Vampire Knight: tom I, rozdział III - "Wampiry pośród wampirów"

       Aya odetchnęła głęboko. Zapukała do drzwi jednego z pokojów w dormitorium. Yuuki otworzyła niemal natychmiast.

       - Mitsui-san! - Na twarzy dziewczyny widać było lekkie zdziwienie. Po chwili jednak uśmiechnęła się ciepło. - Czy coś się stało? - spytała.

       - Właściwie to tak… - Brunetka zawahała się. - Ano… Kurosu-san…

       Rozejrzała się niepewnie dookoła.

       - Może wejdziesz? - zapytała uprzejmie Yuuki.

       Aya skinęła głową i weszła za koleżanką do jej pokoju.

       - Chodzi mi o Nocną Klasę. I nie tylko… - zaczęła Aya.

       Yuuki zrobiła przestraszoną minę.

       Pewnie już wie, o co mi chodzi, pomyślała Aya.

       - Cóż, nie będę owijać w bawełnę… Wiem o wszystkim.

       - C-co masz na myśli, Mitsui-san? - spytała zakłopotana Kurosu.

       - To, że uczniowie Nocnej Klasy są wampirami - odrzekła dobitnie Aya.

       - Ale… Skąd…? Jak się dowiedziałaś?

       Jestem w połowie wampirem, więc to nic dziwnego, że je wyczuwam.

       - Wybacz, nie chcę o tym mówić.

       - Ehm… Rozumiem, ale… Czy…? Nie, to niemożliwe. Bo… nie jesteś wampirem, prawda? W takim razie… Jejku… Nie wiem, co o tym wszystkim myśleć.

       - Nie martw się, nikt inny o tym nie wie.

       - To dobrze. A… twoja siostra?

       - Nie. I nie może się dowiedzieć. Proszę, nigdy nie wyjawiaj jej prawdy! - rzekła na wszelki wypadek Aya.

       - Oczywiście, że nie powiem. Właściwie… Nikt nie ma prawa wiedzieć, kim naprawdę są uczniowie z Nocnego Wydziału. Ty też nie masz tego prawa.

       Aya tylko westchnęła.

       - Domyślam się. Jednak wiem i nic tego nie zmieni.

       - Poza nami wiedzą o tym tylko dyrektor, Zero i sami członkowie Nocnej Klasy… - Yuuki zastanawiała się nad czymś głęboko.

       - A właśnie… Kurosu-san?

       - Tak?

       - Cała Nocna Klasa składa się z wampirów. W takim razie dlaczego Kiryuu-kun…

       Nie dokończyła, bo w tej samej chwili drzwi do pokoju otworzyły się z impetem. Za nimi stał Zero. Wyglądał na zdenerwowanego.

       - Mitsui-san!

       - Hę? - zdziwiła się dziewczyna.

       - Zero? - Yuuki była zdumiona. - Co tu robisz? Nie wolno ci wchodzić do…

       - Eee… Muszę… Muszę porozmawiać z Mitsui-san… - wyrzekł, po czym bezceremonialnie złapał Ayę i wyciągnął ją na korytarz. - Chodź - rozkazał.

       Dziewczyna posłusznie poszła za kolegą, ale serce waliło jej ze strachu. Jejku! Pewnie wie, że wtedy podsłuchiwałam!

       Chłopak zaprowadził nastolatkę do stajni.

       - Tu nikt nie powinien nam przeszkadzać.

       O co chodzi?

       - D-dlaczego chciałeś ze mną porozmawiać, Kiryuu-kun? - zdołała wykrztusić Aya.

       Zero stał chwilę nieruchomo ze spuszczonym wzrokiem.

       - Jak się dowiedziałaś?! - wycedził.

       - Hę? Ale co masz na myśli?

       - Dobrze wiesz - rzekł i spojrzał jej w oczy.

       Co mam mu powiedzieć? Prawdę? Nie, nie mogę… Nie potrafię!

       - Jesteś wampirem - powiedziała cicho, cofając się do ściany stajni. - Ja-jak? Czy… czy ty… byłeś wcześniej człowiekiem?

       - Kuso! - zaklął chłopak i w jednej chwili znalazł się tuż przed nią. Przyparł ją do ściany i rękoma zagrodził jej drogę ucieczki. - JAK-SIĘ-DOWIEDZIAŁAŚ?!

       Chłopak dygotał ze złości, a dziewczyna ze strachu.

       - Wy-wyczułam… - odpowiedziała niemal niedosłyszalnie.

       - Jak to „wyczułaś”? Kim ty, do cholery, jesteś?!

       Drzwi do stajni otworzyły się i wyjrzała zza nich głowa Kaori.

       - Hę? Hę? Hę?! Nie no, ja nie mogę…!

       Zero powoli odwrócił się i przeszył dziewczynę przerażająco morderczym wzrokiem. Kao zbladła.

       - Eee… To ja już sobie… pójdę! Nie przeszkadzajcie sobie!

       - Ka-kao! Czekaj na mnie! - zawołała za nią siostra. Nie chciała znów zostać z Zero sam na sam.

