Vampire Night: rozdział I - "Amory"

<Szybka przebieżka przez VK>

      - Zamierzasz wreszcie poprosić ją do tańca?

      Wyrwany z zamyślenia, Suzaku spojrzał na swoją przyjaciółkę. Widział, że jeszcze przed chwilą tańczyła z jednym z klasowych kolegów, Kenjiro Satake - spokojnym blondynem o niebieskich oczach, często bujającym w obłokach lub siedzącym z nosem w książce, zaczytując się w poezji. Teraz stała tuż obok niego, a on nawet nie zauważył, kiedy dokładnie podeszła. Możliwe nawet, że kilka minut temu. Kiedy wpadał w ten doskonale znany przyjaciołom trans, trudno było go z niego wyrwać, a jemu zajmowało chwilkę, by na nowo pozyskać kontakt z rzeczywistością.

      Orkiestra zaczęła właśnie grać kolejny utwór. Do Mariko podszedł nieznany Suzaku uczeń Dziennej Klasy, którego ta natychmiast odprawiła.

      - Czemu nie przyjęłaś zaproszenia? - odezwał się Shoutou, ignorując pytanie postawione przez piętnastolatkę.

      - Nie tańczę z tymi, których nie znam - odparła po prostu, wzruszając przy tym ramionami.

      - Ależ taki bal jest doskonałą okazją do tego, by poznać nowych ludzi - rzekł.

      - Gdybym przyjmowała każdą propozycję tańca, chyba bym umarła, a i utworów by nie starczyło - wyjaśniła niechętnie, mrużąc cudownie lawendowe oczy.

      Suzaku domyślał się podobnej odpowiedzi. Kto by nie chciał zatańczyć z tak piękną wiceprzewodniczącą Nocnej Klasy? Mariko - zazwyczaj przez wampiry nazywana Hiou, a przez ludzi i Łowców Kiryuu - miała całe rzesze fanów. Jakby tego było mało, tej nocy zwyczajnie olśniewała swoją urodą. Miała na sobie elegancką, ale jednocześnie zwiewną lawendową sukienkę, o ton ciemniejszą od jej oczu. Teoretycznie mogłaby wydawać się dość prosta, bo pozbawiona jakichś szczególnie rzucających się w oczy ozdób, ale coś sprawiało, że była piękna i idealnie pasowała do Mariko. Dziewczyna nie zapomniała też o biżuterii - niezwykle delikatnej, wspaniale komponującej się z sukienką. Długie, kruczoczarne włosy miała po części spięte, po części rozpuszczone i całość stanowiła świetny efekt, tym bardziej, że gdzieniegdzie pojawiały się srebrne elementy biżuterii. Młodzieniec uśmiechnął się lekko, gdy spostrzegł, że Mari jak zwykle się nie pomalowała - nigdy nie używała kosmetyków, zupełnie tak jak jej matka, Aya. Rozumiał to, bo obie były tak piękne, że nie potrzebowały żadnej pomocy, ale jednocześnie często łapał się na tym, że mimo wszystko trochę się temu dziwi - w końcu kobiety znane były ze swojego zamiłowania do całej masy pomadek, pudrów, fluidów, cieni i Bóg wie czego jeszcze.

      Uśmiechnął się zawadiacko.

      - Chyba masz rację - orzekł.

      Mariko westchnęła i oparła prawą rękę na biodrze.

      - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie - powiedziała wreszcie. W jej spokojnym głosie Suzaku dostrzegł nutkę zniecierpliwienia. - Wiesz dobrze, że ona zemści się, jeśli z nią nie zatańczysz.

      - Och, w to nie wątpię.

      Odważył się wreszcie spojrzeć w stronę Hanashi Kiryuu. Ta żywiołowa dziewczyna od roku próbowała zarzucić na niego sidła. Zupełnie nie rozumiał, co jej się nagle poprzewracało w głowie - znali się przecież, od kiedy się urodziła, a tu nagle w wieku szesnastu lat zakochała się w nim na zabój, jak gdyby widziała go po raz pierwszy. Była zdolna do wszystkiego, by go w sobie rozkochać, ale on zwyczajnie nie potrafił odwzajemnić jej uczuć - podobnie jak uczuć innych zakochanych w nim wariatek, a tych było niemało, zresztą jak zwykle. Nie, on trwał wciąż w swojej niespełnionej miłości do Ayi i bynajmniej nie miał zamiaru tego zmieniać, nawet gdyby mógł to w jakiś sposób zrobić. Uczucie, jakim darzył matkę Mariko, pozwalało mu w jakiś sposób zapanować nad „parszywą naturą” zawadiaki i chłopaka bawiącego się emocjami dziewcząt, dumnego egoisty, wrednego od czasu do czasu dziedzica czystokrwistego rodu Shoutou, syna Naoko i siostrzeńca Isayi - głowy rodziny i przewodniczącego Nowej Rady. Przed poznaniem Ayi - a dokładniej przed tym, jak nieopatrznie ją pocałował, przez co obawiał się, że przekreśli szanse nawet na przyjaźń z nią¹ - był zupełnie inną osobą niż tą, którą znano dzisiaj. Oczywiście czasami pozwalał sobie na to, by zaszaleć w taki czy inny sposób, ale ogólnie rzecz biorąc był dość poważny i przede wszystkim można było na niego liczyć w każdej sytuacji. Okazał się nieocenionym przyjacielem i nie zamierzał rezygnować z tej roli, próbując znów walczyć o Ayę. Nie mógłby ryzykować straty jej zaufania. I nie tylko jej, bo także jej męża, przybranej siostry, córki i całej reszty rodziny i przyjaciół. Choć ból niespełnionej miłości trwał, Suzaku był zadowolony z obecnego stanu rzeczy. Był lubiany i szanowany, zawsze liczono się z jego radami, co rusz zapraszano go na wizyty nawet bez okazji... Po prostu było mu dobrze. Szkoda tylko, że jego matka wciąż trwała pogrążona we śnie i do jego zakończenia zostało około dwadzieścia lat...

      - Suzaku... - mruknęła Mariko.

      - Rety... - Shoutou zmierzwił sobie włosy, wprawiając czuprynę kasztanowych włosów w tradycyjny nieład. - Jeśli z nią zatańczę, może... No wiesz, zrobić sobie jakąś fałszywą nadzieję...

      - Mooże... - przyznała. - Ale zdecydowanie gorzej będzie, jeśli ją zignorujesz.

      Suzaku znów spojrzał na Hanashi. Ubrana w zupełnie nieograniczającą ruchy sukienkę o ton ciemniejszą od swoich błękitnych oczu, z szarymi włosami, dziś lekko pofalowanymi, wyglądała naprawdę uroczo, musiał to przyznać. Choć z drugiej strony, miał świadomość, że ona ogólnie była bardzo słodka - tyle że skutecznie potrafiła to ukryć pod powłoką szalonej nastolatki, czasami wręcz chłopczycy.

