Vampire Night: rozdział XXX - „Pan nieidealny”

      - Nie rozumiem, jak ktoś taki jak ty śmie się nazywać wampirem - rzucił jadowitym tonem Daiki, łapiąc ręką podbródek wyraźnie przestraszonej Yuzuki Umaby, wampirzycy Klasy D. Obok stali przyjaciele arystokraty - Mei i Kousuke.

      - Przestańcie… - szepnęła błagalnie. Żałowała, że akurat tej nocy wracała sama do Księżycowego Akademika. Zapomniała czegoś i się wróciła, prosząc swojego chłopaka, żeby poszedł przodem. Akio mógłby jej jakoś pomóc, w końcu sam był arystokratą, ale w obecnej sytuacji czuła się przegrana. Nie miała sił ani odwagi przeciwstawić się tej trójce. Tymczasem Daiki Muramatsu zaczął ją oplatać swoją magiczną siecią, przez którą miała coraz bardziej skrępowane ruchy.

      - Przecież nie jesteś w stanie nic nam zrobić - zauważył Kousuke, patrząc na nią z góry. - Jesteś tyle warta, co zwykły człowiek - powiedział zniesmaczony.

      - Puśćcie mnie… Jestem takim samym wampirem jak wy, tylko nie urodzonym w tak przesyconych jadem rodzinach - przyznała, siląc się na odrobinę odwagi. Daiki zaśmiał się jej prosto w twarz. Po tych słowach podeszła do niego Mei i odciągnęła go od dziewczyny.

      - Masz rację, maleńka, jesteś wampirem takim jak my, więc żadne prawo cię nie broni - zacmokała z dezaprobatą, machając ręką na Muramatsu, który przedłużył swoją nić aż do twarzy Yuzuki tak, że nie mogła się już odezwać. Patrzyła więc na nich wszystkich z przerażeniem. Mei zbliżyła się do jej twarzy i delikatnie przejechała po jej policzku palcem, na którym wytworzyła się minimalna ilość substancji żrącej, która momentalnie zaczęła wypalać skórę Umaby. Gdyby mogła, krzyczałaby z całej siły, niestety w obecnej sytuacji stać ją było tylko na cichy jęk bólu. Arystokratka powoli kierowała się coraz niżej, patrząc, jak skóra dziewczyny powoli się regeneruje. Ta szarpała się, jednak na darmo. Po chwili poczuła, jak Mei zlizuje z jej twarzy strużkę krwi.

      - Podziel się, Mei - zirytował się Daiki, odsuwając wampirzycę. Chociaż krew wampirów nie smakowała mu w równym stopniu co ludzka, czymś trzeba było się zaspokoić. Nie mieli już większej ochoty na tabletki. Mei Katou czasem żywiła się przyjaciółmi, ale sama pozwalała się gryźć tylko przewodniczącemu, który czasem miewał podobne zachcianki.

      Nagle Kousuke zniknął z pola widzenia. Mei natychmiast przestała wytwarzać substancję, a Muramatsu cofnął z Yuzuki sieć. Dziewczyna krzyknęła od razu, gdy zwolnił ją z uścisku. Wydała z siebie jednak tylko jeden krótki dźwięk, a następnie stanęła jak wryta. Daiki uśmiechnął się pod nosem.

      - Co tu się wyrabia? - spytała Hanashi, która wyłoniła się nagle zza drzew. W rękach trzymała jeszcze książkę o historii Łowców, bowiem niedawno skończyła zajęcia, a w budynku szkolnym została chwilę dłużej. Gdy chciała wracać, usłyszała dziwne jęki i krótki krzyk, więc odruchowo udała się w kierunku owych odgłosów.

      - Oczywiście, że nic, sensei - rzucił Daiki, oblizując język i szczerząc się do niej. Dziewczyna wykręciła tylko oczyma, kierując swój wzrok na Yuzuki.

      - Umaba-san, wszystko w porządku? To ty krzyczałaś? - spytała zmartwiona. Wampirzyca wyglądała dość nieswojo i w żadnym wypadku nie zdawała się trzymać z tą szajką, więc Hana zastanawiała się, co może tu robić razem z nimi.

      - Hai, sensei. Gomen, wracałam z zajęć sama i przestraszyłam się, widząc tę dwójkę - powiedziała ze speszonym uśmiechem. - Nie chciałam sprawiać kłopotów - mruknęła.

      - I ze strachu się zraniłaś? - powiedział jakiś głos, który okazał się należeć do przewodniczącego Nocnej Klasy.

      - Shouta-sama… - szepnęła cichutko Yuzuki. - Upuściłam książkę i zraniłam się w palec - powiedziała, podnosząc tom z ziemi. Hanashi patrzyła na tę scenę z lekkim niedowierzaniem, Mei i Daiki z widocznym rozbawieniem, a Shouta z zawodem.

      - Naprawdę? Z tak błahego powodu musiałem wychodzić? - spytał, podchodząc do Umaby i dotykając delikatnie jej czoła. Od razu usunął jej wspomnienia dotyczące całego zdarzenia tak, aby po przebudzeniu wydawało jej się, że bezproblemowo wróciła do pokoju. - Wszystko w porządku - powiedział, jakby potwierdzając wersję arystokratów, żeby nie było podejrzeń. - Natychmiast wracajcie do akademika i postarajcie „nie ranić się przypadkiem” po drodze - zaakcentował. - Wszyscy - dodał jadowitym tonem. Cała trójka pędem ruszyła w stronę Księżycowego Dormitorium. Kiedy byli odpowiednio daleko, Yuzuki padła na ziemię, a po kilku minutach dołączył do nich Kousuke, który od momentu uwolnienia wampirzycy za pomocą swojej mocy kontrolował jej ciało.

      - Twoi podopieczni nie wydają się być szczególnie karni - zauważyła Hanashi, gdy została sama z przewodniczącym, który doskonale zdawał sobie sprawę, co faktycznie się tu działo z uwagi na to, że sam pozwolił im się w jakiś sposób dokarmiać, póki nikt ich nie nakryje. A żywienie się na tak nieśmiałej wampirzycy było mniej groźne od ataku na jakąś ludzką istotę.

      - To gówniarze - rzucił, wzruszając ramionami.

