Vampire Night: rozdział XXXI - „Pan idealny”

      - Mayu-chan, co się stało? - spytała szczerze zaniepokojona Yumeki. Obudziła się, słysząc cichy szloch swej małej współlokatorki, wstała więc natychmiast i usiadłszy na jej łóżku, serdecznie ją objęła.

      - Nic - wyjąkała z lekkim trudem Mayumi, próbując się uspokoić. - Przepraszam, że cię obudziłam.

      - Nie szkodzi, to naprawdę nic takiego - zapewniła Akarashi. - Na pewno wszystko w porządku?

      - Uhm, po prostu… Śniła mi się mama - skłamała. Nie chciała tego robić, ale po pierwsze, obiecała Kairenowi, że nikomu spoza najbliższej rodziny nie będzie mówiła o swoich wizjach, a po drugie, wolała nie przysparzać Yumeki kolejnych zmartwień. Wiedziała ona, że Mayu cierpiała z powodu straty matki i to wystarczyło. Nie musiała przecież dowiadywać się jeszcze, iż gdzieś, nie wiadomo gdzie, jakaś biedna dziewczyna cierpi męki, zamknięta w lochu niczym więzień. Właściwie Mayumi nie miała pewności, że tak właśnie było, do takiego wniosku jednak doszła, po części stawiając na analizę tego, co widziała, a po części na własną intuicję.

      Wieczorem, gdy wszyscy już wstali, Mayu postarała się o to, by móc chwilę porozmawiać z Kairenem sam na sam. Nie miała mu do powiedzenia nic konkretnego, wolała jednak niczego przed nim nie ukrywać. Był przecież osobą, której ufała najbardziej, poza tym był jej najlepszym przyjacielem.

      - Cóż, na razie nic z tym nie zrobimy, ale gdyby wizja się powtórzyła i była wyraźniejsza, koniecznie mi o niej opowiedz - rzekł spokojnie, ale z powagą. Na jego czole pojawiła się zmarszczka zmartwienia. Wyraźnie zaniepokoiła go wiadomość Mayumi. Z jednej strony bał się o nią samą - bardzo przeżywała podobne widzenia, a poza tym teraz wizje dodatkowo przypominały jej o śmierci Kiran. Z drugiej z kolei… Kim była kobieta, którą ujrzała Mayu? Co przeżyła? Skąd się wziął jej obraz? Mając tak mało informacji, nie był w stanie powziąć żadnych kroków, niemniej jednak miał nadzieję, że w przyszłości to się zmieni, bowiem tak jak i Mayumi zapragnął jej pomóc. Oboje byli wrażliwi i pełni empatii, bolało ich cudze cierpienie, szczególnie niezawinione. A Mayu twierdziła, że jej zdaniem tamta kobieta zwyczajnie nie mogła być zła. Po prostu to czuła, a Kairen całkowicie jej wierzył.

      - No proszę, co za odmiana! - zaśmiała się Kanaru, zagadując Tamakiego podczas wymiany. - Wczoraj wyglądałeś, jakbyś miał serdecznie dość całego świata, a dziś promieniejesz prawdziwie szczerym blaskiem radości - zauważyła. - Wydarzyło się coś dobrego?

      Odpowiedział uśmiechem od ucha do ucha. Nie zdążyli na poważnie porozmawiać, bowiem Kana musiała już dogonić resztę. Cieszyła się, widząc kuzyna tak szczęśliwego, ale też, chcąc nie chcąc, poczuła się zazdrosna. Nie wiedziała, co się z nią działo. Skąd ostatnio brało się u niej tyle negatywnych emocji? Dawniej przecież taka nie była… A teraz? Ciągle zazdrosna, raczej nietowarzyska, małomówna i denerwująca. Nie znosiła takiej siebie i nie rozumiała, skąd dokładnie się to wzięło. Dobrze chociaż, że część frustracji mogła wyładować na treningach. Akihira był świetnym mistrzem i naprawdę dobrze się z nim dogadywała, lecz to nie przeszkadzało jej w staraniach, by go pokonać, gdy miała nie najlepszy nastrój. Ale może to i dobrze? Bądź co bądź w ćwiczeniach o to właśnie chodziło. Z drugiej strony, momentami, gdy Katsurze zdarzało się mówić o Misaki jak o ósmym cudzie świata, miała ochotę wszystko rzucić, usiąść gdzieś w kącie i po prostu się rozpłakać.

      Zatopiona w ponurych myślach, mało co wyniosła z lekcji czy zanotowała. Na zagadywanie Mamoru odpowiadała pomrukami bądź półsłówkami, a kiedy Kairen spytał, czy coś się stało, zmroziła go tylko spojrzeniem. Odwróciwszy wtedy wzrok, poczuła w oczach łzy, których jednak szybko się pozbyła. Jestem nienormalna, zdenerwowała się w duchu. Miała ochotę tupnąć nogą ze złości albo zapaść się pod ziemię z powodu zażenowania. Jak nie zwraca na mnie uwagi, chce mi się płakać lub na czymś wyżyć, zaś gdy mnie już łaskawie zauważy, tylko go odpycham. Gratulacje, Kanaru, złościła się w myślach, drżąc lekko.

      Po zajęciach poszła prosto do swojego pokoju, z nikim się nawet nie żegnając. Padła na łóżko i zamarła w bezruchu, nie wiedząc, co ze sobą począć. Nie miała na nic ochoty i zmagała się z całym mnóstwem niechcianych emocji, jednocześnie robiąc sobie wyrzuty, że takowe w ogóle odczuwa. Pewnie leżałaby w takim amoku, gdyby nie przerwało jej ciche pukanie do drzwi.

      - Proszę - niemalże warknęła. Z korytarza wyłoniła się onieśmielona nieco twarz Mayumi. Zdumiona tymi odwiedzinami, Kanaru zaprosiła ją do środka.

      - Przepraszam, że ci przeszkadzam - powiedziała, miętoląc w dłoniach bluzkę w najprzyjemniejszym dla oka odcieniu zieleni.

      - Nie szkodzi, właściwie nic pożytecznego nie robiłam - odmruknęła Kana. Zapadła chwila niezręcznej dla obu dziewcząt ciszy. Stały naprzeciwko siebie, ale tylko Mayu patrzyła na Kurosu, wzrok tej drugiej zaś utkwiony był w bliżej nieokreślonym miejscu.

