Vampire Knight: tom XIV, rozdział LXVI - "Powrót"

Opening

       Aya spojrzała na kalendarz zakupiony jakiś czas temu. Dzięki niemu nie traciła poczucia czasu, co w jej przypadku było bardzo proste, gdyż siedząc zamkniętą w niewielkim mieszkaniu, łatwo było się trochę zagubić.

       Osiemnasty sierpnia, co? Wierzyć się nie chce, że minęły już trzy miesiące od czasu mojego ataku na Kaori… Dzięki Bogu, że nic jej się wtedy nie stało…

       Pierwszy miesiąc był najgorszy. Głód powracał niesamowicie szybko, a samokontrola w takim właśnie tempie znikała. Dziewczyna prawie nie jadła wtedy ludzkiego jedzenia. Właściwie czuła - i szczerze się tego obawiała - że wystarczy jej samo posilanie się krwią, co jednak byłoby dziwne, gdyż każdy wampir musiał też dbać o posiłki składające się z normalnych produktów żywieniowych.

       Przez cały maj i nieco ponad połowę czerwca Aya nie wychodziła z mieszkania, bojąc się, że mogłaby wyrządzić komuś krzywdę. Organizm wciąż bowiem odrzucał tabletki krwi, nie było więc innego wyjścia ponad to, by posilać się jedynie krwią Zero. Brunetka często miała wyrzuty sumienia - szybko, bo chyba jeszcze w pierwszym tygodniu po przemianie, można było powiedzieć, że Kiryuu spłacił swój dług, przynajmniej jeśli chodzi o ilość ofiarowanej krwi. Chłopak jednak nadal jej z uporem pomagał.

       Któregoś jeszcze majowego wieczoru Aya poprosiła, by tym razem to on napił się jej krwi. Siedemnastolatek nie chciał się na to zgodzić, nie wiadomo przecież było, jak to się odbije na dziewczynie.

       - Zrób to - poprosiła go wtedy. - Powiedz mi… czy jej smak się zmienił - wyszeptała.

       A mógł się zmienić - w końcu przemiana dobiegła końca, co prawdopodobnie było równoznaczne z całkowitą dominacją krwi ojca nad krwią matki w jej ciele. Ponadto pachniała jak czystokrwista… Więc może jej krew też przyjęła jakieś „czyste” właściwości?

       Zero zrozumiał, że przyjaciółce naprawdę na tym zależy. Zgodził się więc. Usiedli w wygodnej pozycji i chłopak delikatnie wbił kły w jej szyję, kontrolując na bieżąco jej reakcję.

       Pachnie trochę inaczej, zauważyła Aya, gdy poczuła woń swej krwi. Ale wciąż ma ten charakterystyczny… „posmak”?

       Kiryuu przyznał, że krew dziewczyny rzeczywiście smakuje nieco inaczej, choć zachowała tę swoją charakterystyczną nutkę. I, co dodał z widocznym smutkiem, wciąż była naprawdę pyszna. Aya sama nie wiedziała, czy ma się z tego powodu cieszyć, czy może płakać.

       Pod koniec czerwca siedemnastolatka odważyła się wyjść do najbliższego sklepu - oczywiście razem z Zero. Praktycznie wczepiła się w jego ramię, bojąc się odejść chociaż na krok. Cały czas rozglądała się nerwowo dookoła, jakby spodziewała się, że z któregoś zaułka może wyskoczyć chociażby jakiś dzieciak z przetartym kolanem. Była pewna, że gdyby poczuła zapach krwi, straciłaby panowanie nad sobą.

       Podczas tej krótkiej wycieczki nie wydarzyło się jednak nic złego, co trochę podniosło Ayę na duchu.

       Dziewczyna długo nie zgadzała się na żadne odwiedziny. Wciąż aż za dobrze pamiętała to, co zrobiła w dniu urodzin imōto. Taka sytuacja nie mogła się powtórzyć.

       Z bliskimi kontaktowała się głównie poprzez Zero, który po niedługim czasie od przemiany Ayi powrócił do szkoły. Dziewczyna szczerze się z tego powodu cieszyła - popołudniami przepisywała lekcje i uczyła się, co wypełniało jej w jakiś sposób dłużące się godziny. Nie zamierzała zostawiać wszystkiego na ostatni moment ani, tym bardziej, powtarzać klasy, choć jakby na to nie spojrzeć, od początku nowego roku szkolnego zawitała na lekcje zaledwie kilkanaście razy. Koledzy i koleżanki dziwili się, że tak długo jej nie ma - oficjalnie przyjęło się jednak, że jest poważnie chora i przebywa w szpitalu.

       Pod koniec lipca po raz pierwszy od wielu dni zobaczyła Kaori i Reiko (Ichiru widywała raz na jakiś czas, gdy przychodził zobaczyć się z nią i z bratem, Otsune z kolei przebywała na czas wakacji w rodzinnym mieście, więc naturalnie nie mogła przyjść). Podczas całej wizyty siedziała wyprostowana jak struna, ledwo widocznie drżąc i myśląc tylko o tym, by się kontrolować - mimo tego, że z samokontrolą było wtedy już o wiele lepiej. Nie bardzo docierało więc do niej to, co mówili inni. Była zestresowana i speszona, z przerażeniem zauważyła, że czuła się, jakby odwiedzili ją jedynie jacyś dawni znajomi, a nie najważniejsze osoby w jej życiu.

       Było jasne, że na powrót zamknęła się w sobie. Jedyną osobą, której bezgranicznie ufała i na którą liczyła, był Zero. Nie miała pojęcia, co by się z nią stało, gdyby nie on. Bała się nawet o tym myśleć. Jeszcze nigdy zastanawianie się nad tym „co by było, gdyby” nie było takie przerażające.

       Od początku sierpnia dziewczyna była już odwiedzana częściej, dzięki czemu jej kontakty z rodziną zostały odnowione - choć witanie się i żegnanie w dalszym ciągu ograniczało się jedynie do uścisku dłoni.