      Westchnął, bijąc się z myślami. Oczyma wyobraźni już widział uwieszającą się na nim Hanę, jej twarz rozjaśnioną w uśmiechu, kiedy porwałby ją do tańca... I nieoczekiwanie ta myśl sprawiła mu jakąś dziwną przyjemność. Jednocześnie wiedział jednak, że potem by tego żałował. Dziewczyna z pewnością wykorzystałaby taką sytuację, żeby go od siebie w jakiś sposób uzależnić. Zresztą zdarzało jej się nawet czynić mu dwuznaczne propozycje, co go nieco przerażało, jako iż momentami miał ochotę z nich skorzystać, przez co zupełnie straciłby szacunek i w oczach przyjaciół, i w swoich własnych. Zresztą... Ona była przecież taka młoda! Ledwie szesnastoletnia, tak bardzo nieobeznana jeszcze z życiem i jego trudami! A on... Wzdrygnął się, jak tylko pomyślał, że zbliża się do pięćdziesiątki. Oczywiście dla wampirów taki wiek wciąż oznaczał dziecko i Suzaku, jakby na to nie spojrzeć, należał do najmłodszej grupy spośród uczniów Nocnej Klasy, ale wciąż nie pozbył się myślenia w pewnych kategoriach w sposób znajomy ludziom. A człowiekiem był przecież tylko w połowie. Jak zwykle na myśl o ojcu, Sanjuro Nishimurze, ogarnął go smutek. Mężczyzna zmarł, gdy on sam miał jakieś pięć lat, poddając się nieuleczalnej chorobie, której przebieg spowolniła przemiana w wampira...²

      - Pewnie tak - rzucił, by przestać myśleć o sprawach, które wprowadzały mały zamęt w jego sercu. - Ale może tymczasem to ty ze mną zatańczysz? - spytał, puszczając do niej oko.

      - Żartujesz? - prychnęła. - Tańczyliśmy już kilka razy, za to Hana-chan wciąż na ciebie czeka.

      Podszedł do nich Shuusei Namizawa, wierny przyjaciel obojga. Z serdecznym uśmiechem pokłonił się lekko brunetce.

      - Mogę prosić, Mariko-sama?

      Uśmiechnęła się przyjaźnie i podała mu dłoń.

      - Naturalnie - odparła, po czym zwróciła się jeszcze do Suzaku. - Potrafisz być okropnie uparty. Pamiętaj, mam na ciebie oko - mruknęła groźnym tonem, po czym oddaliła się z Shuuseiem ku tańczącym.

      Shoutou westchnął ciężko. Zerknął na Hanashi, ale gdy ta pochwyciła jego spojrzenie, szybko odwrócił wzrok. Tymczasem podeszła do niego gromada dziewcząt chętnych do tańca. Rzucały mu zalotne spojrzenia, marząc o tym, by spędzić z nim choć jeden utwór.

      Znów poczochrał sobie włosy, jeszcze energiczniej niż zazwyczaj, po czym wyminął grupę dziewczyn i ruszył w stronę córki Kaori i Ichiru.

      Nareszcie! Hanashi uśmiechnęła się triumfalnie, patrząc bez skrępowania na zbliżającego się Suzaku.

      - Widzicie? - zwróciła się do przyjaciółek. - Mówiłam, że w końcu się złamie!

      Iness Namiya, jej współlokatorka, oraz Juria Kajahara, dziewczyna z pokoju obok, wyszczerzyły zęby. Obie dzielnie wspomagały Hanashi w jej miłosnych podbojach, ta z kolei odwdzięczała się im tym samym. No, można tak powiedzieć. Iness póki co nikomu nie oddała serca, za to Juri kochała się w Keiu, młodszym bracie bliźniaku Hany. Choć szarowłosa nie miała zamiaru nikomu oddawać brata ani nawet dzielić się nim z kimkolwiek innym poza ukochaną kuzynką Mariko, wolała już, żeby jego potencjalne uczucie skierowało się ku Kajaharze. Niestety, jak zdążyła zaobserwować, Kei interesował się Kiran Takamiyą, przez co Hanashi zdążyła ją znienawidzić. Właściwie była niemal pewna, że między nimi jest już coś poważnego, ale czekała, aż Kei łaskawie raczy ją o tym powiadomić, by następnie wybić mu to z głowy. Co z tego, że oboje znali Kiran od lat, bo była córką przyjaciół ich rodziców - Sayuri i Kaito. Zarówno oni, jak i Kaori oraz Ichiru byli świetnymi Łowcami Wampirów i znali się od wielu lat. Co prawda Ichiru przez dość długi czas szczerze nienawidził Kaito³, ale w końcu musiał nadejść czas, w którym obaj dojrzeli na tyle, by puścić w niepamięć dawne urazy i wreszcie się zaprzyjaźnić. Obecnie Hanashi miała szczerą ochotę potępiać ten fakt.

      Niemniej jednak nie o tym powinna teraz myśleć. W końcu zaraz miała zatańczyć ze swoim ukochanym, Suzaku Shoutou, cudownym księciem z bajki, jedynym poza Ayą dhampirem - pół człowiekiem, pół wampirem - na świecie. Był tak niesamowicie przystojny i pociągający, że Hanashi do dziś nie mogła dociec, jakim cudem nie zakochała się w nim wcześniej, lecz dopiero mniej więcej rok temu, tuż przed rozpoczęciem nauki w Akademii Kurosu należącej do jej dziadka, Kaiena. Ach, ta blada, ale zdrowa cera, te włosy bliżej niezidentyfikowanego koloru, częściej poczochrane niż ułożone, ten styl, ten sposób poruszania się, te maniery, ten głos, a przede wszystkim te głębokie oczy mieniące się niesamowitymi kolorami tworzącymi cudowną harmonię, w których tak często można było dostrzec ten dziwnie piękny smutek...

      Westchnęła z rozmarzeniem.

      On będzie mój, postanowiła nie po raz pierwszy.

      - No nareszcie - powiedziała z założonymi rękoma Hanashi, kiedy książę wreszcie do niej dotarł i zanim zdążył się odezwać.

      - Nie należysz do szczególnie cierpliwych - zauważył przekornie.

      Wzruszyła ramionami i wyczekująco wpatrywała się w Suzaku. Ten westchnął i w końcu wypowiedział słowa, na które Hana tak długo czekała. Z promiennym uśmiechem przyjęła propozycję, mrugnęła jeszcze do przyjaciółek, po czym ruszyła do tańca. Kątem oka zauważyła szalejącą ze szczęścia Juri (została zaproszona do tańca przez Keia) oraz Iness, do której podszedł jeden z wampirów - Noburo Ikeda. Wyglądał na jakieś siedemnaście lat, miał brązowe włosy i zielononiebieskie oczy i wiecznie wyglądał na zadowolonego - Hanashi nigdy jeszcze nie widziała, by na jego twarzy nie widniał uśmiech bądź w jego oczach nie błyskały radosne ogniki.

      Hana ponownie się uśmiechnęła, po czym skupiła całą swoją uwagę na dziedzicu rodu Shoutou.

      Kaien Kurosu z uśmiechem spoglądał na swoich uczniów. Stał na jednym z balkonów sali balowej znajdującej się w budynku szkolnym. Jak nakazywała tradycja, co roku, tuż po egzaminach końcowych, w Akademii organizowany był bal. Sala, udekorowana jak zwykle przez klasę, której wyniki pozostawiały najwięcej do życzenia, rozbrzmiewała setkami zadowolonych głosów nastoletnich ludzi i Łowców... oraz wampirów, które nastolatków udawały.

