Dodatek specjalny! Vampire Knight v. 2.0: rozdział II - „Sekret Zero”

      Śnił jej się ocean. Pływała w nim, nie przejmując się oczyma nieznajomych, podświadomie czuła bowiem, że jest sama jak palec. Delikatne światło księżyca i gwiazd przenikało krystalicznie czystą wodę, a ona pływała, nie pływając, tonęła, nie tonąc… Było pięknie.

      Niestety, sny miały to do siebie, że się kończyły, w przeciwieństwie do koszmaru życia. Aya uniosła powieki i utkwiła wzrok szarych oczu w białym suficie swojego akademickiego pokoju. Kaori spała sobie smacznie.

      Pod wpływem snu Aya przypomniała sobie zeszłoroczne wakacje letnie, kiedy to ciocia Reiko zabrała ją i Kao na tydzień do luksusowego kurortu nieopodal miasta Takahagi w prefekturze Ibaraki. Hotel znajdował się dziesięć minut pieszo od piaszczystej plaży nad Oceanem Spokojnym. Ten wyjazd zapadł Ayi w pamięć z kilku powodów: pierwszy raz miała okazję popływać w oceanie (robiła to jedynie w środku nocy, gdy wszyscy spali - wówczas nie doskwierał jej upał, słońce nie paliło jej skóry, a ponadto nikt nie widział, gdy bawiła się magią wody) to raz. Dwa, że spędzony wtedy z Kaori i Reiko czas był bezcenny. Trzy: właśnie wtedy zdała sobie sprawę z tego, że, zamiast wypatrywać szans na skończenie ze sobą, może zająć się czymś innym.

         - Jak się czujesz? - spytała jednego z tamtych dni Reiko, z troską patrząc na przybraną córkę. Kaori wówczas spała, a one dwie wybrały się na spacer po hotelowym ogrodzie.

      - Normalnie. Nic nowego - odrzekła dziewczyna, wzruszając ramionami. Choć było jeszcze wcześnie, zaczynało już robić się doprawdy gorąco, więc co jakiś czas automatycznie wachlowała się ręką.

      - Czyli nie ma żadnych zmian? Co za ulga - odetchnęła kobieta. Rzadko miały okazję porozmawiać na osobności, a tylko wtedy mogły być ze sobą szczere. Aya spędzała większość czasu z Kao, która w nic nie była wtajemniczona, więc tego typu rozmowy zazwyczaj musiały poczekać. Ponadto Aya bardzo unikała wszelkich tematów w jakikolwiek sposób związanych z wampirami i nią samą.

      - Wydaje mi się, że po tylu latach nic już nie powinno się zmieniać… - stwierdziła nieśmiało Aya. Nie wierzyła w to, ale o niczym innym tak nie marzyła, jak o tym, by proces, który powoli, acz bezlitośnie zmieniał ją w potwora, ustał.

      - Teoretycznie tak, ale przecież swoją moc zdobyłaś dopiero kilka lat temu… A to, że w ciemności widzisz lepiej niż ludzie? Chyba masz to od piątego roku życia… Tylko wrażliwość na słońce i wyczuwanie wampirów masz od urodzenia - zauważyła Reiko, spinając blond włosy, które z powodu ciepła zaczęły już przyklejać się jej do karku. Nie miała nic przeciwko upałowi, tak jak Kao, niemniej pociła się jak każdy normalny człowiek.

      - I niech tak zostanie - mruknęła Aya. - Ze słońcem sobie radzę, a wyczuwanie tych pokrak, moc i rozróżnianie kształtów nocą mogą się kiedyś przydać. Ale za nic nie chciałabym odziedziczyć tej najgorszej cechy wampirów - szepnęła, spuszczając wzrok. - Wolałabym umrzeć.

      - Proszę, nie mów tak! - zaoponowała Reiko. - Wiesz, że to może się kiedyś zdarzyć…

      - Ciociu, naprawdę bym tego nie przeżyła. Wiesz, że nienawidzę wampirów… A gdyby ujawniło się we mnie jeszcze więcej ich cech, to…

      - Aya! Zabraniam ci tak mówić! Proszę, myśl choć trochę bardziej optymistycznie!

      - Nie potrafię, ciociu.

      Zachmurzyła się wówczas, mając głowę pełną ponurych wizji.

      - Ach, Aya… Tyle razy prosiłam, byś mówiła do mnie „mamo”! Kiedyś się zapomnisz i powiesz „ciociu” przy Kaori albo kimś innym.