       Aya regularnie próbowała brać tabletki krwi, jednak długo czekała na to, by organizm się do nich przyzwyczaił i nie próbował ich odrzucać. Dopiero piątego sierpnia udało jej się połknąć pierwszą tabletkę. Od tego czasu pożywiała się głównie nimi, krew Kiryuu wypiła tylko raz.

       Podczas tych trzech miesięcy Aya „wyprodukowała” setki rysunków (w większości były to po prostu luźne szkice) i przeczytała od deski do deski dziesiątki książek, w tym grube tomiszcze Łowców - „Ludzie i wampiry na przestrzeni dziejów Ziemi”. Zainteresował ją jeden z faktów dotyczących odżywiania się krwią. „Pragnienie może całkowicie uśmierzyć tylko krew osoby, którą się kocha.”, przeczytała. Hm. No i proszę. Oto jeden z niepodważalnych dowodów na to, że naprawdę kocham Zero, zauważyła z uśmiechem. Przypomniała też sobie, że gdy ona obdarowała go swoją krwią, wyznał, że w ogóle nie czuje głodu (to było oczywiście wtedy, gdy był już normalnym wampirem). Uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

       - Tadaima - rzucił Zero, wchodząc do mieszkania i wyrywając współlokatorkę ze wspomnień.

       - Okaeri - odpowiedziała, podchodząc do niego. Wtuliła się w niego, jak to miała w zwyczaju, gdy się z nim witała. Niedawno zauważyła, że czasami czuje się, jakby byli przysłowiowym starym, dobrym małżeństwem. - Jak tam praca?

       - W sumie jak zwykle. Póki co nie zanosi się na jakieś większe rewolucje w Związku. Poza tym, nadal nie wiemy, co knują te przeklęte pijawki.

       Mimo iż, jakby na to nie patrzeć, sami byli przedstawicielami tego gatunku, i tak na temat wampirów wyrażali się zawsze z lekką pogardą. Wciąż ich nienawidzili, co jednak tylko cementowało ich związek, a nie na odwrót. Przestali się już nieustannie dziwić jak to możliwe, że się w sobie zakochali. Po prostu pewnego dnia stało się to oczywiste - mieli podobne charaktery, praktycznie identyczne spojrzenie na wszystkie sprawy, a także wspólne cele.

       - A… Hm. Udało ci się czegoś dowiedzieć? - spytała. Miała na myśli informacje na temat jej ojca. Naprawdę niewiele wiedziała na jego temat, co bynajmniej nie ułatwiało poszukiwań. Ponadto musieli się nimi zajmować sami - nikt nie chciał im w tym w żaden sposób pomóc, wszyscy byli przeciwko próbom poszukiwania ojca dziewczyny.

       - Nie, niestety - odparł. - Przykro mi - dodał ze smutkiem.

       Od ładnych paru tygodni Zero odwiedzał w wolnym czasie różne archiwa Stowarzyszenia Łowców i szukał tam informacji na temat Kage Hiou. Niestety, dotychczas nie znalazł niczego, co mogłoby okazać się przydatne. Mężczyzna zdawał się nie istnieć.

       - Mówi się trudno i idzie się dalej - rzuciła, siląc się na uśmiech. - Kiedyś w końcu go znajdziemy.

       - Oczywiście.

       Jego oczy groźnie zabłysły, ale trwało to zaledwie ułamek sekundy.

***

       - Wysil się bardziej, mamo! - zawołała Kaori. - W ten sposób nigdy mnie nie pokonasz! - rzuciła ze śmiechem, zręcznie unikając ciosu.

       Wraz z Reiko ćwiczyła na leśnej polanie walkę kataną. Od przeszło dwóch miesięcy Kao często trenowała - czasami z matką, innym razem z Ichiru. Idealnie wypracowała już swój styl walki - stawiała przede wszystkim na nieprzewidywalność, ale wykorzystywała też luki w stylach innych. Ten Ichiru opierał się na sile, matki na szybkości i zwinności, a Kaiena, doskonale pamiętała treningi z nim, na technice i precyzji.

       Szesnastolatka odskoczyła do tyłu. Chwilę potem biegła już w kierunku mamy z uniesioną kataną.

       - Matte, Kao-chan - poprosiła kobieta, unosząc na chwilę dłoń.

       Dziewczyna schowała broń do pochwy.

       - Co się stało? Znowu źle się czujesz? - spytała z troską.

       - Troszeczkę - przyznała. - Ale zaraz mi przejdzie - zapewniła z wątłym uśmiechem.

       Shimatta. To się dzieje za często. Mamie chyba naprawdę coś dolega, niepokoiła się córka.

       Od trzech miesięcy mieszkała z matką w domku dyrektora, więc spędzała z nią naprawdę dużo czasu. Z początku żadna z nich nie była w formie z powodu niepokoju o Ayę, ale teraz było z nią coraz lepiej, więc jakieś szczególne martwienie się o nią nie wchodziło już w grę.

       Shimatta, powtórzyła w myślach.

       Wróciły do domu. Reiko poszła się położyć. Kao weszła do kuchni, mając zamiar przygotować herbatę. Jej wzrok powędrował na stół - nie wiedzieć czemu, przypomniała sobie nagle wieczór, kiedy to rozmawiała przy nim z Yuuki na temat chłopców - na którym leżał rozkaz ze Związku Łowców.

       - Ech, zapomniałabym o nim - mruknęła sama do siebie. - Jeszcze dziś muszę odwalić tę robotę.

       Zgodnie z zapowiedzią matki, pod koniec maja obie wybrały się do siedziby Stowarzyszenia. Reiko wyjaśniła wszystkim, co się z nią działo, gdy udawała martwą, z kolei Kaori odbyła poważną rozmowę z jakąś starszą Łowczynią - zamierzała bowiem wstąpić do Związku, co jej się zresztą udało. Kobieta z uznaniem pokiwała głową, gdy dowiedziała się, że nastolatka jest córką tak świetnych Łowców jak Reiko Mitsui i Kaien Kurosu. Problemem był fakt, że dziewczyna została wprowadzona w świat Łowców i wampirów stosunkowo niedawno. Wciąż nie miała pojęcia o wielu sprawach.