      Były Łowca w duchu dziękował za to, że póki co zabawa przebiega bez jakichkolwiek problemów. Cóż, mógł się obawiać, że będzie inaczej - w końcu lata temu czystokrwisty psychopata, Akuji Touma, zaatakował szkołę właśnie w noc balu.⁴ Rzeź, jaką urządził ten wampir, sprawiła, że Kaien zmuszony był zamknąć Akademię.⁵ Z niemalejącym smutkiem wspominał tamte dni. Akademia Kurosu była dziełem jego życia. Założył ją samodzielnie i kochał ją jak dziecko. Stała się ona jego domem - a później także domem jego rodziny. Jej zamknięcie odreagował dzięki Reiko Mitsui, swojej obecnej żonie, oraz Deichiemu, ukochanemu synkowi, który był cudowną mieszanką jego i matki. Zresztą podobnie miała się rzecz z Kaori. Kaien żałował, że dopiero po kilkunastu latach od jej narodzin dowiedział się, że to on jest jej ojcem.⁶ Mimo to spędził z nią jednak wiele cudownych chwil i był zarówno z niej, jak i z Deia niesamowicie dumny. Nie mógł również zapomnieć o reszcie „swoich” dzieci. Po pierwsze - Zero Kiryuu, obecny mąż Ayi. Przygarnął go, kiedy stracił rodziców.⁷ Shizuka Hiou, która potem okazała się ciotką Ayi, ogarnięta rozpaczą po stracie ukochanego, z zimną krwią zamordowała Midori i Rena Kiryuu, a Zero przemieniła w wampira. Chłopak, będący świetnym materiałem na Łowcę, miał stoczyć się do Poziomu E, czyli całkowicie zatracić się w żądzy krwi. Na szczęście dzięki młodszemu bliźniakowi zagrożenie bezpowrotnie minęło.⁸ Zero stał się najpotężniejszym spośród Łowców, co pozwoliło mu pokonać czystokrwistego Rido Kurana⁹, a po kilku latach stanąć jako prezes na czele Związku.¹⁰

      Po drugie - Aya. Przybrana córka Reiko i siostra Kaori. Dhampirka przez wiele lat nienawidząca ojca, Kage Hiou, który, jak myślała, zabił jej matkę, Maayę Katayamę. Przeżyła wiele trudnych chwil związanych ze smutną przeszłością oraz przemianą, podczas której wampirze cechy zastępowały ludzkie. Powoli udało jej się ułożyć wszystkie swoje sprawy. Dowiedziała się, że tak naprawdę to Rido Kuran był odpowiedzialny za śmierć jej matki, pogodziła się z ojcem...¹¹ Największym problemem okazało się podpadnięcie Akujiemu Toumie.¹² Oszalały psychopata zamordował Kage¹³, a potem, po jakimś czasie, napadł na Akademię Kurosu. Aya przez długi czas miała wyrzuty sumienia - obwiniała się za atak i śmierć tylu osób. W głębi ducha Kaien bał się, że dziewczyna przeżywa to do dziś, choć skutecznie to kryje. Niemniej jednak, dzięki Zero, Mariko oraz reszcie rodziny i przyjaciół Aya odżyła i, jakby na to nie patrzeć, była obecnie bardziej spokojna niż kiedykolwiek wcześniej.

      Po trzecie... Yuuki. Czegokolwiek by nie robił, Kaien nie mógł o niej zapomnieć. Była jego przybraną córką - zajął się nią po śmierci jej rodziców, Juri i Haruki Kuranów.¹⁴ Może i nie grzeszyła urodą czy inteligencją, ale mimo wszystko zdążył się do niej przywiązać, więc bardzo przeżył jej stratę - została zamordowana przez Akujiego Toumę.¹⁵

      Kaien pokręcił lekko głową i przymknął oczy. Nie warto wciąż roztrząsać przeszłości, ale również nie wolno o niej zapominać. Mimo wszystko jednak, teraz powinien myśleć o teraźniejszości.

      Poszukał wzrokiem najlepiej znajomych twarzy. Hanashi, jego najstarsza wnuczka, tańczyła właśnie z Takeshim Suzuki, jednym z przyjaciół Keia. Ten z kolei tańczył z Risą Takudo, szarooką szatynką tak jak i on pochodzącą z rodziny Łowców Wampirów. Shuusei Namizawa, po kilku utworach spędzonych z różnymi koleżankami, teraz znów tańczył ze swoją dziewczyną, Marią Kurenai, szarowłosą arystokratką, która niegdyś pożyczyła ciało swojej odległej krewnej, Shizuce - tej samej, która przemieniła Zero - w nadziei, że ta w podzięce uleczy jej słabość, czego, nawiasem mówiąc, Hiou nie zdążyła uczynić, gdyż została zabita przez Kaname Kurana, przewodniczącego pierwszej Nocnej Klasy, brata i ukochanego Yuuki, zabójcy Akujiego Toumy¹⁶ i, podobno, samobójcy.¹⁷ Młodsza siostra Shuuseia, Suzue, tańczyła z Naokim Imadą, bardzo wesołym uczniem Dziennej Klasy. Suzaku jak zwykle rozrywany był przez ogromną liczbę fanek. Nie chcąc za bardzo wyróżniać którejś z nich, zabawiał je rozmową. Hanabusa Aidou, cieszący się niewiele mniejszym powodzeniem, stał po drugiej stronie sali pośród swoich wielbicielek i głośno się śmiejąc, zaproponował, by dziewczęta ustawiły się grzecznie w kolejce do tańca z nim.

      Kaien nie mógł nigdzie znaleźć Mariko, więc domyślił się, że musiała wyjść na taras, by się nieco przewietrzyć. Po chwili zauważył, że miał rację - weszła do pomieszczenia w towarzystwie Minoru Oshimy, przystojnego arystokraty będącego synem sławnej aktorki i prezentera telewizyjnego. Sam też był już znany w telewizyjnych kręgach, dlatego był najprawdopodobniej najbardziej popularnym po „Wielkiej Trójcy” (w której skład wchodzili Suzaku, Shuusei i Hanabusa) chłopakiem z Nocnego Wydziału. Kaien spostrzegł, że obojętny wzrok stalowoszarych oczu bruneta zwrócił się na chwilę ku Evie Shiro, ale nie przywiązał do tego większej wagi. Eva natomiast na pewno tego nie zauważyła, tańczyła bowiem z jednym z innych arystokratów.

      Upewniony całkowicie, że wszystko jest w jak najlepszym porządku, dyrektor postanowił, że na jakiś czas zostawi uczniów pod okiem innych nauczycieli oraz prefektów i przewodniczących, a sam pójdzie do domu, by poczekać tam na powrót swojego syna.

      Kei podziękował za taniec Naomi Asami, wampirzycy o zielonych oczach i brązowych włosach. Postanowił, że będzie tańczył zarówno z przedstawicielkami Dziennej Klasy, jak i Nocnej, i póki co tak właśnie robił.

      Podbiegły do niego Eri Karube i Sui Okamoto, koleżanki z klasy będące nierozłącznymi przyjaciółkami, wciąż wesoło o czymś szczebioczącymi. Na ich widok przypomniał sobie o opowiadaniach matki - a dokładniej o wspomnieniach dotyczących Mio Amori i Nio Tsudy. Kei był pewien, że musiały zachowywać się bardzo podobnie do Eri i Sui. Nieco go to bawiło.