      - Nie zapomnę się. Robię to już tyle lat, to nawyk. - Aya zaśmiała się ponuro. - Wybacz. Wiem, że pragniesz, bym zawsze zwracała się do ciebie jak do matki, ale… przecież nią nie jesteś. Dziękuję bardzo za wszystko, co dla mnie robisz. Ale po prostu… Wciąż myślę o mojej mamie… O tym, jak musiała cierpieć… I to wszystko przez tego okrutnego krwiopijcę! I przeze mnie…

      Reiko gwałtownie się zatrzymała, obróciła do przybranej córki i spojrzała jej w oczy.

      - Aya! Ty nie masz z tym nic wspólnego! - krzyknęła przejęta. - To tylko i wyłącznie wina tego wampira!

      - Ale… - Aya miała już łzy w oczach. - Gdyby mnie nie było… mama… wciąż by żyła!

      Za wszelką cenę próbowała powstrzymać łzy. Nadaremno.

      - Posłuchaj - powiedziała Reiko, siląc się na spokój - zamiast się obwiniać, powinnaś raczej korzystać jak najlepiej z życia, które Māya ci dała. Z życia, które uratowała!

      Aya, która wcześniej unikała kontaktu wzrokowego z Reiko, teraz spojrzała na nią ze zdziwieniem. Nigdy nie patrzyła na to z tej strony.

      Zaraz… Od kiedy pamiętam, czuję niechęć do siebie i świata. Jedynymi osobami, które kocham, są Kaori i ciocia… I matka, która poświęciła się, żeby uratować moje życie. Przecież… To, co robię… To tak, jakby jej ofiara poszła na marne, zauważyła wówczas.

      Reiko uśmiechnęła się, widząc po twarzy Ayi, że ta zrozumiała, co miała na myśli.

      Wtedy właśnie Aya postanowiła, że uczyni wszystko, co w jej mocy, by chronić Kao oraz ciocię i nie pozwoli, by ktokolwiek odebrał jej te tak bardzo ukochane osoby, które traktowały ją jak swoją, mimo iż tak naprawdę nie należała do ich rodziny. No, Kaori nawet o tym nie wiedziała, ale Reiko piętnaście lat temu zajęła się nią troskliwie, jakby była jej matką.

      - Wiesz, mimo wszystko jesteś o wiele bardziej podobna do mamy niż do ojca - powiedziała Reiko. - Takie same włosy, ten sam, smutny wyraz oczu…

      - Ale pewnie nie była aż tak ponura, prawda? - spytała Aya, unosząc delikatnie jeden kącik ust ku górze.

      - Fakt - odparła Reiko, choć przez ułamek sekundy Aya miała wrażenie, że skłamała. Szybko jednak wyzbyła się tego typu podejrzeń. Niby dlaczego ciocia miałaby to zrobić? - Ale nieśmiałość i niepewność siebie odziedziczyłaś po niej - dodała kobieta, po czym uśmiechnęła się z nostalgią. - Przez tak długi czas byłyśmy przyjaciółkami! - Na chwilę pogrążyła się we wspomnieniach. - Māya zawsze stawiała mnie do pionu. Wiesz, Kaori jest niesamowicie do mnie podobna.

      - Tego się spodziewałam - rzekła Aya, uśmiechając się pod nosem.

      - Państwo Katayama z początku nie byli zbyt zadowoleni, że ich kochana córka zakolegowała się z kimś takim jak ja. Ale potem stwierdzili, że mimo wszystko jestem bardzo sympatyczna. No i z wiekiem dojrzałam. - Puściła do nastolatki oko, a ta uśmiechnęła się delikatnie.

      Do końca wakacji miała całkiem dobry jak na siebie humor.

      Jednak dwa tygodnie temu wylądowała wraz z Kao w szkole pełnej wampirów i nie miała pojęcia, co z tym fantem zrobić. Kilkakrotnie zbierała się, by pójść do dyrektora i wprost zapytać go, co się tu dzieje, ale zawsze coś ją powstrzymywało. A to strach, a to skrępowanie, a to niepewność…

      Zero Kiryū unikała jak ognia, co jednak było dość trudnym zadaniem, zważywszy na to, że uczyli się w tej samej klasie. Na szczęście gość faktycznie nie był jednak towarzyski, więc nie zbliżał się do niej i do Kaori. Z jakiegoś jednak powodu Aya czasem czuła na swoich plecach jego spojrzenie. Ale pewnie była po prostu przewrażliwiona i tylko to sobie wmawiała.

      Kao za nic nie dało się odwieść od codziennego chodzenia na wymianę, dlatego Aya zawsze szła z nią, by mieć na oku i ją, i prefektów, i wampiry z Nocnej Klasy. Nienawidziła tych chwil, była wówczas spięta i bała się, że w każdej chwili może wydarzyć się coś złego. Żyła w nieustannym stresie, co odbijało się na jej zdrowiu i samopoczuciu. W nocy miała problemy ze spaniem, w ciągu dnia nie bardzo miała apetyt.

