Vampire Knight: tom II, rozdział IXc (dodatek) - "Oczami Kaori"

       Przybycie do Akademii Kurosu… Ten dzień można nazwać przełomowym w moim życiu. Od tego czasu zaczęłam zauważać dziwne rzeczy. Rzeczy, których wcześniej nie spostrzegałam.

       Sama szkoła naprawdę mi się podoba. Wysoki poziom nauki, budynki mające taki niepowtarzalny charakter… Teren otoczony jest przez lasy, toteż powietrze wokół jest niesamowicie przyjemne. Klasę mam naprawdę fajną, znalazło się kilka bardzo miłych osób. Zakolegowałam się z wieloma uczniami i uczennicami, ale nie poznałam nikogo, kto mógłby zostać moją bratnią duszą.

       Ale zacznijmy od początku. Pierwszymi osobami, które poznałam, byli dyrektor Akademii, Kaien Kurosu, i prefekci - Yuuki Kurosu oraz Zero Kiryuu. Dyrektor wydaje się trochę dziwny, ale sympatyczny. Kurosu-san jest raczej wesołą dziewczyną. Przyjaźni się z Sayori Wakabą-san, z którą też dzieli pokój. Za to Kiryuu-kun to inna historia. Nie spotkałam jeszcze takiego chłopaka. Wokół niego panuje jakaś taka dziwna atmosfera, nie umiem jednak wyjaśnić jej przyczyny. Kiryuu-kun jest zdecydowanie najprzystojniejszym uczniem Dziennej Klasy, ale z jakiegoś powodu mnie do niego nie ciągnie. Czy to przez tę aurę? Nie mam pojęcia. Wydaje mi się, że on skrywa jakiś sekret… Może to bezpodstawne, ale po prostu tak czuję.

       Niesamowici są członkowie Nocnej Klasy. Każdy z nich jest niezwykle przystojny. Wokół nich panuje taka tajemnicza atmosfera… Z jednej strony jest jakby podobna do tej u Kiryuu-kuna, ale z drugiej… całkowicie inna.

       Już przy pierwszym spotkaniu z Nocnym Wydziałem udało mi się porozmawiać z Hanabusą Aidou-sanpai. Jest naprawdę cudowny! Taki miły i zabawny! W Walentynki przyjął ode mnie czekoladki. Och, przypominam sobie, że spytał wtedy o moją grupę krwi… Do dziś wydaje mi się to dziwne. Ale cóż, takiemu bóstwu można wybaczyć drobne dziwactwa!

     Pewnego dnia Aidou-senpai oddalił się na chwilę od swoich kolegów i podszedł do mnie. Pamiętam, jak mocno biło mi serce, gdy się ze mną umawiał. Dlaczego wybrał mnie? Zgoda, zawsze otaczał mnie wianuszek adoratorów, ale to byli najzwyklejsi w świecie koledzy ze szkoły czy podwórka. Natomiast Aidou-senpai jest inny… Taki wspaniały! I te jego błękitne oczy… Co taki cud-chłopak może we mnie widzieć?

       W sobotę rano wraz z Ayą spotkałyśmy prefektów, którzy wybierali się właśnie do miasta. Udało nam się do nich przyłączyć. Kurosu-san i ja byłyśmy zachwycone zakupami, ale mimo wszystko zwracałam uwagę na nēsan i Kiryuu-kuna. Nie cieszyli się tak jak my. Niby to normalne, Aya zawsze tak miała, a Kiryuu-kun też nie wygląda na wielbiciela podobnych wypadów. Ale właściwie chodzi mi o coś innego. Zauważyłam, że nēsan i Kiryuu-kun wydają się jacyś tacy… inni. Inni ode mnie, od Yuuki, Yori, Mio, Nio czy innych uczniów Dziennej Klasy. Dlaczego? Czyżby razem skrywali jakąś tajemnicę?

     Aya oczywiście zorientowała się, że zamierzam coś przeskrobać. Zna mnie na wylot. Poza tym byłam naprawdę nieostrożna. Już pierwszego dnia nēsan spostrzegła, że ciągnie mnie do Nocnej Klasy (a w szczególności do Aidou-senpai). Do tego dochodzi moje zachowanie - byłam cała w skowronkach, tak podekscytowana, że nie myślałam zbyt logicznie i zwracałam za mało uwagi na to, by zachować wszystko w sekrecie. W miasteczku kupiłam sobie piękną sukienkę i nowe buty. I jak taka głupia spytałam prefektów, czy w Akademii jest wieczorami zimno…

       Aby wymknąć się z Aidou-senpai, musiałam okłamać Ayę-nēsan. Okropnie się z tym czułam. Wciąż mam wyrzuty sumienia z tego powodu. Ona tak o mnie dba, wiem, że wszystko robi dla mojego dobra. Ale czuję, że żyję pod kloszem, nie mogę rozwinąć skrzydeł. A naprawdę pragnęłam randki z Aidou-senpai…

       Noc była wspaniała. Szkoda, że schadzka nie trwała tak długo, jak bym tego chciała - Aya z pomocą prefektów ruszyła na moje poszukiwania.

       Wróciłam w ostatniej chwili. Oczywiście musiałam zapłacić za kłamstwo i nieposłuszeństwo - nie dość, że się porządnie rozchorowałam, to jeszcze pokłóciłam z Ayą.