      Dziewczyny zalały go potokiem słów. Mówiły tak szybko, że miał wrażenie, iż nie zrozumiał co najmniej trzeciej części tego, co chciały mu przekazać. Zaśmiał się i porwał do tańca obie naraz. Utwór jakby do tego zachęcał, był bowiem bardzo wesoły i rytmiczny.

      Zaraz po nim musiał odetchnąć. Kei był dość popularny, dlatego nie zdziwiły go zapraszające spojrzenia niektórych dziewcząt. Uśmiechnął się do nich przyjaźnie i podszedł do stołu, by wziąć coś do picia.

      Ucieszył się, widząc tam Kiran. Była rok starsza od niego, ale ani jemu, ani jej to nie przeszkadzało. Znali się od lat, ich rodzice byli Łowcami, a i oni zaraz po zakończeniu liceum mieli rozpocząć pracę w Związku.

      - Widzę, że dobrze bawiłaś się z Akim - rzucił, udając zazdrosnego. Akihira Katsura chodził do tej samej klasy co Kiran i był kolegą zarówno jej, jak i jego oraz Hanashi, był bowiem Łowcą. Jego starszy brat, Kyoji, pracował już w Związku.

      - A ty z... - umyślnie zamilkła na chwileczkę. - Z niezliczoną ilością dziewczyn, o ile mnie wzrok nie mylił.

      Zaśmiali się. Kei miał ochotę ją przytulić, ale wiedział, że w takim wypadku Hanashi wpadłaby w szał i byłaby ich pozabijała. Była okropnie zaborcza, jeśli o niego chodziło.

      - Kiedy jej powiemy? - zapytała Kiran, przegryzając wargę.

      - Kiedy nadejdzie odpowiedni moment, Miya-chan - odparł pieszczotliwie. Na Kiran często wołano „Miya” - był to skrót od jej nazwiska.

      - Już się boję, co to będzie - przyznała, lekko marszcząc czoło. - Twoja siostra potrafi być straszna.

      - To fakt - stwierdził. - Ale będzie dobrze. Chyba porozmawiam z nią jutro czy pojutrze. Głupio mi, że ukrywam przed nią nasz związek. Nigdy wcześniej nie mieliśmy przed sobą żadnych tajemnic.

      - W to nie wątpię - westchnęła dziewczyna.

      - Niemniej jednak jestem prawie pewny, że ona i tak domyśla się prawdy - powiedział Kei. - Ale pewnie nawrzeszczy na mnie dopiero wtedy, gdy o wszystkim jej powiem.

      - Cóż, wygląda na to, że musimy się modlić, żeby przeżyć wybuch jej złości. A potem jakoś ją udobruchać.

      Wzruszyli ramionami i zabrali się za sączenie swoich napojów. Chwilę tak postali, milcząc, by potem ruszyć w kierunku kilku osób Dziennej Klasy, by zagłębić się w rozmowie.

      Deichi spojrzał na zegarek. Było już po północy, a on dopiero stanął przed wrotami Akademii Kurosu. Wiele dni czekał na ten moment i pomimo zmęczenia, które odczuwał podczas długiej podróży, teraz się ożywił i poczuł rosnącą radość i entuzjazm.

      Szybko przekroczył próg terenu Akademii i skierował się ku budynkowi, który wciąż nazywał domem. Poszedł na skróty, przez las. Kiedy tylko zobaczył swój cel, jego serce wesoło podskoczyło, a on sam uśmiechnął się od ucha do ucha.

      Żałował, że tak rzadko bywał w domu. Niestety, studiował dość daleko, przez co podróże były okropnie czasochłonne. Poza tym była jeszcze praca w Związku. Teraz jednak zakończył naukę na uniwersytecie, więc będzie mógł poświęcić się łowiectwu i rodzinie.

      Zapukał energicznie. Drzwi otworzyły się niemal natychmiast - rodzice zapewne wyglądali go z okna i widzieli, że zaraz do nich zawita.

      - Dei! - zawołała rozradowana Reiko, mocno przytulając syna. Młodzieniec rzucił bagaże i odwzajemnił uścisk.

      - Mamo, tak się cieszę, że cię widzę! - powiedział, uśmiechając się szeroko. Chwilę potem przywitał się również z ojcem, by później wnieść walizki do domu, a dokładniej do swojego pokoju. Panował w nim idealny porządek, matka musiała o niego dbać.

      - Chodź, zjesz coś - ponagliła go Reiko. Przeszedł za nią do nieoficjalnego saloniku połączonego z jadalnią i tam usiadł za stołem. Kaien zajął swoje miejsce, a kilka minut później dołączyła do nich również Reiko. - No, smacznego, kochany.

      - Wy nie jecie? - zapytał Dei. Podniósł do ust onigiri, ale zanim je ugryzł, odgarnął kosmyk leciutko pokręconych blond włosów sprzed twarzy.

      - Och, nie, jedliśmy wcześniej - odparł Kaien.

      - Hm, no tak, w końcu jest środek nocy - mruknął Deichi z pełnymi ustami.

      - A ty jak zwykle nic nie jadłeś podczas podróży, głuptasie! - załamała ręce Reiko. - Co ja z tobą mam! Dwudziestoczteroletni facet, który zachowuje się jak dziecko.

      - Oj tam, oj tam - rzucił chłopak, po czym machnął ręką i wyszczerzył zęby. - Sama mówiłaś, że mężczyźni to wieczne dzieci - przypomniał.

      - I miałam rację - zaśmiała się kobieta, patrząc z czułością na syna. - Powiedz nam teraz, jak tam ci minęły ostatnie miesiące studiów.

      Deichi rozpoczął opowieść, nie pomijając wesołych anegdotek z życia studenckich kolegów, a nawet profesorów. Jak zwykle, gdy już się rozgadał, buzia nie mogła mu się zamknąć, ale rodzicom to nie przeszkadzało. Oboje byli zachwyceni, że znów mają syna dla siebie.

      - Mam dla ciebie pewną propozycję, Dei - oznajmił Kaien, gdy blondyn wreszcie zamilkł. Usłyszawszy słowa ojca, spojrzał na niego z oczekiwaniem i rosnącym zainteresowaniem. - Widzisz, jeden z naszych nauczycieli odchodzi na emeryturę. Niby mógłbym znaleźć zastępstwo, ale pomyślałem, że może ty chciałbyś spróbować swoich sił w nauczaniu...

      Nawet nie dokończył, gdy oczy Deichiego rozbłysły, a on sam wstał i opierając ręce na stole, wpatrywał się w Kaiena.

      - Oczywiście, że bym chciał! - zawołał rozradowany. - To może być niezła frajda - oświadczył, zastanawiając się już nad tym, jak to będzie być nauczycielem w liceum, które ledwie kilka lat temu sam ukończył.

      - Ale wiesz, to posada profesora i Dziennej, i Nocnej Klasy. Co za tym idzie...

      - Nie przeszkadza mi to, tato - zapewnił szybko Dei. Ludzi i wampiry traktował tak samo, jego rodzina i przyjaciele należeli w końcu do wszelkich możliwych ras, a on znał prawdę o nich i otaczającym go świecie dosłownie od zawsze. Zdał sobie też sprawę, że zostanie nauczycielem Mariko, ale wiedział, że potrafi być obiektywny, więc to nie powinno być problemem. - Trafi mi się klasa Hanashi i Keia? - zapytał tylko, bo tego nie mógł przewidzieć.