      - Nie przepadasz za mną, prawda? - westchnęła wreszcie rudowłosa, przerywając oplatające je mocno milczenie. Kanaru natychmiast spojrzała na dwunastolatkę, zdziwiona jej słowami. Chciała zaprzeczyć, ale Mayumi jej na to nie pozwoliła, unosząc rękę. - Wiem, że tak jest i że nie robisz tego ze złej woli - rzekła po prostu.

      - Ja… Przepraszam - szepnęła Kana, spuszczając głowę. Nie miała pojęcia, jak się zachować, czuła się okropnie.

      - Nie musisz tego robić - zaprzeczyła Mayu. - Wiesz, przyszłam, bo chciałam wyjaśnić z tobą kilka spraw. Możemy porozmawiać szczerze, tak naprawdę? - Po kilkunastu sekundach wahania otrzymała zgodę, więc uśmiechnęła się lekko. - Chodzi głównie o Kai-chana, prawda? Widzę, jak na niego patrzysz. I na praktycznie każdego, kto przebywa w jego towarzystwie, szczególnie jeśli chodzi o dziewczyny… Ale uwierz, naprawdę nie musisz czuć się zagrożona. On w wiadomy sposób kocha tylko ciebie. Jeśli myślisz, że mogłabym zająć twoje miejsce, jesteś w błędzie. Kai-chan jest dla mnie najwspanialszym pod słońcem przyjacielem, cudownym opiekunem i kimś w rodzaju ukochanego starszego brata, którego nigdy nie miałam i mieć nie będę. I to się nie zmieni, ani z mojej, ani z jego strony. - Uśmiechnęła się ciepło, choć z pewnym smutkiem. - Wydaje ci się pewnie, że jesteś największą zazdrośnicą w okolicy, ale to nieprawda, myślę, że ja nią jestem. I we mnie też kłębi się wiele negatywnych emocji. Właściwie zawsze tak było… Czasami mam wrażenie, że rozerwą mnie od środka. W sierocińcu nikt oprócz pani Mizuki mnie nie lubił, zawsze byłam sama. Kiedy uciekałam do świata książek czy wyobraźni, dało się żyć, ale powrót do rzeczywistości był zawsze gorszy niż kubeł zimnej wody wylany prosto na głowę. Inne dzieci, a nawet opiekunowie bali się mnie, mieli za dziwaczkę, czarownicę i nie wiadomo kogo jeszcze. Często sama myślałam o sobie w ten sposób. - Mówiła praktycznie bez namysłu, nie patrząc na Kanaru, która z kolei ledwo powstrzymywała się od płaczu, patrząc na tę biedną istotkę. - Dlatego też odczuwałam nienawiść do samej siebie i wszystkich wokół, strach przed mocą, którą mam, od kiedy pamiętam, zazdrość, gdy patrzyłam na ludzi szczęśliwych… Umyślnie naprowadzałam czasem niektóre osoby na podjęcie złych decyzji… Bywałam okropna. Nadzieja nie zgasła tylko dlatego, iż wiedziałam, że spotkam Kai-chana. I faktycznie, gdy go poznałam, wszystko się zmieniło, zupełnie jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, jak w bajkach. Ani się obejrzałam, a zyskałam przyjaciela, powiernika wszelakich sekretów, a także rodzinę, o której zawsze tak marzyłam. Te dni, które spędziłam u rodziców i Miyi-chan, były najpiękniejszymi w moim życiu, ale i to mi odebrano. To przeze mnie mama zginęła. - Jak zwykle, gdy o tym mówiła, głos jej się załamał.

      - Proszę, nie mów tak, Mayu-chan - szepnęła ze łzami w oczach Kanaru. Nie powstrzymała się już i podeszła do dziewczynki, by niemalże w matczyny sposób ją objąć.

      - Chciałabym mieć takie życie jak ty - wychlipała Mayumi. - Od początku być częścią tak szczęśliwej, kochającej się rodziny, otoczona miłością i wsparciem. Nie mieć mocy. Nie być przyczyną nieszczęść. W przyszłości wziąć ślub i urodzić dzieci…

      Odkładając na bok wniosek płynący z ostatniego zdania, jakby nie patrzeć, wieszczki, Kana przykucnęła, by móc spojrzeć Mayumi prosto w złocistozielone oczy.

      - Wiem, jestem okropna, nie do końca doceniając to, co mam. Ale pamiętaj, że już od pewnego czasu należysz do naszej rodziny i obdarzana jesteś wielką miłością. A co do męża i dzieci, jestem pewna, że znajdziesz sobie jakiegoś przemiłego chłopca i razem stworzycie pełen miłości dom - mówiła, siląc się na spokój, by dodatkowo nie dobijać Mayu. Tak bardzo było jej żal tego dziecka! Jak mogła być o nią zazdrosna? Miała świadomość, że powinna być przeszczęśliwa, mając to, co ma, z kolei Mayumi wiele już zdążyła wycierpieć podczas tak krótkiego życia, ale mimo tego nie potrafiła myśleć o tym wszystkim obiektywnie. Zamykała się w świecie własnych problemów, podczas gdy inni mieli ich o wiele, wiele więcej.

      Mayu uśmiechnęła się ponuro i powoli pokręciła przecząco głową.

      - Nie będę miała męża - wyznała po kilku sekundach. - Ani dzieci. To już dawno zostało przesądzone. Tak… - szepnęła jakby do siebie. - Już dawno temu podjęłam decyzję…

      - Co masz na myśli…? - zmartwiła się Kanaru.

      Mayumi spojrzała na nią, wciąż z tym przygnębiającym uśmiechem na ustach i łzami w oczach, tak ślicznych, niezwykłych i pełnych szczerości.

      - W życiu każdego człowieka zdarzają się chwile, w których musi podjąć decyzje, które zaważą na jego dalszych losach. Miałam kiedyś możliwość wyboru drogi, na której spotkałabym „tego jedynego”, ale to zaowocowałoby cierpieniem wielu niewinnych ludzi, w tym jego. To chyba oczywiste, że mając tego świadomość, wybrałam samotność, prawda?

