Vampire Night: rozdział XXIX - „Cios poniżej pasa”

      - Ach, nareszcie weekend! - wykrzyknęła do swej przyjaciółki Tomoko Kakuta. Sachiko Nonaka odwzajemniła jej uśmiech. Obie dziewczęta były szlachciankami i znały się od dziecka. Spędzały ze sobą wiele czasu, choć starały się również integrować z resztą Nocnej Klasy oraz Mayumi. Na początku trudno było im przezwyciężyć lekką nieśmiałość, ale szybko wdrożyły się w nową sytuację. - Jak tam twoje lekcje, Mayu-chan? - zagadnęła ją. Już co najmniej kilkoro osób nazywało Asagami tak pieszczotliwie. Tomoko i Sachiko były nią wręcz zachwycone, co wyśmiewali czasami Mei, Daiki i Kousuke, mówiąc, że zachowują się jak jej matki. Kiedy Mayumi raz to usłyszała, z trudem powstrzymała płacz, po raz kolejny wspominając straszne wydarzenia sprzed niecałych dwóch tygodni.

      - Bardzo dobrze - odparła szczerze. Polubiła zarówno te dwie dziewczyny, jak i swą współlokatorkę, Yumeki Akarashi. Co poniektórych jednak autentycznie się bała. Na czele tej grupy stał sam przewodniczący, który wywoływał w niej niepokojące uczucia. Nie lepsi byli zresztą Daiki Muramatsu, Kousuke Nishi oraz Mei Katou. Na szczęście nigdy nie musiała się z nimi konfrontować sama. Dokądkolwiek by nie szła, zawsze ktoś jej towarzyszył. A to Kairen, a to Yumeki, a to Mamoru, a to Hanabusa… I choć było jej głupio z powodu tego, iż tak się o nią troszczą, była za to szczerze wdzięczna i głęboko w sercu cieszyła się, że tak jest. Inaczej pewnie zwariowałaby ze strachu…

      - Niebo jest dzisiaj przepiękne - szepnęła z zachwytem Sachiko, znana ze swego zamiłowania do nocnych widoków. Spoglądała właśnie w górę, obserwując księżyc i miliardy gwiazd. Mayu rozdziawiła buzię, również chłonąc ten klimat, z kolei Tomoko zaśmiała się cicho. Stojący nieco dalej Kairen uśmiechnął się.

      - Cieszę się, że Mayu-chan w miarę dobrze się tu czuje - rzekła do niego Yumeki Akarashi. - Jest kochaną dziewczynką.

      - Prawda - zgodził się z nią Kai. Był niezwykle rad z powodu tego, iż Yumeki i Mayumi tak świetnie się ze sobą dogadywały. Potrafiły rozmawiać niemalże godzinami na różne tematy, nierzadko związane w jakiś sposób z książkami, które obie uwielbiały czytać. Akarashi lubiła też rysować, pokazała już Mayu wiele swoich prac, a rudowłosa z entuzjazmem je oglądała, żałując, iż sama tak nie potrafi. Yumeki obiecała więc, iż nauczy ją podstaw rysunku. - Dziękuję, że zgodziłaś się ją chronić.

      - Już wcześniej dziękowałeś - zaśmiała się, poprawiając fryzurę, jako iż niektóre z brązowych kosmyków jej włosów uparcie pakowały jej się do oczu, ignorując fakt, że miały pozostać spięte w kitkę. - Zresztą cała przyjemność po mojej stronie!

      Uśmiechnęli się oboje, po czym, widząc, iż trzy dziewczęta z przodu ruszyły znów w stronę akademika, podjęli podróż w tym samym kierunku. Shouta wraz ze swoją świtą szedł na samym przedzie i pewnie był już na miejscu. Kanaru i Mamoru z początku szli za nimi, ale potem zwolnili, wdając się w jakąś ciekawą dyskusję, więc wszyscy oprócz piątki na szarym końcu zdążyli ich już wyprzedzić.

      - A myślałam, że to my mamy mistrza świata w powolnym wracaniu do dormitorium - zachichotała Tomoko, gdy zrównała się z córką dyrektora i jej kuzynem.

      Wszyscy się zaśmiali - poza Kanaru, której wzrok padł na Kairena idącego z Yumeki kilkanaście kroków za nimi. Poczuła ukłucie w sercu, jak zawsze, gdy widziała Kaia w towarzystwie jakiejś przedstawicielki płci pięknej. Szczególnie jednak, gdy była to Mayumi, a że ten widok oglądała ostatnio niepomiernie często…

      Nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Miała mętlik w głowie, gdy tylko myślała o przybranym kuzynie. Jej policzki zalewały rumieńce za każdym razem, gdy wspominała wspólne wybryki z dzieciństwa. Teraz nie potrafiłaby wymknąć się z nim na „tajną wyprawę” bądź go pocałować, nawet w policzek. Tamaki twierdził, że wreszcie oprzytomniała i wszystko zwalał na Kairena, a ona dość biernie zgadzała się z tym, choć głęboko w sercu miała świadomość, że jest inaczej.

      Automatycznie pokręciła lekko głową, pozbywając się tego rodzaju myśli, które dopadały ją ostatnio bardzo często. Niedługo potem wszyscy dotarli wreszcie do Księżycowego Dormitorium. Kanaru pożegnała się z innymi krótkim „dobranoc”, po czym czmychnęła prędko do swego pokoju.

      Zupełnie się nie wyspała, ale mimo tego wstała koło godziny dziesiątej z zamiarem przejścia się do domu. Przywitawszy się z mamą, zasiadła z nią do stołu, by zjeść śniadanie. Ojciec dokądś wyszedł, więc były same.

      - Mieszkam w akademiku dopiero od paru dni, a już się stęskniłam - wyznała. Suzue uśmiechnęła się.

      - Mam nadzieję, że będziesz nas odwiedzać od czasu do czasu, a czasem w weekendy mimo wszystko zostaniesz w domu na noc - rzekła.

      - Na pewno - obiecała. Zamilkły, by w spokoju spożyć posiłek, co nie zabrało im wiele czasu. - Chciałam z tobą porozmawiać - rzuciła Kanaru, myjąc już naczynia. Uwinęła się szybko, po czym przeszła z matką do saloniku. Suzue zamieniła się w słuch. - Już od jakiegoś czasu się nad tym zastanawiałam i doszłam do wniosku, że muszę przejść szkolenie na Łowcę - oświadczyła w końcu.

      - Musisz czy chcesz? - spytała Suzu, zwracając uwagę na słowa, jakich użyła córka.