       - Jestem pewna, że szybko przyswoję sobie informacje, które powinnam znać - powiedziała blondynka, a jej ton rzeczywiście wyrażał wielką pewność siebie.

       - Och, nie wątpię. Jednak to nie jedyny problem. Widzisz, zazwyczaj początkujący Łowcy zaczynają specjalne szkolenie od dziecka. I trwa ono wiele lat.

       - No wiem… - przyznała niechętnie, doskonale pamiętając opowiadania bliźniaków o swoim życiu pod okiem mistrza Yagariego. - Ale… Moja mama na przykład…

       - Ach, spodziewałam się, że to będzie twój argument - zaśmiała się Hinako Asamoto. - Masz oczywiście rację. Twoja matka dołączyła do nas, gdy była w twoim wieku i przeszła tylko przyspieszone szkolenie. Tyle że jej umiejętności były wielce nieprzeciętne. Od Kurosu-san i Yagariego-san dowiedziała się wszystkiego na temat Związku, wampirów i tak dalej, ponadto była naprawdę świetna w kilku sztukach walki. No i w tym władaniu kataną…

       Kaori cierpliwie wyjaśniła, że sama też wie już co nieco na temat otaczającego ją świata, posługiwanie się kataną ma już prawie w małym paluszku, a poza tym w ciągu ostatnich paru miesięcy niemało już przeżyła.

       Asamoto z początku nic nie odpowiedziała.

       - Biorąc pod uwagę te małe „szkolenia” pod okiem Mitsui-san, Kurosu-san i bliźniaków Kiryuu… - odezwała się w końcu. - Myślę, że może…

       Zamilkła i, nic nie wyjaśniając nieco zdziwionej blondynce, sięgnęła po telefon. W zaskakująco szybkim tempie wystukała numer i podniosła słuchawkę do ucha.

       - Higoshi-san, przyjdź natychmiast do mojego gabinetu - rzuciła tylko, po czym odłożyła słuchawkę na miejsce.

       Po niecałych dwóch minutach rozległo się pukanie do drzwi i w chwilę później do pomieszczenia weszła na oko kilka lat starsza od Kaori dziewczyna. Była blondynką, choć odcień jej włosów nie przypominał ani trochę włosów Kao, o piwnych oczach. Włosy spięła w luźny kucyk. Wyglądała sympatycznie.

       Przywitała się z Hinako, ale niebieskookiej nie zaszczyciła nawet jednym spojrzeniem.

       - Wprawdzie jesteś o wiele za młoda na nauczyciela z prawdziwego zdarzenia, jednakże postanowiłam, że przydzielę ci uczennicę - zwróciła się do Łowczyni Asamoto.

       - Słucham? - mruknęła. - Pani wybaczy, ale Kaito i ja mamy tonę zleceń. Nie mam zamiaru niańczyć jeszcze jakiegoś dzieciaka. Jest wielu dorosłych Łowców, którzy mogliby przyjąć uczennicę.

       - Z powodu wciąż niestabilnej sytuacji w Związku Łowców doświadczeni pracownicy muszą być w ciągłej dyspozycji - oświadczyła starsza kobieta. - Takamiya-kun poradzi sobie sam. Nic mu się nie stanie, jeśli przez jakiś czas nie będzie miał w pracy partnerki.

       Dziewczyna zrobiła nieco nadąsaną minę. Szybko się jednak opanowała.

       - Przykro mi, ale obawiam się, że mimo wszystko muszę odmówić - powiedziała.

       - Poznaj Kaori Mitsui. - Hinako zignorowała słowa młodej Łowczyni.

       Skonsternowana dziewczyna spojrzała na Kao. Zlustrowała ją od góry do dołu.

       - Mitsui…? - wydukała.

       - Owszem. To córka Reiko Mitsui i Kaiena Kurosu - poinformowała ją Asamoto.

       Dziewczyna zamrugała kilkakrotnie.

       - Kurosu…?

       Ponownie spojrzała na szesnastolatkę.

       - Biorę ją - rzuciła, po czym zwróciła się już do Kaori. - Sayuri Higoshi, lat dwadzieścia - przedstawiła się, wyciągając do blondynki dłoń.

       - Ano… - zawahała się Kao. - Kaori Mitsui, lat szesnaście… - powiedziała niepewnie.

       - Słyszałam, że Kurosu-san ma córkę, ale że to ty nią jesteś? Masz siostrę? Nie, ale przecież ona… Pogubiłam się trochę. Dlaczego nie mieszkałaś z ojcem? Bo nie mieszkałaś, prawda? Zaraz, a czy Mitsui-san nie miała przypadkiem dwóch córek? Ale z tamtą od Kurosu-san wyszłyby trzy - rozgadała się.

       - Eeto… Jeśli chcesz, to wszystko ci wyjaśnię - zaproponowała Kaori.

       - Tak, tak, dobry pomysł. Ale to później. Asamoto-san - zwróciła się do starszej kobiety siedzącej za biurkiem. - Muszę teraz porozmawiać z Kaito. Potem omówimy szczegóły, dobrze? Będę wolna za jakieś pół godziny.

  

       Szkolenie Kaori trwało półtora miesiąca, choć tak naprawdę było szkoleniem tylko z nazwy. Higoshi miała za zadanie wprowadzić dziewczynę w świat Łowców Wampirów. Niebieskooka dowiedziała się od niej wielu ciekawych rzeczy, a ponadto często trenowała z nią walkę. Sayuri używała w niej łowieckich sztyletów - Kao po raz pierwszy spotkała się z taką bronią, ale dobrze dawała sobie radę.

       Ze względu na wydarzenia, które miały miejsce kilka miesięcy temu, w Związku wciąż panował niemały bałagan. Wszyscy Łowcy byli mocno zapracowani i wyszło na to, że Higoshi i tak musiała wypełniać sporo misji. Efektem tego był fakt, że Kaori nieczęsto się z nią widywała. Dużo czasu spędzała jednak z matką i Ichiru, którzy wciąż jej pomagali. Kiedy więc nadszedł czas na specjalne egzaminy, dziewczyna była dobrze przygotowana. Zdała bez trudu. Stała się pełnoprawną członkinią Związku Łowców.

