Vampire Knight: tom XII, rozdział LXb (dodatek) - "Już czas"

       - Mama?

       Reiko usłyszała głosik małej dziewczynki jakby z oddali. Kobieta stała nieruchomo, patrząc w krwistoczerwone oczy Kage. Kaien i Touga już się na niego rzucili. Ona z kolei odwróciła się powoli.

       Maaya leżała na posadzce. Blondynka podbiegła do niej szybko.

       - Maaya! Maaya! - krzyczała. Nie mogła uwierzyć w to, co się przed chwilą stało. Serce waliło jej ze strachu, a do błękitnych oczu cisnęły się łzy. Ujęła dłoń najdroższej przyjaciółki. Jej skóra była przeraźliwie zimna.

       - Proszę… - wyszeptała umierająca. - Zaopiekuj się Ayą… I nie pozwól… by ją przemieniono… Niech… żyje jak człowiek…

       - Maaya, trzymaj się, coś wymyślimy! - szlochała Reiko, zaciskając ręce na dłoni zielonookiej.

       To nie może się tak skończyć! Nie, nie, nie!

       - Proszę… - ciągnęła słabo brunetka. - Nie żyw do Kage nienawiści… To dobry…

       Nie dokończyła.

       Reiko poczuła, że dłoń, którą trzymała, stała się już zupełnie bezwładna. Otworzyła szeroko oczy, z przerażeniem wpatrując się w uroczą twarz zmarłej przyjaciółki. Z kolei tuż obok leżała mała dziewczynka, która powtarzała słowo „mama” jak zaklęcie.

       Blondynka szlochała, wciąż trzymając dłoń przyjaciółki, która jednak powoli zaczynała znikać. Wszyscy spodziewali się, że zamieni się w popiół, jak inne wampiry. Maaya jednak obróciła się w złocisto-srebrny pył. Mitsui opuściła rękę. Mała Aya wpatrywała się swoimi dużymi szarymi oczętami w błyszczące drobinki. Wyciągnęła rączkę, próbując któregoś sięgnąć.

       Reiko drżała i płakała, jak w transie patrząc na to, co pozostało z Maayi. Kage powoli podszedł do miejsca, w którym jeszcze przed chwilą leżała ta, którą niby to kochał. Wyciągnął dłoń ku złocistemu pyłowi.

       Nastała cisza. Przerażająca, martwa cisza.

       Nikt nie miał pojęcia, jak długo ona trwała. Faktem natomiast było, że gdy tylko błyszczące drobinki zniknęły, Aya się rozpłakała. Wciąż leżała na podłodze, w tym samym miejscu, w którym położyła ją matka. Chlipała rozpaczliwie, jakby dokładnie rozumiała to, co się przed chwilą stało. Kage pochylił się, by podnieść córkę, jednak Reiko była szybsza. Troskliwie przycisnęła dziecko do siebie. Nagle poczuła, że ponad wszystko musi uchronić tę delikatną istotkę.

       - Nie dostaniesz jej - rzekła drżącym głosem do wampira. - Nie pozwolę ci jej tknąć.

       Ten z początku nie odpowiedział.

       - To moja córka - szepnął po chwili.

       Reiko pokręciła głową. Nie zważała na fakt, że szarooki wampir wyglądał jak siedem nieszczęść. Najchętniej by go po prostu zabiła. Nie mogła jednak tego zrobić. Doskonale wiedziała, że nie jest na tyle potężna, by pokonać czystokrwistego. Nawet z pomocą Kaiena i Tougi to by się jej nie udało. Poza tym… Nie mogła pozwolić na to, by stała jej się jakakolwiek krzywda. Nie w tym stanie. Nosiła w sobie życie, które musiała obronić. A teraz do tej istotki dołączył druga. Starsza. Ta, która przed chwilą straciła mamę.

       Ochronię ją. Stworzę jej dom - normalny, ludzki.

       - Już nie - powiedziała wreszcie. - Prośbą Maayi było, bym to ja się nią zaopiekowała. Zamierzam dać jej normalne, ludzkie życie - rzekła, praktycznie powtarzając to, co przed chwilą przyrzekła sobie w myślach. - Nie przeszkodzisz mi - odparła już pewnie.

       - Rozumiem - powiedział cicho Kage. - Jeśli taka była wola Maayi, uszanuję ją.

       Reiko zdziwiła się, gdy to usłyszała. Sądziła, że wampir będzie chciał odebrać jej córkę, choćby siłą. Po to, by ją przemienić, a później… A później co? Kobieta aż bała się o tym myśleć.

       Na moment zapadła cisza. Nagle jednak wszyscy, łącznie z Ayą, odwrócili się w stronę okna.

       Shimatta! Łowcy przybyli!

       - Opiekuj się nią - poprosił Kage, po czym powiedział coś jeszcze szeptem - Mitsui nie słyszała jednak, co to było. Córeczka jednak odwróciła swą główkę w stronę ojca i zamrugała kilkakrotnie.

       Wtedy wampir zniknął. Rozpłynął się w powietrzu.

       Obym cię już nigdy więcej nie spotkała. Bo jeśli tak… nie wiem, czy powstrzymam żądzę zemsty.

       Przez jakiś czas nikt się nie poruszył.

       - Musimy wiać - odezwał się przytomnie Touga.

       Pobiegli do piwnicy. Tam rzucili się ku tajemnemu przejściu.

       Aya przez całą drogę kwiliła żałośnie.

***

       Usłyszawszy pukanie, Reiko powoli wstała, by pójść otworzyć drzwi. Miała na sobie bardzo luźny, stary dres. Ostatnio stała się okropnie wątła. Podkreślały to zresztą wiecznie podkrążone oczy i dziwnie blada jak na nią cera.

       Nie zdziwiła się, gdy przed sobą ujrzała Kurosu. Wiedziała, że wcześniej czy później ją odwiedzi, to było do niego podobne. Nic jednak nie powiedziała. Po prostu powłóczyła się do salonu i opadła na sofę. Ani razu nie spojrzała za siebie, by przekonać się, czy gość za nią idzie. Usłyszała jednak, że mężczyzna zamknął drzwi. Po chwili pokazał się już w dużym pokoju.

       - Reiko? - zagadnął w którymś momencie przyjaciel. - Dobrze się czujesz?

       Pokręciła przecząco głową.