      - Chyba jedno i drugie - przyznała niepewnie Kana. - Wiesz, ja… Jakby na to nie patrzeć, jestem bezużyteczna. Wszyscy wokół mnie potrafią bronić siebie i innych, tylko ja nie. Od kiedy pamiętam, każdy się o mnie w jakiś sposób troszczył, pozbawiając mnie jakichkolwiek zmartwień. Żyłam w idealnym świecie pełnym miłości, ciepła, zrozumienia i poczucia bezpieczeństwa. Ale ostatnio… - zawahała się na moment. - Pierwszy impuls nastąpił, gdy w naszej rodzinie pojawiła się Mayumi. Tak wiele przeszła… - A ja mimo tego ośmielam się patrzeć na nią nieprzychylnie tylko dlatego, że tak wiele czasu spędza z Kairenem, dodała w myślach, nie ośmielając się powiedzieć tego na głos i czując wstręt do samej siebie. Przełknęła gulę w gardle i kontynuowała - Potem zabito Kiran… Mimo iż była całkiem dobrą Łowczynią, wystarczyła chwila, by pozbawić ją życia… Co dopiero byłoby więc ze mną? Ja nawet nie potrafiłabym spróbować się ochronić, bo niby jak? Znaczy wiesz, mamo, nie chodzi mi tu tylko o mnie, mówię tak ogólnie. Gdybym znalazła się w sytuacji, w której ktoś byłby w jakimkolwiek niebezpieczeństwie, nie byłabym w stanie nic zmienić. To okropne i frustrujące… Dlatego muszę przejść szkolenie. Wówczas nawet gdybym w czymś zawiodła, miałabym przynajmniej szansę spróbować kogoś ochronić i miałabym poczucie, że zrobiłam wszystko, co w mojej mocy. Nie jestem jeszcze pewna, czy chcę zostać Łowczynią, ale muszę przynajmniej poznać podstawy. Co o tym wszystkim myślisz? - spytała, dopiero teraz podnosząc na matkę nieco speszony wzrok, który wcześniej utkwiony miała głównie w trzymanym w dłoniach kubku z herbatą.

      - Myślę, że to rozsądna decyzja - odparła krótko Suzue, uśmiechając się pokrzepiająco. - To dobrze, że pragniesz być zdolną do tego, by móc chronić siebie i innych. A co będzie dalej, zobaczymy. Jeśli będziesz chciała zostać pełnoprawną Łowczynią, w porządku. Jeśli nie, również nic złego się nie stanie. Ja też byłam rozdarta między tym, co robić w życiu, więc doskonale cię rozumiem, córeczko. I wiesz? Nigdy nie żałowałam podjętych niegdyś decyzji i mam szczerą nadzieję, że w twoim przypadku też tak będzie. Ale powiedz, jesteś pewna, że dasz sobie radę jednocześnie w szkole i w treningu?

      - Ciocia Kaori też przecież robiła obie rzeczy naraz - zauważyła.

      - Tak, ale Kao przeszła tylko skrótowe szkolenie.

      - Ale potem chodziła na misje. Wujek Zero również. I oboje dali radę. Ja też spróbuję ze wszystkich sił. Mam zamiar dać z siebie wszystko.

      - Rozumiem - rzekła Suzu, przymykając na chwilę oczy. W duchu ucieszyła się, iż jej córka powolutku zaczyna dojrzewać. Zastanawiała się przez moment, czy nie poruszyć tematu jej nieładnego podejścia do Kairena, ale zrezygnowała, uznając, że nie powinna się wtrącać. Kai na szczęście był niesamowicie wyrozumiały, wierzyła więc, iż obecne fanaberie Kanaru nie wpłyną na ich kontakty w przyszłości, gdy dorośnie i zda sobie wreszcie sprawę z tego, jak naprawdę wygląda sytuacja.

      Niedługo potem wrócił Deichi. Zobaczywszy córkę, nie posiadał się z radości i długo ją do siebie tulił. Dopiero gdy udało się go od niej odkleić, Kanaru powiadomiła ojca o swoim wyborze, który zresztą bardzo Deia ucieszył. Nie tylko dlatego, że sam był Łowcą i chciał, by córka poszła w jego ślady, myślał raczej podobnie jak żona.

      - No, w takim razie jeszcze dziś przejdę się do Związku, by porozmawiać z Zero na temat twego przyszłego mistrza! - zapowiedział rozradowany, głaszcząc Kanę po włosach.

***

      - Zatem zostawię was - usłyszała jak przez mgłę Mayumi, będąc w półśnie. Po pierwszym tygodniu uczęszczania na nocne zajęcia zaczęła przyzwyczajać się do tego rytmu. Choć było już popołudnie, dziewczynka nadal nie zamierzała wstawać. Nie otwierając oczu, przekręciła się na drugi bok.

      Chwilę później ze snu gwałtownie wybudziło ją czyjeś skakanie po jej łóżku. Szybko się ocknęła, analizując sytuację.

      - Mayu-nēchan! Dlaczego tak długo śpisz?! - krzyczała brykająca po posłaniu Miyako ubrana w zieloną sukieneczkę. Włosy miała splecione w dwa dość prowizoryczne warkoczyki. Gdy do starszej dziewczynki doszło, co się dzieje, rozpromieniła się i obie wpadły sobie w objęcia, chichocząc i tarzając się po wielkim łóżku.

      Kiedy już się trochę uspokoiły, Mayumi zauważyła, że obok stoi także Kei, ciepło uśmiechający się na widok córek.

      - Tata! - zawołała radośnie, czując, jak łzy cisną jej się do oczu. W tygodniu pojawił się u niej dwa razy, ale wcześniej nie zabierał ze sobą Miyako, ponieważ przychodził tylko na chwilę o późnych godzinach.

      Kei podszedł do córek i dosiadł się do nich. Obie rudowłose rzuciły mu się na szyję, śmiejąc się ze szczęścia.

      - No już, nie krzyczcie tak, bo niektórzy tu jeszcze śpią - poinformował rodzicielskim tonem. - Mayu-chan, pójdziemy na obiad do cioci i wujka. Wpadną też Kairen, Kanaru i Tamaki. Hana już czeka na nas na dole. Poczekam z nią, a ty ubierz się tutaj i dołączcie do nas z tą małą przylepą - powiedział, patrząc na wczepioną w starszą siostrę Miyako. Mayumi pokiwała głową i natychmiast zaczęła się szykować, zaczynając od ogarnięcia swych wszędobylskich włosów.

      Po zostawieniu dziewczynek Kei poszedł do salonu, gdzie siedziała Hanashi w towarzystwie Yumeki Akarashi i Kanaru. Jego bliźniaczka rozsiadła się wygodnie na sofie.

      - Żeby w skrzydle nauczycielskim były takie kanapy… - wzdychała, rozkoszując się miękkością siedziska. - Nie dziwię się, że Hanabusa przebywa częściej tutaj niż we własnym pokoju - rzuciła. - Dziewczynki szczęśliwe? - spytała, choć doskonale znała odpowiedź.

      - Pierwszy raz od dawna tak bardzo - przyznał z uśmiechem. - Dziękuję, że specjalnie wstałaś, zaraz zwolnimy ci pokój - powiedział do Yumeki, która zaspana siedziała na fotelu w szlafroku.

      - Nie ma sprawy, to potrzebne Mayumi - rzekła, ciesząc się, że jej mała współlokatorka nareszcie zachowuje się tak, jak na dziecko przystało. Nie trzeba było mieć wampirzego słuchu, żeby wychwycić te radosne, dziecięce śmiechy dochodzące z jej pokoju. Chwilę później dźwięki te narastały, coraz bardziej zbliżając się do salonu. Obie dziewczynki chichocząc zbiegły ze schodów i dopadły swego tatę, wpadając mu w objęcia. Ten przytulił je mocno i rozglądając się dookoła, spojrzał pytająco na swoją siostrę.

      - Kairen ponoć ma dojść prosto na obiad, bo ma jeszcze coś do załatwienia. Tak to było, Kana-chan? - spytała Hanashi, a jej młodsza kuzynka skinęła tylko głową. Yumeki uśmiechnęła się delikatnie.