      - Są pewnie starsi ode mnie - zaśmiała się, zastanawiając się, jak jest w istocie. - To kwestia wychowania, nie wieku.

      - Ich życie będzie długie i nużące, znudzi im się w końcu takie zachowanie - mruknął. - Możesz się cieszyć, że nie otrzymałaś wiecznego życia, sensei. - Z przekornym uśmieszkiem zaakcentował ostatnie słowo. Hana spojrzała na niego z ukosa.

      - Z tego, co wiem, jesteś najstarszym z młodszego pokolenia Hanadagi, zresztą nie minęło tak wiele czasu, odkąd zbudziliście się z ponad stuletniej drzemki. Podejrzewam więc, że… nie jesteś pierwszej młodości, mimo swojego wyglądu - powiedziała dobitnie, choć nie chciała, żeby zabrzmiało to aż tak dosłownie. - Znudziłeś się już? - spytała. - Uspokoiłeś i przeszedłeś w „stan melancholii”? -  Wampir zaśmiał się lekko. - No właśnie, więc wydaje mi się, że tych troje też się nie zmieni - rzekła, mając na myśli Mei, Daikiego i Kousuke.

      - Ja mam jeszcze przed sobą aż nadto lat, więc muszę sobie szukać sposobów na nudę - zauważył, schylając się ku Hanashi. Nie ruszyła się z miejsca, próbując odczytać intencje wampira wpatrującego się w nią swoimi jadowicie zielonymi tęczówkami. - I będę powoli realizował wszystkie swoje plany, chyba że jakiś przemieniony Łowca pokroju Kiryuu zechce zakończyć mój zacny żywot - rzucił, uśmiechając się lekko. Ich twarze dzieliły centymetry, dziewczyna czuła już oddech wampira na swoim policzku. Kiedy chciała mu odpowiedzieć jakąś ciętą ripostą, ktoś jej w tym przeszkodził.

      - Nie tylko przemieniony Łowca jest w stanie zabić czystokrwistego - wtrącił kasztanowowłosy wampir, przenikliwie wpatrując się w Shoutę. Dziewczyna od razu odwróciła się, zaskoczona tym jakże znanym jej głosem.

      - Suzaku? - powiedziała, czując, że na jej twarzy pojawia się uśmiech.

      - Święte słowa, Shoutou - odparł Hanadagi, przegryzając wargę z radości na takie spotkanie. Odkąd otwarto nową Nocną Klasę, już kilka razy wyczuł go na terenie Akademii Kurosu, ale jeszcze nie miał okazji się z nim zobaczyć. - Co nie zmienia faktu, iż za moich czasów żaden Łowca nie był aż tak silny. Dlatego bardzo interesują mnie zajęcia prowadzone przez Hanashi - powiedział spokojnie, po raz pierwszy zwracając się do niej po imieniu. Suzaku lekko się zdenerwował, a dziewczyna uśmiechnęła się, mimo zdziwienia. - Kto by pomyślał, że sami umiemy stworzyć broń, która będzie nas w stanie zabić - rzucił ku Suzaku.

      - To nie broń, a normalni ludzie, których skazuje się na cierpienie - zauważył wampir, przeszywając Shoutę wzrokiem. - Nie powinno się tak zmieniać natury człowieka, który został stworzony do zabijania wampirów.

      - Czy przypadkiem w każdym Łowcy nie ma odrobiny wampira? - spytał Hanashi, pamiętając ostatnie zagadnienia z zajęć. Ta jedynie kiwnęła głową. - Rozumiem, że byłoby wygodniej osiągać swoje cele, gdyby nie istniały takie przeszkody - powiedział dobitnie. Pamiętał, jak wgłębiał się w przeszłość dziedzica Shoutou i zobaczył jego miłość do Ayi oraz niechęć do największego wroga, który zawładnął sercem czarnowłosej. Gdyby Kiryuu został zabity w młodości, zapewne Suzaku byłby teraz mężem Ayi. Miałby też większe szanse na zdobycie jej, gdyby Zero nie był wampirem i żyłby krócej. - Aczkolwiek ta wiedza jest niebezpieczna w obliczu zagrożenia.

      - Nie każdy przemieniony Łowca byłby tak silny jak wujek - wtrąciła Hanashi. - Wiele zależy od genów, cech charakteru i nastawienia przemienionego. Nie każdy może pochwalić się takim rodowodem jak Kiryuu.

      - Z tego, co wiem, to twoje geny wzmacnia jeszcze więź z Kurosu. Były dyrektor tej placówki przez długi czas uznawany był za najsilniejszego Łowcę. Idealne połączenie, aż nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, jaki poziom prezentujesz - przyznał ucieszony Shouta, wpatrując się w lekko zaróżowioną dziewczynę.

      - Dziękuję, ale do dziadka jeszcze sporo mi brakuje - przyznała. Widząc wampiry przeszywające się wzrokiem, nie wiedziała, jak się zachować.- Suzaku, tak właściwie to co cię tu sprowadza? - zmieniła więc temat.

      - Mam dla Deia list od Nowej Rady. W dodatku Shigeru-san prosił przekazać, że ucieszyłyby go twoje rychłe odwiedziny w domu - zwrócił się do chłopaka. - Najprawdopodobniej chce omówić szczegóły związane ze ślubem. To będzie niesamowite wydarzenie dla całej naszej społeczności, zapewne już nie możesz się doczekać - rzucił Suzaku z delikatnym, pozornie serdecznym uśmiechem. Shouta chciał się zaśmiać, czując błyskawice, które wysyłało mu spojrzenie młodzieńca.

      - Szczerze powiedziawszy, to mam jeszcze kilka ciekawszych planów, nim wkroczę na „nową ścieżkę życia” - odparł zgodnie z prawdą, dezorientując rozmówców. - Ale wszystko w swoim czasie - dodał z uśmiechem, patrząc na Hanashi.

      - A propos czasu, późno już, więc pozwólcie, że udam się do siebie - powiedziała, siląc się, żeby nie ziewnąć. - Ta atmosfera zaczyna mnie przygniatać - dodała jeszcze z niekrytym uśmiechem, starając się jakoś odciągnąć tych dwóch od siebie.