      Kaori z kolei była zachwycona wszystkim wokół. I szkołą, i kolegami (z wyjątkiem Kiryū), i nauczycielami, i - przede wszystkim - Nocnym Wydziałem. Bez przerwy paplała z Mio, Nio czy Yūki o cud-chłopcach i marzyła o tym, by ponownie zamienić kilka słów z Hanabusą Aidō, co od pierwszego dnia zajęć jej się nie udało, bo na posterunku zawsze stał Zero, kategorycznie zabraniający jakichkolwiek bliższych kontaktów między dziennymi i nocnymi uczniami.

     

      - Kao-chan, pospiesz się! Zaraz zaczną się lekcje - przypomniała ze zniecierpliwieniem Aya jakieś półtorej godziny później. Sama już od dawna była gotowa, bowiem obudziła się dość wcześnie, w przeciwieństwie do siostry.

      Kaori zręcznie przewiązywała wstążką jakieś zawiniątko. Aya zerknęła jej przez ramię.

      - Co ty tam robisz? - spytała ze zdziwieniem.

      - Jeszcze się pytasz? A jaki dzień dzisiaj mamy?

      - Poniedziałek? - rzekła zdezorientowana i jednocześnie nadal zniecierpliwiona Aya.

      - Pudło! Dzisiaj są przecież walentynki - oznajmiła Kaori z szerokim od ucha do ucha uśmiechem. Jej błękitne oczy uroczo błyszczały. Zawsze lubiła ten dzień, w przeciwieństwie do Ayi, która jeszcze nigdy w życiu nie dała żadnemu chłopcu czekoladek. Kao co roku wraz z koleżankami przygotowywała domowe łakocie i rozdawała je znajomym z klasy czy klubu. Ponieważ nie była jeszcze zakochana, nigdy nie dała nikomu „specjalnej czekoladki”, jak ją nazywała. Zamierzała podarować takową komuś wyjątkowemu i wczoraj ostatecznie zdecydowała, że tym kimś zostanie Hanabusa Aidō. - Och, nie mogę się doczekać zmroku!

      - Co ty pleciesz? - zdenerwowała się Aya. - Nie mów, że zamierzasz coś dać tym… no wiesz, z Nocnej Klasy.

      - Pewnie, że chcę! Zobacz, to dla Idola-senpai! - zaświergotała, pokazując zgrabnie opakowane zawiniątko pełne czekoladek w kształcie serc. - Muszę się przecież odwdzięczyć za takie miłe powitanie - rzekła, zamyślając się na moment. Nie mogła póki co powiedzieć, że jest zakochana w Hanabusie, za mało go przecież znała, ale chłopak zdecydowanie miał w sobie „to coś” i mogła obiektywnie stwierdzić, że jest nim zauroczona.

      - Nigdzie nie pójdziesz. - Aya wyrwała Kao z krainy wyobraźni.

      - Hę? O czym ty mówisz? - Blondynka zrobiła nieco głupkowatą minę.

      - Nie powinnyśmy się z nimi widywać, a poza tym nie chcę, byś się z kimkolwiek z nich spoufalała - rzekła nieznoszącym sprzeciwu tonem.

      - A to niby dlaczego? - zapytała lekko rozdrażniona Kaori, kładąc ręce na biodrach. O nie, tej wojny nie zamierzała przegrać! Wiedziała, że Aya nie lubi Nocnej Klasy - choć zupełnie nie miała pojęcia dlaczego - ale nie mogła jej wciąż rozkazywać. Nie była jej matką.

      - Cóż… Eee… - zawahała się Aya. Co mam jej niby powiedzieć? „Kao-chan, uczniowie Nocnej Klasy, a także chłopak, z którym widujemy się na każdej lekcji, to wampiry”?

      Kaori zauważyła niezdecydowanie na twarzy siostry i uśmiechnęła się z przekąsem.

      - Widzisz? Cha, cha, nic na nich nie masz! - ucieszyła się. Przegrałaś, droga siostrzyczko, pomyślała tryumfalnie.

      - Och, chodź już! - Aya ze zniecierpliwieniem pociągnęła Kao w stronę korytarza, jednocześnie lekko przegryzając wargę. Będzie musiała coś wymyślić.

      Z lekcji na lekcję uczniowie byli coraz bardziej podekscytowani. Bez przerwy trajkotali o walentynkach. Yūki, nadal siedząca pomiędzy Sayori Wakabą a Kaori, ziewnęła.

      - Aach! Jeszcze tylko jedna lekcja! - ucieszyła się, nagle ożywiona. Poderwała się niespodziewanie, przez co Yori aż podskoczyła.