      - Nasz wiceprzewodniczący jest doprawdy niesamowity. Zastanawiam się, czy w ogóle śpi, tak bardzo do wszystkiego się przykłada - powiedziała z niekrytym szacunkiem do Kairena. Kanaru spojrzała na nią z ukosa.

      - Hai, hai, Kai to złote dziecko - uśmiechnęła się szeroko Hana. Choć był już pełnoletni, w prawdziwym świecie, kryjącym się za maską tego, w którym żyje Dzienna Klasa, wciąż pozostawał dzieckiem. - Idziemy, wycieczko - zarządziła, podbiegając do brata i wyrywając mu Miyako. Kierując się do drzwi, zaczęła podrzucać roześmianą dziewczynkę. - Arigatō, Akarashi-san! - rzuciła na pożegnanie. To samo zrobił Kei. Kanaru skinęła lekko głową w kierunku wampirzycy i wyszła za kuzynostwem.

      Tamaki czekał na rodzinę przed Księżycowym Akademikiem. Spóźnienie tłumaczył ważnym zadaniem, w rzeczywistości jednak jego roztargane włosy, lekko zaszklone oczy i wymiętolone ubranie wyraźnie zdradzały popołudniową drzemkę. Chłopak przywitał się ze wszystkimi, następnie przyłączając się do Kanaru i opowiadając jej o poprzednim dniu w szkole.

      W radosnym nastroju cała familia dotarła do domku dyrektora. Drzwi otworzyła im Suzue, której towarzyszył zapach domowych wypieków. Najmłodsze, rudowłose dziewczynki, słysząc, że do obiadu zostało jeszcze trochę czasu, ruszyły do osobnego pokoju, aby się pobawić. Reszta rozsiadła się w salonie, oddając się rozmowom. Jak się okazało, Dei był jeszcze w biurze, musząc zdać pierwszy, wstępny raport z egzystowania nowej Nocnej Klasy i razem z Kairenem miał dołączyć później.

      Kanaru z Tamakim ruszyli do kuchni, by pomóc Suzue w przygotowaniach do obiadu, a bliźniaki zostały w pokoju, wygodnie rozkładając się na kanapie.

      - Zastanawiałeś się nad propozycją Deia? - spytała cicho Hanashi, przytulając się do brata. Blondyn zaproponował siostrzeńcowi, że w obecnej sytuacji, nawet mimo braku wolnego etatu, mógłby go przyjąć do Akademii jako nauczyciela, żeby mógł być na miejscu. Zwolniłoby go to z codziennej pracy dla Związku i umożliwiłoby częstsze spotykanie z Mayumi. W razie zgody jego bliźniaczka była w stanie oddać mu prowadzone przez siebie zajęcia.

      - Doszliśmy do wniosku, że zostanę w mieście. Miya jest za mała, żeby się tu przenieść, a nie chcę jej zostawiać pod opieką rodziców, jest jeszcze za mała… Jednak od przyszłego tygodnia będę miał lepszy harmonogram, dzięki czemu moje odwiedziny będą praktycznie codziennie. Nie powiem, że nasze rodzinne znajomości się nie przydały. - Uśmiechnął się delikatnie na myśl o pomocy, jaką zaoferował mu Zero, który załatwił swojemu bratankowi wygodniejszy grafik.

      - To wspaniale - ucieszyła się dziewczyna. - Mayu-chan na pewno się ucieszy - zauważyła radośnie. - Ostatnio wydaje się, że coraz bardziej się aklimatyzuje. A do tego zawsze ma przy sobie Kairena.

      - Nie wiem, co byśmy zrobili bez naszej rodziny… - powiedział cicho, mocniej przytulając siostrę. Ta wyczuła jego słabszą chwilę i zaczęła delikatnie głaskać go po głowie. Jej brat wziął kilka głębszych oddechów, powoli dochodząc do siebie. Wciąż nie mógł pogodzić się ze stratą ukochanej żony, lecz starał się ze wszystkich sił, by żyć względnie normalnie, mając na względzie swe córeczki i resztę martwiących się o niego krewnych i przyjaciół.

      - Hej, nierozłączki - zaczepił bliźniaków brat, siadając naprzeciwko na fotelu, zostawiając wcześniej Kanaru razem z matką. - Wszystko w porządku u rodziców, dziadków? - spytał Keia.

      - Uhm, mama jak zawsze wariuje, martwiąc się o ciebie. Staram się zająć jej jakoś czas Miyą, ale i tak strasznie tęskni… Jak w zeszłym roku, chciałoby się dodać - zauważył z lekkim uśmiechem. Wcześniej wszyscy nabijali się z przesadnej troski Kaori, jednak w tym momencie Kei umiał się odrobinę postawić na jej miejscu. To dziwne uczucie, kiedy dziecko, które wychowujesz i utrzymujesz, nagle zaczyna mieszkać gdzie indziej i nie jest się w stanie zapanować nad jego działaniami. A patrząc na cały trójosobowy dorobek Kaori i Ichiru, nic dziwnego, że się martwią. Ich dzieci były wręcz stworzone do pakowania się w tarapaty.

      - Jest kochana - rzucił blondyn z uśmiechem. Był oczkiem w głowie matki i czuł się z nią niesamowicie związany, więc choć z jednej strony jej niektóre zachowania były kłopotliwe, z drugiej cieszył się, że jest dla niej taki ważny. Przez większość życia czuł, że stoi w cieniu swojego wspaniałego kuzyna. Przy mamie czuł się jednak najważniejszy na całym świecie. Jakby zawsze mogła go otulić ciepłymi ramionami przed troskami świata.

      Kilka minut później gospodyni wraz z córką zaczęły wnosić na stół gorące specjały. Zawołano dziewczynki i wszyscy usiedli razem do stołu. Goście zaczęli wychwalać zapachy potraw, szykując się do jedzenia. Nim zaczęli, do grona dołączyli też Dei, który usiadł obok żony i Kairen, zajmując miejsce między Tamakim a Mayumi. Blondyn zachowywał się jak gdyby nigdy nic, nie chcąc psuć rodzinnego nastroju. Standardowo nie odezwał się jednak do kuzyna przez całe popołudnie. Kanaru poinformowała wszystkich, że zamierza odbyć szkolenie na Łowcę, następnie dowiedziano się, że jej mistrzem ma zostać Akihira Katsura.

      - Muszę koniecznie poinformować o tym Misaki! - ucieszył się prefekt, wyobrażając sobie radość przyjaciółki na wieść, że jej chłopak będzie wpadał na teren Akademii, aby uczyć Kanaru. - Akihira ma słabość do swoich młodych uczennic, ale jesteś bezpieczna, Kana-chan! - zażartował, na co wszyscy prócz Kairena zareagowali śmiechem. Ten jedynie delikatnie się uśmiechnął, a dziewczyna wyraźnie zmieszana zaczęła uciszać rozweselonego kuzyna.

      Obiad minął w miłej i rodzinnej atmosferze. Wszyscy cieszyli się z kilku chwil spokoju tego sobotniego popołudnia. Choć panował względny spokój, nie mieli czasu, aby często jadać posiłki w większym gronie. Mayumi przeżyła swój najlepszy dzień odkąd przybyła do Akademii i nie umiała powstrzymać łez podczas pożegnania z tatą i siostrą.