      - Nie, ale wśród uczniów Dziennej Klasy będziesz miał parę znajomych twarzy - odpowiedział Kaien. - Przyszli Łowcy - dodał.

      - Nie ma sprawy, będzie ciekawie - zawyrokował Deichi. - O rety, już nie mogę się doczekać! - Wziął kilka łyków herbaty, po czym zmienił temat. - Jak tam miewają się wszyscy moi siostrzeńcy?

      - Och, wyśmienicie - odparła z uśmiechem Reiko. - Wszyscy troje świetnie zdali egzaminy, a teraz bawią się na balu.

      - Oczywiście! Bal!

      Dei zaczął wspominać imprezy szkolne, w których brał udział. Podejrzewał, że byłyby ciekawsze, gdyby uczestniczyła w nich Nocna Klasa, ale za jego czasów takowa nie istniała. Została reaktywowana dopiero rok temu. Z drugiej strony, licealne czasy i tak wspominał z wesołym rozrzewnieniem. Oj, umiał zaleźć niektórym za skórę, ale i tak wszyscy go lubili, a to za sprawą jego charakteru oraz niegasnącego entuzjazmu i optymizmu.

      - Nie mogę się doczekać, kiedy ich zobaczę - powiedział, myśląc już o Hanashi, Keiu i Mariko. - A co słychać u moich drogich siostrzyczek?

      - Nie mogą doczekać się urlopu - zaśmiała się Reiko. - Ciężko pracują. Ale mają wpaść w odwiedziny za kilka dni, więc na pewno sobie pogadacie.

      - To świetnie! Ależ się za nimi stęskniłem... I za dzieciakami też...

      - Za dzieciakami? Jesteś od nich starszy ledwie kilka lat.

      - Oj tam, siedem czy osiem lat to istotna różnica - rzucił. - Hm, jak się nad tym zastanowić, to Ai-nēsan i Kao-nēsan muszą mnie mieć za niezłego młodzika, między nami jest jeszcze większa różnica.

      - No więc właśnie - odparła Reiko.

      - Dei, jeśli chcesz, możesz przejść się ze mną do sali balowej. Skontroluję, czy wszystko tam gra i jak bawią się uczniowie, a ty przywitasz się z paroma osobami - zaproponował Kaien.

      - Chyba że wolisz pójść już spać - wtrąciła szybko kobieta. - Musisz być bardzo zmęczony, kochany.

      - Przeżyję, najwyżej nie wyciągniecie mnie jutro... nie, dzisiaj - poprawił się - z łóżka przed południem. A teraz chętnie zobaczę dzieciaki!

      - Ano... Suzaku-sama? - Do Shoutou podeszła Tsukiko Aidou, młodsza siostra Hanabusy. W przeciwieństwie do brata, nie uczęszczała do pierwszej Nocnej Klasy. Miała za to włosy i oczy identycznego koloru co on. Ubrana była w jasną sukienkę sięgającą kolan.

      - Uhm?

      - Krążą plotki, że Narinn-san ma ze sobą niemałą ilość alkoholu. Nie wiem, czy to prawda, ale wolałam, żebyś wiedział - wyjaśniła.

      - Arigatō, Tsuki-san, zaraz to sprawdzę - zapewnił uśmiechając się.

      Zapytał jeszcze, gdzie też może podziewać się w tej chwili krnąbrna Ashida. Usłyszawszy niepewną odpowiedź, skierował się ku jednemu z tarasów, by później wejść do lasu. Szybko zorientował się, że informacje Tsukiko były jak najbardziej prawdziwe. Okazało się, że na niewielkiej polance rozegrała się druga impreza. Narinn Ashida jej przewodniczyła, ale oprócz niej było tam więcej osób, między innymi Kiyo Sone - rudowłosa arystokratka będąca jedną z fanek Suzaku, Kanade Tachibana - niebieskooka brunetka, przyjaciółka Evy Shiro, czy chociażby Noriko Arakida - współlokatorka Jurii Kajahary, a co za tym idzie, uczennica Dziennej Klasy. Ona i kilkoro jej kolegów nie powinna przebywać w towarzystwie wampirów, nie będąc obserwowaną przez któregoś z Łowców lub przewodniczących. Naturalnie żadne z nich nie miało pojęcia, że uczniowie w białych mundurkach należą do innego gatunku.

      - Mogę się dowiedzieć, co tu się wyprawia? - zapytał Suzaku, patrząc po twarzach zgromadzonych groźnym wzrokiem. Wszyscy jednocześnie ucichli, a ich oczy zrobiły się okrągłe ze strachu.

      - Tak sobie tylko... siedzimy - odparł ktoś, wbijając wzrok w ziemię.

      Shoutou westchnął w duchu. Będzie miał teraz robotę, a najchętniej wróciłby na bal. Niestety, obowiązki były jednak obowiązkami, dlatego nie mógł narzekać.

      Chwilę potem dołączyła do niego Mariko, a następnie także prefekci, dzięki czemu sprawa została zakończona dość szybko, choć winowajcy mieli za to zapłacić później.

      - ... i miałam ochotę go walnąć, naprawdę! - mówiła Naomi Asami, stojąca w towarzystwie dwóch koleżanek, żywo przy tym gestykulując. - Co ty byś zrobiła na moim miejscu, Megumi-san?

      Jasnowłosa Hori wyglądała tak, jakby przestraszyła się, że ktoś ją o coś pyta.

      - Nie wiem... - odparła cicho.

      - A ty, Suzue-san?

      Zanim zdążyła odpowiedzieć, miny jej rozmówczyń zmieniły się. Nie mając pojęcia, co było tego przyczyną, odwróciła się.

      Kilka kroków za nią stał rozpromieniony blondyn o niebieskich jak niebo oczach, uroczo teraz iskrzących. Powinna była go wyczuć - jako Łowca mający tak niesamowitą ilość wampirzych genów, jego zapach i aura momentami przypominały wyraźnie tę wampirzą. Niemniej jednak na balu znajdowała się ogromna liczba osób, wonie wszystkich mieszały się więc i wyczulone zmysły „krwiopijców” mogły okazać się bardzo kłopotliwe.

      - Pozwolicie, że porwę Suzu do tańca? - zapytał z szerokim uśmiechem, lekko kłaniając się wszystkim trzem dziewczętom.

      - Oczywiście! - zawołała Naomi, znacząco patrząc na Megumi, która jednak się nie odezwała.

      Deichi Kurosu wyciągnął dłoń ku Namizawie, a ta z onieśmieleniem podała mu swoją.

      - Dei... - szepnęła, tańcząc już do dość żwawego utworu. Miała ochotę dodać do jego imienia przyrostek „chan”, ale wydawało jej się to nieodpowiednie. Ten słodki blondynek stał się teraz niesamowicie przystojnym i pociągającym młodzieńcem. Nieoczekiwanie przyszło jej na myśl, że musiał mieć wiele wielbicielek i pewnie zmieniał dziewczyny jak rękawiczki. - Wielkie nieba, ależ ty wyrosłeś! - wydusiła tylko.

      Chłopak zaśmiał się dźwięcznie. Suzue bardzo podobał się ten śmiech.

      - Cóż, nie widzieliśmy się kilka lat, niestety - powiedział. - Ostatnio chyba jeszcze zanim zacząłem studiować, nie?