      Miała wrażenie, że zaraz padnie z żalu. Patrząc na Mayu i słuchając jej wyznań, Kanaru z jednej strony miała ochotę umrzeć ze wstydu, a z drugiej zrobić wszystko, co w jej mocy, by w możliwie największy sposób pomóc dziewczynce.

      - Jesteś niesamowita, Mayu-chan - szepnęła Kana, przytulając ją do piersi i głaszcząc troskliwie po burzy rudych loków. - Powinnam brać z ciebie przykład, wiesz? Wszyscy powinni. Nie mów, że jesteś czy byłaś okropna. Na twoim miejscu wiele osób, w tym z pewnością ja, zachowałoby się gorzej. Przepraszam za wszystko. Za to, że cię unikałam, za to, że ci zazdrościłam, za to, że nie próbowałam cię do końca zrozumieć. Chcę się zmienić. Nie wiem, czy mi się uda, ale naprawdę chcę, bo nienawidzę takiej siebie. Jeśli będziesz widziała, że robię głupoty, nawrzeszcz na mnie czy coś, dobrze? Z mojej zaś strony możesz liczyć na pełne wsparcie. Czy to w porządku? Czy mam prawo prosić cię, byśmy zostały przyjaciółkami?

      Nie zastanawiała się nad tym, co powiedziała ani nad tym, czy mówiła z sensem bądź czy nie przesadziła. Wszystko to podyktowało jej serce, nagle w cudowny sposób zaczynające topnieć, pozbywać się lodu, który je ostatnio zmroził. Nieważne, czy sprawy biegły teoretycznie zbyt szybko - bo czy można zmienić do kogoś nastawienie ot tak i od razu się z nim zaprzyjaźnić? W tej chwili nie miało to znaczenia.

      - Dzięki tobie mam nadzieję, że coś się wreszcie odmieni - dodała tak cicho, że Mayu ledwie to dosłyszała.

      - Naprawdę chcesz się ze mną przyjaźnić? - spytała z nadzieją wymalowaną na twarzy, wlepiając w Kanaru wzrok przywodzący na myśl spojrzenie szczeniaka bądź kociaka. Kana uśmiechnęła się i potaknęła, dzięki czemu Mayu również nieco się rozpromieniła. Objęła dziewczynę, mówiąc, jak bardzo się cieszy.

      Kana wygrzebała z szuflady cukierki, twierdząc, że nową przyjaźń koniecznie trzeba uczcić słodyczami. Usiadły na łóżku i zaczęły delektować się łakociami. Jednej i drugiej humor zdecydowanie się poprawił.

      - Co do Kai-chana - zagaiła w pewnym momencie Mayumi - to nie musisz się spieszyć, ale dobrze byłoby nieco poprawić wasze relacje. Jest spokojny i w ogóle, ale boli go to, że zachowujesz się, jakbyś go nie lubiła.

      - Naprawdę? - mruknęła. - Czasem mam wrażenie, jakby go to nie obchodziło.

      - To taki typ. Wiesz co? Wydaje mi się, że chłopcy ogólnie są strasznie kłopotliwi. Nawet tacy cudowni jak Kai-chan. Każdemu, nawet jemu, trzeba czasem wlać trochę oleju do głowy - rzekła, puszczając oczko. - A kto miałby sprowadzić faceta na ziemię jak nie dziewczyna?

      Kanaru uśmiechnęła się lekko pod nosem. Coś w tym chyba było.

      - Powinnam się już zbierać, robi się późno, a właściwie wcześnie - rzuciła Mayumi, biorąc do buzi ostatniego cukierka, a następnie schodząc z łóżka. - Nie jesteś śpiąca?

      - Szczerze mówiąc, wcale - przyznała. Z powodu rozmowy z Mayu stała się nagle bardzo pobudzona i pełna nadziei na nowe, lepsze jutro, jak to mawiają. Nie była pewna, czy w najbliższej przyszłości zdobędzie się na odwagę, by szczerze rozmówić się z Kairenem i zmienić do niego nastawienie, niemniej jednak miała nadzieję, że mimo wszystko tak właśnie się stanie.

      - Mam pomysł. Poczekaj chwilkę - poprosiła Mayu, po czym wybiegła z pomieszczenia. Zdziwiona nieco Kana wzruszyła ramionami i również wygramoliła się z łóżka, by wyrzucić papierki po cukierkach, a następnie podejść do okna. Rozchyliła zasłony i spojrzała na blednące powoli niebo.

      Gdyby ktoś jeszcze kilka godzin temu ktoś jej powiedział, że tak bardzo zżyje się z Mayumi w ciągu tak krótkiego czasu, wyśmiałaby go. Tymczasem zaś nie sądziła nawet, że to naiwne, iż taka pogawędka zaowocuje szczerą przyjaźnią na całe życie. Chciała wierzyć, że tak będzie i tyle.

      Parę minut później Mayu wróciła, trzymając w dłoniach niegrubą książkę.

      - Proszę, poczytaj sobie, powinna dać ci trochę do myślenia - rzekła, wręczając ją Kanaru. Powieść tę kupiła podczas małych zakupów w księgarni razem z Kiran i Miyako. Mama wybrała dla siebie coś nieco poważniejszego, dość opasły tom będący książką w dużej mierze historyczną, Miya otrzymała kolorową książeczkę pełną uroczych obrazków, ona zaś zdecydowała się na jedną z tańszych i mało znanych opowieści, czego jednak nie żałowała, bo bardzo jej się spodobała. Kiran też chciała ją przeczytać, lecz już nie zdążyła…

      Głęboko nabrała powietrza, by się uspokoić, po czym uśmiechnęła się lekko, by następnie pożegnać się z Kaną i znów powędrować do swego pokoju.

      Tego dnia nie ujrzała wizji kobiety w lochu.