      - Odprowadzę cię, Hana-chan - zaproponował Suzaku, a dziewczyna podziękowała delikatnym uśmiechem. - Zatem pójdziemy już - dodał, podchodząc do Łowczyni.

      - Do zobaczenia - szepnął tylko Shouta. Kiedy patrzył na powoli oddalającą się parę, stwierdził, że z młodego Shoutou mógłby być dobry sojusznik, gdyby tylko na swej drodze nie spotkał Hiou i pozostałby takim, jakim widział go we wspomnieniach.

      Suzaku szedł dość szybko, jakby chcąc pokonać konieczną odległość w jak najkrótszym czasie.

      - Coś ty taki nerwowy? - spytała Hana, zatrzymując się nagle. Nie chciało jej się dłużej gonić wampira. Ten, jakby wyrwany z zamyślenia, również stanął. Zorientowawszy się, że całkowicie pogrążył się w myślach, zrobiło mu się głupio.

      - Gomen, zamyśliłem się - przyznał, jak zawsze w takich chwilach targając się po włosach. Dziewczyna uśmiechnęła się, widząc go takiego jak zwykle, z odrobinę zmieszanym uśmiechem.

      - O czym tyle myślisz? - zastanawiała się radośnie, podchodząc do wampira i wpatrując się w niego badawczo.

      - Ten cały Hanadagi mi się nie podoba - mruknął. - Co on się tak ciebie uczepił? - zapytał, zaciekawiony, czy mają jakieś bliższe relacje.

      - Rozmawiamy czasem - zachichotała słodko, widząc niepewną minę przyjaciela. - Jest bardzo zainteresowany historią Łowców, więc udzielam mu różnych ciekawych informacji. Wciąż chyba nie rozumie, jak tak bardzo świat mógł się zmienić przez tych sto ileś tam lat - zauważyła. - Dzięki niemu przynajmniej czuję, że to, co robię, nie jest takie bezsensowne. Wiesz, jak ciężkimi uczniami bywają wampiry - powiedziała, podnosząc lekko brew. Rozmówca uśmiechnął się porozumiewawczo, nie mogąc zaprzeczyć.

      - Tak czy inaczej, obiecaj, że będziesz na niego uważać, zgoda? - poprosił z widoczną powagą.

      - Dlaczego wszyscy się tak zamartwiają? Jestem dorosła i poradzę sobie - odparła. - Zresztą on nie wydaje się taki zły, za jakiego go mają - przyznała, nie mając póki co podstaw do takiej złej opinii. - Jest diabelnie inteligentny, więc nie zrobiłby nic, co przyniosłoby mu straty.

      - „Diabelnie” to w tym przypadku odpowiednie słowo - zaśmiał się, a dziewczyna go szturchnęła.

      - Nie czepiaj się słówek. - Wytknęła język, po czym ruszyła przed siebie. Wampir jednak zastąpił jej drogę i łapiąc ją za ramiona, spojrzał jej głęboko w oczy. Doskonale usłyszał, jak serce prawie podskoczyło jej do gardła.

      - Obiecaj - poprosił poważnym tonem. Hanashi nie wiedziała, jak się zachować. Tak dawno nie czuła tych znajomych dreszczy w jego otoczeniu… Nerwowo się uśmiechnęła.

      - Czyżbyś był zazdrosny? - spytała lekko kokieteryjnym tonem, chcąc zakończyć temat i ich aktualną bliskość. Podziałało natychmiastowo. Wampir odsunął się i lekko spuścił głowę.

      - Hana, myślałem, że my już sobie… - zaczął zasmuconym tonem.

      - Wiem. Żartowałam - wtrąciła się, szybko odwracając wzrok. Dlaczego czuła się taka zawiedziona? Przecież właśnie taki cel chciała osiągnąć. Sprawić, by zrobiło mu się głupio, że wydaje się dawać jej nadzieję i przez to odciągnąć go od tej dręczącej jej serce bliskości. Dlaczego jednak kryła w sobie małą iskrę nadziei, że odpowie inaczej? Dlaczego jej serce zdawało się po raz kolejny boleć?

      - Ja… Nie chciałem… - zaczął, wyciągając ku niej dłoń, jednak nim dotknął dziewczyny, cofnął ją, nie wiedząc, czy taki gest byłby na miejscu. Nie miał pojęcia, co dzieje się w sercu Hanashi. Kiedyś co prawda deklarowała mu wieczną miłość i faktycznie uważał, że czuła do niego to, co on do Ayi, jednak po śmierci Mariko wiele się zmieniło, dziewczyna dojrzała i zawsze zastanawiał się, czy udało jej się przezwyciężyć to ciężkie dla siebie uczucie. Nie chciał dawać jej jakichś nadziei, jeśli faktycznie by jej jeszcze nie przeszło. Chociaż od jakiegoś czasu zachowywali się jak normalni przyjaciele, zdarzały się momenty, w których słyszał przyspieszone bicie jej serca. Czy więc przeszło to w taką relację, jaką on utrzymywał z Ayą? Stwierdzenie, iż bolesna, bliska przyjaźń będzie lepsza niźli strata tak ważnej osoby? Nie miał pojęcia, co myśleć.

      - Nie ma sprawy, dlaczego miałbyś być? - zaśmiała się lekko nerwowo, starając się nie dać po sobie poznać, że coś jest nie tak. - Pójdę już - poinformowała, jako iż byli już niedaleko skrzydła nauczycieli. Posłała jeszcze chłopakowi ciepły uśmiech i ruszyła w kierunku budynku, czując, jak łzy napływają jej do oczu. Starała się je powstrzymać, gdy poczuła, że ktoś łapie ją od tyłu, przytulając się. Wampir oparł policzek na głowie Hanashi tak, że czuła jego ciepło.

      - Po prostu nie chcę, żeby coś ci się stało - szepnął. Widział, że Łowczyni nie jest w najlepszym stanie. Było mu ciężko z faktem, iż to przez niego i nie wytrzymał, musiał jakoś ją wesprzeć. Stali tak chwilę, aż serce dziewczyny całkowicie się uspokoiło. Wtedy odwróciła się do niego i spojrzała w jego wielobarwne tęczówki.