       Jak niby miała się dobrze czuć? Prawie nie sypiała, bo córka Maayi okropnie często płakała. Sama zaś miała mdłości, często kręciło jej się w głowie… Ponadto wciąż opłakiwała swą kochaną przyjaciółkę. Wciąż nie mogła uwierzyć, że ta nie żyje. I że w dodatku zabił ją ten, którego tak bardzo kochała…

       Nagle z sąsiedniego pokoju dobiegł ich płacz małej. Mitsui dźwignęła się ociężale i poszła po dziewczynkę. Okna w pokoiku były zasłonięte, ale niemal zawsze pozostawały rozchylone, gdyż w przeciwnym razie w pomieszczeniu byłoby okropnie duszno. Łóżeczko zdążyło już zostać zakupione, więc niemowlę właśnie w nim spędzało większość swojego czasu. Z początku dziecko spało razem z przybraną matką.

       Reiko pochyliła się, by wziąć dziewczynkę. Trzymając ją na rękach, wyszła z pokoiku i wróciła do salonu.

       - No już, ciii… - szeptała. Malutka dalej płakała. - Aya-chan, no już…

       - Maaa… maaa… - zawodziła mała brunetka.

       Kaien podszedł do Reiko i dziecka. Dziewczynka, wciąż płacząc, zwróciła ku niemu szare oczęta. Mężczyzna zrobił głupią minę. Aya umilkła. Po kilku sekundach znów się rozpłakała. Wtedy Kurosu wydał z siebie zabawny dźwięk - niemowlę uspokoiło się i czekało z zaciekawieniem na coś jeszcze. Gdy już stwierdziło, że to koniec zabawy, pisnęło. Wtedy Kaien zaczął wygłupiać się na całego, co sprawiło, że dziewczynka się roześmiała. Miała naprawdę uroczy głosik.

       Po ładnych paru minutach robienia z siebie błazna Kaien nieco się zmęczył. Reiko patrzyła na niego z wdzięcznością. Aya z kolei usnęła. Kobieta zaniosła ją z powrotem do łóżeczka, a potem wróciła do salonu.

       - Arigatō - powiedziała.

       Jak dobrze go widzieć… Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo za nim tęsknię. Za każdym razem, gdy rozdzielamy się na więcej niż kilka dni…

       - Nie ma za co - odparł Kurosu i opadł na kanapę. - Wymagający z niej aniołek.

       Uśmiechnął się słabo.

       - Maaya mówiła… Że ona dużo śpi i prawie nie płacze - rzekła kobieta. - Ale od kiedy tu jest, ma problemy z zasypianiem. I wciąż bidulka zawodzi… Woła mamę… - W oczach blondynki zabłysły łzy. Wiedziała, że choć Aya jest tylko niemowlęciem, musiała co nieco zrozumieć z tej całej sytuacji. Przez prawie osiem miesięcy żyła sobie razem z mamą, a potem ta nagle zniknęła, a ją umieszczono z nieznaną jej kobietą.

       Było jeszcze coś, o czym Reiko nie wspomniała Kaienowi. Mała na szyi miała drobniutki łańcuszek, na którym zawieszony był delikatny pierścionek. Należał on wcześniej do Maayi, niebieskooka dobrze go pamiętała.

       Za każdym razem, gdy Reiko próbowała zdjąć wisiorek, Aya głośno protestowała i zaciskała piąstki na naszyjniku.

       - Przykro mi, że tak to wszystko wygląda. Ale spokojnie, poradzisz sobie - zapewnił przyjaciel. Reiko powróciła do rzeczywistości.

       - Wciąż nie mogę uwierzyć w to, co się stało. Nie mogę… - załkała. - Maaya…

       Kaien przysunął się do przyjaciółki i przytulił ją.

       Czując, że obejmują ją silne, lecz równocześnie delikatne ramiona mężczyzny, którego od dawna już kochała, nagle zapragnęła mu wszystko powiedzieć. O tym, że w tej chwili nosi pod sercem jego dziecko. O tym, jak bardzo go kocha. O tym, jak bardzo chciałaby, by był z nią zawsze, by nigdy się nie rozstawali. O tym, jak bardzo by chciała, by ją wspierał. Do końca życia.

       Ale nie mogła. Nie potrafiła mu tego wszystkiego wyznać. Przecież… To, co zdarzyło się jakieś trzy miesiące temu… Dla niego pewnie nic nie znaczyło. Po prostu oboje przechodzili wtedy dość trudny okres. Spędzali więc ze sobą jeszcze więcej czasu niż zazwyczaj. Którejś nocy, pod koniec sierpnia lub na początku września, wyszło na to, że Reiko zasiedziała się w jego mieszkaniu. Bez sensu było wracać po ciemku do domu o tak późnej porze, więc oboje postanowili, że kobieta przenocuje u przyjaciela. Aż do teraz blondynka nie wiedziała, jak to się stało, że nagle zaczęli się całować. A potem? Ledwo pamiętała tamtą noc. Zdawało jej się, że to był sen. Gdyby nie to, że jakieś dwa tygodnie przed śmiercią Maayi, poważnie zaniepokojona, udała się do lekarza. Ten z kolei potwierdził to, co przypuszczała. Była w ciąży.

       Nie potrafiła jednak tego powiedzieć. Jak mogłaby postąpić tak egoistycznie? Wiedziała, że Kaien nie uciekłby od odpowiedzialności. Zostałby uwiązany. A ona nie mogła do tego dopuścić. Kurosu był wolnym duchem. Nie bardzo wyobrażała go sobie jako typowego męża i ojca. Zresztą co - miałaby zmusić go do ślubu i pomagania jej przy dziecku? Nie, tak nie może być. Nie może psuć mu żadnych planów. Musi poradzić sobie sama. Musi być dzielna. Jest przecież wiele samotnych matek, nie będzie więc wyjątkiem.

       - To… To moja wina, że Związek się dowiedział - wyznał cicho Kaien, wyrywając Reiko z zamyślenia.

       - C-co? - Głos Mitsui zadrżał. - Śledzili cię wtedy?

       - Strzegłem się jak mogłem i w końcu byłem przekonany, że nikt za mną nie idzie. Ale widocznie ktoś jednak musiał mnie śledzić. Ja… Wyrzuty sumienia mnie chyba wykończą…

       Przez długi czas milczeli.

       Już dostatecznie się zamęcza. Nie mogę dokładać mu kolejnych zmartwień.