       Od momentu, gdy na początku lipca otrzymała pierwsze zlecenie, prawie nie miała czasu wolnego. Swój rozkład doby musiała podzielić na pracę, sen, a także treningi, których nie chciała zaprzestać - była naprawdę ambitna, chciała być coraz lepsza. W końcu zaczęła notorycznie wygrywać z każdym, z kim walczyła. Fakt ten nie satysfakcjonował jej jednak tak bardzo, jak by tego chciała. Reiko często źle się czuła, a Ichiru nie odzyskał dawnej siły. Musiała się jednak z tym wszystkim pogodzić i po prostu iść naprzód.

***

       - Myślisz, że mogłabyś już wrócić do szkoły? - spytał wieczorem Zero. - To znaczy… Od razu po przerwie semestralnej.

       Aya spojrzała na niego z lekkim zaskoczeniem. Dotychczas nie rozmawiali raczej o jej powrocie do względnie normalnego życia, wypełnionego rutynowym uczęszczaniem na zajęcia i tym podobnymi sprawami.

       - Nie wiem - przyznała. - Wciąż się boję, że… mogę stracić kontrolę. A to nie może się stać w miejscu pełnym uczniów.

       - Wiem, jednak jest już o wiele lepiej, czyż nie? Przemyśl to.

       - Uhm… - mruknęła.

       Po tej krótkiej rozmowie rzeczywiście dużo myślała nad tą sprawą. Patrząc ze strony zdrowego rozsądku, zagrożenie już raczej minęło. Jednak wątpliwości i obawy i tak szczelnie wypełniły umysł dziewczyny.

***

       Kaori siedziała na fotelu w salonie i ze skupieniem patrzyła na matkę.

       - Naprawdę? - spytała po kilkudziesięciu sekundach milczenia.

       Reiko skinęła głową, nie spuszczając oczu z córki. Czekała na jej reakcję.

       Szesnastolatka jeszcze raz przetrawiła nowinę, którą przed chwilą usłyszała. W końcu uśmiechnęła się od ucha do ucha.

       - Będę miała młodsze rodzeństwo! - zawołała wesoło, poderwała się z fotela i odprawiła mały taniec radości. - Yatta!

       Dorosła odetchnęła z ulgą, widząc tak pozytywną reakcję ze strony Kao. Po niedługim czasie obie już trwały w uścisku.

       - Czy dyre… - zaczęła nastolatka. - To znaczy: tata - poprawiła się szybko - wie o tym?

       Reiko ze smutkiem zaprzeczyła.

       - Nie pozwalają mi się z nim zobaczyć, ale wciąż się o to ubiegam. Jedyna nadzieja w Asamoto-san. To jedyna naprawdę miła i pomocna osoba ze starszyzny Związku.

       - Rozumiem. Spokojnie, mamusiu, na pewno wszystko będzie dobrze! Wiem to, czuję! - zaświergotała, czym podniosła matkę na duchu. - Och, trzeba powiedzieć Ayi, że będziemy miały brata lub siostrę! - rzekła, nie zważając na fakt, że tak naprawdę to przecież nie będzie rodzeństwo brunetki. - A czy mogę już o tym powiedzieć Ichiru? No i kilku innym osobom, gdyby nadarzyła się taka okazja? Hm, czyli raczej dopiero po wakacjach, ale…

       - Hai, hai. Ale jakoś specjalnie głośno tego nie rozpowiadaj na prawo i lewo, zgoda?

       Od dłuższego czasu koleżanki i koledzy Kaori wiedzieli już, że jest ona córką Przewodniczącego Akademii Kurosu - wystarczyło, że wiadomość ta została przekazana Mio i Nio, a już po chwili wiedziała o tym cała szkoła. Sporo osób wiedziało już też, że Aya jest tylko przybraną siostrą blondynki i tak naprawdę nie jest w żaden sposób spokrewniona z Reiko Mitsui czy Kaienem Kurosu. Nikomu jednak żadna z tych informacji nie przeszkadzała, była po prostu świetnym tematem do rozmów przez tydzień lub dwa. I tyle, potem sprawy te ucichły.

***

       Sierpień szybko zbliżył się ku końcowi. Dni wciąż były bardzo ciepłe i długie, dlatego większość uczniów raczej niechętnie wracała do Akademii ze świadomością, że czeka ich pracowity drugi semestr. Wiele osób wciąż zresztą odczuwała na swój sposób nieobecność Nocnej Klasy. Dziewczęta cały czas wspominały swoich idoli i z namaszczeniem wymawiały ich imiona. Chłopcy bynajmniej nie przepadali za przystojniakami z Nocnego Wydziału, jednak nie mieliby nic przeciwko powtórnemu ujrzeniu co poniektórych okazów płci pięknej, jak choćby Ruki Souen (za którą zresztą wciąż tęsknił przewodniczący klasy, do której uczęszczają Aya i Kaori - Kaseumi Kageyama). Czasami wspominało się też imię Yuuki. Tylko nieliczni wiedzieli, co się z nią naprawdę stało, inni nie mieli pojęcia, że okazała się ona czystokrwistą wampirzycą, a także siostrą i wybranką Kaname Kurana. Tak naprawdę całym sercem tęskniła za nią tylko Sayori Wakaba, jej przyjaciółka.

  

       Kaori wracała właśnie z misji, gdy zauważyła Nio Tsudę i Mio Amori. Do domku dyrektora przedarła się więc przez las - nie mogła pozwolić na to, by ktoś przypadkiem zauważył broń, którą nosiła przy sobie.

       Dziewczyna przywitała się z matką. Potem szybko wskoczyła pod prysznic, by zmyć z siebie brudy misji, przebrała się i wybiegła na zewnątrz.