      W całej klasie słychać było pełne napięcia rozmowy. Kaori ochoczo w nich uczestniczyła, nie mogąc doczekać się zmierzchu. To, co miało się tu wydarzyć, na pewno nie przypominało tego, co działo się w jej poprzednich szkołach. Nigdzie przecież nie spotkała tylu przystojniaków naraz. Taka szkoła to przecież raj dla każdej złaknionej przygód i miłości nastolatki!

      - Komu to dasz? - spytała w którymś momencie jedną z koleżanek siedzących przed nią.

      - To dla Shiki-kuna, prawda, że ładne?

      - Uhm, pewnie! - potwierdziła Kao.

      - A te czekoladki dla kogo?

      - Dla Idola-senpai!

      - Tak myślałam!

      Aya z rozdrażnieniem przysłuchiwała się tym rozmowom. Czy one wszystkie straciły rozum? Jak można kogoś tak wielbić? Ciekawe, co by było, gdyby dowiedziały się, że ich bóstwa to łaknące krwi potwory! Rozejrzała się po sali. Wszyscy byli tacy radośni i podekscytowani. Wszyscy - z wyjątkiem Zero. No tak, tego się można było spodziewać. Hm… On nawet nie jest znudzony, to po prostu… No, w każdym razie wygląda, jakby chciał kogoś zamordować. Zachichotałaby, gdyby nie obawiała się, że ta chęć mordu skierowana jest ku ludziom, w których szyje ma ochotę wbić śmiercionośne kły.

      Spojrzała na Yūki, która, od kilku minut ożywiona, rozmawiała teraz ze swoją przyjaciółką, Yori. Wygląda na to, że Wakaba-san nie zamierza brać udziału w tym całym przedstawieniu. Jak miło, że znalazł się ktoś, kto oparł się urokowi wampirów, pomyślała Aya, zauważając, że Sayori w żaden sposób nie uczestniczy w walentynkowym rozgardiaszu. Jako jedyna, jeśli nie liczyć jej samej i Zero.

      W drodze ze szkoły do akademika dziewczyny spostrzegły, że niektóre uczennice kierują swe kroki do Księżycowego Dormitorium. Kaori zdziwiła się. Czyżby o czymś nie wiedziała? Czy z okazji walentynek nocni uczniowie mieli nadprogramowo wyjść z akademika wcześniej, tuż po zajęciach dziennych? Przestraszona, że nie zdąży dać Idolowi czekoladek, biegiem ruszyła za tamtymi. Aya dopiero po kilku sekundach zorientowała się, co się dzieje i pognała za nią, nie chcąc spuścić jej z oczu w tej szkole pełnej hien.

      Jak się okazało, przed bramą zebrał się stosunkowo niewielki tłum uczniów Dziennej Klasy. Aya z niedowierzaniem i pogardą zdała sobie sprawę z faktu, że te wariatki zamierzają czekać tu do zmroku, by jak najszybciej wręczyć swoim bóstwom łakocie. Żałosne. Już chciała złapać Kao za rękę i pociągnąć ją z powrotem do akademika, gdy usłyszała głos Yūki stojącej na pieńku nieopodal bramy. Miała wrażenie, że przez te jej bezładne wrzaski i gwizdy kiedyś ogłuchnie.

      - Rozejść się do pokojów! - krzyczała. - Wszystko zacznie się na pół godziny przed standardową porą, ugraliśmy tyle u dyrektora i przewodniczącego Nocnej Klasy, dlatego nie macie co liczyć na szybsze spotkanie się z chłopcami! Przyjdźcie tu później! - nakazywała, lecz wszyscy permanentnie ją ignorowali.

     Dziewczyna z włosami zaplecionymi w dwa warkocze i okularami na nosie z pomocą koleżanek zaczęła wspinać się na mur, co było oczywistą głupotą, bo niemożliwym było przeforsowanie go. Aya kojarzyła ją, chodziły do tej samej klasy, ale za nic nie mogła przypomnieć sobie jej imienia czy nazwiska.

      - Hej, ty, Shindō-san! - krzyknęła Kurosu, gdy tylko to ujrzała.

      - Muszę dać im swoje czekoladki! - wykrztusiła tamta.

      Ach, no przecież! Nadeshiko Shindō, przypomniała sobie Aya. Siedziała obok przewodniczącego, Kasumiego Kageyamy, i była bardzo inteligentną dziewczyną. Dlaczego więc tutaj zachowywała się jak kompletna idiotka? Świat schodzi na psy, uznała Aya. Nie jestem w stanie tego pojąć.

      - Złaź stamtąd! - wrzasnęła pani prefekt.

      W tej chwili „dziewczyna z czekoladkami” zachybotała się. Straciła równowagę i zaczęła spadać na ziemię. Koleżanki, które przed chwilą pomagały jej się wspiąć, zamiast jej pomóc, automatycznie rozpierzchły się na boki, by po jej upadku nie zostać przygwożdżonymi do ziemi.