       - Już… i tak nic na to nie poradzimy - szepnęła Reiko.

       - Wiem. Wiem… Teraz… musimy sprostać przyszłości.

       - Hai. - Przerwała na chwilę. - A co z Tougą? Jak się trzyma?

       Kaien przegryzł wargę.

       - Nie najlepiej. Zmienił się. Jakby zamknął się w sobie. Jest jeszcze bardziej opryskliwy, gburowaty… I też się w pewien sposób obwinia.

       - Więc my wszyscy… Zostaliśmy przez to w jakiś sposób naznaczeni - powiedziała cicho niebieskooka. - Boję się - wyznała po kilku sekundach.

       - Ja też…

       Znów zapadła chwila milczenia.

       - Hej, a co z małą?

       - Było okropnie ciężko, ale jakoś udało mi się załatwić formalności. Od teraz nazywa się Aya Mitsui. Jest moją córką.

       - Adoptowałaś ją?

       - Niee… Wszystkim mówiłam, że to moja prawdziwa córka. Większość uwierzyła. Gdybym ją adoptowała, ktoś ze Związku od razu by się spostrzegł. A tak… Wciąż nie chce mi się wierzyć, ale się udało. Chociaż ta jedna rzecz… mi się udała.

       Przypomniała sobie trud, jaki musiała włożyć w to, by przekonać znajomych, że Aya jest jej córką. Całe szczęście ostatnimi czasy rzadko brała zlecenia ze Związku. I w ogóle nie udzielała się towarzysko. To nieco ułatwiło sprawę. Choć dziwne spojrzenie prezesa Stowarzyszenia odrobinę ją niepokoiło.

***

       Któregoś styczniowego poranka do domu Mitsui zawitał ktoś, kogo Reiko nigdy by się nie spodziewała.

       Kage… Hiou…

       Spojrzała ze zdumieniem na przystojnego wampira. Już chciała zatrzasnąć mu drzwi przed nosem, gdy zwróciła uwagę na jego smutny wyraz twarzy.

       Nie. On tylko udaje. Zabił Maayę, więc to oznacza, że jest zwykłym potworem, niewiedzącym, czym są uczucia.

       - Proszę… - wyszeptał.

       - Hę? - zdziwiła się.

       Co on zamierza?

       - Proszę, pozwól mi ją zobaczyć. Choć na chwilę.

       Wyglądał jak zbity pies. Reiko złapała się na tym, że zaczęło jej się robić jego żal. Szybko pozbyła się tego uczucia.

       - Nigdy! Wynoś się stąd, rozumiesz?! - krzyknęła. Serce waliło jej ze strachu. Automatycznie położyła jedną rękę na zaokrąglonym brzuchu, drugą zaś mocno ścisnęła klamkę, którą wciąż trzymała. - Nie pozwolę ci jej zobaczyć, nigdy, przenigdy! Ty potworze!

       Kage zesztywniał i otworzył szerzej swoje szare oczy. Wzrok utkwił w jakimś punkcie, który zdawał się być za Reiko. Kobieta odwróciła się z rozdrażnieniem.

       - Aya-chan! - zawołała ze strachem.

       Dziewczynka stała kilka kroków za nią. Przez ostatnie dwa miesiące sporo urosła, a do tego poczyniła takie postępy, że w umiejętnościach prześcignęła normalne dzieci w jej wieku. Żadne ludzie dziecko nie byłoby zdolne do czegoś takiego, więc tak szybkie postępy musiały być skutkiem tej wampirzej części jej genów.

       Dziecko ruszyło powoli w stronę drzwi.

       - Aya-chan, kochanie… Idź proszę do swojego pokoiku, dobrze? Zaraz do ciebie przyjdę. Ten pan już sobie idzie…

       Brunetka całkowicie zignorowała jej słowa - zdawała się ich jakby nie słyszeć. Wyminęła ciocię i z rozdziawioną buźką zbliżała się do ojca.

       - Tata! - zaświergotała.

       Reiko znieruchomiała. Tata? Tata?! Boże… Ona… Ona go pamięta?!

       Tymczasem dzieweczka dotarła już do mężczyzny i wyciągnęła ku niemu rączki.

       - Tata, tata! Jeteś! - wołała. - Mama? Dzie?

       Wlepiła duże, szare oczęta w wampira.

       - Aya… - szepnął Kage. Wyglądał, jakby miał się zaraz popłakać.

       - Tata! - rzekła brunetka, jakby z wyrzutem. Nie doczekawszy się wzięcia na ręce, po prostu przytuliła się do nogi przybysza. Wtedy Hiou odrobinę oprzytomniał. Schylił się i mocno, ale delikatnie objął córeczkę.

       Reiko zaczęła się trząść.

       - Zostaw ją! N-nie dotykaj jej! - krzyknęła. - Aya-chan, chodź, proszę. To zły pan - próbowała ją przekonać.

       - Nie - pisnęła mała. - To tata - oświadczyła, wtulając buźkę w koszulę ojca.

       Kuso…!

       Blondynka podeszła szybko do tamtej dwójki i niemalże brutalnie wyrwała Ayę z rąk Kage.

       - Nie! Ja ciem tata! - Dziecko wybuchło płaczem. Serce Reiko krajało się z bólu.

       - Coś ty narobił?! - warknęła kobieta, sama zaczynając szlochać. - Wynoś się stąd natychmiast! Doskonale wiesz, jaka jest wola Maayi! Nie utrudniaj niczego, potworze! - krzyczała.

       - Chciałem ją tylko zobaczyć. Sprawdzić, czy z nią wszystko w porządku - szepnął czystokrwisty.

       - Było w porządku, dopóki się tutaj nie zjawiłeś! - odparła ze złością Reiko, mocno trzymając wyrywającą się z jej objęć dziewczynkę. - Wynoś się! - powtórzyła gniewnie. - Bo jak nie…

       - Rozumiem - przerwał jej Kage. Spojrzał jeszcze na dziecko, po czym się odwrócił.

       - Tata! - zaprotestowała dziewczynka, jeszcze bardziej energicznie próbując się wydostać. - Tata!

       - Hej, ty! - zawołała Reiko w stronę wampira. Zatrzymał się. - Czy choć trochę zależało ci na Maayi? Czy choć trochę zależy ci na córce?

       Odwrócił się z powrotem w jej stronę.