       Dwa dni spędziłam w gabinecie pielęgniarki. Dużo wtedy rozmyślałam. Przede wszystkim o nēsan. Wiem, że ma przede mną tajemnice. Raz nawet zdarzyło się, że gdy się obudziłam, ona siedziała na swoim łóżku i zdawała się zupełnie nieobecna. Potrząsnęłam nią porządnie, a ona się rozpłakała. Po raz pierwszy w życiu widziałam, jak płacze. Zawsze udaje dzielną, robi wszystko, by mi pomóc i mnie nie martwić. Ale przez to rani samą siebie… Tak bardzo mi smutno! Chciałabym ją wspierać, ale trudno to robić, gdy nie ma się o niczym pojęcia.

       Co takiego dzieje się w jej głowie? Czy będzie zdolna kiedykolwiek mi zaufać i uchylić chociaż rąbek tajemnicy? Czy podzieli się ze mną swoimi problemami? Czy powie mi coś o sobie?

      Znam ją od zawsze, a tak naprawdę niewiele o niej wiem. Skrywa skrzętnie wszystkie swoje uczucia. Rzadko się uśmiecha czy śmieje. Najczęściej jest to fałszywy lub ponury uśmiech. Wymusza go. Zaledwie kilka razy widziałam jej szczerą radość. Pierwszy raz wtedy, gdy zabrałam ją do mojego sekretnego miejsca - nad leśną rzeczkę. A drugi… podczas zeszłorocznych wakacji, gdy patrzyła na ocean. I gdy pływała w nim pod osłoną nocy.

       Właśnie, noc… Sądzę, że Aya woli ciemność od światła. Prawdopodobnie dlatego, że od dziecka jest bardzo wrażliwa na słońce i wysokie temperatury. Ale skąd to się u niej wzięło? Nie przypominam sobie, by mama wspominała o podobnej przypadłości kogoś innego z naszej rodziny.

       Co wiem o niej na pewno? Och, kocha wodę. To widać. Nie wiem, dlaczego tak jest, ale taka jest prawda. Gdy widzi wodę, jej oczy zaczynają błyszczeć jak zaklęte. Pod prysznicem czy w wannie może spędzać całe wieki. Lubi deszcz…

       Jest bardzo wrażliwa. Udaje odważną i silną, ale myślę, że to tylko pozory. Jest delikatna. I uczuciowa, choć tego nie okazuje. Wiem, że kocha mnie najbardziej na świecie. A ja oczywiście odwzajemniam jej uczucia. Cieszę się, że jest moją starszą siostrą! Co bym bez niej zrobiła?

       Ponadto uwielbia czytać i rysować. Ma talent. Kiedy byłam chora, uwieczniła dla mnie wschód słońca. Przepiękny widok odzwierciedlony na zwykłej kartce papieru…

       Właśnie, zapomniałam o jej nieuzasadnionej nienawiści do Nocnej Klasy. Naprawdę mnie to dziwi. To tacy mili ludzie, a ona, gdy tylko ich widzi, wygląda tak, jakby chciała się ich pozbyć. Wszyscy tak uwielbiają uczniów w białych mundurkach, a ona… Zaraz, nie jest jedyna… Kiryuu-kun też zdaje się za nimi nie przepadać. Nie, mało powiedziane, on to by chyba ich wszystkich pozabijał! Hm, to kolejna wspólna cecha nēsan i tego chłopaka. Właściwie co ich łączy?

       Natknęłam się raz na nich w stajni, w dość nietypowej sytuacji. Potem żartowałam sobie na ten temat, ale Aya podeszła do tego bardzo poważnie. Wszystkiemu zaprzeczała, jakby od tego zależało jej życie! Co ona czuje do Kiryuu-kuna? Czy to możliwe, że się w nim zakochała? A jeśli tak, to dlaczego akurat w nim? To by była mieszanka wybuchowa, dwoje ponuraków zdających się nie lubić życia i świata…

       A może to przez tego Kiryuu Aya jest w takim podłym nastroju? Co jeśli coś jej zrobił?! Jeśli tak, to jeszcze mnie popamięta… Najpierw jednak będę musiała trochę powęszyć i przekonać się, jaka jest prawda.

       Jak na razie widzę tylko ciągły niepokój siostry. Do tego cierpi ostatnio na bezsenność, co sprawia, że od kilku dni wygląda jak chodzący trup. A przecież normalnie jest taką ładną dziewczyną! Jestem pewna, że gdyby nie jej charakter, byłaby bardzo lubiana i podziwiana!

       Jak sobie z tym wszystkim poradzić? Jak pomóc Ayi? Jak dowiedzieć się, co skrywa Kiryuu-kun? A także Kurosu-san, bo ona też zdecydowanie dziwnie się ostatnio zachowuje. Hm, a Nocna Klasa? Co takiego sprawia, że jej członkowie są tacy niesamowici? I czy Aidou-senpai naprawdę coś do mnie czuje? Czy podziela moje uczucia? Czy może tylko się mną bawi? Co w takim razie znaczył ten pocałunek w policzek, przez który tak waliło mi serce? Właściwie… Chyba nawet wtedy, gdybym wiedziała, że nie jestem dla niego nikim ważnym, chciałabym się z nim widywać. Bo to pierwszy chłopak, w którym naprawdę się zakochałam.

       Kaori siedziała na łóżku, przytulając do siebie krwistoczerwoną, uschniętą już różę otrzymaną od Hanabusy.

       Ciekawa jestem, czy kiedykolwiek będzie mi dane znaleźć odpowiedź na którekolwiek z tych pytań…

Ending

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***
   Następny rozdział będzie nosił tytuł "Wszechogarniające zmęczenie" (już nie dodatek xD). Dodamy go w sobotę. ^^   Dziękujemy tym dziewczynom, które są z nami od początku- podziwiamy Waszą wytrwałość. :*

[wpis z dnia 11.11.09]