      - Będę na siebie uważać, obiecuję - powiedziała z uśmiechem, który wyrażał dozgonną wdzięczność. - Miłej nocy, Suzaku - dodała jeszcze cicho i ruszyła w stronę budynku. Podświadomie wiedziała, że właśnie on jest jedyną osobą, która otrzymała klucz do jej serca. Nie chciała jednak nikogo ranić, więc zamknęła tę wiedzę głęboko w sobie, mając nadzieję, że nieszybko znów się o niej przekona.

***

      - Warto było? - spytał Tamaki, patrząc na świeżo zasklepioną ranę na przedramieniu siostry. Z tyłu dochodził gwar reszty wycieczki. Dzięki najlepszym wynikom w nauce cała klasa prefekta mogła wyjść na jedno popołudnie do miasteczka. Wszyscy z entuzjazmem zareagowali na ten pomysł, ciesząc się na myśl o zakupach czy po prostu o wyrwaniu się z murów Akademii. Sam fakt, że mogą zrobić coś, co na co dzień jest niedozwolone, sprawiał, iż satysfakcja rosła.

      Opiekunem grupy została Hanashi, która, chcąc wyrwać się na miasto, poprosiła Deia o ten zaszczyt. Deichi zgodził się, jako że niewielu nauczycieli chciałoby poświęcić swoje popołudnie na chodzeniu dokądkolwiek z tak rozentuzjazmowaną klasą.

      - Wiesz, czasem trzeba coś poświęcić, żeby osiągnąć cel. W każdym razie wygrałam i nikt nie będzie mi się rzucał - powiedziała, mając na myśli swoją walkę z Daikim Muramatsu. Nie mogąc doczekać się starcia z nauczycielką, zdobył czwarty wynik w klasie, zaraz po Kairenie, Kanaru i Shoucie. Jak się jednak okazało, walka w zwarciu nie była jego mocną stroną. Całą szalę postawił na swoją moc, której nie był w stanie właściwie spożytkować z powodu dekoncentracji załatwionej przez ataki przeciwniczki. W rezultacie zdołał tylko szarpnąć pazurami ramię dziewczyny, która celowo je wystawiła, żeby wampir zbliżył się do niej, dzięki czemu przystawiła mu lufę Black Butlera prosto do gardła. Tak oto Daiki został upokorzony przy niemal całej Nocnej Klasie, która jednak bardziej zwróciła uwagę na ranę dziewczyny, ponieważ krew z niej wypływająca pobudziła zmysły stęsknionych za jej smakiem krwiopijców.

      - Kiryuu-kun, to naprawdę niesamowite, że właśnie nasza klasa doznała tego zaszczytu! - ucieszyła się Yasu Mori, z uwielbieniem patrząc na prefekta i odciągając go od siostry.

      - Hai, hai, myślałem o odwiedzeniu tej najlepszej cukierni, ponoć mają świetne ciastka, prawda, Kiyoshi? - spytał swojego rudowłosego kolegę z klasy, z którym ostatnimi czasy blisko się zakolegował. Jako iż Hagiwara był bardzo towarzyski i otwarty, chłopacy szybko znaleźli wspólny język.

      - Nie mogę się doczekać! - krzyknął szczęśliwy, szczerząc się wesoło.

      - My również chciałyśmy się tam wybrać, co za zbieg okoliczności, co nie, Fumi? - rzuciła Yasu do przyjaciółki, która akurat rozmawiała z inną koleżanką i nie do końca orientowała się w temacie.

      - Nie chciałaś koniecznie odwiedzić tego nowego butiku? - spytała zdziwiona, a Yasu zarumieniła się ze wstydu, tłumacząc się chłopcom i zabierając przyjaciółkę na bok, żeby wszystko jej wyjaśnić.

      Blisko chłopców trzymały się też przewodnicząca klasy Kiriko Haraguchi i Hotaru Shimasaki, która przyjaźniła się z Kiyoshim od podstawówki. Gromadka wesoło wspólnie gawędziła, beztrosko wykorzystując w ten sposób drogę do miasteczka.

      Nieco dalej szły razem Misaki i Aika, które wyraźnie odłączyły się od grupy, pogrążone w rozmowie. Od czasu kłótni Aiki z Tamakim minęły dwa tygodnie, a ten nie odezwał się do niej ani razu, traktując ją jak powietrze. Dzień po tym zdarzeniu przyszedł na zajęcia jak gdyby nigdy nic, zachowując się, jakby dziewczyna po prostu nie istniała. Nie uraczył jej nawet jednym nachalnym czy smutnym spojrzeniem. Podczas patroli Misaki kilka razy próbowała podjąć temat, jednak chłopak za każdym razem go ucinał, nie mówiąc nic konkretnego. Przez pierwsze dwa dni Aika czuła się, jakby jej wolność została nagle cudem zwrócona. Nie czuła na sobie niczyjego wzroku, nie musiała już nieustannie spławiać chłopaka i denerwować się jego zachowaniem. Co prawda nie była dumna ze sposobu, jakim osiągnęła sukces, ale nie dała tego po sobie poznać - nawet przed sobą nie umiała do końca przyznać się do błędu. Z czasem jednak wyrzuty sumienia zaczynały przybierać na mocy, a w dodatku fakt, iż ponoć zadurzony w niej chłopak zachowuje się, jakby jej nie było, coraz bardziej ją irytował.

      - Wygląda na to, że już totalnie przeszło mu to zakochanie - rzuciła Misaki, patrząc na Tamakiego rozmawiającego radośnie ze znajomymi.

      - To raczej niemożliwe - odpowiedziała zirytowana Aika, niechętnie spoglądając w stronę grupki. - Oczywiście chciałabym, żeby tak było - poprawiła się szybko, gdy przyjaciółka spojrzała na nią z ukosa.

      - Popatrz na niego, jest taki wesoły! Nie wygląda, jakby dręczyła go ta sytuacja - powiedziała spokojnie blondynka, świadomie prowadząc rozmowę właśnie w ten sposób.

      - Żartujesz? Od tej całej kłótni chodzi przygaszony, nawet jak na niego. Nie cieszy się już tak dużo, zdarzają mu się zawieszki, a te wszystkie uśmiechy są sztuczne - stwierdziła zdenerwowana, nie rozumiejąc, jak Misaki mogła tego nie zauważyć. Ta zaś zaśmiała się, nie wytrzymując rozbawienia.