      - Uważaj! - krzyknęła Yūki.

      Całe szczęście na posterunku nagle zjawił się Zero i jakimś cudem zdążył złapać nieposłuszną uczennicę. Nikt nie miał pojęcia, w jaki sposób udało mu się tam tak prędko przemieścić. Tylko Aya, przegryzając wargę, domyśliła się, że pozwoliła mu na to wampirza szybkość.

      - Och! Dziękuję, Kiryū-kun! - wydukała czerwona jak burak Nadeshiko, wpatrując się w Zero niczym w bohatera.

      Albo mi się wydaje, albo Shindō-san właśnie zmieniła obiekt westchnień. W sumie co za różnica: jeden wampir czy drugi? Aya skrzywiła się.

      - Hurra, dobra robota, Zero! - pochwaliła kolegę Yūki, klepiąc go po ramieniu.

      Chłopak postawił wciąż zarumienioną Nadeshiko na ziemi, po czym spojrzał morderczym wzrokiem na zebranych.

      - Mówiłem już milion razy… - zaczął. - Jeśli jeszcze któraś zrobi coś takiego, osobiście się upewnię, że będziecie zawieszone na dzień walentynek aż do ukończenia szkoły! A teraz ruchy, do akademika! I żebym was tu nie widział!

      - Do wieczora - uzupełniła Yūki, czym sama też zasłużyła na lodowate spojrzenie Kiryū.

      Niezadowolone dziewczęta poczęły się oddalać.

      - Kiryū tylko psuje nam zabawę…

      - Nie musi tak się na nas gapić… - szeptały między sobą. Kaori wzięła udział w rozmowie, a Aya szła powoli za resztą, ciesząc się, że na chwilę może odetchnąć. Coraz bardziej bała się jednak wieczora. Skoro już teraz działy się takie rzeczy, co będzie później? Te wszystkie fanki są nieobliczalne.

      A wampiry jeszcze bardziej.

      Wreszcie nastał wieczór. Tym razem przed murem otaczającym teren Księżycowego Dormitorium zebrały się prawdziwe tłumy, większe niż kiedykolwiek, bo nawet ci, którzy normalnie nie przychodzili na wymianę klas lub robili to sporadycznie, tym razem postanowili wpaść, niekoniecznie po to, by dać komuś czekoladki (choć był to mały odsetek), ale po prostu obejrzeć to ciekawe przedstawienie.

      Miejsce niby to samo co jeszcze kilka godzin temu, ale teraz całkowicie odmienione - wzdłuż drogi stały bramki, każda z imieniem i nazwiskiem danego ucznia Nocnej Klasy. Osoby z Dziennego Wydziału miały ustawiać się w kolejce do swych obiektów westchnień. Kaori znalazła dla siebie miejsce wśród fanek Aidō. Aya chciała pójść za nią, tylko po to, by w razie czego móc ją obronić, ale Yūki, widząc, że Aya nie zamierza nikomu nic podarować, wyprosiła ją stamtąd. Aya ze złości mocno zacisnęła zęby. Nie chciała robić scen, więc po prostu odeszła kilkanaście kroków i przyrzekła sobie, że nie spuści siostry z oczy ani na moment.

      - Dobra, dobra, dobra! Ustawiać się w kolejkach! - rozkazywała Yūki tym, którzy dopiero przyszli. Zero stał obok i w milczeniu przyglądał się wysiłkom koleżanki. - Ty tam, widziałam to! - krzyknęła Kurosu w stronę jakiejś uczennicy. - Wracaj na swoje miejsce! Dobra! - podjęła po chwili i zwróciła się do odzianych w białe mundurki uczniów, którzy właśnie zaszczycili „plebs” swoją obecnością. - Witajcie w dniu walentynek! Kto będzie szczęśliwcem, który zdobędzie czekoladki dziewczyn z Dziennej Klasy? Na miejsca! - zakomenderowała, po czym zaczęła tłumaczyć: - Członkowie Nocnej Klasy mają ustawić się przy wydzielonych bramach. Kiedy już będziecie na miejscu, dziewczyny ustawią się, żeby dać wam czekoladki. Zachowajcie spokój i współpracujcie ze sobą! Zrozumiano? Chciałabym, żebyście pamiętali, że to nie jest zabawa. Ten dzień znaczy dla dziewczyn bardzo dużo, więc potraktujcie to poważnie - zakończyła.

      Żałosne. Aya na sekundę przymknęła powieki, nie mogąc znieść głupoty całego tego wydarzenia. Czy im wszystkim w głowach się poprzewracało? Czy te dziewczyny - z Yūki na czele - nie miały dumy? Do licha, czy nie widziały, że tylko się poniżają, traktując te wredne wampiry z niemalże boską czcią?