      Przytaknęła. To oznaczało, że nie widzieli się od jakichś pięciu lat. Nagle ten czas wydał jej się okropnie długi. Zbyt długi, zdecydowanie. W tym czasie nieraz przyłapywała się na myśli, że bardzo tęskni za „Dei-chanem”, od zawsze miała bowiem słabość do tego brzdąca, a następnie energicznego nastolatka. Z tego, co zdążyła zaobserwować, jego usposobienie nie uległo większej zmianie, za to wygląd... Deichi bardzo dojrzał, to pewne.

      - Okropnie się za tobą stęskniłem, wiesz? - rzucił blondyn, okręcając dziewczyną wokół jej własnej osi.

      Suzue tylko uniosła brwi. Zupełnie nie spodziewała się takich słów. Miała nadzieję, że się nie zarumieniła - to by chyba wyglądało nieco głupio zważywszy na to, o ile starsza była od Deichiego, że znała go od kołyski i tak dalej.

      - Skąd to zdziwienie? - zaśmiał się młody Kurosu. - Wiesz przecież, że jestem twoim fanem - powiedział, wyszczerzając zęby.

      Cóż, po części mogła się z tym zgodzić - jako dzieciak Dei rzeczywiście ją uwielbiał. Jednak kiedy podrósł, był w jej obecności... nieśmiały? Nie, nieśmiały to nieodpowiednie słowo, był raczej zdystansowany, troszeczkę trzymał się na boku, choć pozornie wszystko było jak zwykle. Nie wiedziała, co było przyczyną tak diametralnej zmiany. Może jako nastolatek uzmysłowił sobie, jak wielka różnica wieku ich dzieli? Z drugiej strony, był przecież przyzwyczajony do wampirów, więc to nie powinno stanowić szczególnie dużego problemu.

      Nie miała pojęcia, co na to odpowiedzieć, siedziała więc cicho. Rozpaczliwie próbowała wymyślić jakiś ciekawy temat do rozmowy, ale jej głowę napełniła dziwna pustka. Do tego jej serce waliło jak młotem, nie bardzo wiedziała dlaczego. Jęknęła w duchu, czuła się okropnie głupio. Ale jednocześnie, za sprawą obecności Deia, cudownie.

      Utwór skończył się. Suzue już chciała podziękować za taniec i czmychnąć gdzieś, by ochłonąć, ale Deichi uniemożliwił jej to, gestem dając znać, że nie chce jeszcze się z nią rozstawać. Tym razem orkiestra zaczęła grać wolną piosenkę i kiedy Dei subtelnie ją objął, dziewczyna myślała, że zemdleje. Było jej równocześnie błogo i jakoś strasznie, zwyczajnie bała się, że zaraz w jakiś sposób zrobi z siebie idiotkę. W duchu przeklinała siebie za to, że mimo swojego wieku w podobnych sytuacjach, które, nawiasem mówiąc, nie zdarzały się często, wciąż reaguje w taki niemądry sposób.

      Dei, domyślając się, że Suzu raczej nie wie, co powiedzieć, spytał, co u niej. W końcu zaczęli rozmawiać o bzdetach, takich jak jego studia czy szkoła Namizawy. Podczas tej pogawędki Suzue lekko się odprężyła i stała się bardziej swobodna.

      Nie zauważyli nawet, że przetańczyli już kilka utworów. Kurosu poprowadził szatynkę na taras, gdzie oparł ręce na balustradzie. Cudownie srebrny księżyc oświetlał swoim blaskiem budynek szkolny i las, wprowadzając magiczną atmosferę. Lekki powiew wiatru zakołysał liśćmi drzew.

      - Co tam słychać u Shuuseia? - zapytał chłopak.

      - Wszystko w jak najlepszym porządku - odparła. - Jest bardzo szczęśliwy z Marią. Bo nie wiem, czy wiesz, ale są ze sobą od pięciu lat.

      Dei uśmiechnął się, patrząc na towarzyszkę, która stała jakieś trzy kroki od niego.

      - To bardzo dobrze - uznał. - Zawsze sądziłem, że do siebie pasują.

      Nie można było nie przyznać mu racji - Suzu kilkakrotnie słyszała jego opinie a propos tej pary.

      - A ty? - zapytał cicho, odwracając wzrok, by utkwić go w lesie.

      - Co ja?

      - No... - Trochę się spiął. - Coś się wydarzyło, kiedy mnie tu nie było? Jesteś z kimś?

      Przymknęła oczy i uśmiechnęła się smutno, po czym przybrała pozę podobną do Deia - oparła ręce na balustradzie i spojrzała w ciemność lasu.

      - Ja? - prychnęła lekko. - Nie ma takiej możliwości - szepnęła.

      Deichi głośno wypuścił z płuc powietrze.

      - Uff, Bogu dzięki! - rzucił.

      Suzue spojrzała na niego ze zdumieniem. Wiatr sprawił, że włosy poczęły wpadać jej do oczu, ale ona, oniemiała, nie zwróciła na to uwagi, dopóki Deichi nie wyciągnął ku jej twarzy ręki, by delikatnym ruchem dłoni nie odgarnąć tych kilku pasemek. Namizawa zdała sobie sprawę z tego, że ma lekko rozchylone usta, więc czym prędzej je zamknęła.

      - Co to znowu za zdziwienie? - zaśmiał się blondyn. - Czy to dziwne, że mi ulżyło?

      - A nie? - wyszeptała niepewnie.

      Milczeli przez moment, patrząc na siebie i tylko mrugając od czasu do czasu.

      - O rety, nie sądziłem, że potrafię być tak onieśmielony - przyznał Deichi, uśmiechając się z pewnym zażenowaniem. - Ale cóż, czas poukładać sprawy - stwierdził, chcąc tradycyjnie mówić o wszystkim prosto z mostu. - Po pierwsze, prześlicznie wyglądasz. Po drugie, nie masz pojęcia, jak się cieszę, że będziemy widywać się częściej. Po trzecie i najważniejsze... Hm, no wiesz... Może wybralibyśmy się gdzieś razem...? Na... - Odchrząknął lekko. - Na randkę. - Mina Suzue wprawiła go w jeszcze większe onieśmielenie. Na jej twarzy widać było tak ogromne zaskoczenie, jakiego nigdy jeszcze u nikogo nie widział. - Chyba... Chyba że dalej masz mnie za głupiego młokosa... - zaczął się plątać.

      - Nie - zaprotestowała szybko Namizawa. - To raczej ty powinieneś mnie mieć za jakąś starą babcię... - rzuciła, natychmiast żałując, że przypomina mu, jaka jest stara, choć wyglądała obecnie na parę lat młodszą od niego. - Nie, jestem po prostu zdziwiona, zupełnie nie spodziewałam się... - mówiła prędko, nawet przy tym nie myśląc.

      - Serio? O rety, myślałem, że to widać gołym okiem... W sensie że jestem w tobie zakochany...

      Jakże uroczo wyglądał, gdy składał te wyjaśnienia!

      - Nie widzieliśmy się tak długo, więc jak... - zaczęła Suzu, ale Dei jej przerwał.

      - Ale to trwa od dawna - powiedział. - Jako dzieciak wszędzie za tobą latałem, gdy tylko się u nas pojawiłaś, a potem... No, nie mogłem ci powiedzieć, wyśmiałabyś chyba po uszy zakochanego w tobie nastolatka...

      Tym razem Suzu nie zauważyła już, że stoi tak przed nim z otwartymi ustami i nieco tępo się w niego wpatruje.