      - Czyli jednak trochę go obserwujesz? - spytała, przeszywając Aikę wzrokiem, przez co ta się zarumieniła.

      - Głupi by zauważył - rzuciła tylko. - Choć uważam, że to przesada, nawet jak na niego.

      - Więc wolisz, żeby zatruwał ci życie chociaż trochę?

      Misaki nie mogła do końca zrozumieć infantylności tej dwójki. Od początku widziała, że Tamaki chodzi zgaszony, ale stara się nie dać tego po sobie poznać. Aika za to próbowała ukryć swoje wyrzuty sumienia i fakt, że jednak przeszkadza jej zupełny brak zainteresowania jej osobą. Chociaż zachowywali się jak dzieci, wiedziała, że muszą sami jakoś rozwiązać tę sprawę. Mogła jedynie wysyłać lekkie znaki, tak jak w tym momencie.

      - To nie tak… - szepnęła Aika, gubiąc się już we własnych myślach i uczuciach.

      - Nie uważasz, że już wystarczy? - spytała spokojnym tonem jej przyjaciółka.

      - Nie umiem przepraszać, nie lubię - naburmuszyła się. Nie znosiła przyznawać się do winy i dawać satysfakcji tej drugiej osobie, która tylko na to czekała. Było to dla niej niejako poniżenie się, utrata dumy. W dodatku przed kimś, kto wciąż ją denerwował i w sumie po części zasłużył sobie na taki los… Zdawała sobie sprawę, że wciąż jest mu przykro, ale nie chciała, żeby myślał, że jest jej go żal.

      Resztę drogi do miasteczka dziewczyny przebyły w ciszy, każda zamknięta w swoich własnych myślach. Gdy byli już przy rynku, z zmyślenia wyrwał je czyjś pisk radości. Aika podniosła głowę, żeby zobaczyć, która z koleżanek tak się zachowała, jednak ze zdziwieniem odkryła, że to nikt inny jak ich nauczycielka, siostra Tamakiego. Ruszyła biegiem w stronę jakiejś grupki z małą dziewczynką. Od razu w oczy rzucił się mężczyzna, który był męską kopią nauczycielki.

      - Oni…? - zaczęła Aika, nie mogąc wyjść ze zdziwienia, jak bardzo są podobni.

      - To rodzeństwo Tamakiego, bliźniaki - rzuciła Misaki, patrząc na dorosłych. Hanashi standardowo rzuciła się na Keia, uprzednio jednak witając się z Miyako. Z nimi byli także Katsumi i Matsuo, którzy zajmowali się tego dnia małą, póki Kei nie wrócił z pracy. Hana uściskała przyjaciół, nie mogąc uwierzyć, że tak długo się nie widzieli.

      - Macie czas wolny, ja muszę koniecznie coś załatwić! - krzyknęła do klasy, która z zapałem obserwowała scenę.

      Tamaki podszedł na chwilę do rodzeństwa, a Miyako, która już wcześniej go zauważyła, wybiegła mu na przywitanie, krzycząc radośnie „Tama, Tama!”. Jak tylko do niego dobiegła, ten wziął ją na ręce i zaczął podrzucać, przez co rudowłosa nie mogła powstrzymać słodkiego chichotu. Po krótkiej zabawie dziewczynka wczepiła małe dłonie w jego blond włosy i zaczęła je szamotać. Chłopak zaśmiał się uroczo, mówiąc coś do niej.

      - W przyszłości będzie świetnym ojcem - westchnęła Misaki, patrząc z rozczuleniem na przyjaciela. Aika też uśmiechnęła się delikatnie pod nosem. Trzeba było przyznać, że na ten widok każdemu robiło się ciepło na sercu.

      - Na pewno nie moich dzieci - powiedziała po chwili, na powrót stając się oschłą, jednak nie odwracając wzroku od rodziny, która wydawała się naprawdę zżyta i szczęśliwa.

      - Musiałabyś ustawić się w kolejce - szepnęła Misaki, szturchając przyjaciółkę i pokazując jej resztę koleżanek z klasy, które pełne wzruszenia śledziły każdy ruch chłopaka.

      - Chodźmy już, mamy w końcu czas wolny - odparła szatynka, chcąc już kupić sobie jakąś nową książkę. Nim jednak się zebrały, Tamaki pożegnał się z rodziną i wrócił do klasy. Niektóre dziewczyny od razu udały się na zakupy, większość chłopców też gdzieś się rozeszła. Blondyn oznajmił, że razem z Kiyoshim idą do cukierni, z nimi postanowiły iść także Kiriko i Hotaru oraz Fumi i Yasu.

      - Tamaki! - krzyknęła za przyjacielem Misaki, przez co Aika miała ochotę wydłubać jej oczy. - Mają tam czekoladę, prawda? - spytała radośnie.

      - Hai! Najlepszą w mieście - odparł chłopak, przyjacielsko się uśmiechając.

      - Zatem my też idziemy - oznajmiła, biorąc szatynkę pod ramię i prowadząc w stronę grupki. - Obiecuję ci, że potem pójdziemy po książki, ale muszę spróbować tej czekolady - szepnęła do niezadowolonej Aiki.

      Cała grupa udała się więc do kawiarni, zajmując jeden z największych stolików. Każdy zamówił dla siebie jakieś łakocie i coś do picia. Kiyoshi opowiadał wszystkim zabawne anegdotki z czasów, kiedy chodził razem z Hotaru do klasy w podstawówce. Dziewczyna starała się go zatrzymać, rumieniąc się na myśl o swoich dziecinnych wybrykach. W czasie okresu dojrzewania zdecydowanie się uspokoiła i zmądrzała, zaczęła też tańczyć, dzięki czemu miała gdzie wyładować swoją energię i się zrelaksować. W dzieciństwie była za to wielką niezdarą, przez co jej przyjaciel, który wtedy zawsze jej pomagał, teraz z rozbawieniem przekazywał te żenujące historie innym. Młodzież miło spędziła popołudnie, rozkoszując się przepysznymi słodyczami. Jedynie Aika niezbyt udzielała się w towarzystwie, czując, że tyle osób to dla niej już przepych.