       - Oczywiście, że tak. Ja…

       - Nie chcę słuchać żadnych twoich wymówek! - oświadczyła twardo Mitsui. - Ale jeśli to, co powiedziałeś przed chwilą, jest prawdą… To wymaż jej pamięć. Wymaż jej wszystkie wspomnienia, w których się pojawiasz. I wszystko… Wszystko, co mogłaby pamiętać, a co jest zbyt bolesne, by mogła sobie z tym poradzić… - Źle się czuła, prosząc o coś takiego. Jeśli jednak to była szansa na to, by spełnić życzenie Maayi… Zrobi to. To mógł być jedyny sposób na to, by dać dziewczynce względnie normalne życie.

       Kage wyglądał na przerażonego i równocześnie zrozpaczonego. Blondynka patrzyła na niego hardo, próbując wyglądać na niewzruszoną.

       Wampir podszedł powoli.

       - Aya… Przepraszam - wyszeptał, kładąc jej dłoń na główce. - Oyasumi, córeczko.

       Gdy tylko wykonał swoje zadanie, dziecko zasnęło. Kage popatrzył na nie jeszcze przez chwilę, po czym zwrócił się do Reiko.

       - Przepraszam. Nie będę cię już więcej nachodził. Wymazałem jej pamięć o mnie… I o wszystkim, co mogłoby ją zranić. Postaraj się, by żyła w normalny sposób - poprosił, po czym wolno odszedł w stronę furtki. Nawet przez nią nie przeszedł, bo po prostu rozpłynął się w powietrzu.

       Reiko położyła dziewczynkę do łóżeczka. Sama usiadła na łóżku i ukryła twarz w dłoniach. Tego dnia długo płakała.

***

       Osiemnastego maja na świat przyszła urocza, niebieskooka blondyneczka. Podczas pobytu w szpitalu Ayą zajęła się sąsiadka.

       Dziewczynka z ciekawością przyglądała się małej istotce.

       - To twoja siostrzyczka, Aya-chan - powiedziała Reiko, pokazując brunetce noworodka. - Śliczna, prawda?

       - Hai, okāsan. - Kilka dni po wymazaniu pamięci dziewczynka zwracała się już do Reiko jak do matki. Zdecydowanie nie posiadała wspomnień z wcześniejszego życia. Kobieta czasami zastanawiała się, czy pamięć została jej dosłownie wymazana, czy jakby… uśpiona. - I mała - dodała.

       - Oczywiście, że tak. Ty też byłaś taka malutka, gdy się urodziłaś - uśmiechnęła się kobieta.

       Szarooka skinęła głową, nie odrywając oczu od imōto.

       - To jak, przywitasz się z Kao-chan? - zapytała Reiko.

       - Kao-chan? - powtórzyła Aya.

       - To jej imię. Kaori. Zdrobniale Kao-chan - odparła spokojnie dorosła.

       - Kao-chan! - zawołała brunetka. Delikatnie ujęła rączkę malutkiej istotki i lekko nią potrząsnęła. - Yo, Kao-chan - przywitała się.

***

       - Aya-nēchan! - zawołała dwuipółroczna Kaori. - Doko?

       - Tutaj, Kao-chan! Już do ciebie schodzę! - odpowiedziała brunetka, szybko zbiegając ze schodów. - O co chodzi, siostrzyczko?

       - Yuki! Yuki! - świergotała blondyneczka, skacząc dookoła.

       - Masz rację, pada śnieg. - Aya wyjrzała przez okno.

       - Na sanki, na sanki! - wołała Kao.

       - Jest za mało śniegu, żeby iść na sanki. Zobacz, na ziemi nic nie ma, śnieg od razu topnieje - odparła Aya.

       - Och. - Niebieskooka zgasiła się na chwilę. - A bałanek? - spytała z nadzieją.

       Onēsan zaczęła cierpliwie tłumaczyć, że aby ulepić bałwana lub pójść na sanki, potrzebna jest większa ilość śniegu. Reiko, oparta o futrynę, z uśmiechem słuchała rozmowy córek. Nieraz ledwo powstrzymywała śmiech.

***

       Jakieś półtora roku później Aya, wyglądająca na porządnie przygnębioną, oświadczyła, że widzi w ciemności. Reiko trochę się zestresowała, bo to potwierdziło jej obawy dotyczące tego, że dziewczynka będzie zdobywała wampirze cechy. Spróbowała jednak pocieszyć smutną córeczkę. Atmosfera polepszyła się jednak na dobre dopiero wtedy, gdy do pokoju wparowała uśmiechnięta jak zwykle Kaori.

       - Aya-nēsan! Aya-nēsan! - wołała. - Pobawimy się? Pobawimy? - pytała z roztargnieniem i wielką nadzieją w błękitnych oczach. - Pobawmy się! - poprosiła, ciągnąc starszą siostrę za rękaw.

       - Dobrze, Kao. Chodźmy.

       Blondyneczka w podskokach radości udała się do ogródka, a onēsan ruszyła powoli za nią.

       Reiko po raz kolejny zastanawiała się, jakim cudem Kaori jest taka wesoła. Przecież gdy była z nią w ciąży, przeżywała najtrudniejsze chwile w swoim życiu. Opłakiwała przyjaciółkę, nieustannie się bała, a do tego wciąż była zmęczona. Ale to wszystko zdawało się w ogóle nie odbić na osobowości córki.

       Jak dobrze… Kao-chan będzie naszym słoneczkiem. Słoneczkiem, które ogrzeje serce Ayi-chan. Kaori potrafi zarażać swoją wesołością i optymizmem. Może dzięki temu Ayi będzie łatwiej żyć…

***

       Pierwszego dnia szkoły Kaori niemal się popłakała. Spytała o tatę. Reiko delikatnie wyjaśniła, że oczywiście Aya i Kao mają tatusia, ale z pewnych powodów nie ma go z nimi. Opisała jednak w kilku słowach Kaiena. Takiego, jakim był przed szóstym listopada… Przed dniem, który odmienił całą grupę przyjaciół. Kurosu zmiany też nie ominęły. Odszedł ze Związku Łowców, osiedlił się w jakimś miejscu - Reiko nie wiedziała nawet, gdzie dokładnie - i założył tam szkołę. Kobieta nigdy by nie pomyślała, że mężczyzna mógłby wpaść na taki pomysł. Jakoś nie widziała go w roli dyrektora prestiżowej szkoły. Chociaż… Skoro był jednym z kandydatów na prezesa Stowarzyszenia, to czemu nie miałby zostać Przewodniczącym Akademii?