      Późnym wieczorem wszyscy rozeszli się w swoje strony. Tamaki odprowadził Kanaru, Kairena i Mayumi pod Księżycowe Dormitorium, rozmawiając tylko z tą pierwszą. Dumny z jej decyzji, zaproponował jej wspólne ćwiczenia i porady. Zmotywowana do nauki kuzynka podziękowała i pożegnała się z blondynem, który nie mógł się doczekać, aby poinformować przyjaciółkę o nadchodzących zdarzeniach.

      W niedzielę Tamaki wstał z samego rana w bardzo dobrym nastroju. Migiem się wykąpał oraz ubrał w czarne spodnie i luźną bluzkę z krótkim rękawem. Nim akademik ożył, wybiegł z niego i skierował się do żeńskiego budynku, gdzie również większość dziewczyn jeszcze spała. Inne, które akurat w piżamach kierowały się do łazienek, piszczały na widok prefekta, który z lekko zmieszanym uśmiechem przepraszał za najście. Szybko dobiegł do pokoju, do którego się kierował i bez zastanowienia wszedł do środka.

      Jego oczom ukazała się siedząca na swym łóżku Aika czesząca właśnie mokre jeszcze włosy. Była ubrana w czarne rurki i szary sweterek, gdzieniegdzie mokry od kropel spływających z jej głowy.

      - Zapomniałaś czegoś? - spytała z lekkim uśmiechem, podnosząc wzrok. Kiedy zobaczyła gościa, jej wyraz twarzy momentalnie zmienił się na chłodny. Przez chwilę musiała się zastanowić, czy na pewno zdążyła już się ubrać, w końcu chłopak wszedł chwilę po jej powrocie z kąpieli. Odetchnęła w duchu, upewniając się, że wszystko jest na swoim miejscu. - Więc to stąd te piski… - zauważyła. - Czy przewodnicząca akademika nie powinna cię już wyrzucić? - westchnęła, opierając się o ścianę. Blondyn stał przez chwilę zamyślony, po czym usiadł na łóżku Misaki, naprzeciwko.

      - Nakano-san jest bardzo uprzejma i wyrozumiała - przyznał. Dziewczyna z trzeciego roku nieraz już go wpuszczała, wyraźnie nim zauroczona.

      - Wyjdź z mojego pokoju, nikt cię tu nie zapraszał - warknęła, widząc, jak kolega się rozgościł, zabierając ze stolika nocnego Kobayashi kawałek otwartej czekolady.

      - Rzadko się uśmiechasz… - powiedział cicho, jakby w zamyśleniu. - Przyszedłem do Misy-chan, mam dla niej wspaniałą wiadomość! - rzucił zbyt głośno, radując się, jakby właśnie sobie o tym przypomniał.

      - To najwyżej jutro się o tym dowie - rzekła Aika, wykręcając oczami. Znając chłopaka, nie wydawało jej się, że to może być sprawa niecierpiąca zwłoki.

      - To nie może czekać do jutra! - krzyknął oburzony.

      - W takim razie wyjdź z pokoju i poczekaj na nią na korytarzu - zdenerwowała się, wstając i pokazując chłopakowi wyjście. - Nie lubię się powtarzać - dodała zdecydowanie.

      Tamaki spojrzał na nią błagalnie, ale dziewczyna nie ustąpiła. Nie chciał się narzucać, więc wstał i powoli udał się w kierunku drzwi. Aika szła za nim, chcąc przyspieszyć jego mozolne ruchy.

      - Jesteś pewna? - spytał jeszcze. - Mogę siedzieć cicho jak mysz pod miotłą - obiecał. Dziewczyna pchnęła go tylko w plecy. Przed samymi drzwiami odwrócił się raz jeszcze. - Naprawdę to ważne - zapewnił, pełen radości.

      - Jeszcze jedno słowo, a obiecuję ci, że… - zaczęła, ale nie skończyła, ponieważ ktoś z impetem otworzył drzwi, popychając blondyna, który poleciał wprost na szatynkę. Udało im się nie przewrócić, ale stali strasznie blisko siebie, a ich przerażone oczy wpatrywały się w siebie przez ułamek sekundy.

      Nie uśmiechnij się, błagała w myślach dziewczyna, która mimo tego, iż była na skraju załamania nerwowego, musiała przyznać, że Tamaki wyglądał w tym momencie poważnie, a jego oczy mieniły się przepięknie barwami lawendy. Po sekundzie czar prysł, a blondyn zaśmiał się nerwowo. Dopiero wtedy usłyszeli przeprosiny Fumi Kobi, która właśnie dowiedziała się od koleżanek, że Kiryuu jest w budynku i chciała przekazać informacje dziewczynom. Szybko wybiegła, zostawiając dwójkę samym sobie.

      - Wyjdź stąd - powiedziała Aika, szybko odsuwając się i czując, że przez niezręczną sytuację robi się czerwona na twarzy.

      - Ai-chan… - zaczął.

      - Powiedziałam: wyjdź! - krzyknęła. - Czy ty naprawdę nie rozumiesz, że już starczy?! Ile możesz zachowywać się jak głupek?! Mam dość! Nie rozumiem, jak Misaki może się z tobą trzymać, jesteś nie do zniesienia! Nie wyobrażam sobie, jak wspaniałym człowiekiem musi być ten twój kuzyn, skoro tak bardzo się od siebie różnicie - rzuciła, starając się oddychać miarowo. Dopiero po chwili zorientowała się, że wygadała rzecz, o której w tajemnicy powiedziała jej przyjaciółka. Była tak zdenerwowana, że użyła jedynej broni, która miała pewność, że zadziała. Po szybkiej analizie podniosła wzrok. Blondyn stał przed nią jak zbity pies. Oczy straciły blask i stały się jakieś puste, a usta lekko drżały. Po chwili udało mu się delikatnie unieść kąciki do góry, tworząc prowizoryczny uśmiech.

      - Gomen, pójdę już - szepnął, po czym odwrócił się i wyszedł na korytarz. Kilka dziewczyn po drodze próbowało go zagadać, ale nawet się nie odezwał, chciał tylko je wyminąć.

      - Tamaki? - usłyszał za sobą znajomy głos, stanął więc odruchowo. Podniósł wzrok, patrząc na dziewczynę ubraną w biały szlafrok. Blond włosy zawinięte były w turban, a zdziwione zielone tęczówki wpatrywały się w chłopaka. - Co tu robisz? - spytała, ale gdy tylko do niego podeszła, zobaczyła jego wyraz twarzy. Przeraziła się, zastanawiając się, czy kiedykolwiek widziała go tak przybitego.

      - Przyszedłem powiedzieć ci, że Akihira został mistrzem Kanaru, bo zdecydowała się na szkolenie, więc będziecie się częściej widywać. Wspaniale, prawda? - rzucił z czymś, co miało wyglądać jak uśmiech, w rzeczywistości mając jednak taką minę, jakby miał się zaraz popłakać.

      - Tak… - zaczęła oniemiała, w duchu ciesząc się na samą myśl. - Ale co ci się stało…? - spytała zmartwiona.

      - Mata ne, nie przeszkadzam już - powiedział i machnął jej ręką na pożegnanie, po czym wybiegł z budynku.