      Aidō w podskokach ruszył biegiem ku swej bramce.

      - Wszystkie są moje! Moje! - krzyczał z uśmiechem od ucha do ucha. Najwyraźniej kochał wszystko, co wiązało się z walentynkami: uwielbienie i zainteresowanie, którymi go obdarzano, a także wszelkiego rodzaju słodycze.

      - Jej! Nasz Idol! Aidō-senpai! - wrzeszczały fanki, wiwatując i podnosząc do góry przystrojone pudełka.

      - Pamiętaj o manierach, zrozumiałeś? - rzucił ku Hanabusie Kaname.

      - Tak, liderze! - odpowiedział.

      Akcja się rozpoczęła. Dziewczyny z radością obdarowywały swoich idoli i, jeśli było to możliwe, zamieniały z nimi kilka słów. Aya, tak jak wcześniej postanowiła, przypatrywała się wszystkiemu z boku. Przede wszystkim pilnowała Kao, ale zwracała też uwagę na zachowanie wampirów. Hanabusa był wręcz zachwycony, zachowywał się niemal jak dziecko, Kaname jak zwykle spokojny, Akatsuki i Senri wyglądali na znudzonych. Yūki oczywiście próbowała zaprowadzić porządek, co jak zwykle średnio jej wychodziło. Aya zastanawiała się, jaki jest sens w mianowaniu prefektem kogoś tak nieudolnego. Czy została nim tylko przez wzgląd na to, że jest córką dyrektora? A może była wtajemniczona w to i owo i to ten fakt przechylił szalę? Nadal tego nie wiedziała.

      Fanki Wilda były niepocieszone, gdyż ten nie podszedł do swej bramki. Yūki bezskutecznie próbowała je uspokoić.

      - Dziękuję za wszystko, Yūki - rzekł Kuran, kiedy ją mijał. Trzymał w rękach stos pakunków z czekoladkami.

      - Nie ma za co! - odparła szybko Kurosu, odwracając się do niego.

      - I nie zrań się - dodał.

      - Pewnie!

      Dziewczyny skorzystały z chwilowej nieuwagi pani prefekt i zaczęły pchać się jeszcze bardziej. Wreszcie Yūki nie wytrzymała naporu i upadła. Mały upominek wyleciał jej z kieszeni.

      - Kuran! - krzyknął Zero, podnosząc nieumiejętnie zapakowane zawiniątko. - Upuściłeś coś - rzekł, po czym rzucił mu pakunek.

      Kurosu szybko wstała i otrzepała się. Zaczęła mówić coś bez ładu i składu - wyglądało na to, że zezłościła się na Zero. Najwyraźniej nie chciała dać Kuranowi prezentu w taki sposób. Chyba bardzo to przeżywała, nie była ani odrobinę lepsza od rozgoryczonych fanek Akatsukiego Kaina.

      Żałosne, skwitowała znów Aya.

      - Przyjmuję. Dziękuję, Yūki - powiedział nagle Kaname.

      - P-pewnie!- odparła, po czym znów zwróciła się do Zero: - Jak śmiałeś dać mu to w ten sposób?! Mogłabym cię teraz zabić!

      - Wymiękłaś, widziałem - odparł pozornie obojętnie.

      Przez tę awanturę Aya straciła na chwilę swoją siostrę z oczu. Obróciła się ze strachem i zobaczyła, że Aidō obejmuje Kao i szepcze jej coś do ucha.

      - Więc… jaką masz grupę krwi? - spytał dziewczynę.

      - Hę? - zdziwiła się Kaori. - 0 - odpowiedziała. Czyżby był jednym z wielu Japończyków wierzących w zabobony dotyczące dopasowania ludzi pod względem grupy krwi? Ona sama w to nie wierzyła, bo jej matka zawsze wyśmiewała tego typu dyrdymały.

     - Idol! Aidō, znaczy się! Co ty wyprawiasz?! To nie jest dozwolone! - Yūki biegła już w stronę pary. Odciągnęła Hanabusę, a w tej samej chwili Aya zrobiła to samo z siostrą.

      Więc Yūki wie, zorientowała się. Musiało tak być, bo na jej twarzy ukazała się panika, gdy usłyszała, o co Aidō pytał Kaori. Zero na pewno też, w końcu jest jednym z nich, więc musi to wyczuwać, tak jak ja. Ale dlaczego on tak broni Kurosu-san? Właściwie… Stara się ją chronić. W podobny sposób jak ja Kao… Dlaczego? Przecież jest wampirem. Czy chce uczynić z niej swoją zdobycz?