       Kiryuu westchnął i przepuścił Ayę. Ta szybko wybiegła, ale zamiast dogonić Kaori, zwróciła się w przeciwną stronę. Wbiegła do lasu. Chwilę kluczyła między drzewami, a następnie osunęła się na ziemię i zakryła twarz dłońmi. Emocje zaczęły się z niej wylewać, nie potrafiła teraz powstrzymać łez. Nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć.

       Dlaczego ciocia wysłała nas w takie miejsce? Dlaczego Kiryuu-kun tak się zezłościł? Dlaczego wszyscy są tutaj tacy dziwni? Ja… już… nie mogę…

       Cała się trzęsła. Nie mogła się uspokoić. Tyle uczuć… Tyle myśli…

       Nagle usłyszała szelest. Zerwała się na równe nogi i ze zgrozą spostrzegła, że to Zero. Cofnęła się trochę i z całej siły starała się powstrzymać łzy, które wciąż obficie napływały jej do oczu.

       Chłopak nie podszedł. Stał ze spuszczonym wzrokiem w tym samym miejscu. Po chwili jednak spojrzał na wylęknioną dziewczynę.

       - Przepraszam. Przepraszam, Mitsui-san - wyszeptał.

       Aya spojrzała na niego ze zdziwieniem. Nie sądziła, że prefekt potrafi być taki miły. Znów poczuła dla niego wszechogarniającą litość.

       - Ja… Ja też przepraszam. Powiedziałam coś, co cię zraniło - szepnęła.

       - Skoro już wiesz tak dużo… To możesz dowiedzieć się również tego… - Zamilkł na chwilę. - Miałaś rację. Byłem człowiekiem. - Znów moment ciszy. - Urodziłem się w rodzinie Łowców Wampirów. Ale… Cztery lata temu w moim domu pojawiła się czystokrwista wampirzyca. Ta kobieta… Wymordowała moją rodzinę, a mnie przemieniła w potwora. - Kolejna pauza.- No, to teraz już wiesz.

       Aya nie mogła wykrztusić słowa. Patrzyła na kolegę ze smutkiem i zdziwieniem. Więc utracił wtedy nie tylko człowieczeństwo, ale także całą rodzinę. To… To jest straszne! Rozpłakała się na nowo. Powiedział mi to wszystko… Mimo iż prawie się nie znamy… Mimo że to dla niego takie bolesne… Jaką byłam egoistką! Jak mogłam go kiedykolwiek nienawidzić? On nie znosi wampirów, widziałam to przecież od początku! A w takim razie… Jak wielki musi odczuwać wstręt do siebie… Przecież… Przecież on jest w tak podobnej sytuacji do mnie! Nie… Gorszej!

       - Kiryuu-kun? - szepnęła i podeszła do chłopaka. - Ja… Wiem, że wyda ci się to niemożliwe, ale… Rozumiem, co czujesz.

       Nastolatek spojrzał na nią. W jego niesamowicie smutnych oczach lawendowej barwy ujrzała niedowierzanie.

       - Ja… Widzisz… Moją matką był człowiek, ale ojcem… wampir. Czystokrwisty wampir.

       Chłopak uniósł brwi ze zdziwienia. Patrzył w milczeniu na koleżankę. Ta spuściła wzrok i odwróciła się. Jedną dłoń oparła na pniu drzewa.

       - To niemożliwe - rzekł po chwili. - Niemożliwe - powtórzył. - Nawet nie pachniesz jak wampir, przecież bym to wyczuł… Takie rzeczy po prostu się nie zdarzają.

      - A jednak - zaśmiała się ponuro Aya. Wzięła głęboki wdech. - Któregoś dnia moja matka spotkała przystojnego mężczyznę, w którym natychmiast się zakochała. On też wydawał się być nią zainteresowany. Tuż po moich narodzinach… Dowiedziała się… na własnej skórze… że nie jest człowiekiem. Wypił trochę jej krwi, a jej to nie zraziło. Sama też stała się wampirem. Wciąż jednak często to dla niego robiła. Kochała go, a on… On… - Rozpłakała się. Nie mogła wykrztusić ani słowa więcej. Zero to zrozumiał i nie naciskał. Podszedł do dziewczyny powoli i lekko ją objął. Ta niemal tego nie zauważyła, jej myśli zaprzątało zbyt wiele negatywnych emocji.

   Opanowała się po jakimś czasie. Dopiero wtedy spostrzegła, jak blisko jest Zero. Wtedy ją puścił. Aya odwróciła się do niego. Chwilę na siebie patrzyli. Nagle jednak chłopak zachwiał się lekko i złapał za szyję.

       Znów to samo. Jak on się męczy!

       - Zero? To znaczy, Kiryuu-kun… Trzymaj się!

       - N-nic mi nie jest - wyjąkał. - Zaraz przejdzie - zapewnił i osunął się na ziemię.