***

      W sobotni poranek Tamaki wstał w niesamowicie dobrym nastroju. Poprzedniego dnia po zajęciach udało mu się porozmawiać z Aiką, nie wszczynając kłótni, więc czuł się wyjątkowo zwycięsko. Na dzisiaj zaś umówił się z Kanaru, że razem przejdą się do jej rodziców w odwiedziny, więc po południu poszedł do Księżycowego Dormitorium, żeby odebrać kuzynkę. Przyszedł trochę wcześniej, przez co musiał czekać, bo dziewczyna, jak każda, musiała się wyszykować. Blondyn nie mógł zrozumieć fenomenu tej strony kobiet. Nawet jeśli Kanaru się nie malowała, zawsze musiał chwilę na nią czekać. Najwidoczniej taka była już przypadłość płci pięknej, niezależnie od rasy.

      Miał tyle energii, że siedzenie w miejscu znudziło go już po kilku minutach. Postanowił więc udać się w odwiedziny do pewnej znienawidzonej osoby. Zapukał dość głośno, nie przejmując się, że mógł spać. Jak się domyślił, kuzyn był na nogach i po chwili otworzył drzwi. Tamaki musiał przyznać, że choć Kairen nie przeżył szoku na jego widok, jego twarz zdradzała małe oznaki zdziwienia.

      - Wejdziesz? - spytał spokojnym tonem, od którego Tamakiemu zrobiło się niedobrze. Jego serce przyspieszyło na myśl, że ma się celowo do niego odezwać. Uspokoił się jednak, mając nadzieję, że nie będzie żałował tej decyzji.

      - Jutro, punkt czwarta po południu, na tej najbliższej stąd leśnej polance. Mamy do pogadania - powiedział szybko, żeby po drodze się nie rozmyślić. Wampir chciał coś odpowiedzieć, ale blondyn podniósł tylko dłoń. - Żadnych pytań, cześć - rzucił i odszedł pospiesznie, wychodząc od razu przed akademik, by być jak najdalej od kuzyna. Pierwszy raz od dawna zwrócił się bezpośrednio do niego. Czuł się z tym dziwnie, ale wiedział, że jeśli nie teraz, to nigdy.

      - Tamaki! - krzyknęła Kanaru, wyrywając blondyna z zamyślenia, w którym trwał przez kilka ostatnich minut. - Przepraszam za spóźnienie - dodała z lekkim uśmiechem, dzięki któremu od razu jej wybaczył.

      Ruszyli w drogę do domku dyrektora, rozmawiając o bzdurach. O dziwo oboje byli w bardzo dobrym nastroju, co dodatkowo umilało im czas.

      - Kana-chan, może jutro trochę razem poćwiczymy? - spytał chwilę przed wejściem. - Dawno nie machałem kataną, a słyszałem, że i tobie się spodobało!

      - Czemu nie, fajnie będzie powalczyć też z kimś innym niż mój mistrz czy tata! - ucieszyła się na samą myśl. Z każdym dniem bycie Łowcą wydawało jej się ciekawsze. Bardzo lubiła treningi z Akihirą oraz sporadyczne ćwiczenia z ojcem, ale bardzo się ucieszyła na taką odmianę, mając nadzieję, że dzięki niej zyska nieco doświadczenia. W końcu w przyszłości zapewne stawi czoła niejednemu wrogowi, a każdy z nich będzie miał pewnie inny styl walki.

      - W takim razie jutro o trzeciej na tej najbliższej twojemu akademikowi polance w lesie? - zaproponował, a dziewczyna przytaknęła. Tamaki uśmiechnął się smutno pod nosem i lekko objął kuzynkę. - Zobaczymy, co potrafi moja mała Kana-chan! - powiedział ojcowskim tonem, przez co oboje wybuchli śmiechem.

      - I jak, udało ci się porozmawiać z Kyoujim? - spytała Misaki Akihirę. Postanowili skorzystać z weekendu i ładnej pogody, by pospacerować po lesie i w spokoju porozmawiać. Mimo iż przebywali teraz tak blisko siebie, nie mieli zbyt dużo czasu na wspólne wypady dokądkolwiek.

      - Taa, trochę - mruknął. - Wypytał mnie trochę na temat tego, jak mi się wiedzie, jak mi idą treningi z Kanaru, zainteresował się nawet tym, co słychać u ciebie, ale o sobie mało co powiedział - wyznał. - Prosił, by cię pozdrowić - przypomniał sobie. Misaki uniosła jedną brew, zdziwiona tym, że Kyouji w ogóle przypomniał sobie o jej istnieniu.

      - Hm, miło z jego strony - odparła, nawet nie siląc się, by zabrzmiało to szczerze. Aki westchnął, więc zmartwiła się, że źle zrobiła. Już chciała przeprosić, gdy chłopak się odezwał.

      - Naprawdę się o niego martwię, nie wiem już zupełnie, co mu siedzi w głowie - poskarżył się ze smutkiem. - Tęsknię za tym dawnym Kyoujim, z którym wesoło bawiłem się w dzieciństwie i do którego latałem po porady podczas szkolenia na Łowcę. Teraz tylko pozornie jest między nami w porządku, a tak naprawdę nie mam pojęcia, co się dzieje w jego życiu, z kolei on chyba jedynie udaje, że w jakikolwiek sposób interesuje się moim. Nie wiem, może to głupie, ale zazdroszczę chociażby takiemu Shunichiemu Aiharze, bo spędza z Kyoujim więcej czasu niż ja i, mam wrażenie, jest dla niego w pewien sposób ważniejszy. Jasne, wiem, że kolegują się od lat i mają podobne poglądy, ale to ja jestem jego bratem, jego jedyną rodziną i mam chyba prawo wiedzieć, co u niego słychać… Tymczasem nie dość, że Kyouji praktycznie się ze mną nie spotyka, to jak już do takowego spotkania dojdzie, i tak nie jestem w stanie dowiedzieć się o nim niczego konkretnego. Zbywa mnie półsłówkami albo zmienia temat i zachowuje się, jak gdyby nic się nie działo.

      Misaki posmutniała, słuchając monologu Akihiry. W końcu nie wytrzymał i powiedział, co naprawdę myśli o bracie i stosunkach między nimi. Do niedawna zdawał się mieć klapki na oczach, jeśli o niego chodzi, ostatnio zaś to się zmieniało i naprawdę przeszkadzało mu to, jak wyglądają obecnie kontakty między nim a Kyoujim.