       Hm, dziewczyny są już pewnie w akademiku, pomyślała Kao. Chyba naprawdę trochę mi ich brakowało. To ich gadulstwo i plotkowanie potrafią czasem człowieka rozweselić.

       W drodze do dormitorium spotkała jednak Ryutaro, który kierował się właśnie w stronę męskiego akademika, którego był przewodniczącym.

       - Tsuda-senpai, konnichi wa! - zawołała za nim.

       Chłopak odwrócił się i uśmiechnął na jej widok.

       - Mitsui-chan, cześć. Miło cię znowu widzieć. - Wyszczerzył zęby. - Jak tam wakacje?

       - Och, były dość… pracowite. I zakręcone - na swój sposób. Nie wiem, czy wiesz, ale wstąpiłam do Związku Łowców - rzekła.

       Ryu był jedną z wtajemniczonych osób, dlatego mogła mu o tym bez przeszkód powiedzieć. Ponadto pod koniec pierwszego semestru mocno się z nim zakolegowała - okazał się jeszcze sympatyczniejszy niż przewidywała. Dziewczyna wyciągnęła znaczne korzyści z tej znajomości - mogła przychodzić do męskiego dormitorium, kiedy jej się tylko podobało. Chłopcom to nie przeszkadzało, nauczyciele o tym nie wiedzieli, dyrektora i prefektów nie było…

       - No proszę, proszę - zaśmiał się w odpowiedzi chłopak. - To znaczy, że w przypadku nieoczekiwanego napadu na szkołę mamy kolejnego obrońcę.

       - Oczywiście. Choć wolałabym, żeby w Akademii przez jakiś czas był spokój - przyznała.

       - Tak, ja też - zgodził się z nią.

       - A jak twoje wakacje? - spytała z zaciekawieniem.

       - Hm. W sumie w porządku…

       - Jakoś nie wyglądasz na szczególnie zadowolonego, senpai - zauważyła z przekąsem szesnastolatka.

       - Powiedzmy, że nie zdążyłem zrobić tego wszystkiego, co planowałem.

       Uśmiechnął się smutno.

       - Ach tak. Niech ci będzie.

       - Dobra, lecę się rozpakować i dopilnować wszystkiego w dormitorium.

       Pożegnali się, po czym każde ruszyło w swoją stronę.

       Wszedłszy do żeńskiego akademika, Kaori poczuła jakąś dziwną nostalgię. Przez długi czas w ogóle do niego nie wchodziła - wszystkie potrzebne rzeczy miała w domku dyrektora, a skoro wszyscy wyjechali na wakacje, nie miała po co ruszać w te strony.

       Szła doskonale znajomymi korytarzami i witała się z przypadkowo napotkanymi osobami. W końcu doszła na swoje piętro. Zerknęła na chwilę do pokoju, który dzieliła z Ayą - wydawał się smutny i pusty.

       Jeśli nēsan rzeczywiście zdecyduje się wrócić już do szkoły, ten pokój znów wypełni się życiem, pocieszyła się w myślach.

       Zapukała do pomieszczenia obok. Nie musiała długo czekać - drzwi niemal natychmiast się otworzyły.

       - Kao-san! - zawołały w tym samym momencie Mio i Nio, po czym rzuciły się na blondynkę z szerokimi uśmiechami na ustach.

       Koleżanki przywitały się i wymieniły doznaniami z wakacji. Dopiero potem na spokojnie usiadły. Niebieskooka zauważyła, że Mio jest lekko zdołowana.

       - Czy coś się stało? - spytała jej.

       - Ma deprechę od czasu, gdy się dowiedziała, że mój brat jest już zajęty - wyjaśniła za przyjaciółkę Nio.

       - Hę? Senpai ma dziewczynę? - zaciekawiła się Kaori.

       - No… Nie do końca - przyznała Tsuda. - Ale jest zabujany, mówię ci.

       - Skąd wiesz?

       - Wciąż o niej nawija. To młodsza siostra jego najlepszego kumpla, Yaeko Nakazawa. Faktycznie jest urocza i miła, nie dziwię się więc, że mu się podoba. Ale jest ładnych parę lat młodsza od niego, chodzi jeszcze do gimnazjum.

       - Do której klasy? - zapytała Kao, coraz bardziej zainteresowana całą tą historią.

       - Do trzeciej - odparła Nio.

       - To nie tak źle, ledwie trzy lata różnicy. - Mitsui wzruszyła ramionami.

       - No niby… - mruknęła Tsuda, zerkając przelotnie na Mio. - Wiesz, prawdopodobnie w kwietniu będziecie miały okazję ją poznać. Z tego, co mi wiadomo, wybiera się do Akademii Kurosu, a dostanie się na pewno, bo jest nieźle utalentowana.

       - Z chęcią ją poznam - rzekła Kaori.

       - Taa, ja też - westchnęła Amori. - A tak zmieniając temat… - Dziewczyna ożywiła się nagle. - Czy to prawda, że trwają prace nad odbudowaniem Księżycowego Akademika?

       - Właśnie, właśnie? - podchwyciła Nio.

       - Och, tak, to prawda. - Blondynka energicznie pokiwała głową.

       - Co tam teraz będzie? Czy Nocna Klasa wróci? A może stworzą nową? Wiesz coś? Domyślasz się? Rodzice ci mówili? A może sami jeszcze nie wiedzą?

       - Jej, nie wszystko naraz! - zaśmiała się Kaori. Heh, zachowują się tak, jak zawsze. Stare, dobre Mio i Nio! - Niestety, nie podjęto jeszcze żadnej decyzji w tej sprawie. Prawdopodobnie jakoś się wykorzysta teren nocnego dormitorium, ale dawnego wydziału raczej nie przywrócą.

       - Szkoda! - powiedziała jedna.