       Reiko nie odeszła ze Związku, choć teraz rzadko się w nim udzielała. Miała jednak możliwość wglądu w różne sprawy, dzięki czemu mogła kontrolować sytuację związaną z pamiętnymi wydarzeniami.

       Gdy dziewczynki poszły spać, Reiko nie wytrzymała i wyjęła z szafy głęboko schowane pudełeczko, w którym przechowywała zdjęcia z czasów liceum i studiów. Popłakała się, patrząc na twarz ukochanego oraz zmarłej przyjaciółki.

       Do pokoju niespodziewanie wszedł mały aniołeczek ubrany w kremową koszulkę nocną. Kaori podeszła do mamusi i ją pocieszyła. To wtedy oświadczyła, że zawsze będzie się uśmiechać. Zapewniła, że dziewczyny dadzą sobie radę - w końcu są we trójkę. Reiko przytuliła córeczkę, która po chwili zasnęła już w jej ramionach. Kobieta uśmiechnęła się ciepło, patrząc na śpiącą twarzyczkę dziecka.

***

       Cztery lata później Aya odkryła w sobie moc panowania nad wodą w stanie ciekłym i gazowym. Reiko była tym poważnie zaniepokojona.

       Wciąż nabywa te wampirze cechy… Co będzie później? Czy ona… zacznie pragnąć krwi?

       Nie chciała nawet o tym myśleć.

***

       Minęły prawie dwa lata od tamtego wydarzenia, gdy do Reiko dotarły okropne wieści. Midori i Ren Kiryuu zostali zamordowani przez czystokrwistą wampirzycę. Shizukę Hiou.

       Hiou. To krewna Kage… Kuso! Oni… Potrafią tylko niszczyć…

       Małżeństwo zostało zabite we własnym domu. Tak samo młodszy z bliźniaków, Ichiru. Zero z kolei został sierotą. Reiko zastanawiała się, co takiego stanie się z chłopcem. Czy Yagari go przygarnie? W końcu był jego mistrzem przez tak długi czas…

       Na odpowiedź nie musiała długo czekać. Zadzwonił do niej Kaien. Serce Reiko gwałtownie przyspieszyło, gdy usłyszała jego głos. Po raz pierwszy od tak długiego czasu…

       Podczas rozmowy patrzyła przez okno na dziewczynki bawiące się w ogródku. Ulepiły już dwa bałwany, a teraz zabierały się za trzeciego. Kao śmiała się dźwięcznie, Aya z kolei jedynie raz na jakiś czas posyłała w jej kierunku delikatny uśmiech.

       Okazało się, że to Kurosu zajął się trzynastoletnim Kiryuu. Ponadto opowiadał też o swojej adoptowanej córce, Yuuki. Reiko ze smutkiem słuchała kolejnych to historii. Nie mogła przestać zastanawiać się nad tym, co by było, gdyby to ona mogła mieszkać z Kaienem. Gdyby razem wychowywali Ayę i Kaori. Wtedy pewnie nie przygarnąłby Yuuki. Kobieta niechętnie musiała przyznać, że jest zazdrosna o to, że zamiast jej córki z Kaienem mieszka jakaś nieznajoma dziewczynka.

       - Dobra, dość gadania o mnie - powiedział w końcu Kurosu. - Co u ciebie słychać? Jak Aya-chan? Ach, jest przecież w wieku Yuuki, prawda?

       - Za dwa miesiące skończy trzynaście lat - potwierdziła Mitsui.

       - Och, no tak. Właściwie, jeśli chodzi o wiek, to jest tak pomiędzy „moimi” dziećmi, co nie? - zauważył wesoło.

       - Hai.

       - Coś ty taka małomówna? Stało się coś?

       Reiko, wciąż wpatrując się w bawiące się dziewczynki, opowiedziała dawnemu przyjacielowi o tym, jak to Aya zdobyła kolejne wampirze cechy. Przyznała też, że jakiś czas temu wyjawiła nastolatce prawdę o jej pochodzeniu.

       - Ale Kao z kolei o niczym nie ma pojęcia… - kontynuowała automatycznie.

       - Kao? Kto to taki?

       - Och! - pisnęła Reiko. - No tak, nie wiesz… To moja córka.

       Serce ją zakłuło. Boże, on nawet nie wie, że jest jej ojcem…

       - Córka?! Masz córkę?! Prawdziwą?! - wykrzyknął odrobinę za głośno.

       - Tak. Ma na imię Kaori. Ma jedenaście lat. I wygląda niemal jak ja - odpowiedziała, patrząc uważnie na Kao. Dziewczynka zauważyła mamę i pomachała jej energicznie.

***

       Często się przeprowadzały. Związek miał swoje siedziby w różnych miejscach, dlatego co do tego nie było problemu. Reiko uważała to posunięcie za mądre, gdyż doskonale wiedziała, że sprawa sprzed lat wciąż jest dla Łowców zagadką do rozwiązania. A ona była pierwszą podejrzaną o to, że wie coś ważnego. Z drugiej strony… byli też rodzice Maayi. Co się z nimi stało? Od wielu lat nic o nich nie słyszała.

       Mitsui właściwie nie wiedziała, dlaczego prezes, bo to głównie on, tak bardzo chciał dowiedzieć się czegoś na temat tajemniczego czystokrwistego oraz Maayi Katayamy. Była jednak pewna, że nie chodzi o zwykłą ciekawość. Nie mogła pozwolić na to, by Łowcy za bardzo węszyli. Bezpieczeństwo dziewczynek było najważniejsze.

       W końcu jednak zmiany otoczenia zaczęły nie odnosić należytych skutków. W mieście roiło się od Łowców, przez co Reiko żyła w ciągłym stresie. Bała się o córki. Musiała coś z tym zrobić.

       Postanowiła zadzwonić do Kaiena. Wciąż bezgranicznie mu ufała, choć nie widzieli się od tylu lat. Dyrektor zaproponował przeniesienie Ayi i Kaori do jego szkoły. Kobieta z ulgą przyjęła jego propozycję. Problemem pozostawały dziewczęta - Reiko wiedziała jednak, że żądna przygód i nowych wrażeń Kaori zgodzi się na przeniesienie, a Aya pójdzie za nią wszędzie, nawet na koniec świata. Mitsui nie mogła się nadziwić, jak mocno nastolatki są do siebie przywiązane. Jak bardzo się kochają. I jak bardzo chcą się nawzajem bronić.