      Dziewczyna odwróciła się w kierunku swojego pokoju. W tyle stało kilka zdziwionych sytuacją dziewczyn, które już komentowały w grupce zaobserwowaną przed chwilą scenę. Misaki, wyraźnie zdenerwowana, minęła je i weszła do siebie. Zastała tam wyraźnie zestresowaną przyjaciółkę, która siedząc na łóżku, bawiła się szczotką.

      - Co się, do cholery, tutaj stało? - spytała zaraz po zamknięciu drzwi.

      - Misaki… - odetchnęła z ulgą dziewczyna. - On… wyprowadził mnie z równowagi, przepraszam - zaczęła się motać, jakby bała się przyznać do błędu. - Trochę mu nagadałam i… wspomniałam o tym kuzynie - rzuciła, patrząc w bok. Nie wiedziała, dlaczego aż tak bardzo się zdenerwowała, że nie była w stanie dochować tajemnicy. Zrobiło jej się głupio i czuła się winna wobec przyjaciółki.

      - Żartujesz…? Aika, obiecałaś! - powiedziała z lekkim wyrzutem, łącząc ze sobą wszystkie szczegóły. Teraz już wiedziała, dlaczego blondyn tak się zachowywał. - Nie rozumiesz, że to dla niego było za wiele? - spytała, wyglądając za okno. Gdyby nie była zaraz po kąpieli, mogłaby pobiec za chłopakiem  i jakoś naprawić sytuację. W obecnej chwili miała tylko nadzieję, że ten nie zrobi nic głupiego.

      - Rozumiem, ale bez przesady - mruknęła, lekko się irytując. - Nie czuję się winna, bo zrobiło mu się przykro - powiedziała, choć w głębi musiała przyznać, że zdziwiła się tak mocną reakcją chłopaka. - On nękał mnie przez rok, a ja nie mam prawa powiedzieć mu jednej złej rzeczy? Nie będą się z nim wszyscy cackać całe życie - rzuciła. Źle się czuła z myślą, że zawiodła przyjaciółkę, ale nie chciała dać sobie wmówić dodatkowej porcji wyrzutów sumienia. Już od dawna powinna była zgasić natręta, a dopiero tym tekstem jej się to udało. Choć odniosła jakiś mały sukces, nie czuła się zwycięsko, co dodatkowo pogarszało jej nastrój.

      - Nie rozumiesz - westchnęła Misaki, kładąc się na łóżku i patrząc w sufit. Fakt, może martwiła się o Tamakiego jak o dziecko, ale wiedziała, że to jest jedna z niewielu rzeczy, po której ciężko będzie mu dojść do siebie, szczególnie, że usłyszał to właśnie od Aiki. Ciężko było jednak teraz wgłębiać się w relacje rodzinne blondyna. Szczególnie, że jest wiele rzeczy, o których nie może powiedzieć przyjaciółce. Po raz kolejny przeklęła w duchu fakt, że przed wszystkimi trzeba mieć tyle tajemnic.

      - Przepraszam, naprawdę nie chciałam się wygadać… - szepnęła zasmucona Aika, mając nadzieję, że przyjaciółka jej wybaczy. Wpatrywała się w nią, czekając na reakcję.

      - Uhm, nie szkodzi - rzuciła, przekręcając głowę w stronę szatynki. - Ale jeśli się nie pozbiera, to chyba powinnaś go przeprosić. On nigdy nie chciał cię zranić, tylko gówniarsko się przystawiał - poinformowała, a Aika jedynie wykręciła delikatnie oczyma, łudząc się, że nie będzie to konieczne. - Koniec tematu, muszę się ubrać, bo zaraz się przeziębię - zarządziła z lekkim uśmiechem.

      - Co ty tu robisz, coś się stało? - zdziwiła się Reiko, patrząc na wnuka stojącego przed drzwiami. Był czerwony na twarzy, możliwe, że od biegu, zaś włosy przysłaniały mu oczy. Przeraziła się lekko, od razu myśląc, że może coś stało się na terenie Akademii.

      - Cześć, babciu - rzucił jak gdyby nigdy nic, wchodząc do domu. - Powinnaś chyba cieszyć się, że mnie widzisz? Wszystko w porządku. Gdzie reszta? - spytał, rozglądając się nerwowo po salonie.

      - Tata z dziadkiem poszli po coś do Związku, mama siedzi u góry - powiedziała, bacznie obserwując blondyna. Wiedziała, że coś się stało, ale skoro nie chciał mówić, postanowiła nie wyciągać pochopnych wniosków. Po chwili do pokoju wbiegła Miyako, ciekawa, co się dzieje. Zobaczywszy chłopaka, przytuliła się do niego.

      - Miya-chan, pomożesz babci zrobić dla mnie herbatkę? - zaproponował, szamocząc jej rude włosy. Dziewczynka skinęła głową i pobiegła do kuchni, zabierając ze sobą zmartwioną kobietę. Blondyn skierował się więc do pokoju na piętrze. Przy biurku siedziała kobieta, po której odziedziczył kolor włosów i sporą część charakteru.

      - Tamaki! Co ty tu robisz?! Przecież nie wolno wychodzić poza teren Akademii! - rzuciła zdenerwowana, kiedy tylko zobaczyła syna. - Dei wie, że tu jesteś? Coś się stało czy totalnie ci już odbiło, dziecko drogie? - spytała, podchodząc do syna. Widząc jego wyraz twarzy, zmartwiła się jeszcze bardziej. Dodatkowo dostrzegła małą ranę na policzku. - W co ty się wpakowałeś? - spytała z matczyną troską, gładząc jego policzek dłonią. Po chwili poczuła, jak jej ręka została zmoczona przez pojedynczą łzę wypływającą z lawendowych oczu, takich samych jak u Ichiru. Spojrzała na syna z miłością, nie wiedząc, co się stało. Ten przytulił ją mocno, ciężko oddychając. Chociaż już przerósł matkę, miał dopiero szesnaście lat i wciąż był jej małym dzieckiem. Kaori głaskała go po głowie jak wtedy, kiedy uderzył się w dzieciństwie i przychodził się do niej wypłakać. - Już dobrze… - szeptała, słysząc, że powoli się uspokaja. Nie miała pojęcia, ile trzymał to w sobie, ale przed nikim nigdy nie chciał pokazywać słabości.

      Po kilku minutach odkleił się od matki. Wciąż miał czerwone, lekko napuchnięte oczy. Usiadł na kanapę obok i oparł się niedbale.

      - Przepraszam, że przyszedłem, myślałem, że dam radę… - zaczął lekko ochrypniętym głosem.

      - Skarbie, nie przejmuj się, jeśli to było ci potrzebne… - powiedziała, siadając obok i przeczesując dłonią nieuczesane jeszcze blond loki. - Chodzi o Kairena? - spytała wprost, zdając sobie sprawę, że w okresie dojrzewania to jest jeden z niewielu tematów, który tak dobitnie nim wstrząsa. Po minie syna wiedziała, że trafiła w samo sedno. - Za kilka lat będziesz się z tego śmiał, wiesz? - rzuciła z lekkim uśmiechem. - Jak tylko pokonasz tę barierę w sobie, to nic już nie będzie w stanie cię zatrzymać. Ale musisz sam do tego dojść. Wiesz, że on nigdy nie zrobił niczego przeciwko tobie. A powiem ci, że nic nie jest silniejsze niż kochająca się rodzina. To dzięki temu jesteśmy tu teraz razem - rzekła z nutą nostalgii, wspominając dawne, nieraz ciężkie czasy. Wiele razy udawało im się wychodzić z niemożliwych sytuacji dlatego, że byli razem, jako rodzina. Ona, Aya, bliźniacy, a także Kaien, Reiko czy Kage… Stoczyli niejedną bitwę ku lepszej przyszłości dla ich bliskich. Miała więc nadzieję, że jej syn będzie kontynuował więzi rodzinne, ponieważ więź bliźniaków z Mariko została tak tragicznie przerwana.