       Aya stała bezradnie. Jedyne, co mogłoby mu pomóc, to krew. Tego jednak dziewczyna nie mogła mu dać. Nie mogła podzielić losu matki.

***

       - Mówię ci, że to nie tak, jak myślisz!

       Siostry były w drodze na zajęcia. Aya wróciła na ostatni moment i ledwo zdążyła doprowadzić się do porządku. Ubrania były całe brudne, do tego po płaczu miała czerwoną twarz. Całe szczęście, że Kao nie widziała jej w tym stanie.

       - Aya! No nie mogę! Podejrzewałam, że Zero ci się podoba, ale romans? Dziewczyno, no nieźle! - Zamyśliła się na chwilę. - Hm. Jestem zazdrosna - stwierdziła.

       - Mówiłam ci, że to nie tak! Nie ma żadnego romansu!

       - Tak, jasne!

       - To tylko nieporozumienie!

       - Ach tak? W takim razie co tam robiliście? - spytała z cwanym uśmieszkiem.

       - No… Rozmawialiśmy.

       - I ja mam w to uwierzyć, tak? Naiwna! - zaśmiała się. - Jakoś nie wyglądało mi to na koleżeńską pogawędkę!

       - Ważniejsze jest, co TY tam robiłaś? - ucięła Aya.

       - Jejku, zgubiłam się, też mi coś! Ale zaraz! Nie zmieniaj mi tu tematu! Proszę o szczegóły! Szczegóły!

       - NIE MA ŻADNYCH SZCZEGÓŁÓW! - wybuchła.

       Kao zaczęła się śmiać.

       - Zachowujemy się jak dzieci! Cha, cha, cha!

       Aya również się zaśmiała. Gdy skończyły chichotać, Kao dopowiedziała:

       - Ale ja i tak wiem swoje!

       Puściła oko i poszła przodem.

***

       - Nigdy nie pomyślałam, że zobaczę uczniów Nocnej Klasy w tym budynku. Przecież jeszcze nie czas na wymianę grup - powiedziała jedna z dziewcząt do swojej koleżanki.

       Trwała przerwa. Aya siedziała na dziedzińcu, a Kaori poszła coś przekąsić. W polu widzenia znalazło się troje uczniów w białych mundurkach - Kaname, Ruka i Hanabusa.

       Jeszcze tego brakowało! Czego oni tu chcą w środku dnia?

       Kaname podszedł do Zero. Souen trzymała się przy nim. Aya wytężyła wzrok.

       - Nie sądziłem, że cię tu spotkam, Kiryuu. Nie ma dzisiaj z tobą Yuuki? - rzekł Przewodniczący Nocnego Akademika, kiedy przechodził obok chłopaka.

       - Ma dzisiaj dodatkowe zajęcia… Kuran - odpowiedział Zero. Wampiry były teraz za nim, ale ten się nie odwrócił.

       - Kiryuu… - szepnął Kaname. Aya ledwie to dosłyszała, a siedziała dość blisko. Inne osoby trzymały się z boku. - Jak się czujesz? - Zero odwrócił się gwałtownie. - Uważaj na siebie - dodał jeszcze i odszedł. Ruka posłała chłopakowi elektryzujące spojrzenie.

       Tymczasem nikt nie zauważył, że Hanabusa oddalił się nieco i podszedł do Kaori.

       - Dzień doberek! - przywitał się wesoło.

       - Aidou-senpai! Konnichi wa! Ale… co ty tutaj robisz?

       - Kaname-sama poszedł spotkać się z dyrektorem. A ja mam tu poczekać. Tak więc stwierdziłem, że to wspaniała okazja, żeby z tobą porozmawiać!

       - To miło z twojej strony! - Dziewczyna uśmiechnęła się.

       - No więc, Kao-chan… Mogę tak na ciebie mówić, prawda?

       Nastolatka zarumieniła się, ale skinęła głową.

       - Co robisz w weekend? - spytał.

       - Hę?! A-aidou-senpai! - Zamyśliła się na moment. - Ano… Pewnie powinnam się trochę pouczyć…

       - Właściwie… Miałem na myśli, co robisz w sobotnią noc. - Uśmiechnął się szeroko.

       - Och. Ano… Eeto… - wahała się. - Właściwie to nic - rzekła w końcu.

       - Super, to jesteśmy umówieni!

       - Aidou-senpai… Ano… Zgoda! - Na jej twarzy zagościł uroczy uśmiech. - Ale… To chyba zabronione…

       - Co tam! Wpadnę po ciebie! - oświadczył. - Kaname-sama nie będzie, więc nikt nas nie nakryje! - powiedział konspiracyjnym tonem.

       - Eeto… Uhm. - Skinęła głową.

       Dopiero teraz spostrzegła setki rozwścieczonych oczu skierowanych na siebie.

       - To na razie! - pożegnał się Hanabusa.

       - Hai!

       Kao patrzyła za nim jeszcze chwilę, a potem westchnęła. Zapowiadał się ciekawy i ekscytujący weekend!

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***
Dziękujemy Wam za komentarze!  

[wpis z dnia 15.10.09]