      - Ty nie żartujesz - szepnęła tylko. Szczerość, która wręcz od niego biła, niemal zwaliła ją z nóg.

      - Oczywiście, że nie, nie śmiałbym żartować w takiej kwestii - oznajmił, a na jego ustach znów zagościł uśmiech. - Moja bohaterko - dodał po kilku sekundach.

      Namizawa nie wytrzymała i sama też lekko się uśmiechnęła. Dei od dawna nazywał ją „jego bohaterką”, nawiązując do wydarzeń, które miały miejsce podczas ataku Akujiego Toumy na szkołę. Deichi miał wtedy ledwie roczek i wraz z matką został kimś w rodzaju zakładnika. Suzue, nie bacząc na straszliwe niebezpieczeństwo, próbowała uratować go z rąk oprawców.¹⁸

      - „Bohaterko”? Gdyby nie Suzaku-sama, oboje byśmy wtedy zginęli - przypomniała z nieśmiałym uśmiechem.

      - Ale twój czyn wymagał dużo większej odwagi. W przeciwieństwie do naszego przyjaciela, nie jesteś wszechmocna. A wracając do tematu...

      - Dei, nie wiem, czy... - Zagryzła wargę.

      - W porządku - rzucił ze smutnym uśmiechem. - Nie oczekiwałem, że czujesz do mnie to samo, co ja do ciebie.

      Suzu miała ochotę palnąć się dłonią w czoło.

      - Nie o to chodzi, Dei - zapewniła. - Po prostu... Naprawdę nie spodziewałam się takich... rewelacji i zupełnie nie wiem, co o tym wszystkim myśleć - wyjaśniła ostrożnie. - I... Nie masz przypadkiem żadnej dziewczyny? Taki chłopak jak ty...

      - Nie mógłbym chodzić z kimś innym - powiedział, robiąc minę naburmuszonego dziecka, którą Suzue oglądała już nieraz. - Może moja szalona siostra jakimś cudem potrafiła kiedyś kochać dwóch chłopaków naraz, ale ja... Nie mógłbym chodzić z pierwszą lepszą dziewczyną, podczas gdy moje serce od lat należy do innej.

      Miała wrażenie, że zaraz rozpłacze się ze wzruszenia. Coś takiego zdarzyło jej się po raz pierwszy w życiu. Oczywiście wiedziała, jak bardzo kochają ją Shuusei oraz przyjaciele, a także jaką miłością darzyli ją rodzice, ale to było zupełnie co innego. Jedyny romantyczny związek, jaki przeżyła... Nie, wolała tego nie wspominać. Akirę Dana chciała wymazać z pamięci na zawsze.¹⁹

      - Świetny z ciebie chłopak, Dei - powiedziała. - Wiesz, że bardzo cię lubię, prawda?

      - No ba! - zaśmiał się. - Pytanie, w jaki sposób?

      - Tego właśnie nie wiem - przyznała szczerze, opierając łokcie na balustradzie, a podbródek na splecionych dłoniach.

      Nie chciała go okłamywać. I nie chciała żywić się nadzieją, że jeśli spróbuje, będzie dobrze, może nawet cudownie. Bała się. Bała się, że znów zostanie zraniona.

      - Nie musisz odpowiadać od razu. Prześpij się z tym czy coś... - zaproponował młodzieniec. - Ale w razie wątpliwości... Wiedz, że nigdy, ale to przenigdy cię nie skrzywdzę.

      Pomyślała przelotnie, że Dei czytał jej w myślach.

      Czy mogła mu zaufać? I czy mogła zaufać sobie?

      Kątem oka patrzyła na Deichiego i poczuła się okropnie z powodu tego, że choćby przeszło jej przez myśl, iż on mógłby ją zranić. Był tak szczery, tak kochany... Od zawsze. Dlaczego właśnie teraz miałoby się to zmienić? Wyglądałoby to tak, jakby ona była stworzona do przyciągania nieszczęścia, jeśli chodziło o romantyczne związki. Przecież to, co spotkało ją wiele lat temu, nie musi się powtarzać. Może właśnie otwierała się przed nią szansa na miłość?

      Dręczona wątpliwościami, milczała.

      Zimny, marcowy wiatr zadął mocno. Ubrana jedynie w elegancką sukienkę, zadygotała i poczuła, że ma gęsią skórkę. Drgnęła, gdy od tyłu objęły ją silne ramiona Deichiego.

      - To tak z braku marynarki, którą mógłbym ci pożyczyć - wyjaśnił jej cicho na ucho. Zachichotali oboje.

      Uczucie, które ogarnęło Suzue, było tak piękne, że myślała, iż śni. Cieszyła się, że Dei nie widzi jej zarumienionej twarzy. Czuła się cudownie odprężona, choć jednocześnie serce waliło jej ze stresu. A może tylko z zaskoczenia albo podekscytowania?

      A może po prostu z miłości...?

***

      Przewodniczący Nocnej Klasy, prefekci, dyrektor i Deichi jako ostatni opuścili salę balową. Porządkami miano zająć się po południu, tymczasem zaś świtało. Zabawa trwała całą noc i wszyscy byli niesamowicie zmęczeni. Uczniowie grzecznie rozeszli się do swoich akademików i padli na łóżka, mając zamiar spędzić w nich całą sobotę.

      - Nieźle balowaliście - zaśmiał się Deichi, po czym ziewnął.

      - Ale ty wyglądasz na bardziej padniętego od nas, Dei - zauważyła z przekornym uśmieszkiem Hanashi. Z powodu niewielkiej różnicy wieku ona, jej brat i kuzynka mówili do wujka po imieniu.

      - Nic dziwnego, zważywszy na to, że odbył bardzo długą i męczącą podróż - odparł Kaien.

      - Właściwie co ty robiłeś na tym balu? - spytał Kei.

      - Jakoś tak tajemniczo zniknąłeś - podchwyciła Hana.

      - Och, no wiecie... - nie dokończył, tylko uśmiechnął się od ucha do ucha.

      Gawędzili sobie do czasu, gdy musieli się rozstać. Mariko i Suzaku ruszyli do Księżycowego Akademika, Kei i Hanashi do swoich dormitoriów, a Kaien i Dei do domu.

***

      Miała świadomość, że to musi być sen. Niemniej jednak był tak rzeczywisty, że nie chciało jej się w to wierzyć.

      Znalazła się w komnacie, która wydawała jej się znajoma. Póki co nie mogła jednak dociec, gdzie się znajdowała i do kogo należała. Była całkiem duża i w zadowalającym stopniu elegancka, do tego skąpana w półmroku. Na pewno musiał ją zajmować ktoś o wysokiej pozycji społecznej.

      Po prawej stronie od wejścia znajdowało się duże i wygodne łoże z baldachimem, a naprzeciwko drzwi okna zasłonięte kotarami. Poza tym w pomieszczeniu znajdowało się solidne biurko, kilka szaf, regałów czy komód oraz sofa z rodzaju tych, które bardzo lubiły wysoko postawione wampiry - Mariko widziała podobne w kilku arystokrackich posiadłościach.

      Nie wiedząc, co ze sobą zrobić, dziewczyna poczęła przechadzać się po pokoju. Na jednej ze ścian zauważyła sporej wielkości lustro, ale do niego nie podeszła. Zatrzymała się za to przy jednym z regałów i przyjrzała książkom, które na nim stały. Po tytułach wywnioskowała, że właścicielem komnaty musi być wampir.