      - Kocham cię, mamo - szepnął cichutko. Nie umiał sobie wyobrazić, co by bez niej zrobił. Zdawał sobie sprawę, że może jest mamisynkiem, ale od urodzenia był najbardziej związany z nią. Hanashi i Kei wychowywali się razem, w dodatku jeszcze z Mariko. A on, odkąd był w stanie samodzielnie myśleć, odcinał się od Kairena, a co za tym idzie, do niedawna również od Kanaru. Z tatą też miał dobry kontakt, ale wiedział, że jego charakter bardziej pojmuje jednak matka. - Pójdziemy powalczyć? - spytał w odrobinę lepszym nastroju. Gdy był młodszy i szkolił się na Łowcę, często razem ćwiczyli, kiedy Kaori wracała z pracy w Związku.

      Kobieta uśmiechnęła się radośnie i chwyciła za swoją katanę leżącą przy łóżku.

***

      Jak zapewne każdy absolwent Akademii Kurosu, Akihira Katsura poczuł niemałą nostalgię, przekraczając bramę oddzielającą tę placówkę od reszty świata. Nieraz zastanawiał się nad tym, co dokładnie sprawia, że szkoła założona przez Kaiena Kurosu tak oddziałuje na ludzi i nie tylko, lecz nigdy nie znalazł jednoznacznej odpowiedzi. Dla tych z najzwyklejszych uczniów, którzy mieli „zaszczyt” edukowania się w tym samym czasie, co któraś Nocna Klasa, niezwykłość mogła być łatwo uzasadniona. Dzieciaki czuły się po prostu, jak gdyby przebywały wśród gwiazd, VIP-ów, do których normalnie nie miałyby dostępu. Mogły się wyszaleć i powzdychać do idoli, a następnie miło wspominać sceny wymian czy szkolnych balów. Dla „krwiopijców” uczenie się w szkole mogło być swego rodzaju ciekawą przygodą bądź po prostu ucieczką od rutyny, choć większości zapewne niełatwo było wyrzec się krwi i panować nad pragnieniem w otoczeniu tylu ludzi, w których szyje mogliby się bez problemu wbić. A dla Łowców? Cóż… Ci, którzy byli prefektami - jak Kei i Hana podczas jego pobytu w Akademii - mogli nieco przygotować się do późniejszej pracy w Związku. Inni, jak on sam i Kiran, chłonęli specyficzny klimat placówki i przyzwyczajali się do bliższych stosunków z wampirami. Były też lekcje organizowane tylko i wyłącznie dla Łowców, bardzo ciekawe i przydatne zresztą…

      Westchnął i spochmurniał, kiedy tylko pomyślał o swej najlepszej przyjaciółce. Okropnie za nią tęsknił i wciąż nie do końca docierało do niego to, co się stało. Bardzo ciężko znosił jej stratę - znał ją od dziecka, zawsze świetnie się dogadywali i mogli mówić sobie o wszystkim. To on był jej powiernikiem, gdy jako nastolatka zakochała się w Keiu i musiała znosić uciążliwość oraz nienawiść Hanashi. Nieraz wysłuchiwał jej wybuchów złości i wyzwisk w kierunku bliźniaczki swego chłopaka, czego przy Keiu starała się nie robić. Jako nastolatka bywała bardzo cięta i arogancka, nie znosiła, gdy coś szło nie po jej myśli. Czasami nieco trudno było z nią wytrzymać, ale Akihira zawsze starał się robić wszystko, by jej pomóc. Z biegiem czasu jednak Kiran stała się spokojniejsza, zapewne po części z powodu dorastania, a po części z powodu Keia, który działał w ten sposób na większość osób, które z nim przebywały. Koniec końców doszło nawet do tego, że Hanashi w pełni zaakceptowała Kiran i obie dziewczyny mocno się zakolegowały.

      Chciało mu się płakać za każdym razem, gdy wyobrażał sobie, jak musi czuć się Kei. Nie dość, że w przeszłości stracił kuzynkę i przyjaciółkę, to teraz jeszcze żonę i matkę swoich dzieci. Kiedy Akihira myślał o czasach w Akademii, jednym z nieodłącznych elementów ówczesnego życia był widok bliźniaków Kiryuu w towarzystwie Mariko. Hanashi rzucająca się na nią niemalże na każdej wymianie i uśmiechający się Kei tuż obok. Szalone wymysły Hany związane ze zdobywaniem Suzaku Shoutou i pobłażliwe miny jej bliźniaka i kuzynki… Kiedy bliźnięta straciły Mari, ich świat na jakiś czas się zawalił i Aki miał wrażenie, że podobnie jest teraz z nim. Hana szukała wówczas oparcia w Keiu, a Kei w niej oraz Kiran, on sam zaś rozpaczliwie potrzebował obecności Misaki. Starał się nie pokazywać, jak bardzo cierpi, ale miał świadomość, że ona i tak domyśla się, jak wygląda sytuacja. Prawie nie znała Kiran osobiście, lecz on wiele jej o niej opowiadał, wiedziała więc, jak bardzo byli sobie bliscy. Akihirze nie dawała jednak spokoju jedna myśl: co by się stało, gdyby utracił Misę? Nie potrafił już wyobrazić sobie życia bez niej. Zakochał się w niej praktycznie od pierwszego wejrzenia, ale uparcie powstrzymywał emocje przez wzgląd na ich relacje mistrz-uczeń oraz różnicę wieku, jaka ich dzieliła. To przecież dwadzieścia dwa lata… O ile wśród wampirów taka różnica to tyle co nic, o tyle u ludzi jest wręcz ogromna. Z Łowcami było niby troszkę inaczej, żyli przecież dłużej od zwykłych ludzi, niemniej związki tego typu nie były raczej powszechnie akceptowane. Kiedy jednak zakończyli szkolenie i Katsura dostrzegł, że Misaki najprawdopodobniej odwzajemnia jego uczucie, poczęli czynić ku sobie bliższe kroki. Najpierw spotkali się kilka razy w ramach przyjacielskich wypadów na miasto, a potem… Cóż, potem sprawy jakoś tak samoistnie przyspieszyły. Mimo wszystko czuł okropne wyrzuty sumienia, bądź co bądź umawiał się z ledwie kilkunastoletnią dziewczyną. Kiedy pierwszy raz ją pocałował, przeraził się i chciał wszystko skończyć, bojąc się, jak to się odbije na jej przyszłości oraz reputacji. Ona jednak uśmiechnęła się wówczas i oświadczyła, że nie obchodzi jej, co myślą inni. Owszem, miała wątpliwości i otwarcie to przyznała, lecz postanowiła spróbować. Nie mając siły ani ochoty odmówić, przystał na to i w konsekwencji zaczęli ze sobą chodzić, ku zgrozie i zgorszeniu co poniektórych osób. Okazało się jednakże, iż w obliczu szczerej miłości takie rzeczy nie mają większego znaczenia. Wyszło więc na to, że są ze sobą od przeszło roku, a ich uczucie nie gaśnie - jeśli już, to raczej płonie z coraz większą mocą. Uwielbiał w niej wszystko - od inteligencji, poprzez dojrzałość, po urocze, typowo dziewczęce i młodzieńcze zawstydzenia w niektórych sytuacjach. Niedawno przekonał do siebie nawet jej rodziców, którzy przez długi czas byli niezmiernie niezadowoleni z obiektu uczuć swojej córki. Pewnie trudniej by było, gdyby wyglądał na mężczyznę w średnim wieku, nie można mu było jednak dać więcej niż dwadzieścia kilka lat, co znacznie ułatwiało sytuację, szczególnie w „ludzkim świecie”.