      - Kim była ta przeurocza mała dziewczynka? - spytała wreszcie Yasu, nie mogąc się powstrzymać.

      - To moja bratanica, Miyako-chan. Prawda, że jest słodka? - rzucił rozradowany, promiennie się uśmiechając. Dziewczyny zgodnie pokiwały głową.

      - I te rude loki! Z pewnością dodadzą jej w przyszłości charakteru! - zachwycała się Fumi, a Kiriko jej przytaknęła.

      - Razem z włosami odziedziczyła po matce też urodę. Twój brat ma śliczną żonę! - zauważyła Yasu, myśląc o Katsumi. Widząc, jak wyraz twarzy chłopaka ulega zmianie, Misaki spojrzała zatroskana w jego stronę, ale blondyn westchnął i z delikatnym uśmiechem wyjaśnił sytuację.

      - To nie była jej matka. Niestety, żona mojego brata zmarła niedawno… To była przyjaciółka rodziny - powiedział spokojnie i nagle przy stoliku nastała niezręczna cisza. Aika spojrzała na Tamakiego, od którego praktycznie wszyscy odwrócili wzrok, nie do końca wiedząc, jak się zachować. Ich spojrzenia na moment się zetknęły, dziewczyna chciała jakoś okazać wyrazy współczucia, ale w tym momencie Yasu zaczęła przepraszać i gadać od rzeczy, chcąc, żeby chłopak jej wybaczył. Ten zaśmiał się lekko i stwierdził, że nic się nie stało.

      Po kilkunastu minutach grupa rozdzieliła się i Misaki z Aiką poszły na małe zakupy do księgarni. Nie miały zbytnio nastroju do rozmów, ponieważ blondynka przypomniała sobie o śmierci Kiran i zaczęła myśleć o Akihirze, Aika natomiast pogrążyła się we własnych myślach, zastanawiając się, czy przypadkiem nie przykleiła Tamakiemu etykietki człowieka bez zmartwień i problemów. Zawsze wydawał jej się zbyt idealny, a kiedy okazało się, że jak każdy człowiek zmaga się z jakimiś problemami, stał się nagle nieco bardziej przyziemny.

      Wieczorem cała wycieczka wraz z Hanashi wróciła do Akademii tak, aby zdążyć jeszcze na wymianę, ponieważ oboje prefektów było akurat w tej klasie. Większość uczniów była zmęczona i odpuściła sobie tę przyjemność, przy siłach zostały tylko Yasu i Fumi, które nie mogły na nią nie iść.

      Misaki wróciła do akademika, żeby przebrać się z powrotem w mundurek i ruszyć na wymianę. Ku jej zdziwieniu, Aika postanowiła przejść się tam razem z nią. Blondynka stwierdziła, że to nie jest najlepszy pomysł, dolewać tak oliwy do ognia, ale nie mogła decydować za przyjaciółkę.

      Po przyjściu na wymianę pani prefekt pożegnała się z szatynką i udała się bliżej wrót, gdzie czekał już Tamaki. Natychmiast zgarnął ją na bok, wyraźnie zestresowany.

      - Co ona tu robi? - szepnął, patrząc na Misę z przerażeniem.

      - Och, więc ona jednak istnieje? - rzuciła. - Nie mogłam nic zrobić, przecież nie przywiążę jej do krzesła… - zauważyła, widząc, że Tamaki rozważałby jednak taką opcję. - Spokojnie, zaufaj mi - powiedziała cicho, kładąc mu dłoń na ramieniu i wysyłając pogodny uśmiech. Ten uśmiechnął się półgębkiem i wrócił na swoje stanowisko, w myślach przeklinając wszystko i wszystkich. Przecież nie chciał doprowadzić do takiej sytuacji. Fakt, jeśli ktoś dogłębnie go zrani, jest w stanie traktować tego kogoś jak powietrze, ale przecież nie zmieniało to faktu, że martwił się o tę osobę tak jak wcześniej, tylko nie chciał jej tego pokazywać. Chciał, żeby dostała to, czego pragnęła i zatęskniła za nim, nawet jeśli szanse na to były minimalne. A teraz czuł się jak w najgorszym koszmarze, obawiając się, że kiedy Aika zobaczy Kairena, to tylko potwierdzi sens słów, które wypowiedziała przez przypadek w kłótni.

      Przez całą wymianę blondyn nie spojrzał w jej stronę, nie chcąc widzieć jej wyrazu twarzy na widok człowieka idealnego. Wykonywał swoją pracę, nie mając nawet siły na wymuszenie uśmiechu. Nawet gdy Kanaru go zaczepiła, odpowiedział pokrótce i odwrócił się. Żałował, że tak się zachował i gdyby mógł, zmieniłby wszystko.

      Nawet nie zauważył, kiedy Nocna Klasa zniknęła, a uczniowie się rozeszli. Był jak w amoku, zrezygnowany i wściekły zarazem. Spostrzegł tylko, że Misaki nie ma blisko, ale niezbyt się tym przejął, idąc w tylko sobie znanym kierunku.

      - Kiryuu! - usłyszał za sobą i odruchowo przystanął na dźwięk tego głosu. Odwrócił się, widząc za sobą lekko zażenowaną Aikę.

      - Chyba pomyliłaś osoby - odparł i odwrócił się, chcąc uciec jak najdalej stąd, ale przeszedł tylko kilka kroków.

      - Tamaki… - powiedziała cicho, będąc wyraźnie zirytowana i jednocześnie zawstydzona tym, że musi zwrócić się do niego po imieniu. To jednak zadziałało i zdziwiony blondyn przystanął. - Musisz zawsze wszystko utrudniać? - spytała bardziej samą siebie.

      - Nic nie musisz mówić, rozumiem. Proszę, oszczędź mi tego, dobrze? - szepnął podłamany.

      - Przyszłam cię przeprosić, idioto - wkurzyła się, widząc jego wyraz twarzy. Denerwowała się na samą myśl o tym, że było jej żal jego smutnej miny. - Przesadziłam, przyznaję, chociaż oczywiście nie doszłoby do tego, gdybyś nie zachowywał się jak ostatni kretyn - dodała, nie mogąc się powstrzymać.