      - Przykro mi - powiedziała szczerze, przytulając się do Akiego. - Chciałabym pomóc, ale nie mam pojęcia, jak mogłabym to zrobić. Kyouji za mną nie przepada, zresztą pewnie ma mnie za gówniarę, więc rozmowa z nim raczej nie przyniosłaby najmniejszych efektów…

      - Niestety - przyznał prosto z mostu. - Poza tym nie sądzę, że w ogóle zgodziłby się na spotkanie, gdybyś mu takowe zaproponowała. Nawet na mnie nie ma przecież czasu. Wciąż tylko siedzi w Kemuri albo dokądś wyjeżdża. W sumie czasami się zastanawiam, czy przypadkiem nie znalazł sobie jakiejś dziewczyny.

      - Ach tak? - zdziwiła się. Trudno było jej wyobrazić sobie Kyoujiego w roli zakochanego. Chociaż w sumie niektóre związki nie opierają się na miłości. To już bardziej pasowało do, jak to niektórzy mawiali, tego bardziej mrocznego z braci Katsura.

      - Uhm. Nie potrafię tego wyjaśnić, po prostu tak mi przeszło w którymś momencie przez myśl i wciąż zaprząta mi to głowę. Pomyślałem sobie ostatnio, że gdyby znalazł sobie spokojną, miłą i uczciwą dziewczynę, mogłaby ona przywrócić go do porządku. Przydałby mu się ktoś taki jak ty, potrafiący postawić człowieka do pionu. Ale obawiam się, że to nie jego typ i jeśli już by z kimś był, to z jakąś kobiecą wersją siebie - rzekł, krzywiąc się nieświadomie.

      - No tak, to bardziej prawdopodobne - przyznała wzdychając. Żałowała, że nie potrafi pomóc Akiemu. Co niby mogła zrobić? Jedynie wspierać go i modlić się, by Kyouji nie wpakował się w żadne tarapaty. - Ale wiesz co? Może nie myślmy już o tym, tylko nacieszmy się spacerem, hm? - zaproponowała, mając nadzieję, że zmiana atmosfery i przyjemniejsza pogawędka poprawią Akihirze humor.

      Pokiwał głową, wciąż jakby w zamyśleniu. Po chwili jednak zreflektował się i reszta soboty minęła im w miłym nastroju, tym bardziej, że Aki przyniósł ze sobą sporych rozmiarów tabliczkę czekolady, która osłodziła im spacer.

***

      - Witamy w domu, Shouta-sama - powiedziała służka, która otworzyła mu drzwi do rodzinnej posiadłości, kłaniając się przy tym nisko. Szybko zamknęła wrota, jako iż ta sobotnia noc nie była zbyt ciepła. Wampir minął kobietę, niezainteresowany powitaniami i udał się w kierunku wielkich, kamiennych schodów. W połowie drogi zatrzymał się jednak i odwrócił do kobiety.

      - Czy zatrudniono jakieś nowe służki? - spytał z lekkim uśmieszkiem, zauważając, że wreszcie przez chwilę nie obejmują go żadne zasady.

      - Dwie pokojówki, mój panie - rzekła cicho, wyraźnie zmartwiona.

      - Idealnie. Zatem każ im przyjść do mojej komnaty, za pięć minut - rozkazał. - Trzeba powitać je należycie! - poinformował radośnie.

      Kobieta skinęła głową i szybko wyszła z holu, udając się przekazać informację nowym pracownicom. Shouta w nieco lepszym nastroju poszedł do swojego pokoju. Od razu rzucił się na łóżko, dopiero teraz spostrzegając, iż materac jest bardziej miękki niż ten w Księżycowym Dormitorium. Nie przeszkadzało mu to jednak, nie miał szczególnych problemów z zaśnięciem w Akademii, ponieważ gdy tylko widział słońce próbujące przedrzeć się przez kotary, natychmiast robił się senny. Co innego w posiadłości pozbawionej okien, gdzie ciężej było ustalić porę. I choć wampiry odruchowo ją wyczuwały, okno, za którym świeciło słońce, momentalnie go usypiało.

      Spojrzał leniwie na zegarek na nadgarstku. Nie przeszkadzało mu, że w pokoju panuje całkowita ciemność. Czuł już narastający głód, przyjemne pieczenie w gardle, które zaraz zostanie zaspokojone. Odpiął kilka pierwszych guzików koszuli i poprawił mankiety, jakby szykując się na posiłek. Pukanie do drzwi rozległo się pół minuty po wyznaczonym czasie. Po usłyszeniu pozwolenia próg przekroczyły dwie służące. Obie były dość młode i nieśmiałe. Skłoniły się lekko, nie wiedząc do końca, jak się zachować, ponieważ słyszały już dużo różnych opowieści o dziedzicu rodu.

      - Spóźniłyście się - zacmokał niezadowolony. - A już miało być miło - rzucił, patrząc skrzącymi się czerwienią oczyma na służące, wyszczerzając zęby w uśmiechu i ukazując w ten sposób kły. W ułamku sekundy znalazł się przy pierwszej i wbił je w delikatną skórę, nie siląc się na subtelność. Wampirzyca pisnęła lekko, starając się zachować spokój. Czuła, jak powoli opada z sił, aż w końcu pojawiły się jej mroczki przed oczami i straciła przytomność.

      Po kilkunastu minutach rozległo się ciche pukanie do drzwi. Do komnaty weszła powoli wampirzyca, która służyła tu już od dłuższego czasu. Nie zdziwiła się zbytnio, widząc dwie nieprzytomne pokojówki leżące na podłodze i rozłożonego na sofie mężczyznę poprawiającego koszulę. Spojrzał się na nią pytająco.

      - Rodzinny posiłek rozpocznie się za dziesięć minut. Shigeru-sama prosił przekazać - poinformowała, kłaniając się nisko. Wiedziała, że syn jej pracodawcy za każdym razem „witał” tak nowe pracownice. Sama również nieraz stawała się posiłkiem dla niego.

      - Dziękuję, Izumi - rzucił, wstając niespiesznie. Sięgnął po chustę, którą wytarł sobie kąciki ust, bowiem koszuli udało mu się nie pobrudzić. Przeszedł przez komnatę, mijając nieprzytomne dziewczyny. Stanął przy służącej i podał jej chustę. - Uprzątnij ten bałagan, nim wrócę, dobrze? - powiedział rozkazującym tonem, jednocześnie zastanawiając się, jak bardzo ułatwił sprawę sprzątającym dzięki temu, że w pokoju nie miał dywanu. Gdyby tak było, zapewne w większości pokryty byłby czerwonymi plamami.