       Pożegnanie nie obyło się bez łez. W końcu jednak pociąg zniknął Reiko z pola widzenia. Kobieta otarła zaczerwienione oczy i niespiesznie udała się do domu. Okazał się on zdecydowanie zbyt cichy i pusty.

***

       Reiko coraz częściej oglądała zdjęcia. Te stare, na których była jeszcze dzieckiem lub nastolatką oraz nowsze, gdy mieszkała już z dziewczynkami.

       Patrzyła na uśmiechniętą na każdej fotografii Kaori. Wyglądała identycznie jak ona sama w jej wieku. Aya czasami posyłała w stronę fotografa jakiś wymuszony uśmiech, innym razem o to nie dbała. Jednak nieważne, jaką minę zrobiła, zawsze była tak piękna, tak idealna, że zdawała się niemalże nieprawdziwa. Jakby pochodziła z jakiejś baśni o księżniczce. Tak, księżniczka to dobre porównanie. Blada cera - zupełnie jak tych bogatych panienek. Lśniące włosy, długie rzęsy, idealna skóra. Mimo tego to Kao zawsze cieszyła się większym powodzeniem u chłopców - to oczywiście wiązało się z jej charakterem. Była przyjaźnie nastawiona do wszystkich, zawsze uśmiechnięta i radosna, tryskała optymizmem i zarażała nim innych. Lecz mimo wszystkich adoratorów, ona i tak uparcie czekała na swojego „księcia z bajki”. Reiko często zastanawiała się, kiedy córka go znajdzie. A była przekonana, że go pozna - pytanie gdzie i kiedy. I kim on się będzie. Cóż, czas pokaże.

       Pod tym względem Mitsui bardziej martwiła się o starszą córkę. Nastolatka stroniła od towarzystwa. Jedynymi, na których jej zależało, były Reiko i Kaori. Choć ostatnio zakolegowała się z dziewczyną z klasy, Otsune Umari. To była jej pierwsza ważniejsza znajomość. Ale czy po przeprowadzce do Akademii dziewczęta utrzymają kontakt?

***

       Od czasu przeniesienia córek do Akademii Kurosu Reiko utrzymywała stały kontakt z Kaienem. Dzięki temu dowiedziała się o tym, że Aya zaczęła wyczuwać krew. Ponadto źle czuła się w szkole pełnej wampirów. Kao z kolei była zachwycona Nocną Klasą, całym otoczeniem oraz znajomymi.

       Mitsui zastanawiała się nad tym, dlaczego Kaname Kuran chciał przyspieszyć proces przemiany Ayi. Szczerze wątpiła w to, że pragnął jej w ten sposób pomóc, oszczędzając jej cierpienia. Choć Kaien zapewniał, że Kaname jest dobrą osobą, blondynka jakoś w to nie wierzyła. Nie potrafiła zaufać jakiemukolwiek czystokrwistemu. Nie po tym, co zrobił Kage Hiou. Nie po tym, co Shizuka uczyniła rodzinie Kiryuu. Nie, takich rzeczy nie można było tak po prostu zapomnieć. Ani wybaczyć ich sprawcom.

       Tajemnicą było także miejsce pobytu Kage. Tak naprawdę nikt o nim nie słyszał. W żadnej księdze nie było wzmianki na jego temat. Jakby nie istniał. Jego imię, które oznaczało cień, naprawdę do niego pasowało. Był nieuchwytny. A Shizuka? Od czterech lat nikt jej nie widział. Co się z nią stało? Czy ona także zginęła tamtej nocy, gdy zaatakowała i zmasakrowała rodzinę tych świetnych Łowców? A może uciekła? Albo przebywa w jakimś tajemniczym miejscu i snuje nowe, podłe plany?

***

       Związek wyraźnie zaczął się na poważnie interesować sprawą sprzed lat. Reiko została przesłuchana. Utrzymywała oczywiście, że prawie nic nie wie, podała jedynie jakieś nic nieznaczące szczegóły, które i tak nie mogły nikomu w niczym pomóc.

   Najgorsze było to, że prezes wydawał się bardzo zainteresowany córkami Mitsui. Wypytywał o nie - i to nie tylko Reiko, ale też jej koleżanki. Naturalnie żadna z nich nie wiedziała zbyt wiele. Powiedziały jednak, że i Aya, i Kaori są prawdziwymi dziećmi Reiko.

       Któregoś dnia sprawa przybrała jeszcze poważniejszy obrót. Otsune Umari, koleżanka Ayi, była nachodzona przez Łowców, którzy wypytywali ją o przyjaciółkę. Tego było już za wiele. Reiko zdecydowała, że musi chronić tę niewinną dziewczynę. Zadzwoniła więc do Kaiena z prośbą przyjęcia jej do jego szkoły. Zgodził się od razu. Zadowolona blondynka osobiście porozmawiała na ten temat z matką Otsune. Ani ona, ani sama nastolatka nie miała nic przeciwko temu, by dziewczyna została przeniesiona do prestiżowej Akademii Kurosu. Umari miała być więc względnie bezpieczna.

       Jednak ją samą wciąż nachodzono i wypytywano. Zawsze uparcie powtarzała to samo. Za którymś razem, zupełnie przez przypadek, wpadła na pewien trop, który kazał jej sądzić, że prezes Związku Łowców ma jakieś powiązania z Radą Starszych wampirzej społeczności.

       Co to ma znaczyć, do jasnej cholery?!, przeraziła się Reiko. Tak nie może być. Szykuje się coś wielkiego… Wielkiego i przerażającego.

       Przeczuwała, że to coś nadchodzi, zbliża się szybkimi krokami, by przynieść czyste zło. W związku z tym postanowiła zniknąć. Przynajmniej na jakiś czas. Póki co, jej obecność stwarza dla dziewcząt tylko niebezpieczeństwo. A jeśli ona zostałaby na przykład uznana za zmarłą, ludzie ze Związku prawdopodobnie daliby sobie spokój. Nie wiedzieli nawet, gdzie w tej chwili przebywają córki Mitsui. Reiko uważnie pozacierała wszelkie ślady. A nikt poza Kaienem o niczym nie wiedział.