      Westchnęła. To był dziwny sen, zupełnie inny od tych, które miewała. Przede wszystkim, jak już wcześniej zauważyła, był zbyt realny. Nie czuła się tak, jakby to nie było na jawie.

      Może coś się wydarzy, gdy wyjdzie z pokoju?

      Podeszła do drzwi i nacisnęła klamkę. Nic się nie stało, drzwi się nie otworzyły. Spróbowałaby otworzyć je magią, ale wolała nie ryzykować potencjalnych konsekwencji.

      - Dokąd się wybierasz?

      Niemal podskoczyła, jednocześnie zachłystując się powietrzem. Przecież była sama!

      Powoli się obróciła. Ujrzawszy na sofie postać młodzieńca, maksymalnie dwudziestoletniego, myślała, że zemdleje ze strachu i zaskoczenia. Nogi się pod nią ugięły i jedynie cudem nie upadła.

      Świdrował ją bystrym, ale jakby znudzonym spojrzeniem brązowych oczu. Będąc tak obserwowaną, czuła się okropnie niezręcznie.

      To tylko sen, przypomniała sobie. Odetchnęła głęboko, próbując się uspokoić. Jedno nie dawało jej spokoju. Pal licho komnatę, ale i ten chłopak zdawał jej się znajomy! Główkowała przez chwilę, aż wreszcie uświadomiła sobie, przed kim stoi.

      Nie znała go i nigdy nie widziała, bo zmarł jakieś osiem lat przed jej narodzinami. Słyszała o nim jednak wiele razy, ponadto natykała się czasami na wzmianki o nim w różnych książkach. A w jednej, pod tytułem „Ludzie i wampiry na przestrzeni dziejów Ziemi”, była nawet jego podobizna.

      To musiał być on. Kaname Kuran we własnej osobie... Upewnił ją fakt, że pachniał jak czystokrwisty, co, nawiasem mówiąc, trochę ją dziwiło - w snach zmysł węchu zazwyczaj nie występował. A powracając do Kaname: skąd się tu wziął? W pewnym momencie chciała nawet go o to spytać, ale kiedy ponownie na niego spojrzała, speszyła się porządnie i uciekła wzrokiem, chowając oczy za zasłoną długich rzęs. Poza tym, to przecież sen, więc dlaczego miałaby zaczynać konwersację z wytworem swojej wyobraźni? Z drugiej strony, niby czemu go sobie wymyśliła? Owszem, interesowała się nim w jakiś sposób, gdy rodzice opowiadali jej swoje dzieje. Zawsze ją intrygował, ale jednocześnie nie potrafiła zapałać do niego sympatią - w końcu jej rodzice za nim nie przepadali, delikatnie mówiąc. Szczególnie ojciec, matka czasami przejawiała wobec niego jakiś cień współczucia czy czegoś w tym rodzaju.

      Mimo wszystko, co on tu robił?

      - Wiesz, kim jestem, prawda? - zapytał, a Mariko z niechęcią przyznała, że ma bardzo miły dla ucha głos.

      Nie odpowiedziała i nie zamierzała tego robić. Jeśli będzie go ignorować, może się obudzi i będzie miała spokój. Nie podobał jej się ten sen, choć przecież miewała gorsze - koszmary, po których budziła się zlana potem...

      Odpłynęła na chwilę, zatapiając się w swoich myślach. Ocknęła się, gdy Kaname podniósł się z sofy. Z przerażeniem zauważyła, że zmierza w jej kierunku. Ogarnięta lekką paniką, nie do końca wiedząc dlaczego, skoro to był tylko sen, cofnęła się, ale natrafiła na drzwi, przy okazji wbijając sobie klamkę w plecy. Przeklęła w duchu i odwróciła się, by spróbować wyjść, ale drzwi nie zamierzały się otworzyć.

      Znów spojrzała na Kurana. Był tuż przed nią. Wstrzymała oddech, wpatrując się w niego ze strachem.

      - To tyle na dziś - powiedział cicho, po czym zrobił coś, czego się nie spodziewała. Przyłożył dłoń do jej czoła, a ona drgnęła. - Oyasumi.

Odświeżacz pamięci:

¹ „Burza uczuć”; „Mały Książę”

² „Mały Książę”

³ „Towarzysz”

⁴ „Pasikonik”; „Tańczący z wampirami”; „Wybór”; „Świt”

⁵ „Akademia Kurosu”

⁶ „Wszystko i nic”

⁷ „Spłacić dług”; „Przywdziewając maskę”

⁸ „Umknąć przeznaczeniu”

⁹ „Więzień przeszłości”

¹⁰ „Akademia Kurosu”

¹¹ „Odzyskane wspomnienia”

¹² „Próby”

¹³ „Prosto w serca”

¹⁴ „Spłacić dług”

¹⁵ „Gra pozorów”; „Niepokój”

¹⁶ „Świt”

¹⁷ „Akademia Kurosu”

¹⁸ „Wybór”

¹⁹ „Dziedzictwo”

<- Prequel

Kolejny rozdział ->

***

      Yo, minna! Dla odmiany witamy Was w pełnym, aż dwuosobowym składzie.

      Tym rozdziałem rozpoczynamy swego rodzaju nową przygodę, po której poprowadzą nas dzieciaki Ayi i Kaori. Nie zrażajcie się błogimi początkami, nie cały czas będzie tak różowo. Choć w sumie znacie nas, nie damy naszym bohaterom zbyt długo leniuchować. ^^ Po prostu dajemy Wam chwilę na zapoznanie się z nowymi bohaterami - a ich trochę jest, zresztą już w epilogu VK niektórzy się gubili - bo potem nie będzie na to czasu. Ogólne zarysy akcji mamy opracowane, reszta pewnie tradycyjnie wyjdzie w praniu.

      W kolumnie po prawej stronie macie „Drzewo genealogiczne VN”, na które możecie sobie spoglądać w dowolnej chwili, by przypomnieć sobie poszczególne powiązania rodzinne. Poza tym podczas czytania początkowych rozdziałów polecamy zerkanie do notek z opisami bohaterów, by kojarzyć postacie z ich wyglądem czy ogólnym charakterem.

      Jesteśmy wzruszone faktem, że mimo długiej przerwy co najmniej kilka osób wciąż wiernie oczekiwało na VN. :) Dziękujemy i tym właśnie osobom dedykujemy dzisiejszy rozdział. Kolejny („Oczekiwania i obawy”) ukaże się za dwa tygodnie, w sobotę, 25.08.12. Zapraszamy.

      Dziękujemy także wszystkim, którzy czytali TN i wypowiedzieli się pod epilogiem. :)

      Jeszcze jedno. W VN umieściłyśmy wiele postaci naszych czytelniczek, ale opowiadanie to nie jest koncertem życzeń. Jak wspominałyśmy wcześniej, życiem bohaterów kierujemy osobiście, nie będzie czegoś w stylu „Ja chcę być z kimś tam, bo jest słodki”. Staramy się Wam w jakiś sposób dogodzić, ale przede wszystkim wszystko musi być w granicach rozsądku i nie przeczyć zasadom logiki. ^^’

      Dobrze, na dziś się żegnamy i lecimy pracować nad rozdziałem IV. ;) Mata ne!