      - W takim razie po co przyszłaś na wymianę? - spytał, jakby jej nie dowierzając. Patrzył na nią uważnie, jak gdyby starał się znaleźć jakiś haczyk.

      - Głupim byłoby przyznanie się do błędu po tym, gdy stwierdziłam, że twój kuzyn jest o wiele lepszy od ciebie, nawet tego nie sprawdzając - wyjaśniła, mając nadzieję, że nie będzie musiała już nic więcej tłumaczyć, ponieważ już czuła się zażenowana do granic możliwości. Chłopak jednak wyraźnie czekał na kontynuację wywodu. Aika wykręciła oczyma. - Jest idealny - stwierdziła. - Zapewne wszyscy tak stwierdzą. I pewnie jesteś bardziej wkurzający, irytujący i gadatliwy niż on, ale przynajmniej masz jakieś wady. Nie znoszę ludzi, którzy chcą być bez skazy - odparła. - Mam już dość tłumaczeń, więc mam nadzieję, że zrozumiałeś - rzuciła, patrząc gdzieś w bok i czując, jak wzrok blondyna zaraz wywierci w niej dziurę.

      - Arigatō - powiedział, wysyłając jej prawdziwie serdeczny uśmiech. Aika podniosła wzrok ze zdziwienia.

      - Dziękujesz mi, że cię przeprosiłam? - spytała dla pewności, nie wierząc własnym uszom.

      - Uhm - przytaknął radośnie. - Przepraszam, że doprowadziłem do takiej sytuacji - dodał jeszcze spokojnym tonem.

      - Zdarza się - rzuciła, czując, że zaczyna się robić dziwnie. Chłopak, którego dogłębnie zraniła, nie dość, że jej podziękował, to jeszcze przeprosił i wlepiał w nią to swoje niewinne spojrzenie. - Wrócę już - oznajmiła, odwracając się.

      - Odprowadzę cię, Ai-chan! - zaoferował od razu radośnie, biegnąc za nią.

      - Nie trzeba - zapewniła, przyspieszając, ale nic to nie dało. - Tylko bądź cicho - poprosiła, nie chcąc wdawać się w dyskusję. Przez kilkadziesiąt sekund faktycznie udało mu się nic nie mówić.

      - Wiesz co, jestem zupełnie nieidealny - zaczął. - Jestem leniwy, czasem niezdarny, nie umiem spokojnie jeść, pożerając wszystko, co mam pod ręką. W dodatku do gimnazjum myliły mi się kierunki świata, rodzina chciała mnie przez to wydziedziczyć - zaśmiał się. - Kiedyś, w piątej klasie… - opowiadał dalej, wywołując na twarzy dziewczyny niepohamowany uśmiech. Wciąż strasznie ją denerwował, ale postanowiła dać mu jeszcze jedną szansę do zakolegowania się. Może nie powinna była oceniać książki po okładce? Nawet jeśli była tak jaskrawa i irytująca jak ta…

      Wracając późną godziną do skrzydła dla nauczycieli, Hanashi wyczuła w powietrzu coś dziwnego. Zacisnęła mocniej palce na katanie, którą tej nocy pokazywała Nocnej Klasie podczas zajęć. Przystanęła, spoglądając w ciemny las, ale nie widząc nic konkretnego. Nie zdziwiła się jednak, gdy sekundę później pojawili się przed nią Kousuke i Mei.

      - Nie podoba nam się, że sensei tak poniżyła Daikiego. Chłopakowi ciężko się po tym pozbierać - rzuciła pozornie miłym tonem Mei Katou.

      - Cóż, pozwólcie, iż nie udam, że mi przykro i wrócę do pokoju po ciężkim dniu - powiedziała od niechcenia, wymijając wampiry, które jednak zastąpiły jej drogę. - Nie chciałabym przypominać, jakie kary obowiązują za złamanie regulaminu - rzekła dosadniej, patrząc bezuczuciowo na kpiącą minę wampirzycy.

      - Chyba jednak umknął mi ten punkt - usłyszała za sobą głos Daikiego i nagle poczuła, jak cała jej dłoń scala się z kataną za pomocą jakiejś silnej nici, która blokowała ruchy jej całej ręki, a jednocześnie niemiłosiernie ją ściskała.

      W ułamku sekundy wyciągnęła Black Butlera i nie zastanawiając się, odwróciła się, wymierzyła lufę w ramię Muramatsu i pociągnęła za spust. Głuchą ciszę przerwał strzał i jęk ofiary. Cała trójka wampirów spojrzała z lekkim przerażeniem w stronę Łowczyni, niedowierzając, że bez mrugnięcia okiem odważyła się zranić jednego z nich łowiecką bronią.

      - Teraz pamięć ci się odświeżyła? - spytała Hana z jadowitym uśmieszkiem.

      - Ty… Oszalałaś?! Jak śmiesz! - wrzasnął, kuląc się z bólu.

      - W razie ataku wampira na człowieka możliwa jest natychmiastowa reakcja. Tak się składa, że jestem człowiekiem, więc prawo cię obowiązuje - rzuciła, wykręcając oczyma. - Nie łatwiej było po prostu znieść porażkę niż teraz na nowo tłumaczyć wszystkim, skąd się nagle wzięło to zadrapanie? - spytała, podnosząc jedną brew. Mei i Kousuke zdecydowali się nie interweniować. Nie chcieli oberwać, bo, widząc przyjaciela, domyślali się, jak wielki ból przynosi cios zadany łowiecką bronią.

      - Pożałujesz tego…! - krzyknął w furii, wyrywając się ku dziewczynie, która przygotowała katanę, nad którą odzyskała kontrolę po zranieniu wampira. Kiedy ten ruszył w jej stronę, przez moment straciła panowanie nad swoim ciałem, przez co chłopak zacisnął dłoń na jej mieczu, kalecząc się, ale zdołał dzięki temu szarpnąć ponownie jej rękę. Gdyby ta się nie osłoniła, w ostatnim momencie odzyskując sprawność, mogłaby oberwać pazurami w twarz. Ułamek sekundy później Daiki został zatrzymany przez przewodniczącego, który złapał go za mundurek i rzucił o drzewo. Wampir wydał z siebie pisk bólu, ale szybko skłonił się mężczyźnie, czując wyraźny strach przed nim.