      - Hai - odparła tylko bezuczuciowo i skłoniła się, nie prostując sylwetki, póki jej pan nie opuścił pomieszczenia.

       Posiłek jak zawsze okazał się dobrą okazją do porozmawiania na tematy polityczne. Ku zdziwieniu młodych, Shigeru ani razu nie wspomniał o uroczystości ślubnej. Nie wywiązały się więc żadne większe kłótnie.

      - Gdyby ktoś powiedział mi, że to spotkanie będzie tak bezproblemowe, to zastanowiłbym się raz jeszcze nad przyjazdem - westchnął znudzony Shouta, siadając na sofie w pokoju Toshiko, która chciała porozmawiać z nim po posiłku. - Aczkolwiek chyba coś jednak jest na rzeczy, skoro zechciałaś pomówić ze mną na osobności - zauważył, przenosząc wzrok na siedzącą na ogromnym łożu kuzynkę. Rzuciła się plecami na posłanie, rozkładając ręce i wpatrując się w sufit swoimi zielonymi oczyma.

      - To tylko pozory, wuj pewnie nie chciał wprowadzać nerwowej atmosfery - powiedziała spokojnie. - Chce zorganizować ślub zaraz po twoim powrocie - poinformowała, kiedy wampir przeniósł się na łóżko obok niej i położył się na boku, śledząc ją wzrokiem. - Powiedział także, że muszę przefarbować włosy, rozumiesz to? - spytała zdenerwowana, przekręcając głowę na bok.

      - Traktują nas jak dzieci, planując wszystko bez naszej wiedzy. Aczkolwiek nie powiem, że nie jestem za końcem twojej kariery rodzinnego wodorostu - zauważył z przekornym uśmiechem, a dziewczyna go szturchnęła. - Chciałaś się po prostu wyżalić, prawda? - spytał niespecjalnie zdziwionym tonem, opierając podbródek na dłoni.

      - Mam tego dość - szepnęła. Odkąd Shouta wyprowadził się do Akademii, została sama z wujem i matką, którzy przestali być jej sojusznikami. Nawet Kimie, która miała tak ciepłe serce, uległa politycznym zagrywkom tego świata i zmuszona była do akceptacji ślubnego pomysłu w celu przedłużenia rodu. Toshiko, choć nie była fanką swojego przyszłego męża, musiała przyznać, że odkąd zniknął, nie miała z kim dzielić swoich trosk. Przestała ufać dorosłym, martwiąc się, aby nie wykorzystali jej słabości przeciw niej. Jej kuzyn, choć nie był wzorem do naśladowania, przynajmniej był po jej stronie w tej jednej, jedynej sprawie. Czuła się źle ze sobą na myśl, że poniekąd jej go brakuje. Wiedziała, że nigdy nie będzie w stanie pokochać go tak, jak Kimie kochała Etsuyę, ponieważ poza więzią rodzinną czuć mogła do niego odrazę, złość, ale również niekryty szacunek i strach wobec jego inteligencji i przebiegłości. Fakt pozostawał faktem, że obecność jedynej osoby, która się z nią zgadzała, była z pewnością pocieszająca. - Jeśli nie chcesz tu siedzieć, nie trzymam cię - rzuciła, żeby wszystko było jasne. Nie chciała pokazywać słabości, żeby przypadkiem chłopak nie poczuł, że w jakiś sposób jest jej potrzebny emocjonalnie.

      - Nie mam póki co lepszych propozycji towarzyskich, więc mogę tu jeszcze posiedzieć - rzekł z lekkim uśmieszkiem.

      - Skończyły ci się służki? - spytała zadziornie.

      - Zaczynają mi się nudzić, zbyt szybko tracą przytomność, a ich krew nie jest taka dobra, jak bym chciał - wyznał i wzruszył ramionami. - Więc możesz mi się zaoferować jako lepszy posiłek - dodał, przybliżając się do kuzynki, która od razu go odepchnęła.

      - Chyba śnisz - rzuciła, wykręcając oczyma. Wiedziała, że Shouta nigdy się nie zmieni.

      - Jako małżeństwo będziemy musieli się wspierać - odparł, świdrując ją wzrokiem.

      - Wiesz, co mnie gnębi? - zaczęła, zupełnie zmieniając ton głosu na dość smutny. - Gdyby mój ojciec żył, nie doszłoby do tego… - zauważyła zgodnie z prawdą. Nie mogła pogodzić się z tym, że zamordowano go dosłownie chwilę po przebudzeniu i nikt nie mógł nic na to poradzić.

      - Fakt, nienawidził mnie - wyszczerzył zęby. - Zapewne chciałby cię wydać za Shoutou - zaśmiał się, a dziewczyna spojrzała na niego z ukosa.

      - Kto wie… - szepnęła, pogrążając się w myślach. Z pewnością nie byłby to ślub jej marzeń, bo w końcu nie kochała Suzaku, ale musiała przyznać, że życie z kimś takim nie mogłoby być męką. Wyglądał perfekcyjnie, zachowywał się z klasą i biło od niego swego rodzaju ciepło, które za życia wyróżniało także jego matkę. Dziewczyna przekręciła głowę w drugą stronę i jej wzrok napotkał kartkę na stoliku nocnym. Usiadła na łóżku i sięgnęła po papier. - To wstępna lista gości na ślub. Dostałam ją wczoraj - powiedziała, pokazując ją kuzynowi. - Kto by planował takie rzeczy kilka lat przez ślubem?

      - Mój ojciec? Błagam, przecież papier wiele między nami nie zmieni, jedynie pokazywanie się na salonach i granie szczęśliwej rodziny. To nic, czego wcześniej byśmy nie robili - zauważył.