       - O tak! - dodała druga. - Tęsknię za tymi przystojniakami! Shiki-kun, Idol-senpai, Kuran-senpai, Ichijou-senpai, Wild-senpai… - zaczęła wymieniać. - Bez nich to już nie to samo. Ze wszystkich Dziennych Klas chyba tylko bliźniacy Kiryuu mogą się z nimi równać, są niesamowici. ALE… - zaakcentowała ostatnie słowo, wymownie patrząc na Kao. - Jeden jest już zajęty - dokończyła z lekkim smutkiem. - To znaczy, oczywiście cieszę się twoim szczęściem, ale wiesz jak jest. Dobra, ostatnia nadzieja w Zero-kunie. Prawda, że pod koniec semestru był całkiem milutki? To znaczy, na ten swój pokręcony sposób…

       - Tak, masz rację! - zgodziła się z nią Mio. - Był taki jakiś smutny, ale nie wściekły. Wydaje mi się, że to ta praca prefekta tak go denerwowała. Wiesz, niektórzy ludzie jak się nie wyśpią, mogą być bardzo irytujący… A jak się czasem zamyśli to wygląda tak słodko!

       - Ano… - odezwała się skonsternowana nieco Kaori. - Nie chcę burzyć waszych marzeń, ale Zero też jest już zajęty - wyznała ostrożnie.

       - CO?! - wykrzyknęły obie. - Jak to?! - Nagle coś je olśniło. Spojrzały na siebie i ze smutkiem pokiwały głowami. - Twoja siostra - domyśliły się.

       - Tak, właśnie… - zaczęła blondynka, ale natychmiast jej przerwano.

       - Jak to się stało?

       - Od kiedy są razem?

       - A tak w ogóle… co z twoją siostrą? Wyzdrowiała już?

       - Jest w Akademii czy wciąż w szpitalu?

       - Jak się trzymasz?

       - Wszystko w porządku?

       - Proszę, wystarczy już! - Kao zaczęła machać rękami. - Po kolei… Są ze sobą od… jakichś czterech miesięcy chyba… Zaczęli ze sobą chodzić bodajże ze dwa czy trzy dni przed tym, jak nēsan zemdlała na lekcji. - Z przykrością przypomniała sobie tamte wydarzenia, ale szybko usunęła je z myśli, skupiając się na konwersacji. - Wciąż przebywa w szpitalu, ale już z nią lepiej, może nawet niebawem wróci do szkoły. - Spróbowała się uśmiechnąć. - A ze mną wszystko dobrze - zapewniła.

       Dziewczyny przez jakiś czas zapisywały sobie w pamięci te wszystkie nowe informacje. Potem rozmowa spadła już na inne, błahe tematy.

***

       W chwili, w której Aya ujrzała wrota Akademii Kurosu, jej serce głośno zakołatało. Ścisnęła rękę Zero i zwolniła. Zatrzymali się na chwilę, ale oczy dziewczyny wciąż wpatrywały się w główną bramę, odbudowaną już porządnie po ataku Rido na szkołę.

       - Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł - powiedziała cicho.

       - Nie tracisz już kontroli i nie jesteś głodna, tak? Więc czym się martwisz? - spytał Kiryuu czułym tonem.

       - Tym, że ktoś PRZYPADKOWO się skaleczy - mruknęła. - Nie sądzę, bym wtedy wytrzymała.

       - Tego nie wiesz. Musisz po prostu w siebie uwierzyć. Tak, jak ja to zrobiłem.

       Z ociąganiem skinęła głową. Ruszyli w dalszą drogę, by po chwili przekroczyć próg terenu Akademii.

       Brunetka sama nie wiedziała, co takiego czuje. Tęsknotę? Zdziwienie? Radość? Smutek? Nie miała pojęcia. Było po prostu dziwnie. Z jednej strony miała wrażenie, jakby nie było jej tam wieki, z drugiej jednak czuła się tak, jakby wyszła stamtąd zaledwie wczoraj.

       Głęboko nabrała powietrza, wdychając zapach akademickiego lasu, w którym tak często rozmawiała z Zero. Ich ostatnia rozmowa w tym miejscu była przełomowa, bo wyznali sobie wreszcie swoje uczucia. Często wspominała tamten moment.

       Przeszli do domku dyrektora. Kaori wypatrzyła ich już z okna, zwołała wszystkich i po chwili Kao, Reiko, Otsune i Ichiru byli już na zewnątrz.

       Blondynka podbiegła do siostry i objęła ją szybko, zanim Aya zdążyłaby zaprotestować. Siedemnastolatka drgnęła lekko, ale poza tym stała nieruchomo, trochę przestraszona.

       - No już, nie bądź taka sztywna, nēchan! - zaświergotała Kao. - Wszystko już jest w porządku, tak?

       Uśmiechnęła się.

       - Chyba… - odpowiedziała cicho brunetka, wciąż zestresowana.

       - Wejdźmy do środka - zaproponowała Reiko.

       Tak też zrobili, po czym wszyscy rozsiedli się w salonie. Kobieta zaproponowała, że zrobi herbatę, ruszyła więc w stronę kuchni.

       - Aya! - Otsune nie wytrzymała już i przybliżyła się do przyjaciółki, obejmując ją lekko. - Cieszę się, że z tobą już lepiej - powiedziała.

       - Taak… Ja też.

       Dzień szybko minął. Przez kilka godzin wszyscy rozmawiali - zarówno na poważne, jak i na błahe tematy. Pod koniec Aya się rozluźniła i zaczęła na serio uczestniczyć w konwersacji.

       Już wcześniej postanowiono, że szarooka przenocuje tego dnia w domku dyrektora. Nazajutrz miał się rozpocząć drugi semestr. Ustalono, że brunetka pójdzie do szkoły. Na razie powie się, że to tak na próbę - jeśli dziewczyna przekona się, że może już wrócić na stałe, wówczas dopiero zostanie „wypisana ze szpitala”.

       Otsune i Ichiru wrócili do swoich akademików. Reszta, z wyjątkiem Kaori, która właśnie się kąpała, siedziała jeszcze w kuchni.

       - No, Aya-chan, coś mi się wydaje, że już niebawem do nas powrócisz. - Reiko uśmiechnęła się, odruchowo kładąc rękę na brzuchu. Siedemnastolatka wciąż jakoś nie mogła uwierzyć w to, że Kaori niebawem będzie miała swoje prawdziwe rodzeństwo.