      - Aki! - Z zamysłu wyrwał go ukochany głos. Uśmiechnął się bezwiednie, zauważając pod jednym z pierwszych drzew swą dziewczynę.

      - Misa-chan! - ucieszył się, czując, jak jego serce radośnie podskakuje. Stres momentalnie z niego spłynął, pozostawiając po sobie jedynie niemiłe wspomnienie. Rzucił się ku Kobayashi, nie dbając o torby, które po prostu zostawił na ziemi nieopodal bramy. Misaki zaśmiała się i dała mu się objąć z całej siły. Czuł się, jakby nie widzieli się bardzo długo, choć w istocie spotkali się przecież przed jej powrotem do Akademii. Planował odwiedzać ją od czasu do czasu bądź widywać się z nią, gdy będzie miała dni wolne od nauki z możliwością wyjścia poza teren szkoły, kiedy jednak Zero zaproponował mu szkolenie Kanaru, miał ochotę skakać z radości. Podejrzewał, że za decyzją szefa, którą zapewne podjął wspólnie z Deichim Kurosu, stała między innymi sytuacja z Kiran. Choć bardzo się starał funkcjonować normalnie, Akihira nie do końca mógł się skupić na pracy, błądząc myślami w przestworzach ponurych wizji. Do tego ten irracjonalny strach o Misaki… Teraz zaś mógł przebywać stale blisko niej. Czyż mógłby sobie wymarzyć lepsze zadanie?

      - Udusisz mnie zaraz, wariacie - zachichotała, próbując już wyswobodzić się z jego ramion. Zreflektował się szybko i z przepraszającą miną puścił ją, spodziewając się, że Misaki nieco się odsunie, ona jednak wykorzystała swobodę ruchu do tego, by rzucić mu się na szyję i obdarować go szybkim całusem prosto w usta. Poczuł się jak w niebie i ponownie przytulił do siebie dziewczynę, tym razem już delikatnie i jakby opiekuńczo. Chciał być pewien, że jest zupełnie bezpieczna, a gdzieżby była bezpieczniejsza jak nie w jego kochających ramionach? Zawstydził się w duchu, łapiąc się na tym, że zachowuje się jak wykapany rycerz-romantyk, cóż jednak miał na to poradzić? Czasami miewał takie zapędy.

      Kiedy odrobinę się sobą nacieszyli, Katsura wziął znów do dłoni walizki i wraz z dziewczyną ruszył niespiesznie w stronę domu dyrektora, w którym miał się oficjalnie przywitać z Kanaru i jej rodzicami. Pogoda była prześliczna, co sprawiło, że oboje mieli ochotę zignorować wszystko i po prostu rzucić się razem na trawę, wdychając świeże, wiosenne powietrze i chłonąc swą bliską obecność. Niestety, obowiązki były obowiązkami i spodziewali się, że na dłuższe wypady nie mają na razie szans.

      - Jak było na lekcjach? - spytał w pewnym momencie, chcąc powrócić do rzeczywistości, a oprócz tego dowiedzieć się, co dzieje się obecnie w życiu codziennym najważniejszej dla niego osoby.

      - Wszystko w porządku - odparła, po czym opowiedziała Akihirze o pierwszych tygodniach roku szkolnego, nie pomijając sprawozdań na temat Nocnej Klasy oraz o pewnych kłopotach z Tamakim. Od kiedy Aika zadała mu cios poniżej pasa, Kiryuu przestał ją dręczyć i właściwie traktował ją jak powietrze. Misaki nie wiedziała już, co zrobić z tym dwojgiem. Wspólnie z Akim postanowiła jednak, że póki co lepiej się za bardzo nie wtrącać. Oboje są już przecież na tyle duzi, by rozwiązywać własne problemy, nie można ich prowadzić za rączkę przez całe życie. - A ty jak się trzymasz? - zapytała potem, zatrzymując się. Byli już blisko mieszkania dyrektora, ale Misa nie chciała się jeszcze żegnać. Martwiła się o Akiego i chciała wiedzieć, jak wygląda sytuacja.

      - Jakoś - odparł, posyłając jej blady uśmiech. Milczał przez chwilę, patrząc w pogodne niebo. - Cieszę się, że cię mam, Misa-chan, nie wiem, co bym bez ciebie zrobił - wyznał cicho, z powrotem spoglądając na nastolatkę, a następnie ją przytulając. Ona również objęła go, chcąc dodać mu otuchy.

      - A co z Kyoujim? - spytała po jakimś czasie, wiedząc, że Aki martwi się również o brata. Ona sama szczerze mówiąc nigdy za nim nie przepadała. Ponoć kiedyś był nieco inny, ale odkąd go poznała, było w nim coś, co ją niepokoiło. Nigdy nie powiedziała na jego temat złego słowa, by nie ranić w żaden sposób Akihiry, niemniej jednak nie potrafiła zapałać sympatią do jego starszego brata. Kyouji zresztą też zdawał się za nią nie przepadać i choć nie sprzeciwiał się otwarcie związkowi Akiego z nią, czuła, że nie bardzo podoba mu się obecny stan rzeczy. Wątpiła, by obchodziło go coś tak trywialnego jak różnica wieku, miała raczej wrażenie, że Kyouji na swój sposób skreśla każdego, kto ma poglądy inne od niego. Jedynie Akihirę szanował mimo różnicy zdań, ale to co innego, bo byli przecież rodziną i od śmierci rodziców mieli tylko siebie oraz przyjaciół-Łowców. Jednak jedną z najważniejszych dla nich obu przyjaciółek była Kiran Kiryuu, a po jej śmierci coraz mniej łączyło braci Katsura.

      Aki zasępił się, co, jak zdążyła już zauważyć Misaki, było od pewnego czasu stałą reakcją na wzmiankę o Kyoujim. Westchnął.

      - Szczerze powiedziawszy, nie wiem. Nie za wiele z nim rozmawiam, a dokładniej nawet się z nim praktycznie nie widuję. Okropnie często dokądś wyjeżdża i zazwyczaj są to podróże niezwiązane z misjami. A jak już jest w mieście, większość czasu spędza z Shunichim, Jeiem i innymi znajomymi w Kemuri niż ze mną - dodał z krzywym uśmiechem. - Na szczęście niebawem mam się z nim spotkać, więc wreszcie trochę porozmawiamy. Mam nadzieję, że nie wplątał się w nic głupiego.