       Tak, jeśli zniknie, zapewni dziewczynom bezpieczeństwo. Może nie całkowite… Ale jednak.

       Zanim to zrobi, musi się przygotować. Jak sprawić, by wszyscy uwierzyli w jej śmierć? Trzeba to porządnie obmyślić.

       Pozostała jeszcze jedna sprawa. Co na to powiedzą Kao i Aya? Mają ją opłakiwać? Przecież to niesprawiedliwe w stosunku do nich. Będą niepotrzebnie cierpiały…

       Ale to konieczne, by zapewnić im jako takie bezpieczeństwo. Nikt nie mógł się niczego domyślać. A  całe zajście można zwalić na wampiry - Reiko była już bowiem przekonana, że brały one czynny udział w całej sprawie. Wtedy, kilkanaście lat temu, także. W te wszystkie wydarzenia wplątany był nie tylko Związek Łowców, ale także Rada. Skąd się wzięły te powiązania? Dlaczego Mitsui podejrzewała, że to prezes stoi za tym wszystkim? Albo chociaż za większością podejrzanych spraw…? Nigdy go nie lubiła, jego doradców i sekretarzy także. Byli dziwni. Niby dostojni i dobrze wychowani, a tak naprawdę fałszywi i próżni. Nie można było im ufać. Za ich majestatem kryło się coś mrocznego. Reiko była tego pewna.

       Starannie ułożyła plan. Wcześniej powęszyła trochę w siedzibach Związku, oczywiście uważając na to, by nikt jej o nic nie podejrzewał. Była świetnie wyszkolona, dlatego obyło się bez większego trudu.

       Gdy wszystko było już gotowe, pozostało tylko w jakiś sposób wesprzeć córki. Blondynka napisała listy do obu dziewcząt. Dla każdej przygotowała też pewne drobiazgi. Dla Kaori wybrała mały albumik ze zdjęciami, swój stary, czarny pas, a także Johnny’ego - jej pluszowego psa, do którego była bardzo przywiązana, ale którego zostawiła w domu przed wyjazdem do Akademii.

       Przeglądając stare fotografie, Reiko wybrała kilka z nich dla Ayi. Nigdy wcześniej jej ich nie pokazywała. Nadszedł jednak czas, by dziewczyna wreszcie ujrzała swą prawdziwą matkę. Kobieta po raz kolejny poczuła wyrzuty sumienia z powodu tego, że kazała Kage wymazać wspomnienia dziewczynki. Przez to Aya tak naprawdę nie pamiętała matki. Chciała jej to w jakiś sposób wynagrodzić. Nagle przypomniała sobie o pierścionku należącym kiedyś do Maayi. Reiko doskonale pamiętała, gdzie go schowała. Popłakała się, gdy na niego patrzyła, rozdzierające serce wydarzenia znowu odżyły w jej myślach. Schowała go jednak do puzderka i dołączyła do paczuszki. Postanowiła, że bezpieczniej będzie poprosić o dostarczenie paczek adresatkom młodą Umari, zamiast wysyłać je pocztą. Ktoś mógł je przechwycić. Otsune oczywiście zgodziła się na prośbę Reiko. Następnego dnia opuściła rodzinne miasto, by rozpocząć naukę w Akademii Kurosu.

       Mitsui nieraz zastanawiała się nad tym, czy napisała córkom wszystko to, co chciała. Poleciła Kao zawsze się uśmiechać i być sobą. Przyznała, że w domu jest bez niej zdecydowanie zbyt cicho i pusto. Bardzo za nią tęskniła. Ale wiedziała, że młodsza córka jest przede wszystkim potrzebna Ayi. Brunetka była bowiem naprawdę podobna do Maayi - sporo cech wyglądu odziedziczyła po ojcu, ale charakter zdecydowanie przypominał osobowość Katayamy. W pewien sposób cieszyło to Reiko, bo czuła, że zajmuje się prawdziwą córką swojej matki. Była też jednak druga strona medalu - Aya była zdecydowanie zbyt ponura i zamknięta w sobie. Ponadto miewała objawy depresji, co bardzo martwiło Mitsui. A wszystko przez te wampiry, powtarzała sobie często.

       Zastanawiała się, czy Aya spotka kogoś, komu mogłaby zaufać i kto podbiłby jej serce. Od Kaiena usłyszała, że córka zakolegowała się z młodym Kiryuu - to byłby bardzo dobry znak, gdyby nie to, że chłopak był wampirem. Ale wewnątrz na pewno pozostał człowiekiem. I, przede wszystkim - Łowcą. Skoro tak, to chyba nie ma się o co martwić? Jeśli nienawidził wampirów, może byłby dobrym partnerem dla Ayi?

       Reiko zganiła się za to, że w takich chwilach myśli o podobnych sprawach. Teraz ważniejsze było przecież coś całkiem innego. Ale w liście Reiko i tak poleciła Ayi pamiętać o tym, że nie każdy mężczyzna jest taki, jak jej ojciec. Prosiła, by dziewczyna nigdy się nie poddawała, bez względu na to, kim się stanie. Poprosiła też, by nie zamykała się w sobie, poznawała nowe osoby i pozwalała im poznać samą siebie.

***

       Po raz ostatni wyciągnęła zdjęcia. Dokładne je wszystkie przejrzała. Na koniec zostawiła zdjęcie Maayi. Pogładziła jej podobiznę, po czym odłożyła ją, jak również całą stertę innych fotografii.

       Westchnęła.

       - Już czas - szepnęła do samej siebie.

       Przywykłszy do porządku, schowała zdjęcia. Potem weszła na piętro, do gabinetu. W skupieniu spojrzała na skrzyżowane katany wiszące na ścianie. Otworzyła zamykaną na klucz szafkę i wyjęła z niej pochwę. Następnie zdjęła broń i włożyła ją do pochwy, po czym ją sobie przypasała. Kluczyk do szafki, wiszący na łańcuszku na jej szyi, schowała pod bluzkę.

       Delikatnie zamknęła drzwi do gabinetu. Weszła do pokoju Kaori. Spojrzała na jej wesoło wystrojone królestwo. Uśmiechnęła się, widząc oczami wyobraźni córkę tańczącą w rytm muzyki na jasnym parkiecie.

       Potem zajrzała do pokoju Ayi. Gdyby dziewczyna tu była, prawdopodobnie spoczywałaby na łóżku z lekturą w ręce lub siedziała przed sztalugą, trzymając w dłoniach farby lub kredki.