      - Aya! Czemu?! - zapytała siostrę Kaori. Jej serce dopiero co wywijało radosne salta, a teraz niemal bolało z uczucia zawodu. Chciała dłużej porozmawiać z Hanabusą, poznać go trochę…

      Aya jednak nie słuchała Kao, zatopiona we własnych myślach. W każdym razie… Pewnie jednak dlatego to oni są prefektami. Mają trzymać wampiry na wodzy, teoretycznie. Więc dyrektor z pełną świadomością trzyma tu krwiopijców. Ale Kiryū przecież też jest wampirem… Czemu jest w Dziennej Klasie?

      Nic już nie rozumiała.

      Wciąż trzymając siostrę za rękę, wyprowadziła ją z tłumu. Wtedy rozejrzała się dookoła, by rozeznać się w sytuacji. Większość wampirów odeszła już w kierunku szkoły. Po chwili spostrzegła jednak, że wśród ludzi nie ma już Zero. Z jakiegoś powodu zestresowała się porządnie. Nie wiedziała dlaczego, ale czuła, że powinna go poszukać. Czy intuicja podpowiadała jej, że ktoś jest w tej chwili w niebezpieczeństwie?

      Rozejrzała się raz jeszcze i zauważyła, że wśród zebranych nie ma też Nadeshiko Shindō. Jej głowę szybko nawiedziła myśl, że jeśli ta zniknęła w celu odnalezienia Zero, by podziękować mu za ratunek sprzed paru godzin, znajdzie się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Jeśli znaleźliby się sam na sam, kto wie, co mogłoby się wydarzyć? Wampir nie musiał przecież od razu zabijać swojej ofiary. Wystarczyło, by spił z niej trochę krwi, by się posilić. A to też jest zakazane i Aya nie zamierzała do czegoś takiego dopuścić.

      Uwolniła Kao z żelaznego uścisku i kazała jej jak najszybciej wrócić do pokoju. Ta lekko się obruszyła, ale przywykła do spełniania rozkazów siostry, a poza tym nie miała tu teraz nic do roboty. Aidō i reszta nocnych uczniów poszła już na lekcje. Skierowała się więc do Słonecznego Dormitorium, Aya natomiast udała się na poszukiwania Kiryū, zbywając siostrę słowami, że musi coś załatwić.

      Po jakimś czasie wreszcie go znalazła. Był w szkole, na jednym z korytarzy nieopodal stołówki. Przypadek sprawił, że Aya zawędrowała właśnie tam.

      Hm, może nie ma żadnego zagrożenia, wysunęła przypuszczenie. Nie działo się nic podejrzanego, ale mimo to niczym przestępca kryła się za rogiem tak, by chłopak jej nie spostrzegł. Już chciała odejść, gdy z Zero zaczęło dziać się coś dziwnego. Począł słaniać się na nogach i podpierać się ściany, jakby miał zaraz paść. Co… Co mu jest? Zestresowała się nagle, a jej serce zalało niekontrolowane współczucie. Wyglądał, jakby cierpiał, a ona nie potrafiła patrzeć na czyjekolwiek męki. Nie zdążyła się jednak nad tym porządnie zastanowić, bo Zero odezwał się nagle.

      - Wiem, że tam jesteś. Wyłaź, kimkolwiek jesteś - rozkazał.

      Nakrył mnie, przeszło Ayi przez myśl. Już zamierzała się ujawnić, ale w tej chwili z następnego korytarza wyszła Nadeshiko Shindō, która po południu próbowała wspiąć się na mur. Aya odetchnęła z ulgą. Więc to nie ją zauważył. Z drugiej strony, nie mogłaby teraz odejść, bo zostawiłaby koleżankę z klasy na pastwę wampira.

      Shindō powoli zbliżyła się do prefekta.

      - Uhm... Kiryū-kun! Chciałam ci podziękować za to, że mnie uratowałeś dziś po południu. A skoro dzisiaj dziękuje się przez czekoladki, to… Sama je zrobiłam - oznajmiła, wyciągając ku chłopakowi upominek.

      - Odejdź - rzekł krótko, niewzruszony.

      - Ale ja…

      - Zapomnij o tym.

      Dziewczyna wciąż stała.

      - Idź stąd natychmiast! - Zero uderzył pięścią w ścianę. Przestraszona Nadeshiko przeprosiła i pospiesznie się oddaliła.

      Nie zaatakował jej, mimo że się wkurzył?