      - Shouta-sama, ja… - zaczął powoli, zniżając głowę, jak tylko mógł. Jego przyjaciele również się pokłonili, szczerze już żałując, że tu przyszli.

      - Zejdźcie mi z oczu - powiedział takim tonem, iż arystokraci momentalnie poczuli się nikim. - We troje zakradać się do kogoś jak tchórze? Nie jesteś w stanie znieść swojej porażki? - zwrócił się do Daikiego. - Jesteście żałośni, policzę się z wami jutro - zdecydował, a uczniowie patrzyli na niego, jakby wyznaczył im datę egzekucji. - Spadać, natychmiast - zdążył powiedzieć, gdy w mgnieniu oka cała trójka zniknęła.

      - To się nazywa szacunek - rzuciła z niekrytym podziwem Hanashi. - Szkoda tylko, że trzeba urodzić się czystokrwistym, żeby go wzbudzać - zaśmiała się, podnosząc katanę z ziemi. Wampir uśmiechnął się półgębkiem i podszedł do dziewczyny, spoglądając na jej ramię, z którego wypływała pojedyncza strużka krwi. Shouta wpatrywał się w nią, wyraźnie zamyślony. - Chyba nie rusza cię ten widok? - spytała zdziwiona, wątpiąc, iż wielki czystokrwisty mógłby stracić nad sobą panowanie przez jedną małą ranę.

      - Mogę pomóc ci to wyleczyć albo chociaż sprawić, że nie będziesz czuła bólu - powiedział cicho, łapiąc jej rękę i delikatnie ocierając palcem zakrwawione miejsce. Dziewczyna skrzywiła się lekko, czując tępy ból w ramieniu.

      - To tylko zadrapanie - skłamała, bo od razu było widać, że rana jest większa niż standardowe skaleczenie. - Zresztą symbolizuje wygraną walkę, więc warto trochę pocierpieć - uśmiechnęła się. - To nie będzie moja pierwsza blizna - zauważyła.

      - Jak chcesz - rzucił wampir, oblizując palec, który pobrudził krwią Łowczyni. Ta zerknęła na niego zdziwiona. - Myślę, że możemy mówić sobie po imieniu, Hanashi - dodał po chwili zastanowienia, po czym został zmierzony jeszcze bardziej dosadnym spojrzeniem.

      - Z jakiej to nagle okazji? - spytała, nie mogąc powstrzymać uśmiechu. Cała sytuacja wydawała jej się co najmniej dziwna.

      - Skoro już posmakowałem twojej krwi, nasza znajomość wkroczyła na nowe tory - stwierdził z dziwnym uśmieszkiem.

      - Nieprawda! - oburzyła się, wybuchając śmiechem. - Zresztą uważaj, żebym cię nie ukarała za łamanie regulaminu - dodała i wytknęła język, pokazując katanę.

      - Skąd ty bierzesz ten entuzjazm? - spytał, nie mogąc wyjść ze zdziwienia, że ta dziewczyna zawsze była gotowa do akcji.

      - Mam to po mamie - przyznała z uśmiechem, wspominając opowieści Kaori z czasów jej świetności. - A ty? - zapytała. - Odziedziczyłeś coś po swojej?

      Wampir, z początku lekko zbity z tropu, uśmiechnął się zagadkowo pod nosem, przez chwilę nie udzielając odpowiedzi.

      - Myślę, że raczej niewiele - rzucił spokojnie, spoglądając na tonący w czerni las i zatapiając się w tylko sobie znanych myślach.

***

      Spokojny i całkiem przyjemny sen brutalnie przerwała krótka, nie do końca jednoznaczna wizja.

      Znalazła się w okropnym miejscu do złudzenia przypominającym lochy, których opisów trochę się już naczytała w niektórych z książek, które wpadły jej w ręce. Czy to było więzienie? Nie wiedziała, zdała sobie za to sprawę z tego, iż niemalże czuje charakterystyczny dla takich miejsc zapach stęchlizny, co oczywiście nie było możliwe naprawdę. Bądź co bądź to tylko - a może aż - sen. Ale nie taki zwykły, miała tego świadomość, mimo że zwyczajnie spała. Przecież nieraz już miewała podobne wizje. Czasem przyszłość ukazywała się, gdy wykonywała normalne codzienne czynności, innym razem - tak jak teraz - przybierała formę snu.

      Nie zdążyła się dokładnie rozejrzeć, wizja była doprawdy krótka. Niemniej jednak, tuż przed jej zakończeniem, udało jej się dostrzec skuloną w kącie celi kobiecą postać. Kim była, jak się tam znalazła? Nie umiała odgadnąć. Jednakże tych kilka, maksymalnie kilkanaście sekund, podczas których na nią patrzyła, wystarczyło, by jej wrażliwe serce zalała fala współczucia dla tej biednej, żałosnej istoty i rozpacz, jaką nie do końca mogła pojąć.

      Mayumi obudziła się gwałtownie, drżąc niczym w gorączce. Miała wrażenie, że wręcz boli ją serce… Automatycznie przyłożyła ręce do rozgrzanej twarzy. Pod palcami wyczuła strumyczki własnych łez.

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Witamy!

      Ostatnio wspominałyśmy, że liczymy na okres świąteczny w kwestii dokończenia dzisiejszego rozdziału (który dedykujemy Andzikowi-Aice, z wiadomych dzisiaj względów ^^). Nie dość, że to nam się udało, to jeszcze wyprodukowałyśmy kolejne trzy! Jesteśmy z tego powodu bardzo zadowolone. Co prawda przez to w ogóle się nie uczyłyśmy, ale trudno, są rzeczy ważne i ważniejsze. xD

      Dziękujemy za Wasze opinie, które niezmiennie dodają nam sił i weny, a także sprawiają, że trudno nam się nie uśmiechać. Naprawdę nie macie pojęcia, jak bardzo się cieszymy, że komuś podoba się to, co piszemy i że wciąż z nami jesteście (niektóre osoby znamy już przecież ładnych parę lat!).

      Maturzystom życzymy powodzenia w nadchodzących egzaminach oraz - już na zapas - w dostaniu się na wymarzone studia. Trzymamy kciuki! ^^

      Pozdrawiamy Was serdecznie!