      - Może i prawda, ale jakby nie patrzeć, dla każdego to chyba byłby dość ważny dzień, nieważne, czy silnie pozytywny, czy negatywny. Żałuję, że mojego taty nie będzie tego dnia ze mną… - szepnęła zasmucona. Kiedyś, dawno temu, byli całkiem zgraną rodziną. Shouta nigdy nie był bezproblemowym dzieckiem, ale większość rodziny uważała, że to brak matki i nacisk społeczeństwa tak na niego wpłynęły. Nikt do końca nie wiedział, skąd się wziął, plotki o niejakim synu z nieprawego łoża Shigeru bardzo wpłynęły na jego rozwój. Jednak fakt, iż chłopak był w pełni czystokrwisty, powodował, iż wszyscy musieli go zaakceptować i po czasie sprawa ucichła. Shouta po kilkudziesięciu latach dał ojcu spokój z pytaniami, widząc, że nie przynoszą oczekiwanych skutków. Co prawda miał swoje podejrzenia, jednak na zawsze zachował je dla siebie. Wiele lat nie wspominał już tego tematu - do czasu, aż Hanashi mu o nim przypomniała.

      - Spokojnie, mojej matki też nie będzie, więc będzie po równo… - rzucił od niechcenia. Chciał już kontynuować wywód, gdy zauważył zmianę na twarzy dziewczyny. Usłyszał też przyspieszenie bicia jej serca. Pierwszy raz od dawna coś tak bardzo go zdziwiło. - Toshiko - powiedział poważnym tonem, wpatrując się w kuzynkę, która uciekała przed jego wzrokiem.

      - Ja… nie… - motała się, nie do końca wiedząc, jak się zachować. Wampir wpadł w chwilowy trans, analizując sytuację. Zawsze miał nadzieję, że jego matka nie żyje, nie mogąc wybaczyć tego, że go zostawiła. Jednak kiedy za młodu dużo o tym myślał, doszedł do wniosku, iż jego matką mogła być Naoko. Swego czasu była zaręczona z Shigeru, ale nikt nie wiedział, dlaczego nigdy nie wzięli ślubu. Choć nie było to zbytnio logiczne, bo wspólne dziecko powinno raczej zespolić parę, Naoko była jedną z niewielu osób, które zawsze były dla niego miłe. Podczas gdy był małym dzieckiem i społeczeństwo wampirów nie do końca chciało go zaakceptować, ona nigdy nie powiedziała na niego złego słowa. Jako przyjaciółka Shigeru często wpadała do nich i zawsze była z chłopcem w dobrych kontaktach. Wewnątrz wiedział, że tak ciepła osoba nie porzuciłaby swojego dziecka, ale chciał wierzyć, że mógłby być potomkiem kogoś dobrego. Niestety, wyraz twarzy Toshiko świadczył, że kobieta, która go urodziła, żyje, a skoro jest czystokrwistą, możliwość była tylko jedna. Nie pasowała mu jednak na matkę dla żadnej osoby, ponieważ jej charakter i sposób bycia zdecydowanie wykluczały ją z tej roli. W dodatku miała narzeczonego i odkąd pamiętał, nie miała bliskich kontaktów z jego ojcem. Dopiero po przebudzeniu zdawało mu się, iż mają zbyt dobre stosunki. Shouta pamiętał ją jako wyrachowaną pannicę, o wiele młodszą od jego ojca, która jednak mimo wszystko zawsze patrzyła na niego z góry.

      - Żartujesz… - szepnął, jak gdyby kuzynka już wyjawiła mu sekret. Toshiko pierwszy raz widziała go w takim szoku. - Od kiedy to wiesz?! - zdenerwował się, energicznie potrząsając dziewczyną i wbijając jej przy tym palce w ramiona. Nie był już zdziwiony, ale zdawało się, jakby zaraz miał wybuchnąć ze złości.

      - Od przesłuchań po śmierci czystokrwistych... Wuj najwidoczniej nie pomyślał, że mogę się tak zagłębić, zrobiłam to przez przypadek… - Zwiesiła głowę od razu, gdy kuzyn ją puścił. - Powinnam była powiedzieć ci już dawno, ale twój ojciec mi zabronił, chciał sam to zrobić, ale chyba nie umiał. Przepraszam…

      - Ale żeby… Sara? - powiedział jakby sam do siebie. Wstał z łóżka i poszedł w stronę drzwi. Nie wytrzymał i uderzył pięścią w ścianę, tworząc w niej dziurę na wylot. Toshiko przestraszyła się, zwijając się w kłębek i smucąc takim widokiem. Nie chciała, żeby wydało się to w taki sposób.

      Z pięści wampira popłynęła strużka krwi, którą najwidoczniej się nie przejął. Z powodu wielkiego hałasu, który rozniósł się po całej posiadłości, po chwili w pomieszczeniu pojawili się Kimie i Shigeru.

      - Co tu się stało? - spytali przestraszeni widokiem zburzonej ściany, wyprowadzonego z równowagi Shouty i wyraźnie przejętej Toshiko.

      - Sprzeczka kochanków - rzucił Shouta, zanim jego kuzynka zdołała coś powiedzieć. Chciał jak najszybciej udać się do swojego pokoju, jednak stanął, gdy spojrzał na ojca. Miał ochotę wygarnąć mu wszystko i najchętniej nieźle mu przywalić. Powstrzymał się jednak i ograniczył do posłania mu groźnego spojrzenia, którego źródła Shigeru nie mógł odkryć. Następnie zostawił rodzinę w tyle, wcześniej oznajmiając, że natychmiast opuszcza posiadłość.

***

      - Nie bój się atakować, umiem się obronić - zawołał radośnie Tamaki, wymachując kataną. Dziewczyna odrobinę obawiała się przejąć inicjatywę w walce, ale po kilkunastu minutach walczyli już dość pewnie. Wampirzyca oczywiście spóźniła się kilkanaście minut, więc zaczęli później. Czas mijał im jednak beztrosko, póki blondyn nie zaczął drażliwego tematu. - Jak idzie ci misja unikania pana idealnego? - spytał, gdy zrobili sobie małą przerwę, zmęczeni po wysiłku.

      - Nieźle - szepnęła, patrząc gdzieś w bok i przypominając sobie własne, pogubione myśli. Nawet gdyby chciała udzielić odpowiedzi na to pytanie, nie potrafiłaby, ponieważ jej życie było ostatnimi czasy samymi sprzecznościami między uczuciami a zachowaniem. Również teraz, trzy dni po poważnej rozmowie z Mayumi.