      Ayę wypełniły mieszane uczucia. Kiryū wciąż wyglądał na cierpiącego. Było jej go żal, ale jednocześnie próbowała go nienawidzić ze względu na to, że jest wampirem, a poza tym wszystkim, jeśli miała być szczera, zwyczajnie się go bała. Ewidentnie działo się z nim coś dziwnego, coś go chyba bolało, a ponadto łatwo tracił cierpliwość. Obawiała się, że może być w takiej chwili niepoczytalny. Postanowiła stamtąd uciec. Wtedy jednak spostrzegła, że Zero osunął się na ziemię. Dyszał ciężko, jakby nie był w stanie nabrać do płuc powietrza. Pierwszą myślą Ayi była astma, ale to niemożliwe, przecież wampiry nie chorowały. Chyba powinnam mu jakoś pomóc, pomyślała. Nie, to przecież wampir! Potrząsnęła głową i sama też osunęła się na podłogę. Nie potrafiła zapomnieć o nienawiści do wampirów. Nawet teraz, gdy kolega z klasy na jej oczach wyraźnie cierpiał. Poczuła bezlitośnie napływające łzy. Powstrzymała je jednak. Nie mogła się z tego powodu mazać. To jej wybór. Mogła spytać, czy może mu jakoś pomóc, mogła zrobić cokolwiek, by uspokoić sumienie, jednak nie była w stanie, bo nienawiść do krwiopijców była silniejsza od ludzkiego współczucia.

      - Zero?! - Na scenie pojawił się dyrektor. Szybko podbiegł do chłopaka i ukucnął obok niego. Przez kilka sekund uspokajająco klepał go po ramieniu. W końcu jednak odezwał się ze smutkiem: - Możesz z tym walczyć lub starać się to zignorować, ale to nic nie zmieni. Dlaczego to sobie robisz?

      - Zamknij… się… - wydyszał Kiryū.

      Aya starała się nie wydać z siebie żadnego dźwięku. Miała ochotę natychmiast stamtąd uciec, ale nie mogła się ruszyć. Nasłuchiwała więc z rosnącym niepokojem, zakrywając ręką usta.

      Prefektem wstrząsnął dreszcz. Złapał się za serce, a potem zakrył dłonią twarz. Kaien wyciągnął coś małego z kieszeni, a z torby wyjął butelkę z wodą. Bez słowa wyciągnął to wszystko ku chłopakowi.

      - Zero, jeśli to wypijesz, ból minie - powiedział cicho.

      - Co to jest?

      - Dobrze wiesz.

      Rozpaczliwym gestem nastolatek wytrącił z ręki dyrektora butelkę - niestety szklaną - oraz to drugie coś. Szkło i woda rozprysły się dokoła.

      - Nigdy - wycedził.

      - Te napady zdarzają się coraz częściej. Jeśli nadal będziesz odmawiał, ból będzie tylko silniejszy. Dlaczego nie chcesz zrozumieć? Mimo że znosiłeś to aż do teraz, nie będziesz w stanie wytrzymać tego dłużej. Ale… Ty to już wiesz, prawda?

      Zero podniósł się i spojrzał na dyrektora. Wyglądało na to, że atak powoli mijał. Odetchnął głęboko z wyraźną ulgą, ale nie odezwał się ani słowem.

      Dyrektor westchnął, lekko pokręcił głową, po czym odwrócił się i odszedł, nie bacząc na mokrą podłogę. Prawdopodobnie poprosi kogoś o uprzątnięcie bałaganu.

      Kiryū jeszcze chwilę stał w bezruchu, a potem ruszył śladami Kaiena Kurosu.

      Aya nie potrafiła już powstrzymać łez. Nagle wszystko stało się niemal jasne.

      To niemożliwe. Jak… Co tu się dzieje? Czy to możliwe, że Kiryū-kun nie pije krwi? Ale w takim razie… Przełknęła ślinę, przerażona. Są dwie możliwości - albo jest wampirem od urodzenia i będzie żył w cierpieniu, albo… jest wampirem, który utracił człowieczeństwo przez czystokrwistego… A w takim razie, o ile wierzyć opowiadaniom cioci Reiko… niebawem upadnie do Poziomu E.

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Hej!

      Jestem naprawdę mile zaskoczona Waszymi reakcjami na nową wersję VK. Bałam się, że wyskoczycie z czymś w stylu: „Na co nam te odgrzewane kotlety?! Dawać nam tu VN, a nie!”, a tu proszę, jaka niespodzianka. Bardzo mnie to cieszy. Jak widać, nie tylko my - Kao i ja - darzymy sentymentem naszą wersję VK, ale tak samo jest z Wami - czytelnikami. To takie niesamowite uczucie! Dziękuję Wam za to, za zrozumienie i za wszelkie słowa wsparcia.

      Za dwa tygodnie ukaże się III rozdział VK. Jeśli chodzi o VN, nadal nic nowego nie mamy - to przez kocioł na uczelni, zupełnie nie mamy teraz czasu na pisanie, a tych kilka pierwszych rozdziałów VK napisałam tydzień/dwa tygodnie temu, więc jest małe co nieco w zapasie. Musicie się tym póki co zadowolić (i my również…).

      Buziaki!