       - Och. No tak. - Sposępniała trochę.

       To przecież logiczne. Cały czas wiedziałam, że gdy wrócę do szkoły, przeniosę się z powrotem do pokoju w dormitorium. Ale teraz, kiedy ta perspektywa jest prawdopodobnie naprawdę bliska…

       Do pomieszczenia weszła Kao. Była ubrana w piżamę, a na głowie miała turban.

       - Łazienka wolna. Kto następny?

       Ustalono, że Reiko ma być kolejna, tak więc kobieta poszła wziąć prysznic.

       - Idę już spać, dobra? - spytała blondynka, ziewając przeciągle. - Jestem padnięta, a jutro szkoła. Oyasumi! - rzuciła i wyszła.

       Aya i Zero przez moment siedzieli w milczeniu, dopijając którąś już z kolei herbatę.

       - Wiesz… - zaczął Kiryuu. Dziewczyna przeniosła swój wzrok z kubka na chłopaka. - Jakoś mi się to nie uśmiecha. Mam na myśli to, że wolałbym, gdybyś u mnie została - wyznał.

       Wzruszyła się, słysząc te słowa. Sama też już jakiś czas temu zauważyła, że wolałaby mieszkać tam dalej. Przywykła do spokoju, który miała w miasteczku, do stałego przebywania z Zero… Nie wyobrażała sobie ponownego życia w Akademii. Bez chłopaka, który był w tej chwili całym jej światem…

       - Ja też chciałabym zostać - przyznała szczerze, kładąc na jego dłoni swoją. - Ale wiesz, że to niemożliwe. Jeśli zdecyduję się na stałe powrócić do zwykłego, szkolnego życia, będę musiała się przenieść do akademika.

       - Nie wyobrażam sobie tego. Za bardzo się przyzwyczaiłem, że wciąż jesteś ze mną. Rany, ale ze mnie parszywy egoista.

       Zaśmiał się ponuro. Bawił się jej palcami, co ją lekko łaskotało.

       - W takim razie jest nas dwoje - odrzekła.

       - Może da się coś wymyślić? Skoro mi dyrektor pozwolił zamieszkać w miasteczku, może twoja ciocia wyrazi zgodę na to, byś została u mnie?

       Pokręciła głową.

       - To nie przejdzie. Do teraz mogłam z tobą mieszkać jedynie ze względu na… wiadome powody. - Skrzywiła się. - A jeżeli rzeczywiście mogę się już całkiem kontrolować, dalej to wyjaśnienie już nie przejdzie. Żaden normalny dorosły nie pozwoliłby nastoletniej parze mieszkać samej w zwykłych okolicznościach. Masz dopiero osiemnaście lat, a ja jest jeszcze rok młodsza. Wciąż jesteśmy po trosze dzieciakami.

       - Wiem, wiem. Ale nie podoba mi się to - mruknął.

       - Uhm. Mnie również…

       Aya obudziła się gwałtownie, tłumiąc krzyk. Zlana potem, zacisnęła pięści na kołdrze i oddychała szybko, próbując się uspokoić - niestety, z miernym skutkiem. Powoli odwróciła głowę w prawą stronę.

       Była tam.

       Spała spokojnie i miarowo oddychała.

       To był tylko sen, kolejny koszmar, powtarzała sobie w myślach Aya.

       Nie mogła jednak wyrzucić z umysłu strasznych scen. Makabrycznych scen… w których to ona sama była tym, kto wyrządzał całe zło.

       Bała się zostać w pokoju. Po cichu wyszła więc z pomieszczenia i skierowała się do kuchni. Opadła na krzesło, ale po chwili wstała, z jednej z szafek wyjęła szklankę i nalała sobie wody, by potem znów usiąść przy stole. Wzięła kilka łyków, po czym położyła ręce i głowę na blacie stołu. Trwała w tej pozycji jakiś czas.

       - Co się stało? - spytał z troską Zero, wchodząc do pomieszczenia.

       - Kolejny koszmar - wyjaśniła krótko. Uniosła wreszcie głowę. - Obudziłam cię?

       - Nie, skąd. Nie śpię od jakiejś godziny - przyznał. - Tak mi się wydawało, że chyba coś się stało, więc przyszedłem sprawdzić - wyjaśnił.

       - Soka. Ale… co z tobą? Nie możesz spać? - zmartwiła się.

       - Tak jakby… Nie wiem czemu. Ech, w sumie to trochę kłopotliwe. Będę musiał jutro na lekcjach uważać, żeby nie zasnąć. Nauczycielom by się to raczej nie spodobało.

       Uśmiechnął się słabo i ujął dłoń dziewczyny.

       - Uhm… Racja.

       Znów położyła się na stole, tym razem zostawiając jedną rękę wyciągniętą, by wciąż móc czuć dotyk chłopaka. Przez jakąś godzinę, a może nawet dłużej siedzieli w tych samych pozycjach, patrząc na siebie i muskając nawzajem swoje dłonie.

       Nawet nie zauważyli, kiedy zasnęli.

***

       Całe szczęście obudzili się pierwsi, nie musieli się więc tłumaczyć z faktu, że sporą część nocy spędzili w kuchni. Aya po cichu weszła do pokoju, który dzieliła z imōto i wsunęła się do łóżka. Kiryuu poszedł do łazienki, by wykonać wszystkie codzienne, poranne czynności.

       Gdy Reiko i Kaori się obudziły, czekało już na nie śniadanie, a brunetka i osiemnastolatek (on i Ichiru obchodzili urodziny czternastego czerwca), ubrani już w mundurki, siedzieli przy stole w jadalni.

       Zamieszanie, które uczyniło się w klasie, gdy spostrzeżono obecność Ayi, tak zdumiało dziewczynę, że gdy wszyscy dopytywali się o jej samopoczucie i tak dalej, nie wiedziała, co powiedzieć. Całe szczęście na pomoc ruszyli wszyscy wtajemniczeni w tej sprawie, więc po jakimś czasie zapanował wreszcie spokój.

