się tyle, bo nie wyjdzie wam to na dobre - powiedziała. Hanashi z boku przysłuchiwała się rozmowie.

      - Nam? - rozpromienił się, zupełnie pomijając sens wypowiedzi dziewczyny, która od razu pożałowała niewłaściwego doboru słów.

      - Nieważne… Dobranoc, głupku - rzuciła. - Oyasuminasai, sensei! - krzyknęła jeszcze do Hanashi i wbiegła do budynku.

      - Jesteś nienormalny - stwierdziła fakt szarowłosa. Blondyn uśmiechnął się delikatnie, ale widać było, że odkąd jego przyjaciółka zniknęła, na jego twarzy uwydatniły się zmęczenie i smutek. - Jak się czujesz po pierwszej wymianie? - spytała poważnym tonem.

      - Tak myślałem, że to jest powodem odprowadzenia mnie aż pod drzwi - stwierdził, spoglądając w niebo, które powoli zaczynało jaśnieć. - Ciężko - rzucił tylko, opierając się o mur i przeczesując blond włosy ręką. - Po prostu nie mogę znieść jego widoku, jego perfekcjonizm doprowadza mnie do szału, w dodatku Kanaru niedługo też przejdzie na jego stronę, widzę, że czasem śledzi go wzrokiem. I znowu stracę grunt pod nogami… - szepnął, zawieszając wzrok w jakimś martwym punkcie. Siostra podeszła do niego i potargała jego włosy.

      - W głębi serca wiesz, że on nie jest temu winny - zauważyła cicho, po czym go przytuliła, choć chłopak zdążył już ją przerosnąć. - Bądź sobą, a zyskasz to, na czym ci zależy - dodała po chwili porozumiewawczo. Blondyn uśmiechnął się delikatnie.

      - A ty…

      - Nie jestem najlepszym przykładem - przerwała mu, wytykając język. - Aczkolwiek kto wie, co się jeszcze w życiu wydarzy. Kładź się spać, Tama-chan - rzuciła pieszczotliwie, dając mu buziaka w policzek. Ten przytulił ją jeszcze i udał się do swojego pokoju.

      Po raz kolejny tej nocy Hanashi głośno westchnęła. Zastanawiała się, czy to klimat szkoły powoduje uczucie ciągłej niepewności w związku z przyszłością? Ile jeszcze razy los spłata im figle? Uśmiechnęła się pod nosem, zauważając, że dreszczyk adrenaliny związany z tajemnicami przyszłości to coś, co napędza ją do działania.

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Konnichiwa! Na wstępie chcemy gorąco powitać nową czytelniczkę, Cossette. Bardzo nam miło, że dołączyłaś do naszego grona! Z tej też okazji dedykujemy Ci dzisiejszy rozdzialik. :)Oczywiście dziękujemy też za wszelkie opinie i komentarze, szczególnie Suzu i Andzikowi, które zapewne spędziły sporo czasu nad skrobaniem tych referatów! :*

      Kolejny rozdział właściwie jest już na ukończeniu, więc istnieje szansa, iż dodamy go za dwa tygodnie, dwunastego kwietnia. Trzymajcie kciuki! ^.^ Mata ne~!