      - Na pewno nie - powiedziała łagodnie. W istocie obawiała się, że Kyouji robi jakieś szemrane interesy, nie chciała jednak dodatkowo dołować Akiego. - Mam nadzieję, że niebawem wszystko będzie między wami jak dawniej - dodała ciepłym tonem. Uśmiechnął się lekko i skinął głową, marząc o tym samym. - No, chyba powinieneś już iść - zauważyła z niechęcią, nadal jednak się uśmiechając. - Nowa uczennica na ciebie czeka. Tylko się w niej nie zakochuj! - zakazała ze śmiechem. Choć uważała to za wręcz śmieszne, momentami czuła się trochę zazdrosna, że jej chłopak będzie teraz spędzał więcej czasu z inną, jakby na to nie patrzeć, małolatą. Nie żeby miała coś przeciwko samej Kanaru, po prostu tak już było i tyle, ni mniej, ni więcej.

      - Spokojnie, to mi nie grozi. Nie uciekniesz ode mnie tak łatwo - obiecał, całując ją w policzek. - Cóż, masz rację, faktycznie powinienem już iść. Obowiązki wzywają. A ty odpocznij, zanim będziesz musiała iść na wymianę, dobrze?

      - Tak jest. Chyba się zdrzemnę. Wolałabym poczytać, ale nie mam siły. Bycie prefektem bywa doprawdy uciążliwe. Gdybyś widział to szaleństwo na wymianach… Dzienni uczniowie wariują jak nigdy, są tak zauroczeni obecną Nocną Klasą, że aż trudno w to uwierzyć. Momentami mam wrażanie, jakbym żyła w jakiejś podrzędnej shōjo mandze - zaśmiała się.

      - Nic dziwnego - przyznał. - Nocna Klasa zawsze cieszyła się dużym uwielbieniem. Za moich czasów było podobnie - dodał, znów odlatując w stronę wspomnień. - Czasem odprowadzałem Kiran na wymiany, bo po nich często spotykała się z Keiem. Hanashi zabijała spojrzeniem każdego, kto ośmielił się przekroczyć jej linię, za to gdy tylko jej wzrok napotykał Mariko bądź Suzaku, oczy jej błyszczały i zdawała się być już jedynie zakochaną wariatką z manią obściskiwania każdego, kogo ubóstwiała. - Uśmiechał się do tych wspomnień, nie czując nawet, że do oczu napływają mu łzy. - Jak to jest, że tyle się zmienia w stosunkowo niedługim czasie? Ich już nie ma… - szepnął, mając na myśli Kiran i Mariko. - Obie były młode i miały przed sobą całe życie. Jak ktoś mógł im je odebrać? - Mariko co prawda popełniła samobójstwo, Aki był jednak wtajemniczony w sprawę i wiedział, że gdyby nie Kaname Kuran, to by się nie stało. - Tyle się zmieniło… Jedni tracą życie, inni ukochane osoby, jeszcze inni zmieniają się niemalże nie do poznania… - Wypowiadając ostatnie słowa, miał na myśli Hanashi i swego brata. Hana, choć pozornie nadal wesoła i wyszczekana, nie była już tą samą szaloną dziewczyną co niegdyś. Kyouji zaś zaczął się zmieniać mniej więcej w tym okresie, w którym rozgrywała się akcja z tajemniczymi zabójstwami czystokrwistych, co wiązało się z Mari. Z początku mało kto dostrzegał, że coś się dzieje z bratem Akihiry, on sam zaś nie chciał dopuszczać do siebie żadnych złych myśli o Kyoujim i tak naprawdę dopiero ostatnio na poważnie zdawał sobie sprawę z tego, jak wygląda sytuacja. Poglądy starszego Katsury stawały się coraz bardziej radykalne i Aki miał momentami wrażenie, że brat niebawem zyska odwagę, by otwarcie sprzeciwić się władzom Związku. To byłaby przecież głupota, ale bał się, że tak może się stać. Miał zamiar zrobić wszystko, by do niczego podobnego nie dopuścić.

      Misaki ujęła dłońmi jego twarz, by na nią spojrzał. Nie zorientował się wcześniej, że patrzy w nieokreślony punkt oraz że po jego policzkach spłynęły pojedyncze łzy. Zawstydził się z powodu własnej słabości, jednak dziewczyna w żadnym razie nie wyglądała na zawiedzioną nim czy cokolwiek w tym rodzaju. Czułym gestem starła łzy z jego twarzy. Z jakiegoś powodu nie mając chwilowo siły, by utrzymać się na nogach, klęknął, a ona po prostu przytuliła go w taki sposób, w jaki niegdyś, dawno temu, robiła to jego matka. Misaki obejmowała go i głaskała po czarnych włosach, jak gdyby był dzieckiem, które przybiegło do niej z jakimś problemem. Nie po raz pierwszy przeszło mu przez myśl, że ta dziewczyna jest dużo silniejsza i dojrzalsza od niego, a ci, którzy sądzą, że jest inaczej, są po prostu zaślepionymi stereotypami głupcami.

      Kiedy całkowicie ochłonął, przeprosił ją speszonym uśmiechem i podziękował za wszystko, co dla niego robi. Przejąwszy ponownie rolę „opiekuna”, poprosił, by na siebie uważała i przypomniał, że nie mogą spotykać się na terenie Akademii otwarcie, żeby nie kusić losu i nie wplątać się w jakąś niezręczną sytuację. Misaki potakiwała cierpliwie z pobłażliwym uśmiechem.

      - Mężczyźni byliby niczym bez kobiet, wiesz? - powiedział na pożegnanie. Z trudem powstrzymując wybuch śmiechu, Kobayashi skinęła głową, a następnie powoli poczęła się oddalać. Aki zaś głęboko nabrał powietrza, by po chwili chwycić torby i wyjść zza osłony lasu ku domkowi dyrektora i czekającemu go nowemu zadaniu.

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Rozdział dedykujemy Suzu, Kari i Andzikowi - dziękujemy, że mimo tylu spraw na głowie jesteście w stanie wykrzesać z siebie siły na tak rozbudowane opinie, które zawsze podnoszą nas na duchu i wywołują uśmiechy na naszych twarzach. Jesteście cudowne! Oczywiście dziękujemy również pozostałym osobom, które cierpliwie czytają nasze opowiadanie i skrobną zawsze kilka słów na temat rozdziałów. Kochamy Was wszystkie! :*

      Jako iż za tydzień Wielkanoc, życzymy Wam wesołego Alleluja! Trzeciogimnazjalistkom zaś dodatkowo życzymy powodzenia w nadchodzących egzaminach - uwierzcie, nie będzie źle, wszystko jest dla ludzi i każdy musi przez to przejść. ;) *odezwały się senpaiki-staruchy* Chociaż szczerze mówiąc współczujemy, że tyle Wam tych testów każą pisać. Czasami jednak dobrze być starszakami sprzed takich zmian. ^^’

      Kolejny rozdział jest w fazie tworzenia i nie wiadomo, kiedy zostanie dokończony. Po cichu liczymy na okres świąteczny, ale jest tak krótki, że koniec końców nie wiadomo, co z tego wyjdzie. :/

      Pozdrawiamy serdecznie!