       Brunetka nie potrafiła skupić się na lekcjach. Była zbyt zestresowana, by cokolwiek z nich wynieść. Siedziała prosto, dziwnie sztywna, i modliła się w duchu, by zajęcia szybko się skończyły.

       Między lekcjami wychodziła z Zero na zewnątrz. Ustalili wcześniej, że będą cały czas razem - tak na wszelki wypadek.

       Na jednej z przerw Aya usiadła na niskim murku. Rozglądała się trochę dookoła, jakby chciała sprawdzić, czy coś się zmieniło. Ale wszystko było takie samo. Ci sami uczniowie, te same korytarze… Tak dobrze znane, a teraz jakby obce…

       - Wszystko w porządku? - spytał Zero, kładąc swoją dłoń na jej ręce, którą trzymała na murku.

       - Uhm. - Skinęła głową. - Po prostu czuję się jakoś dziwnie. Jakby to wszystko działo się obok.

       - Soka…

       Doszło do nich rodzeństwo. Kao i Ichiru byli bardzo weseli, oboje brylowali w szkolnym towarzystwie, witali się ze wszystkimi i rozmawiali z nimi o bzdetach.

       - Hm, Kao-chan? - zagadnęła w którymś momencie Aya. - O co im chodzi? - zapytała, dyskretnie dając do zrozumienia, kogo ma na myśli.

       - Ach, Mio i Nio? - zaśmiała się cicho blondynka. - Mają małego doła - odparła. Aya spojrzała na nią pytająco. - Już wyjaśniam - rzekła. - Wciąż tęsknią za Nocną Klasą. Powiedziały, że wśród dziennych uczniów tylko bliźniacy mogą się równać z tamtymi. - Tu wyszczerzyła zęby. - Wiedziały od dawna, że chodzę z Ichiru, ale się załamały, gdy wyznałam, że Zero też już jest zajęty - zaśmiała się. - Teraz zapewne żegnają się z resztkami płonnych nadziei.

       - Och. - Siedemnastolatka zdziwiła się tymi wiadomościami. - Heh, chyba muszę uważać, żeby któraś mi ciebie nie odbiła - zwróciła się z delikatnym uśmiechem do Zero.

       - Nie żartuj - zamruczał jej do ucha, po czym dał buziaka w policzek.

       Nastrój trochę się jej poprawił.

***

       Przez cały tydzień nie zdarzyło się nic niepożądanego.

       Decyzja została podjęta nagle i tak naprawdę nikt nie zapytał wprost o zdanie Ayi. Po prostu ustalono, że dziewczyna powróci na stałe do Akademii. Już następnego dnia.

       Brunetka milczała przez całą drogę powrotną do miasteczka. Zero też się nie odzywał. Oczywiście to, że Aya już się kontrolowała i była względnie gotowa do podjęcia na nowo zwykłego życia, było wielkim plusem. Jednak fakt, że musiała wrócić do dormitorium, nie podobał się jej. Ani jemu.

       Wieczorem Aya zabrała się za pakowanie tego, co kilka miesięcy wcześniej przygotowała jej siostra na czas pobytu u Kiryuu.

       Atmosfera była iście dołująca. Para niewiele rozmawiała.

       Dziewczyna wzięła długą kąpiel w wannie - chciała skorzystać z tej ostatniej na to okazji. Niby mogła teraz chodzić się kąpać do domku dyrektora, ale z jakiegoś powodu to już nie było to samo. Choć siedemnastolatka sama nie wiedziała dlaczego.

       Wykąpana, założyła lekką koszulę nocną - noce ostatnio były niemal tak ciepłe jak dni, więc wolała ją niż piżamę - i wytarła włosy. Rozczesała je powoli. Umyła jeszcze zęby i była gotowa do snu.

       Myślała, że Zero będzie już spał, więc była mile zaskoczona, gdy ujrzała go stojącego przy oknie. Podeszła do niego. Musnął dłonią jej policzek. Przez jakiś czas patrzyli na siebie, a w ich oczach odbijało się światło księżyca.

       - Chyba powinniśmy się wreszcie położyć. Jutro musimy wcześnie wstać - powiedział niechętnie osiemnastolatek.

       - Uhm.

       Pocałował ją delikatnie i zrobił krok w kierunku kanapy, gdy Aya złapała go za rękę i pociągnęła za sobą w przeciwnym kierunku. Usadowili się więc na łóżku, pół siedząc, pół leżąc i przytulili się. Zero złapał kosmyk włosów dziewczyny i przez ładnych parę chwil się nimi bawił.

       Kilka minut później już spali.

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***
   Konnichi wa, minna!
   Tym razem dodajemy rozdział razem (coś nowego, co? xD)! o.O
   Niach, niach, to tylko taki jakby rozdział przejściowy, w następnym oczekujcie początku kolejnego przełomu. I w jeszcze następnym, i jeszcze... ;)
   Mamy mało rozdziałów, ale jest to spowodowane tylko i wyłącznie tym, że często wyjeżdżamy. Bo ochoty i pomysłów nam nie brak, co to, to nie! Uwielbiamy to budujące uczucie weny! ^^
   Arigato za komentarze i miłe słowa. Tak bardzo się cieszymy, że tylu z Was wciąż jest z nami, a do tego jeszcze od czasu do czasu dołączają do nas nowe osoby. :)
   Następny rozdział ukaże się... prawdopodobnie w środę za tydzień, ale to nie jest pewne. Sobota w każdym razie na bank odpada.
   Boże, wakacje się kończą... o.O Co do rozdziałów w roku szkolnym... Nie wiemy, jak często będziemy je dodawać- raz czy dwa razy w tygodniu. To zależy od ilości wyprodukowanych przez nas bazgrołów, a ponieważ czasu jest mało, raczej nieczęsto mamy okazję popisać...
   Oki, to by było chyba na tyle. Bai bai!

[wpis z dnia 18.08.10]