       Zeszła na dół, jeszcze raz upewniła się, że nie zostawiła otwartych okien, a następnie wyszła na zewnątrz. Zakluczyła drzwi, zeszła po schodkach i przeszła przez furtkę. Nałożyła na siebie długi, luźny płaszcz, który w zadowalającym stopniu zakrywał broń. Ostatni raz spojrzała na przytulny domek.

       Odwróciła się i zaczęła iść przed siebie.

       Wszystko działo się tak, jak to zaplanowała. Wampiry pojawiły się tam, gdzie chciała, by były. Wymówka na walkę już dawno została przygotowana.

       Miejsce, w którym miała „zginąć” było miejscem ustronnym. Nie było żadnych świadków.

       Wrogów było wielu. Musiało ich tylu być, by ktokolwiek uwierzył, że mogła nie dać sobie z nimi rady. Sporą liczbę krwiopijców zabiła. Proch, który z nich pozostał, mógł być dowodem na to, że w miejscu tym stoczyła się bitwa.

       Niektóre potwory rozpierzchły się w różne strony. Inne uparcie walczyły, co większości z nich nie wyszło na dobre. Najwięcej spośród nich należało do Poziomu E, więc zabicie ich nie było zbyt wielkim problemem. Pokazało się też ładnych parę okazów pijawek z wyższych warstw wampirzej społeczności, co mogło potem dodać nieco dramatyzmu całej sytuacji.

       Miejsce, w którym odbyła się walka, nie zostało wybrane przypadkowo. Nie tylko znajdowało się na względnym odludziu - musiał być przecież powód, dla którego Reiko się tam znalazła. I był. Czasami przechadzała się wśród tamtejszych pół i łąk. A koleżanki z pracy doskonale o tym wiedziały - mogły więc to potwierdzić.

       Gdy na polu bitwy został ostatni wampir, Mitsui westchnęła z ulgą. Wyjęła z kieszeni fiolkę z własną krwią i wylała jej zawartość w kilku miejscach.

       - Namizawa-san - zwróciła się do wampira.

       - Hai - odparł. Podszedł do Łowczyni i jednym ciosem poszarpał rękaw płaszcza Reiko, tym samym też ją raniąc. Kobieta odczekała chwilę, zanim ubranie nasiąknie krwią, a potem zdjęła okrycie i rzuciła je na ziemię.

       - To jak? Zajmiesz się resztą? - spytała.

       - Oczywiście, Mitsui-san - odparł Namizawa.

       Mężczyzna ten pochodził ze szlacheckiej rodziny wampirów. Nie był wystarczająco dobrze urodzony, by należeć do Rady Starszych, jednak był jednym z tych, którzy niby to jej usługiwali. A tak naprawdę szpiegowali. On i kilka innych osób pragnęło zniszczyć Asatoo Ichijou i tych, z którymi pracował.

       Reiko poznała Namizawę zupełnie przypadkowo. Podczas subtelnego wtrącania nosa w nie swoje sprawy. To wampir jako pierwszy został nakryty. Mitsui dowiedziała się, że mężczyzna nienawidzi Rady, gdyż wyrządziła kiedyś krzywdę jego rodzinie. Zaproponował pomoc Reiko. Uprzednio sprawdziwszy go dokładnie, zgodziła się.

       Miała więc świadka, który mógł potwierdzić, że ona sama nie żyje. Martwiła się co prawda o to, że któryś z arystokratycznych wampirów mógłby wejść do umysłu Namizawy i odkryć zdradę. Ten jednak zapewnił, że coś takiego nie będzie miało miejsca. Jego spojrzenie przekonało ją, że nie kłamie.

       Chciała już odejść, gdy Namizawa ją powstrzymał.

       - Dowiedziałem się czegoś jeszcze - wyznał z powagą w głosie.

       Serce Reiko przyspieszyło. Czekała jednak w milczeniu na kontynuację.

       - Za tym wszystkim stoi ktoś inny. Nie prezes Związku Łowców. I nie Ichiou.

       Jak to?, zdziwiła się, czujnie wpatrując się w sojusznika.

       - Wiesz… kto to taki?

       - Plotka głosi, że tym najwyżej postawionym w całej sprawie jest nie kto inny jak Rido Kuran - odpowiedział wampir.

       - Że co?! - wykrzyknęła Mitsui.

       Przecież on… Zniknął dziesięć lat temu! Do teraz jest przecież „uważany za zmarłego”!

       - Nie wiem, czy to prawda, ale… Wydaje mi się, że on wcale nie zginął tamtej zimy dziesięć lat temu - wyznał. - Słyszałem, że coś jest z nim nie tak, ale nie wiem co… Ale… podobno ma „powrócić”.

       Reiko podziękowała Namizawie za te informacje. To zmieniało postać rzeczy.

       Nie namyślając się dłużej, blondynka ruszyła w sobie tylko znanym kierunku, by na jakiś czas zniknąć z życia wszystkich, którzy ją znali.

 Ending

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

   No i macie wreszcie ten rozdział. xP Ostatnio nie mogłyśmy go dodać, bo nas nie było. Więc dałyśmy dzisiaj, bo za kilka godzin ponownie wyjeżdżamy, a co najmniej paru osobom nie spodobałaby się konieczność dłuższego oczekiwania na nowość. ;)

   Kochane, kryzys zażegnany! Jakaś półtoragodzinna pogawędka na temat VK w jednej ze starówkowych, warszawskich kawiarenek, przerywana jedynie powolnym zajadaniem lodów, sprawiła, że zapał do pisanie powrócił! ^^ Bardzo nas to cieszy, bo naprawdę zaczynałyśmy mieć doła. o.O

   Jej, trzeba Wam wiedzieć, że szykują się przełom za przełomem. Dziwnie się pisze najnowsze rozdziały, trochę tak, jakby to już było w pewnym sensie coś innego. xD

   Słuchajcie no, my naprawdę nie mamy pojęcia jak to się dzieje, ale okazało się, że od ostatniego rozdziału zyskałyśmy bodajże ze dwie nowe czytelniczki! o.O Szok, naprawdę. Witamy Was serdecznie! :)

   No, trzeba kończyć i powoli zacząć przygotowywać się do wyjazdu (działka! ;*). Buziaki dla wszystkich, dziękujemy za wsparcie! :)

[wpis z dnia 9.07.10]