      - Może czas już pomyśleć o jakimś innym chłopaku? Masz ich tam trochę w Nocnej Klasie, może któryś zwrócił twoją uwagę? - dopytywał z uśmieszkiem.

      - Niespecjalnie… - mruknęła, odruchowo myśląc o Kairenie, co jeszcze bardziej ją zirytowało.

      - Coś mi się wydaje, że niespecjalnie się starasz - zacmokał z dezaprobatą. - Jesteś pewna, że chcesz wyrzucić go na stałe ze swojego serca?

      - Oczywiście, że tak, rozmawialiśmy już o tym, Tamaki - odparła, oburzona powątpiewaniem kuzyna, jednocześnie doskonale zdając sobie sprawę, że znów kłamie i dodatkowo denerwując się w duchu, że nie spełnia postanowień, które powzięła po rozmowie z Mayu, lecz robi coś wręcz przeciwnego. Nie wiedziała, jak Tamaki to robił, ale zawsze sprawiał, że jakimś cudem jej myśli i uczucia stawały się nagle niemalże zupełnie przeciwne Kairenowi. W jakiś sposób przelewał chyba na nią własną niechęć i uprzedzenia.

      - I jeśli by się z kimś związał, nie przeszkadzałoby ci to? - dopytywał nachalnie. - Ta cała Akarashi wydaje się być w niego zapatrzona - zauważył, a zarumieniona dziewczyna przekrzywiła głowę.

      - Nie obchodzi mnie to! - warknęła, dziękując, że chłopak nie jest w stanie usłyszeć jej szaleńczo bijącego serca ani zobaczyć łez, które napłynęły jej do oczu. Czy faktycznie Yumeki czuje coś do Kairena? Przecież powiedział, że zawsze będzie tylko jej, Mayu również tak twierdziła…

      - Udowodnij to - zaproponował Tamaki, podając jej katanę, którą wcześniej odstawili na bok - że będziesz w stanie się przed nim obronić. - Uśmiechnął się półgębkiem i po chwili zobaczył w błękitnych oczach dziewczyny determinację.

      Stanęli do walki, od razu przechodząc do rzeczy. Tamaki napierał, Kanaru dzielnie się broniła. Chcąc nie chcąc, zastanawiała się nad słowami kuzyna sprzed chwili. Czy gdyby był to Kairen i wykonywałby ku niej jakieś kroki, oparłaby się? Póki co wampir nie zabiegał o jej względy, zapewne przekonany, iż i tak prędzej czy później się zejdą. Ale jeśli zawalczyłby o nią… odrzuciłaby go?

      Szatynka obroniła kolejne uderzenie, niestety niestarannie, ponieważ myślami była gdzie indziej. Tamaki wykorzystał tę chwilę i swoją kataną wytrącił jej miecz z ręki. Nim dziewczyna zdążyła rozeznać się w sytuacji, blondyn złapał ją w talii i drugą ręką chwycił jej twarz, wpijając się w jej usta. Kanaru znieruchomiała, całkowicie powracając na ziemię. Czuła tylko miękkie, lekko zwilżone usta na swoich wargach. W ciągu sekundy odepchnęła kuzyna, zakrywając odruchowo twarz ręką, która niemiłosiernie jej drżała. W ciszy patrzyła na Tamakiego, wyraźnie przerażona sytuacją. Jej głowę nawiedziła pustka.

      - Nie obroniłaś się - rzucił kpiąco, kąśliwie się uśmiechając. Już miał coś dodać, gdy wyraz jego twarzy zmienił się na jakby nieco zdziwiony. W tej samej chwili Kana poczuła, że ktoś odsuwa ją lekko na bok. - Cze… - zaczął Tamaki, ale nie udało mu się dokończyć, gdyż w tym momencie oberwał pięścią w twarz. Dzielnie się trzymał, lecz i tak odrzuciło go na kilka kroków. Kairen pokonał tę odległość, by stanąć z kuzynem twarzą w twarz.

      - Nigdy więcej tego nie rób - wycedził tak zimnym tonem, jakiego nikt nigdy z jego ust nie słyszał. Zmroził Tamakiego spojrzeniem szarych oczu, lodowatych jak nigdy dotąd, po czym odwrócił się i nie patrząc na Kanaru, po prostu złapał ją za przegub dłoni, by następnie szybkim tempem wyprowadzić ją z polanki.

      - Nie ma za co - szepnął Tamaki, spoglądając na oddalającą się parę i automatycznie pocierając piekący nieznośnie policzek. Uśmiechnął się, zadowolony z siebie, po czym podniósł z ziemi broń, aby następnie żwawo pomaszerować w stronę przeciwną do tej, w jaką udali się Kanaru i Kairen.

<- Poprzedni rozdział

Kolejny rozdział ->

***

      Na wstępie z całego serca dziękujemy za wszelkie opinie! Szczególnie za referaty co poniektórych z Was - doceniamy czas, jaki na nie poświęcacie! Kari, cieszymy się, że dotarłaś do nas na ostatni moment. xD (Wykreślamy plany zabicia Misaki… przynajmniej w najbliższym czasie ]:-) -> oczywiście to żart, ale nie mogłyśmy się powstrzymać xD Co nie zmienia faktu, iż i tak nie jesteśmy pewne, kto przeżyje nasze przygody, a kto nie ^^’)

      Kolejny rozdział to dodatek, jak być może niektórzy zauważyli (tak, wiemy, że Suzu zauważyła xD). Przepraszamy, że w takim momencie, ale wiecie, iż czasem musimy z czymś takim wyskoczyć, w przeciwnym razie nie byłybyśmy sobą. xD Tak więc wybaczcie, ale kontynuacja dzisiejszego rozdziału, a co za tym idzie, romansowe wstawki, na które tak czeka Kiran, dopiero za miesiąc. Gorzej, że poza owymi przyszłymi dwoma rozdziałami mamy napisane jedynie mniej lub bardziej luźne fragmenty, a że sesja is coming… No właśnie. Będzie ciężko.

      Niemniej jednak po raz enty dziękujemy Wam za wszelkie wsparcie. Mata ne!